The JC chronicles

by xxakanexx

Best Friend - The one friend who is closest to you. But what if you fall in love
with your very own best friend?

=================

The JC chronicles

Unfortunately, I am in love with my best friend.

=================

1. Best friends

September 25, 2014

Dear Heart,

I am watching the man I love as he waits for the woman he wanted to be with for the
rest of his life. It kinda sucks but I have to be happy for him. He was after all,
my Best friend.

------------------

He was my for hire knight in shining armor, I am his damsel in distress but that’s
just what we are.

Alexis sighed as she reads those words from that old diary. Hindi niya alam kung
bakit hanggang ngayon ay damang-dama pa rin niya ang bawat letra sa mga pahina ng
notebook na iyon. The only thing she knew was now special that thing was for her.
That diary brought her to the most important thing in her life right now and
sometimes she wanted to be sorry for it pero minsan lang iyon.

“Alexis Cai!”

Nagulat siya nang bigla na lang tapikin ni Anne ang table niya. She took a deep
breath as she looked at her office mate. Anne Smith had been her friend since she
first started at that call center company. They had been together since that day,
and she really considers Anne as one of her friends.

“My god! You flushed out again. Ano na namang problema mo?” She sighed as she rolls
her eyes. Kahit paano naman ay napangiti siya sa sinabi nito.

“Worried ka sa akin.” Nakatawang wika niya. Anne shook her head.

“I swear, if it’s about Jacinto Emilio, I am gonna wreck your beautiful neck!”
Angil nito. Na-freeze ang ngiti niya habang nakatingin dito. Ganoon ba talaga
kalaki ang epekto ni Jacinto Emilio sa kanya na kahit pangalan lang nito ay
tumitibok ng mabilis ang puso niya?

Yes, she was in love with that guy pero matagal naman na niyang alam na hindi
pwede. Jacinto Emilio was her friend, and it was supposed to stay that way pero ang
kulit-kulit ng hypothalamus niya, ayaw makinig, one day, while looking at her very
dear friend, Jacinto Emilio, she just realized that she was in love with him.

She was shocked by her realization. Ilang beses siyang nakipagdiskusyon sa sarili
niya, maraming beses niyang sinaway ang sarili niya pero ayaw niyang makinig sa
lahat ng pagababawal na iyon. Her heart was more stubborn than herself, it was as
if, it just made a decision and it didn’t even consult her. Basta na lang, isang
araw, mahal na niya ito.

Who does that?

Napaka-cliché ng buhay niya. Falling in love with her very own best friend – she
knew that thing will never end upin a happy way. Kung sasabihin niya dito, mas
malaki ang posibilidad na masaktan siya at mawala ito sa kanya kaysa ang maging
masaya sila – and she couldn’t even bear the thought of losing Jacinto. Jacinto
Emilio had been a part of her world for almost fifteen years now, she couldn’t and
wouldn’t function if he wasn’t with her. Malaki ang butas na maiiwan kung sakaling
mawala sa kanya si Jacinto.

“Hanggan kailan ka tanga?” Tanong muli ni Anne sa kanya. She made a face.

“Midnight na pala kaya na-aaswang ka na naman.” Biro niya sa kaibigan.

“Seryoso ako!” She said to her. “He didn’t even remember your birthday tapos
papakatanga ka sa kanya? One call from him and you’re there already. Masyado mong
ginagawang available ang sarili mo para sa kanya, eh hindi naman niya deserve
iyon.”

“JC is a really busy man. Isa pa, hindi ko naman nire-require sa kanya na maalala
ang birthday ko. He’s on vacation.”

“Kahit nasa impyerno pa siya, dapat hindi niya kalimutan ang birthday mo!” Sigaw ni
Anne sa kanya. Napalakas ang tinig nito kung kaya’t napatingin sa kanila ang ilang
mga kaopisina niya. She just smiled and waved at them tapos noon ay inirapan niya
si Anne.

“Okay, so maybe he forgot my birthday, so what?” Sabi niya. “Hindi naman sa akin
umiikot ang mundo ni Jacinto.”

May kung anong kumirot sa kanyang dibdib. Idinaan na lamang niya iyon sa isang
mahabang buntong-hininga. Alam naman niya na mula noon pa man, hanggang sa pagiging
magkaibigan lang sila ni Jacinto. She sighed again. She maybe his best friend but
that doesn’t mean that they have the same world.

Jacinto’s world is a very different place. He likes parties, booze and women – many
women – while her world requires a much simpler routine. While Jacinto was out
getting drunk or having sex with other women, she was inside her bedroom, reading a
book or watching a movie or just lying on bed waiting for the world to change.

But still, she managed to be friend with him. Madali lang namang maging kaibigan si
Jacinto. Parang bata lang ito, he just wanted someone to be with sometimes, at
palagi siyang naroon para dito.

She had known him for a long time at hindi na talaga niya makita ang sarili niya na
wala ito sa buhay niya. She loved having him around. And she actually misses him
now. Halos apat na araw na itong wala. He was on vacation or he was just probably
somewhere – screwing a girl right now as she thinks about him. She sighed. Alam
niyang kailangan na niyang kalimutan si Jacinto, halos limang taon na siyang
nakatanghod dito pero wala pa rin nangyayari sa kanya and she somehow knew na wala
talagang mangyayari. She was just making a fool out of herself.

“Hah! You keep saying that pero iyong totoo, you were silently wishing na sa’yo nga
iikot ang mundo ni Jacinto Emilio!”

“What do you want me to say?” Tanong niya kay Anne. Hindi naman niya itatanggi na
makailang ulit na niyang inisip na sana, tingnan naman siya ni Jacinto sa isang
paraan na kakaiba, na nakakakilig, nakakapigil hininga, pero tulad ng dati, alam
niyang hindi possible iyon.

Anne rolled her eyes, she turned her back and went back to her post. Kahit paano ay
nakahinga na siya nang maluwag dahil tinigilan na siya nito. Anne was just so
obsessed by the fact that she was in love with her best friend. Ayon dito ay
naiintindihan daw nito ang nararamdaman niya, Anne was once in love with her best
friend and it didn’t go well. Anne got her heart broken and she was just trying to
prevent her from the pain. She was really touched by her pero she can take care of
herself. She knew better, kakalimutan naman na niya si Jacinto – one of these days
– at kung kailan iyon, hindi niya pa lam, basta one of these days...

---------------------------
Jacinto Emilio the for hire knight in shining armor.

Napangiti si Jacinto habang nakatingin sa bintana ng kanyang sasakyan. He couldn’t

believe that worked with girls. He couldn’t believe how many women he bagged by
just using that line – althoughit didn’t work a hundred percent – may isang babae
kasi na basta na lang siyang nilayasan after he said his pick up line – but at
least, he got laid many, many times just because of that line.

The car stopped. His driver – Thomas looked at him and smiled.

“Sir, we’re home.” He said. Tumango lamang siya at saka bumaba ng sasakyan. He
could’ve just went to his home but he decided to go to his parents house because he
had missed her mother so much. Napailing siya, siguro kung may makaalam na ang
unang babaeng pinuntahan niya ay ang kanyang Mama ay pagtatawanan siya ng mga ito.
It was so out of his character – but he loved his mother so much.

He had two other brothers namely: Santiago Emilio III and Aguinaldo Emilio – he
smirked, he knew how funny their names sound pero iyon talaga ang pangalan ng mga
kapatid niya. He was names Jacinto Emilio – his father just decided to name him
that maybe because their last name was Emilio. He could still remember the looks
people give him every time he tells them his name. Kulang na lang ay tumawa ito ng
malakas sa kanyang harapan but then, after some years, he realized that his name
have an effect with the women – dahil sa pangalan niya ay mas madali siyang
matandaan ng mga ito. And he was thankful for that – really.

“Mom!” He yelled when he entered the house. “Mom, your favorite son is home!” He
said playfully. Lalong lumawak ang ngiti niya nang makita niya ang mama niya na
naglalakad palapit sa kanya. She was smiling too. He sighed. Hindi niya alam kung
para saan ang bumikig na iyon sa kanyang lalamunan but he had never seen her smile
like that. When his father died, her mom was too weak, she was too sad and he
thought that he will lose her too, buti naman at hindi dahil hindi niya talaga alam
ang gagawin niya kung sakaling pati ang kanyang ina ay mawala.

Agad siyang niyakap nito at saka hinagkan sa pisngi.

“How was your vacation, son?” She asked him. Melanie Emilio – his mother was
looking good and she was smiling like that so it must mean that she was in a really
happy place right now.

“Good, Mom.” He smiled. “I missed you.”

“Kumain ka na ba?” Tanong nito sa kanya.

“May pasalubong ako sa’yo, Ma.” Sabi niya dito. Agad niyang kinuha ang isang
malaking brown paper bag at ibinigay iyon sa kanyang Mama. His mother smiled. Umupo
ito sa silya at saka tumingin sa kanya.
“Alexis was here yesterday.” Sabi nito. Napatingin siya sa kanyang Mama nang
marinig ang pangalan ng kaibiga. Alexis mCai was his best friend – well girl best
friend – and sometimes – he couldn’t believe that he has one.

“How was she?” Tanong niya. Ilang araw niya ring hindi nakausap ang kaibigan niya.
He was busy having fun and he just totally forgot about other things.

“She’s good. She brought me cake.” Nakangiting sagot ng Mama niya. Kumunot ang
kanyang noo.

“Cake? She baked a cake? Why?” Napailing siya, typical Alexis, always being
spontaneous.

“Jacinto, it was her birthday yesterday.” Sabin g kanyang mama. “She’s twenty eight
already. Akala ko ba best friends kayo, bakit nakalimutan mo ang birthday niya?”

He smirked.

“Was it her birthday?” Muling tanong niya.

“Bakit hindi mo puntahan? Magtatampo iyon sa’yo.” Sabi ng kanyang Mama. Agad siyang
tumalikod. Hindi na niya nagawang magpaalam sa Mama niya. Tinawag niya si Thomas at
saka muling sumakay sa kotse.

“Alexis.” Wika niya. Alam na ni Thomas ang gagawin. He smirked at himself. This
wasn’t the first time that he forgot Alexis’ birthday. Taon-taon na lang yata ay
nakakalimutan niya ang birthday nito – kasi naman kung hindi siya busy, natataon na
nasa ibang lugar siya sa tuwing sasapit ang birthday nito. He sighed.

He knew Alexis, hindi naman siguro ito magtatampo sa kanya – pero hindi siya
sigurado. He just really wanted to see her tonight.

Thomas stopped the car in front of Alexis’ house. Agad siyang bumaba at dahil sanay
naman na siya sa bahay ng mga ito ay tuloy-yuloy na siyang pumasok. He was greeted
by LeBron’s bark. He smiled at the dog.

“Hey, LeBron! Ate mo?” Tanong niya dito. He knew that he looked stupid pero
nakasanayan na niyang kausapin ang mga alagang aso ni Alexis. Muling tumahol si
LeBron and he took that as an aswer. He went inside the house. Nakita niya ang Mama
ni Alexis na nasa dining area at kumakanta-kanta pa.

“Tita...” Tawag niya dito. Pero mukhang hindi siya nito naririnig. She was busy
belting out, she was singing her favorite song again – Halik by: Aegis.

“Tita!” He yelled.
“Ay kabayo malaki!” Sigaw nito nang marinig siya. Agad itong humarap sa kanya. He
flashed his sweetest smile.

“Ang Utak ng Katipunan.” Nanlalaki ang mga matang wika nito. He smiled again.

“Si Alex po?” He asked. Ngumiti naman ang Mama ni Alex at saka inginuso ang
hagdanan. Sumenyas siya na aakyat, tumango naman ito. Tinungo niya ang hagdan at
saka nagdiretso sa silid ni Alex, he turned the knob at saka nagtuloy siya sa loob.

Alexis’ room had this familiar air in it. He sighed. The walls were still green and
dark blue, there was still those posters of her favorite band, a collage of her
family and that tiny two by two picture of him on her bed side table. He sighed. He
saw Alexis lying on her bed, eyes closed, hair all over her face, her mouth
slightly opened. He sighed; he couldn’t believe that he forgot her birthday.

Naupo siya sa kama at saka tinitigan ito. He could imagine the things she would say
kapag nakita siya nito na naroon.

“Alex.” Tawag niya dito. Dinutdot niya ang binti nito. “Alex...”

Alexis stirred. Tumagilid lang ito at saka nagtakip ng unan sa mukha. He sighed.
Muli ay ginawa niya ang pagdutdot sa binti nito.

“Ano ba....” Bulong ni Alexis. Napangiti siya. Pinagapang niya ang daliri niya sa
binti nito.

“Rise and shine, Alexis..” Bulong niya. Nang hindi pa rin ito bumangon ay kiniliti
niya ito sa tagiliran. That was when she opened her eyes and stood up immediately.

“Mother of God!” She exclaimed when she saw him. Nginitian niya ito. “Anong
ginagawa mo dito?!’ Tanong nito sa kanya. He made a face, and then he gave her that
puppy dog eye which by the way had always worked on her.

“Hi.” Bati niya dito. He was trying to suppress his laughter, sabog na sabog kasi
ang hitsura ni Alexis, para itong sinabunutan ng sampung katao. Bigla itong umupo
sa tabi niya at saka inalis ang buhok sa mukha nito.

“Umaano ka dito?” She asked. “Kadarating mo lang o noong isang araw pa?” She asked.
He just smiled. He was staring at her and he realized that he really did miss his
friend. Hinawakan niya ang kamay nito at saka hinatak palapit sa kanya. He gave her
a big bear hug.

“Happy Belated Birthday.” Bulong niya dito. Tinulak siya ni Alexis at saka ngumuso.
“As usual, nakalimutan mo na naman anbg birthday ko tapos wala ka na namang regalo
sa akin.” Sabi nito sa kanya. Tulad noon ay ni walang himig ng pagtatampo sa tinig
nito.

“Sorry.” Sabi niya dito.

“Fifteen years na tayong magkasama at sa fifteen years na iyon, dalawang beses mo

lang akong binate ng happy birthday on time!”

“Kasi naman,” He made a face again. “Wrong timing lagi iyong birthday mo..” Sabi
niya dito. Bigla ay piningot siya nito.

“2012 na pero ganyan pa rin iyang excuse mo!” Gigil na gigil na sabi nito sa kanya.
He ended up laughing.

“I missed you, Lexy.” Sabi niya dito. He didn’t know what happened to Alexis but
her cheeks suddenly turned red and then after a while, she smiled.

“Pangit mo. Tara nga kumain na tayo!” Sabi nito sabay tayo. Hinatak nito ang
kanyang kamay at saka hinatak siya palabas ng silid nito. He was smiling pretty
wide at that moment. He made a mental note to make something or buy something
special for her birthday...

=================

2. Ouch lang

Dear Heart,

June 13, 2001

Dear Heart,

He promised he’ll be at my recital. He promised and I believed him. He had never

let me down before. I believed with all my heart that he’ll come that night but as
the people emerged, as I see those faces in the crowd and as the program started, I
realized that my knight in shining armor will never come for me.
--------------------

“Ganoon ba talaga kahirap tandaan ang birthday ko?”

Iyon ang pulit-ulit na tinatanong ni Alexis sa kanyang sarili habang nakasakay sa

jeep. Papasok na siya sa kanyang trabaho nang gabing iyon pero hanggang sa trabaho
niya ay dala niya sa kanyang isipan si Jacinto Emilio. Hindi niya talaga
maintindihan kung bakit sa labing-limang taong magkasama sila ay hirap na hirap
itong tandaan ang kaarawan niya, samantalang siya, halos lahat ng mahalagang event
sa buhay nito ay alam niya.

She sighed. May nagsabi sa kanya noon na kahit gaano niya pahalagahan ang isang
tao, may mga tao pa rin na hindi siya itinuturing na mahalaga. At kung minsan,
naiisip niya nab aka si Jacinto ay ganoon sa kanya.

Siguro nga ay hindi siya mahalaga para dito.

Minsan naitatanong niya pa sa kanyang sarili kung obsession lang ba ang

nararamdaman niya sa para sa kanyang kaibigan, nab aka mamaya ay hindi niya talaga
ito mahal, nab aka naipagkakamali lang niya ang nararamdaman niya, maybe she was
just confused but then... kung hindi siya in love kay Jacinto, bakit niya iniiyakan
ang lahat ng babaeng nakakasama nito?

Naalala niya noong unang pagkakataon na ma-realize niya na mahal niya si Jacinto –
that time, he was going out with Peenie – isang babaeng nakilala ni Jacinto sa
university nito. When she found out about her, nalungkot siya noon, pero umiyak
siya ng sobra nang malaman niyang nakipag-make love ang babaeng iyon kay Jacinto.
Paano niya nalaman? She sighed again – she was Jacinto’s best friend and he
literally tells her everything – including all of his petty sexcapades.

And even though that hurts her like hell, wala naman siyang choice kundi ang
makinig dito, best friends sila, wala siyang magagawa doon. Sometimes, she just
wants to rip his face off and throw it in the middle of the China Sea – pero hindi
niya naman magawa kasi nga, mahal niya si JC.

“Tanga ako...” Bulong niya habang nakapaminta sa jeep. “Kuya, para na!” Sigaw niya
nang mapansin niyang nasa tapat na siya ng bababaan niya. Agad siyang umibis ng
sasakyan at tumakbo papasok sa kanilang building. Maulan nang gabing iyon at wala
siyang dalang payong kaya nabasa ang kalahati ng kanyang damit.

“Oh, basa ka na!” Narinig niya ang boses ni Ann habang naglalakad siya sa may
lobby. She just sighed and passed her. Wala siya sa mood dahil kay Jacinto. In this
time of night, hindi na niya kailangan pang isipin kung nasaan ito. She was sure
that she was out somewhere, busy partying, drinking, having fun with his girls at
sigurado siya na mamaya ay may kasama na naman itong uuwi. Ganoon naman ang buhay
ni Jacinto, sanay na siya roon pero kahit sanay na sanay na siya ay hindi pa rin
niya mapigilang masaktan.

Agad siyang naupo sa kanyang station at saka ikinabit ang headset sa kanyang ulo.
Inayos niya ang kanyang computer at saka nagsimula nang magtrabhaho. She looked at
the clock on her table, it was 9:45 pm, mahaba pa ang gabi at sigurado siyang buhay
na buhay pa si Jacinto.

“Hay naku...” Ibinaba niya ang headset niya nang marinig na naman niya ang boses ni
Anne.

“Anne,” Sabi niya. “Pwede bang huwag ka munang manermon? Magtatrabaho ako.” Matipid
na wika niya. Anne looked at her with sympathy on her eyes.

“It’s one of those nights huh...” Wika nito sa kanya. Ngumuso lang siya. She was
right, it was one of those nights where the pain of loving your own best friend
drowns her whole being. Damang-dama niya iyon.

“Ganoon ba kahirap tandaan ang birthday ko?” She asked Anne in a low tone. Anne
shook her head.

“Honey, this is not your fault!” She said. “Sabi ko naman sa’yo, kalimutan mo na
iyang Jacinto na iyan, iyan tuloy.”

“Hindi...” She tried smiling. “Okay lang naman ako. Naano lang ako sa kanya.” Muli
siyang nagyuko ng ulo.

“Naaano?” She asked.

“Ewan... Basta” Sagot niya kay Anne. Magsasalita pa sana siya nang matigilan siya,
bigla na lang kasing nag-ring ang kanyang cellphone, atubiling kinuha niya iyon. It
was Jacinto, he was calling her, napatingin siya kay Anne.

“Huwag mong sagutin.” Sabi nito. She just smiled.

“Right, I don’t need to answer that. I mean, Jacinto has to know that I’m not
always available for him.” Sabi niya kay Anne. Anne smiled at her.

“That’s right. Don’t answer.”

She just smiled. Tiningnan niya ang kanyang cellphone. It was still ringing.
Napakagat-labi siya, huminga siya ng malalim at walang sabi-sabing kinuha niya ang
cellphone upang itapat sa kanyang tainga.

“Hello?” Sabi niya.

“God, Alexis!” Narinig niyang reklamo ni Anne sa kanyang tabi.

“JC, asan ka?” Tanong niya sa kabilang linya. Tumayo siya at saka lumayo kay Anne
na iniirapan siya.

“Ha?” Tanong niya dito. Hindi niya maintindihan ang sinasabi ni JC. “JC, nasaan ka
ba?

“Nandito ako, sa labas ng bar, alam mo iyon, dinala na kita dito minsan, puntahan
mo ako.”

Garalgal ang tinig nito. Lalo siyang hindi mapakali. Bigla siyang kinabahan,
different morbid images flashed on her brain, paano kung napaaway si JC? Paano kung
nasaksak ito ng kaaway niya? Hindi pwedeng hindi niya ito puntahan, agad siyang
bumalik sa kanyang station at kinuha ang bag niya. Hindi na niya nagawang magpaalam
sa kanyang supervisor, kung pagagalitan siya nitop bukas, bahala na, ang mahalaga
ay ang mapuntahan niya si JC.

Patakbo niyang tinungo ang daan palabas ng building na iyon. Tinawag niya ang
pinakaunang taxi na nakita niya at sumakay, ibinigay niya ang address kung saan
alam niyang makikita niya si Jacinto. Matapos lamang ang labinlimang minuto ay nasa
tapat na siya ng bar na iyon at ganoon na lamang ang panlulumo niya ng makita niya
si Jacinto na nakalugmok sa sidewalk, duguan ang mukha, putok ang labi, may pasa sa
mata.

“JC!” She yelled. Agad niyang dinaluhan ang kanyang kaibigan. Lumuhod siya sa tabi
nito. “JC!”

“Argh...” Ungol nito. He sat up and stared at her. “Napaaway ako eh, may boyfriend
pala iyong babae...” Natatawang wika nito. Inirapan niya si JC at saka inalalayang
tumayo. Ipinasok niya ito sa taxi.

“Sorry, Lexy, wala akong matawagan eh.” Wika pa nito. Hindi siya kumikibo. Sa totoo
lang ay naiiyak siya ngunit nagagalit rin siya dito.

“Lexy...” Tawag nito. He tried grabbing her arm pero iwinaksi niya ang kanyang
braso. “Jeez, galit ka? Ikaw ba iyong napaaway?”

Nagpantig ang tainga niya dahil sa sinabi nito. She stared at him at sa inis niya
at bigla niyang sinabunutan si Jacinto.

“Aray!”

“You called me in the middle of the night just to see you like that!?! Nasa trabaho
ako, tapos malalaman ko na napaaway ka lang dahil sa pambabae mo?!” She yelled at
him. Nag-init ang kanyang mga mata. Pinagsusuntok niya ang balikat nito.

“Nagpapakatanga ako para sa’yo pero hindi mo naman pinahahalagahan ang sarili mo!
Gago ka! Gago ka! Gag----“
She couldn’t speak anymore, not even when she wanted so much to yell out of
frustration because Jacinto, her own best friend, grabbed her closer and kissed her
lips. Her eyes widened, she was surprised. Hindi iyon ang first kiss niya, pero it
feels like it. Hindi siya makapaniwala na hinahalikan siya ni Jacinto sa mga oras
na iyon. Why would he do that? Why would he kiss her?

Bigla siyang tinitnulak nito.

“O, di natahimik ka!” Singhal pa nito sa kanya. Nahihiyang nagyuko siya ng ulo at
saka itinikom ang kanyang labi. Hindi siya makapaniwala. Hinagkan siya ni JC,
hinagkan siya nito sa labi.

Biglang huminto ang taxi, nauna itong bumaba sa kanya. Hindi niya alam kung susunod
ba siya dito, o papahatid na lang siyang muli sa kanyang trabaho. She needed to get
away from him. Nakakahiya, nahihiya siya dahil hinalikan siya nito. Friends don’t
tongue each other!

“O, ano pang ginagawa mo diyan?!” Binuksan nito ang pinto sa gawi niya. “Bumaba ka
na, baka gusto mong buhatin pa kita?” Sarcastic ang tono nito. She sighed.
Nanginginig ang tuhod na lumabas siya ng taxi at saka sumunod dito papasok sa bahay
nito. Kumakabog ng mabilis ang puso niya, hindi niya alam kung anong sasabihin niya
kay JC. Itatanong ba niya kung bakit siya nito hinalikan? Pero kapag tinanong naman
niya iyon, baka lalo siyang mahiya. She decided to just shut her mouth.

Nang makapasok siya sa bahay ni JC ay agad siyang naupo sa couch sa sala. She had
been inside JC’s home so many times, that sometimes she thinks of his house as her
second home. Simple lang ang bahay ni JC, may pagka-minimalist kasi ang kanyang
kaibigan, Black and white ang theme ng bahay nito at tulad ng lahat ng bachelor’s
pad, walang feminine touch ang bahay nito.

“Hoy, anong ginagawa mo diyan? Gamutin mo ang sugat ko?”

Tiningnan niya ito. Kung naiba lang sana ang sitwasyon, kung sana ay hindi
namumutok sa dugo ang labi nito at kung hindi nangingiti, ang kaliwang mata nito sa
pasa ay maiinis siya dito, but being Alexis Cai – Jacinto Emilio’s best friend –
she just couldn’t ignore the fact that he was hurt. Mas importante pa iyon kaysa sa
katotohanan na nasasaktan siya dahil pinapunta lamang siya nito para gawing instant
yaya.

She sighed.

Kung sabagay ay hindi naman ito ang unang beses na ginawa ni JC ang bagay na ito.
One time, he even ask her to be his driver at one of his dates and being her,
pumayag siya, but that wasn’t the worst thing, iyong pinakamalala yata ay iyong
napasukan niya si JC in the middle of a baby making session with some girl he met
on a certain bar.
Yeah – that was the worst of all. Halos tatlong araw siyang iyak nang iyak noon.
Hindi siya lumalabas ng kwarto because that time she realized that no matter what
she does, hindi na lalagpas pa sa best friend ang tingin sa kanya ni Jacinto.

Kumuha siya ng malinis na tuwalya, isang palangganang tubig, alcohol at bulak.

Nakaupo si JC sa isa sa mga silya sa dining table at tila ba naghihihintay sa
kanya. Dahan-dahan siyang lumapit dito.

“Aray!” Reklamo nito sa kanya. Inirapan niya si JC.

“Wala pa nga eh!” Sigaw niya dito.

“Ah wala pa ba... Akala ko game na eh.” Sabi nito sa kanya. She made a face. Dahan-
dahan niyang nilinis ang gilid ng labi nito. She sighed. She couldn’t believe that
she was actually cleaning those lips, the same lips that had kissed her just a
while ago.

“Ano bang nangyari?” Hindi makatiis na tanong niya.

“Kasi, there’s this girl.” Panimula nito. Inihanda niya ang kanyang sarili. “I
wanted her to go with me, iyon pala may boyfriend. Napaaway ako, akala ko siya lang
iyon pala lima sila.” Sabi nito sa kanya. She sighed again.

“Lagi ka na lang ganyan. Hindi ka pa ba titigil?” She asked him.

“I love the way I live.” Sagot naman nito. Nainis siya, diniinan niya ang gilif ng
labi nito.

“Aray! Alexis!” Sigaw nito.

“Huwag mo nang hintaying mamatay ka! Tumino ka na kasi! Ang dami-daming babae diyan
na pwede mong i-girlfriend pero mas gusto mo pa iyong panandaliang ligaya!”

“At least sa panandaliang ligaya, Lexy, walang commitment.” Mabilis na sabi nito.
Napailing na lang siya. Ganoon talaga si JC, ayaw nito ng commitment, ayaw nitong
matali at iyon mismo ang dahilan kung bakit ganito ito sa ngayon.

“Disappointed ka na naman?” Tanong nito. “Darating din naman ako sa ganoon, pero
hindi pa ngayon, Lexy. Siguro, five years from now.” Sabi pa nito.

“Thirty five ka na noon!”

“Men don’t age. We only get better. Parang scotch.” Nakangisi na naman ito.
“Ewan ko sa’yo.” Sabi niya dito. Ipinagpatuloy niya ang paggamot sa mga pasa nito.
She was sighing non-stop. Hindi kasi talaga maalis sa isip niya ang halik nito.
Gusto man niyang tanungin ito ay hindi niya magawa, nahihiya siya.

“Ayan...” Wika niya ng matapos niya itong gamutin. “Tapos, okay na iyang sugat mo.
Aalis na ako.”

“Saan ka pupunta?” Hinatak nito ang kamay niya.

“Papasok.” Matipid niyang sagot.

“Hating-gabi na. DIto ka na lang.” Sukat ba naman ay bigla siyang hinatak nito,
napaupo siya sa kandungan ni JC. They were so close, she was so scared that he
might hear her heartbeat at basta na lang nitong malaman ang nararamdaman niya para
dito.

“Kailangan kongt pumasok, mapapagalitan ako ng Ms. Tolinto.” Tukoy niya sa

Supervisor niya.

“Just call in sick.” Suhestiyon pa nito. “Iiwan mo ako ngayon na nabugbog ako? Ang
sama-sama mo naman.” JC used those puppy dog eyes again and she just lost it, she
immediately forgot the things she needed to keep in mind. Mula noon hanggang
ngayon, pangalan pa rin ni JC ang unang-una sa listahan niya at hindi na yata
mababago iyon.

“Fine...” She gave in. NIyakap siya nito at saka hinagkan sa pisngi.

“Thanks, Lexy. I love you! You’re my best pal!”

I love you...

Best pal...

She sighed.

Ouch...

-------------------

“Alexis!”
Kunot na kunot ang noo ni Jacinto habang tinatawag niya si Alexis. Kanina pa kasi
nasa bathroom ang kaibigan niya pero hanggang ngayon ay hindi pa rin ito lumalabas.
He was inside his room and Alexis was on the bathroom across the hall. Ayaw nitong
gamitin ang personal bathroom niya. Nababangag na naman siguro ang kaibigan niya.

“Alexis!” Muling sigaw niya. He shook his head. He couldn’t believe that he ended
up spending his Saturday night with his best friend. Siguro kung hindi siya
napaaway kanina, ibang babae ang kasama niya, but then, kapag minamalas nga naman.

“May sunog ba?” Narinig niya ang boses nito. Naupo siya sa kanyang kama. He was
wearing a white sando and a blue boxer shorts. Namimili siya ng dvd na isasalang
niya para naman may mapanood siya at si Alexis bago matulog.

Alexis will sleep on his bed tonight. Matagal naman na nilang ginagawa iyon. Alexis
was actually the only woman he allows to sleep beside him without oeven thinking of
having sex with her. Parang kapatid na niya si Alexis, minsan nga ay naiisip niya
na si Alexis ang kapatid na babaeng matagal na niyang gusto, mahal na mahal niya
ito and he couldn’t imagine his life without her.

“Ang tagal mo, mag-movie na tayo.” Sabi niya dito. He was still looking at his
DVD’s when she entered the room. Hindi naman niya ito nilingon. Namalayan na lamang
niya na nakaupo na ito sa kanyang tabi. That was when she looked at him, sandal
niya lang itong tiningnan, tapos ay binaling na niya ang atensyon niya sa DVD’s
niya pero pakiramdam niya, namalik-mata siya kaya binalingan niyya ulit si Alexis.

His mouth fell slightly open. Alexis’s hair was still wet from taking a shower, she
looked so fresh and she smells so nice, and the fact that she was wearing his shirt
makes her more irresistible...

Irresistible?

Did he just think of Alexis Cai, his best friend of fifteen years, irresistible?

“What the fuck?!” He exclaimed. Mukhang nagulat naman ang kaibigan niya. Her lips
parted and suddenly, the memory of him kissing her inside the taxi played in his
brain like a movie – slow motion pa.

“Huy!” Nanlalaki ang mga mata nito. He composed himself.

“You’re wearing my shirt!” Kapagkuwan ay sabi niya.

“Oo, sorry ha. Wala kasi akong dalang damit, JC.” Paliwanag nito.

“O-okay lang. Tulog na tayo.” Sabi niya dito. Kitang-kita niya ang pagtataka sa
mukha ni Alexis.
“Akala ko ba manonood tayo ng movie?” Tanong pa nito. Tumayo na siya at saka
sumampa sa kama.Alexis faced him. She crawled to his side. Napalunok siya. God! Why
was he feeling this way? Alexis is her best friend! Hindi niya dapat nararamdaman
ang nararamdaman niya. He had seen her wear his shirt many times pero bakit iba na
ngayon?

“Okay ka lang ba? You have that look?” She asked. Umiling na lamang siya at saka
nahiga na. Humiga na rin si Alexis sa kanyang tabi. He was very aware of her.
Suddenly all his senses were active, he could smell her sweet scent and that was
affecting him.

“Sa floor na lang ako.” Wika niya sabay tayo.

“Ang arte mo! Nababahuan ka sa akin? Naligo naman ako ah!” Inamoy pa ni Alexis ang
kili-kili nito habang nakaupo sa kamay. He smiled. Kahit kailan talaga...

Muli siyang bumalik sa kama at saka humiga sa tabi nito. He faced her, she was
still looking at me. He suddenly felt the urge of tracing her lips back and forth
with his thumb, pero alam niyang hindi niya dapat gawin iyon. Nagkasya na lang siya
sa pagtingin sa kanyang kaibigan. Maybe he was feeling this way because of the
alcohol he had earlier.

“Goodnight, JC...” She smiled at him. Ngumiti rin naman siya. He sighed. Alexis
closed her eyes, nanatili siyang nakatingin dito. If ever he would have a
girlfriend, iyong seryosong girlfriend, gusto niya na kasundo rin ni Alexis ang
babaeng iyon. Alexis will always be her second favorite girl, and he will never
jeopardize his friendship with her...

Never...

=================

3. Ang start ng one of these days

“Do you have any plans of ever getting married?”

Jacinto grinned when he heard his brother Aguinaldo asked him that question.
Napailing na lang siya. Mula nang magsipag-asawa ang kanyang mga kapatid ay palagi
na lang siyang kinukulit ng mga ito na mag-asawa na rin. The problem was, he
doesn’t have any plans of ever settling down – we’ll wala pa sa ngayon. He wants to
have a family – sure – that would be fun – pero sa ngayon, he was still enjoying
his bachelor life – a life free of responsibility, a life full with different
flavors.

“I have but not now...” He said. That afternoon, they both decided to shoot some
hoops. Iyon kasi ang tinatawag nilang workout na magkapatid. He took a deep breath;
nakailang set na rin sila at palaging talo ito sa kanya.

“Gago, baka mamaya makabuntis ka bigla.” Natatawang sabi nito sa kanya.

“Maingat ako noh!” He said, which was true, he never had unprotected sex with
anyone at all kung gagawin man niya iyon, sa magiging asawa niya lang para
magkaanak agad sila pero sa mga nagiging babae niya, he always wear condoms.
Mahirap na.

“Saka isa pa,” Dagdag pa niya. “I haven’t met my match yet.” Unlike other men,
naniniwala siya sa tinatawag na true love. He knew that kind of love exists, nakita
niya iyon sa mga magulang niya at ngayon ay nakikita niya sa mga kapatid niya. Trey
– his brother – met his first love when he was very young, but then, she died – a
terrible moment for his brother’s life but after almost three years, dumating na
rin ang talaga match ni Trey, si Jenny na sister-in-law na niya ngayon. In Agui’s
case, he has Bling and they’re very happy. Masaya siya para sa mga kapatid niya,
and he knew that one day, makikita niya rin ang nakita ng mga ito, pero habang wala
pa iyon, mag-e-enjoy muna siya sa buhay binata niya.

“Si Lexy.” Napatitig siya kay Aguinaldo nang bigla nitong banggitin ang pangalan ng
pinakamatalik niyang kaibigan.

“What about Lexy?” He asked.

“She can be your match.” Ngumisi ang kapatid niya. He made a face. He would never
think about Lexy that way.

“Dude, Lexy is like my little sister! Incest iyon!”

“Tanga, malay mo. I mean, clearly, she’s in love with you.” Walang kaabog-abog na
wika ni Agui sa kanya. Lalo siyang napamulagat. Si Lexy? In love sa kanya. He
stared at his brother looking for some hint that he was only kidding pero seryoso
talag ang mukha nito.

“Lexy is NOT in love with me.” Mahinahong sabi niya. He tried to laugh pero na-
bother talaga siya sa sinabi ni Agui sa kanya.

“Ang manhid mo.” Sabi nito sa kanya. “Kung ako nga na hindi nakakasama ni Lexy alam
ko, ikaw pa na nakakatabi niya sa pagtulog?”

“Are you trying to mess with my relationship with her? I mean... Hell! She’s not in
love with me!” He said again.

Lexy is not in with him. Sigurado siya doon. Sa tagal ba naman ng pinagsamahan
nila, alam niyang hindi mahuhulog sa kanya ang kaibigan niya. They had been friends
for almost twenty years, kung in love si Lexy sa kanya, sana noon pa man ay nalaman
na niya. Mararamdaman niya iyon, of course!

“You must be out of your mind.” Sabi niya kay Agui. Tumayo siya at saka kinuha ang
bola. Suddenly he remembered what happened at the taxi the other night nang
makipag-away siya at pinuntahan siya nito. He kissed her and she was pretty dumb
founded after that kiss. Wala lang naman sa kanya iyon, but it seems like dinibdib
ni Lexy iyon, then the things that he felt while they were lying side by side
together, alam niyang dahil lang sa alak na nainom niya iyon.

“I don’t know,” Agui said. “I was just basing this doon sa mga nakikita ko sa
inyong dalawa. The way she looks at you...” He grinned. Pinasa niya sa kapatid niya
ang bola. Agui dribbled it.

“It’s as if, you’re her world.”

“Hindi.” Sabi niya. “She looks at me like that because we’re best friends.”

“Jenny looks at Trey like that, my girl looks at me like that.” Again, Agui
insisted. Umiling siya. Hindi kayang tanggapin ng sikmura niya na in love si Lexy
sa kanya.

“Lexy just have some ye problem.” Sabi niya dito. “Malabo iyong mata niya.”

“May tawag sa’yo.” Sabi ni Agui. Pumorma itong magus-shoot ng bola, hindi na niya
natapal iyon, it went straight to the ring. He just took the ball instead.

“In denial.” Natatawang sabi ni Agui. He smirked. Pinaglalaruan na naman siya ng

kapatid niya. Madalas talaga siya nitong asarin kahit sa llob ng kompanya nila ay
hindi nito pinalalagpas ang pagkakataon na asarin siya. He guessed his brothers
will always be like that, sa mga mata siguro ng mga ito, he will always be the
little Jacinto who used to cry a lot back then. Hindi na yata mababago iyon.

Muli niyang ibinalik ang bola sa kanyang kapatid.

“Hindi niya ako mahal.” Mariing wika niya. To his surprise, Agui turned his back on
him. Hawak pa rin nito ang bola.

“Kung hindi ka mahak ni Lexy, hindi papasok itong basket ko.” He could tell that
Agui was smiling.

“Fine. Hindi papasok iyan. You were never good at blind shots.” He dared his
brother. Agui dribbled the ball again. He stood there as he waited for him to shoot
the ball and when he did, he was so confident that it will not go to the ring.
Pinanood niya ang bola. Ganoon na lang ang pagkagulat niya when the ball entered
the ring. His mouth parted.

“See, she’s in love with you.” Sabi pa ni Agui sa kanya.

“That was luck, Agui.”

“Nope... that’s what you call, destiny...”

He made a face. He looked at his brother then to then ring, he shook his head
afterwards.

“That was luck.”

---------------------------------------------------

“Is she in love with me? Really?”

Iyon ang pulit-ulit na tinatanong ni Jacinto sa kanyang sarili habang nakatingin

kay Lexy. Nang gabing iyon ay naisip niyang tawagan ito at ayaing lumabas.
Miyerkules kasi at alam niyang off nito sa trabaho kaya inaya niya itong lumabas.
Hindi niya alam, he guessed he just wanted to see if Agui’s theory was true pero
paano naman niya malalaman iyon.

“Nood tayo ng movie?” Tanong niya dito. Kasalukuyan silang kumakain sa isang
restaurant, sinusugapa pa ni Lexy ang fried chicken nito.

“Ayoko ng sine, uwi na ako after nito.” Sabi nito He looked at her.

“Why? Are you in love with me?” Walang kaabog-abog na tanong niya dito. Bigla itong
natigilan. NAgkada-ubo-ubo ito. Inabutan niya ng tubig si Lexy.

“What? I’m just asking.” Sabi niya dito. Lalong nanlaki ang mga mata ni Lexy.
Tinitigan niya ito. “Look, I need to know para mawala iyong awkwardness sa pagitan
natin.”

“Tang ina!” Usal ni Lexy. “Of course not! I’m not in love with you.” Tahasang sigaw
nito sa kanya. Pinag-aralan niyang maigi ang ekspresyon ng mukha ng kanyang
kaibigan. She was looking at her, eye to eye. Hindi ito nagbi-blink.
“Fine... I just wanted to know...” Muling wika niya. “Funny thing, Agui told me
that earlier this afternoon kaya ko natanong.” Natawa na siya. Lexy just sighed.
Muli itong uminom ng tubig at saka tumitig sa kanya.

“Naniwala ka naman kay, Agui?” She asked. Nagkibit-balikat siya.

“Oo, kaunti. I just wanted to make sure.” Napahalakhak siya. “Ang awkward naman
kasi, best friends tayo tapos in love ka sa akin. Kapag ganoon di na tayo pwedeng
maging magkaibigan diba?”

Lexy just smiled. Hindi ito nagsasalita, she just kept on drinking her water.

“Hoy, okay ka lang ba?” Tanong niya dito.

“Medyo sumama kasi iyong pakiramdam ko. Uuwi na ako.” Pagpapaalam nito. Agad naman
siyang nag-alala. Lexy stood up, sumunod siya dito pero nauna itong lumabas sa
kanya dahil nagbayad pa siya ng bill nila. She was walking so fast muntik na niya
itong hindi maabutan.

“Lex!” Tawag niya dito. Agad naman itong huminto nang marinig ang kanuang tinig.
“Okay ka lang ba?”

“Okay lang, pero gusto ko nang umuwi. Next time na lang tayo manood ng sine or
whatever.” Sabi nito sa kanya.

“Hahatid na kita.” Sabi niya dito.

“Taxi na lang. Out of the way eh.” Sabi nito. “Bye.”

Agad na tumakbo si Lexy palabas ng mall. He just watched her as she leaves. Hindi
niya maintindihan kung anong nangyari sa kanyang kaibigan. Okay naman ito kanina
pero bigla na lang sumama ang timpla nito. Maybe it was because of the fact that he
asked him kung in love ito sa kanya. Napailing siya. Maybe he had offended her.
Napanguso siya. Nakakinis naman kasi si Agui, if he didn’t put that in his mind,
sana hindi niya maiisip. Ngayon awkward sa kanya si Lexy.

“Shit!” He mumbled. Dapat yata ay hindi na niya tinanong.

--------------------

March 23, 2000

Dear Heart,

Today is my birthday. I was so looking forward on this day, ito kasi iyong araw na
sinabi niyang may sasabihin siya sa akin, excited talaga ako, pero nawala ang
excitement na iyon nang dumating siya sa party ko kasama ang head cheer leader ng
university, and the fact that he introduced her to me as his girlfriend, devastated
the hell out of me. Ang sakit. The man I had loved all my life is in love with
someone else. Sabagay, wala akong magagawa, for him naman, I was only his best
friend.

Alexis out down that old notebook and stared at her ceiling. Ilang beses nab a
niyang nabasa ang notebook na iyon and yet until now, the words coming from those
pages scared her heart like knife. She sighed. She could really relate to the owner
of that diary, pero alam niya na sa ngayon, ang nagsulat noon ay malaya na sa anino
ng taong minahal nito noon.

Hindi tulad niya na hanggang ngayon ay nakakulong sa pagmamahal niya kay JC.

“Kailangan ko na yata talaga ng love life.” She whispered. Kanina, natakot talaga
siya nang put of nowhere ay bigla na lang siya nitong tanungin sa kanya kung in
love ba siya dito. Hindi niya alam kung saan nito nakuha ang ideyang iyon. Was she
that obvious already? Alam na kaya nito? Nahalata na ba nito o baka nasabi niya
dito.

Bigla siyang napatayo nang maisip niya na baka nasabi niya dito iyon habang
natutulog siya katabi ito nang nakaraang gabi.

“Oh my god!” She whimpered. But then she remembered that JC said it was because of
Agui. Si Agui na hindi naman niya madalas makasama pero alam nito ang totoo, ibig
sabihin ganoon na nga siya ka-obvious.

Bumangon siya sa kama at saka lumabas ng kwarto, tinahak niya ang daan pababa ng
hagdan at saka lumabas ng bahay. Nagpunta siya sa swing sa gilid ng kabahayan at
doon naupo. She needed to think, matagal naman na niyang sinasabi na kakalimutan na
niya si JC dahil mas pinipili niya ang friendship nila over the love she feels for
him.

Palagi niyang sinasabi na one of these days ay sisimulan na niya ang forgetting
process dito, pero hindi naman niya basta magagawa iyon nang hindi niya ito
iniiwasan. Hindi naman niya ito basta pwedeng iwasan na lang dahil baka mas
mahalata nito na may nararamdaman nga siya para dito.

Ang hirap. Hindi siya basta makapagdesisyon. It’s as if everything around her that
connects to JC, mawawala kapag bigla na lang niyang kinalumutan ito. She still
wanted to be his friend – JC is a good friend – hindi maipagkakaila iyon, pero
tulad ng sinabi nito kanina, hindi na sila pwedeng maging magkaibigan kung in love
siya dito.

She sighed.
“I badly need a love life.” Mahinang wika niya.

-----------------------

“Set me up on a date with whomever.”

Iyon ang una niyang sinabi kay Anne nang magkita sila nang gabing iyon sa opisina.
Ganoon na lang ang ngiti ng kaibigan niya nang marinig ang sinabi niya.
Nagpapalakpak si Anne at saka niyakap siya.

“Ito na ba iyong one of these days?” Tanong nito. She nodded. Last night she had an
almost heart attack after having that dinner with JC. Hindi na niya hahayaang
maulit pang muli ang nangyaring iyon. She doesn’t want to be caught off guard by
him again. She really needed to forget him. Ayaw niyang matulad sa babaeng
nagsusulat doon sa notebook na napulot niya noon.

Ayaw niyang malunod sa kalungkutan.

“I’m so happy for you!” Sabi nito sa kanya. Ngiti-ngiting wika nito. “Ano bang type
mo sa lalaki?” She asked.

“Kahit na ano, basta opposite ni JC.” Sabi niya. Anne smiled.

“Madaling humanap ng ganyan! Ay shit! Kinikilig ako.”

Ngumiti lang siya. Desidido siyang kalimutan si JC. At sisimulan talaga niya iyon
ngayong araw. She started the forgetting thing with changing her phone number.
Hindi niya ibinigay kay JC iyon. Kagabi habang nag-iisip siya, na-realize niya na
hindi siya makakalimot kung patuloy siya makikipagkaibigan dito. She needed space;
she needed to cut him out of her life – no matter how harsh that sounds like.

Iiwasan na talaga niya si JC.

She sighed. Hindi siguro magiging madali ang mga bagay-bagay pero kakalimutan na
niya si JC, haharap na lang siyang muli dito sa oras na wala na talaga siyang
nararadaman para dito...

Iyon ang pinakamagandang gawin sa ngayon...

=================
4. Wake up call

One month, iyon na ang duration ng panahong iniiwasan ni Alexis si Jacinto and
slowly, parang nagtatagumpay siya. She smiled at herself while she was looking at
the mirror. She thought na kasama sa forgetting her feelings for Jacinto ang
pagbabago sa kanyang sarili so that day, she cut her hair very short. She had a
pixie cut and she really thinks it looks so good on her.

She hasn’t seen Jacinto for a long while now. Hindi niya talaga ito kinakausap,
pinupuntahan at pinipilit niya itong hindi makita. Tumatawag ito sa bahay niya,
pero hindi niya ito sinasagot, one time, he went to her office to look for her pero
nagtago naman siya sa ladies room. She doesn’t know what’s going inside Jacinto’s
mind right now, actually, she couldn’t say that she doesn’t care because she does –
she would really want to know what he was thinking right now. Nahahalata na kaya
nito? Very sudden naman kasi ang pag-iwas niya dito, and it was all because she
didn’t want to experience that mini heart attack she had when he asked her about
her feelings for him.

“Would that be all, ma’am?” The stylist asked her after a minute. Nginitian niya
ito at saka binigyan ng tip. She really likes her hair today. Napagpasyahan niya na
dahil off naman niya sa call center ay mamasyal siya sa mall. Naisip rin niya ibili
ng damit ang kanya nanay at ang kanyang kapatid.

She was smiling pretty wide. Isang buwan na halos ang nakakaraan pero hanggang
ngayon ay wala pa ring naibibigay na ka-date sa kanya si Anne. She said that she
was looking pero hindi na rin naman niya hinihintay, kung may ipakikilala ito ay
okay kung wala ay okay na rin naman. She realized naman kasi that she doesn’t need
love life para makalimutan si JC, she was actually slowly forgetting the things
about him.

She was walking aimlessly nang bigla niyang makita si Anne sa may gilid ng isang
ice cream stall. She smiled and called her.

“Anne!” She yelled. Tumingin ito sa kanya. Halata ang pagkabigla sa mukha nito, she
looked as if she was scared of something. Nilapitan niya ito at saka hinampas sa
balikat.

“Huy, bakit ganyan ang hitsura mo?” Natatawang sabi niya dito. Putlang-putla si
Anne habang nakatingin sa kanya. Hindi niya alam kung bakit ganoon ang hitsura
nito, para bang may nagawa itong mali sa kanya na hindi niya maintindihan.

“Babe, here’s your ice--- Lexy!” It was Jacinto and the person he was calling babe
was no other than her friend/office mate Anne. She gasped, she bit her lower lip,
she was feeling uncomfortable, she was feeling murderous. She stared at Anne, hindi
ba ito ang unang taong sumasaway sa kanya dahil sa pagmamahal na nararamdaman niya
para kay Jacinto Emilio? Tapos ngayon babe na ang tawagan ng mga ito?

Anne couldn’t look at her. Tumaas ang dulo ng kanyang labi at saka tiningnan si
Jacinto.
“My! You cut your hair! Bagay ha! Mukha kang boy!” Natawa ito sa sarili nitong
biro. She just kept her poker face. Ayaw niyang magpakita ng emosyon sa harap ni
Anne.

“Kayo?” Tinuro niya pa ang mga ito. To her surprise, JC wrapped her arms around
Anne and smiled.

“Yup! I met her at your office one night noong puntahan kita tapos wala ka naman.
She was very entertaining, after that night lagi na akong nagpupunta sa office mo,
“

“I see.” She said. She smiled a bit. Palagi palang nagpupunta si Jacinto sa office
nila at hindi dahil sa kanya kundi dahil kay Anne. She was not thrilled upon
knowing that. Hindi niya alam kung anong mararamdaman niya. Ang unang taong
sumasaway sa kanya pagdating sa kalokohan niya kay JC ay girlfriend na nito ngayon.

How thick was that?

“Mauna na ako.” Sabi niya sa mga ito. But before she could turn around. Jacinto
grabbed her by the arm.

“Huy, one month na tayong walang bonding. “ Sabi pa nito.

“Oo nga eh, punta ka minsan sa bahay, pagluluto kita.” Wika niya dito. Hindi naman
niya mini-mean ang sinabi niya. She just wanted to be casual at sigurado naman siya
na hindi pupunta sa bahay niya si JC para lang tikman ang luto niya, she was never
a good cook, JC knows that.

“Okay, see you around.” Sabi pa nito. Tumango na lamang siya at saka umalis. Umuwi
siya sa kanilang bahay, habang lulan ng jeep ay hindi niya maiwasang isipin ang
nangyari kanina.

Si JC at ang kaibigan niyang si Anne.

Boyfriend and girlfriend. She smirked. Ang cruel ng buhay.

---------------------

January 1, 2001
Dear heart,

He told me that he’ll spend new year’s eve with me, but at the last moment he
cancelled just because his girlfriend had a party. Ganoon na lang ba talaga ako sa
kanya? Best friend?

---------------------

“Na- Maja Salvador ka, Ate?!”

Sigaw ng nakakabata niyang kapatid na si Apollo. Alexis wondered what does na-Maja
Salvador means. Nagtatakang tumingin siya sa kanyang kapatid habang kunot na kunot
ang noo.

“Ano?” Naguguluhang tanong niya. Hindi niya matiis na hindi ikwento kay Apollo ang
nangyari kanina sa mall. She was concered sa panandaliang pananahimik niya, ayaw n
asana niyang ipaalam dito ang nangyari pero hindi talaga siya tinigilan nito
hangga’t hinidi siya nagsasalita. She ended up telling her about Jacinto and Anne
and what she saw at the mall.

“Iyong ex mo, inagaw ng friend mo. Na-Maja Salvador.” Paliwanag nito sa kanya.
Natawa naman siya. Kung anu-anong nalalaman ng kapatid niya. Apollo was a year
younger than her, graduate na ito at nagtatrabaho sa isang psychiatric ward sa
Makati. Wala itong duty nang gabing iyon kaya nakipag-kwentuhan siya dito.

“Hindi ko naman ex si JC,”Sabi niya dito. Apollo shook her head.

“Alam naman siguro ng Anne na iyon na itinatangi mo ang utak ng katipunan pero
hindi pa rin niya pinigilan ang sarili niya and based on your kwento, alam niya
kung ano talaga ang ugali ng utak ng katipunan.” Sabi nito sa kanya. She sighed
again. Sa totoo lang ay nasaktan siya sa nalaman niya. Kaya pala ni hindi siya
nagawang puntahan ni Jacinto sa bahay niya noong kabaguhan pa lang ng pag-iwas niya
dito ay busy na pala ito kay Anne. At si Anne naman hindi sinabi sa kanya ang
totoo.

Hindi naman siya magagalit dito, pipilitin naman niyang intindihin ang mga ito. She
knew how Jacinto gets whenever he wanted something, persistent ito, persuasive pa
at malamang ay ginamit nito ang mga traits nitong ganoon kaya nito nakuha si Anne.
Ang kanya lang naman, bakit hindi nito sinabi sa kanya?
“Anong naramdaman mo?” Apollo asked.

“Masakit. Mahal ko pa eh.” Sabi niya sa kapatid.

“Akala ko ba kinakalimutan mo na?” Tanong pa nito sa kanya.

“Oo, pero hindi naman ganoon kadali. Diba nga sa rehab, hindi agad inaalisan ng
drugs iyong pasyente, inuunti-unti nila hanggang sa masanay ang mga iyon na wala na
iyong drugs nila, ganoon din sa akin, Apol, unti-unti muna, kasi baka kapag
binigla, mamatay naman ako.” She sighed.

“Pero, na-Maja Salvador ka ate, mas masakit ngayon.”

“Eh ganoon eh. Hanggang best friends lang kami. No matter what happen, may line na
hindi naman pwedeng i-cross.”

“Ako, bitter ako sa friends turned lovers.” Sabi ni Apollo sa kanya. “Pero kung
kayo naman kayo diba? Kahit best friends pa kayo o worst enemy. Still, mas totoo
iyong sinasabi na friendship is the best foundation of every relationship.”

“True, pero sa amin ni Jacinto, hindi totoo iyon.” Sabi niya dito. She looked at
her. Apollo smiled tapos ay inakbayan siya nito. Apollo was her one and only sister
and she was also her only girl best friend, tuwing kausap niya ito ay gumagaan ang
loob niya.

“Mga Aleng mana sa nanay na maganda, baka gusto ninyo nang pumasok?” Naulinigan
niya ang boses ng kanyang ina. Napahagikgik pa si Apollo bago tumayo, sumunod na
rin siya sa kanyang kapatid pero natigilan siya nang may makita siyang ilaw na
nagmumula sa isang motor. Pamilyar sa kanya ang tunog ng motorsiklong iyon at hindi
nga siya nagkakamali dahil nang tumapat sa bahay nila ang motorsiklo ay alam na
niya at sigurado siya na para sa kanya ang bisitang iyon.

Inalis nito ang helmet nito at agad niyang nakita ang ngiti nito sa kanya.

“Hi, Lexy, Hi Apol! Good evening tita!” Bati ni JC sa kanila. Lumapit si Apollo sa
kanya at saka siya binulungan.

“Speak of the devil and he will come. Night ate!” Sabi nito sabay halik sa kanyang
pisngi.

“Night, Utak ng Katipunan.” Pagpapaalam ni Apollo kay Jacinto. Ngumiti lang siya at
saka pinalo ang puwetan ni Apollo. Kahit talaga kailan ay napaka nito.

“Huy!” She said. She couldn’t shrug off the awkwardness she feels towards him.
“Ang awkward mo ata ngayon?” He asked. Nagkibit-balikat siya.

“Ako?” She laughed. “Hindi kaya. Baka ikaw....” Pinamaywangan niya ito. Jacinto
just shook his head, a smile formed on his face tapos ay inabot nito sa kanya ang
isa pang helmet na dala nito. She awkwardly took that. Saglit na binawalan niya ang
kanyang puso, pilit niyang binabale-wala ang nararamdaman niyang kaba para dito.

“Sakay...” Wika nito. She did. Umangkas siya sa motorbike nito. Sinuot niya ang
helmet at saka siya humawak sa balikat nito. Narinig niyang pumalatak si Jacinto at
saka nilingon siya.

“Ano iyan? Akala mo naman ngayon ka lang sasakay dito?” Sabi nito sa kanya, bigla
na lang nitong hinatak ang mga kamay niya at saka ipinalibot sa baywang nito. She
felt a thousand of electrons burning her veins. Grabe! Napasinghap siya.

“Kapit okay? Baka mahulog ka.” Sabi nito sa kanya. She sighed. Kung alam lang nito,
matagal na siyang nahulog at hindi nga siya nito nasalo. She gave out a long sigh,
sinasabayan ng pagtakbo ng motor ni JC ang pagtibok ng mabilis ng puso niya. Kahit
yata anong gawin niya ay hindi magiging madali para sa kanya ang paglimot dito.

After a while, tinatahak na nila ang daan patungo sa kung saan. She actually don’t
care kung saan siya dalin ni JC – the only thing that mattered that moment was that
fact that he was with her, miss na miss na niya ito. Alam niyang siya naman ang
nagsabi na iiwas siya dito pero, siya rin naman ang unang nangungulila sa kanyang
kaibigan.

-------------------

“What are we doing here, JC?”

She asked him habang nagalalakad siya papasok sa loob ng Araneta Coliseum. Madilim
na ang paligid noon. Wala na nganga katao-tao sa paligid, ang buong akala niya ay
kung saan lang sila pupunta pero dinala siya ni JC sa lugar na iyon.

“DIba bawal dito pumasok kapag sarado na?” She whispered. JC looked at her.

“Kilala ako nung guard, okay lang naman diba, pinapasok nga tayo.” Sabi nito sa
kanya. Bigla ay ginagap nito ang kamay niya at saka hinatak siya papasok sa loob ng
Coliseum. Madilim pa rin ang paligid, napansin niyang may kinapa si JC sa gilid ng
pinto at matapos iyon ay nagliwanag ang kapaligiran.
“Katatapos ng ng Alaska vs. Gin Kings.” Nakangiting wika nito sa kanya. “Gusto
sanang manood. I actually have a ticket, I asked Anne to come, pero she’s not a
basketball fan.” Litanya nito habang naglalakad sila. Nang marating nila ang gitna
ay binitiwan ni JC ang kanyang kamay.

“Di kaya tayo mahuli?” She asked.

“Kilala nga ako noong guard.” Sabi nito. Nagkibit balikat siya at saka namulsa.
Palingon-lingon siya, noon lang siya nakapasok sa Araneta ng walang tao and it’s
kinda nice. She smiled.

“Stay still.” Narinig niyang wika ni Jacinto. Tumingin siya dito, di niya
mapigilang itaas ang kanyang kilay.

“Huh?” Hindi niya ito maintindihan. She just smiled at him. Jacinto was staring at
him like he was trying to remember her forever, tapos ay bigla na lang siyang
nitong hinatak at niyakap. Tumama pa nga ang noo niya sa dibdib nito. Jacinto was
embracing her so tight, parang nalulusaw ang mga buto niya. Her mouth slightly
parted.

“Jacinto...?” Bulong niya habang yakap siya nito.

“Lexy, I think... I think... I’m in love...”

Nahigit niya ang kanyang hininga. Jacinto thinks his in love? Kumabog ang dibdib
niya? Was she suddenly living on a parallel universe at nagawa nang i-reciprocate
ni Jacinto ang nararamdaman niya? Was he finally in love with her too? Is this the
start of their friendship turned lovers love story? Ito na ba iyon? She asked
herself those questions habang hinihintay niya ang susunod na sasabihin ni Jacinto.

“I think, I think...” He sighed, “I’m in love with, Anne.”

Buong lakas niyang itinulak sio JC. Napalunok siya ng ilang beses. Totoo ba ang
narinig niya? Did he just tell her that he was in love with Anne Smith – her
colleague? She tried keeping her straight face. Gaano ba kasakit ang dapat niyang
maramdaman bago siya magising sa katotohanan na wala sila ni JC at kahit na
bumaliktad ang mundo o mawala man ang Global Warming sa Earth, hindi na magbabago
na KAIBIGAN LANG talaga ang tingin sa kanya nI Jacinto?

Kailan, Lexy?! Sigaw ng utak niya sa kanya.

“I mean, I’m not sure, pero sa kanya lang ako nakaramdam ng ganito.” Sabi pa nito
sa kanya. Gusto niyang magmura. Of all people, kailangan pa talaga sa kaibigan
niya? Bakit hindi na lang sa iba para mas kaunti ang sakit?

She took a very long breath.

“Ganoon?” She said. “Good for you!”

“Good for me? Bakit parang hindi ka naman masaya?” Nagtatakang tanong nito. At
talagang tinanong pa siya nito.

“Masaya ako! Masakit lang iyong ngipin ko.” Sabi niya dito. “Kaya mo ako dinala
dito para diyan este para sabihin sa akin iyan?”

“Oo naman, gusto ko kasing malaman mo na nahanap ko na ang future ko.” He was
smiling, noong moment na iyon, naisip niya na baka, mahal nga ni JC si Anne. Baka
sila ang para sa isa’t-isa, baka sila na nga. At baka ito na talaga ang wake up
call na hinahanap niya.

“Tara, shoot tayo.” Aya niya dito. Kinuha niya ang isang bola na nasa kabilang
gilid. Agad niyang ibinato kay JC iyon. She needed this, a distraction, para naman
hindi niya maisip na nasasaktan siya dahil sa sinabi nito.

Noong mga bata pa sila nI JC ay basketball ang madalas nilang bonding. She ever
liked playing basketball pero dahil kay JC ay pilit niyang pinag-aralan iyon at
nang matutuhan niya ay lalo silang naging close sa isa’t –isa pero right now,
pinagsisisihan niya na nag-aral pa siya noon, iyon din yata kasi ang dahilan kung
bakit naging “one of the boys” ang tingin nito sa kanya.

“Best of five?” JC asked.

“Sure, ice cream after.” Sabi niya dito.

“Game!” Sigaw pa nito sa kanya. BIlang tugon ay dinilaan niya ito, Nagsimula na
silang maglaro, JC dribbled the ball, pilit naman niya iyong inaagaw dito. JC tried
shooting for the basket, hindi niya iyon natapal, she ended up looking trying hard.
Naka-shoot ito. Muli nitong nakuha ang bola, muli iyong nag-shoot. Habang ginagawa
nito iyon ay nakatingin lamang siya dito. Hindi na niya sinubukan pang harangin o
bantayan ito. Right there and then, she decided that she had to give him up. She
had to give everything away.

“Oh, nakaka-tatlo na ako, nakatitig ka lang diyan?!” Tatawa-tawang wika nito.

“Ayoko na.” Makahulugang sabi niya dito. “I’m giving this up.” She said as she
looks at him. JC’s smile froze, hindi niya alam kung dahil naintindihan nito ang
sinabi niya, titig na titig ito sa kanya.

“No way!” He said.

“Yes, I’m giving up.” Muling ulit niya.

“No! It’s Gene!” Sigaw ni JC.

Kumunot ang noo niya. Who the fuck is Gene?

=================

5. Best friend's competition

Dear Heart,

Feb 14, 2001

It’s Valentine’s Day and I baked a cake for him – not just a cake but a heart –
shaped cake. I wanted so much to give him this cake, excited pa nga ako, but as I
walk towards his classroom, nakita ko na maraming babae na ang nagbibigay sa kanya
ng cake, and the fact that Amber – his new girlfriend was beside him while he was
entertaining those girls, made me regret the time I spent on making this cake. So
in the end, I decided not to give the cake to him, the cake ended up being his best
friend’s Valentine’s Day gift.

-------------------

“Hindi ka lang na-Maja Salvador, Ate, Na-Gerald Anderson ka pa.”

Kumunot ang noo ni Alexis nang mabasa niya ang text ni Apollo. She was inside the
supermarket buying supplies for their home, nasa trabaho naman ang kapatid niya at
dahil mahaba-haba pa ang lalakarin niya she thought of texting her sister. She just
wanted to know kung anong bang ginagawa nito sa ospital, in the end, nagaka-
tsismisan pa silang dalawa. She told her what happened at the Araneta Coliseum a
week ago.

Wala siyang pinagsabihan noon. Mas pinili niya pang sarilinin na lang ang sakit na
nararamdaman niya kaysa sabihin niya pa iyon sa kung kanino man. After that night,
things between her and Anne was never the same. Literal na niya itong iniiwasan,
kung noon ay palagi silang sabay, ngayon ay iba na ang sinasamahan nito. Not that
she minds it, hindi rin naman niya kayang pakiharapan pa ito tulad ng dati.

Sayang ang friendship nila. Kumbaga, lahat ng sinabi nito noon tungkol kay Jacinto
ay kinain nito.
She sighed. She decided to reply at her sister’s text message, she wanted to know
what na-Gerald Anderson means. Naa-amuse taaga siya sa kanyang kapatid. Kung anu-
anong napaglalaman nito.

“Ayy!” Napadaing siya nang mabangga ng kung ano ang kanyang cart. Agad niyang
ibinulsa ang I-phone niya at saka tumingin sa kanyang harapan, naroon ang may-ari
ng cart na nakabangga sa kanya.

“Naku, kuya, sorry po.” Sabi niya dito.

“Okay lang, teka, ikaw si Lexy...” Nanigas ang balikat niya nang marinig niyang
banggitin nito ang kanyang pangalan. Immediately, she looked up and she saw
Jacinto’s best friend from high school, Gene.

Si Gene iyong lalaking sinigawan ni JC noon sa Araneta a week ago, ito ang may-ari
ng isang team sa PBA at hindi siya makapaniwala dahil ang bata-bata nito. Gene was
only twenty-nine years old, halos kasing edaran ni JC pero mukhang mas marami na
itong na-achieve sa buhay. Gene was your typical, tall, dark and handsome man plus
he’s chinito kahit na kayumanggi ang kulay nito and that dimple on his cheeks make
everything so much better.

“Ikaw pala iyan!” Nginitian niya ito. Gene smiled back at na-reveal ang mga biloy
nito.

“Yup, palabas ka na ba?” He asked.

“Di pa, may mga bibilhin pa ako.” She answered, hindi pa rin nawawala ang ngiti sa
labi niya. Gene looked so fine wearing that gray sports shirt and those khaki
shorts, naka-sandals lang ito at kitang-kita niya ang malinis nitong kuko. Hindi
niya alam kung bakit but big deal sa kanya ang lalaking malinis sa paa. She liked
seeing clean toenails.

“Sabay na tayo.” He volunteered. Pumayag naman siya. They walked around the
supermarket. At first she thought that things will be awkward between them but she
found out that Gene was a nice person, masarap itong kausap at napapatawa siya
nito.

“Sabi ni JC you were school mates, ibig sabihin school mate din kita.”

“Yup, pero ahead kayo sa akin ng one year.”

“I see, doon mo nakilala si JC?” Tanong nito sa kanya.

“OO, pero naging close lang kami nung fourth year na ako tapos first year college
na siya noon eh.” Kwento niya kay Gene. Gene was listening intently.
“So kilala mo si Luna?” Biglang tanong nito sa kanya. Napatitig siya kay Gene. Her
mouth was a little parted as she stared at him. Napalunok pa siya. “Sorry, naisip
ko lang nab aka kilala mo si Luna, first year college kasi kami ni JC noon.”

“H-hindi... hindi ko siya kilala.” Sagot niya dito. She took a deep breath. She
didn’t want to dwell on that subject kaya naisip niyang ibahin ang usapan. “You own
a basketball team!” She exclaimed.

“Actually it was my father’s team. Pero he’s on vacation right now so I’m the one
managing it.”

“What team?” She asked again.

“Blue Gulp Blaze.”

“Ay! Crush ko si Matthew King!” Natatawang sabi niya. Tumaas naman ang kilay ni
Reed.

“Really? I was actually thinking of trading him because I really don’t like his
play this season.”

Nanlaki ang mga mata niya. Bigla ay hinarap niya si Gene, she cupped his face, nag-
tip toe pa siya para lang magpantay ang kanilang mukha.

“Please don’t do that! I love Matthew King!” Halos nagmamakaawang sabi niya dito.
Hindi siya nakadama ng pagkailanbg dahil sa pagkakalapit nila. She was just eyeing
Gene, in her mind she was trying so hard to convince him. She would die kapag
napunta sa ibang tean ang favorite basketball player niya.

“Wow, you have nice eyes...” He complemented her. Napakagat labi siya. She didn’t
realize how close she was to Gene. Bigla siyang lumayo dito, she composed herself
tapos ay ngumiti.

“Huwag mong i-trade si M. King ha?” Sabi niya dito.

“Sure, in one condition...” He said. “Go out with me.”

Napatulala siya. Hindi niya alam kung anong sasabihin niya kay Gene. He was smooth.
Sa huli ay napangiti na lang siya.

“Sure, why the hell not?”

----------------------------

“I miss you, bebelove!”

Ngingiti-ngiti si Jacinto habang kausap niya si Anne sa phone. He shook his head,
he was her bebelove. Natatawa talaga siya dito. Hindi niya inaasahan na
magugustuhan niya ang babaeng iyon. Noong una niya itong nakausap ay napaka-mean
niya dito. He was drunk, he was lonely and he badly needed to see Alexis, but she
wasn’t there at si Anne lang ang nandoon. Mabait naman ito at lalo itong nagka-
appeal sa kanya nang malaman niyang kaibigan pala ito ni Alexis. He thought na
dahil magkaibigan ang dalawa ay mabait rin ito tulad ni Lexy at hindi nga siya
nagkamali. Anne was kind, sweet, thoughtful medyo clingy nga lang ito pero okay
lang. Kasama iyon sa minahal niya dito.

He’s in love with her.... Hindi pa naman masyado pero alam niya na doon din sila
tutungo. Madalas sabihin ni Anne na mahal siya nito, hindi pa siya nag-I love you
dito kahit kailan pero alam niyang malapit na doon ang nararamdaman niya.

“I missed you too, babe. I’ll see you tonight.” He said before ending their phone
call. Nasa office siya noon. He was busy scanning the documents Agui wants him to
sign when he suddenly heard a knock on his door.

“Come in!” He said. Bumukas ang pinto, iniluwa niyon si Gene.

“Hey, Dude.” He greeted him. “Nakita ko si Agui, married na pala? Si Trey engage,
napanood ko sa youtube kagabi iyong proposal niya. Ikaw kailan ka?” Nakakalokong
tanong nito sa kanya.

“Soon, best man ka.” Sabi niya dito. “At di ako nagbibiro!”

“Good for you! Iiwan mo na ang bachelors’ world. Nakahanap ka na ng katapat.”

Nakangiti pa rin si Gene.

“Anong ginagawa mo nga pala dito?” He asked Gene. Nagkibit-balikat ito at saka
ngumiti.

“I was thinking of trading M. King kasi.” Panimula nito. Kumunot ang noo niya. Was
he trying to ask for his opinion? He knew very well that Gene was so much better at
him when it comes to playing ball kaya hindi niya naisip na magtatanong ito sa
kanya tungkol sa trading ng players nito.

“M. King is good pero mainitin ang ulo.” Sabi niya dito.

“Kaya nga, but I’m about to change my mind because of Lexy.”

Matagal niyang tinitigan si Gene. Hindi niya naintindihan ang sinabi nito. His
brows furrowed as he try to comprehend pero wala.

“Sorry, what’s that?”

“I said, I think I’ll change my mind about trading M. King.” He said. Umiling siya.
Hindi iyon ang sinabi ni Gene kanina. He was sure na binanggit ng kaibigan niya ang
pangalan ni Lexy. He bent forward. Hinaplos-haplos niya pa ang kanyang baba habang
nakatitig kay Gene.

“Not that. The part where you said Lexy’s name.” He said.

“Ow, yeah. Apparently she likes Matthew King and Blue Gulp Blaze is her favorite
team and she begged me not to trade King in exchange, she will go out with me
tonight.”

“Let me get this straight.” He said again. “You will not trade King because Lexy
will go out with you?”

“Yep.”

“Hah!” Iyon lang ang nasabi niya. Muli siyang napasandal sa kanyang upuan at saka
tinitigan ng maigi si Gene. Gene will go out with Lexy. “Hah!”

“Dude, okay ka lang ba?” Tanong sa kanya ni Gene.

“Did she really say that she’ll go out with you tonight? How did she say it. Baka
namali ka lang ng dinig.”

Nagkibit-balikat si Gene at saka tiningnan siya.

“Ang sabi niya, Sure! Why the hell not.”

Lalo siyang naguluhan. He was so sure na hindi makikipagdate si Lexy kay Gene.
Natawa siya.

“Alam mo, dude, mali ka lang ng dinig. Sure ako hindi niya sinabi iyon.”
Humahalakhak na sabi niya. Poor Gene! Akala nito ay may date ito kasama ng best
friend niya.

“Yeah? So why did she send me this message saying ---“ Hindi na niya pinatapos ang
sinasabi ni Gene, agad niyang kiniha ang Blackberry nito at saka walang pasabing
binasa niya ang mensahe nito.

From: Lexy-nice eyes

Subject: Sayted.

Msg: Hey Mr. Big Shot, looking forward on seeing you later, still wondering where
you would take me, if you’re asking I’m not allergic to anything. See you later,
excited much. Muwah!

“Lexy-nice eyes?” Nanlalaki ang mga matang sabi niya. “How did you know she had a
nice pair of eyes?” He demanded.

“I stared at her.” Walang kaabog-abog na sabi ni Gene. “She had a pair of almost
black eyes. Almost kasi may pagka-dark brown but whenever she smiles, nagla-lighten
iyon.”

His mouth parted. He doesn’t even know what color are Lexy’s eyes, pero alam na ni
Gene iyon? Halos wala pang isang linggong magkakilala ang mga ito. Tumayo siya at
saka niligiran si Gene, walang anu-ano’y kinuwelyuhan niya ito at saka itinayo.

“Fuck it, Gene!” He said. “Lexy is like my sister, if you screw her!”

“I’m not going to screw her. I actually like her.” Bigla niyang binitiwan si Gene.
He likes her?

“Wala pang one week kayong magkakilala, pero you like her na agad? Saka paano
mangyayari iyon, sa araneta lang naman kayo nagkita?”

“Sa grocery store, last Monday, nagkita kami, we exchanged numbers and since then,
magka-text na kami.” Kalamdo pa rin si Gene. “Ano bang nangyayari sa’yo? May gusto
ka ba kay Lexy?”

“Wala!” He exclaimed. “Wala! She’s just my best friend!” Sabi niya dito.

“Iyon naman pala, then why are you acting like a jealous boyfriend?”

Naumid niya ang kanyang dila. Gene stared at him knowingly.

“Wala akong gusto kay Lexy, nag-aalala lang ako kasi I know you.” Walang emosyong
sabi niya.

“Don’t worry, dude. Lexy is safe.” Tumayo na si Gene. “Paano, aalis na ako.
Aasikasuhin ko pa iyog reservations naming dalawa.”

Hindi na siya kumibo. He just sat in his chair waiting for Gene to leave. Nang
makaalis na ito ay saka siya tumayo at saka patakbong lumabas ng kanyang opisina.
He was wearing a three-piece suit but he didn’t care, agad siyang sumakay sa
kanyang motorsiklo at saka binaybay ang kahabaan ng hi-way, matapos ang ilang
saglit ay nasa tapat na siya ng bahay ni Lexy. Pumasok siya ng gate at sinalubong
siya ng mga tahol ng tatlong alagang aso ni Lexy. Binati niya ang mama nito at saka
nagtuloy sa kwarto ng kaibigan.

“Alexis Cai!” He barged inside her room. Sakto naman na pagpasok niya ay lumabas
ito ng bathroom at nagulat sa kanya. Napasigaw ito sa gulat, nabitiwan nito ang
twalyang nakabalot sa katawan nito.

“Shit!” He muttered as he stared at his best friend’s naked body. Nanlalaki ang
kanyang mga mata.

“Labas!” Lexy yelled. Agad siyang tumakbo palabas ng kwarto nito. He went donwn
stairs tapos ay nanghihinang napaupo siya sa sofa sa sala. He was catching his
breath.

Dammit!

Napapikit siya.

Wrong move!

Dahil nang pumikit siya ay lalo lang luminaw sa kanyang isipan ang hitsura ni
Alexis kanina. Her hair was soaking wet, dripping, her white towel was hugging her
body at all the right places, then she dropped it and he saw her everything, her
flawless skin, her...

Shit!

He was having a moment inside his pants.

Dammit! Hindi pwede, incest ang mangyayari kapag ganoon. Lexy was almost his
sister. Hindi pwede ang inisiip niya.

“O, Utak ng katipunan, nandito ka pala.” Sabi ng Mama ni Lexy. Nag-angat siya ng
tingin.

“Nag-hi po ako sa’yo kanina, Tita.” Pinilit niyang ngumiti.

“Ay hindi ko narinig, kumakanta kasi ako ng Halik.” Napahagikgik pa ito. He sighed
again. He tried calming himself...

Bigla naman ay naulinigan niya ang mga yabag na nanggaling sa itaas ng bahay.
Nakita niyang bumababa si Lexy mula sa hagdan. She was wearing a shirt and a
tokong. Nakairap ito sa kanya.

“O, si Jacinto, hinahanap ka.” Sabay ng pagkasabi niyon ay umalis ang mama nito.
Pinamaywangan siya nito.

“Umaano ka dito?!” She yelled at him. Nagyuko siya ng ulo. Hindi siya makatingin
kay Lexy ng diretso, nahihita siya dito. Napalunok siya. He really needed a moment,
ayaw kumalma ng John Thomas niya.

“Ano kasi...” Panimula niya... He sighed. “You’re really pretty...” He made a face.
He couldn’t believe he said those words. Nakayuko pa rin siya pero bigla siyang
napatingala nang humalakhak ng malakas si Lexy.

“Ang pangit mo!” Sabi nito. Tumabi ito sa kanya at saka nag-lean sa braso niya.
“Umaano ka nga dito.”

Alexis smelled so good. Lalong naging-hard si John Thomas. Napakamot siya ng ulo.
Umusog siya ng kaunti.

“Ano...” He sighed. “Sorry, Lexy.” He said. “Dapat kumatok ako.” Sabi niya dito.

“Okay lang, wala ka namang nakita o kung meron man, kalimutan mo na lang. Naka-
reserve iyon sa future ko.” Nakangiting sabi nito sa kanya. Future? He thought of
it. Does she mean her future husband? Is there a big possibility na si Gene ang
magiging future husband nito?

“Are you really going out with Gene?” He asked. “Kasi if it’s about the basketball,
I could just convince him not to trade King. Gusto mo siya diba?”

“Oo, but I will go out with Gene not because of that.” Sabi niya. Umusog siya sa
direksyon ko. Bigla ay ipinalupot niya ang kamay niya sa braso ko. “I know his your
guy best friend, pero, JC, I like him.”

Pero JC, I like him...

Pero JC, I like him...

Pero JC, I like him...

“Hah!” Iyon lang ang nasabi niya. “Hahaha!” He voiced out his laughter.

“Uy!” Kinurot pa siya ni Lexy sa tagiliran. “Secret natin ha? Wag mong sasabihin sa
kanya ha?” Sabi pa nito.
“Bakit ko naman sasabihin kay Gene? Di kami close noon. Masama ang ugali noon,
babaero pa siya, saka mabaho ang paa noon. Kasama ko siya sa bahay dati, salaula
iyon, pangit ang paa noon!”

“Loko! Maganda iyong paa niya. Nakita ko na. Malinis pa sa kuko. Saka hard ang
muscles!” Napangiwi siya. Kinikilig-kilig pa si Lexy.

“Huy, JC ha? Wag mong sasabihin.” Sabi pa nito sa kanya. He kept quiet.

“Oo na... Hindi na.” He said.

“Swear?” She asked.

“Swear.” He sighed. Lexy smiled at him tapos she gave him a peck on the cheek.

“Thanks, JC. Love you. Bihis lang ako, mamaya nandito na si Gene.”

He watched her as she go upstairs...

Mukhang may tama sa kaibigan niya ang best friend niya, okay lang naman iyon, pero
bakit parang threatened siya?

=================

6. One night only

February 18, 2001

Dear Heart,

He said that what happened earlier wasn’t a date – that it was just us – best
friends hanging together, but then in my head and in my world, we are dating. Ang
sweet nga niya, and I couldn’t help but to fall for him more...

----------------------------

Gene took Alexis to a Neon Concert. Tuwang-tuwa si Alexis because of that. Maliban
kasi sa favorite niya ang bandang iyon ay crush na crush niya si Anton Abella. At
hindi siya makapaniwala na nasa harapan niya lang ito ngayon. She looked at Gene at
pinched his shoulder.
“What?!’ He asked her. They were both having an eargasm because of how good Neon’s
music was.

“Thank you!” She yelled at his ear. Gene smiled. “Not so bad for a first date.”
Natatawang sabi niya dito. Naalala kasi niya kanina na para bang kinakabahan ito
habang nasa kotse sila. He was sweating like he just finished running a marathon,
hindi pa ito masyadong nagsasalita but then he loosened up after she cracked some
jokes.

Gene is a really good guy at maliban sa kinakabahan ito kanina ay napaka-smooth

naman ng galaw nito. She didn’t know na may lalaking super smooth na hindi presko
ang dating actually kinikilig nga siya.

After the concert, nagkaroon pa siya ng chance para ma-meet ang buong Neon sa back
stage – fortunately, Gene knows their Manager – who was also Anton Abella’s wife
from way back. Nagpapicture pa sila ng crush niya. Nang gabing iyon, lumabas sila
sa venue habang sobrang lawak ng ngiti niya.

“Gene! Thank you talaga!” Sabi niya sabay yakap dito. Hindi niya mapigilan ang
kanyang katuwaan. She hugged him so tight. Hindi agad siya bumitiw. Gene smelled so
nice.

“You’re welcome.” He said to her. “I hope nag-enjoy ka.” Sabi nito habang
ipinagbubukas siya ng kotse. Pumasok siya sa loob habang ngingiti-ngiti pa rin.
After a while, Gene joined her inside the car.

“Nag-enjoy talaga ako.” She said. “Alam mo ba? Ang tagal-tagal ko nang inaaya si JC
na manood ng gigs ng Neon o kaya man Pastels pero busy siya mambabae kaya hindi
niya ako nasasamahan, isa pa hindi siya mahilig sa music.”

“You like music, I noticed that now.” Nakangiti si Gene sa kanya. Tumango naman
siya dito.

“Like ko din iyong boybands. I like Blue, Backstreet boys, saka Westlife.”

“I like Backstreet boys too, and N’sync. Ang tagal na noon no? Music of the 90’s”

She smiled. Pinasibad na nito ang sasakyan. Habang nagmamaneho ay patuloy pa rin
ang pagkikipag-usap niya dito. Gene was a really good conversationalist. Marami
itong alam na facts tungkol sa kahit na ano, she feels like she could talk to him
about anything under the sun. Hindi ito katulad ni Jacinto na walang ginawa kundi
ang mambabae at pag-usapan ang mga babae nito.

Jacinto talks to her about his sex life at kahit nakakadiri, nakakagigil at
nakaksakit, nakikinig pa rin siya dito dahil wala naman siyang choice noon. Ganoon
niya kamahal si Jacinto, na kahit nahihirapan siya, gagawin niyang posible ang
lahat para dito. Kahit na nagmumukha na siyang asong susunod-sunod dito, okay lang
sa kanya but with Gene, kahit ilang beses niya pa lang itong nakakasama ay hindi
siya nakaramdam ng ganoon. Gene makes her feel special and she likes that. Si Gene
pa lang ang unang lalaking gumagawa ng ganoon para sa kanya.

“Okay ka lang?” He asked her. Hindi niya napansin na napatulala nap ala siya.
Tumango siya, noon naman nag-ring ang Blackberry ni Gene. “Lexy, can you answer
that for me? My hands are tied.” He ever so charmingly asked her. She obliged.

“Hello...” She greeted the other line.

“Alexis? Magkasama pa rin kayo ni Gene?!” It was Jacinto and he was yelling at her
sa kabilang linya. Napangiwi siya. Ano bang problema ni Jacinto? Bakit palagi
yatang mainit ang ulo nito?

“Oo, bakit? Hello? Tatay kita?” Nang-aasar na tanong niya. Gene laughed at her
joke. She winked at him. Itinapat niya sa tainga nito ang Balckberry nito.

“Dude, musta?” He asked. Tumahimk ito. She could still hear Jacinto’s voice at the
phone. Napapailing na lang siya.

“Ihahatid ko na nga pauwi.” Sabi pa ni Gene sabay tingin sa kanya. Sigurado siya na
pinag-uusapan siya ng mga ito.

“Saan?” Biglang tanong ni Gene. “O sige, isasama ko. Bye.”

“Ano daw?” She asked. Feeling niya kasi ay may sinabi ito. Gene smiled at her.

“May party daw sa bahay niya. Punta daw tayo.” Sabi nito sa kanya. Party? Anong
okasyon? Di naman niya birthday. “Monthsarry daw nila ni Anne.”

Shoot! She felt that unwanted pain in her chest. Bigla na lang siyang ngumiti at
saka tumingin sa malayo. Wow ha! Monthsarry lang ipagpa-party pa nit JC samantalang
iyong birthday niya, hindi nito matandaan, pero iyong monthsarry nito at noong Anne
na iyon, pinag-party pa nito. She felt envious. Gaano nab a nito katagal kakilala
si Anne? Kung ikukumpara sa pinagsamahan nila ay walang-wala iyon sa kung anong
meron ito at si Anne.

How she hated her former friend.

Inagaw nito ang best friend niya samantalang alam naman nito na hindi lang basta
best friend ang tingin niya kay JC. Ang kapal ng mukha ng babaeng iyon. Maya-maya
ay huminto na si Gene sa tapat mismo ng bahay ni JC. Maraming kotseng nakaparada sa
tapat ng bahay na iyon. Bumaba siya, sinalubong siya ni Gene and being smooth as he
is, naramdaman na lang niya ang braso nito sa balikat niya.

“See that house at the end of the street?” Tanong ni Gene habang nakaturo sa bahay
na iyon.

“Is that yours?” She said.

“Yup. Dadalin kita diyan sa second date natin.” Agad niyang nilingon ito.

“There will be a second date?” Nanlalaki ang mga mata niya. Gene just smiled.

“Kung okay lang sa’yo. We still haven’t seen The Pastels live.” He hinted. Her eyes
widened. Muli na naman niya itong nayakap.

“Oh my G! I love you na, Gene!” Nag-alambitin pa siya sa leeg nito. She felt Gene’s
warm hands on her waist. They were having a moment, she knew that but then.

“Hoy! Ano yan!” That was JC’s voice. Magkapanabay na nilingon niya ito at ni Gene.
Nakatayo ito sa may gate at alam niyang narinig nito ang sinabi niya kanina. JC
doesn’t look so pleased. Mukhang mainit ang ulo nito.

“Hey, dude!” Sabi ni Gene dito.

“Pumasok nga kayo doon. Nakakahiya iyan! Dyan pa kayo nagyayakapan.” Pagkasabi noon
ay tumalikod na ito. Kumunot naman ang noo niya.

“Anong problema noon?” She asked Gene.

“Ewan, baka may PMS.” Biro ni Gene sa kanya. Natawa naman siya sa sinabi nito.
Hinawakan ni Gene ang kamay niya at saka pumasok sa loob. Napailing na lang siya,
grabe, smooth talaga, mabilis pa. She smiled while walking inside. Nang makapasok
sa loob ay nakita niya agad si Anne, kasama nito ang ilan nilang mga katrabaho. She
wasn’t in the mood to say hello to her, pero for causality’s sake, lumapit siya
dito.

“Hey.” Walang emosyong wika niya. Anne smiled at her tapos ay bineso-beso pa siya
nito.

“Thank you for coming sa Monthsarry naming ng bebelove ko.” Maarteng sabi nito sa
kanya. She just smiled. Hindi na siya nagsalita. May nalalaman pa itong bebelove,
traydor naman ito. She smirked.

Nawala si Gene sa kanyang paningin. Ipinagkibit-balikat na lang niya iyon.

Nagliwaliw siya sa loob ng bahay ni JC, wala siya halos kakilala sa party na iyon,
malamang puro kaibigan ni Anne ang naroon at iyong ilan baka mga ka-tropa ni JC. Ni
wala nga si Agui at si Trey – JC’s older brothers. Sigurado siya na hindi sinabihan
ni JC ang mga ito.
But then, she knew that any moment from now, makikilala na rin ng mga ito si Anne.
In love nga si JC dito at malamang ito na ang hinahanap ni JC na babaeng
seseryosohin nito. She just sighed. Sa lahat ng tao kailangan talaga na si Anne pa?
Hindi ba pwedeng iba na lang?

Naalala niya tuloy ang sinabi ni Apollo, na-Maja Salvador na nga siya, na-Gerald
Anderson pa siya. Wish niya lang, sana hindi I-Janine Tugonon ni Jacinto si Anne
pagdating ng araw.

Hay...

The forgetting JC operation wasn’t really going well. Kailan kaya niya makakaharap
si JC at si Anne na hindi siya nasasaktan?

--------------

Lumalalim na ang gabi at patapos na rin ang monthsarry party ni JC at ni Anne.

Alexis decided to just nejoy herself, hindi naman niya pwedeng buruhin na lang ang
sarili dahil lang gusto niyang magmukmok. Hindi maganda ang pagmumukmok, kailangan
na niyang tanggapin na si Anne ang mahal ni Jacinto Emilio at kahit pagbaliktarin
niya ang mundo ay hindi na mababago iyon.

She was sitting beside the pool area and she was enjoying her San Mig lights alone.
Pilit niyang iwinawaksi si JC sa kanyang isipan. Paulit-ulit niyang siasabi na
hindi niya ito iisipin, hindi niya ito iisipin pero mukha pa rin nito ang nasa
isipan niya.

“Gee! Nakakapagod na ito!” Sigaw niya.

“Hey beautiful!”

Agad siyang nag-angat ng tingin nang marinig niya ang pamilyar na tinig na iyon. It
was no other than Gene. She felt a sudden pang of disappointment in her chest dahil
hindi si Jacinto ang nakita niya. Come to think of it, mula nang dumating siya
kanina ay hindi siya pinapansin nito. He was too busy entertaining his guests and
his girlfriend’s guests that he actually forgot about her. Sabagay, sanay naman
siyang kinakalimutan siya nito.

“What’s that?” Tanong niya kay Gene nang makita niyang may hawak itong kung ano sa
kanang kamay nito. Ipinakita nito iyon sa kanya. It was a very long wig.

“Ang saya lang!” Sabi niya sabay kuha ng wig dito. Isinuot niya iyon at nang maayos
na ay tiningnan niya si Gene.
“You look funny.” Sabi nito habang humahagikgik.

“Mahaba kaya buhok ko, pinaputol ko lang.” She said. “I miss my long hair.”
Malungkot na sabi niya.

“You’ll grow it back, I bet it’ll be pretty.” Sabi ni Gene sa kanya. Napangiti na
naman siya nito.

“Ang smooth mo kamo. Siguro ladies’ man ka din.” Tudyo niya dito. Gene just smiled.

“Am I allowed to discuss my past love life to my future girlfriend?” Walang abog na
wika nito sa kanya, napanganga siya. “Seryoso ako, I want you to be my girl. No
pressure, mas maganda iyong ganito, at least alam mo na kung saan ko gustong dalin
iyong relationship natin.”

Talagang nagulat siya. Hindi siya makapaniwala na ganoon kabilis si Gene. She knew
that he was smooth pero hindi ganoon.

“Hmnn, ikaw ha! Ang bilis mo!” She exclaime. Gene just shrugged.

“That’s what I am.” He said. Nginitian siya nito saka hinawakan ang kamay. She
didn’t how to react pero normal ba ang kiligin? Kasi kinikilig talaga siya. Ngayon
lang nagkaroon ng lalaking tulad nito sa buhay niya. Three days of knowing him and
he could make her feel like that.

“Thanks, Gene...” She smiled. “Let’s drink to that.” Itinaas niya ang bote ng San
Mig lights niya at saka inilapit sa baso ni Gene. “Scotch?” She asked.

“Yup, mine and JC’s favorite drink. Thumbs up!” He said. And she did, thumbs up
nga. Wala silang ginawa ni Gene nang gabing iyon kundi ang magkwentuhan, hindi niya
napapansin na napadami na ang naiinom niya. Maya-maya ay nakadama na siya ng
pagkahilo.

“Gene, may amats na ata ako.” Humahagikgik na sabi niya. Gene laughed.

“Iuuwi na kita.” Sabi nito sa kanya.

“No! Out of the way ka pa... Tawag na lang ako ng taxi.” Sabi niya.

“But I insist!”

“No. Okay lang, papahinga na lang muna ako para mawala iyong hilo ko, tatawag na
lang ako ng taxi, but if it isn’t too much, pwede alalayan mo muna ako? I need to
lie down.” Sabi niya dito. Gene- being a gentleman, took he by the hand and helped
her up. Iginiya siya nito papasok sa bahay. Kaunti na lang ang mga tao sa paligid.
She had a glimpse of Anne and her so called friends at the living room, laughing,
wala sa tabi nito si JC, hindi katulad kanina puro PDA ang ginagawa ng mga ito.

“I can na... Thanks, Gene.” She said to him. Huminto siya sa kwartong bukas ang
pintuan. Dahil na rin siguro sa pagkahilo ay hindi na niya ma-determine kung
kaninong silid ba iyon. Gene kissed the top of her head.

“Kapag okay ka na, text mo ko. I still want to take you home.” He said. She just
nodded. Nahihilo na talaga siya. Dahan-dahan siyang pumasok sa silid na iyon. Patay
ang ilaw at hindi na rin naman niya binuksan pa. She reached for the bed at habang
naglalakad siya ay nakadama siya ng sobrang pagkahilo, pakiramdam niya ay umikot
ang kanyang paningin. Agad niyang tinungo ang bathroom across the hall at doon sa
toilet bowl niya inilabas lahat ng nainom niyang toxic. After puking, doon niya na-
realize na nasukahan niya ang sarili niyang t-shirt at pants. She sighed, Now she
doesn’t have anything to wear.

Inis na hinubad niya ang kanyang pantaloon at blouse. Naghagilap siya ng sabon
upang labhan ang kanyang damit. Matapos iyon ay isinampay niya iyon sa curtain rod.
Napabuntong-hininga siya, paano siya lalabas ngayon? She looked around and she saw
JC’s towel, alam niya dahil may pangalan nito iyon. She wrapped that around her
body at saka tumalilis siya papasok sa silid.

Muli siyang bumalik sa kama at saka nahiga doon. Sana lang talaga matuyo agad ang
damit niya para makauwi siya sa oras na magising siya...

---------------------------

Alexis was dreaming, in her dream, she was feeling hot – so hot that her whole body
was sweating. She took a deep breath. Maybe it was the wig; she forgot to take that
off before she went to bed. But then, if she was hot because of the wig, why do her
toes curled with so much... pleasure?

She sighed. Maybe she was just dreaming. In her dream, there was a stranger who was
kissing her neck, tracing her collar bones with that glorious sexy mouth. She even
arched her back when she felt that sexy warm mouth enclosed around her left nipple.

A moan escaped from her lips. She opened her eyes and that was when she realized
that she was breathing heavily and that there was something heavy on top of her.
And to her horror, she saw Jacinto Emilio kneading her right breast while sucking
her other one.

“Oh god!” She groaned. She tried pushing him off but he was just too strong.
“Ja...jacin... OH....” She gasped when she felt his thumb tracing her bare slit.
She bit her lower lip.
“Jacinto... No...” Halos bulong na lumabas iyon sa kanyang bibig. Pumantay ito sa
kanya at saka hinagkan ang kanyang labi. He nibbled her lower lip and just like
that all her inhibitions were thrown in the window. This isn’t her first kiss and
yet she wanted to think that it is. Being kissed by the person you love was more
special than having to get your real first kiss.

JC’s lips went down again. He traced the sides of her breasts, taunting her mound,
playing with her skin. She was slowly being enveloped by fire. She couldn’t believe
that this is happening right now.

Alam niyang mali ang nangyayari, that she needed to push him away, ran out of the
room but she couldn’t. Her need to be with him overflowed like the love she has for
him in her heart.

JC kept doing what he was doing, and he was just sighing, moaning, growling... Yes,
she didn’t know that she could growl like that.

“Baby you’re so wet...” She heard JC said. She almost screamed when she felt his
index finger inside her sweet soft spot, a while later, he was thrusting it in and
out and she just found herself being consumed by the sweet sensation she was giving
him.

“Ohhh dear Zeus!” She screamed when she felt him put another finger in. She didn’t
know what came to her, all her inhibitions, all her reasoning, it seemed like she
lost all of it... Hindi na niya alam kung anong tama at mali, all she knew was the
fact that the man she loved was doing all of those delicious things to her.

She felt something building up inside her being, it felt like it’s gonna explode
any moment from now...

“Oh... Oh...!” She screamed. She felt agitated but in a good way. She was coming
down with her first ever orgasm – the orgasm that was given by her best friend.

“You scream so good, baby...” He said. “I wonder why you sound so familiar...” Sabi
nito sa kanya. Literal siyang napanganga when she realized that JC didn’t know who
she was! He didn’t know that he was giving her – Alexis Cai – his best friend – her
first ever orgasm!

“Oh god!” She whispered. Tatayo na sana siya. She knew that this thing is wrong.
Bumalik na ang reasoning niya pero huli na. Jacinto spread her legs and that was
when she felt him inside her.

Napangiwi siya. She felt as if she was being torn apart.

“Shit...” He mumbled. “Baby, you’re a virgin...” He said. “I’m sorry, I was

harsh...” He said again. Tahimik lamang na kinagat niya ang kanyang labi. She knew
that this was going to hurt but she didn’t know that this thing will hurt like
hell.

“S-stop!” She screamed and he did stop, but he didn’t leave her. He was still
there, buried deeply inside her. After a while, she felt his thumb touching her
clit, the pain was subsiding, pleasure took over and that was when he started
thrusting again.

A little while later, she was arching her back, giving him more access... She felt
that familiar pressure inside her and she knew that seconds later, she will explode
into a million pieces and she was right. The most wonderful thing about it was, JC
exploded with her, inside her...

=================

7. The Aftermath

JC woke up the next morning with a terrible headache. He slowly opened his eyes and
he just felt so tired. He tried remembering the events of last night but everything
seemed to be just a blur – one thing was for sure, he spent the night with a
wonderful creature on his bed. He tried to picture out the face of that woman – but
he couldn’t. Masyadong madilim nang gabing iyon, all he could remember were her
moans, her sweet purrs, her growling. It was as if, he could still feel the warmth
of her skin against him.

“Dammit!” He whispered. Just those things were enough for Sir John Thomas to stand
up straight and salute. He cursed again. Hindi niya alam kung sino ang babaeng
nakasama niya kagabi, the woman didn’t even had the decency to stay with him until
the morning.

He took a deep breath. He was thinking, who could that be? At first he thought that
it was Anne, sino ba namang ibang babae pa ang hihiga sa kama niya na ang suot lang
ay towel and those lacey under garments? Walang iba kundi ang girlfriend niya. He
thought that they were having another role playing but when he entered her, he
realized that it wasn’t Anne. Anne wasn’t a virgin anymore, they did it before and
she wasn’t that innocent. Anne was very experienced when it comes to the bedroom,
but the woman she was with last night, she was... we’ll pure and sweet and...

It’s making him ache for more.

Dammit! Why didn’t he thought of asking her name or turning on the lights just so
he could see her face? Bakit hindi niya naiisip iyon? Now, he was left alone with
only the memory of her. He sighed, iyon na lang naman ang magagawa niya. He looked
at the other side of the bed, wala na ito, he looked around the room, wala itong
iniwang bakas, he fell into his thoughts again, maybe it was just a dream. Maybe he
was thinking about getting laid so much that he dreamed of it last night, a dream
that seemed so real...

But then, if that was a dream, why the hell was there a bloodstain on his bedsheet?
Fuck. Who the hell was that woman?

--------------------------------

“38 degrees.”

Napabuntong hininga si Alexix matapos kunin ni Apollo ang thermometer sa kanyang

bibig. Tinitigan siya ng kapatid niya at saka inabot sa kanya ang kanyang I-phone.

“Call in sick na, Ate. Hindi kita papasukin, baka lalong tumaas iyang lagnat mo.”
Sabi nito sa kanya. Inayos nito ang kumot niya at saka nilagyan siya ng cold
compress sa ulo. She gave her a faint smile. “Bakit ka ba kasi nilagnat?”

“E-ewan ko...” Pagsisinungaling niya. She just sighed. Siguro nilagnat siya dahil
sa nangyari sa kanila ni JC kagabi. She read from somewhere na isa iyon sa mga
epekto ng first time thing...

“Si Nanay?” Tanong niya kay Apollo.

“Nasa kusina, pinagluto ka ng arrozcaldo. Try mo matulog ha? Para makapahinga ka.”
She lightly tapped her face tapos ay tumayo na ito at tinungo angf pinto ng kanyang
silid. Lumabas na ito at naiwan siya sa loob na balot na balot ng kumot.

She sighed. Hindi na niya alam kung pang-ilang buntong hininga na ang nailalabas
niya. Hindi kasi niya alam kung anong gagawin niya ngayon matapos may maganap sa
kanila ni Jacinto. Hindi naman niya sinadya iyon. Hindi naman niya alam na ganoon
ang mangyayari, kung alam lang sana niya, di sana hindi siya natulog sa kama nito.
She sighed again, hindi na talaga siya iinom ng marami, hindi naman siya nagwawala
tuwing siya ay nalalasing pero nakakadama siya ng hilo, at dahil sa hilo na iyon
hindi niya namalayan na sa silid pala siya ni JC napasok.

She really wanted to cry, pero hindi naman niya magawa. Kasalanan niya ang bagay na
iyon, hindi niya pwedeng iyakan ang bagay na siya mismo ang may gawa.

Nang gabing iyon, nang magmulat siya ng mata at nakita niya si Jacinto, alam na
niya na hindi dapat mangyari iyon, pero nangyari, dapat nanlaban siya, dapat
itinulak niya si Jacinto, dapat umalis siya, pero hindi, hindi niya nagawa ang
kahit na ano doon dahil sa huli, kahit gaano niya kumbinsihin ang kanyang sarili,
alam niyang ginusto niya rin ang nangyari.
Mahal niya si JC. Pero alam niyang hindi sapat iyon. She sighed. Ngayong may
nangyari sa kanila, hindi na niya pwedeng maging kaibigan si Jacinto, what happened
between them totally changed everything. She couldn’t be the best friend he wants
or the alalay that he needs.

She just couldn’t look at him in the eyes and pretend to not love him. Hindi na rin
niya kayang tingnan si Anne. Noong una ay ito ang may atraso sa kanya dahil kahit
alam nitong may nararamdaman siya para kay JC ay sumige pa rin ito pero siya, mas
masahol pa doon ang ginawa niya, she slept with her boyfriend and that’s
unforgivable.

She bit her lower lip. Ang buhay niya ngayon, parang teleserye, abangan ang
mangyayari bukas... Sana lang talaga, everything falls into their rightful place
after nito.

----------------------------------

May 18, 2001

It was the first time we slept together. He was so good. I didn’t even regret
giving him the most important thing in my life, but then there’s still the mist
hurtful part in our situation. I was still his best friend. Hanggang doon lang.

-----------------------------------

“Hi Lexy!”

Alexis almost jumped when she heard Anne’s familiar voice. Nakaupo siya sa kanyang
cubicle at nag-e-encode ng mga orders ng kanilang mga kliyente nang bigla na lang
itong nagsalita.

“God, you scared me.” She said to her. Anne smiled at her, ayaw man niya ay
nakadama siya ng guilt.

“Kamusta ka na?” Tanong nito sa kanya. She just sighed. She knew what Anne was
trying to do. Mula kasi nang malaman niyang girlfriend na ito ni JC ay ilang lingo
na rin niya itong hindi kinikibo, mas lumala pa iyon dahil nga sa may nangyari sa
kanila ni JC. She tried giving her a smile.

“Okay naman.” Anne sighed tapos ay ngumiti ito sa kanya.

“Sana, Alexis okay na tayo. I didn’t mean naman to fall for JC and I’m sure he
didn’t mean to fall for me, pero nangyari na. He was just so...”

“Persistent, persuasive, charming and lovable?” Pagtutuloy niya sa sinasabi nito.

“Yes! God! Sometimes naman he’s too sweet, pero okay lang din, I like that about
him.”

“Good for you.” Komento niya. Nagulat siya nang bigla na lang siyang yakapin ni
Anne. Pumantay ito sa kanya at saka niyakap siya nang mahigpit.

“Sana hindi ka na galit sa akin. Sayang naman ang friendship natin, diba?”
Nakangusong sabi nito. She sighed. Kung may dapat yatang magalit ay ito dahil sa
nangyari sa kanila ni JC halos dalawang linggo na ang nakakaraan. Mula nang gabing
iyon ay hindi na siya nagpakita dito, hindi dahil sa nahihiya siya kundi dahil
mukhang wala talaga itong ideya na siya ang nakasama nito noong gabing iyon.

She talked to him once, and because of that talk she realized that JC had no idea
that something happened to them already. Hindi niya alam kung mare-relief siya o
maiinis o magagalit. But then, in the end she realized that maybe that’s for the
best.

“Hindi naman ako galit.” Sabi niya. “I was just really surprised, plus I could see
that he’s happy. Siguro nga ikaw na iyong hinihintay niya.”

“Thanks, Alexis. Thank you talaga.” Ngumiti si Anne sa kanya. Nakipagkwentuhan pa

ito sa kanya, matapos ang ilang minute ay bumalik na rin ito sa cubicle nito at
iniwan siya. Napalabi pa siya, alam niyang mas malaki ang kasalanan niya kay Anne
pero hanggang ngayon ay hindi pa rin siya komportable na maging malapit muli dito.
She just really wanted to be alone, pero hindi yata iyon mangyayari.

Sa huli, inisip na lang niya na wala namang sigurong masama kung magiging civil
siya kay Anne. Anne meant no harm, siya pa nga ang nakasakit sa babaeng iyon. She
was feeling so guilty.

Dumaan ang oras, namalayan na lang niya na tapos na pala ang shift niya. Agad
siyang tumalilis para makapag-out na at makauwi pero nahuli siya ni Anne.

“Uuwi ka na?” She asked.

“Oo eh, inaantok na kasi ako.” Sabi niya dito. Itinapat niya ang daliri niya sa
biometrics at saka nginitian si Anne.
“Sumama ka muna sa akin.” Sabi nito sa kanya. Kumunot ang noo niya.

“Saan?” She asked out of curiosity.

“Dalhan natin ng breakfast si JC, nag-su-shoot sila ngayon sa favorite court niya
eh.” Napansin niyang namula agad ang mukha ni Anne nang mabanggit nito ang pangalan
ni walang hiya niyang kaibigan – este ng kaibigan niya pala. She really didn’t want
to see him, sabi ng isip niya, umuwi na lang siya, pero makulit ang puso niya –
gusto nitong makita si JC, so in the end, she ended up saying:

“Sure, why the hell not.”

And she knew, the moment that came out of her mouth, screwed na naman siya...

----------------------

“Shoot, ang tanga mo naman JC!”

Napangiwi si Jacinto nang marinig niya ang sigaw ni Gene. They were inside the
village’s basketball court playing two on two versus his two older brothers pero
mukhang mimalas siya. He couldn’t seem to concentrate. Kanina pa sila natatambakan
ni Gene pero hindi pa rin sila makabawi dahil sa kanya. Inis na inis tuloy sa kanya
ang kaibigan niya.

“Ano bang problema mo?” He asked him matapos magpagkasunduang magpahinga muna.
Sumalampak siya sa sahig at saka kumuha ng bote ng tubig at uminom mula doon.

Ano bang problema niya? We’ll for starters, two weeks na ang nakakaraan mula nang
may mangyari sa kanila ng mystery girl niya pero hanggang ngayon hindi niya pa rin
matandaan kung sino ito. Sometimes, he feels like she was just around the corner,
watching him, laughing at him kasi hindi niya ito makita-kita.

At night, he would dream about her, and he would wake up in the middle of the night
with his pulsating arousal, and it’s too bad because he would end up making love
with his hand instead of Anne. Ewan niya ba, simula nang mangyari iyon, nawalan na
siya ng gana sa sex life nila ni Anne.
“Pagod lang ako.” He said. He looked at his two brother’s Trey and Agui were
laughing, hindi niya alam kung dahil sa kanya o dahil lang ba sa masaya ang mga
ito. Trey walked towards him.

“You okay, kid?” He asked. Tumango siya.

“Pagod na ata, umuwi na kayo ni Gene!” Kantyaw pa ni Aguinaldo sa kanila. He just

made a face.

“Babawi ako.” Sabi niya. “In the end, sagot ninyo ang almusal.” Biro niya sa mga
kapatid niya. Gene laughed with them. He just sighed.

At the back of his mind, he was replaying that even in his life. Kung sana lang
talaga tiningnan niya kung sino ito, sana hindi siya hirap na hirap ngayon.

“Baka kailangan lang ni JC ng insiprasyon.” Wika pa ni Aguinaldo sa kanya. Hindi na

siya kumibo, nagpatuloy lang sa pagtatawanan ang mga kapatid niya at si Gene.

“Speaking of, tingnan mo nga naman...” Naulinigan niyang sabi ni Trey.

“Insipiration ba kamo? Ayan nap ala si Anne.”

Agad siyang lumingon at nakita nga niya si Anne – ang girlfriend niya na papalapit
sa kanya, she was smiling at him, may dala itong plastic at ngiting-ngiti pa. Nang
makalapit ito sa kanya ay tumayo siya, she gave her a peck on the cheek.

“Morning, bebelove.” She greeted him.

“What’s up?” He asked.

“Dinalan ko kayo ng breakfast.” Nakangiting sabi nito. “Sa’yo saka sa mga kuya
mo...”

Trey and Agui just smiled. Kilala na ng mga ito si Anne at mukhang okay naman ito
sa kanila.

“Sa akin ba wala kang dala, Anne?” Birong tanong ni Gene. Hinarap niya ito at saka
binatukan

“Stop doing that to my girl!” He hissed at him. Gene just laughed.

“Actually meron, akong dala sa’yo at alam kong matutuwa ka.” Sabi nit okay Gene.
Muli ay ibinalik niya ang atensyon niya kay Anne. Isang plastic lang naman ng
pandesal ang dala nito, hati-hati siguro sila but then, Anne smiled wider tapos ay
may itinuro it okay Gene. Gene looked at that direction and there, he saw Alexis
walking towards them, hawak nito ang I-phone nito habang naglalakad. Automatically,
Gene’s face lit up when he saw Alexis. Tumakbo pa nga ito sa direksyon ni Alexis at
ito na mismo ang sumalubong dito.

“You brought her?” Hindi makapaniwalang tanong niya kay Anne.

“Oo naman. Wala namang masama, saka isa pa, malungkot siya kagabi, naisip ko baka
nami-miss na niya si Gene, bebelove.”

Nang muli niyang tingnan si Alexis ay nakikipag-usap na it okay Gene. She was
smiling pretty wide habang titig na titig ito sa mukha ng kaibiga.

“Hi, Agui, Hello Kuya Trey!” She greeted his brothers.

“Hey, kinakamusta ka pala ni Anton.” Wika pa ni Trey.

“Really?!” Biglang namilog ang mga mata nito. Agad itong bumaling kay Gene at saka
hinawakan si Gene sa balikat. “You heard that, Gene? Anton misses me?!” Kilig na
kilig na sabi nito.

“I’m pretty sure, I missed you more than he misses you,” Walang kaabog-abog na sabi
ni Gene dito. He grinned. Alam niyang maiinis si Alexis kay Gene dahil sa ginawa
nito. Ayaw ni Alexis ng mga lalaking presko, but to his amazement, Alexis laughed
at Gene.

“Ikaw ha, ang smooth mo talaga!” She said, napatingin ito sa direksyon niya, parang
noon lang nito napansin na naroon siya.

“Uy, JC! Musta?” She said. He sensed that sudden awkwardness in her. Ikinakuno iyon
ng kanyang noo, bakit naman mao-awkward sa kanya si Alexis? Okay naman sila noong
huling beses niya itong nakausap.

“Kumain na tayo.” Sabi ni Anne sa kanya sabay hatak. Pinilit siya nitong umupo sa
bleachers, sumunod rin si Agui at si Trey. Inayos ni Anne ang dala nitong pagkain.

“Nililigawan ni Gene si Lexy?” Agui asked him. Tango lang ang isinagot niya dito.
“Okay lang sa’yo?”

“Oo naman.” Sabi niya. “Maganda nga iyon, at least kilala ko si Gene.” Wika niya sa
kanyang kapatid.

“Tado ka talaga!” Sabi ni Agui. “In love sa’yo iyon, pinapamigay mo sa iba?” Sabi
ni Aguinaldo sa kanya. He looked at his brother.

“Hindi in love sa akin si Lexy. Ano ba naman?” He said. Naiinis na siya sa kapatid
niya, palagi na lang nitong sinasabi iyon, hindi naman totoo. “Tinanong ko na siya
noon. Hindi nga daw siya in love sa akin.”

“You asked her?” Trey confirmed. “Talagang tinanong mo pa. Sa tingin mo ba aamin
siya sa’yo?”

“Siyempre hindi!” Si Agui ang sumagot. “Wala namang taong aamin sa kasalanan nila
kapag nangtatanong iyong ibang involved ganoon din si Lexy. Tanga ka. Kapag iyan
nasulot ni Gene sa’yo bahala ka.”

“May girlfriend ako.” Malamig na sagot niya.

“Mahal mo ba?” Tanong ni Agui. Hindi agad siya nakasagot. She looked at Anne na
busy sa pagtitimpla ng 3 in 1 na kape.

“Hoy!” At lalong din a siya nakapagsalita nang lumapit na sa kanila si Lexy.

Pumagitna ito sa mga kuya niya at saka nagsalita. “Seryoso ha, may meeting?”

“Are you in love with me?” Hindi na niya napigilang muling itanong dito. Dinig na
dinig niya ang pagsinghap ni Agui, he looked at Anne, nakita niyang nakatingin ito
sa kanila, halatang narinig ang sinabi niya.

“W-what?” Lexy asked. Tumayo siya.

“Agui here kept on insisting that you’re in love with me, so I will ask you again,
in love ka ba sa akin?” He asked her again, wala siyang pakialam kung naririnig
siya ng girlfriend niya o ni Gene.

“Hindi.” Lexy said flatly. Matapos iyon ay tumalikod na ito.

“See?” He said. “Hindi diba.”

“Lexy!” Naulinigan niya si Gene na sumigaw. Nang tumingin siya sa mga ito nakita
niyang nagtatakbo na si Lexy palabas ng basketball court. Napamura siya. He knew he
shouldn’t pero tumakbo siya nang mabilis para siya ang makahabol dito at hindi si
Gene.

“Lexy!” He shouted as he ran after her. Lakad-takbo ang ginagawa ni Lexy, he ran
faster para maabutan niya ito and when he did, he grabbed her arm. “Lexy, saan ka
pupunta?”

“Away from you, idiot!” She hissed, Binawi nito ang kamay nito at saka muling
tumalikod.

“Bakit? Anong ginawa ko?”

“Kailangan ipahiya mo ako sa harap ng mga kapatid mo at ni Anne? Nandoon iyong
girlfriend mo tapos tatanungin mo ako kung in love ako sa’yo? Bakit ba hindi ka
matahimik? Tinanong mo na sa akin iyan noon! Tatanungin mo na naman? Hindi nga ako
in love sa’yo! Tang ina naman!”

“Calm down!” He touched her left shoulder. “I just want to rob it on Agui’s face.
Sabi niya dito. “Nakukulitan na kasi ako.”

“Hindi good enough reason iyon!” Sabi nito sa kanya. “Tangna ka! Bwisit!”

“Okay, tama na ito.” He said. “Sorry na. Bumalik na tayo doon.”

“Ayoko! Uuwi na lang ako sa nanay ko!”

Natawa siya sa sinabi nito.

“Tara na, ang arte mo pa.” Hinatak niya ang kamay nito. Marahil ay nagulat ito
kaya’t nawalan ito ng balance, sakto naman na napayakap ito sa kanya. He couldn’t
help but smile. He missed being this close to her. He inhaled her scent...

Then suddenly, he froze.

He inhaled her scent again. Lexy smelled so good and that scent was utterly
familiar, he was sure na naamoy na niya ang pabango na iyon noon. Kaamoy ni Lexy
iyong mystery woman niya!

Come to think of it, Lexy was in the party too. Unti-unti ay napanganga siya, is
there a possibility that Lexy was the mystery woman? Pero hindi pwede! The mystery
woman had a long hair. Maikli na ang buhok ni Lex noon, but still...

“Hoy!” Itinulak siya nito. “Bakit naestatwa ka diyan?” She asked.

“Anong oras ka nauwi noong party?” He suspiciously asked.

“Maaga, i-inihatid pa nga ako ni Gene eh,”

“Sure ka?” He asked.

“Oo, bakit ba?” Mukhang nainis na naman ito sa kanya. Napakamot tuloy siya ng ulo.

“Oh, wag ka nang magalit. Lika nga ulit. Na-miss kitang yakapin.” Sabi niya dito.
Agad niyang hinatak papalapit si Lexy sa kanya. He inhaled her scent again and
suddenly, the memories from that night came back to him. He really needed to find
out who that woman is, kung hindi mababaliw na siya, he needed to know, he deserved
to know... He had never been so determined in his life, hahanapin niya ang babaeng
iyon.

=================

8. One hit wonder

August 21, 2001

Dear Heart,

I was determined to finally tell him how I feel. I don't care kung masira ang
friendship namin. I just really wanted him to know. Hindi naman pwedeng ganito lang
kami, I love him with all my heart at nasasaktan ko na nakikita ko siyang may
kasamang iba habang ako naghihintay sa kanya. I'm telling him. I'm taking the leap.

-----------------------

Alexis woke up in the middle of the night craving for some pandesal and some cheese
spread. Laway na laway siya, gusto niyang makatikim ng pandesal na may cheese
spread. She sighed. Naupo siya sa gitna ng kanyang kama at iniisip kung babangon ba
talaga siya para kumain. Napahawak pa siya sa kanyang simura na para bang
pinakikiramdaman ang kanyang gutom, she sighed. Sa huli ay tumayo rin siya upang
magpunta sa kusina.

Hinalughog niya ang ref pero walang cheese spread doon at wala ring pandesal.
Napabuntong hininga siya. Gusto niyang kumain ng pandesal, nagugutom siya. Agad
niyang naisip si Apollo. Muli siyang umakyat upang gisingin ang kapatid. Hindi
nagla-lock ng pinto si Apollo kaya nakapasok agad siya, umupo siya sa gilid nito at
saka pilit itong ginigising.

“Apollo!” Yugyog niya dito. Paulit-ulit niyang ginawa iyon pero ni hindi man lang
ito naalimpungatan. Napalabi siya. Kahit talaga kailan mantika matulog ito. She bit
her lower lip, gusto niyang kumain, pero hindi naman siya pwedeng lumabas, alas
tres pa lang ng madaling araw. Natatakot siyang lumabas. Napatingin siya sa bedside
table ng kapatid, nakita niya roon ang cellphone nito, agad niyang kinuha iyon at
saka hinaluhog ang contacts ni Apollo. Nakita niya ang number na hinahanap niya.
Utak ng Katipunan: 09273102725. Pinindot niya ang call button at saka itinapat iyon
sa tainga niya. The other line was ringing and she was patiently waiting. Maya-maya
ay sinagot nito iyon.

“H-hello?”

“Jacinto! Bili mo ako ng pandesal!” She said to him. Matagal ito bago sumagot. She
was biting her lower lip habang hinihintay ang sagot nito.
“Lexy? Akala ko si Apol ka.” Sabi nito. Halata sa boses nito na galing ito sa
pagkakatulog. Ikinapagtaka niya iyon, dati three am na pero buhay na buhay pa ito.

“Bili mo ako ng pandesal saka cheese spread.” Sabi niya ulit.

“At three in the morning?” Tila natatawang sabi nito. “Sige, sige. I’ll buy you.
Wait mo ako.”

Umabot hanggang tainga ang kanyang ngiti. Ibinaba niya ang phoe at saka bumaba sa
sala. Binuksan niya ang pinto at tumayo roon. Makalipas lang ang halos labinlimang
minute ay pumarada sa tapat ng bahay niya ang motorbike ni JC, lumabas agad siya ng
bahay upang buksan ang gate para dito.

JC was only wearing a white sando and a pair of boxer’s shorts, naka-tsinelas lang
ito. natawa siya dito.

“Lumabas ka ng nakaganyan ka lang?”

Ngumiti ito sa kanya.

“Naka-havaianas naman ako.” Sabay tingin sa tsinelas nito. She just made a face.

“Ikaw nga, may towel ka, wala kang bra no!” Namula ang kanyang pisngi. Alam niyang
binibiro lang siya ni Jacinto pero hindi niya maiwasan ang hindi mailing. She
remembered the first time he ever unclasped her bra. Napanganga siya.

“Gago!” Sabi niya dito. Napahalakhak si Jacinto.

“Fifty pesos iyang pandesal mo ha. Ang aga mo naman mag-breakfast.” Komento pa
nito.

“Nagutom ako, tara sa bubong tayo.” Aya niya dito. Kumuha siya ng dalawang bote ng
tubig sa ref, kutsara, plato tapos ibinigay niya iyon kay Jacinto. Siya na ang
nagdala ng pandesal. Sabay silang umakyat ng hagdan, papasok sa kanyang silid. Doon
kasi ang daan patungo sa bubong ng bahay. Nauna si Jacinto na lumabas ng bintana,
sumunod siya, inalalayan siya nito.

They both settled next to each other. Nang makaupo ay nilantakan na niya ang dala
nito.

“Bakit hindi ka yata lumabas ngayon?” Tanong niya habang ngumunguya. Napapikit pa
siya. “Ang sarap talaga ng hot padesal.”

“Ang takaw mo.” Sabi nito, inirapan niya si Jacinto.

“Pagpalaman mo na lang ako!” Pinanlakihan niya ito ng mata. Ipinagpalaman nga siya
nito, panaka-naka ay tumitingin ito sa kanya at saka ngumingiti. Hindi naman niya
maiwasan ang hindi kiligin. Mata pa lang ni Jacinto, ulam na. She smiled at him.
Natatawa siya at hindi niya mapigil ang kanyang sarili.

“Kamusta na kayo ni Gene?” Out of the blue, he asked. Iniabot nito sa kanya ang
isang pandesal na pinalamanan nito.

“Okay naman kami. Kayo ni Anne?” She asked.

“Okay lang din.” Silence. Nanibago siya dito. Noon ay madaldal si JC. Ikinukwento
nito sa kanya ang lahat pero ngayon mukhang wala itong balak magsalita.

“Lexy, may sasabihin ako sa’yo. Wag na wag mong sasabihin kay Anne.” Biglang sabi
nito. Kinuha niya ang bote ng tubig at saka binuksan para uminom. Tumango lang
siya.

“I slept with someone else.”

“What’s new?” Biro niya dito.

“Seryoso ako. Iba ito. I slept with her, doon sa party namin ni Anne almost two
months ago.”

Bigla ay naibuga niya ang tubig na iniinom niya sa mukha mismo ni Jacinto.

“Oh my g!” She said. Napapikit si Jacinto. Napakagat labi naman siya. “Naku, JC,
sorry.” Sabi niya. Inalis niya ang tuwalya na nakapatong sa damit niya at saka
ipinunas sa mukha nito.

“Grabe ka naman.” Sabi nito. Hinawakan nito ang tuwalya niya at ito na mismo ang
nagpunas sa mukha nito.

“Sorry, na.. nagulat kasi ako.” She said in a tiny voice.

“Bakit ka naman magugulat?” He sighed. “Sabagay ako nagulat rin. That night kasi, I
was drunk, we’ll not drunk enough. I was able to perform naman eh. All the time
while I was doing her, I thought she was Anne...”

Napamulagat siya. He thought na si Anne siya! The fuck? Nasaan ang logic ni JC?

“Pero when I entered her, Lexy, I realized na hindi siya si Anne. She was a virgin,
and it kills me dahil iniisip ko palagi kung bakit of all people, she gave me her
v-card tapos the morning after, umalis siya without even livinga trace maliban sa
bloodstain sa bed sheet ko. I really wanted to know her. Desidido nga akong hanapin
siya, pero paano ko gagawin iyon, I don’t know where to start?”

Napatulala siya. Hindi siya makapaniwala na naririnig niya mula kay Jacinto ang mga
salitang iyon. He was looking for her? He wanted to know her? Bakit? She sighed.
Hindi ba talaga natatandaan ni Jacinto kung sino siya?

“All I could remember were her moans and purrs and, fuck!” He said. Kitang-kita
niya na itinakip ni Jacinto ang tuwalya niya sa short nito saka ngumiwi sa kanya.
“See, the mere thought of her was enough to make Sir John Thomas salute!” He
exclaimed. Napakamot siya ng ulo. Hindi niya alam kung matatawa ba siya o maaawa
kay Jacinto. He just seemed so frustrated.

“Okay ka lang ba?” She asked him. Nahihiya siya dito. Paano kung sabihin niya kay
JC na siya ang babaeng iyon? Pero hindi pwede, hindi nito pwedeng malaman ang bagay
na iyon. She didn’t want to ruin their friendship.

“Hindi ko na nga alam kung anong gagawin ko, Lexy. Since that night, hindi na ulit
ako nakipag-sex kay Anne. I was always thinking about her. Sa madaling salita, two
months na akong single handed.”

She made a face. Kahit talaga kailan ay hindi siya nasanay kay Jacinto. He was just
so open when it comes to everything.

“Ayaw nang gumana noong ano mo?” Nahihiya tanong niya.

“Gumagana!” He exclaimed. “Pero ayoko sa iba, gusto ko sa babaeng iyon lang. I

don’t know why, but it was as if she had put me under some kind of spell. Ano sa
tingin mo? Hahanapin ko ba siya?”

She cannot believe that he was actually asking her that. Hahanapin daw ba nito.
Paano kung mahanap nga nito at matunton nito na siya iyon? Paano ang friendship
nila? She sighed.

“H-huwag mo na lang siyang hanapin.” Sabi niya. JC looked at her. “Paano si Anne?
Masasaktan siya. Paano kung iyong babaeng iyon gusto niya lang ng tahimik na
buhay?”

“If she wanted a quiet life, why did she let me pop her?” Hindi agad siya
nakasagot. Nagkibit balikat na lang siya.

“Maybe... maybe...” She sighed. “Maybe that woman was in love with you and maybe
she didn’t want that to happen but she let that happen because she wanted to be
with you in any possible way. Maybe she gave you her cherry because she wanted her
first time to be special, maybe you’re her special someone... Hindi natin alam,m
pero su-sure ako m-may dahilan siya...”
“Ewan ko...” JC said. “I feel so used.”

“Used, eh ganyan din ang ginagawa mo sa mga girls mo!”

“Kaya nga... I feel bad.” Sabi nito sabay tumawa. Napailing na lang siya. Siguro
nga mas maganda na hindi na nito malaman ang totoo.

“Penge na nga lang niyan...” Sabi pa niya dito. JC gave her another pandesal. She
was about to eat the bread when suddenly, parang umikot ang sikmura niya. Nasusuka
siya. Itinakip niya sa kanyang bibig ang kanyang kamay at saka nagmamadalinmg
tumayo. Bumalik siya sa loob ng bahay at nagtuloy sa bathroom niya, tumapat siya sa
toilet at doon, inilabas niya rin ang lahat ng kinain niya kanina.

Hindi niya alam na sumunod pala si JC sa kanya. Naramdaman na lang niyang hinawakan
nito ang buhok niya. Hinagod-hagod pa nito ang likod niya. Nang matapos siya ay
nakaramdam naman siya ng panghihina, para siyang nauupos na kandali, nanlalambot
siya. Napasandal siya sa mga binti ni Jacinto.

“Ayan, nasobrahan ka sa cheese spread. Lika nga.” Bigla ay binuhat siya nito. Nag-
lean na lang siya sa braso ni JC, ibinaba siya nito sa kama niya. “Masama ba
pakiramdam mo?” He asked. Tumango siya.

“Baka nabati mo ako. Lawayan mo ako sa tyan.” Biro niya dito.

“Loko!” Tinapik ni JC ang braso niya upang umusog siya and she did, after a while
humiga na rin si Jacinto sa kanyang tabi. Inangat nito ang ulo niya para doon siya
umunan sa braso nito. Instinct siguro niya ang dahilan kung bakit humarap pa siya
sa kaibigan niya para yumakap dito. Sanay na sanay na sila ni JC sa isa’t-isa at
hindi na siya nakakaramdam ng ilang dito...

May nangyari na nga sa kanina, hindi nga lang nito alam.

“Matulog ka na... Dito lang ako.” Sabi pa ni JC sa kanya. Tahimik na pumikit siya.
Sa totoo lang ay masaya siya ngayon. Ang buong akala niya kasi ay wala lang kay JC
ang nangyari sa kanila nang gabing iyon pero ngayon, hindi siya makapaniwala na
hinahanap-hanap pala siya nito.

“Lexy,” Tawag nito sa kanya. “If your hair was still long, iisipin ko na ikaw ang
babaeng iyon...”

Muli ay naimulat niya ang kanyang mga mata.

“You smell just like her...” Bulong pa nito... “But then, if that was you, siyempre
malalaman ko naman, and I will never do that to you... That’s how much I love you,
Lexy. Kapatid na talaga kita...”
Kapatid...

Ouch na naman...

------------------------------------

September, 07, 2001

Dear Heart,

Officially, kami na. I was so happy when I told him about my feelings and it just
so happen na pareho lang pala kami ng nararamdaman. Ang saya-saya ko. Mahal na
mahal ko siya at mas lalo pa akong sumaya nang sabihin niya sa akin na mahal niya
rin ako. I could say now that I am lucky enough to finally be loved back by him,
mahal din niya ako, mahal din ako ni Jacinto...

-------------------------------------

“”Wow! Crabs!”

Napatili pa si Alexis nang makita niya ang ulam nila nang gabing iyon. Papasok n
asana siya sa trabaho pero mukhang male-late siya dahil hindi pwedeng hindi siya
kumain. Hindi niya palalagpasin ang pagkain ng crabs na luto ng nanay niya. Agad
siyang naupo sa silya at saka nilantakan agad ang pagkain sa kanyang harapan. She
didn’t even bother washing her hands, malinis naman iyon.

“Nay, the best ka talaga!” Sabi niya sa kanyang nanay habang binabali ang sipit ng
alimango. “Noong isang araw ko pa gusto kumain nito, wala lang time mamalengke.”
Sabi niya pa. Naupo na rin ang kanyang Nanay sa tapat niya at kumain na. Wala si
Apollo, nasa duty pa ito kaya sila lang dalawa.

“Anak, napapansin ko lang, parang napapalakas yata ang kain mo nitong mga nakaraang
linggo.”

Tiningnan niya lang ang kanyang Nanay. Hindi naman siya nagsalita, sa totoo lang ay
napapansin niya rin iyon. Sa totoo lang ay masikip na nga sa kanya ang iba niyang
pantalon. Naisip niya na okay lang siguro iyon, may time talaga na malakas siyang
kumain at siguro iyon nga iyong time na iyon.
“Saka, parang lumalapad yata iyang balakang mo,” Wika pa ng Nanay niya.

“Nay, malapad naman ang balakang ko, mana sa’yo.” Humagikgik pa siya.

“Kung sabagay, pero pati dibdib mo lumalaki, hindi mo na iyan namana sa akin.”
Napalabi siya. Maybe her mother was trying to tell her na tumataba na siya. Alam
naman niya iyon, magpapayat rin naman siya bago pa siya tuluyang tumaba.

“Nanay naman eh...” Napalabi pa siya.

“O sige, wala na akong sinabi.” Lagi naman ganoon ang Nanay niya. She knew that she
was just trying to take care of her.

“Magda-diet na ako, pero sa isang araw na lang.” Napahagikgik pa siya. Mabilis

niyang tinapos ang kanyang pagkain at pagkatapos ay umalis na rin siya para pumasok
sa trabaho. She’s going to be late, alam niya iyon kaya nag-taxi na lang siya
papasok. Nang makarating naman siya sa opisina ay agad naman niyang nakita si Anne
at si Jacinto. Nakaupo ang mga ito sa waiting area, magka-holding hands. She
sighed. Hindi niya alam kung papasok ba siya, paano kung makita siya ng mga ito?

Bahala na nga.

She walked in.

“Lexy!” Bahagya siyang napangiwi nang marinig niya ang tinig ni JC. Napilitan
siyang lumapit sa mga ito. Anne smiled at her.

“UY!” Sabi niya dito. She smiled. Kahapon lang ay halos maghapon silang magkasama
ni JC pero damang-dama niya na miss na miss naman niya ito.

“Anong atin?” She asked.

“Nanunuyo. Akala niya kasi nambabae ako kahapon kaya di ko siya natawagan.”

“Totoo? Magkasama kayo kahapon?” Anne asked her.

“Oo...” She answered. Loko talaga itong si JC, dinamay pa siya. “Una na ako ha...”
Sabi niya sa mga ito.

Mabilis na tumakbo siya papasok sa mismong office nila. She went to her cubicle at
saka naupo. Alam naman niyang hindi niya kailangan mainis kay Anne dahil ito ang
girlfriend ni JC, pero naiinis siya dito talaga.
Maya-maya ay namataan na niya si Anne na papasok, she was smiling. Mukhang masaya
na ito. She just shrugged it off. Wala na siyang magagawa sa katotohanan na mahal
ito ni JC, but then, kung mahal ito ni JC why was he thinking about that night when
something happened to them? Dammit! Anon a naman bang iniisip niya? She just
sighed. Hindi dapat ganoon ang tumatakbo sa isip niya.

“Bruha!” Napatingala siya nang marinig niya ang boses ng officemate niya, si Devon,
isa ito sa marami niyang kaopisinang pusong babae, pero kahit ganoon ay lalaking-
lalaki ito tingnan. Sa office nila ay siya lang at ang isa pa nitong kaibigan ang
nakakaalam na ito ay may pusong babae, mabait ito sa kanya at mula nang mailing
siya kay Anne ay ito na ang kasa-kasama niya.

“Uy, musta?” Nginitian niya ito. Napakagat labi siya nang makita niyang may dala
itong cashew nuts. “Gusto ko niyan...” Sabi niya habang nakatitig sa kasoy nito.
Inabot niya iyon nang walang paalam at saka nilantakan na naman.

“Ay, uso magsabi.” Natatawang sabi nito sa kanya.

“Sorry, nagugutom ako.” Sabi niya dito. Hindi niya talaga maintindihan ang kanyang
sarili, busog naman siya pero muli siyang nagutom nang makita niya ang kasoy ni
Devon.

“Ay, nag-away yata iyang si Anne at saka iyong best friend mo!” Bulong nito sa
kanya. Alam ni Devon ang nangyari sa kanila ni Anne, at alam na rin nito ang ginawa
ni Anne sa kanya. Ito nga ang nagsabi sa kanya kung anong meaning nang Na-Gerald
Anderson at ito rin ang nagturo sa kanya ng salitang Na-Janine Togunon.

“Yaan mo sila, basta masaya silang dalawa.”

“Hay naku, sana ma-Janine Togunon iyang Annebisyosang Malandi na iyan!” Natawa siya
sa sinabi nito, kain lang siya nang kain nang mapangalahati na niya ang kasoy ay
parang umikot na naman ang kanyang sikmura. Agad siyang tumayo at saka nagtatakbo
sa ladies room.

“Ay kalabaw, Ateh! Saan ka pupunta?”

She didn’t even looked back at Devon, nang makarating siya sa bathroom doon niya
inilabas ang nasa bibig niya. Naroon na naman ang panghihinang nararamdaman niya.
Nanlalambot ang tuhod niya, nanginginig ang lahat sa kanya.

“Argh!” She exclaimed habang pinpindot ang flush ng toilet. Napansin niyang maliban
sa malakas siyang kumain nitong mga nakaraang linggo ay panay rin ang pagduwal
niya, madalas pa nga sa umaga, o kaya man sa madaling araw, tapos nasusundan ng
pagkahilo.

“Ateh, okay ka lang?” Tanong ni Devon nang lumabas siya sa cubicle. Kumuha siya ng
tissue at saka ipinunas sa kanyang bibig.
“Okay lang, nahilo lang ako.”

“Naku, nagpa-check up ka nab a? Baka kung ano na iyan!” Nag-aalalang wika nito sa
kanya.

“Hindi, baka puyat lang.”

“Namumutla iyong lips mo. Okay ka lang ba?”

“Oo nga.” She tried to smile. Suddenly, gusto na naman niyang kumain. “Parang gusto
ko ng chocolate. Tara, bili muna tayo sa 7/11 sa baba.” Aya niya dito.

“Kakasuka mo lang, kakain ka na naman! Grabe, ano ka buntis?!”

Para siyang binuhusan ng kumukulong mantika sa kanyang narinig. Buntis? Siya

Buntis? Shit! Napangiwi siya. She tried remembering kung kailan siya huling
nagkadalaw, then she realized that it’s been a month. Delayed siya ng one month!
Lalong nanginig ang tuhod niya. Napahawak siya kay Devon.

“Ateh, okay ka lang.”

“Dammit! Wala siyang proteksyon noon!” Usal niya and she was sure of that. Lalo
siyang nahintakutan. If ever she’s pregnant, anong gagawin niya? Surely kng sakali
man na buntis siya, si JC ang ama dahil wala naman siyang ibang nakasama pa! That
night was the first and the last. Pero anong sasabihin niya? Ni hindi nito alam na
may nangyari sa kanila!

“Ateh, ano bang sinasabi mo?”

Bigla ay naalala niya ang sinabi ng kanyang nanay, lumalapad na balakang,

lumalaking dibdib, pagsusuka sa umaga o sa madaling araw, craving for foods.

“Oh god!” She exclaimed.

“Ateh, wag mong sabihing naka-one hit wonder ka with someone?” Sabi ni Devon sa
kanya. Tinitigan niya ito at saka hinatak sa kamay.

“Samahan mo ako!” She said. “Bibili ako ng pregnancy test kit!"

=================

9. Negative, Negative, POSITIVE!

“Negative!”

Nakahinga ng maluwag si Alexis nang marinig niya ang sigaw ni Devon. Magkasama pa
rin sila nang umagang iyon at naroon pa rin sila sa ladies room ng kompanya.
Natutuwa siya kay Devon dahil hindi siya nito iniwan, he stayed with her at kahit
na noong bumalik sila sa trabaho matapos nilang bumili ng dalawang pregnancy test
kit ay binabalik-balikan pa rin siya nito upang kamustahin.

“Sigurado ka?” She asked. Lumapit siya dito upang kunin ang stick. Pangalawang
stick na iyon at tulad noong una ay isang pink na line lang. She sighed with
relief. Oo, masaya siya dahil hindi siya buntis, kung buntis kasi siya, paano na
lang siya? Paano niya sasabihin sa nanay na buntis siya, samantalang wala namang
siyang ipinakikilalang boyfriend dito? Ano siya, nag-immaculate concepcion? She
sighed, isa pa sa iisipin niya kung sakaling nakabuo nga sila ni JC nang gabing
iyon ay ang mismong kaibigan niya, paano niya ipapaliwanag dito na ito ang ama ng
anak niya kung sakali man? Ni hindi nga ito aware sa mga kaganapan sa kanila.

“Oo, Ateh, pangalawa na ito eh.” Sabi pa nito sa kanya. Napahawak siya sa balikat
nito at saka huminga ng malalim. Hindi niya alam kung ano talaga ang dapat niyang
maramdaman sa oras na iyon, she was relieved pero hindi niya rin maiwasan ang hindi
manghinayang. She sighed again, a kid would be a good blessing. But it would also
complicate things in her life, but still... She just sighed again.

“Lika na, Ateh... Umuwi ka na at magpahinga.” Malamyang wika ni Devon. Tumango na

lang siya. Halos magkasabay sila ni Devon na lumabas ng ladies room, sabay pa
silang tumingin sa kanan at kaliwa nang mapansin nilang walang tao ay magkapanabay
silang tumalilis.

Kasama pa rin niya si Devon habang tinatahak ang daan patungo sa lobby ng kompanya,
nang makarating sila doon ay saka lang siya nahimasmasan. She was silently thanking
God that she wasn’t pregnant. Kung buntis siya kasi talaga ay lalaki ang problema
niya, but then, kung buntis siya, at kung sakali man na may lakas siya ng loob na
harapin si JC, may posibilidad kayang mahalin na siya nito?

She sighed. Nababaliw na naman siya.

“Gusto mo bang ihatid kita, Ateh?” Tanong ni Devon sa kanya. She just smiled. Kung
titingnan si Devon ay napakagandang lalaki nito, sayang talaga at lalaki rin ang
hanap nito.

“Hindi, okay lang naman ako.” Sagot niya dito na may ngiti sa labi.

“Sigurado ka?” Tanong ni Devon sa kanya. “On the way ka naman...”

“Hindi okay na... Next time na lang siguro.” Pilit niya itong itinataboy. Mukhang
nakainitindi rin naman ito. He just waved him goodbye at saka sumakay na rin sa
taxt na pumarada sa harapan nila. She sighed again. Pagod siya, pero sa ngayon ay
kailangan niyang mapag-isa. Gusto niya ng space, ng time, gusto niya ng peace.
Nagsimula siyang maglakad. Hindi niya alam kung saan siya pupunta. Noon lang nag-
sink in sa kanya ang lahat. She just had a preganancy scare at sa totoo lang hindi
niya alam kung bakit siya disappointed, pero iyon ang nararamdaman niya nang mga
oras na iyon, maybe she wanted to get pregnant because in her hearts of hearts,
umaasa siya na sa oras na malaman ni JC ang bagay na iyon ay mabaling sa kanya ang
atensyon nito.

Pero malabo. Ilang beses na niyang napatunayan na malabaong mangyari iyon. She
sighed again. She had to stop giving herself false hope. Siya lang naman ang
nasasaktan sa huli.

A little while later, she found herself at a local nearby playground. Umupo siya sa
isang swing roon at saka binuksan ang kanyang bag.

“Ilang beses ko na bang sinabing kakalimutan ko na siya?” She asked herself, kinuha
niya ang panyo niya upang punasan ang mga luhang kanina pa nagbabadya pero iba ang
nahugot niya, nahugot niya mula sa kanyang bag ang lumang notebook na iyon. She
looked at it, halos kulay brown na ang lahat ng edges niyon. Ilang beses na niyang
nabasa ang mga nakasulat sa loob niyon pero hanggang ngayon ay hindi pa rin siya
natututo mula sa pagkakamali ng dating may-ari ng notebook na iyon.

She opened the notebook, inilipat niya iyon sa pinakapaborito niyang entry.

----------

October 07, 2001

Dear Heart,

Ang saya-saya ng araw na ito. One month na kami ni Jacinto. Isang buwan na ang
nakalipas mula nang ilagay naming sa kamay ng isa’t –isa ang aming mga puso.
Jacinto really changed. Damang-dama kong mahal na mahal niya ako. At mahal na mahal
ko rin naman siya. Madalas niyang sabihin sa akin na worth it pala na tinawid
naming ang thin line between friendship and lovers, he was such a good boyfrie! And
I so love that about him. Exicited ako sa mga susunod pang mangyayari sa aming
dalawa. I really want him to be my present, my future and my forever. Ang sarap sa
pakiramdam na mahal ka rin ng taong mahal mo...

Kung sakaling mababasa mo ito, Jacinto, mahal na mahal kita. You are the best
boyfriend ever!

----------

That was her favorite entry. The moment where Jacinto was a good boyfriend to her.
Minsan iniisip niya kung nasaan na ngayon ang taong dating nagmamay-ari ng notebook
na ito at kung bakit ba nito iniwan iyon sa kanya. She wondered kung noon pa lang
ay alam na nito na darating ang araw na mabubuo ang pagtingin niya kay Jacinto,
pero malabo, she was very young back then, pero...

She sighed again. Itinago niya ang diary na iyon at saka tumayo na. Paalis na siya
ng playground nang biglang bumuhos ang malakas na ulan.

“Shit!” Daing niya. Agad siyang tumakbo papunta sa pinakamalapit na waiting shed
upang sumilong. Kapag minamalas nga naman. Nang makarating siya doon ay agad niyang
inilabas ang kanyang cellphone upang tawagan si Apollo pero mukhang naka-duty na
ito dahil hindi na ito sumasagot sa tawag niya. She tried calling her mother too,
magpapasundo sana siya pero naisip niya na baka mahirapan lang din ito. So in the
end, she called Jacinto, kahit alam niyang mali, kahit alam niyang di dapat,
tinawagan niya ito.

“Nasaan ka?!” Agad niyang tanong nang masagot nito ang phone, but to her surprise,
babae ang sumagot, si Anne.

“Ay, Alexis, tulog pa si JC eh...” wika nito. “May kailangan ka ba? Gigisingin ko
siya...”

“Naku, wag na. May itatanong lang naman ako. Mamaya na lang siguro.” Pinilit niyang
maging okay. She tried so hard to not sound disappointed. Agad niyang tinapos ang
tawag at saka naupo sa bench na naroon sa loob mismo ng waiting shed. She sighed
again.

Hindi na pala pwedeng basta na lang niya tawagan si JC, committed na nga pala ito
at hindi na sila tulad ng dati.

Hay....

-----------------------------

“Sino iyon?”

Nakakunot ang noong tanong ni JC kay Anne pagkalabas niya ng bathroom. He took a
quick shower and while he was in the bathroom, he overheard Anne talking to someone
at nang makalabas siya ay kitang-kita niya na ibinaba nito ang Blackberry niya.

“And why are you holding my phone?” He asked. Agad niyang kinuha ang telepono niya
at nag-scan ng mga recent calls.

“W-wala lang, akala ko kasi may nag-text sa’yo.” He said. Tumayo si Anne sa kama at
saka niyakap siya. She caressed his bare chest, saka nito hinagkan ang kanyang
leeg. Hindi naman niya ito pinansin, he was busy looking at his log list.
“Bebe, mamaya na iyan... I missed you na eh...” Malamyos na wika ni Anne. Pilit
nitong pinahaharap siya. He sighed and gave in, humarap siya kay Anne at saka niya
ito hinagkan sa labi. He placed his hands on her waist and made her lay on the bed.
He closed his eyes as he was kissing her but then, the image of what happened that
night flashed in his brain. Walang anu-ano’y lumayo siya kay Anne na para bang
napaso siya dito.

“Bebe, what’s wrong?” She asked. Napapapikit siya. He really have to find that
woman, hook or by crook bago pa siya tuluyang mabaliw.

“Sorry, Anne...” Paghingi niya dito ng paumanhin. “I just can’t...” Mahinang bulong
niya.

“But, it’s been so long....” Sabi nito sa kanya.

“I’m sorry...” Muling sabi niya. Nabigla siya nang sampalin siya nito. Natigilan
siya. Anne looked so mad.

“Magsama nga kayo ng best friend mo!” Sabi nito sa kanya. Bumaba ito sa kama at
saka lumabas ng kanyang silid. Naiwan siyang nakanganga roon. Hindi niya alam kung
bakit ito nagagalit sa kanya. He’s just not in the mood for sex tapos ay magagalit
na ito?

Napaupo na lang siya sa kanya kama. Since that night with his mystery woman, his
life had been very screwed up. Hindi na nga niya maibigay ang pangangailangan ng
girlfriend niya, nagkakaroon pa siya ng false idea na ang mismong best friend niya
ang babaeng nakasama niya nang gabing iyon. Pero palagi naman niyang naiisip, paano
naman magiging si Alexis ang babaeng iyon? Alexis had a short hair noong mga
panahon na iyon, and she will never do that – she will never jump in bed with
another man. She was too good, Alexis is pure and innocent and smart. Hindi siya
katulad ng ibang babaeng nabobola niya.

Hindi siya ang babaeng iyon, but then every time he smells her, naiisip niya ang
gabing iyon, naiisip niya na si Alexis nga ang babaeng iyon. Pero hindi, kung si
Alexis man ang babaeng iyon, he would know it by his heart...

Naputol ang kanyang pag-iisip nang maulinigan niya ang kanyang telepono. It was
Gene. Agad niyang sinagot ang tawag.

“What’s up?” He asked.

“Nasa office ka na ba?” Gene said. “Tumawag kasi si Lexy, na-stranded daw siya sa
may shed sa likod ng building nila. Hindi ko siya masusundo kasi nasa meeting ako,
puntahan mo naman.” Sabi nito sa kanya. Nakadama siya ng inis. Bakit si Gene ang
tinawagan ni Lexy at hindi siya samantalang siya naman ang best friend nito. Hindi
na niya sinagot si Gene, kaagad niya tinapos ang pag-uusapa nila para magbihis.
Matapos iyon ay sumakay siya sa kanyang kotse upang sunduin ito.
Makalipas ang ilang sandali ay tinatahak na niya ang daan patungo sa opisina nito.
Mabuti na lang at maaga pa, hindi traffic. He sighed. Naiinis talaga siya kay Lexy,
si Gene agad ang tinawagan nito, samantalang noon, siya ang palaging una sa
listahan sa buhay nito.

Nang matanaw niya ang building nila Lexy ay kaagas siyang lumiko. Alam niyang
malapit na siya dito. Hindi niya alam kung bakit pero sa tuwing alam niyang malapit
lang si Lexy sa kanya ay may kakaiba siyang nararamdaman, it was as if there was a
gravitational pull between her and him na kahit hindi niya alam basta kapag
naramdaman niya ang bagay na iyon, alam niyang nasa paligid niya lang si Lexy.
Maybe it was another best friend thingy.

Natanaw niya ang waiting shed. Nakahinga siya ng maluwag nang makita niya si Lexy
na nakaupo sa bench doon habang nakikipag-usap sa isang babaeng nagtitinda ng kung
ano. Bumaba siya ng sasakyan at saka pinagmasdan itong maigi habang papalapit siya.

“Nay, wala ka bang barya?” She asked. Napangiti siya. Balot pala ang binibili nito.

“Ay anak, kaaga-aga...”

“Diba abnormal din ang maagang nagtitinda ng balot?” Humagikgik ito.

“Loko ka talaga.” Sabat niya. Agad na napatingin ito sa kanya. Halata sa mukha nito
na hindi siya ang inaasahang makita and that pained him big time. Sa loob ng halos
sampung taon ay nasanay siya na siya lang ang palaging hinihintay nito.

“Oy, may barya ka?” Tanong nito. Agad siyang bumunot ng fifty pesos at saka
ibinigay sa matanda. Nagpasalamat ang babae at saka umalis na. Umupo naman siya sa
tabi ni Lexy. She looked so... tired.

“Anong atin?” Tanong nito sa kanya. He sighed. “Akala ko tulog ka...”

“Tanga, kung tulog ako, wala ako dito.” Pilit niyang timatago ang inis na
nararamdaman.

“Sus, matagal na akong nagpapakatanga sa’yo.” Sabi nito sa kanya. Nanigas ang
kanyang likod. He knew those words. Narinig na niya ito noon, galing nga lang sa
bibig ng ibang tao, ibang pagkakataon at ibang sitwasyon.

“Lexy...” He whispered. She rolled her eyes.

“Ang lakas ng ulan, pumunta ka pa dito. Diba magkasama kayo ni Anne?” Sabi pa nito.

“Nag-away kami...” Pagbibigay alam niya dito.

“Ah, kaya pala nandito ka sa akin.” May kung anong pait sa boses nito. Tumayo na si
Lexy at saka naglakad patungo sa sasakyan niya. Sumunod siya dito. Hindi niya alam
kung anong sasabihin niya dito. She seemed off, wala ito sa mood, siguro naiinis
ito dahil hindi si Gene ang sumundo dito. Siguro may usapan ang mga ito. Or maybe
she just wanted to see Gene – after all – he was her boyfriend.

“Lexy!” Sigaw niya nang bigla itong mapaupo sa daan. Agad niya itomng dinaluhan.

“Shit!” Usal nito. Agad itong napayuko at saka nasuka. He didn’t know what made her
puke. Siguro iyong balot, pero hindi pa naman niya kinakain, bakit siya masusuka?

“Alexis, are you alright?” Nakadama siya ng pag-aalala. Tumango ito. Nang tingnan
niya ito ay lalo siyang nahintakutan. Putlang-putla ang mukha nito. Halos hindi ito
makagulapay. She tried getting up pero mukhang nalalambot ito. “Tangna this!
Dadalhin kita sa ospital!” Puno ng pag-aalala ang tinig niya. He carried Lexy,
ipinasok niya ito sa loob ng sasakyan at saka sumunod na rin siya.

“Okay lang ako, uwi mo na ako sa bahay.” Wika nito.

“No! Tingnan mo nga ang hitsura mo!” Sigaw niya dito.

He drove fast, after fifteen minutes ay nasa ospital na sila. Dinala niya ito sa
emergency room. Nakatayo siya sa tabi ng hospital bed habang tinitingnan ito ng
doctor. Tanong naman ito nang tanong kay Lexy, while he stood there, looking at
her. Kahit paano naman ay bumabalik na ang kulay ng pisngi nito.

“May masakit ba sa’yo?” The doctor asked her. Lexy smiled before answering.

“Wala po, doc, pero madalas ang pagsuka ko. Minsan sa umaga o kaya man sa madaling
araw magigising ako kasi nasusuka nga ako.”

“I see.”

“Is she going to be okay, doc?” Tanong niya dito. Tiningnan siya ng doctor at saka
ngumiti. Muli nitong binalingan si Lexy.

“Are you craving for anything?” The doctor asked Lexy again. Tango lang ng tango si
Lexy. Kung anu-ano pa ang mga tinanong ng doctor sa kaibigan niya na sa tingin
naman niya ay walang kinalaman sa nangyayari dito, but one question caught his
attention and that same question shook Lexy.

“When was you last sexual intercourse, hija?”

“What?!” He exclaimed. “Is that even relevant to her situation!”

“Mr.” Kalmado ang doctor na humarap sa kanya. “We need to know because there’s a
possibility that your girlfriend is pregnant.”

Nanlaki ang mga mata niya. Pregnant? Si Lexy?

“Pero, doc, nag-test na kasi ako kanina, negative naman po iyong result.” Mas lalo
niyang kinagulat ang sagot ni Alexis. Nagtest na ito kanina?!

“Hija, you have to know na hindi lahat ng pregnancy test ay 100% accurate.” The
doctor said politely. “I will refer you to Doctor Mendoza, OB-GYNE siya, one of the
best, doon ka magpa-check up. Gagawan lang kita ng letter.”

Umalis ang doctor, they were left alone. He was just looking at Lexy, mukhang
malalim ang iniisip nito, habang siya, iniisip kung anong magiging reaksyon sa mga
nangyayari ngayon.

“Buntis ka!” He hissed. Lexy looked at him.

“Di pa nga sure, ang O.A. mo naman.” Kalmado ito. Iyon ang mas lalong
nakapagpapainis sa kanya. Nagwawala na siya sa inis samantalang si Lexy kalmado
lang!

Maya-maya ay bumalik ang doctor. May ibinigay itong sulat kay Lexy, referral letter
daw iyon at saka sinabi nito na umakyat daw sila ng second floor, ipakita lang daw
ni Lexy iyon at papasukin na sila kaagad.

He was trying to calm himself, pilit niyang sinasabi na mamaya na lang siya
magagalit, pero nagagalit na talaga siya. Buntis si Lexy! Gusto niyang malaman kung
sinong ama dahil nangangati na ang kamay niyang suntukin ang Poncio Pilato na
nakabuntis sa kaibigan niya.

Ginawa ni Lexy ang sinabi ng doctor sa emergency room. All along, tahimik lang
siyang nakasunod dito, kahit na noong pahigain ito sa isang bed at saka ipinataas
ang blouse nito, tahimik lang siya. He was silently eyeing the elderly doctor as
she applies gel to Lexy’s tummy.

“Ang lamig pala.” Naa-amaze na wika pa ng kaibigan niya. He smirked. Mamaya, lagot
sa kanya ito.

“Oh ready ka na ba?” Tanong ng doctor. Tumango si Lexy. Bahagya naman siyang
lumapit dito para hawakan ang kamay nito. Hindi niya alam kung bakit, but he just
felt like holding her hand.
Inilapat ng doctor ang aparato sa tyan ni Lexy, nakatingin naman siya at si Lexy sa
maliit na monitor sa kanilang harapan. Maya-maya ay may narinig siyang parang drum
beats.

“Did you hear that?” Sabi ng doctor sa kanila. “That’s the heart beat of your
child.” Sabi nito na ngiting-ngiti sa kanilang dalawa. “And on the monitor, you can
see the fetus... so masasabi natin na ten weeks na ang baby sa tummy mo. It’s
starting to form na...”

He felt amazed. He could really see the fetus from the monitor and it looked like a
little kitten.

“Healthy ba, doc?” Garalgal ang tinig ni Lexy, naramdaman niyang lalong pahigpit
ang hawak nito sa kanyang kamay.

“Oo. Ten weeks of pregnancy means that you and your baby have surpassed the most
critical part, it’s starting to form na. Pero you still have to be careful. Bawal
ang ma-stress, that’s a number one no, no. Bawal din mapuyat.”

“Paano po iyon, sa call center ako nagta-trabaho, graveyard pa ako.” Mahinang

bulong nito.

“I guess you have to take a leave.” Nakangiti pa rin ang doctor. Matapos ang ilan
pang tanong ay tinapos na ng doctor ang check up kay Lexy, binigyan nito ng reseta
si Lexy kung saan nakalagay ang pangalan ng gatas na dapat daw inumin nito para mas
lalong maging malusog ang baby nito.

Sa lahat-lahat ng iyon ay tahimik lang siya. Hindi niya alam kung anong iisipin
niya. Lexy is pregnant. Tahimik lang din ito at kahit pa noong nasa sasakyan na
sila ay hindi pa rin ito nagsasalita. He was waiting for her to talk pero wala,
wala yata itong balak.

“So anong balak ninyo ni Gene.” Nakakuyom ang kanyang mga kamay sa manibela habang
nagtatanong siya dito. Noon lang tumingin si Lexy sa kanya.

“W-wala.” Sabi nito sa kanya.

“Wala! He got you pregnant!” He yelled. Mukhang nagulat naman ito sa reaksyon niya.
Nagyuko lang ng ulo si Lexy. Napangiwi lalo siya. Nakadama siya ng awa para dito.
Kaya nga ba ayaw niya ng ideya na ide-date ito ni Gene, kilala niya ang taong iyon
– even if he was his best friend, alam na alam niya ang ugali nito and there’s a
big possibility na iwan lang nito sa ere si Lexy tulad ng ginawa nito noon sa mga
nauna nitong girlfriend.

Inihatid niya si Lexy sa bahay nito, paliko na siya nang mapansin niyang naka-park
sa tapat ng bahay nito ang sasakyan ni Gene.
“Putang ina!” He said between gritted teeth. Malayo pa lang ay inihinto na niya ang
kotse at saka bumaba.

“Jacinto!” He heard Lexy called his name. Nilingon niya ito, nakababa na ito ng
sasakyan at sumusunod sa kanya.

“Dyan ka lang!” He yelled. Galit na galit siya at mas lalo pang tumindi iyon nang
ngitian siya ni Gene.

“Dude, kamusta?”

“Putang ina kang gago ka!” Salubong niya dito sabay inundayan ng suntok sa pisngi.
“Gago ka! Tang ina! Pati ba naman si Alexis! Sinabi ko na sa’yo noon! Kung hindi ka
naman seryoso, wag mo siyang pakialaman, tang ina mo!”

Kinuwelyuhan niya si Gene. Gene tried getting him off. Sinuntok rin siya nit sa
mukha. Dama niyang pumutok ang labi niya.

“What the hell, JC! I don’t know what you’re talking about!” Sigaw ni Gene. Lalong
nag-init ang ulo niya. Sinikmuraan niya ito sabay tinadyakan sa binti.

“Gago! Buntis si Lexy! Ikaw ang ama!” Mangiyak-ngiyak na sabi niya. Mukhang
natigilan naman si Gene. He stared at him. Muli niya itong sinuntok. Napaluhod ito
sa lupa. Aktong sisipain niya ito nang sumigaw si Lexy.

“Tama na!” She yelled. Lumayo siya ng bahagya kay Gene upang lingunin ang kaibiga.

“Sabi ko sa’yo sa kotse ka lang!”

“Tarantado!” Sigaw ni Lexy sa kanya. “Hindi si Gene ang tatay ng anak ko. IKAW!
Bobo!”

Literal na napanganga siya. He imagined Lexy’s words like a text message in a 3310
Nokia cellphone, may sobre ito, tapos pipindutin ang send icon, lilipad ang sobra
tapos may lalabas na: MESSAGE SENDING FAILED.

Iyon ang nararamdaman niya ngayon. Natulala siya, hindi niya namalayan na nakatayo
na pala si Gene sa likuran niya. He just heard him said:

“Tarantado! Ikaw pala ang nakabuntis kay Lexy!” Bigla ay sinabakan siya nito sa
likuran.Nangudngod siya sa lupa. He tried looking at Lexy’s face, she was crying,
nakatakip ang kamay nito sa bibig nito habang iyak nang iyak.

“Gene, ta-tama na... hayaaan mo na siya...”

He stared at her, siya ang ama... Siya ang ama... ibig bang sabihin, si Alexis ang
mystery girl?

=================

10. For real

“Hindi si Gene ang tatay ng anak ko. Ikaw!”

Jacinto was staring at Lexy. Pilit niyang itinatanong sa kanyang sarili kung paano
nangyari iyon. Paano na siya ang naging ama ng anak ng kaibigan niya? Inaamin naman
niya na mula nang maamoy niya si Lexy noon ay naisip na niya na may posibilidad na
ito ang babaeng nakasama niya, but how and why didn’t she tell him?

“Gene, salamat, bukas na lang tayo mag-usap...” Naulinigan niyang wika ni Lexy kay
Gene matapos nitong ihatid sa may pinto ang lalaking iyon. He was just sitting on
the couch, observing her at mukhang wala itong balak na kausapin siya, pero hindi
pwede iyon.l He needed answers.

“Umuwi ka na.” Wika nito sa kanya nang harapin siya. Nanlaki ang mga mata niya.
Umuwi?

“Hah!” He said. “Hindi ako uuwi hangga’t hindi ka nagpapaliwanag sa akin!” Sigaw
niya dito. “How the hell did that happen?!” He asked.

“At ako pa! Ikaw ang may kasalanan nito! You could’ve just pulled it out but no!
You had to come inside me, tapos ngayon nagagalit ka!”

“Hindi ko naman alam na ikaw iyon!” Sigaw niya dito. “At isa pa, anong ginagawa mo
sa kwarto ko nang nakahubad?! I thought na ikaw tuloy si Anne!” Sigaw siya nang
sigaw. Hindi niya alam kung paano niya pakikitunguhan si Lexy ngayon na alam na
niya na ito pala talaga ang mystery woman niya. Lexy’s cheeks turned red, he was
waiting for her answer, at ikinabigla niya ang mga katagang lumabas sa bibig nito.

“I thought ikaw si Gene!”

Napanganga siya. Parang gusto na naman niyang habulin si Gene at birahan. Ganoon na
ba kaseryoso ang mga ito? That Alexis was willing to give Gene her everything?
Tapos nagkamali lang pala ito, she might be so disappointed right now.
“You could’ve told me!” Sigaw pa rin niya. “Para pala akong tanga na sabi nang sabi
sa’yo. I asked you pa nga kung hahanapin ko pa iyong babaeng iyon and you told me
not to look! God! I feel so stupid!” Nasabunutan niya ang kanyang sarili. “Ginawa
mo akong tanga! I was looking for you for months! Siguro tawa ka nang tawa habang
mukha akong tanga kakahanap sa’yo nasa harapan lang pala kita!” He yelled. “Now I
got you pregnant pero si Gene pa rin ang inaaalala mo!”

“Eh anong gusto mo?! Akala mo ba gusto ko ito!” Natigilan siya nang marinig niyang
humikbi si Alexis. “Kung ikaw naguguluhan ka, mas lalo naman ako! Natatakot nga ako
eh!”

He sighed. Bigla ay napangiwi siya, agad niyang hinatak si Alexi para yakapin.
Kahit masakita ang katawan niya mula sa natamong bugbog kay Gene, niyakap niya ng
mahigpit si Alexis, he wanted to take her pain away.

“I’m sorry...” Sabi niya kay Alexis. Hindi naman niya sinasadya na masigawan ito.
He was just so surprised. The idea of having this baby with Alexis scares the hell
out of him. Paano na ngayon? Inaalala niya si Alexis pero mas inaalala niya ang
pagkakaibigan nila. Paano na ang friendship nila? He wanted so much to save their
relationship, ayaw niyang mawala si Alexis pero hindi naman pwedeng walang magbago
sa pagitan niya at nito ngayon. He got her pregnant, for crying out loud!

“Hindi... hindi na tayo pwedeng maging magkaibigan ngayon...” Humihikbing sabi nito
sa kanya. Lalong humigpit ang yakap niya dito. Hindi pwede, hindi siya papayag na
mawala si Lexy sa buhay niya – lalo na ngayon. He wanted her in his life and he
couldn’t imagine his life without her in it. Kailangan niya si Alexis sa buhay
niya. Alexis balances everything in his life, she was his gravity at alam niya na
kapag nawala ito sa kanya, lulutang ang lahat sa buhay niya.

“I won’t let that happen.” He said to her. “I need you in my life!” He exclaimed.
After so many years, ngayon lang siya muling nakaramdam ng takot. Hindi niya
hahayaang mawala si Lexy.

Hindi siya papayag.

------------------------------

“So, you got my potential girlfriend pregnant.”

Napailing si Jacinto nang makita niyang naglalakad si Gene papunta sa gate ng bahay
niya. Kararating niya lang galing sa bahay ni Lexy, hindi pa rin nila sinasabi sa
nanay at sa kapatid nito ang nangyari sa kanila. He was feeling so overwhelmed.
Tila hindi pa rin siya makapaniwala hanggang ngayon na nangyari ang nangyari sa
kanila.
“Dude, I’m sorry for hitting you earlier.” Sabi niya kay Gene. Napakamot pa siya ng
ulo. “Di ko sadya, akala ko kasi...” He trailed off. Ayaw niya ng mga bagay na
tumatakbo sa isipan niya.

“Tangna mo kasi, napaka mo!” Sabi pa ni Gene sa kanya. Napatango na lang siya.
“Anong balak mo ngayon? Magpapakasal kayo?” He asked him. Napailing siya. Sa tagal
niya sa bahay ni Lexy, ni wala silang napag-usapang matino tungkol sa dapat nilang
gawin. He just sat there, holding her, trying to make her feel na wala itong dapat
ipagalala. Ayaw niya sa ideya na hindi na sila magiging magkaibigan.

Napaupo siya sa flower box sa tapat ng bahay niya, naupo rin si Gene sa tabi niya.

“Ano sa tingin mo ang gagawin ko?” He asked Gene. He sighed. Sigurado siya na alam
ni Gene ang dapat gawin sa sitwasyon niya. If he could remember it clearly,
napagdaanan rin ni Gene ang sitwasyon niya.

“Do the right thing.”

“Marriage?”

“That never worked on me.” Napangiting sabi nito. “Pero kung iyon ang gusto mong
gawin, why not? Magkaka-anak ka na. This time don’t screw things up.”

“You screwed things up.” Sabi niya sa kaibigan. Tinapik nito ang balikat niya.

“Kaya nga, tingnan mo ako, strangers again ang peg namin ng nanay ng anak ko. We
can’t even be friends.” He sensed regret in his voice. Napailing na lang siya.
“Anyway, I guess now, the Lexy and me thing is over huh...”

“Subukan mo pa ulit.” Nagbabantang sabi niya sa kaibigan niya. Gene raised his
hands na para bang sumusuko na ito.

“I was just asking.” Tatawa-tawang sabi nito sa kanya. “Pero, JC, do the right
thing. Don’t hurt her.”

He sighed. Alam na niya iyon. At kahit naman kailan, hindi niya binalak saktan si
Lexy, kung nasasaktan man niya ito, hindi naman niya sinasadya pero ngayon na
magkaka-anak na sila, kailangan na niyang tumino. Tulad nga ng sinabi ni Gene, he
should do the right thing and he will start today.

-------------------

“You are what?!”

Nanlalaki ang mga mata ni Apollo habang nakatingin kay Alexis. Naupo siya sa kama
ng kapatid at saka muling inulit ang sinabi niya dito.

“Buntis ako.”

“Gaga! Ano iyan, himala! Immaculate Concepcion? Luluhod na ba ako ngayon at

dadasalan ka? Ipuprusisyon ka na ba naming ni Nanay sa mahal na araw?! Ano ba
iyan?! Joke?!” Sunod-sunod na tanong nito sa kanya. She just sighed again.

“Si Jacinto ang ama.” Mahinang sabi niya.

“What?!” Muling sigaw nito. “Akala ko ba bading si Jacinto!”

Kahit ayaw niya ay natawa siya sa sinabi ni Apollo. Gulat na gulat ito sa
rebelasyon niya. Hindi na kasi niya matiis na huwag sabihin sa kapatid ang nangyari
sa kanya. Kailangan niya kasi ng kakampi sa oras na sabihin na niya sa kanyang Nana
yang sitwasyon niya ngayon. Alam niyang wala pa sa kalingkingan ng reaksyon ni
Apollo ang magiging reaksyon ng kanilang Nanay pero kailangan naman na niya kasing
sabihin. Hindi naman siguro pwedeng ilihim ang pagbubuntis niya.

“Kailangan ko nang sabihin kay Nanay.” Wika pa niya.

“Weh? Huwag muna, kapag lumaki iyang tyan mo sabihin natin kay Nanay na nakalunok
ka ng pakwan.”

“Sira ulo!” Binatukan niya ang kapatid niya, Kahit talaga kailan ay luko-luko ito.
She sighed. Magsasalita pa sana siya nang biglang bumukas ang pinto ng silid ni
Apollo at pumasok ang nanay niya.

“Oh, anong meron? Akala ko gumala na naman kayong dalawa.”

“Nay, buntis si Alexis. Si Jacinto ang ama.”

Napanganga siya nang bigla na lang sabihin ni Apollo ang mga salitang dapat sa
kanya manggagaling. Natulala ang nanay niya, habang si Apollo naman ay nakangisi
pa.

“Ano ka ba?” Hinampas niya sa binti si Apollo.

“Ang tagal mo, nainip ako.” Sabi nito sa kanya. Tumayo siya at saka nilapitan ang
kanyang nanay.

“Nay...”
“Pakakasalan ka daw ba?” Mahinahong tanong ng kanyang nanay. She shook her head.

“Hindi pa po na namin nagpag-uusapan ni JC, nay.”

“Huwag kang magpakasal sa kanya.” Biglang tugon nito. She looked at her mother.
Totoo ba ang naririnig niya? Her mother didn’t want her to marry the father of her
child?

“Seryoso ka Nay?” Tanong ni Apollo. Nagkibit-balikat ang nanay niya.

“Oo. Kung hindi naman niya mahal ang Ate mo, bakit ko ipapakulong iyang babaeng
iyan sa isang relasyon na walang pagmamahal? Alam kong patay na patay ka sa
laalking iyon, Alexis pero hindi ideal na magpapakasal ka sa kanya dahil lang sa
anak ninyo. Masasaktan ka lang kung makikisama ka sa kanya na hindi ka naman niya
mahal.”

Hindi niya alam kung anong mararamdaman niya. Ngayon niya lang narinig na magsalita
ng ganoon ang kanyang Nanay. She sighed. Naupo muli siya sa kama ni Apollo.

“Alexis, sa tingin ko, keri na rin iyang sinabi ni Ina... Gusto mo bang ma-Jed
Salang?”

Binalingan niya si Apollo.

“Sino naman si Jed Salang?”

“Asawa ni Ai-Ai na sinasaktan siya physically!”

“Hindi naman siguro ako sasaktan ni JC.”

“Hindi physically, pero mentally, oo, eh kaya mo bang harapin lahat ng girls niya?
Tapos jowawers niya pa ngayon iyong Annelandi na iyon, duh? 2012 na, uso na ang
single moms.” Napatango na lang siya. Iyon ang ipinagkaiba niya sa kanyang kapatid.
Apollo has a modern thinking, independent ito, samantalang siya, hindi naman siya
ganoon ka-daring.

“Huwag kang magpapakasal sa Utak ng Katipunan na iyon ha.” Muling ulit ng nanay
niya. “Kapag nag-alok, tanggihan agad.”

“Yes! Kunin ang singsing at isanla sa Cebuana!” Sigaw pa ni Apollo.

“Luka!” Muli niya itong binatukan.

Natawa naman ito sa kanya. Bigla ay hinatak niya ang Nanay niya at saka ikunulong
niya ang dalawa sa isang group hug. She was lucky to have a family like this...

------------------

“You did what!”

Parang nanghina ang tuhod ni Alexis sa kanyang narinig. Gabi na noon at nagpunta pa
si Jacinto sa kanya upang sabihin lang na nakipagkalas na ito kay Anne.

“I broke up with Anne.” Muling ulit nito. Nasapo niya ang kanyang noo.

“At bakit mo naman ginawa iyon?! God! Hindi ka ba talaga nag-iisip? Bobo ka minsan,
alam mo iyon?!”

“Ikaw ang di nag-iisip! Magkaka-anak na tayo! What do you expect me to do? Siyempre
papakasalan kita!”

“Hindi ako magpapakasal sa’yo kung para lang din sa bata!” Sigaw niya dito. Bigla
ay naalala niya ang sabi ng kanyang Nanay at sa huli naisip rin niya na tama ito.
Hindi niya kailangan magpakasal kay JC dahil lang sa nabuntisan siya nito. Kung
magpapakasal siya dito, maiiwan lang siyang nasasaktan at hindi niya kakayanin
iyon. Hindi na nga nangyari ang one of these days niya tapos magiging emotionally
battered wife pa siya! That’s too much!

“Nalilito ka pa. Saka isa pa, hindi naman natin kailangan magpakasal ngayon. Maybe
after the baby’s born, pero di pa ngayon.” He sighed. Para bang nalilito rin ito sa
sinasabi.

“JC, makinig ka...” Sabi niya dito. “Hindi natin kailangan magpakasal okay?” She
was surprised by the way JC acted.

“Pero kung hindi tayo magpapakasal, mawawala sa buhay ko. Ayokong mawala ka.”
Garalgal ang tinig ni JC. Lumuhod pa ito sa harap niya at saka niyakap ang mga
binti niya. “Ayokong mawala ka, Lexy...” He sobbed. She suddenly felt bad about
herself. Hindi naman niya sinasadya na isipin nito na mawawala siya dahil sa
nangyari sa kanila. Sa totoo lang ay hindi pa niya kayang iwan si Apollo ngayon.
She couldn’t seem to bear the thought of leaving him. Alam niyang nagbago na ang
lahat sa kanila pero hindi niya pa rin maisip-isip ang iwan na lamang ito.

“Ayokong mawala ka... ayokong maulit ang nangyari noon kay Luna....” He said in
between sobs... She just sighed. Kapag ang pangalang iyon na ang lumalabas sa bibig
ni Jacinto, alam niyang totoo na itong nasasaktan...
=================

11. A taste of the past

June 02, 2002

Dear Heart,

18th birthday ko, at the same time, late celebration ng monthsary naming ni JC. I
was really excited the whole day kasi I was expecting him. Ang sabi niya sa akin
may surpresa siya sa akin. He said that he’ll give me the best gift ever. Naisip ko
tuloy kung may mas best pa kaysa sa pagmamahal at atensyon na ibinibigay sa akin ng
perfect man ko.

At 2:00 pm, nag-ayos na ako. I took my mini bag and put some overnight clothes in
it. Alam ko naman kasi na magsasama kami ngayon, monthsary naming, birthday ko pa,
ang saya lang. At 4 pm, excited na akong naghihintay sa kanya, 4:30 pm, wala pa rin
siya. I was looking at the wall clock, 30 minutes na siyang late, pero alam kong
darating siya. Hindi niya ko ile-let down ngayon. Special day naming dalawa. I know
he’ll come like what he promised.

But then, two hours later, wala pa rin siya at umiiyak na ako sa tabi ng pintuan
dahil alam ko, hindi na ako sisiputin ng boyfriend ko. I decided to go to his
house. I want to know, I wanna give him the benefit of the doubt, baka naman kasi
may sakit siya, o baka nakalimutan na naman niya. So I walked, I went to his home
only to find him outside their mansion, groping some other girl.

Hindi ko alam kung anong mas una kong dapat maramdaman, uunahin ko ba ang galit?
Uunahin ko bang masaktan o uunahin kong maawa sa sarili ko dahil kilala ko kung
sino ang babaeng kasama niya. Sadly, it was my sister Rose. I stood there as JC
gives my little sister an open mouthed kiss, at si Rose naman, sinasagot niya ang
bawat halik ni Jacinto. Ang sakit-sakit. Hindi ko na kinaya. I yelled at them, I
called them, traydor. I cannot believe that my sister could do that to me. Alam
naman niya na mahal na mahal ko si Jacinto. Alam niya na may relasyon kami pero
anong ginawa niya? When is she going to stop chasing after the things I want?

But to my surprise, JC apologized. Tinanggap niya lahat ng masasakit na salitang

sinabi ko sa kanya. He said that he deserves all of that. At ang pinakamasakit, he
said na nakipaglapit lang siya sa akin para kay Rose. Si Rose ang mahal niya, si
Rose ang gusto niya. I was so hurt, I feel like my heart was slowly dying. My
sister and my boyfriend...

Rose and JC...

Isinuko ko kay JC ang lahat. Ang puso ko, ang buong pagkatao ko, ang kaluluwa ko,
tapos sasabihin niya sa akin na ang kapatid ko ang dahilan ng lahat ng iyon...

Ang sakit-sakit... sobrang sakit...

-----------------

“Alexis...”

Ngiti ang isinagot sa akin ng babaeng nakaupo sa swing. As usual, she was wearing
that DC cap on her head, a long sleeve shirt and a pair of sira-sitang pants. She
stood up and took her skate board with her. I saw her while I was walking home
from school that day. Matapos ang nangyari sa amin ni JC, hindi na naging normal
ang takbo ng buhay ko. Rose acts as if ako ang may nagawang mali sa kanya. Yes, JC
and her are now official at dahil alam sa buong university na ako ang girlfriend
niya, ganoon na lang ang awang nararamdaman nila para sa akin. I don’t want their
pitty. Isang bagay lang ang gusto ko at hindi ko na makukuha iyon.

“Ate Luna!” She greeted me with that wide smile. Nilapitan niya ako at saka
niyakap. Alam ko na agad kung para saan ang yakap na iyon. Alexis was one of JC’s
closest friends. They go from way, way back. Alam kong alam na rin niya ang
nangyari but I didn’t come to her for that.

“Belated Happy birthday!” Pinilit ko siyang ngitian. Sabay kami ng birthday ni

Alexis, she turned seventeen two days ago, I turned eighteen and I also got my
heart torn into a million pieces.

“Thank you! Birthday mo din!” She said. Hangga’t maaari ay ayaw ko na sanang
maalala ang araw na iyon. I pulled Alexis, dinala ko siya sa likod ng isang
malaking puno ng acacia.

“Ate bakit?” She asked me. Bigla na lang akong napaiyak.

“S-sinaktan n-na niya ako...” I said to her. Nagbago agad ang ekspresyon ng mukha
niya.

“A-alam ko, pero ate, alam ko ikaw ang mahal niya. Nalilito lang siya. Hindi niya
mahal si Rose.”

“Ayoko nang magpakatanga, Alexis... Aalis naman na ako.”

“Huh?” Nagtatakang tanong niya sa akin. “Bakit? Ayaw mo na ba sa Utak ng

Katipunan?!”

“Suko na ako...” I said. Iyon ang totoo. Napagod na ako kay Jacinto. “Naisip ko,
kung si Rose ang gusto niya, bakit dumaan pa siya sa akin. I gave him myself,
tapos...” I sighed. I tried so hard not to cry. I gave Alexis a big smile. From my
knapsack, I took out my diary and handed it to her.

“Ano ito, Ate?” She asked innocently.

“That’s my deepest, darkest desires...” I smiled. “Keep that as a reminder of me.

Thank you, Alexis...”

I turned my back and somehow, I knew... It will be a long time bago ko muling
makita si Alexis Cai....

----------------------------------

“That Luna? Iyong babaeng maganda?”

Iyon ang tanong ni Apollo kay Alexis nang gabing iyon habang nakahiga ito sa
kanyang kama. Kaaalis lang ni JC, nagtagal ito ng kaunti sa bahay niya pero hindi
pa rin sila nangkaroon ng maayos na usap. Buo ang desisyon niya na hindi siya
magpapakasal dito kahit na anong mangyari. Tama ang Nanay at ang kapatid niya.

She sighed. Ayon dito ay natatakot ito na mawala siya sa buhay nito. Kung iyon lang
pala ang idadahilan niya kaya ito magpapakasal sa kanya ay maaari na nitong
kalimutan ang lahat. Hindi naman kasi valid reason ang bagay na iyon. Natatakot ito
nab aka matulad ang mga pangyayari sa kanila sa nangyari dito noon at kay Luna,
naisip niya tuloy na baka sa oras na iyon ay nagsasabi ng totoo si Jacinto.

Alam niya na kapag si Luna ang pinag-uusapan, nasasaktan talaga ito. Believe it or
not, Luna was Jacinto’s first love. Nagkagulo lang ang lahat dahil sa ibang mga
pangyayari sa buhay nito noon, pero alam niyang mahal na mahal ni Jacinto si Luna.

“Natatandaan ko siya, Alexis eh. Siya iyong madalas kasama ni JC magpunta sa bahay
noon. Girlfriend niya iyon?” Muling tanong sa kanya ni Apollo.

“Oo.” Matipid na sagot niya. Nakita niya na bumangon si Apollo at saka humarap sa
kanya.

“Iyon din ang reason kung bakit ka niya gustong pakasalan? Because he was afraid na
baka ma-Luna Black na naman siya?”
She glared at her sister. Napailing na lang siya nang maisip niyang nakaisip na
naman ito ng bagong banat.

“Hindi naman enough iyon. Hindi naman ako plastic. Gusto ko kung papakasalan ako ni
JC, mahal niya ako. Pwede naman kasi siyang mag-exist sa buhay ng baby kahit di
kami kasal eh.”

“Gusto mo na mahalin ka niya?” Tanong ni Apollo. Tumango siya.

“Bahala ka nga, Alexis. Mahirap ma-Sara Geronimo noh.” Natatawang sabi nito.

“At ano naman ang nangyari kay Sara G.?”

“Ayun, niligawan ni Gerald Anderson, umasa na magiging sila, in the end, na-Kim
Chiu lang siya.”

Napailing na lang siya. Hindi na nagsalita ang kapatid niya, basta na lang ito
lumabas ng silid. She was left alon inside her room still thinking about the
conversation she had with JC.

Nakita niya sa mga mata nito ang takot. Takot itong mawala siya sa buhay nito.
Hindi niya alam kung bakit, pero masaya siya na malaman na takot itong mawala siya.
Somehow, she knew that she was really special to him. With or without the Luna
reason, alam niya na talagang itinatangi siya ni JC.

Bigla ay napahawak siya sa kanyang sinapupunan. She wondered kung naririnig na ng

baby niya ang mga nagaganap sa paligid. She also wondered kung tulad ba niya ay
mahal na rin kaya ng baby niya ang daddy nito? She sighed. Akala niya, masisimulan
niya ang one of these days niya, pero nagkamali siya, now that a baby is coming,
mukhang mahihirapan siyang tuluyang kalimutan si JC.

Even if she wanted to, she couldn’t because she knew; the baby will always be a
reminder of how much she loves him.

------------------------------------

“Gusto ko ng rambutan pero walang balahibo.”

“What? May ganoon ba?!”

Jacinto woke up in the middle of the night because of his phone. Wala siyang balak
sagutin iyon pero nang makita niya na si Alexis ang tumatawag ay walang pag-
aalinlangan na sinagot niya ang tawag nito. Sumakit ang ulo niya dahil sa dami ng
gusto nito, noong isang gabi ay gusto daw nito ng bayabas na kulay dilaw, he
searched the metro para lang makakita ng bayabas na kulay dilaw, nakarating na nga
siya ng Cavite kakahanap dito at nang makabalik siya sa siyudad para dalhin ang
bayabas na dilaw nito ay bigla naman sinabi nito na gusto nito ng pasta sa yellow
cab.

Hindi niya alam kung matutuwa pa siya dito. Alam niyang naglilihi ito, pero ang
wirdo ng mga pagkaing hinahanap nito sa kanya. And right now, she was craving for
rambutan na walang balahibo, saan naman siya bibili noon?

“Hindi ba pwedeng bukas na lang?” Napapakamot ng ulo na tanong niya.

“Ah ganoon? Sige kapag pumangit ang baby mo, bahala ka sa buhay mo!” Tinapos nito
ang tawag. Napabuntong hininga siya, agad siyang bumangon, ni hindi na siya
nagpalit ng damit, he got to his bike and drove fast para makapunta sa palengke.
Alas tres na nang umaga, siguro naman ay may rambutan na.

Nang makakita siya ng fruitstand ay agad siyang huminto.

“Ate, may rambutan?” Tumango ang babae. “Isang kilo po, iyong walang balahibo.”

“Ay, ano iyon kuya?” Natatawang tanong ng babae. “Wala rambutan na walang balahibo,
ano ka ba naman?” Sabi nito habang tawa nang tawa. Napailing na lang siya.

“Sige, ise-shave ko na lang.” Mahinang sabi niya. Binigyan siya ng babae ng isang
kilong rambutan, inabot naman niya ang bayad dito. Nanghiram na rin siya ng gunting
at saka naupo sa may sidewalk habang isa-isang ginugupitan ng buhok ang rambutan na
nabili niya. After for what it seems like eternity, natapos niya rin ang ginagawa.
Agad siyang sumakay sa kanyang motorm at tinahak na ang daan patungo sa bahay ni
Alexis. After a while, inihinto niya ang bike niya at saka inakyat ang bakod ng
bahay nito. Hindi na siya tumawag pa dahil baka magising pa ang nanay at kapatid
nito. He climbed the wall to her window nang nakatapat na siya doon ay kinatok niya
iyon nang kinatok, maya-maya ay pinagbuksan na siya nito.

“Ang baho mo kamo!” Bungad nito sa kanya. He smirked.

“Hello din ha.” He said sarcastically. Kinuha agad ni Alexis ang supot na dala niya
at saka itinaktak sa sahig. He was watching her, hinihintay niyang kainin nito ang
binili niya pero pinaglaruan lang ni Alexis iyon sa mga kamay nito.

“Hindi mo ba kakainin yan?” He asked.

“Hindi, hihipuin ko lang.”

“Eh bakit nagpabili ka ng isang kilo?!”

“Sabi ko lang bili mo ako, hindi ko sinabing isang kilo. Bobo nito.” Nakangusong
sabi nito sa kanya. Napailing na lang siya at saka naupo sa kama nito.

“Pakasal na tayo.” Walang kaabog-abog na sabi niya dito.

“Ayoko. Sabi ko naman sa’yo, hindi kita tatakasan. Ikaw pa rin ang daddy ng baby,
kaya wag kang O.A.” Sabi nito sa kanya.

“Bakit ayaw mo akong pakasalan?” He asked her. Kung siya naman kasi ang tatanungin,
tama lang na pakasalan niya si Alexis, magkakaanak na sila, kailangan ng buong
pamilya ng bata.

“Kasi, hindi mo ako mahal.” Tumingin ito sa kanya. She was smiling. “Hindi naman
kasi sapat na dahilan ang buntis ako kaya mo ako papakasalan. Mali iyon.”

“Mas mali na hindi tayo magpakasal. Paano ang family natin?” Pagpupumilit niya.

“Masisira din naman iyon in the future. Isipin mo, mali na nga na may nangyari sa
atin, tapos papakasal pa tayo. Paano na lang si baby? Kapag lumaki siya at nakikita
niya tayong laging nag-aaway, masasaktan siya. Ayokong masaktan ang baby natin, JC.
Kaya hindi ako magpapakasal sa’yo.”

He sighed. Hindi niya kayang tanggapin ang dahilan ni Alexis. He really wanted to
marry her, hindi lang dahil sa magkaka-anak sila, basta gusto niya.

“Eh di pag-aaralan kong mahalin ka.”

Kitang-kita niyang natigilan si Alexis sa sinabi niya. She was looking at him, pain
was written all over her beautiful face, then after a while, she gave him a bitter
smile.

“Kung pag-aaralan mo lang pala, sana nag-back to school ka na lang.” He sensed pain
in her voice. Tumayo ito at isa-isang pinulot ang rambutan na nakakalat sa sahig,
Her back was against him, hindi niya makita ang ekspresyon ng mukha nito but he had
a bad feeling that she was crying.

“Lexy...” He said.

“Umuwi ka na. Umaga na.” Sabi nito. She continued doing what she was doing,
hanggang sa bigla na lang itong huminto. Humarap ito sa kanya ng nakangiti.

“Pwede bang humingi ng pabor?” She asked.

“Oo, ano ba iyon?”

“Could you just stop hurting me?” Malumanay ngunit mariing wika nito sa kanya.
Napanganga siya. Alexis was hurting? Kailan pa? Kitang-kita niya sa mukha nito ang
sakit. “Please don’t say things na hindi mangyayari. Alam kong takot ka nab aka
itakas ko ang baby, pero hindi ko gagawin iyon sa’yo Jacinto dahil alam mo ba? Sa
tuwing nasasaktan ka, doble ang balik sa akin. I will never hurt you, kahit ikaw
palagi mo akong sinasaktan, ni minsan hindi ko inisip na saktan ka.”

“Sorry, Lexy...” Nagyuko siya ng ulo. Nabigla pa siya ng hampasin nito ang balikat
niya.

“Ano ka ba? Okay lang. Sa fifteen years na magkasama tayo. Sanay na ako na
nasasaktan dahil sa’yo.” Sabi nito. May ngiti sa labi nito pero may nagsasabi sa
kanya na sinusubukan lang ni Lexy na ngumiti, that deep inside her, she really
wanted to cry because of him.

“Yayakapin kita ha...” Sabi niya dito.

“Wag na, matutulog na ulit ako.” Pinanoon niya ito na humiga sa kama. He sighed.
Tinabihan niya ito at tulad ng noon ay inangat niya ang ulo ni Lexy para ilagay sa
kanyang balikat, si Lexy naman ay kusang humarap para ipalupot ang binti nito sa
binti niya.

“Akala ko ba ayaw mo?” Biro niya dito.

“Ang baho mo kasi.” Natatawang sabi nito.

“Mabaho pero nakaligkis ka sa akin.” Sabi pa niya. Lexy giggled.

“Sanay na kasi. Spoon mo ako.” Sabi pa nito, and he did. Tumagilid siya kasama ito.
He inhaled her scent and by just doing that, he remembered that night.

“That night...” He trailed off. “You had a long hair...”

“Naka-wig ako. Naglaro kasi kami ni Gene sa may pool. Kaya nasuot ko iyong wig.”
Mabilis namang sagot nito. He sighed again. Maraming beses niyang naiisip ang
gabing iyon at sa tuwing nangyayari iyon ay hindi niya maiwasan na isipin na sa
oras na makita niya ang babaeng iyon, he will relive that night, and now, that
woman was beside him, playing with his fingers... Hindi niya mapigilan ang sarili
niya, gusto niyang itanong...

“Was.... Was it good for you? I.. I mean that night?” Dama niyang nanigas ang likod
ni Lexy. Dahan-dahan itong humarap sa kanya.

“Iyong totoo, oo...”

He smiled. He felt proud of himself.

“Ang smug mo ha...” Sabi nito sabay kurot sa ilong niya. “Matulog na nga tayo.”
Sabi nito. He winked at her and then he pulled her closer.

“Lexy, I’ll try not to hurt you again...” He said. Lexy nodded at him as if she
understood. After that, he closed his eyes and for the first time in years, he had
a good sleep.

=================

12. The kissing monkies

“Sigurado ka na bang titira ka sa bahay ni Jacinto, Alexis?”

Hindi alam ni Jacinto kung anong magiging reaksyon niya sa paulit-ulit na

pagtatanong ng Nanay ni Alexis. Halos dalawang araw na ang nakakalipas nang
mapagkasunduan nila ni Alexis na habang buntis ito ay doon muna titira sa bahay
niya. Mas mabuti iyon dahil mas mababantayan niya ito. Ang akala niya ay kaagad
papayag ang Nanay ni Lexy pero ang hirap din nitong kumbinsihin. Sa huli,
pinaliwanagan niya ito at sinabi niya na gusto niyang siya mismo ang mag-alaga kay
Lexy at sa magiging anak nila. Um-oo ito, at ngayong araw sana niya susunduin si
Alexis at iuuwi sa bahay niya pero parang ayaw na naman itong pakawalan ng Nanay
nito.

“Baka ma-Jose Rizal si, Alexis sa bahay ng Utak ng Katipunan.”

Narinig pa niyang pasaring ni Apollo. He looked at her. Kung anu-anong lumalabas sa

bibig nito. He sighed.

“Aalagaan ko naman po si Lexy doon. Hindi ko naman po siya aapihin.” Wika niya sa
mga ito. He took one glimpse of Lexy and he wandered, normal ba talaga para sa
isang buntis ang gumanda ng ganoon?

“Nay, diba nag-usap na po tayo?” Tanong pa ni Alexis dito. He sighed again. Kanina
pa sila nakaupo sa sala pero parang walang nangyayari sa usapan nila. He sighed
again.

“O, sige sige, hoy Jacinto, utak ng katipunan, ibibigay ko sa’yo ng buo ang
panganay ko, kapag ito ibinalik mo sa akin ng may galos, sinasabi ko sa’yo,” Hindi
nito itinuloy ang sinabi, instead, Lexy’s mom looked at him intently tapos ay muli
itong nagsalita. “Putol.”

He swallowed hard. Kung anuman ang puputulin nito ay hindi na niya gustong malaman
pa. He grabbed Lexy’s hand and tried to smile.

“Uwi na tayo sa bahay natin.” Sabi niya dito. Tumayo na siya at saka kinuha ang
maleta ni Lexy. Mabilis pa sa alas kwatro na nagpaalam siya sa Nanay at sa kapatid
nito tapos ay lumabas ng bahay. He got in his car and waited for Lexy. Nang
makasakay na ito sa kotse ay saka lang siya nakahinga ng maluwag.

“Nakakatakot si Tita.” Wika niya. Napatingin sa kanya si Lexy.

“Katagal mo nang kilala si Nanay, ngayon ka pa natakot sa kanya?” Tila hindi

makapaniwalang wika nito. He just smiled. Honestly, masaya naman siya dahil nagawa
niyang kunin si Lexy sa bahay ng mga ito. He really wanted her to live with him
until she gives birth, at least ngayong magkasama sila, mas sigurado siya na hindi
siya nito iiwan.

He continued driving, panaka-naka ay sinusulyapan niya si Lexy na sa mga

pagkakataong iyon ay busy sa paglalaro ng candy crush sa I-pad nito.

“Argh! One jelly na lang naubusan pa ng move! Kainis naman eh!” Nagmamaktol na sabi
nito. Natawa naman siya.

“Hindi ka ba nagugutom?” Tanong niya dito. Tumingin sa kanya si Lexy.

“Gusto ko ng siomai, siopao saka choapan!” Sigaw pa nito.

“Baka naman magmukhang pao-pao ang baby natin paglabas?”

“Nakakainis ka kamo!” Sinuntok siya nito sa balikat. Napangiwi siya. Kahit talaga
kailan, ang bigat ng kamay nito. Dinala niya si Alexis sa pinaka malapit na
Chowking. Hindi talaga siya mahilig sa Chinese food pero dahil iyon ang gusto nito
ay ibibigay niya. Sabi kasi ng Mama niya, masama daw tanggihan ang buntis.

They settled on the table near the window. In-order lahat ni Alexis ang pagkaing
gusto niya, he, on the other hand settled for the halo-halo and as she munch in,
pinapanood niya lang ito.

“Lexy...” Tawag niya dito. Tumingin ito sa kanya. “Masaya ako, sumama ka sa akin.”

“Ano ka ba?” Sabi nito sa kanya. “Sabi ko naman sa’yo kasi hindi ko naman itatakas
iyong baby. Pumayag lang naman ako kasi ang kulit-kulit mo.” Natatawang sabi nito
sa kanya. Ngumiti pa rin siya. Wala namang problema kahit na ano pang dahilan nito
sa pagsama sa kanya, basta masaya siya. Masaya siya dahil kasama na niya ito at
sigurado siya ngayon na hindi mawawala sa kanya si Lexy.

----------------------------------------------------
Matamang nakatingin si Alexis kay Jacinto habang inilalagay nito ang mga damit niya
sa drawer na inilaan nito para sa kanya. She smiled, natutuwa talaga siya dito,
hindi iisang beses na sinabi nito sa kanya na masaya ito dahil nandito siya, halos
parehas lang naman sila ng nararamdaman. Bigla ay tumingin ito sa kanya.

“Bakit?” Nagtatakang tanong nito. Umupo pa ito sa kanyang tabi at saka hinawakan
ang kanyang kamay.

“Kahit ba kailan naisip mo na magiging ganito tayo?” Hindi na siya nahiyang itanong
iyon dito.

“Hindi eh... alam mo naman, best friends tayo eh.” Parang nahihiyang sagot nito.
“Pero parang okay naman diba? I mean, a child is always a blessing and I guess
having it with you is a blessing in disguise.”

Parang may kung anong humaplos sa kanyang puso. Hindi siya nag-alintanang yakapin
si Jacinto. She suddenly wished that they could be more than friends, that they
could share the love she has for him. Ayos na sa kanya kahit one sided love lang
ang magaganap, siguro nga magmumukha lang siyang tanga noon, pero minsan ay parang
gusto na lang niyang ibulalas ang pagmamahal na nararamdaman niya para dito. She
wanted to take the leap, maski hindi siya saluhin nito, gusto niyang gawin ang
isang bagay na hindi nagawa ni Luna para kay Jacinto, gusto niyang ipaglaban ang
pagmamahal niya para dito. Ang problema lang, palagi siyang nauunahan ng takot.

“Okay ka lang?” Tanong sa kanya ni Jacinto. Kumalas ito sa yakap niya. She looked
at him. Itinuro niya ang kanyang labi.

“Kiss mo ako sa lips.”

Nanlaki ang mga mata nito habang titig na titig sa kanya. Parang hindi ito
makapaniwala sa narinig mula sa kanya.

“Seryoso ako, kiss mo ako sa lips.” Ulit niya dito.

“O-okay ka lang?” He asked her.

“Naku, magkakaanak na nga tayo eh, ano pang proble----“ Hindi na niya naituloy ang
sinasabi niya dahil bigla na lang siyang dinaluhong ni Jacinto ng halik. She
automatically closed her eyes and savored this moment. She knew na baka matagalan
na naman bago niyang matikman ang halik ni Jacinto.

Hindi niya ma-explain kung anong pakiramdam ng mga labi ni Jacinto. Bawat hagod
nito ay parang may hated na kuryente sa bawat himaymay ng kanyang pagkatao. She
just sighed. Ganito ba talaga iyon? Nagka-first kiss na siya noon pero hindi ganito
ang naramdaman niya. Her first kiss was quick and hazy, ni hindi na nga niya
matandaan iyon. Pero ang mga halik ni Jacinto, may kakaibang hatid iyon sa kanya.
His kisses were toe curling, knee shivering, spine tingling kind of kiss and it
makes her want for more.

“Uh...” A moan escaped from her lips, JC kept doing what he was doing pero maya-
maya ay lumayo na rin ito sa kanya.

“Nakakainis...” Narinig niyang wika nito. Nagtatakang napatingin siya dito.

Sinundot niya ang tagiliran nito dahilan upang mapakislot ito.

“Ayiee, kinilig ka no?” Natatawang tanong niya.

“Hindi ah...” Sabi nito. Hindi ito makatingin sa mga mata niya. She made a face.

“Huwag kang mag-alala, kinilig rin naman ako. Nakakalukot ng ilong iyong kiss mo.”
Natatawang sabi niya, noon lang tumingin sa kanya si JC. May ngiti sa mga labi
nito.

“Masarap?” He asked. Namumula ang mukha na tumango naman siya. “Yeah! Pero ikaw di
ka marunong mag-kiss back.” Sabi nito Nagkibit-balikat siya. Hindi niya alam kung
bakit ganito ang naging usapan nila. She wasn’t even feeling awkward with him.
Parang normal lang sa kanilang pagitan ang pag-usapan ang bagay na iyon.

“Hindi naman kasi ako nakaka-kiss madalas. Isa pa lang kaya ang nagiging boyfriend
ko. Tapos hindi pa magaling mag-kiss si Kristoff.” She said in a matter-of-factly
tone. Jacinto laughed.

“Kulang sa practice.” He said to her.

“Hmnn.. parang ganoon. Ikaw kasi, gabi-gabi praktisado ka saka iyang si Sir John
Thomas mo.”

“Luka-luka!” He said to her. Binatukan pa siya nito. Nahiga siya sa kama at saka
tumingin sa ceiling. She was really happy to be having this cute little
conversation with the father of her child. Ang ibig sabihin, walang nagbago sa
kanila kahit na nalaman na nito kung sino siya at kung anong nangyari nang gabing
iyon na nagdulot ng kalagayan niya ngayon.

Humiga naman si Jacinto sa kanyang tabi.

“Gusto mo practice kissing tayo?” Nanunudyong tanong nito.

“Sige!” She dared him. Akala yata ni Jacinto ay uurungan niya ito. Hindi nito alam,
moment niya iyon. Makakatsansing siya!

“Seryoso ka?” Tila di makapaniwalang sabi nito.

“Tsk, ikaw iyong nagsuggest tapos ikaw din iyong aayaw? Huwag ganoon, men...”
Natatawang wika niya. Bigla siyang napaimpit ng sigaw nang bigla siyang hatakin
nito papalapit.

“There are twenty kinds of kisses.” Panimula nito. Her eyes widened.

“Twenty?! Tatlo lang iyong alam ko, iyong sa lips, sa cheeks saka sa noo!”

“We’ll you’re missing a lot, sweetlips...” Kinindatan siya nito. Jacinto put his
fingers on her face to trace the contours of it. “First five lang ang tuturo ko
sa’yo.”

“Dapat iyong twenty na! Papabitin ka pa eh.” Tudyo niya dito.

“Five kisses at the time.” He breathed out. “First is the butterfly kiss.”

“Fly, fly, fly the butterfly...” Kanta niya pero sa totoo lang ay kinakabahan siya.
Baka siya pa mismo ang mag-back out sa hamon niya kay Jacinto.

“Blink your eyes just like this.” JC blinked, ginawa niya iyon at napasinghap siya
nang maramdaman niya ang labi nito sa talukap ng kanyang mga mata.

“Iyon na iyon?” Dismayadong tanong niya.

“Second,” It was obvious that he was just teasing her. She felt him played with her
earlobe. “The earlobe kiss....” She gasped again when she felt JC’s mouth on her
earlobe, he was nibbling it like there was no tomorrow. She was feeling feverish
and out of breath.

“Third, the single-lip kiss.” He whispered in his ear. Dumako ang mga labi ni
Jacinto sa lower lip niya. JC sucked on it and just like that para na siyang
nilagnat. He was sucking and tugging on her lower lip like his life depended on it.

“Gosh!” Hindi mapigilang wika niya.

“Okay ka pa?” Natatawang sabi ni JC sa kanya. Her mouth fell open.

“You are enjoying this!” Sigaw niya dito.

“Hell yeah! Ikaw ba naman, maka-kiss ng maganda eh di ka pa mage-enjoy noon.”

Kinindatan siya nito. Napangiti naman siya. Buti na lang di nito ginamit iyong word
na pwedeng magpa-ruin sa moment nila.
“Fourth, the vampire kiss.”

“Wait lang!” Bigla siyang tumayo. “Kakagatin mo ko eh!” Sabi niya dito. Natawa si
Jacinto.

“Part iyon, sweetlips, pero masarap naman, lika dito.” Hinatak siya nito at saka
hinawakan ang leega niya. Hinaplos-haplos pa nito ang leeg niya, maya-maya ay
naramdaman niya ang labi nito sa kanyang leeg. It’s official, nilalagnat na siya.
After a while, she felt the gentle sucking of his lips on her neck. Napapikit siya.
Kung anuman ang ginagawa ni Jacinto sa kanya, wish niya lang n asana hindi na
matapos pa. She feels like she was in heaven...

“Kaya mo pa, sweetlips?” He asked her again, he was trailing down wet kisses on her
neck and it feels so good...

“Last kiss na...” She whispered. Umayos si Jacinto ng upo at saka ngumiti sa kanya.

“You’re blushing.” He said.

“I am... What’s the last kiss?” She asked impatiently. JC laughed at her.

“Napanood mo iyong Spideman?” He asked her. Napanguso siya. “The fifth kiss is what
we call the Spideman kiss. In this case, because you’re the inexperienced one,
you’ll be Spiderman, you have to lie down.” And she did. She lie down and she
waited for him. Hindi niya alam kung anong gagawin nito. Wala siyang idea kung ano
ang tinatawag nitong Spiderman kiss. All she knew was JC’s kisses makes her
feverish and tingly and hot all over.

Nanlaki ang mga mata niya nang makita niyang dumapa si JC. Nasa ibaba niya ito pero
mukha lang nito ang tumatakip sa kanya. They were upside down. She automatically
closed her eyes when she saw his head going down on her, she didn’t need to wait
for another moment, she felt his lips on her and just like what she felt kanina,
para na naman siyang kinukumbulsyon. Kusang tumaas ang mga kamay niya para hagurin
ang buhok ni Jacinto, and maybe he took that as a sign, he deepened the kiss and
she lost the will to think.

Maya-maya ay bigla na lang itong umalis. Namumutla ito.

“Anong problema mo?” Nagtatakang tanong niya.

“Fuck!” He whispered. “I need a moment.” Tumayo ito at saka tumakbo papasok ng

bathroom. Nagtatakang napatingin siya dito, Hawak-hawak ni Jacinto ang ibabaw nng
pantalon nito. Nang maisip niya kung anong nangyari dito ay saka siya natawa ng
malakas.

“Don’t you dare laugh, Alexis Sara!” He shouted inside the bathroom. “It’s your
entire fault!” Gigil na gigil na wika nito. Tawa naman siya ng tawa. Tinatamaan sa
kanya si Sir John Thomas. Achievement iyon!

=================

13. Forgetting June two

“Minsan ba naiisip mo pa si Luna?”

Hindi malaman ni Alexis kung bakit bigla na lang niyang naitanong kay Jacinto ang
bagay na iyon. Nang araw na iyon ay pareho silang nasa sala ng bahay nito habang
inaayos ang mga gamit na binili nilang dalawa para sa baby. Natulala ito sa kanya,
tila hindi nito alam kung anong sasasabihin sa kanya. Sinubukan nitong ibuka ang
bibig ngunit walang salitang namutawi rito. He just stared at her.

“Hah!” He said. She smiled. Hindi pa rin talaga ito nagbabago. Ganoon ang palagi
nitong sinasabi sa tuwing wala itong maisip sabihin.

“O, natahimik ka? Dalawang buwan na tayong magkasama, malaki na nga iyong baby bump
ko, natural lang na mapag-usapan natin siya. Parte siya ng buhay natin.” Walang
abog na wika niya. Jacinto sighed. Binitwan nito ang hawak nitong mittens at saka
tumingin sa kanya.

“Minsan...” Pag-amin nito.

“Mahal mo pa?” She couldn’t help but ask. JC sighed.

“Bakit nga natin ito pinag-uusapan?” Biglang tanong nito sa kanya. She just smiled.

“Best friends tayo. Magiging mommy pa ako ng baby mo, dapat alam ko.” Mapait ang
ngiting ibinigay nito sa kanya. Napailing ito at saka muling ngumiti. Hindi niya
alam kung anong umiikot sa utak ni Jacinto sa mga oras na iyon at gusto niyang
malaman kung ano nga ang nasa utak nito. Mahal pa kaya nito si Luna? Si Luna pa rin
kaya?

“Hindi mo ba masagot?” She asked. “Ganito na lang. Bakit mo ba pinatulan si Rose

noon?” Tanong niya dito. Si Rose ang kapatid ni Luna na alam niyang mahal na mahal
ni Jacinto, pero in the end, si Rose ang naging girlfriend nito habang si Luna,
nawala na lang basta. Ni hindi ito nagpaalam kay JC, umalis na lang ito nang walang
paalam, ni hindi ito nag-iwan ng kahit na ano para sa kaibigan niya.

Luna left her a diary, iyon iyong araw-araw yata niyang binabasa. Sinumulan niyang
basahin iyon limang taon na ang nakakaraan matapos niyang ma-realize na mahal niya
pala ang kaibigan niya.
“Mag-kissing session na lang tayo.” Sabi nito sa kanya sabay ngisi.

“Tarantado, tinatanong kita ng maayos eh.” Inirapan niya ito. “Seryoso ako, bakit
mo pinatulan si Rose eh si Ate Luna naman ang gusto mo.”

“Mahirap i-explain...”

“Try natin.” Sabi niya dito. Dinutdot niya pa ang balikat ni JC at saka hinatak ang
manggas ng damit nito. He sighed.

“Fine.” He took a deep breath. Bumaling ito sa kanya at saka nangalumbaba. “Matagal
ko nang gusto si Rose, thirteen pa lang ako, gusto ko na siya, so when she told me
she loved me, I jumped into her. Alam ko bad move kasi that time, girlfriend ko si
Luna, akala ko okay lang kami. I mean, she was a close friend of mine, she used to
call me her for hire knight in shining armor kasi every time she’s in trouble, I
save her tapos hihingi ako ng kapalit na kahit na ano, until one moment, I realized
that I’m in love with her na pala. Pero nabale-wala iyon noong mahalin ako ni Rose.
I took a risk, and that hurt her. I was sorry that she left pero noong kasama ko na
si Rose, hinanap-hanap ko si Luna. Naisip ko, siya ang mahal ko.”

“Ganoon naman diba?” She said to him. “Laging nasa huli ang pagsisisi.” She said.

“Oo, so I broke up with Rose. I tried looking for Luna pero ayaw sabihin ng mga
magulang niya. Maybe because they knew that I had hurt her so much.”

Sa lahat ng ito, mataman siyang nakikinig kay Jacinto. Hindi niya alam kung anong
mararamdaman niya, ang nakakapagtaka ay wala naman siyang hapdi o sakit na
nararamdaman dahil sa nangyaring pagtatapat nito sa kanya. She just sighed. Marahil
siguro ay dahil iyon sa matagal na niyang alam ang tungkol kay Luna. Minsan pa nga
ay naiisip niya na kung sakali man na hindi talaga sila ni Jacinto ang para sa
isa’t-isa, mas matatanggap niya na kay Luna mapunta ang kaibigan niya.

Posible naman iyon kasi, na kahit na may anak sila, posible na hindi pa rin sila
ang para sa isa’t-isa. Handa siya sa araw na iyon. Alam niya na pwedeng mangyari
iyon. At kung sakaling magaganap iyon, hindi siya iiyak, pero kung hindi naman kay
Luna mapupunta si JC, wag na lang, ipaglalaban niya si JC kahit anong mangyari.

She smiled at him.

“What if you find out where she is, will you look after her?” She asked him again.
Jacinto smiled.

“Maybe, I don’t know...”

“What if lang... diba? What if you see her somewhere, tapos she’s free, she’s good
and she’s still in love with you, anong gagawin mo?”
“In my hearts of hearts...” JC said, “I’ll fight for her na.”

Ouch... Kahit ayaw niya ay napangiwi siya. Kahit pala ilan beses niyang sabihin na
hindi siya masasaktan kasi si Luna naman ang pinag-uusapan, hindi pa rin maiiwasan
na makadama siya ng di kanais-nais sa kanyang puso. Mahal niya pa rin kasi si JC
hanggang ngayon, kaya siguro nasasaktan pa rin siya, pero alam niya at pipilitin
niyang dumating ang araw na hindi na siya masasaktan, na makakangiti na siya sa
oras na makahanap si Jacinto ng iba.

“Kissing lesson?” Pilyong tanong nito. Napasimangot siya.

“Ayoko, dinadaya mo lang ako eh.” Sabi niya dito. Noong isang araw, naka-sampung
kiss na sila, sampu pa ang ituturo nito sa kanya pero nainis siya dito noong araw
na iyon dahil dinaya siya nito. She clearly told him no touching or feeling, pero
ni-touch nito iyong ibabaw ng breast niya. In exchange, nasipa niya si Sir John
Thomas nito.

“Hindi ko naman sinasadya iyon, ikaw nga ungol ka nang ungol!” Reklamo pa nito.

“Eh masarap eh!” Sabi niya. Natawa siya JC sa kanya.

“Sige na, sweetlips.” Napansin niya na madalas siyang tawaging sweet lips ni JC,
naisip niyang baka may kinalaman iyon sa labi niya, sweet nga kaya ang lips niya.
She smiled, naiisip niya pa lang ay kinikilig na siya.

“Ayoko nga, naiinis ako sa’yo.” Sabi niya dito. Napailing na lang si JC sa kanya.

“Ganyan ba talaga ang buntis? Masungit? Sabi sa nabasa ko, pregnant women are
usually horny noh.”

“Tse!” Sabi niya dito. “Hindi ako horny!” Dama niya ang pamumula ng kanyang mukha.
Jacinto laughed at her.

“Joke lang naman! Ito naman affected.... Pero siguro totoo noh?” Tinaas baba pa
nito ang mga kilay nito.

“Hindi no!” Kainis ka!” Ayaw niya itong kausap. Tumayo siya at saka lumabas ng
bahay. Sinundan siya nito.

“Hoy, saan ka pupunta?” Hinawakan siya ni JC sa kamay. Apat na buwan na ang tyan
niya kaya medyo malaki na iyon. Hinarap siya ni JC sa kanya, pilit naman niya itong
inilalayo.

“Heee, ayoko sa’yo!” Nagmamaktol na wika niya.

“Joke lang naman iyong kanina, nagtampo ka naman agad.”

“Hindi ako nagtatampo, gusto ko lang lumayo sa’yo kasi baka maging kamukha mo ang
baby. Papangit siya.” Natawa siya ng tuluyan nang makita niyang nalukot ang mukha
ni Jacinto.

“Lumakad na nga tayo!” He said. Ginagap nito ang palad niya at saka hinatak siya
palabas ng gate. Isinarado nito ang tarangkahan at saka nagsimula nang maglakad.
“Sabi ni Mama, maganda daw iyong naglalakad ka, para di ka mahirapan kappag
nanganak ka na.” Sabi nito sa kanya. Tumatango lang siya pero sa totoo lang,
conscious siya sa paghawak nito sa kanyang kamay. Hindi niya maiwasan ang hindi
mapangiti.

Paliko na sila sa may kanto nang makasalubong nila si Gene. Agad siyang ngumiti.
Matagal-tagal na niyang hindi nakikita ito. Sabi ni JC sa kanya, busy daw si Gene
sa trabaho nito sa mina-manage nitong basketball team pero pakiramdam niya,
binawalan lang ito ni JC na magpunta sa bahay nito dahil nandun siya. Napansin rin
niya ang batang babaeng kasama ni Gene. Hawak-hawak nito ang kamay ni Gene habang
kumakain ng lollipop.

“Gene!” She called. Nasa kabilang kanto ang mga ito. Agad namang lumingon si Gene
sa kanya at saka kumaway.

“Tsk, akala ko ba lalakad tayo?”

“Tse, magha-hi lang ako sa ex ko.” Nakangusong sagot niya kay Jacinto. Lalong
nalukot ang mukha nito.

“Hello...” Gene greeted her nang makatawid ito. She high fived him.

“Hello ka diyan, na miss kaya kita.” Sabi niya dito. Gene smiled wider.

“Sabi kasi ni JC bawal ka daw dalawin kasi sensitive ka sa tao these past few
days.”

“Ha? Kung sensitive ako sa tao, bakit nandun ka?” Baling niya dito. Lukot na lukot
ang mukha ni JC habang nakatayo sa kanyang tabi. She made a face.”Di ka nga pala
tao. Unggoy ka!” Sabi niya dito.

“Akala ko ba lalakad tayo!” Sigaw nito. Hindi niya ito pinansin. She looked at
Gene’s little girl.

“Baby ko nga pala. Si Tratra.” The little girl smiled at her. Ang cute nito. Naisip
niya na kung magkakaanak siya, at kung sakaling babae iyon ay gusto niyang kasing
cute ito ng batang iyon.
“Kapatid mo?” Tanong niya.

“Anak niya.” Wika ni JC. “Inaanak ko nga iyan noh, Tra?” Sabi nito sabay gulo sa
buhok ng bata.

“Wala si Chiney kaya ako muna ang babysitter.” Sabi niya habang nakatingin sa
batang nakahawak sa kamay nito. She was amazed; she didn’t know that Gene has a
daughter. At kung suusmahin niya, seven years old na siguro ang bata.

“Lalakad na kami ha?” Muling sabi ni JC. Walang anu-ano ay hinatak siya nito. She
looked back at Gene waved him goodbye at saka sumama na nang tuluyan kay JC.

“May asawa si Gene?” She asked.

“Wala, single dad. Si Chiney may asawa,”

Bigla ay natahimik siya. Si Gene may anak sa Chiney na iyon kung sinoman siya, pero
hindi sila kasal, siya naman magkakaanak kay JC at sa tingin niya, pwede naman na
hindi sila magpakasal. Nitong mga nakaraang araw kasi ay binubuksan na naman ni JC
ang usapang kasal sa pagitan nilang dalawa at kahit na parang gusto niyang sagutin
ito ng “oo” ay may kung anong bumabalakid sa kanya at iyon ang katotohanan na hindi
pa rin siya nito mahal.

Gusto niya na mahalin siya ni JC, kahit man lang kaunti, she wanted him to
reciprocate the love she feels for him, umaasa siya. Ayaw man niyang aminin, pero
mukhang maho-Jose Rizal nga siya, sabagay, matagal na siyang nagho-Jose Rizal para
dito.

“If Luna comes back...”

“Can we just stop talking about her? She’s a part of the past, and she will never
comeback.” Mukhang nainis na ito, binitiwan nito ang kamay niya at saka nagpatinuna
sa kanya. She sighed.

“If she comes back...” She whispered. “Kaya kaya kitang ibigay?”

---------------------------------------
“I hate it.”

Mainit ang ulo ni Jacinto nang araw na iyon. Naiinis kasi siya kay Alexis, ilang
beses nitong pilit ipinapasok sa usapan ang pangalan ni Luna. Matagal nang wala si
Luna sa buhay niya pero si Alexis, pilit pa rin nitong ibinabalik ang kabanatang
iyong ng buhay niya. He was avoiding her, he was avoiding anything that has
something to do with her. Nasasaktan pa rin siya hanggang ngayon sa tuwing maiisip
niya na umalis ito na hindi man lang siya hinaharap. Oo nga at siya ang dahilan
kung bakit nagkasira silang dalawa, pero he still thinks that he deserves to be
given a chance to explain everything to her, pero bigla na lang itong umalis.

Naroon na siya sa punto ng buhay niya na kinakalimutan niya ang nag-iisang babaeng
minahal niya ng tunay, pero si Alexis, pilit siyang ibinabalik sa mga oras na
nagdudusa siya dahil sa katangahan niya.

“Narinig mo diba?” Inis na tanong niya sa sekretarya niya. Ipinatawag niya ito
dahil gusto niyang makita ang nagawang progress ng team nito para sa presentation
ng department niya bukas, pero hindi niya nagustuhan ang ipinapakita nitong mjga
slides. “Ulitin ninyo iyan, you have 24 hours to reconstruct.” He said tapos ay
pinaalis na niya ito. Nang buksan nito ang pinto ay saka naman pumasok si Trey –
his brother – nakakunot ang noo nito.

“Bakit nakasimangot ka?” He asked him.

“Nakakabwisit kasi iyong mga iyon. Naturingang professionals, hindi maka-deliver ng

maayos.” Sabi niya dito. Trey sat on the visitor’s chair in front of his table.
Kinuha nito ang mini airplane niya na nakalagay sa table niya. He toyed with that.
Regalo iyon sa kanya ni Lexy noong 25th birthday niya.

“Pwedeng magtanong, Kuya?” He said to his brother. “Sana huwag kang ma-offend.”
Sabi niya pa dito.

“Ano ba iyon?” Trey’s brows furrowed.

“What if, Kai, didn’t die.” He said slowly. Lalong kumunot ang noo nito. “Just
listen okay?” He said. “What if Kai didn’t die and you just got separated because
your relationship didn’t work, then Jenny came in the picture, tapos magkasama na
kayo, then suddenly, Kai came back and you realized that you’re still in love with
her, anong gagawin mo?”

Tahimik na tiningnan siya ni Trey at saka nagbuntong hininga.

“Hindi ko alam.” He said. “I would never be the man I used to, if it weren’t for
Kai, but I will never be the man I am now, if it weren’t for Jenny. So if you put
it like that, it’ll be hard. Hindi ako mabubuhay nang wala si Jenny, pero hindi ko
rin pwedeng alisin sa sistema ko si Kai.”
He sighed. Somehow, he understands his brother. Kung siya nga, naiisip niya palang
ang mga possibility ay nahihirapan na siya. Kung sakaling magkatotoo ang mga
sinasabi ni Lexy sa kanya, saan siya lulugar? Somehow, he wanted a chance with
Lexy, he was thinking that maybe they could work it out, hindi naman masama, but he
also wanted a second chance with Luna. He wanted to do the things he was afraid of
doing with her. He sighed.

“Sana hindi mangyari sa akin iyon...” Bulong niya. He took a deep breath. Paano nga
kaya?

---------------------------------

“Tao pa ba ang nakatira dito? Ang alikabok na eh!”

Napapailing na lang si Alexis habang nagwawalis siya ng sahig. Kanina pa

nagrereklamo si Apollo. Mula nang dumating ito ay hindi na natapos ang litany nito
sa kung gaano karumi ang bahay na tinutuluyan niya sa ngayon, tinawagan niya ang
kapatid dahil namimiss na niya ito, pero ang bonding sana nila ay naudlot dahil
nabwisit siya sa pagrereklamo nito, they ended up cleaning the house instead of
just sitting and talking.

“Maglinis ka na lang!” She said to her. Kinuha niya ang walis at saka pumasok sa
silid nila ni Jacinto, they share the same bed pero hindi naman ito nagte-take
advantage sa kanya. Kahit minsan ay hinihintay niya itong mag-take advantage ay
hindi naman nito ginagawa. Naisip niya lang na baka gentleman lang talaga ang
kaibigan niya or worst, best friend lang talaga ang tingin nito sa kanya kahit na
nakita na nito ang buong-buo sa kanya. She sighed.

Isinalansan niya ang mga magazines na nasa silid ni Jacinto. Isa-isa niya ring
inayos ang mga damit nito. She was about to close the cabinet when a box fell down.
Tiningnan niya iyon.

“Ay ano iyan?” Tanong ni Apollo, hindi niya napansin na nakapasok na pala ito sa
silid nila. Pinulot nito ang nalaglag na kahon. Her brows furrowed when she saw a
particular picture of a woman in a white dress. Kilala niya ang babaeng iyon.
Inagaw niya ang picture, and she was right, si Luna nga ang babae sa litrato.

“Sino iyan?” Usisa ni Apollo.

“Si Luna.” Sabi niya. Kinuha niya ang box kay Apollo at binasa ang nakasulat doon.
JC’s hopes and dreams (written 2007-2008)

Alam niyang mali, pero hindi niya maiwasan. Nanginginig ang mga kamayna binuksan
niya iyon pero inagaw sa kanya ni Apollo ang box.
“Sandali!” Sigaw nito.

“Bakit?!”

“Umupo ka muna, baka kung mapano iyang pamangkin kong sure na ako ang magiging
kamukha.” Sabi nito. Inalalayan siya nitong umupo sa kama. She gave her the box at
saka muli niya itong binuksan, she saw plenty of Luna’s picture. Dalawng picture
nito at ni JC at isang picture ni JC na siya naman ang kasama.

She also saw a piece of brownish paper, naisip niya nab aka kaya na-brown na iyon
ay dahil na rin sa kalumaan. Nanginginig, hindi na lang ang kamay niya kung hindi
pati ang buong katawan niya. She read the things in the paper.

Ten years from now:

- Luna will be a successful and beautiful fashion designer.

- I will be working in our company.

- Luna and I will get married and have a family.

- Lexy won’t be a skater girl anymore, but she will still be my best
friend.

Fifteen years from now:

- I will be a dad to five babies. Luna and I will still be happy

- Alexis will be married with someone right for her, she will still be my
best friend.

- Alexis will travel the world and goes back every time with a pasalubong
for me.

- Alexis will be the ninang of all my children.

“Hanggang sa pangarap ni JC, friendzoned ka pa rin?” Biglang tanong sa kanya ni
Apollo.

“He wrote these five years after Luna left.” She said. Hindi siya makapaniwala.
Luna left June 03, 2002. Ibig sabihin, limang taong umasa si Jacinto na babalik si
Luna.

“Oh? Ang tagal? Malamang Ate, mahal niya si Luna no? Tsk, na-Kris Aquino ka!” Sabi
nito sa kanya. Gusto man niyang tanungin si Apollo kung anong ibig sabihin ng na-
Kris Aquino, wala na siyang lakas. It just, we’ll, she was just hurting so bad that
she wanted to throw everything away.

May nakita pa siyang isang sulat roon. Alam niyang hindi na dapat pero binuksan
niya pa rin iyon.

June 02, 2002

-The one I love left me and still, five years later, naghihitay pa rin ako na
babalik siya. June 02, isa sa pinakamasakit na araw sa buhay ko... Gusto kong
makalimutan ang araw na iyon... June 02.

Tuluyan na siyang napaiyak.

“Alexis, bakit?” Tumabi sa kanya si Apollo at saka inakbayan siya.

“June two iyong birthday ko...” Humihikbing sabi niya. “June two siya iniwan ni
Luna, gusto niyang kalimutan iyong June two... kaya pala lagi niyang kinakalimutan
iyong birthday ko!” Napahagulgol na siya. Ang sakit-sakit. She was holding in her
hands, the hopes and the dreams of the man she was about to have a baby with.

“Takte, ang sakit-sakit...” Inihilig niya ang kanyang ulo sa balikat ng kanyang
kapatid.

“Gosh, this time, ikaw na lang ito...” Sabi ni Apollo sa kanya. “Na-Jacinto Emilio
ka, Alexis.”

=================

14. Past vs. Present

Alexis wanted to know when the pain will stop throbbing. It just hurts so much.
Knowing that the father of her child and the man she loves with all of her being
was still in love with the woman who left him years ago just made her heart beat
with so much pain and emptiness. She had known for so long that JC would never love
her the way she wanted to be loved but that thing being her reality hurts more than
anything else.

“Tubig.” Agad siyang nag-angat ng ulo upang abutin ang baso ng tubig na ibinibigay
sa kanya ni Apollo. Her sister was right, hanggang friendzone lang talaga siya at
hindi na siya makakalampas pa doon. There is a great wall in the middle of them, at
iyong wall na iyon ay ang tinatawag niyang friendship.

“Ibig sabihin kahit nag-chorva kayo at magkaka-anak na kayo, friends pa rin kayo?”
Tila naguguluhang tanong ni Apollo. “Pero ate, diba niyaya ka niyang magpakasal?
Ano iyon, joke lang?” She asked her again. NApanguso siya. Umayos siya ng upo at
saka sinabunutan ang kapatid niya.

“Do you really have to fucking rubbed it in my face?!” Hatak-hatak niya ang buhok
nito.

“Aray!” Binitiwan niya ito at saka tumayo. She was feeling so hurt, so pained, she
was feeling tortured, after so many years, kaibigan lang siya. Kaibigan na laging
nakasunod dito, laging inuuna ito. JC has always been on top of her list, mas
inuuna niya pa ito kaysa sa sarili niya nad yet...

Hindi naman niya pwedeng isumbat dito iyon. She did those things because she was in
love and she was happy, she couldn’t blame him for her broken heart, sa lahat ng
nangyayari sa kanya ngayon, siya lang ang may kasalanan dahil umasa siya. Kahit
minsan, hindi naman nagbigay si JC sa kanya ng false hope. Siya lang ang umasa.

She was crying, she was in so much pain that she wanted to rip her chest apart,
take her heart and put it in cold water for it to be numb, kung pwede lang.
Napahikbi pa siya. Natutop niya ang kanyang tiyan. Napangiwi siya dahil bigla na
lang siyang nakadama ng pagkirot sa kanyang puson. She slowly looked down and there
she saw blood gushing on her tighs.

“Alexis!” Napasigaw si Apollo. Nanginig naman ang kanyang mga tuhod. Agad siyang
dinaluhan ni Apollo. Napaluha siya. Ano bang nangyayari? Wala na nga sa kanya si
Jacinto pati ba naman ang baby? “Alex, shit! Wait tatawag ako ng taxi!” Inalalayan
siya nito maupo but she was too scared to move, hindi mapakali si Apollo, tumakbo
na ito sa labas and after some seconds, bumalik na ito na kasunod si Gene. Walang-
ano-ano’y binuhat siya ni Gene at itinakbo sa labas, tahimik lamang siyang
lumuluha, she was so scared.

“Fuck, what the hell happened?” Narining niyang tanong ni Gene sa kapatid niya.

“We were just talking; just take her to the emergency!” Lumululan ito sa loikod
katabi niya, Apollo held her hand while Gene drives, she was feeling weak as the
seconds pass by.

“Ate, hold on, we’re going to save the baby. It’ll be okay....” Apollo kept on
telling her. She looked at her and she tried to say something but she just
couldn’t. Huminto ang sasakyan ni Gene, agad silang sinalubong ng mga nurses,
inihiga siya sa stretcher at saka itinakbo kung saan. Apollo was with her, Gene was
with her too, but it will be so much better if Jacinto was here too, but he’s not
and that pained her more.

--------------------------------

“Sir, nandyan na po iyong three o’clock ninyo.”

Jacinto put down the papers he was reading and stood up. He was about to have a
meeting with a client. Inayos niya ang sarili niya at saka lumabas ng kanyang
opisina. Nakaabang na roon ang team niya, pinauna lang siya ng mga ito at saka
sumunod na sa kanya patungo sa conference room.

“Iayos ninyo ang presentation ng commercial, okay? We need this account.” He said
to his team. His team created a commercial for a fashion magazine from London that
is about to be launched here in the country. He was really excited about the
project. Minsan lang kasi dumarating ang ganitong klase ng opportunity sa kanila
and he was willing to do everything para makuha ang account na iyon.

Nang makarating sila sa conference room ay muli niyang hinarap ang kanyang team.

“Go for gold.” Iyon ang palagi niyang sinasabi sa mga ito kapag nagkakaroon sila ng
presentation. He took a deep breath and opened the door. He saw two English men
sitting inside and a woman – her back was against him – standing across the room,
looking at the glass window as if trying to appreciate the Metro Sky at this time
of day.

“Good afternoon, gentlemen, madam.” He was all smiles while he was greeting the
three. The two gentlemen smiled at him, the woman, facing the window, slowly turned
to him and smiled.

He froze.

He caught his breath.

He knew those eyes.

He knew that look.

He knew that smile.

“Hello, JC, still remember me?” Nakangiting tanong nito sa kanya.

“Luna...”
It was her. The woman who had left him years ago, the same woman who ripped his
heart apart and the only woman m- he guessed could put it back together. She’s
here, she’s finally here and he finds it so hard to believe it. She was standing in
front of her, smiling like nothing ever happened between them.

“Shall we start?” She asked him again. Napatango na lang siya. Luna sat between the
two gentlemen. Kinausap nito ang mga iyon. Naghanap siya ng upuan na malapit dito.
One of his members was about to seat in front of Luna when he pushed him away and
he sat there. She smiled at him again. Hindi niya alam kung bakit siya napipi, pero
hindi talaga siya makapagsalita at mas lalong nakalimutan niya ang gagawin.

He was staring at her, he knew that it was impolite to stare but he just couldn’t
seem to take his eyes of off her. She was just so beautiful. She was the same Luna
but she was prettier, more mature, more of a woman... And he missed her.

He couldn’t understand why his heart was beating that fast, no one had ever made
his heart like that, he was sure of it. He had been in love before, he knew the
feeling and that he felt that once with Luna and as he was staring at her, her knew
the feelings he had for her never faded away, it was just inside his being waiting
to be unleashed and now that she was here, he knew that he was still head over
heels in love with Luna Black.

------------------------------

“Luna!” Halos takbuhin ni JC ang distansya nilang dalawa. Katatapos lang ng

presentation ng team niya at nagustuhan nito at ng dalawang kasama nito ang ginawa
ng team niya. Kanina niya pa ito gustong makausap pero hindi naman niya ma-corner
dahil kausap nito ang ilan sa mga tao niya.

“Oh, hey!” She smiled at him. Bigla ay parang gusto niyang mamula. Natawa ito nang
bigla siyang magkamot ng ulo. “Hanggang ngayon ganyan ka pa rin...” Tumatawang sabi
nito sa kanya. Nagkibiit-balikat na lang siya.

“Dinner?” He asked. “I mean, do you want to have dinner with me tonight” Kumabog
ang dibdib niya. He was so hoping that Luna will say yes. “Please say yes.” Bigla
niyag naiusal. Luna smiled again.

“Sure, for old times’ sake.”

He sighed with relief. Hindi siya makapaniwala na pumayag ito. He smiled. Tinapik
nito ang balikat niya.

“Punta lang ako sa powder room.” Nakangiting sabi nito. He smiled. Pinanood niya
ito habang naglalakad ito palayo. Hindi niya maitatanggi na masaya siya dahil
pagkatapos ng halos isang dekada ay nagkita muli sila. Luna didn’t change at all.
He was sure that she was still the same woman he fell in love with years ago.
Palakad-lakad siya sa corridor, he was waiting for Luna, after a while he heard his
phone rang. It was Gene. Napailing siya. Sinagot niya iyon.

“Gene, I can’t talk. I’m in the middle of something. Tatawagan na lang kita
mamaya.” Hindi na niya pinagsalita ito, he ended the call and he turned his
Blackberry off.

“Okay ka na?” Agad siyang napalingon nang marinig niya ang malamyos na tinig ni
Luna.

“Yeah... Let’s go.” Iniabot niya dito ang kanyang kamay. Luna stared at it for a
while then she sighed, kinuha nito ang kanyang kamay at saka tiningnan siya.

“I missed you.” Biglang sabi nito. His heart melted. Parang gusto niyang maiyak.

“I missed you too, babe.” He pulled her closer to claim those lips he had missed
all his life...

-----------------------

Alexis stayed motionless in the bed. Kagigising niya lang at damang-dama niya ang
malaking kawalan sa isang bahagi ng kanyang pagkatao. She lie there, trying to set
aside the fact that she could here Apollo and her doctor’s conversation.

“We did everything, pero masyado nang late. She had undergone a lot of stress and
that was one of the reasons why she lost her baby.”

Napapikit siya. She let her tears fall. Ang hirap tanggapin, ang hirap isipin na sa
isang iglap lang, nawala sa kanya ang isang bagay na pinakaiingatan niya.

“Thank you...” She heard Apollo said. Hindi pa rin niya dumidilat. Pinakikiramdaman
niya ang mga bagay-bagay sa kapaligiran. May isang boses siyang gustong marinig.
May isang tao siyang gustong makasama sa mga oras na iyon.

“I called JC again but his phone is off.” Tinig iyon ni Gene. Lalong tumulo ang
kanyang mga luha. Tulad noon ay mag-isa na naman siya. Marahil ay nakalimutan siya
ni Jacinto, marahil ay may mas importante itong ginagawa kaysa sa kanya. Or maybe,
he just simply forgot her.
“Hu-huwag mo na lang siyang tawagan.” She tried standing up. Agad na tumabi sa
kanya si Apollo at inalalalayan siya. Gene shook his head.

“Hindi naman pwede iyon... He needs to know.” He said to her. Tumingin siya kay
Apollo na namumugto ang mga mata. She smiled.

“Angel na iyong pamangkin mo...” Hindi niya kinaya, bigla na lang siyang
napahagulgol. She felt Apollo’s arms around her, she was caressing her shoulders
and her back. Ang sakit-sakit ng nararamdaman niya. Hindi siya makapaniwal. She
loved the baby pero ni hindi man lang siya nagkaroon ng pagkakataon para makita o
mayakap ito.

“She’s an angel...” Wika pa ni Apollo. It saddened her more.

“I had a girl?” She asked. Apollo nodded.

“Oh my...” Lalo siyang napa-iyak. Lalo namang humigpit ang yakap ng kapatid niya sa
kanya. She kept on crying, sinubukan niyang ilabas lahat ngt sakit na nararamdaman
niya, sakit dahil kay Jacinto, sakit dahil sa pagkawala ng anak niya, sakit dahil
kahit anong mangyari, hindi na niya maibabalik ang mga bagay-bagay.

--------------------------

“I had fun. JC.”

Jacinto smiled as he walked, side by side with Luna. Natapos ang dinner nila, at
inihatid niya ito sa hotel kung saan ito tumutuloy. Naitanong niya dito kanina kung
hanggang kailan ito sa Pilipinas, of course he wanted to know kung hanggang kailan
ito mag-stay and luckily, she said that she’ll be staying for good. Relief iyon sa
kanya dahil makakasama na niya muli ito.

“Here I am.” Huminto ito sa tapat ng pinto ng suite nito at saka ngumiti sa kanya.

“Luna, about Rose...”

“Can we not talk about her? I mean, I know the stunt she try to pull with Agui two
years ago, please, ayoko siyang pag-usapan.”

“But you need to listen. I didn’t love her, okay? I was only blinded by the fact
that I used to have this huge crush on her so when she kissed me that day, I let
her. But the thing was, I was only... we’ll... I don’t know. I loved you then and I
love you no. I guess I’m asking for another chance and this time, I will keep my
promise of not hurting you, babe”
Luna stared at him for a while, and then he saw tears running down from her eyes.

“Ah fuck, I made you cry again.”

“No!” She said while smiling. “I was just so happy that we have the same feelings,”
Nagkibit-balikat ito. Nanlaki naman ang mga mata niya.

“Y-you, love, me?” He asked. Luna nodded.

“Oh god!” Bigla niya itong hinatak at saka muling hinagkan sa labi. Masaya siya,
sobrang saya dahil matapos ang ilan taong paghihintay, bumalik na sa kanya ang nag-
iisang babaeng minahal niya. Luna’s back and she was in love with him. Can love get
any better than this?

----------------------------------

“I am going to kill that fucking son of a bitch!"

Apollo yelled habang palakad-lakad sa loob ng hospital suite ni Alexis. Alexis just
stared at Apollo and Gene while they both try to call JC. Kanina pa ito
sinusubukang tawagan ng mga ito pero hanggang ngayon ay patay ang telepono nito.
She sighed. Kanina pa siya iyak nang iyak at kahit ayaw niya, alam niyang titigil
lamang ang kanyang luha sa oras na makita niya si Jacinto.

“Ano ang problema ng best friend mo!” Frustrated na sabi ni Apollo. Binalingan siya
nito at saka biglang huminahon. “Sorry, I didn’t mean to yell.”

“It’s okay. I wanna sleep.” Nanghihina pa rin siya. She wanted to caress her tummy
pero pinigilan niya ang kanyang sarili, what’s there to caress? Wala naman na ang
baby niya. She lies on the bed, tumagilid siya mula kay Gene at kay Apollo at saka
tahimik na umiyak. The mere fact that she was crying silenty hurts her more. Nasaan
ba si JC? Things will be a lot easier if he’s here. Kahit na alam niyang hindi siya
nito mahal, basta nandito ito, mas mapapadali ang lahat dahil alam niyang may
karamay siya, but then...

“I have to go.” Sabi ni Gene. “I’ll look for JC. Babalik ako kasama ko na siya,
that’s a promise, Lexy.” She heard Gene. Hindi na siya tumingin pa dito. She just
stayed like that, crying until her eyes hurt. Hindi naman tumigil ang pagtulo ng
kanyang mga luha, hindi kasi niya matanggap. Wala na ang baby niya, wala pa rin si
JC. May mas mahalagang bagay pa ba itong ginagawa? Kung meron man, gusto niyang
malaman. Ano ang bagay na iyon at bakit kailangan nitong makalimutan siya?

Palagi na lang siyang kinakalimutan nito. She had always been an option to JC and
that made her feel crappier.
------------------------------

JC was kissing Luna passionately. He wouldn’t let this chance of being with her
slip away, but then, when he was about to take her dress off, his phone rang.
Napamura pa siya, he didn’t want to stop, he had dreamed of this moment since the
time she left him, he wouldn’t let a phone call ruin that moment

“Jace, answer your phone first, might be an emergency.” Tinapik ni Luna ang balikat
niya. Naiinis na tumayo siya at saka kinuha ang phone niya, Napailing siya dapat
hindi na niya binuksan iyon.

“It was just Gene.” He muttered to Luna. Luna just smiled.

“Answer it na, babe.” Sabi pa nito. He just sighed.

“Hello, sabi ko naman sa’yo I’m in the middle of something, diba?!” He hissed. He
smiled at Luna. Mataman siyang nakinig kay Gene. Gene sounded so furious at him.
Inirereklamo nito sa kanya ang pagpapatay niya ng phone niya.

“Bakit ba nagagalit ka? It’s my phone not yours at kung wala ka namang sasabihin
just end this call.” Mainit na rin ang ulo niya, he grabbed Luna’s hand to kiss it.
He grinned at her. Luna giggled like a five year old. Masaya ito at masaya rin
naman siya. Hindi talaga niya inaasahan ang mga pangyayari ngayong araw.

Wala nang makakasira pa ng happiness niya or so he thought. The next words that
came out from Gene’s mouth changed everything.

“Tang ina ka! Maghapon kitang tinatawagan. Nakunan si Lexy, gago! Nasa ospital siya
ngayon, tanga!”

Halos mabitiwan niya ang phone niya. He swallowed hard. He felt like there’s a big
black hole in the middle of his gut at unti-unti siyang kinakain niyon. A big black
hole of sadness.

“Jace?” Luna called him. Pinulot niya ang Blackberry niya at saka muling kinausap
si Gene. Napatayo siya. He needed to be with her tonight. Shit! His baby! Shit! His
Alexis.

“Where the hell is she?!” He demanded. Sinabi ni Gene sa kanya ang pangalan ng
ospital. Kulang na lang ay lumipad siya patungo roon.

“Jace, where are you going?” Luna asked him.

“I need to be somewhere else now. I’m sorry, Luna.” Sabi niya dito. Tinungo niya
ang pinto para lumabas doon.

“Jace, sasama ako.”

Natigilan siya. Matagal niyang tinitigan ito, sa huli, naisip niyang mabuti na rin
at sumama ito. Luna would keep her sane. Kailangan niya ito. He sighed.

“Come...”

Luna walked towards him and took his hand...

----------------------------------

“I wanna be alone.”

Matapos ang mahabang katahimikan ay sinabi niya iyon kay Apollo. Apollo just looked
at her tapos ay umiling ito.

“Hindi pwede.” Mariing wika nito. “Nanay said not to leave you, bukas na lang siya
pupunta dito. “ Mukhang kahit anong gawin niya ay hindi aalis ang kapatid. She was
just sitting there at the couch reading a magazine, while checking at her from time
to time. She sighed.

“W-wala pa b-ba siya?” Tanong niya dito.

“Wala, at huwag mo na siyang hanapin. I totally hate that fucker.” Kalamado ngunit
galit na wika ni Apollo. “The nerve of that guy! Ipapa-assassinate ko siya sa mga
tambay sa kanto, ipapaputol ko ang genitals niya, tatadtarin at ipapakain kay
LeBron! He would be so sorry that at the end of the day sasabihin niya na na-Apollo
Cai siya! Hah! Kung buhay pa siya!”

She stared at Apollo. She seemed so serious. Alam niyang hindi nito magagawa ang
mga bagay na sinasabi nito, but she knew that she was really mad at Jacinto for
what happen. Siya rin naman ay nakakaramdam ng galit dito, pero mas nangingibabaw
ang pagmamahal niya para dito. Right now, all she wanted was him to be here. Gusto
niyang yakapin siya nito. Gusto niyang marinig mula dito na magiging maayos ang
lahat at hindi siya nito iiwan. Was that too much to ask? All she wanted was him by
her side. It was a simple request and yet... parang malabong mangyari.

Muli siyang nagyuko ng ulo at saka napaiyak. She felt so weak, so tired at mas lalo
pang nakadaragdag sa kanyang kalungkutan ang katotohanan na wala pa rin ang taong
magpapagaan sana ng lahat sa ng ito para sa kanya.

“I just want him to be here...” She whispered. Apollo took the magazine down and
stood up to comfort her. Niyakap siya nito nang mahigpit. “Iyon lang naman eh..”
Hagulgol niya. “Masyado ba akong ambisyosa dahil sa kagustuhang iyon? I only want
him to be with me...”

“Hush now, ate... Please... stop making yourself feel sorry for everything. No one
wanted this to happen. You have to be strong...”

“I want him here...” Iyak siya nang iyak. And maybe, the gods in the heavens had
finally heard her prayer because right after she said those words, the door opened
and there he was, Jacinto Emilio, catching his breath, looking at her like she
mattered to him.

“Babe?” He called her babe, mapapangiti n asana siya but then another person
entered the room. A sense of familiarity kicked in. Si Luna, ang long lost first
love ni Jacinto and by just looking at them, she already knew. Lalo siyang
napaiyak nang makita niyang magkahawak ito at si Jacinto ng kamay.

“Paalisin mo siya...” Humahagulgol na sabi niya kay Apollo. Apollo patted her back
and turned away. Hinarap nito si JC at si Luna. Akmang lalapit si Jacinto sa kanya
nang bigla itong itulak ni Apollo.

“Out.” Apollo said.

“What? But she needs me!”

“She doesn’t need you!” Sabi ni Apollo. Kasinungalingan iyon dahil kailangan niya
si Jacinto, pero sa sitwasyon ngayon... She glimpsed at Luna, mukhang naguguluhan
ito sa nangyayari.

“Out!”

“What the hell Apollo?!” He asked her. Umiling si Apollo.

“Aalis ka o sasapakin kita, mamili ka?!”

“I was never afraid of you, babae ka lang!”

Napasigaw siya nang bigla na lang birahan ni Apollo sa mukha si Jacinto. Diretso sa
ilong ang suntok nito. Napanganga siya nang makita niyang dumugo ang ilong nito.
She wanted to come to him, pero nagawa na iyon ni Luna. Dinaluhan nito si Jacinto.
She looked away. Hindi niya kayang makita iyon.
“Ipapakilala ko pa sa’yo ang nanay, tatay, kuya, ate at mga pinsan ng kamao ko
kapag hindi ka umalis!” Singhal ni Apollo dito. Jacinto stared at her sister, tapos
ay sa kanya.

“Lexy...” He called her. Muli siyang nag-iwas ng tingin. Matagal pa bago ito
tuluyang tumalikod. Ni hindi man lang ito sumubok makiusap sa kapatid niya. Nang
tuluyang sumara ang pinto ay muli siyang nilapitan ni Apollo upang yakapin. Doon sa
balikat ng kanyang kapatid, inilabas niya ang mga luhang noon niya pa kinikimkim.

Ang sakit-sakit lang....

=================

15. Goodbyes

“Babe...”

Jacinto looked up and tried giving Luna a smile. He was feeling so down that he
really didn’t care about how crappy he looks in front of his pretty girlfriend.
Nakaupo lamang siya sa sala ng kanyang bahay habang nakatingin kung saan. It’s been
a week since Alexis’ accident, nakalaba na ito ng ospital pero hanggang ngayon ay
hindi niya pa rin ito nakakausap.

Paano ba naman siya makakalapt dito? Mas masahol pa sa guard dog ang bantay nito,
hindi lang nangangagat, nananapak pa. He hated Apollo and Gene for hiding Alexis
away from him.

“Babe...” Luna sat beside him. Isang linggo na siyang wala sa sarili at nakakahiya
na dito. Humilig ito sa balikat niya. “Nag-aalala na ako.” Sabi nito sa kanya.

“Sorry.” Mahinang wika niya. Hinaplos naman nito ang kanyang mukha.

“You haven’t shaved... Ang pangit mo na.” Sabi nito. “Gusto mo bang i-shave kita?”

“Gusto ko si Lexy...” Wala sa sariling sabi nita dito. Napatingin siya sa mukha ni
Luna at ganoon na lang ang pagsisisi niya nang makita niya ang mukha nito.
Napabuntong hininga siya. “Babe, I’m sorry. Sana maintindihan mo. I want to see
her. After what happened to our child...”

“It’s okay...” She sighed. “Bakit ba hindi mo subukang tawagan siya?” Tanong nito.
Nagawa na niya iyon, pero kahit paulit-ulit niyang gawin, hindi naman sinasagot ni
Lexy ang tawag niya. Hindi rin nito sinasagot ang text messages niya. She seemed to
cut him out of her life. Hindi nga niya maintindihan kung anong nangyari. The last
time he checked ay okay naman sila. Hindi niya alam kung anong nagawa niya dito
para kamuhian siya nito ng ganoon na lang.

Maybe it was the fact na hindi kaagad siya nakapunta noong nakunan ito, pero
masyadong mababaw ang bagay na iyon. He sighed again. His head was aching just
thinking about the reason why Lexy suddenly became this cold. He needed answers
pero saan niya naman kukunin iyon? Ni ayaw nitong makipag-usap sa kanya.

“Pagod ka na?” Luna asked him. He sighed again. Kung meron man nagpapadali ng lahat
sa buhay niya ngayon ay si Luna iyon. He took her hand and kissed it. Hindi niya
alam kung anong gagawin niya kung wala si Luna ngayon sa kanyang tabi. Luna makes
everything light and clear. Isang ngiti lang nito ay parang okay na muli ang lahat.

“Thank you for coming back to me.” He said to her.

“Thank you for waiting.” Luna said meaningfully. He smiled, he kissed her hand
again and after that, he bent forward to kiss her lips. He kissed her, she kissed
him back, and there is only one thing wrong – while kissing Luna, he closed his
eyes and just like that, he saw Lexy’s face smiling back at him...

------------------------------

“Sigurado kang okay ka lang dito?”

Alexis smiled at Apollo. Lunes iyon at ito ang unang araw na babalik na si Apollo
sa trabaho. Matapos kasi siyang maospital ay nag-leave ito para alagaan siya.
Ngayong araw ang pagbabalik nito pero kahit na nakabihis na ito at lahat-lahat ay
tila hindi pa rin ito ready na iwan siya.

“Nandyan naman si Nanay.” Mahinang wika niya.

“Nasa palengke si Nanay, hintayin ko na lang kaya siyang bumalik?” Wika pa nito.
Tinapik niya ang balikat ni Apollo at saka ngumiti ng pilit.

“Okay lang ako. Magaling na ako.” May kung anong bumikig sa kanyang lalamunan.
Magaling na siya, wala na ang sakit ng kanyang katawan pero ang sakit ng pagkawala
ng kanyang anak ay hindi na yata maiibsan. Nagbuntong hininga siya. Noong nakaraan
ay naisip niya na siguro ay mabuti na rin at nangyari iyon sa kanila ng kanyang
anak, at least kung nasaan man ito ngayon ay hindi na ito makakaramdam ng sakit
tulad ng nararamdaman niya ngayon. Sakit na dulot ni Jacinto. Naisip niya kasing
mas mahirap kung nabuhay ito pagkatapos ay involved si Luna sa buhay nilang mag-
ina. Mas masasaktan siya. Hindi niya kayang panoorin si Jacinto na minamahal ang
babaeng iyon habang nasasaktan siya at ang bata. Tama lang siguro na siya na lang
ang masaktan.

“Sigurado ka?” Muling tanong ni Apollo.

“Oo. Okay lang ako.”

“Tatawagan ko si Gene, papuntahin ko siya dito.” Sabi pa ni Apollo. Umiling siya.

“Huwag na. May trabaho din iyon.” Sabi niya. Tinitigan niya ang kapatid niya at
saka ngumiti ng nakakaloko.

“Bakit?” Tumaas ang kilay nito.

“Napapadalas yata ang tawagan ninyo ni Gene. Magkausap din kayo kagabi diba?” Tudyo
niya dito. Apollo blushed. Lalong lumawak ang pagkakangiti niya.

“Huwag moakong i-Boy Abunda ha! Nakakainis. Makapasok na nga!” Kinuha nito ang bag
nito at saka umalis. Sinundan niya ito. Bubulong-bulong pa ito habang naglalakad.
Nang makalabas ito ng gate ay binalingan siya nito.

“I-lock mo iyong gate, i-lock mo iyong bahay, may susi naman si Nanay, magpahinga
ka ha? Saka...” She trailed off. “Wala akong gusto sa Gene na iyon!” Naiinis na
sigaw nito sabay talikod. She just sighed. Sinundan niya ng tingin si Apollo
hanggang sa tuluyan na itong mawala sa kanyang mga mata. Just like that, her smile
faded away. Mag-isa na naman siya at sa tuwing mangyayari iyon ay hindi niya
mapigilan ang sarili na maramdaman ang kahugkangan sa kanyang puso.

Isinarado na niya ang pinto pero bago pa man niya mailapat iyon ay mag kung sinong
humawak sa kanyang kamay. Nang mag-angat siya ng ulo ay ganoon na lamang ang
panlalaki ng kanyang mga mata. The man who held her hand was none other than JC. He
smiled at her. Napalunok siya. After all this time, after all the things he had
done to make her cry, to hurt her, after all of those things, she still couldn’t
deny the fact that she was in love with him and that she missed him. She didn’t
even bothered hiding her tears away from him, right there, in front of the man who
had caused her pain, she let her tears fall just because she couldn’t take it
anymore.

“Lexy...” Agad siyang niyakap nito. Hindi naman niya ito itinulak o kung anuman,
she didn;’t even hugged him back, hinayaan lang niya itong yakapin siya at habang
yakap siya nito, mas nadodoble ang sakit na nararamdaman niya. It pains her to know
that no matter how tight JC holds her, no matter how close he wanted her, the fact
still remains that he’s not hers and he will never be hers.

------------------------------

“Huwag ka nang umiyak...”

Hindi malaman ni Jacinto ang gagawin. Kanina pa iyak nang iyak si Alexis at hindi
niya iyo mapatahan. He took he to her room, ang buong akala niya ay titigil na ito
pero hindi pa rin ito tumatahimik. Nag-aalala siya. Sa tuwing titingnan niya ito ay
parang hindi si Alexis ang nakikita niya. Ang laki ng ipinayat nito, malaki rin ang
mga bilog sa ilalim ng mga mata nito, maputla ito ngayon at wala na ang kinang na
palaging naroon sa mga mata nito. It was as if she was robbed of her youth.

“Lexy... please stop crying.” He said. Nakaupo ioto sa kama nito. He kneeled in
front of her and held her thighs. Bigla itong lumayo sa kanya. Umiling ito. “Bakit
ka ba ganyan?” He asked. “Alam kong nasasaktan ka, nasasaktan rin naman ako. Baby
natin iyong nawala, please don’t act like you hate me, I couldn’t bear the thought
of you hating me, please Lexy.” Pagsusumamo niya. Lexy was shaking her head while
she wipes her tears.

“U-umalis ka na...” mahinang usal nito. Napatayo siya.

“You expect me to just leave you like this?” He yelled. “Dalawang linggo, Alexis!
Dalawang linggo na akong parang tanga na katok ng katok diyan sa gate ninyo pero ni
ayaw mo akong dungawin at ngayong nandito na ako sa harapn mo, you expect me to
just leave you? Fuck!” He felt so frustrated. “Hindi lang naman ikaw ang nasaktan
at nawalan, ako rin! Anak ko iyon!”

“Nasasaktan ako kapag nakikita kita.”

Natigilan siya. He looked at Lexy. She wasn’t crying but her tears were still
falling, she was looking at him, she was calm but he felt the blow of her words.
Nasasaktan ito kapag nakikita siya...

“Lexy, ano bang sinasabi mo?” Hindi niya alam kung anong mararamdaman niya. Lexy
looked at him.

“Sabi nila, love until it hurts.” She sighed. “Sa puntong ito, ang sakit-sakit na
Jacinto...” Napamulagat siya. Ano bang sinasabi ni Alexis. Iyak lang ito nang iyak
habang nakatingin sa kanya.

“Ano bang sinasabi mo?” He asked. Nag-aalala na talaga siya dito. Hindi niya alam
kung saan pupunta ang usapan nilang ngayon. Alexis looked so hurt and it pains him
to see her that way. “Lexy....”

“Alam mo ba na mahal kita?” Tanong nito.

“Of course, I know that and I love you too.” Muli siyang lumuhod sa harapan nito.
Lexy shook her head.

“Mahal kita, Jacinto. Hindi sa paraang akala mo. Mahal kita kasi mahal kita, hindi
dahil sa kaibigan kita. Mahal kita at ang tagal-tagal ko nang nagpapakatanga sa’yo.
Limang taon...”
“Lexy...” Ano bang sasabihin niya? He knew that he needed to say something. Pwede
niya bang sabihin that he was caught off guard? He didn’t know that she... we’ll he
didn’t know period.

“Sabi nila, huwag daw kitang mahalin. Na tanga daw ako, na masokista, martir kasi
kahit lagi mo akong kinakalimutan, kahit lagi lang akong option sa buhay mo, mahal
pa rin kita...” Humikbi ito. “Kahit na pilit mong kinakalimutan ang birthday ko,
kahit na nagkekwneto ka sa akin tungkol sa mga babae mo, kahit na paulit-ulit mo
akong sinasaktan, mahal kita.”

“Lexy... Lex... Alexis...” Iyon lang ang mga salitang namutawi sa kanyang bibig. He
was too shocked to even speak, he couldn’t think of any words to say to her. She
was in love with him.

"Five years." wika ni Lexy sa kanya. Agad siyang bumaling dito. Hindi niya alam
kung paano niya haharapin ang kaibigan niya. She wasn't the Lexy he knows. She's
just so... empty. "What's with the five years?" Kinakabahang tanong niya. Pilit
niyang inabot ang kamay nito. "It took me five years to finally say to myself that
this, right at this moment, right now, it is the start of my one of these days and
there's no turning back." He stared at Lexy. Hindi niya alam kung ano ang sinasabi
nitong "one of these days." pero nakaramdam siya ng takot. He sensed finality in
her voice and that shook his core.

“Lexy... please...”

Umiling si Alexis.

“Umalis ka na. The more you stay here, the more that I see you, that whole in my
heart just keeps getting bigger. Mas lalo akong nasasaktan kapag nandito ka. Umalis
ka na.” Humikbi pa ito. He felt so frustrated. Napahawak siya sa kanyang buhok.
Hindi niya talaga alam kung anong gagawin niya. He didn’t want to leave her like
this. She was in pain and she wanted to take that pain away. She wanted to hold her
and say that things will be okay. Pero tinatanggihan siya nito. She was asking him
to leave. That’s too much. He sighed.

“Lexy...”

“Parang awa mo na, iwan mo na ako...” Humahagulgol na wika nito. He sighed. Ayaw
man niya ay tinalikuran niya ito. He left that house with a heavy heart and when he
was about to get in his car, he took one last glimpse of Lexy’s window, he didn’t
know why but he just had a feeling that it’ll be a while before he sees her
again...

-----------------------------------
Alexis sat on that table near the window. She was waiting for someone, a person she
didn’t want to see but she had too because she just had too. She sighed. Tiningnan
niya ang kanyang relo. It’s been a week since she had that talk with Jacinto at
matapos iyon ay hindi na niya ito ulit nakita.

“Hi....” Naputol ang pag-iisip niya nang marinig niya ang pamilyar na boses na
iyon. She looked up and that was when she saw the person she was waiting for. Si
Luna. She tried to smile. Umupo ito sa harapan niya.

“Um-order ka na?” She asked again. She shook her head. “Let’s order.”

“Ayoko.” Matipid na sagot niya. Pumormal agad ang mukha ni Luna.

“I guess we really have to have this talk.” Sabi nito sa kanya. Tumango na lang
siya. Mula sa kanyang bag ay inilabas niya ang diary nito na matagal niyang
itinago. Ibinalik niya iyon dito.

“Alexis....” Tila hindi ito makapaniwala sa nakikita. Then, she smiled tapos ay
kinuha nito iyon. “My deepest, darkest desires...” Bulong nito. “Why?”

“I just figured. You need that...” Wika niya dito. Tumayo na siya. Iyon lang naman
ang purpose niya at nakipagkita siya dito. Hindi na niya kailangan pang makita ito
dahil tulad ng nangyayari noon kay Jacinto, tuwing nakikita niya ito ay nasasaktan
lang siya. Luna is a reminder of the things she wanted bu she couldn’t have.

“Iyon lang?” Nagtatakang tanong nito. Tumango siya. Tinalikuran niya ito. She left
the coffee shop, but again, she heard her voice.

“Lexy!” She called. Huminto siya. “I’m sorry for what happened to you and your baby
and I’m sorry for what happened with you and Jace, but I just coulodn’t give him
up. I love him.”

“Alam ko.” Malamig na tinig niya. “Wala naman akong sinabi.” Muli ay humakbang siya
palayo dito.

“But why did you gave this back to me?” She asked her again. Muli siyang huminto,
sa pagkakataong iyon ay hinarap na niya si Luna.

“You gave that to me as a reminder. Now I’m giving it back to you... just to remind
you. Goodbye, Luna.”

She walked away. Hindi niya alam kung saan siya pupunta pero isa lang ang malinaw.
She will never look back...
Never again.

=================

16. Better in time

One year later

June 02, 2013

“I need those papers tomorrow, Alex.”

Alexis smiled at her boss. Minsan ay iniisip niya kung ngumingiti pa ba ito, palagi
kasi itong nakasimangot at parang may galit sa mundo. Kung gaano kabait sa kanya
ito ay ganoon naman ang palagiang pagsimangot nito. Gwapo sana ang boss niya, pero
hindi lang talaga ito palangiti.

“Sure, boss.” Sagot niya dito. Tulad ng dati ay pinaglalaruan na naman nito ang
stress ball nito habang nakatingin sa malayo. She sighed. Minsan iniisip niya na
may kung anong dinaramdam ang boss niya kaya hindi ito makangiti palagi. Marahil,
dumating din ito sa punto ng buhay nito kung kailan nalugmok ito sa sobrang
kalungkutan, tulad ng nangyari sa kanya ngayon.

“Ay, boss, tumawag po ang kakambal ninyo. May gig daw po kayo mamaya.” Noon lamang
ito tumingin sa kanya, at tulad noong una niya itong nakita, halos isang taon na
ang nakakaraan ay una ap rin niyang napansin ang mala-aong mata nito. He took ma
deep breath.

“Sinong mas gwapo, ako o siya?” Nakangiting tanong nito pero hindi naman umabo ang
ngiting iyon sa mga mata nito. Nagkibit-balikat siya.

“Si Sir Caleb, boss. Palagi kasi siyang nakangiti. Try ninyong ngumiti pag may
time, sure ako, popogi din kayo.” Biro niya dito. Napailing na lang ito. Marahil ay
sanay na ito sa kanya. Halos mag-iisang taon na rin siyang nagtatrabaho sa toy
company nito. Nagsimula siya bilang assistant of the secretary. Ayaw niya sanang
iwan noon ang trabaho niya pero alam niyang mas makakabuti iyon. Swete naman na
nakapasok siya sa kompanyang iyon. Mas maayos ang trabaho, hindi pa siya talo sam
puyat at pagod.

“Sige na, alis.” Sinenyasan pa siya nito. Nginitian niya lang ito at saka kumaway.

“Bye, boss Cal.” Lumabas siya ng opisina upang bumalik sa pwesto niya. Inaayos niya
ang mga papeles na kailangan ng kanyang boss nang may bumati sa kanya.

“Afternoon, Alex. Si Cal?” Agad siyang ngumiti nang makita ang dalawang nagga-
gwapuhang lalaki. Si Lex Marquez at si Kerky Kerkmez – mga kaibigan ng kanyang
boss.

“Nasa loob mga sir!” She greeted them. Nginitian siya ng mga ito. Hinayaan niyang
pumasok ang mga ito sa loob at saka muli siyang bumalik sa trabaho, bago iyon ay
tumingin siya sa relo niya. Fifteen minutes na lang uwian na. Makakauwi na siya,
makikita na niya ang Nanay niya at si Apollo. Excited siya dahil sabi ng kapatid
niya ay may surpresa ito sa kanya.

Birthday niya kasi...

She sighed. Noong isang taon, puro luha lang ang handa niya noong birthday niya;
Luha dahil may isang taong nakalimot na naman sa kanya, pero ngayon, masasabi
niyang may ngiti sa kanyang labi dahil sa unang pagkakataon, makalipas ang mahabang
panahon, wala na siyang ibang iniisip kundi ang kanyang sarili. Pamilya na niya ang
una sa listahan at hindi ibang tao.

“Happy birthday, Alex!” Napangiti siya nang bigla na lang may naglagay ng kung
bulaklak sa kanyang table. Nag-angat siya ng tingin at nakita niya ang kanyang mga
kasamahan na nakatayo sa harapan niya. May dala pang cake ang isa.

“Naku! Thank you!” Sabi niya at saka tumayo. She took the flowers and smelled them.

“Oh, blow mo na ang candle tapos make a wish!” Sabi ng mga ito. And she did, she
closed her eyes and made a wish. Maluwag sa kanyang pakiramdam ang hiling na iyon,
sa unang pagkakataon, hindi kaawa-awa ang kanyang hiling. She just wished for
another god year.A healthy life, hindi tulad noon na ang gusto niya ay mahalin ng
taong walang pakialam.

“Saan tayo mamaya?” Tanong ng isa niyang kaopisina, si Marilyn.

“Ha? Naku, may dinner kasi ako kasama si Nanay at ang kapatid ko.”

“Ay walang blow out?” Sabi ng isa pa.

“Babawi ako bukas, lalabas ko kayo, pero ngayon, family muna ang peg!” Sabi niya
habang tawa nang tawa.

“Anong meron?” Natigil ang pag-uusap nila ng kanyang mga kaopisina nang marinig
nila ang boses ng kanyang butihing boss.

“Boss, birthday ni Alex.”

“Oh?!” Lex exclaimed. “Liligawan ka daw ni Calen, gift niya daw sa’yo!”
“Loko!” Siga ni Calen dito. Napangiti siya. “Anyway, happy birthday, saka pwede ka
nang umuwi.” Sabi nito sa kanya. Nauna na itong tumalikod at saka iniwan sila.

“Ayee! Bet ka ni Boss!” Kantyaw sa kanya ng mga kasama. Napailing na lang siya.
Hindi niya iniisip ang bagay na iyon. She was enjoying the fact that she is single
and that she loves her life. Magaan ang buhay niya ngayon. Wala siyang ibang
iniisip. Hindi niya iniisip si Jacinto. Gusto niyang isipin na nagtagumpay siya sa
one of these days niya, dahil sa ngayon, wala na ito sa sistema niya. Hindi na siya
tulad ng Alexis noon na isang tawag lang nito ay kaya na niyang kalimutan ang
lahat. Hindi niya alam kung ano nang nangyari dito ngayon, hindi niya alam kung
magkasama pa ito at si Luna, sa totoo lang ay wala siyang pakialam. Tama na minsan
siyang nagpakatanga dito. Nagising na siya.

Noon madalas sabihin sa kanya ni Apollo na bago niya mahalin si JC ng buong puso ay
dapat niya munang mahalin ang kanyang sarili. Sa ngayon ay ganoon ang ginagawa
niya, minamahal niya muna ang kanyang sarili. Iyon ang gagawin niya sa susunod na
magmahal muli siya. Noon kasi ay ibinigay niya ang lahat kay Jacinto, nasaktan
siya, na-depress, pakiramdam niya ay tapos na ang lahat, ang mga bagay na iyon ay
nagsilbing aral sa kanya Kumbaga, lesson learned. Hindi na siya babalik sa pagiging
tanga.

“Bye, guys!” Paalam niya sa mga kaopisina. Kinawayan siya ng mga ito a muling
binati ng happy birthday. She just smiled at them and she headed out. In her head,
she was thinking how beautiful life is...

-------------------------------------

“Babe, may sasabihin ka ba sa akin?”

Jacinto Emilio was reading a book. It was almost ten in the evening and his brain
was just so tired of thing about things all day. Pagod siya sa trabaho, pagod ang
buong katawan niya pero dahil mahal niya si Luna ay ibinaba niya ang lbrong hawak
niya upang tingnan ito. He smiled at her. He couldn’t believe na isang taon na ang
nakalipas mula nang magbalik ito sa kanya, isang taon na silang magkasama, isang
taon na siyang masaya – half heartedly happy – mas magiging masaya sana siya kung
kasama pa rin niya si Alexis.

He misses her damn too much.

“Babe...” Humiga si Luna sa kanyang tabi at saka niyakap siya. He toyed with her
hair.

“You smell so good.” Nakangiting sabi niya.

“Babe, may nakalimutan ka yata.” Sabi nito sa kanya. Kumunot ang noo niya. Dinutdot
naman ni Luna ang kanyang tagiliran. “June 02 ngayon...” Ngiting-ngiti ito. He
smiled.

June two.... Yeah...

“It’s Alexis’ birthday.” Wala sa loob na wika niya. “I wonder how she’s celebrating
tonight.” Napangiti siya. “Mahilig sa brazo de Mercedes iyon eh.”

Walang sabi-sabing lumayo si Luna sa kanya. Tinitigan siya nito at saka huminga ng
malalim.

“Siya lang ba ang may birthday?” Tanong nito na para bang tinitimbang ang magiging
reaksyon niya. He just shrugged. “Miss na miss mo na ba siya?” She asked again. He
sighed. Kulang ang salitang miss na miss para ilarawan ang pangungulila niya dito.

Isang taon na ang nakalipas mula nang huli niya itong makita. Matapos ang araw na
iyon ay wala na siyang narinig mula kay Alexis. Noon ay madalas pa niya itong
puntahan sa bahay ng mga ito, hanggang sa isang araw, sinabi na lang sa kanya ng
Nanay nito na wala na doon si Lexy at hindi na ito doon nakatira. He tried asking
her mother kung nasaan na ito pero kahit iyon ay ayaw sabihin sa kanya.

Sa tuwing pupunta naman siya sa puntod ng baby niya ay iniisip niyang sana ay
maabutan niya roon si Lexy pero sa loob ng isang taon at anim na buwan ay ni hindi
niya ito nakadaupang palad. Alam niyang nagpupunta si Lexy sa baby, tuwing bibisita
siya roon ay may fresh flowers ito palagi. Si Alexis lang ang alam niyang dadalaw
roon.

“Do you still want her?” Luna asked her. He sighed. “Pero nakakainis ka, ang manhid
mo. Ilang taon kayong magkasama, pero di mo na-gets that she was in love with you?
You even slept with her.” Sabi ni Luna na tila nang-uuyam. He sighed.

“Don't hate me because of that. Hindi ko naman alam na mahal niya ako. Akala ko,
best friends lang kami.” Iyon ang totoo. Never in his wildest dream did he ever
think that Lexy will ever fall for him. Magkaibigan sila, halos alam na nila ang
baho ng isa’t-isa. Umuutot nga siya sa isang silid kahit naroon ito. So he never
thought...

“Ewan ko sa’yo.” Luna stood up. Nagtatakang sinundan niya ito ng tingin.

“Where are you going?” He asked her.

“Sa guest room na lang ako matutulog!” Padabog na isinara nito ang pinto. Kumunot
ang noo niya. Anong problema noon?

----------------------------
“Morning.”

Binati ni Jacinto si Luna She was in the kitchen cooking breakfast, tulad ng
nakagawian ay hahagkan niya ito sa pisngi pero umiwas ito. He sighed. Sabin a nga
ba niya at may problema na naman sila.

“Babe, what’s wrong?” He asked. Hinarap siya nito, Mugto ang mga mata nito at hindi
iyon dahil sa kagigising lang nito. Umiyak siya. “Luna....”

“It was my birthday yesterday.” Malamig na wika nito. “I asked you kung may
sasabihin ka sa akin, but you told me that it was Alexis’ birthday. Fuck, Jacinto!
I’m you fiancé pero mas naalala mo pa ang birthday ni Lexy kaysa sa akin!” Sigaw
nito. He cursed inside his head. Oo nga pala. Saba yang birthday ni Luna at ni
Alexis pero nakalimutan niya iyon.

“But pa si Gene, binati ako! He remembered! He even gave me a cake!” mangiyak-

ngiyak na wika nito.

“Babe, I’m sorry.” Sabi niya dito. Umiyak ito.

“Mahal mo ba talaga ako? Gusto mo ba talaga akong pakasalan? Kasi sometimes, I feel
like I’m only a good for nothing second choice!”

“Of course not! You’re not my second choice. Ikaw ang mahal ko. I’ve asked you to
marry me nga diba!”

Napangisi si Luna. She wiped her tears.

“Minsan, parang hindi enough na tinanong mo ako ng will you marry me.” Tinalikuran
siya nito. He was left alone in the kitchen. Napabuntong hininga na pinatay niya
ang kalan at saka sinundan ng tingin si Luna. He screwed up again. Bakit ba hindi
niya naisip na birthday pala nito? He had always remembered her birthday noon.
Kahit na wala ito sa kanyang tabi noon ay palagi niyang naaalala na tuwing June two
ay special day ni Luna but why the fuck did he forgot last night?

Gusto sana niyang kausapin si Luna pero alam niyang mainit pa ang ulo nito kaya mas
pinili na lang niyang pumasok muna sa opisina. He got in his car and drove. Bago
siya pumasok ay naisip niyang dumaan sa isang coffee shop para mamili ng breakfast
niya. He wanted to have two shots of espresso just so he could have a clear head
all day.

He went inside the coffee shop and ordered for his coffee. Tumayo siya sa isang
sulok, he was patiently waiting, observing everyone inside, but then, pilit
nagsusumiksik sa isipan niya ang away nila ni Luna. He kept on asking himself kung
bakit nga ba niya nakalimutan? Why the hell? What the fuck is wrong with him? All
day, yesterday, he was only thinking about Alexis and how much he wanted to see her
kasi nga birthday nito. Gusto sana niyang bumawi sa lahat ng pagkakamali niya dito.
He was still, his best friend at miss na miss na niya ito. He sighed, ayaw man
niyang aminin ay baka iyon ang dahilan kung bakit niya nakalimutan si Luna sandali
– because he was too busy thinking about her.

“Cappuccino with extra foam for Alexis!”

Nanigas ang likod niya. He looked at the barista standing near the counter. Did he
heard it right? O baka naman iniisip niya lang ng sobra si Lexy kaya pangalan nito
ang narinig niya?

“Double espresso for Alexis!”

The barista was now holding two cups of coffee. He stood there, he was waiting in
anticipation. Muling inulit ng barista ang orders at ang pangalan na iyon. It was
still Alexis.

His heart beat faster as he waits and after two seconds, his heart skipped a beat
when he saw a woman with a shoulder length auburn hair approached the barista, she
was smiling at hindi siya pwedng magkamali. It was her. It was Alexis. After a year
of not seeing her, heto siya ngayon, just a few meters away from him and she seemed
so... different now...

She gracefully ran towards the counter and took the coffee from the barista. She
flipped her hair before actually getting the coffee, there was a big smile on her
face and her face was glowing. Tumingin ito sa direksyon niya, he thought that she
had seen her for she waved at his direction. Kinabahan siya. But then he realized
that she was looking at his direction but she wasn’t really seeing him. Nagpalinga-
linga siya, nahagip ng mata niya ang isang lalaking tumayo mula sa kanyang kaliwa.
He was tall, lean and he went to Lexy. Inabot nito ang isang kape, Lexy smiled even
more. Sabay itong lumabas ng coffee shop. Hindi siya mapakali. Who was that guy? He
ran after them. Nakita niyang sumakay si Lexy sa isang orange na Frontier Navarra
with that guy.

Agad siyang sumakay sa kanyang kotse para sundan ang mga ito. It’s been a year and
he really still wanted to talk to her at hindi na niya palalagpasin ang
pagkakataong ito. He will talk to her, kahit anong mangyayari, mag-uusapn sila
ngayong araw.

-------------------

"Boss okay na iyong papers na hinihingi ninyo."

Bungad ni Alexis kay Calen. Calen looked up at her and smiled. She sighed. Hindi
siya malungkot pero kapag nakikita niya ang maabong mga mata nito ay nararamdaman
niya ang kalungkutan nito na tila ba unti-unti at dahang-dahang pumapatay sa buong
pagkatao nito.

"Thanks, Alex. You can go now." He said to her. Agad siyang tumalikod para iwan
ito. Minsan ay hindi niya ito maintindihan, kaninang umaga nang magkasabay sila sa
coffee shop ay mukha naman itong masaya. They were talking at his car, he was
actually laughing with him but when he got that phone, bigla na lang naiba ang
timpla nito. Parang, parang nabigla ito tapos ay nahulog sa matinding pag-iisip.
She sighed, Whatever happened to Calen back then must be really bad that he just
became like that. Naupo siyang muli sa kanyang pwesto at saka nagsimulang
magtrabaho. She was reviewing the contracts her boss wanted her to read when her
intercome beeped.

"Alex, may naghahanap sa'yo." Si Manong Lucio ang nagsalita, ang guard ng building
nila. Tumaas ang kilay niya.

"Ay sino daw po?" She asked out of curiousity. Matagal bago sumagot si Manong
Lucio. Parang may kausap pa ito, parang nakikipagdiskusyon pa.

"Alex, kilala mo daw siya. Best friend mo daw."

Best friend? Hindi niya maisip kung sinong naghahanap sa kanya. Si Devon kaya? O
baka naman si Apollo? Pero hindi magpapakilala si Apollo at mas lalong si Devon
bilang best friend niya. She sighed. Isa lang ang taong alam niyang magpapakilala
ng ganoon sa iba, isa lang at alam niyang hindi siya nagkakamali.

"Ano daw pong pangalan?" Tanong niya kay Manong Lucio. She waited for his answer
pero nang muling may magsalita sa intercom ay nanigad na nang tuluyan ang kanyang
likod.

"Nakalimutan mo na ba ako, Lexy?"

Nahigit niya ang kanyang hininga. That voice, she knew that voice. It was him! But
how the hell did he find her? Isang taon siyang walang balita dito, and in her
world, that was a lot of time. Ni hindi na nga niya naisip na muli silang
magkikita, lalong hindi niya naisip na pupuntahan siya nito. She just sighed.

"Sorry, pero hindi ko siya kilala Manong Lucio. Paalisin ninyo na po siya." Wika
niya sa intercom. Nakarinig pa siya ng ilang mga bulong. Maya-maya ay narinig na
niya si Manong Lucio.

"Sige, Alex. Ako na ang bahala." Wika nito sa kanya. Inalis niya ang daliri niya sa
intercom at saka sumandal sa kanyang upuan. Si Jacinto iyon, alam niya, pero paano
siya nito nahanap? Anong kailangan nito sa kanya at bakit pa siya nito pinuntahan?
Kung kailan naman tahimik na ang lahat, kung kailan tahimik na ang buhay niya at
kung kailan kaya na niya na wala ito ay saka pa ito babalik sa kanya. She suddenly
felt sad. She wanted to know the reason why he went to see her, pero kasabay noon
ay ayaw pa rin niya itong makita. She was doing so well without him. Hindi niya ito
kailangan. Alam naman niya na sa oras na bumalik si Jacinto sa buhay niya ay
masasaktan at masasaktan lang muli siya so it's better that they don't co-exist.
"Hoy bumalik ka dito!"

Kumunot ang noo niya nang marinig niya ang tinig ni Manong Lucio. Napatayo siya at
saka nagpunta sa direksyon ng tinig na iyon. Nang makarating siya roon ay nakita
naman niyang nagkakagulo ang nmga kaopisina niya, tila may inu-osyoso.

"Anong meron?" Tanong niya sa isa. She walked until she reached the middle of the
office.

"Lexy!"

Napanganga siya nang makita si Jacinto na papalapit sa kanya. Tumatakbo ito,

hinahabol ni Manong Lucio. Nang makalapit ito sa kanya ay bigla na lang siya nitong
niyakap. "Oh god, Lexy! I missed you so much!"

With all the strenght she had, itinulak niya si Jacinto, sumadlak ito sa lupa.

"Lexy!"

"S-sino ka ba?!" She shouted. Alam niyang kulang sa conviction ang tinig niya pero
paninindigan niya na hindi niya kilala si Jacinto. Kumunot ang noo nito. "Stalker
ka!" Paratang niya dito.

"Ano bang sinasabi mo?!" He yelled back.

"Manong, di ko po siya kilala. Please manong, paalisin ninyo siya at huwag ninyo na
siyang papasukin dito." Tuloy-tuloy na sabi niya. She acted scared. Muli itong
nagtangkang lumapit sa kanya.

"Alexis ano ka ba? Why are you doing this?" He asked na tila nagmamakaawa.
Nakakahiya na ang ginagawa nito. Nagkaroon ng office drama nang dahil dito.

"Don't you dare make a move!" She yelled again.

"Why are you doing this to me?!" Nagsususmamong sabi nito.

"Why are you doing this?" She hissed. Naramdaman niya ang pag-iinit ng kanyang
mukha pati ang gilid ng kanyang mga mata. "Hindi kita kilala. Huwag kang lalapit sa
akin! Okay naman na ako eh." Makahulugang wika niya. "Hindi kita kilala, hindi kita
kailangan sa buhay ko! Don't you dare harass me!" Mangiyak-ngiyak na sabi niya.

"Manong ipapulis mo siya!" Sigaw ng isa niyang kasama. She looked around, the she
looked at the guard.
 "T-tumawag po kayo ng pulis." Sabi niya dito. Kitang-kita niyang nanlaki ang mga
mata ni Jacinto. "Please manong, baka po i-harass niya ako sa susunod. Sigurado ako
na susundan niya ulit ako."

She looked down. Alam niyang mali, but she was only doing this for herself, dahil
tulad noon, nasasaktan pa rin siya kapag nakikita niya ito.

=================

17. I hate this part right here

Jacinto sighed as he walks out of the precinct. He couldn’t believe his luck. Oo
nga at nakita niya si Alexis pero ipinapulis naman siya nito at ang pinakamasakit
sa lahat – mas masakit pa kaysa sa katotohanan na isang taon siya nitongt natiis,
ay umasta ito na parang hindi siya nito kilala. He sighed again. Ganoon ba talaga
kasama ang loob nito sa kanya na nagawa siya nitong kalimutan na lang basta?

Ang tagal niyang hinanap ito. Sinalo nga niya lahat ng galit at inis ni Apollo
dahil umaasa siyang sasabihin ng babaeng iyon kung nasaan si Alexis pero wala rin
siyang napala, tapos ngayon na nagkita naman sila, ipinapulis naman siya nito,
hindi lang iyon, ipina-blotter siya nito para dawn kung may mangyaring masama dito
ay siya ang huhulihin ng pulis. He sighed again. Para bang sasaktan niya ito. Kung
sabagay, nasaktan na niya ito...

Ngunit, hindi naman niya sadya iyon.

He sighed again. Inis na inis siya sa sitwasyon, masakit ang bibig niya dahil di
sinasadyang nasiko siya ng guard kanina doon sa office nina Alexis. Namaga kaagad
iyon at ngayon ay may pasa na siya. Gusto sana niyang upakan iyong guard, kundi
lang siya masyadong nabigla sa nangyari sa kanila ni Lexy.

“Boss, huwag ka nang babalik dito.” Wika pa sa kanya ng isang pulis. Tinanguan niya
lang ang mga ito at saka nagpatuloy sa paglakad. Nakayuko ang kanyang ulo at
napapailing siya. He kept thinking about Lexy, bakit ba nito ginawa iyon sa kanya?
He sighed again. Nang makarating siya sa parking lot ay napansin niya ang isang
pares ng itim na high heels, nakatayo ang may-ari niyon sa harapan niya at tila
walang balak umalis. Dahan-dahan siyang nag-angat ng ulo at ganoon na lang ang
pagkabigla niya nang makita niya si Alexis na nakatayo sa kanyang harap na tila ba
naghihintay sa kanya.

“Ayos ka lang?” Tanong nito sa kanya. He grinned.

“Pinapulis mo ako tapos tatanungin mo ako kung okay lang ako? Nahawa ka nab a sa
kapatid mo?” Nangigigil siya. Kahit na gaano kalaki ang kasalanan niya dito hindi
naman yata fair na ipinapulis siya nito. She just sighed.

“Halika, gamutin natin iyang pasa mo.” Tumalikod ito. Napailing na naman siya.
Hindi niya alam kung anong trip ni Alexis pero kahit ganoon ay sumunod pa rin siya
dito. Nagpunta sila sa pinakamalapit na 7/11. Naupo siya sa may counter habang si
Alexis naman ay namili ng cube ice, tissue paper at alcohol. Maya-maya ay tumabi na
rin ito sa kanya. Humarap ito sa pwesto niya at saka pinahiran ng alcohol ang pasa
niya sa gilid ng labi. All the while, he was just looking at her. He could see very
well the changes she had undergone sa nakalipas na isang taon. Isang taon lang iyon
pero parang ang tagal-tagal niyang hindi nakita ito.

The last time he saw her, maikli pa ang buhok nito, pero ngayon, umabot na iyon sa
panga nito, may kulay na rin iyon. Iba na rin ang pananamit ni Alexis, hindi tulad
noon na palaging nakapantalon at t-shirt, right now, she was wearing a corporate
red dress, naka-blazer pa ito.

“You smell different.” Hindi nakatiis na sabi niya pero ni hindi man lang ito
nagsalita. The next thing he knew, dinadampian na ni Lexy ng yelo ang bibig niya.
Napangiwi siya.

“Hindi ka talaga magsasalita?” He asked her. “Halikan kaya kita? Kakausapin mo kaya
ako?” He said to her. Pero wala, wala itong reaksyon. “Alexis....” Tawag niya sa
pangalan nito. Nang matapos ito sa pasa niya ay kinuha nito ang bag na dala nito at
saka tumayo na. Akmang aalis na ito nang bigla niyang hablutin ang braso nito.

“Galit ka sa akin dahil di kita mahal sa paraang gusto mo? Hindi ko naman kasalanan
na na-in love ka sa akin, Alexis.” Iyon ang totoo. Iyon ang matagal na niyang
gustong sabihin dito. Hindi naman niya kasalanan iyon, he wasn’t aware na may
feelings na ito para sa kanya. Best friends sila at kung may nagawa man siya dito
na nagbigay dito ng maling pag-asa, o kung anuman, hindi niya naman alam. He wasn’t
aware of the fact that his best friend was in love with him.

“Hindi...” Binawi nito ang braso nito sa kanya. Hinarap siya nito. “Hindi ako galit
sa'yo dahil hindi mo ako mahal, hindi ako galit sa'yo, Jacinto. Kaya lang hangga't
nandyan ka, hindi pwedeng hindi ako masaktan kasi nga alam kong hindi ka kahit
kailan magiging akin.”

Napamulagat siya. He didn’t expect that Alexis would be that direct. He stood there
staring at her. Hindi niya alam ang sasabihin niya, mas lalong hindi niya alam ang
gagawin niya. Malinaw pa sa sikat ng araw na nasasaktan ito sa tuwing nakikita
siya. Kapag ganoon ang sitwasyon, hindi siya pwedeng maging parte ng buhay nito
dahil kahit siya ay ayaw niyang nakikitang nasasaktan ang kanyang kaibigan.

“Lexy...” Nginitian siya nito.

“Saka isa pa, ngayong alam mo na na mahal kita, hindi na tayo pwedeng maging
magkaibigan.” Malumanay na sabi nito.

“Dahil nasasaktan ka kapag nakikita ako?” He said in his tiny voice. Alexis tugged
his shirt.

“Kasi, when I told you I love you that totally changed the things between us. Alam
mo naman siguro iyon.”

“Pero Lexy, ni hindi pa tayo nagkakausap tungkol sa baby...” Biglang lumamlam ang
mga mata ni Alexis, he secretly cursed himself when he realized that she was about
to cry. Wrong move.

“Okay na rin siguro iyon, angel na iyong anak natin. Wag mo na siyang isipin,
masaya na siya doon.” Sabi pa nito. He sighed again. Ganoon na lang iyon? Isang
taon ang nakalipas, inasam niyang kausapin ito, para lang marinig dito na hindi na
sila pwedeng maging magkaibigan? Hindi ba unfair iyon? He found it so unfair. He
loved Lexy, para na niya itong kapatid. Gusto niya itong protektahan sa lahat ng
bagay na maaaring makasakit dito at kung siya mismo ang nakaksakit dito, isa lang
ang ibig sabihin noon, kailangan niya itong layuan.

“Alexis, huwag mo naman sanang hilingin sa akin na layuan kita.” Halos

nagmamakaawang sabi niya. Alexis smiled at him.

“Hindi ba pwede? Kahit sandali lang, kahit hanggang sa oras lang na kaya na kitang
harapin na wala na akong sakit na mararamdaman.” Nginitian siya nito, hindi niya
alam kung para saan ang sakit na nararamdaman niya, he just found it so hard to say
goodbye to her. Naiiyak siya, nanghihina ang kanyang mga tuhod at parang may
pumipiga sa kanyang puso.

“Alexis...”

“Bye, JC...” She waved at him. “Please, ibigay mo na sa akin ito... please....”

Hindi na siya nagsalita. He just looked at her. Nakangiti si Alexis sa kanya,

somehow he knew that this moment will be the last time he will ever see her, at
hindi niya alam kung kaya niya ba...

---------------------------

“JC, tama na iyan. Hinihintay ka na ni Luna. Umuwi ka na.”

Ramdam ni Jacinto na niyuyogyog na ni Gene ang kanyang balikat, pero wala pa rin
siyang balak tumayo mula sa kinauupuan niyang sidewalk. Nasa labas siya ng bahay ni
Gene, pilit nilulunod ang sarili niya sa alak. Gene was just sitting beside him,
patiently listening to his rants about Alexis Cai – his best friend who doesn’t
seem to care for him anymore and that broke his heart.

“Mandatory ba na kapag na-in love ang best friend mo sa’yo kailangan mahalin mo rin
siya?” Nakangising tanong niya kay Gene. Hindi niya lang kasi maintindihan ang mga
bagay-bagay, bakit kailangan sa lahat ng tao sa mundo, si Lexy pa? Bakit ba
kailangan mahaluan ng romantic love ang pagkakaibigan nila? That thing ruined what
they had.

“Hindi mo pwedeng mahalin ang isang tao dahil lang sa mahal ka niya. Mas masasaktan
lang sila kung iyon lang ang dahilan natin.” Sabi ni Gene sa kanya. Nilagok niya
ang alak na dala niya.

“Eh bakit ganoon? Ayaw na ni Lexy makipagkaibigan sa akin kasi nasasaktan siya
kapag nakikita ako?” Nanginig ang boses niya. Bigla ay inakbayan siya ni Gene.

“May sasabihin ako sa’yo, Jacinto ha?” Sabi ni Gene sa kanya. Tumingin siya dito.
“Hindi ako lasing, seryoso ito. Pwede mo akong sapakin mamaya, pero pag-isipan mo
muna.” He smiled at him.

“Tang na, ano ba iyon?” Naguguluhang sabi niya. Gene sighed.

“Kami na ni Lexy.”

His smile froze. Nakatitig lang siya kay Gene. Titig na titig. He was actually
thinking kung lasing ba ito tulad ng iniisip niya, pero alam niyang hindi kasi
hindi naman ito uminom kahit na isang patak ng alak. He kept on staring at him.
Inuulit niya sa isipan niya ang sinabi nito.

Kami na ni Lexy...

“Six months na pare, sorry hindi ko sinabi sa’yo. Sa totoo lang kasi ayokong
malaman mo kasi nga alam ko naman na hindi pa siya fully recovered mula sa nangyari
sa inyo noon.”

Six months...

Kami na ni Lexy...

Six months...

“At pare, seryoso ako sa kanya. I love her.”

Hindi niya alam kung anong magiging reaksyon niya. Si Lexy at si Gene? Six months?
Isa lang ang ibig sabihin noon, matagal nang alam ni Gene kung nasaan si Lexy, at
hindi nito sinabi sa kanya iyon. He felt betrayed. Tumayo siya at saka muling
hinarap ito. Kinuwleyuhan niya ito at saka hinatak patayo.

“Gago ka!” He hissed at him. “Tang ina! I wanted so much to be with her noong mga
panahong mag-isa siya pero ikaw anong ginawa mo? You didn’t tell me so you could
take advantage of her!” Sa galit niya ay bigla niyang itinulak si Gene.

“I didn’t tell you because you were the reason why she was broken!” He yelled back.
“Alexis wanted to put back her missing pieces! Iyong pagkatao niyang nawala nang
mahalin ka niya! I didn’t take advantage of her. I was there, I was her friend and
now that she’s okay, I became her lover.”

Lover. Nalukot ang mukha niya, naikuyom niya ang kanyang mga palad. The mere
thought of Gene holding Alexis’ hands or just simply holding her makes his blood
boil with so much anger. Inilang hakbang niya si Gene at saka sinuntok ito.

“Gago ka! She doesn’t want to be friends with me anymore! Kung nakausap ko lang
siya kaagad, sana hindi mangyayari ito!”

“Hindi nga ba?” He asked him. Gene wiped the blood coming out of his mouth. “Maski
ano pang sabihin mo, kung ayaw na niya, hindi na siya babalik sa’yo. You’ve hurt
her.”

“Argh! Hindi ba malinaw na nasaktan din ako?! She left me! She neglected the fact
na hindi ko kayang mabuhay ng balanse nang wala siya! Nasaktan din ako! Isipin
ninyo naman na hindi lang si Alexis ang dehado sa sitwasyon!” Nag-init ang mga mata
niya, hindi iyon dahil sa lasing siya, even though he was knew very well what he
was doing. Kasalukuyan siyang nagwawala dahil kay Alexis, dahil iniwan siya nito,
dahil wala na itong pakialam sa kanya, dahil, dahil.

“Putang ina lang!” He yelled. Gustong-gusto niyang sapakin si Gene, pero hindi niya
magawa. Hindi siya pwedeng magalit dito dahil lang sa bagay na iyon pero sa totoo
lang, galit na galit siya dito. Itinago nito si Alexis sa kanya.

“Dalhin mo ako kay Lexy! Ngayon na!”

“Hindi pwede.” Sabi ni Gene.

“At bakit?” He dared. “Dalhin mo ako kay Alexis ngayon kundi magkakalabasan tayo ng
baho, Gene!” Sigaw niya dito. Gene sighed.

“Fine, pero gagawin ko lang ito kasi lasing ka.” He said. “Sakay na.” Agad niyang
tinungo ang kotse ni Gene at saka sumakay doon. Habang nasa byahe ay tahimik lang
siya, pilit niyang pinipigilan ang kanyang sarili dahil baka kung paiiralin niya
ang init ng kanyang ulo ay baka kung ano lang ang magawa niya sa kaibigan niya,
after almost an hour – dahil traffic – humatong sila sa isang subdivision sa likod
ng mga buildings ng metro. Gene got out, sumunod siya. Tumapat ito sa gate saka
kumatok. Bumukas ang pinto.
“Gene?”

He knew that voice. Agad siyang sumilip at nakita nga niya si Alexis na nakalabas
ang ulo sa gate.

“May kasama ako. He’s pretty wasted.” Of course siya ang tinutukoy ni Gene.
Niluwagan ni Alexis ang pinto. Nakasuot ito ng pajama at saka sando. Tiningnan siya
nito at saka binuksan ang pinto. Lumabas ito at saka lumapit sa kanya.

“Anong nangyari? Bakit lasing ka?” Mahinahong tanong nito. Gene stood next to her
as if he was making his mark. Naikuyom niya ang kanyang palad. Niyakap niya bigla
si Alexis – mahigpit – iyong tipong walang magagawa si Gene kundi ang manood lang.

“Jacinto! Ano ba?!” She tried pushing him away pero hindi niya hinayaang manalo ito
sa labanan ng kanilang lakas.

“Lexy, lexy... I need you...” He sobbed.

“Lasing ka lang. Gene, bakit mo siya hinayaang pumunta dito? Sana iniuwi mo na lang
siya kay Luna.” She said. He sighed. Pati ba ang tungkol kay Luna ay alam nito?

“Sorry, hon...” Sabi ni Gene. Nagpantig ang tainga niya.

“Help me na lang... Mabigat siya.”

Naramdaman niyang hinawakan siya ni Gene sa balikat. Pilit niyang iwinaksi ang
kamay nito pero pinisil nito ang balikat niya, napangiwi siya. After a while
nakarating na sila sa loob ng bahay. Iniupo siya ni Alexis sa sofa saka tumayo ito.
He closed his eyes. Hindi siya aalis sa bahay na iyon. Kailangang magkalinawan sila
ni Apollo.

“Marami ba siyang nainom?” Tanong nito kay Gene. “Mababa lang ang tolerance niya sa
alcohol.”

“Gago iyan eh, alam naman niya, nagpupumilit. Iniwan mo na daw kasi. Daig pa ako,
kala mo nakipag-break ka sa kanya.” Wika pa nit Gene. He smirked. Iminulat niya ang
isang mata niya upang makita ang mga ito. They were just standing next to each
other. Okay na sana iyon pero biglang ginagap ni Gene ang palad ni Alexis.

“Ay, may bibigay nga pala ako sa’yo.” Sabi nito. Kumunot ang noo niya. Bigla ay
hinatak ni Gene si Alexis at saka dinala muli sa labas.

“Ha? Aano tayo diyan?” He heard her ask. Hindi niya narinig ang sagot ni Gene. Ang
sumunod na narinig niya ay ang pagsara ng pinto. Dali-dali siyang tumayo para
sundan ito. Pagbukas ng pinto ay natigilan siya.
Right in front of him, Gene and Alexis were kissing. Gene’s hands were around
Lexy’s waist habang ang mga kamay naman ni Lexy ay nasa dibdib lang ni Gene. His
mouth widened when he saw how passionately they were kissing at parang gusto niyang
maiyak.

Dahan-dahan niya isinara ang pinto at saka bumalik sa sofa kung saan siya iniwan ng
mga ito. Naupo siya roon na parang nauupos na kandila. He wanted so much to cry...

Wala na... Naagaw na ng tuluyan ni Gene sa kanya si Lexy.

Wala na...

-----------------------------

“Hoy... Jacinto... hoy!”

Agad na bumangon si Jacinto nang marinig niya ang boses ni Alexis. Tumingin siya sa
labas ng bintana, madilim pa, he looked at Lexy, nakatayo ito sa harapan niya at
nakapamaywang pa.

“Buti naman gumising ka na, tulo pa iyong laway mo diyan eh.” Sabi nito sa kanya.

“A-anong oras na?” He asked her.

“Two am.” She said. “Kumain ka muna, nagluto ako ng instant noodles pampawala ng
lasing mo.” She said to him. Tumalikod ito at saka sinenyasan siyang magpunta sa
kusina, dahan-dahan siyang tumayo. He sighed again. Pagdating niya sa kusina ay
agad niyang nakita ang isang mangkok ng noodles na may itlog. Naupo siya, maya-maya
ay naupo na rin ito sa tabi niya. Hindi siya nagsasalita, hindi kasi niya alam kung
anong sasabihin niya, baka mamaya ay kung anong tanong lang ang lumabas sa bibig
niya, ayaw niyang mag-away sila.

“Bakit ka nag-inom? Masama iyon.” Sabi nito sa kanya.

“Nag-aalala ka?” Tanong niya dito.

“Kanina pa tunog nang tunog ang cellphone mo. Baka si Luna na iyon, hinahanap ka
na.”

“Alam mong engage ako kay Luna?” Tanong niya dito. Hindi na kasi siya makatiis.
Gusto niyang malaman kung anong alam ni Alexis at gusto niyang malaman ang mga
bagay na bago dito.

“Oo, sinabi ni Gene.” Sagot nito sa kanya. He sighed. Si Gene na naman.

“Kailan pa kayo?” He asked her.

“Nino?” She asked, parang nagtataka ito.

“Ni Gene. Nakita ko kayo kanina.” Sabi niya dito.

“Selos ka naman?” Napahigikgik na sabi ni Lexy.

“Natutuwa ka naman?” Inis na sabi niya.

“Nagseselos ka nga?” Biglang nanlaki ang mga mata nito.

“Hindi, may fiancé na kaya ako.” Binalingan niya ito. “Baka ikaw nagseselos ka kay
Luna.”

“Dati...” Pag-amin nito. “Pero mas nagseselos na ako kay Chiney lalo na kapag
kinukuha niya si Tratra kay Gene, may something kasi sa tingin niya kay Gene eh.”

He looked at Lexy. He realized that Gene and Lexy were really an item. Hindi kasi
siya makapaniwala noong una. He felt like Gene was only making him jealous but
right now...

“M-mahal mo siya?” Tanong niya. “Mas mahal mo siya kaysa sa akin? Diba sabi mo...”

Alexis looked at him.

“Wag ganyan, JC. Unfair ka naman eh. Huwag mong itulad ang nararamdaman ko kay Gene
sa naramdaman ko sa’yo. You’ll always be special to me, but right now, Gene will
always comes first.”

Ayaw man niyang aminin pero nasasaktan siya. May boyfriend na si Lexy, at hindi na
siya ang nag-iisang lalaki sa buhay nito.

“Sorry...” mahinang wika niya.

“Okay lang. Naisip ko na hindi ka naman basta mawawala sa buhay ko, best friend ka
ni Gene, ex best friend kita, might as we’ll, mag-co-exist na lang tayo, pero huwag
na natin pilitin maging tulad ng dati kasi, let’s face it, that will never
happen...”
Bakit ganoon. He silently thought. Bakit may masakit na part?

=================

18. Stupid

Gene and Lexy...

Gene and Lexy...

Paulit-ulit iyon sa isipan ni Jacinto habang pauwi siya. It was five in the morning
and he just got up, bago siya umalis sa bahay nI Alexis ay sinilip niya pa ito, she
was sleeping soundly inside her room at habang nakatitig siya sa kanyang kaibigan
ay hindi niya maiwasan ang makaramdam ng lungkot. Hindi niya alam kung bakit but he
wasn’t really thrilled about the news that Gene and Lexy are now an item.
Nahihirapan siyang tanggapin ang bagay na iyon.

That morning, he went home with a heavy heart. He just couldn’t accept the fact
that Gene is now the number one man in Lexy’s life. He sighed.

Dahan-dahan niyang binuksan ang pinto ng kanyang bahay, he was glad na hindi pa
gising si Luna because if she was awake right now, he’ll be in a big trouble.

“Where have you been?”

Natigil siya sa paglalakad nang marinig niya ang tinig ni Luna. She was sitting at
the stairs and she was looking right at him. Nangingitim ang ilalalim ng mga mata
nito, mukhang wala pa itong tulog at marahil umiyak pa ito dahil namumugto ang mga
mata nito. He sighed.

“Dapat hindi mo na ako hinintay.” Kalmadong sabi niya. Sometimes, tinatanong niya
ang sarili niya kung tama ba na binalikan niya pa si Luna or mas tama na naging
magkaibigan na lang sila. Naiisip niya kasi na parang mas madalas niyang ma-
disappoint si Luna kaysa ang mapasaya ito.

“Hindi ka umuwi kagabi tapos you're saying na sana hindi na lang kita hinintay?
Jacinto, ano bang nangyayari?” Tumayo ito at tumingin sa kanya. “Are you in love
with someone else? Are you cheating on me?”

He sighed. Mas magiging madali sigurong sabihin kung nag-chi-cheat nga siya kay
Luna pero hindi. He took her hand.
“Babe, it’s not like that.” He sighed hard. “I’m just out of sorts lately. I’m not
cheating on you, okay?” He tried convincing her. Luna was just looking at him as if
she was trying to really see his soul. Niyakap siya nito matapos ang ilang sandali.

“I hope your being true to me.” Sabi nito sa kanya. He hugged her back and kissed
her bare shoulder. Mahal niya si Luna, hindi niya naman aayaing magpakasal si Luna
kundi niya ito mahal. He was just confused. Tama, iyon ang dahilan kung bakit siya
nagkakaganun. He was confused. Ang tagal niyang hindi nakita si Alexis, hinahanap-
hanap niya ito, best friend niya si Lexy at normal lang na makaramdam siya ng
ganoon ukol dito. He sighed again.

“I love you, babe.” He whispered to her. Hindi niya alam kung bakit pero parang
kulang sa conviction ang sinabi niya. He knew that she was in love with Luna, mahal
na mahal niya ito and he was supposed to be thrilled, iyon naman ang palagi niyang
nararamdaman noon tuwing sinasabi niya kay Luna na mahal na mahal niya ito.

“I love you too.” She broke their connection, she tiptoed to give him a kiss on his
lips, smack lang iyon, matapos iyon ay nakangiti na ito. “Nagugutom ka na, babe?”
She asked him. Hawak pa rin nito ang kamay niya.

“Yeah... I want some pancakes...” Sabi pa niya dito. Hinatak siya ni Luna sa
kusina.

“I’ll cook for you. Wait ka lang diyan.” She made her sit down. Bago pa ito
makaalis ay bigla niya itong hinatak, napaupo ito sa kanyang mga hita. Luna giggled
like a little girl. “Dito ka na lang... di pa naman ako famished.” Sabi niya pa.
He snaked his hands around her waist. Inilagay naman ni Luna ang mga kamay nito sa
kanyang leeg at saka idinikit ang noo nito sa noo niya. He was caressing her
shoulders.

“I love you...” He said again. He sighed when he felt the emptiness in his heart.
Bakit ganoon? Parang may iba na, parang may kulang...

---------------------------------------------

“May laro mamaya iyong Blue Blaze mamaya, manonood kayo ni Gene?”

Jacinto was just savoring the aftermath of the fiery love making he had with Luna.
Luna was getting dressed while he stays on his bed watching her. Nang makapag-ayos
na ito ay muli itong humiga sa kanyang tabi, automatically, he wrapped his arms
around him and kissed her forehead.

Ang tinutukoy nitong Blue blaze ay ang basketball team na hawak ni Gene. She looked
at him again.

“Ano? Hindi ka ba sasagot?” She giggled. Hinaplos-haplos niya ang balikat nito.

“Oo yata. Sama ka?” He asked. Napatingin ito sa kanya at alam niya kung bakit
taking-taka ito. He had never asked her to come to one of his hang out with Gene at
sa totoo lang ay hindi niya rin alam kung bakit niya ito naisipang isama. He just
felt like parang ayaw niyang malayo dito. Luna smiled at her.

“Sige... I’ve never watched any game with you.” Natatawang sabi nito. “Nasabi mo na
kay Gene?”

“Mamaya na, tulog muna ulit tayo.” Niyakap niya ito, he nuzzled her neck to inhale
her scent. He sighed, bakit parang pati iyong part na iyon ng relationship nila ni
Luna ay kakaiba na rin?

Suddenly, he felt like every inch of their relationship was slowly fading away, and
being the first to feel that, he wanted so much to hold on to everything they have.
Hindi niya matanggap na basta na lang mawawala ang one year and eleven months nila
ni Luna. They were engage and next year they are getting married.

Ito na ba iyon? Is this what they call falling out of love? Kung ito iyon, he knew
that he had to snap out of it. Ayaw niyang ma-fall out of love kay Luna. He wanted
to hold on to her. Ayaw niya itong masaktan, sa oras na masaktan niya ito ay
masasaktan din siya. He knew that he had to do something...

“Babe, advance kaya natin ang kasal? Parang ayoko na next year, pwede na siguro sa
September.” Sabi niya dito. Biglang bumangon si Luna.

“But that’s three months away! Ano ka ba naman, JC! Gagawin mo pang rush ang
wedding natin!” Sabi nito habang nanlalaki ang mga mata.

“I just couldn’t wait to spend the rest of our lives together.” Sabi niya dito.
Luna blushed.

“No matter how romantic is that, hindi pwede. Marami pa akong aayusin. I can’t pull
of the a wedding that sudden.” Malungkot na sabi nito.

“Then we’ll hire the best wedding planner to help you.” Luna stared at him, sa huli
ay ngumiti na rin ito. She gave him a peck on the cheeks.

“Oh my god! I have to call my mom!” Natatawang sabi nito sa kanya. Tumayo ito sa
kama at saka agad na lumabas ng pinto, pero agad rin naman itong bumalik. “I love
you, babe!” Sabi nito.

“Yeah... I love you too...”

Hindi niya alam kung bakit pero that moment when he told her he loved her, may
ibang mukha ang nag-flash sa utak niya at alam niyang hindi tama iyon...

--------------------------

“So glad we’re doing this.”

Jacinto smiled at Luna habang papasok sila ng Araneta. Game night na at napag-
usapan nila ni Gene na magkita na lang sa mismong venue ng game. Luna looked
extremely beautiful that night, she was wearing a white cotton shirt and a pair of
fitted khaki pants, her hair was freely flowing on her shoulders, magkahawak kamay
silang dalawa at sa tuwing napapatingin ang mga tao kay Luna ay napapangiti siya.
Sino ba naman ang hindi mapapatingin, napakaganda ni Luna nang gabing iyon.

“Saan si Gene?” She asked again.

“Baka nasa loob na. I’ll text him.” And he did, nag-reply naman ito at ayon dito ay
nasa side court na ito. Agad niyang binilisan ang lakad at baka magsimula na ang
game. Nang makapasok sila ay hindi naman siya nahirapang mahanap ito, he saw Gene
standing near the side court waving at them. Luna waved back while he smiled.
Hinawakan niya ang kamay ni Luna habang pababa ito sa side court, nang makarating
sila doon ay agad niyang tinapik ang balikat ni Gene.

“Sorry, dude.” Wika niya dito. He was referring to his drama last night. Gene just
nodded at him.

“Nag-away kayo?” Nagtatakang tanong ni Luna.

“Hindi, wala lang iyon, tara. The game will start na.” They went straight to their
seats. Ang akala niya ay doon mismo sila uupo, sinalubong lang pala sila ni Gene.
Habang papalapit siya sa uupuan nila ay unti-unti siyang natigilan. There were
three vacant seats, sigurado siyang doon sila mauupo, the fourth seat was taken
already, hindi niya alam kung bakit siya kinabahan, pero nang lumingon ang babaeng
nakaupo roon ay bigla na lang siyang nanghina. The one occupying the fourth seat
was Alexis, she was looking at them. Natigilan rin si Luna.

“Alexis...” Wika nito nang makilala ito. Alexis smiled.

“Hi...” she said.

“You didn’t tell me she’ll be here.” Sabi pa ni Luna. Hindi pa man siya
nakakapagpaliwanag kay Luna ay naupo na si Gene sa tabi ni Lexy. Lexy smiled at
Gene tapos ay tumingin na muli ito sa court. He looked at Luna, she seemed pissed.
Naupo na rin ito, sumunod siya.

“Babe, I didn’t know she’ll be here.” Bulong niya dito. Luna looked at him.

“Akala ko ba hindi mo alam kung nasaan siya?” Tila nagtatampong sabi nito.

“I only found out last week plus she’s Gene’s girlfriend so...” Tumaas ang kilay ni
Luna at saka tumingin sa dalawa, hindi niya naiwasang tingnan rin ang mga ito. Gene
was just casually talking to Lexy pero hindi niya maikakaila ang paraan ng
pagtingin ni Gene sa kaibigan niya, he was even playing with her pinkie at hindi
niya talaga maintindihan kung bakit nakakaramdam siya ng panibugho sa kaibigan.

The game started. Noong una ay tahimik lang sila pero habang nagtatagal ang game ay
umiingay na ang paligid.

“Bakit na-foul si Matthew King! Diba nakita noong referee iyong number 8! Aabangan
ko sa kanto iyan!” Sigaw nang sigaw si Alexis. Kahit paano ay napapangiti siya,
pulang-pula ang mukha nito tanda na galit na galit na ito.

“Easy lang hon, lamang pa rin ng ten iyong team ko.” Natatawang sabi ni Gene.

“Ang papangit nila nakakainis!” Sabi ni Alexis. He smiled secretly. Suddenly he

missed those days na siya ang kasama ni Alexis manood ng game, he missed those
times na siya ang kakalma dito kapag galit na ito. He suddenly missed being around
her. Miss na miss na niya ito. Kung pwede lang sana niyang hatakin ang hands of
time para lang muli niyang makasama ito ay gagawin niya. He just missed her so
much.

Natapos ang game. Nanalo ang Blue Blaze. Tuwang-tuwa si Alexis lalo na si Gene at
dahil tuwang-tuwa ang kaibigan niya ay manlilibre daw ito ng dinner.

“Huwag na,” Sabi ni Luna nang sabihin iyon ni Gene. “Maaga pa kami bukas,
aasikasuhin pa naming ni JC iyong sa catering para sa wedding namin.”

“Diba next year pa iyon? Baka naman mapanis ang pagkain ninyo.” Natatawang sabi ni
Gene.

Sasagot sana siya nang biglang sumingit si Alexis.

“Hon, pwede magpa-fan sign kay Matthew? Crush din kasi siya ni Apollo.” Nakangiting
sabi ni Alexis. Ni hindi ito tumitingin sa kanya at nasasaktan siya dahil doon

“Sige, sige, wait lang.” Sabi ni Gene sa kanila. Gene took Alexis’ hand at nagpunta
sila sa kinatatayuan ng mga players ni Gene. He wanted to look away pero hindi niya
magawa, para siyang tanga, the more he looked at the two, mas lalong tumitindi ang
sakit na nararamdaman niya.

“Where do you wanna go after this?” Tanong niya kay Luna. Binalingan niya ito and
he caught her staring at him, he wondered why she was looking at him like that.
“Babe, okay ka lang?”

“I wanna go home.” Sabi nito sa kanya. Tumalikod ito kaya hindi na siya
nakapagpaalam kina Gene. They went straight to his car, habang pauwi ay tahimik pa
rin si Luna. Ni hindi siya nito tinitingnan. He was trying to start a small
conversation pero dinededma lang siya nito. Nang makauwi sila sa bahay ay saka lang
siya hinarap nito.

“Tell me, kailan pa?” She asked him. Kumunot ang noo niya. Hindi niya maintindihan
si Luna. Ano bang sinasabi nito at bakit ba galit ito sa kanya? Wala naman siyang
ginawang masama, he was just there sitting while looking at Alexis habang damang-
dama niya ang pangungulila sa kaibigan niya.

“What are you talking about?” Tanong niya dito.

“You’re in love with Alexis.” Walang kagatol-gatol na sabi nito.

“What?!” He exclaimed. Maluha-luha si Luna. She was about to cry na. Nilapitan niya
ito. “Babe ano bang sinasabi mo? I’m not in love with Alexis. Ikaw ang mahal ko. I
asked you to marry me nga diba?”

“Was that enough?” tanong nito sa kanya. “Hindi naman ibig sabihin na papakasalan
mo ako, mahal mo na ako. Sometimes, JC, this ring on my finger doesn’t fit at all.
Ilang beses kong tinanong ang sarili ko, alam kong mahal kita, pero ikaw? Mahal mo
ba ako? I know somehow that you loved me, pero right at this moment, masasabi mo ba
sa akin na ako lang talaga ang mahal mo and that you’re not having any doubts?”

“Luna...” He couldn’t speak.

“Bakit mo gustong pabilisin ang wedding natin?” She asked. “Why!”

“Luna, I’m sorry.” Sabi niya dito. He couldn’t speak. Marami siyang hindi
naiintindihan sa nangyayari sa paligid niya ngayon. Luna’s tears started to fall
down.

“Sabi ko na... Dapat hindi na ako bumalik sa’yo.” She said to him. Tumalikod ito at
saka nagtatakbo paakyat sa silid nila. He stayed there, thinking hard. Was he in
love with Alexis? Si Alexis nga ba ang dahilan at nagkakaganito siya?
Pero bakit? Bakit ngayon pa niya maiisip iyon. Kung sakali na mahal niya si Alexis,
bakit ngayon niya lang na-realize? Why? Why?

He wanted to pull all of his hair out, baka sakaling makapag-isip siya. Kung
sakaling mahal nga niya si Lexy, too late na. Lexy doesn’t want him in her life
anymore.

------------------------------------------------------------

“Noong mahalin kita, alam kong masasaktan lang ako sa huli.”

Dahan-dahang nilingon ni Alexis si Gene. They were sitting at the sidewalk sa tapat
ng bahay niya. Gene bought some ice cream and while they’re eating, bigla na lang
itong nag-dialogue nang ganoon. Shge stared at him.

“Sinabi mo na iyon sa kanya?” She asked him. Umiling si Gene.

“Galit siya sa akin kasi sinabi kong girlfriend kita.” Natawa ito saka ngumiti sa
kanya. “Sorry ha?”

“Pero nakita ko naman siya kanina. She was looking at you habang nagpapa-picture
tayo kay Matthew King.” Sabi niya dito.

“Ewan, okay na kasi kami dati. Sinayang ko noong nagloko ako. Si Chiney naman
kasi.” Bigla niyang binatukan ito. Six months na sila ni Gene, six months na niya
itong itinuturing na best friend. Hindi niya rin alam kung bakit pero naging
malapit siya dito noong mga panahong sinusubukan niyang bumangon mula sa
pagkakadama niya sa kumunoy ng katangahan kay Jacinto.

“Peroo, hon...” Sabi nito. Napapangiti siya sa tuwing tatawagin siya nitong ganoon.
Sweet talaga si Gene at siguro kung naiba ang pagkakataon ay baka dito siya
nahulog. “Kasalanan ko talaga iyong nangyari sa amin noon. I don’t think we’ll ever
be friends again.”

“Kung may makakarinig sa atin, iisipin nila na si Jacinto ang pinag-uusapan natin
at in love ka sa kanya.” Napahagikgik siya. Tinitigan siya ni Gene.

“Pero ikaw ang in love sa kanya, uy...”

Inirapan na lang niya si Gene. Hangga’t maari ay ayaw niyang pag-usapan si Jacinto.
Naiinis lang kasi siya sa mundo tuwing maiisip niya na nasayang lang ang lahat ng
effort niya dito. Kung sabagay, parte iyon ng katangahan niya noong araw at noong
mga panahong ginagawa niya iyon ay masaya siya dahil napapasaya niya ito, pero
ganoon pala iyon, noong nagising siya mula sa katangahan niya kay Jacinto ay
nahihiya siya sa sarili niya tuwing naiisip niya ang mga ginawa niya noon.

“Masaya naman siya diba?” Bigla na lang niyang nasabi. Gene sighed.

“Oo, pero hinahanap-hanap ka pa rin niya. Mahal na mahal ka noon.”

“Bilang kapatid.” Dugtong niya sa sinabi nito.

“Di na ba kayo pwede kahit friends?”

She smiled. She had thought about that many times pero palaging iisa lang ang sagot
niya. Hindi na sila pwede ni Jacinto. Masyado pa ring malalim ang sugat na iniwan
nito sa kanya. Hindi pa rin naghihilom hanggang ngayon. Siguro sa ibang panahon
kung kailan hindi na siya nasaskatan kapag nakikita ito.

“Akala ko okay na ako, kala ko moved on na ako pero noong nakita ko siya noon,
nandoon pa rin iyong masakit na part.”

“Ganoon talaga.. Wala naman kasi kayong closure ni Jacinto.”

She just sighed. Tinapik niya ang balikat ni Gene.

“Oo nga pala, di pa kita nasasapak. Hinalikan mo ako noong isang gabi!” Bigla ay
naalala niya iyon. Gene just grinned.

“Pareho kayo ni Apollo, kapg kini-kiss sumasagot.” Sabi nito na nakangisi sa kanya.

“Hinalikan mo si Apollo?!” Mas ikinagulat niya iyon. Gene laughed out loud. Tumayo
pa ito at saka nagpahabol sa kanya. Hinabol naman niya ito.

“Kapag nahuli kita, sapak ka sa akin.” Tawa siya nang tawa. Magaan ang pakiramda
niya tuwing kasama niya si Gene. Hindi niya naiisip si Jacinto o ang kahit na anong
problema niya kapag kasama niya ito. She got a hold of him, hinatak niya ito at
akmang sasakalin niya ito nang bigla na lang niyang napansin ang ilaw na
nanggagaling sa sasakyan. Huminto ang kotse sa tapat nila at mula roon bumaba si
Jacinto. Binitiwan niya ang kwelyo ni Gene at saka napatitig dito. He looked like
hell.

“Dude, anong atin?” Tanong ni Gene dito.

“Pwede ba kitang kausapin, Alexis?” Sabi nito na titig na titig sa kanya. “Tayong
dalawa lang.”
Tiningnan niya si Gene.

“Okay ka lang?” He even asked her. Pinisil niya ang braso nito.

“Oo. Uwi ka na, bukas na lang.” She smiled. Gene gave her a light kiss on her lips,
nagulat siya kaya hindi siya nakaiwas. Nginisihan siya nito at saka umalis. Tahimik
na sinundan niya ito ng tingin nang tuluyan na itong makaalis ay saka siya humarap
kay Jacinto, hindi niya napansin na nakatayo na ito malapit sa kanya, bigla na lang
siya nitong hinatak papalapit.

“JC!” She exclaimed. He cupped her face, tilted her head and gave her and open
mouthed wet kiss. Nanlaki ang kanyang mga mata pero saglit lang iyon, sa huli kasi
ay nangibabaw ang pangungulila niya dito...

=================

19. Denial King and Queens

“Bakit mo ako hinalikan?”

Iyon ang unang namutawi sa labi ni Alexis nang makapasok siya sa loob ng bahay niya
kasunod si Jacinto. Wala itong kibo. Naroon lamang ito, nakatayo, nakatitig sa
kanya. Malungkot ang mga mata nito at hindi niya maintindihan kung bakit.

“May utang pa akong sampung kiss sa’yo.” Sabi nito sa kanya. Napailing na lang
siya.

“Jacinto, hindi na tayo mga bata, pwede bang diretsahin mo na lang ako. Bakit ba
nandito ka?” Hindi makatiis na tanong niya. Inirapan siya ni Jacinto. Bigla na lang
itong lumapit sa kanya at saka hinapit siya, akala niya ay hahalikan siyang muli
nito pero hinawakan lang nito ang mukha niya at saka pinakatitigan siya.

“Mahal mo ba si Gene? Mas mahal mo ba siya kaysa sa akin?” Hindi niya maintindihan
kung anong sinasabi nito. Noong isang gabi lang ay tinatanong siya nito kung sila
daw ba ni Gene, hindi niya rin makalimutan na tinanong siya nito nang mismong
gabing iyong kung mas mahal daw ba niya si Gene. Hindi niya ma-gets kung bakit ito
nagkakaganon. She sighed, she pushed him away.

“Lasing ka, bakit hindi ka umuwi? Hinahanap ka na siguro ni Luna. Umuwi ka na.”
Tumalikod siya dito. Bigla na lang siya nitong niyakap mula sa likuran. Nang
magsalita ito ay ganoon na lamang ang kanyang pagkabigla. Nanginginig ang boses
nito at nakikiusap sa kanya.

“Pwede bang dito na lang muna ako?” He asked her. “Please...”

Kumalas siya mula sa yakap nito at saka binalingan ito.

“Oo na, pero huwag kang chuchu.” Inirapan niya ito. Tumango naman ito sa kanya at
saka ito dumiretso sa sofa niya sa sala. She sighed. Bakit kaya mukhang pagod na
pagod si Jacinto? Napailing na lang siya. Siguro ay may iniisip itong malalim.

Hindi na niya ito inistorbo. Hinayaan niya na lang itong matulog sa sofa niya.
Pumasok na siya sa kanyang silid, noon niya pinagtuunan ng pansin ang kanyang
cellphone, may ilang text messages, iyong isa galing kay Apollo, iyong isa sa Nanay
niya at ang isa ay kay Gene. Tinatanong lang ni Gene kung okay lang siya. She
smiled. Sinagot niya ang text nito para sabihing okay lang siya at natutulog na si
Jacinto sa sofa niya sa sala.

“Lock mo iyong pinto, Baka gapangin ka niyan. Hahaha!”

Natawa siya sa reply nito. She was about to turn off her phone nang bigla itong
tumunog, isang unidentified number ang lumabas sa kanyang screen. Agad niyang
sinagot iyon dahil baka emergency.

“Hello? Sino ito?” She asked the other line.

“Alexis, si Luna ito, pwede bang lumabas ka?” Iyon lang ang sinabi nito pagkatapos
ay ibinaba na nito ang telepono. Nanigas ang kanyang mga balikat, bigla siyang
kinabahan. Anong ginagawa ni Luna doon? Nalaman kaya nito na naroon si Jacinto kaya
ito nagpunta? At paano nalaman ni Luna kung saan siya nakatira.

Nagmamadaling lumabas siya ng bahay, nakita niya si Luna na nakatayo sa tapat ng

kotse ni Jacinto. Agad niya itong nilabas at saka nilapitan. Hapis na hapis ang
mukha nito. Suot pa rin nito ang damit nito kanina. Nakatitig lang ito sa kanya.

“Hi...” She greeted her. Luna just stood in front of her.

“Nasa loob siya?” Tanong nito. Hindi niya alam kung anong isasagot niya dito kasi
kahit hindi naman siya sumagot, alam niyang alam na nito na nasa loob ng bahay niya
si Jacinto. Hindi naman niya pwedeng ipagkaila iyon dito.

“Tu-tulog na siya.” Sabi niya. Luna sighed.

“Hindi ko alam kung anong nangyayari.” Sabi nito sa kanya. “Sa totoo lang, sa
ngayon, galit na galit ako sa’yo.” Sabi nito sa kanya. Hindi siya nakasagot. “Pero
ano pa nga bang magagawa ko?”

“Hindi ko alam ang sinasabi mo.” Nagyuko siya ng ulo.

“Sana nga. Kasi right now, everything in my life is falling apart.” Sabi nito. “The
man I love is inside his best friends’ house. Kaysa kausapin niya ako at piliing
ayusin ang kung anumang meron kami, mas pinili ka niyang puntahan and again, I
questioned myself, mahal niya ba talaga ako?”

“Mahal ka niya, papakasalan ka niya.” Dapat yata hindi na niya sinabi iyon. Lalo
lang tuloy nalungkot ang mukha ni Luna. Napansin niyang ipinasok ni Luna ang kamay
nito sa bag na hawak nito. Mula roon ay inilabas nito ang lumang diary nito.

“Noong binalik mo sa akin ito, hindi ko na binasa. I was just so happy that time,
Alexis. Ang akin kasi, binalikan ako ng first love ko. Pero these past few days,
naisip kong balikan ang dating ako, bigla kong naalala ang sakit na naramdaman ko.
Naniwala ako na hindi ko na mararamdaman iyon. We’ve been engage for seven months
now, Sigurado naman ako na mahal niya ako, but then, bakit kailangan mo pang
bumalik?” Tanong nito sa kanya.

“Luna, wala naman kaming ginagawa ni Jacinto.” Sabi niya dito. Iyon ang totoo.
Hindi nga niya alam kung saan tutungo ang usapan nila. Galit ba ito sa kanya? Kung
oo, bakit? Hinahayaan na nga niya si Jacinto, ni hindi niya pingapipilitan ang
sarili niya dito, ni hindi niya na ine-entertain ang mga kalokohan nito, iniiwasan
na niya ito, ginagawa na niya ang lahat para lang mawala na ito ng tuluyan sa buhay
nito, pero bakit sa tono ng pananalita ni Luna, parang sinisisi siya nito sa kung
anumang nangyayari dito at kay Jacinto ngayon?

“Wala! Iyon nga ang nakakainis, Alexis! Wala kang ginagawa pero ikaw pa rin ang
nanalo! Habang ako, ibinigay ko kay Jacinto ang buong buhay ko pero nasaktan pa rin
ako!”

“Hindi ko naman alam iyon! Wala akong ginagawa sa iyo o sa kanya.” She said to her.
Napalunok pa siya. Kitang-kita niya sa mga mata ni Luna ang galit at ang sakit.

“He’s in love with you.”

Para siyang binuhusan ng malamig na tubig sa kanyang narinig. Mahal? Mahal siya ni
Jacinto? Kailan? Paano naman nasabi ni Luna ang bagay na iyon? Hindi nito alam kung
anong sinasabi nito. Hindi siya mahal ni Jacinto, kung mahal man siya nito ay
hanggang kaibigan lang. Hindi na lalagpas pa doon. Luna shook her head.

“I don’t know. Maybe he had always been in love with you. Iyon siguro ang dahilan
kung bakit mula noong nagsimula kami a decade ago, reluctant na siya. Mula noon
hanggang ngayon, ikaw ang palagi niyang inuuna.”

“Hindi totoo iyan.” Nayakap niya ang kanyang sarili. Anong bang pinagsasabi ni
Luna?

Luna opened her diary.

“January 1, 2001...” Sabi nito. Nahigit niya ang kanyang hininga. Alam niya ang
entry na iyon ni Luna. Iyon iyong dapat pupunta si JC sa bahay ng mga ito para doon
mag-spend ng New Year pero hindi ito dumating dahil nagpa-party ang girlfriend
nito.

“Luna please tama na, you’re making this hard for you. Wala akong alam sa nangyari
noong araw na iyan.” Siya na ang nakikiusap dito. Pero nagpatuloy pa rin si Luna.

“He wasn’t with his girlfriend noong panahon na iyon, I thought he was, but later
on I found out that he ditched the girl, to spend New Year’s at your house,
Alexis.”

Napalunok siya. Natatandaan niya iyon. Iyon ang unang New Year na magkasama sila nI
Jacinto. Bigla na lang itong dumating sa bahay nila noon, may dalang cake at mga
prutas, ngiting-ngiti ito... Tiningnan niya si Luna.

“June 13, 2001, recital ko, he promised me, pero hindi siya dumating, guess kung
nasaan siya? He was with you! Iyon iyong time na nagasgas iyang tuhod mo sa kaka-
skate board. Paalis na siya noon pero noong nangyari iyon, he chose to be with
you.”

Gusto niyang takpan ang kanyang mga tainga. Hindi niya alam kung bakit siya
nasasaktan sa mga sinasabi ni Luna. Basta nasasaktan siya, marahil ay dahil na rin
damang-dama niya ang sakit na nararamdaman nito.

“August 21, 2001, I finally gained the guts to tell him that I love him pero alam
mo ba that my plan backfired? Right when I was about to say I love him, bigla
niyang sinabi ang pangalan mo! He was always thinking of you.” Luna shook her head,
and then she talked as if she was mimicking Jacinto. “What do you think will make
Lexy happy? Birthday niya, ibili ko kaya siya ng skateboard, pero baka magasgas na
naman ang tuhod niya. Luna, pinaiyak siya nung gagong Kristoff na iyon! Hindi
pwedeng masaktan si Alexis ng kahit na sino.”

“Tama na!” Sigaw niya dito. “Hindi ko alam kung anong gusto mong palabasin Luna,
please, tama na, nasasaktan ka lang.” Mababa ang boses na wika niya but Luna went
on.

“Naalala mo ba noong halos isang buwan siyang hindi nagpakita sa’yo?” She asked
her. Tanda niya iyon. She was so worried for him that time, akala niya ay kung
napaano na ito, but after one month, lumabas ulit si Jacinto.

“Wala akong alam doon. Matagal na iyon, halos dekada na.” Mahinahon pa rin ang
tinig niya.

“May kinalaman ka doon dahil noong gabing bago siya mawala, nakipagsuntukan muna
siya sa ex mong si Kristoff. Galit na galit siya noon na umabot sa punto na
inabangan niya si Kristoff sa labas ng school, malas lang si Jace dahil kasama ni
Kristoff ang mga barkada nito, imbes na si Kristoff ang mabugbog, si JC ang
nasaktan. At kahit anong sabi ko, ayaw niyang ipaalam kasi daw iiyak ka.” Luna
smiled bitterly. “Ayaw ka niyang nakikitang umiiyak, Alexis.
“Please....” Hindi niya alam kung anong mararamdaman niya nang mga oras na iyon.
She didn’t know how to react, alam niya na kahit anuman ang maging reaksyon niya ay
masasaktan at masasaktan si Luna.

“Siguro iyong consolation na lang after all of the things that happened, iyon iyong
kaalaman na noong mga panahong nagpapakagago si Jacinto sa’yo, pareho ninyong hindi
alam na mahal ninyo na ang isa’t-isa.”

Hindi siya makapaniwala. Pakiramdam niya ay huminto ang tibok ng puso niya.

“Hindi pa lang niya alam, pero ikaw ang mahal niya.” Madamdaming wika ni Luna. “And
I hate you for it. Mula noon hanggang ngayon, you’re always on top of his list. Ako
ang girlfriend niya, pero ikaw ang priority.”

“Luna, galit ka lang. Pauuwiin ko si Jacinto. Mag-usap kayo. Maayos ninyo iyon.
Please, huwag mo na akong idamay sa away ninyo. Wala akong ginagawa kay Jacinto.”
Gusto na niyang matapos ang usapang ito kaya tinalikuran na niya si Luna pero bago
siya makaalis ay muli itong nagsalita.

"Ang hirap tanggapin na nabuhay siya ng isang dekada na wala ako, pero hindi niya
kayang mabuhay ng isang taon nang wala ka sa buhay niya."

Hindi na niya ito hinarap. She crossed her arms habang naglalakad papasok ng
kanyang bahay. Slowly, she closed the door at muntik na siyang mapatalon nang
makita niyang nakatayo si JC malapit sa kanya. Puno ng pagtataka ang mukha nito.

“Saan ka nanggaling?” Tanong nito sa kanya. She swallowed. Tinitigan niya si

Jacinto. Hindi niya alam kung paano niya iyto pakikitunguhan sa ngayon. Ang lahat
kasi ng sinabi ni Luna sa kanya, isa lang ang pahawatig noon, kung ang lahat ng
iyon ay totoo, ibig sabihin, noon pa lang ay mahal na siya ni Jacinto? Hindi naman
kasi pwede iyon, siya ang palaging kasama ni Jacinto noon at nakita niya kung paano
nagsimula ang pagmamahal nit okay Luna, nakita rin niya kung paano ito nasaktan
noong. Umiyak pa nga ito, tumulo ang sipon at nagpakalasing sa alak.

“S-sa labas, n-nagpahangin.” Kinakabahang sagot niya. Malamang nagkakamali lang si

Luna. Galit ito kaya kung anu-anong nasasabi nito.

“Nagugutom ako...” Nakangusong sabi nito sa kanya. Kahit naman paano ay napangiti
na siya.

“Lika, may instant noodles ako.” Sabi niya dito at saka inaya sa kusina. Tulad
noong unang beses itong magpunta sa kanya ay umupo ito sa silya at saka pinanood
siya. Nilagyan niya ng noodles ang isang mangkok at saka inihain dito. Naupo na rin
siya, pinanood niya si Jacinto habang kumakain ito kasabay noon ay iniisip niya ang
lahat ng sinabi ni Luna sa kanya. Totoo kaya iyon.

“May tatanong ako, pwede?” Sabi niya bago ito muling sumubo. Tumingin ito sa kanya
at saka tumango.
“Si Kristoff...” She trailed off. Kitang-kita niya ang galit sa mukha ni Jacinto.
Napalunok siya. Huminto ito sa pagkain at saka tinitigan siya.

“Anong meron sa gagong iyon?” He asked.

“Ano... Nakita ko siya ka-kahapon. Kinakamusta ka niya.” Pagsisinungaling niya.

Nalukot ang mukha ni Jacinto.

“Huwag kang lalapit doon, Alexis ha.” Gigil na gigil ito. Nilakasan na lang niya
ang loob niya. Gusto niyang malaman ang totoo.

“Nakipag-away ka daw sa kanya noon pagkatapos noong nangyari sa amin.” Sabi niya
dito. Sumandal si Jacinto sa upuan at saka tinitigan siya.

“Matagal na iyon.” Matipid na sabi nito. Bigla ay bumukal ang mga luha sa kanyang
mga mata. Hindi na niya napigilang mapaiyak. Ibig sabihin totoo?

“Iyon... iyon ba iyong hindi ka nagpapakita sa akin? Isang buwan iyon!” Palahaw
niya.

“Tsk. Ano ka ba? Matagal na iyon.” Bahagyang lumambot ang ekspresyon ng mukha nito
habang nakatingin sa kanya.

“Kwento mo!” Sigaw niya dito.

“Kailangan ba?”

“Kapag hindi mo kinuwento sa akin ngayon, tatawagan ko si Kristof---“

“Inabangan ko siya sa labas ng school ninyo noon. Galit kasi ako. Gusto ko siyang
saktan kasi pinaiyak ka niya. Pero malas talaga ako kasi kahit anong tapang ko,
nabugbog niya ako at ng mga kasama niya. Pagkatapos noon...” He sighed. “Na-ospital
ako... Injured iyong kanang kamay ko. Isang buwang nakaka-cast. Hindi ako nagpakita
noon kasi hindi ako makikilala.”

Lalo siyang napaiyak.

“Para kang tanga, iniiyakan mo ang isang bagay na matagal nang nangyari.” Sabi nito
sa kanya.

“Bakit hindi mo sinabi sa akin?” Humihikbing tanong niya.

“Kasi iiyak ka.” Simpleng sagot nito. Ganoon lang? Dahil lang sa iiyak siya?

“Eh ano naman kung iiyak ako? Palagi mo naman akong pinapaiyak...”

“Iba kasi iyon. Basta iba iyon.” Tumayo ito at saka lumapit sa kanya. Lumuhod ito
sa harap niya at saka pilit siyang pinatatahan. “Huwag ka nang umiyak. Matagal na
iyon. Gumaling naman ako.”

Tinitigan niya si Jacinto. Hindi siya makapaniwala na ginawa nito ang bagay na iyon
para sa kanya. Ang buong akala niya ay wala siyang halaga dito, pero pagkatapos ng
nalaman niya ngayong gabi, pakiramdam niya ay hindi niya kilala si Jacinto. Hinatak
niya itom papalapit sa kanya at saka ito niyakap.

“Sana, Alexis, hindi mo na ako iwan.” Bulong nito sa kanya. She sobbed. Hinigpitan
niya ang yakap niya dito. Hindi... Hindi na talaga niya ito iiwan.

----------------------------------------------------------

“Promoted na ako? Pwede na tayong matulog ng magkatabi ulit?”

Titig na titig ako kay Alexis habang nakaupo siya sa gilid ng kanyang kama. She was
just looking at me too tapos tinapik niya ang tabi niya. Naiilang akong lumapit sa
kanya. Pinapaalala ko sa sarili ko na kahit gusto ko siyang yakapin na tulad noon,
hindi pwede kasi nga girlfriend na siya ng kaibigan ko at ayokong magkasira kami ni
Gene dahil doon.

“Sira! Iniisip lang kita, baka magreklamo ka bukas na masakit ang katawan mo.
Masyado ka kasing malaki para sa sofa ko.” Sabi nito sa kanya. Ngumiti siya;
Pumasok siya sa silid at saka niya isinara ang pinto. Lumapit siya sa kama. Umusog
si Alexis sa may gilid. Naupo naman siya roon. He sighed.

“Goodnight.” Sabi nito sa kanya sabay talikod. He sighed again. Ito pala iyong
feeling ng kumanta noong “you’re so near and yet so far.” Huminga muli siya ng
malalim at saka nahiga na rin. Nakaharap siya sa likod ni Lexy. Gusto sana niya
itong yakapin pero sumisingit sa utak niya ang mukha ni Gene. Napabuntong hininga
na lang siya. Paulit-ulit niyang minumura si Gene sa isipan niya. Kung bakit ba
naman kasi sa lahat ng tao sa mundo ay si Gene pa ang ... hay...

Pumikit siya. Sinubukan niyang matulog pero bigla naman niyang naalala si Luna.
Hindi niya alam kung anong mangyayari sa kanilang dalawa bukas pero sa tingin niya
ay tinapos na nito ang kung anong meron sila. Ang sabi nito ay mahal daw niya si
Alexis. Mahal naman niya talaga ito, kaya nga lang, bilang kaibigan...
Pero...

Bigla siyang nagmulat ng mga mata. Kung mahal niya si Lexy bilang kaibigan, bakit
nakakaramdam siya ng selos kay Gene. Hindi selos iyon na dahil lang sa ito na ang
number one sa buhay ni Alexis, nagseselos siya dahil alam niyang nagagawa ni Gene
ang mga bagay na hindi niya magawa kay Lexy noon.

Tinitigan niya ito. Hindi niya alam kung gising si Lexy, pero gising man ito o
hindi, gusto niyang sabihin dito ang nararamdaman niya.

“Nalilito ako.” Iyon ang namutawi sa kanyang bibig. “Hindi ko alam kung mahal kita
kasi kaibigan kita o kung mahal kita kasi mahal kita.” He said ito out loud. “Sabi
ni Luna sa akin, mahal daw kita. Hindi ko alam, Lexy, ang alam ko lang kasi,
ayokong mawala ka sa buhay ko.”

Sinubukan niya itong hawakan, pero nagulat siya nang bigla itong humarap sa kanya.
Titig na titig ito sa kanyang mukha.

“Sinabi niya iyon?” Tila di makapaniwalang tanong nito. “Kaya ka nandito kasi
sinabi niya iyon?”

“Hindi ko alam kung totoo iyon.” Sabi niya. “Kasi naisip ko, kung mahal kita ngayon
hindi na tayo pwede kasi ayaw mo nang maging parte ako ng buhay mo. Nasasaktan ka
kapag nakikita mo ako. Ayokong nasasaktan ka.” May kung anong bumikig sa kanyang
lalamunan. “Paano ko ba malalaman kung mahal kita? Paano mo ba nalaman noon na
mahal mo ako?”

Hindi niya alam kung bakit niya iyon itinatanong dito. Naguguluhan siya.

“Natatandaan mo noong huling birthday ng Papa mo?”

“Iyong nagpunta tayo sa Subic?” Tanong niya dito. Tumango si Alexis.

“Noong gabi na, kumatok ka sa kwarto ko, sabi mo di ka makatulog. Pinapasok kita
tapos parang ganito tayo, nagkekwentuhan. Si Luna pa nga iyong kwento mo.”

“Iyon na iyon?” Tanong niya. Tumangi ito sa kanya.

“Wala lang, habang nakatingin ako sa’yo na parang ganito lang din, bigla kong
naisip na: Tang ina, mahal ko na ito.”

“May kasamang mura?” Tanong niya dito.

“Oo talaga. Kasi diba, we’ve been together all our lives, naligo ka pa nga sa banyo
namin habang nagbabawas ako sa toilet. Nakita ko na iyang ano mo, tapos alam ko
lahat ng kalokohan mo tapos one night malalaman kong mahal kita? Parang ewan
lang...” Napangiti siya sa sinabi nito.

“Bakit di mo sinasabi sa akin noon?” Tanong niya pa.

“Takot akong mawala ka.” Sabi nito. “Ikaw din naman diba? Sabi ko nga lagi kay
Nanay, ikaw ang gravity sa buhay ko, you make me fall.”

“Sorry, Alexis, nasaktan kita.”

“Wala na iyon. Matulog ka na.” Sabi nito sa kanya. Muli itong tumalikod but this
time, he went closer to her and spoon her. Hindi pa rin malinaw sa kanya ang
nagaganap, sa tingin niya kailangan niyang kausapin ang isang taong alam niyang
makakasagot sa mga tanong niya. Kailangan niyang gawin iyon para sa susunod na
humarap siya kay Alexis, alam na niya kung ano talaga ito sa buhay niya.

He didn’t really sleep that night. Nakahiga lamang siya sa tabi ni Lexy habang
yakap-yakap niya ito, bago tuluyang sumikat ang araw, ay iniwan niya si Alexis.
Kailangan niya ng kausap at pinuntahan niya ang taong alam niyang makakatulong sa
kanya. Makalipas ang ilang saglit ay nakatayo na siya sa tapat ng pintuan nito.
Kumatok siya doon at agad namang bumukas ito.

“Jacinto, anong ginagawa mo dito?” Tanong sa kanya ng kapatid niyang si Aguinaldo.

Pumasok siya sa bahay nito. Nang makapunta siya sa sala ay agad niyang nakita si
Ido– ang pamangkin niyang dalawang taong gulang na.

“Tito!” Sigaw nito ng makita siya.

“Hey kid!” ginulo niya ang buhok nito.

“Uy, Jacinto, nandito ka pala. Kumain ka na?” Tanong ni Grace sa kanya – ang asawa
ni Aguinaldo. He just nodded. Binalingan niya ang kapatid.

“Usap tayo.” Sabi niya dito. Agad namang kinuha ni Grace ang anak nito at saka
iniwan sila. Dinala siya ni Agui sa opisina nito sa bahay. Naupo siya sa silya at
saka tumingin dito.

“Mahal ko na yata si Alexis.” Panimula niya. Agui sat there while encouraging him
to talk. Ikinuwento niya dito ang lahat ng pangyayari sa buhay niya at ni Alexis,
isinama na rin niya ang nangyari sa kanila ni Luna.

“Parang ganito iyan. You were torn between a habit and a dream.” Sabi nito. “Si
Luna ang dream, si Lexy ang habit. Sa sobrang tagal ninyong magkasama ni Alexis,
nasanay ka na nandyan ka. Noong nawala naman si Luna – ang dream - na-realize mo na
hindi mo kayang mabuhay ng wala siya diba? Ito ang tanong diyan, noong nawala
silang pareho sa buhay mo, kaninong pagkawala ang mas nakasakit sa’yo.”
Kay Alexis.

Iyon ang agad na sagot sa isip niya pero hindi niya iyon isinatinig. Nakatitig lang
siya sa kawalan, iniisip niya ang lahat ng nangyari sa buhay niya noong nawala si
Luna at si Alexis.

Noong nawala si Luna, nasaktan siya, pero dumali ang lahat dahil dinamayan siya ni
Alexis.

Noong nagpapakatanga siya sa kakahintay kay Luna at nagpapakalasing dahil sa

kagaguhan niya sa kapatid nito, naroon si Alexis, inalagaan siya nito at pinaghilom
ang sugat sa kanyang puso.

Noong nawala si Luna, naging madali ang pagbangon dahil naroon si Alexis.

Minahal niya naman si Luna noon...

Pero noong nawala si Alexis, nawala rin siya. At kahit naroon si Luna, hindi siya
kumpleto dahil wala si Alexis sa buhay niya.

“Sa tingin ko, alam mo na ang sagot.” Nakangising sabi ni Agui. “Anong masasabi mo
ngayon?”

“Tang na, Agui, ang tanga ko.” Wika niya tapos ay tumayo.

-----------------------------------------------------

After that excruciating talk he had with his brother, umuwi siya sa bahay niya.
Handa na siyang harapin si Luna. Nasaktan niya ito and the least thing he could do
for her was to make things easier, kung paano, hindi niya alam, pero susubukan
niya.

He went inside the house at ang una niyang napansin ang mga maleta nanakalagay sa
gitna ng sala. Kinabahan siya. Tinawag niya si Luna at nang makita niya ito ay
parang gusto niyang saktan ang kanyang sarili.

“Luna...” Tinawag niya ito, ni hindi man lang ito ngumiti sa kanya. Mugto ang mga
mata nito habang nakatingin sa kanya. Umiyak ito. Sigurado siya doon.
“Game over na diba? Natalo ako. Aalis na ako.” Sabi nito.

“Mag-usap muna tayo.” Sabi niya. Nagyuko siya ng ulo at saka sinabing: “I’m sorry.”
Sinampal siya nito. Hindi siya kumibo, he deserved that, kung tutuusin ay kulang pa
nga.

“Sabihin mo sa akin, Jace. Gusto kong marinig... kahit masakit.” Naiiyak na sabi
nito. Nag-iwas siya ng tingin. “Jace...”

“Ma-mahal ko si Lexy.”

Tuluyan nang napahagulgol si Luna. Lalo siyang nakadama ng awa dito. Nag-iisip siya
kanina habang pauwi siya sa bahay na iyon. Naiisip niyang pwede niyang ituloy ang
kasal kahit na hindi niya mahal si Luna. Hindi pa naman alam ni Alexis na mahal
niya ito at sa tingin niya naman kahit malaman ni Lexy iyon, wala na ring
magbabago.

Handa siyang gawin ang lahat para lang huwag masaktan si Luna pero naisip niya rin
ang sinabi ni Gene sa kanya noong nakaraang gabi.

“Hindi natin pwedeng mahalin ang isang tao dahil lang sa mahal nila tayo.
Masasaktan lang sila...”

Ang akala niya si Lexy iyon, pero sa huli si Luna pa.

“Sana maging masaya kayo.” Lumuluhang wika nito. Kinuha nito ang mga maleta nito at
saka lumabas, sinundan niya ito. Luna put her luggage inside her car’s trunk.
Hinawakan niya ang kamay nito.

“Luna, Luna sorry.” Sabi niya dito. Tiningnan siya ni Luna, may mapait na ngiting
gumuhit sa mga labi nito.

“The day before Lexy left, nagkita kami. She looked awful that time at ngayon, JC,
naiisip ko, baka noong araw na iyon ganito rin ang naramdaman niya. Akala ko noon,
si Alexis ang kontrabida sa love story nating dalawa. Kinaibigan ko siya noon just
to get rid of her. Masama na kung masama, pero hindi ako perperkto. Alam mo kung
anong nakakainis? Noong kinaibigan ko siya, I ended up liking her. I couldn’t hate
her kahit pa sa dami ng beses mo akong ipinagpapalit sa kanya.” Humikbi ito.
“Letting go of the person you love isn’t always easy. But if I keep you, we’ll only
end up hurting each other. Kaya ginagawa ko ngayon ang palagiang ginagawa ng mga
babaeng nata-trap sa isang best friend turned lovers relationship. I’m letting you
be happy with her.”

Hindi siya nakapagsalita. Hinagkan siya ni Luna sa kanyang mga labi at saka umalis
ito. Hindi siya makapaniwala na sa ikalawang pagkakataon ay nasaktan na naman niya
ang babaeng minsa’y naisip niyang pag-alayan ng habambuhay.
Bago ito tuluyang umalis ay nilingon pa siya nito. Hinubad nito ang singsing na
ibinagay niya rito halos walang buwan na ang nakakaraan.

“I have a secret JC.” Sabi nito sa kanya. “I had always known that you were in love
with her in denial lang.” Muli siya nitong tinalikuran. Sumakay ito sa kotse at
saka tuluyang umalis. Naiwan siya roon na hawak ang singsing na ibinalik nito sa
kanya.

Nasasaktan siya dahil nasaktan niya si Luna, pero kalakip ng sakit ay nararamdaman
niya ang kasiyahan dahil sa unang pagkakataon, makalipas ang maraming panahon, alam
na niya talaga kung sino ang nagmamay-ari ng kanyang puso...

=================

20. Moments

June 13, 2001

“May date kayo ni Ate Luna?”

Natatawa talaga ako kay Alexis kapag tinatawag niyang at ang kababata kong si Luna.
Isang taon lang naman ang tanda ni Luna sa kanya pero kung maka-ate akala mo five
years na mas ahead sa kanya si Luna.

“Recital niya ngayon, nag-promise ako. Mamaya pa namang three ng hapon. Sama muna
ako sa’yo.” Sabi ko sa kanya. Nagkibit balikat lang siya. “Saan ka ba pupunta?”

“Sa park, mag-skate ako eh. Pinag-aaralan ko iyong bagong trick ni Tony Hawk.” Sabi
pa niya. Napailing na lang ako. Minsan naiisip ko na bagay talaga sa kanya ang
pangalan niya. Nakita kong tumakbo siya sa loob ng bahay at nang muli siyang
lumabas ay nakasuot na sa kanya ang dc cap niya at kipkip na niya ang skateboard
niya sa kilikili. Tinapik niya ang balikat ko at saka inaya akong maglakad papunta
sa park.

“Sabi mo sa akin liligawan mo si Ate Luna?” Tanong niya pa sa akin habang

nagalalakad kami. Tiningnan ko siya. I just gave her a simple smile.

“Bakit ba ate ang tawag mo dun?” Tanong ko pa sa kanya.

“Mas matanda siya sa akin ng isang taon.”

“Eh di dapat ako kuya mo kasi ahead ako sa’yo ng two years.” Biniro ko pa siya.
Alexis made a face.

“Neknek mo nga Jacinto! Iyong tinatawag lang na kuya ay iyong mga kagalang-galang.”
Sabi niya sa akin. Napailing na lang ako. Nakilala ko si Alexis noong third year
high school pa lang ako, second year na siya noon, napakakulit niya, noong una
naman ay hindi ko siya pinapansin, pero noong ma-realize ko na iisang na lang kami
ng mundong ginagalawan, naging malapit na rin ako sa kanya, mula noon, palagi ko na
siyang kasama.

“Sama, akala mo naman cute.” She made a face again.

“Walang skater girl na cute. Maangas ako!” Sabi pa nito. She was only seventeen
years old that time pero kilos bata pa rin siya.

“Ungas!” Binatukan ko siya. Alexis was like a ray of sunshine in my life, she makes
everything sunny and warm. Nakaiwas siya sa batok ko. Huminto siya sa paglalakad at
saka ibinaba ang board niya. Sumunod na lang ako sa kanya papunta sa Skate Park. I
sat on one of the benches there, panaka-naka ay tinitingnan ko siya.

Okay naman si Lexy, mukhang enjoy na enjoy siya sa ginagawa niya. Nakaupo lang
naman ako doon at nagpapalipas ng oras, ka-text ko rin si Luna kaya hindi ako
naiinip. Maya-maya ay lumapit sa akin.

“Jacinto, nagugutom ako. Pakainin mo ako.” Sabi niya habang nakanguso. Ang cute
niya talaga! Isa sa mga rason kung bakit ko siya kinaibigan ay dahil sa ka-cute-an
niya. Naalala ko nga nang minsan ko siyang dalhin sa bahay noon, third year high
school siya noon, ako naman first year college, nang makita siya ni Mama ay tuwang-
tuwa ito sa kanya, pinakain pa nga siya ng Mama ko ng kung anu-ano, sabi ni Mama
para daw nakita niya kay Lexy ang anak na babae na matagal na niyang hanap.

“Anong gusto mo?” Tanong ko sa kanya habang paupo siya sa tabi ko. Ipinatong niya
pa ang mga binti niya sa binti ko.

“Hotdog sandwich saka coke.” Sabi niya sa akin. Inalis ko ang paa niya at saka
tumayo para bilhin ang gusto niya. Agad akong bumalik. Natigilan ako saglit nang
makita ko siyang may kausap na lalaki. She was smiling at the boy. Pareho sila ni
Lexy ng attire, naka-skate shoes din ito at may hawak na skateboard. Nang lumapit
ako sa kanila ay paalis na yata ang lalaki.

“Bye, nice to meet you.” Napansin ko pang namumula ang mukha ni Alexis. Sinundan ko
ng tingin ang lalaki.

“Text na lang kita mamaya.” Sabi pa nung gago. Tinitigan kong maigi. Nang tuluyang
makaalis ay binalingan ko siya.

“Sino iyon?” Tanong ko. Kinuha niya sa akin ang pagkaing binili ko.
“Kristoff daw, crush niya daw ako, ayun hiningi iyong number ko.”

“At binigay mo naman?!” Di makapaniwalang tanong ko.

“Easy ka lang! Alam kong makaluma ang pangalan mo, pero huwag mo akong itulad sa’yo
ha? Hindi ako Maria Clara. Saka crush ko din si Kristoff eh.” Tila kinikilig na
pag-amin niya sa akin.

“Crush mo iyon?” Di ako makapaniwala talaga. Tumango siya bago uminom ng coke.

“Akala nga niya boyfriend kita. Sabi ko hindi.”

“Sana sinabi mo, oo! Para hindi ka na sana niya ginulo.” Naiirita ako. Kung gaano
ko siya inaalagaan at pinoprotektahan mula sa kung kaninong masamang elemento,
ganoon naman siya ka-careless!

“Eh? Yuck ha. Hindi kita magiging boyfriend. Ni wala nga akong crush sa’yo.” Sabi
niya. Parang nasaktan ako sa sinabi niya. Tiningnan ko siya ulit, nguya siya nang
nguya. Kahit kailan talaga salaula itong babaeng ito. Pinili ko na lang bale-walain
ang naramdaman kong kaunting sakit. Umupo na lang ako sa tabi niya at tulad nang
palagi niyang ginagawa ay ipinatong niya ang mga binti niya sa hita ko at saka
kumain na naman.

Nasanay na ako na ganito kaming dalawa. Minsan nga naiisip kong hindi ko siguro
kakayanin kapag nawala si Alexis sa buhay ko. Sa ngayon kasi, siya ang balance sa
buhay ko, she keeps everything in their rightful places.

“Bakit nakatingin ka? Nagagandahan ka sa akin?” Tanong niya.

“Hindi, naga-gwapuhan ako sa’yo! Ang gwapo talaga ng best friend ko!” Sabi ko sabay
gulo sa buhok niya. Humalakhak siya. It’s always nice hearing her laugh. Tumagal
kami sa ganoong posisyon. Nagkekwentuhan lang kami ng kung anu-ano, minsan tungkol
sa pelikulang napanood niya, minsan tungkol sa kapatid niya pero ang pinakagusto
kong parte ng kwentuhan namin ay iyong bigla niya akong tatanungin kung anong nasa
isipan ko.

“Anong iniisip mo?” She asked out of the blue.

“Kung ano tayo, twelve years from now.”

“Huh? Ang advance naman pero sige, twelve years from now, kayo na ni Ate Luna tapos
may mga babies na kayo.”

“Oo, tapos ninang ka ng lahat ng anak ko.” Sabi ko pa sa kanya. Lexy giggled.
“Twelve years from now siguro, hindi ka na skater girl. Sigurado ako na magiging
lady ka na.”
“Wow! Iniisip mo sa akin iyon?” Tanong niya na parang di makapaniwala. Tumango ako.
She laughed out loud again. Ang tagal naming magkausap ng ganoon. Hindi ko na nga
namalayan na two-thirty na pala at male-late na ako sa usapan naming ni Luna.

“Ha? Late ka na? Naku, patay ka, Jacinto!” Sabi pa niya sa akin. Napangiwi ako.
Kasalanan niya kung bakit ako male-late pero ako pa rin ang sinisisi niya. Luka-
lukang babae talaga.

“Aalis na ako. Text na lang kita mamaya.” Sigaw ko sa kanya.

“Bye, Utak ng Katipunan! I’ll miss you!” Narinig kong sigaw niya mula sa likuran
ko. Napapangiti ako sa tuwing maririnig ko ang mga katagang iyon na lumalabas sa
bibig niya. The thought of her missing me makes my heart leap.

Bago ako tuluyang umalis ng park ay muli ko siyang nilingon, nakangiti pa rin ako
pero unti-unting nawala ang ngiti ko nang makita kong nakasadlak na sa lupa si
Alexis. Hindi na ako nagdalawang isip pa, agad ko siyang tinakbo.

“Lexy!” Sigaw ko. Nang makalapit ako sa kanya ay kitang-kita ko ang malalaking
galos sa tuhod niya.

“Shet! Nalaglag ako.” Sabi pa niya. Hindi na ako nagdalawang isip, binuhat ko siya,
dadalhin ko siya sa ospital dahil naiisip kong baka ma-infection pa ang mga sugat
niya. Isinakay ko siya sa kotse ko at saka mabilis na pinasibad ang sasakyan.

“Huy saan tayo pupunta?” Tanong niya sa akin. Nang tingnan ko siya ay nakita kong
umaagos ang dugo sa binti niya.

“Sa ospital, saan pa ba?”

“Uwi mo na lang ako. Baka ma-late ka pa sa recital ni Ate Luna!”

“Tumahimik ka! Recital lang iyon! Magpa-piano lang siya, ilang beses ko na siyang
napanood mag-piano, ikaw, ikaw, mas kailangan mo ako!”

Alalang-alala ako sa kanya. Natahimik na siya. Nang makarating kami sa osipital ay

agad siyang dinala sa emergency room. Hindi naman daw malala ang sugat ni Alexis,
kinailangan lang linisin at lagyan ng benda. Nang matapos siyang gamutin ay saka
lang ako lumapit sa kanya. Nakanguso siya habang nakatingin sa mga tuhod niya.

“Ayan may takip na.” Sabi ko sa kanya. Hinawakan ko ang tuhod niya, naramdaman kong
may tumulong tubig sa mga kamay ko. Nang silipin ko siya ay nakita kong umiiyak
siya.
“Alexis?” Nagulat ako nang bigla niya na lang akong yakapin. Napasinghap ako. Hindi
ko alam kung bakit bumilis ng ganoon ang tibok ng puso ko,. MAs mabilis pa ito
ngayon kaysa kapag nakikita o kasama ko si Luna.

“Salamat, JC ha?” Humihikbing sabi niya sa akin. Niyakap ko na rin siya.

“Lahat gagawin ko, basta wag ka lang iiyak. Ayokong iiyak ka, Lexy. Ganoon kita
kamahal.”

Oo, mahal ko siya... Hindi ko alam kung bakit bigla kong naisip iyon. Sa tagal ng
pinagsama naming dalawa, ngayon ko lang talaga naisip na mahal ko siya.

------------------------------------

October 17, 2001

Alam kong nakapamintana na naman siya. Sinabi ko kasi sa kanyang pupunta ako sa
kanila ngayong araw. Excited akong makita si Alexis ngayong araw, ikukwento ko kasi
sa kanya ang nangyari sa date naming ni Luna kagabi. Tuwang-tuwa pa akong tumapat
sa bintana ng sala nila, pero nagtaka ako nang wala roon si Alexis. Nag-text naman
ako sa kanya kanina, bakit hindi niya ako hinhintay sa may bintana? Napilitan tuloy
akong kumatok sa pinto nila. Pinagbuksan ako ng Nanay niya at iginiya ako sa pinto
ng kanyang silid. Kumatok ako, napansin kong bukas iyon kaya pumasok na ako.

At noon, nanlumo ako nang makita ko si Alexis. Nakaupo siya sa kanyang kama,
nakasandal sa pader habang mugto ang mga mata. Agad akong lumapit sa kanya.

“Lexy, anong nangyari?!” Sigaw ko. Nakadama ako ng pag-aalala. Tumingin siya sa
akin at saka umiyak nang umiyak.

“Iniwan na ako ni Kristoff. Ayoko kasing makipag-sex sa kanya. Ipinagpalit niya ako
sa iba.” Yumakap siya sa akin at saka hinawakan ng mahigpit ang mga braso ko. Iyak
lang siya nang iyak, niyakap ko naman siya ng mahigpit. Hindi ako mapakali.
Nakakaramdam ako ng matinding galit sa mga oras na ito. Anong karapatan ng Kristoff
na iyon na saktan ang Alexis ko? Iniingatan ko si Alexis, inaalagaan, ni hindi ko
siya pinadadapuan sa langaw o lamok pero anong ginawa niya? Pinaiyak niya ang
pangalawang pinaka-importanteng babae sa buhay ko.

Hinayaan ko lang siyang umiyak nang umiyak. Nang napansin kong nakatulog na siya ay
inihiga ko siya sa kama at saka umalis. Balak ko sanang umuwi na lang pero hindi ko
nagawa. Imbes na sa bahay, dumiretso ako sa school nina Alexis at inabagan ko sa
labas ang labas ang lalaking iyon. Nang makita ko siya ay agad ko siyang sinugod
pero imbes na ako ang mambugbog ako ang nabugbog.

Nawalan ako ng malay at nang magising ako, nas aospital na ako at ang una kong
nakita ay ang namamagang mga mata ni Luna.

“Jace....” Tinawag niya ako. Napangiwi ako sa sakit ng katawan pero nang maalala
kong napapaputok ko ang labi ng lalaking nanakit sa Alexis ko, nakadama na rin ako
ng kaunting kasiyahan.

“Luna, pinaiyak siya nung gagong Kristoff na iyon! Hindi pwedeng masaktan si Alexis
ng kahit na sino.” Iyon ang una kong sinabi kay Luna matapos kong magkamalay.
Umiyak siya, hindi ko alam kung bakit pero isa lang ang malinaw sa akin, masakit
man ang buong katawan ko, masaya pa rin ako kasi nasapak ko ang lalaking nagpatulo
ng mga luha niya.

----------------

October 24, 2001

“Jace, pwede mo naman siyang puntahan. Kaysa iyong nandito tayo habang sinisilip mo
siya.”

Isang linggo na akong nakalabas ng ospital pero hindi ko pa rin pinupuntahan si

Alexis. Palagi ko lang siyang sinisilip sa malayo, nakikita ko namang hindi na siya
ganoong kalungkot. Tiningnan ko si Luna. Nginitian ko siya, nagpapasalamat talaga
ako na sinasamahan niya ako sa tuwing sisilip ako sa labas ng school ni Alexis
tuwing hapon.

“Thank you, babe ha?” Sabi ko sa kanya sabay halik sa kanyang pisngi. Nakita kong
ngumiti siya. Ang bait-bait ng girlfriend ko. Iyon lang ang palagi kong naiisip.

“Puntahan mo na si Lexy. Alam kong nag-aalala na siya sa’yo.” Sabi niya sa akin.
Umiling ako.

“Hindi pa ako magaling.”

“Eh ano naman? Kaya ka nga nagkaganyan dahil sa kanya!” Bahagyang tumaas ang boses
niya sa akin.

“Babe, kapag nakita niya ako, iiyak na naman siya. Ayokong nakikitang umiiyak si
Alexis... Nanghihina ako kapag nakikita ko siyang umiiyak.”

---------------------------------
Alexis woke up the next morning without Jacinto by her side. Nakadama agad siya
nang pag-aalala dito. Agad siyang bumangon para matawagan ito pero hindi nito
sinasagot ang tawag tawag niya. She sat in the middle of her bed tryong to recall
what happened last night.

He said that he might be in love with her.

Napabuntong hininga siya. Hindi niya alam kung tama ba na nakadama siya ng kaunting
pag-asa. Pilit niyang sinasabi sa kanyang sarili na hindi tama iyon, na hanggang
doon na lang talaga sila pero hindi talaga niya maiwasan.

She never thought that they will get in a situation like this. She had been
dreaming about him loving her since the day she found out she loved him. Hindi
iilang beses niyang iniyakan si Jacinto, minsan pa nga ay kinaawan niya ang sarili
niya. Marami na siyang pinagdaanan na ito ang kasama. Oo nagkasakitan na sila, pero
kung tatanungin niya kung anong alalaala ang mas matimbang, nananatili pa ring mas
lamang ang masasayang alaala niya kasama si Jacinto.

Lumabas siya ng bahay. She thought of waiting for him. Iniisip niya na baka bumalik
ito, baka gusto nitong makausap siya bago...

She sighed again. Ayaw niyang isipin pero baka nagkaayos na ito at si Luna. Kung
tutuusin ay napakasakit isipin noon para sa kanya. Sabi nito sa kanya, parang mahal
siya nito, gusto niyang panghawakan iyon, gusto niyang maniwala sa posibilidad na
mahal na rin siya ng taong minamahal niya pero posible rin na mas nangibabaw dito
ang pagmamahal nito para kay Luna kaya iniwan siya nito.

Napailing siya, gusto na naman niyang umiyak. Mukhang sa ikatlong pagkakataon ay

mabibigo na naman siya kay Jacinto.

Lumabas siya ng gate, naisip niyang hintayin ito. Uupo sana siya sa bench na nasa
labas ng bahay niya pero nahagip ng kanyang mga mata ang isang pigurang nakaupo na
roon. Pinakatitgan niya ang taong iyon at ganoon na lang ang tuwa niya.

“Huy, Jacinto, umaano ka diyan?” Tawag niya dito. He looked at her, a weak smiled
formed on his face. Hindi siya nakatiis, nilapitan niya ito. Naupo siya sa tabi
nito, nagulat pa siya nang pagka-upo niya ay biglang hatakin ni Jacinto ang mga
binti niya at ipinatong sa hita nito. Then, he looked at her. Her mouth parted a
little bit when she saw the intensity in his eyes.

“Huy...” Dinutdot niya ang balikat nito. Hinuli nito ang kamay niya at saka
hinawakan iyon.

“Do you remember what you used to ask me everytime we talk and we’re like this?” He
asked in a very low voice. Napalunok siya.
“What’s on your mind?” Tanong niya dito. Hindi siya sigurado pero nang ngumiti si
Jacinto ay gumaan naman ang pakiramdam niya.

“Yeah... that.” He sighed. “Ask me again.”

“What’s on your mind?” She asked.

“I love you.” He answered. “That I’m sure of that now and that I want to be with
you in every way I know.” Dahan-dahan siya nitong nilingon. “That’s what’s on my
mind.”

“Love mo ako? Bilang friend?” May kung anong bumikig sa lalamunan niya. Jacinto
smiled again.

“I don’t want to be your friend anymore.” Mahinang sabi nito. Parang gusto niyang
maiyak.

“Talaga?” She asked him just to be sure. Jacinto nodded.

“I have things to say, but you have to listen okay... I have been thinking about it
all night and I don’t know if this is right or wrong.” He said to her. Ginagap nito
ang kamay niya at saka ipinakita sa kanya. “Do you see how our hands fit
perfectly?” He said. Naiiyak siya. Bakit parang alam na niya ang pupuntahan ng
sasabihin ni Jacinto?

“This morning, I realized that I am in love with you.” He smiled. “And that was the
most shocking thing that ever happened to me. I was actually happy and scared
because I am in love with you... Tapos habang nag-iisip ako, na-realize ko na hindi
ako na-in love sa’yo kanina lang o kahapon o noong mga panahong wala ka, Alexis.”
He took a deep breath.

“Do you remember that moment when you had that accident in your board and I had to
take you to the hospital?”

“Yes...” Kinakabahan siya, ano bang sinasabi ni Jacinto? Hindi niya mahulaan. Gusto
na niyang i-fast forward ang lahat.

“When you were crying, you hugged me, do you remember what I told you?” He was
looking at her intently pero wala itong mga ngiti sa labi.

“Sabi mo sa akin noon, lahat gagawin mo basta huwag lang ako umiyak.” Napalunok pa
siya habang sinasabi ang mga salitang iyon.

“That’s the moment.” Sabi nito sa kanya. Noong una ay hindi niya maintindihan kung
anong moment ang sinasabi nito pero nang unti-unti niyang maintindihan ay umawang
ang mga labi niya. Jacinto smiled at her again, parang nahihiya pa itong tumingin
sa kanya pero makalipas ang ilang sandal ay nakipagtitigan na ito sa kanya.

“You see, I loved you even before you loved me. I just wasn’t aware of it. Akala ko
normal lang iyon kasi best friend kita tapos mahalaga ka sa akin. Even while I was
with Luna, it had always been you. Bobo lang ako. Kung noon ko pa sana sinabi o na-
realize, sana hindi na tayo dumating sa puntong ito.” Nanginginig ang tinig nito.

“Mahal na mahal kita Alexis.” Sabi nito sa kanya. Tumahimik ito.

“Pero...” Alam niyang may sasabihin ito, alam niyang may kasunod ang mga katagang
iyon.

“Sa ngayon, hindi pa tayo pwede...”

And that pained her. Napasinghap pa siya habang nakatitig dito. Kinagat niya ang
labi niya para hindi siya mapaiyak. Jacinto held her hand tightly as if he was
assuring her that he will never let her go, pero alam niyang kabaligtaran noon ang
mangyayari.

Jacinto’s tears fell. Pinahid niya iyon.

“Huy, wag ka nga umiyak. Para ka namang tanga.” Pinilit niyang tumawa. Hinuli ni
Jacinto ang free hand niya at saka hinawakan rin iyon.

“Ayoko sana... pero alam kong alam mo rin na ito iyong pinakatamang gawin diba,
Alexis?” He asked her. Kahit masakit ay tumango siya. Tama naman ito. Sa dami ng
nangyari sa kanila ngayon, alam niyang kailangan nila ng distansya at panahon.

“Time and space, we need that, but it doesn’t mean that I love you less.” Inilagay
nito ang mga kamay niya sa mukha nito. Then he looked at him. Ang dami-dami niyang
nakikita sa mga mata ni Jacinto, tears, sadness, fear but the best part of looking
in his eyes was the part where she could actually see the love he had for her. He
was being truthful, mahal nga siya nito.

“I love you too.” Sabi niya dito. Jacinto smiled. Hinagkan siya nito sa noo at saka
tumayo na. Aalis na ba ito? Ganoon na lang iyon? Ibig sabihin, nagpunta lang ito sa
kanya para magpaalam?

“Aalis ka na? Ganoon na lang iyon?” Nanginginig ang boses na tanong niya. “Hindi mo
ba sasabihin sa akin kung kailan ka babalik? Jacintoooo!”

Jacinto faced her. Inabot nito ang kamay niya at saka siya nginitian.

“Hindi pa ako aalis. Kikiss muna ako.” Sabi nito. Walang sabi-sabing hinapit siya
nito at saka hinagkan sa mga labi. She sighed when she felt his lips touching hers,
she had missed him so much and knowing that he’ll be leaving her again, alam niyang
mami-miss na naman niya ito, she was supposed to satisfy herself with this kiss
dahil hindi niya alam kung kailan ito babalik, she pulled him even closer. She
wanted to feel him, eveyry touch, every stroke of his glorious lips, she didn’t
want to let go but she knew she had too. So when he broke the connection of their
lips, hindi niya napigilan ang mapaluha.

“Bye, Lexy.” He said those words with so much finality that it scared her. Baka
hindi na ito bumalik. Hindi na siya nakapagsalita. She waved at him, Tuluyan na
itong tumalikod. Naiwan siyang nakatayo roon, pinapanood itong umalis, pilit niya
itong tinatanaw at nang tuluyan na itong mawala ay saka lamang niya hinayaang
bumagsak ang mga luhang kanina pa niya pinipigilan.

Jacinto left her, but she wasn’t hurt at all. She was left with a hopeful heart,
alam niyang babalik ito. Ang kailangan na lang niyang gawin ay ang maghintay...

=================

EPILOGUE: Best friends

September 25, 2014

Dear Heart,

I am watching the man I love as he waits for the woman he wanted to be with for the
rest of his life. It kinda sucks but I have to be happy for him. He was after all,
my best friend.

-------------

“Best friend. The one friend that is closest to you. But what if, you fall in love
with your best friend? What will you do?”

I was smiling that day and I realized that my smile was a genuine one. I am really
happy as I look at the couple in the middle of the church exchanging their loving
looks as they say their vows. Masaya ako at alam kong masaya ang lahat ng tao sa
paligid ko ngayon.

The couple’s happiness was radiating, nakakahawa, hindi lang ang kasiyahan nila
kundi pati ang pag-ibig na nararamdaman nila para sa isa’t-isa.

“Ikaw, kahit na minsan, slow ka, kahit na minsan, mas mabagal ka pa sa internet
namin sa bahay, mahal na mahal naman kita at sa dami ng pinagdaanan nating dalawa,
I know in my hearts of hearts, I know Jacinto Emilio, na ikaw lang ang para sa
akin.”

I laughed as I hear Alexis’ vows of love towards the man standing neXt to her.
Totoong tawa, walang kasamang bitterness.

“Alexis Sara Cai...” It was Jacinto Emilio’s turn. I saw him take Alexis hand and
the he sighed. “Every time I look at you, I always remember that time when I first
realized that it was you that I want to spend the rest of my life with. I was
twenty, you were seventeen, I wasn’t aware of it that time but right now as I look
at you, by the way, you look so beautiful and the best part of it is your mine, I
am thankful that you gave me the chance I didn’t think I deserve, you waited for me
for a year...”

I wiped my tears as I heard the shakiness of Jacinto’s voice. Knowing him, I know
that he was about to cry. I had seen him cry so many times last year habang naka-
isolate siya kay Alexis.

I saw how hurt he was habang tumatagal ang panahon na hindi niya ito kasama.
Madalas kong sabihin sa kanya noon na bumalik na siya pero ang lagi niyang sagot...

“Hindi pa pwede, nasasaktan pa siya sa tuwing nakikita ako. Kailangan munang

gumaling iyong sugat na binigay ko sa kanya bago ako humarap muli sa kanya.”

Jacinto lived for a year like a stalker. Hindi man siya nagpapakita kay Lexy palagi
naman siyang nakasunod dito. Nainis na lang talaga ako sa kanya kaya isang gabi,
pinagsasampal ko siya. I told him to man up and face Alexis.

“Hindi pa pwede---“

Isang malakas na sampal ang binigay ko sa kanya.

“June two na bukas! Birthday na naman niya! Bumalik ka na! I know how much she was
missing you! Man up, Jacinto!”

After that night, Jacinto man up and he finally faced Alexis.

I was there, we’ll not in front of her door, nasa kotse ako noon, inihatid ko si
Jacinto para sigurado ako na pupuntahan nga niya si Alexis. Baka kasi puntahan niya
nga, hindi na naman siya magpakita. I was watching him as he knocked on her door, I
saw when the door opened, I saw Alexis smiled when she saw Jacinto, I saw them
kiss. I was their to witness everything and I was really surprised to realize na
hindi na ako nasasaktan.

Right at that moment, I realized na hindi lang si Alexis at si Jacinto ang masaya
kundi pati ako, because finally, I let Jacinto go, I had moved on.
“You have always been my dream, a dream that became a habit...” pagpapatuloy pa ni
Jacinto. “A habit turned to dream, and now thirteen years later, my dream became my
reality. That’s how much I love you. And p.s. I still owe you ten more kisses.
Patay ka sa akin mamaya.” Nakita kong kinindtan pa ni Jacinto si Alexis. Tawa naman
ako nang tawa. Was he even allowed to say that inside the church?

“Congratulations, Alexis Sarah and Jacinto.” The priest looked at the both of
them. “Jacinto, you may now kiss your bride.”

And he did. I was the first one to clap my hands. I was smiling so wide. Sa dami ng
pinagdaanan nilang dalawa. I really think that they deserve this moment. And as I
was looking at them, I realized that they are made for each other at masaya ako
dahil naging part ako ng journey papunta sa kanilang happiness...

The end

=================

*Huling Hirit

May 31, 2013

“Uwian na! Tara, Alexis! Labas tayo!”

I smiled at my officemates. Tulad nang dati ay inaaya na naman nila akong lumabas,
nakasanayan na lang yata nilang gawin iyon kasi kahit naman anong aya nila sa akin,
hindi rin naman ako sumama.

“Pass muna, uuwi na ako.” Sabi ko sa kanila. Agad kong kinuha ang bag ko at saka
nagmamadaling lumabas ng building. Uuwi na talaga ako. I know it’s too early but
I’ve been doing this – going home early – since the day Jacinto Emilio left me. I
sighed as his memories crossed my mind. I miss him terribly. I guess this is the
feeling of loving someone pero hindi mo pa makasama.

Nang makalabas ako ng builing ay agad akong nagpunta sa pinaka malapit na

convenience store para mamili ng ice cream, ganoon lang naman ang routine ko,
bahay, trabahi, store, bahay... Maaga aong umuuwi lagi kasi iniisip ko na sana,
pagbalik ko sa bahay, nandoon na siya, hinihintay ako. Pero isang taon ko nang
iniisip iyon, hindi pa rin siya dumarating.

Pumara ako ng taxi, iniisip ko pa rin si Jacinto. Hindi ko alam kung nasaan siya,
wala akong balita sa kanya. Hindi ko naman naisip na when he said that we needed
time and distance, didistansya siya ng bongga. Mag-iisang taon na siyang wala sa
isang buwan, gusto ko na talaga siyang makita, miss na miss ko na siya.

I sighed again, that day when he said goodbye was also the day he told me he loved
me. Ang pinaka hindi ko makakalimutan sa lahat ay iyong sabihin niya that he loved
me even before I loved him – noong una ay hindi ako naniniwala but then, he told me
the moment when he realized that he was in love with me and I automatically
believed him.

Lahat ng sinabi ni Luna sa akin nang gabing iyon ay totoo. Everything Jacinto did
was because of me, he loved me even before he realized it, he loved me with all his
heart at sa tuwing naiisip ko ang mga bagay na pinagdaanan naming nang magkasama,
natatawa ako kasi sa huli, ako pa pala ang hindi nagpahalaga masyado. I hated the
fact that I didn’t see that Jacinto was treating me more special than any of his
girlfriend. Siguro kung nakita ko iyon noon, hindi na sana kami umabot sa punto na
kinailangan pa niyang umalis.

Kung sabagay, naiintindihan ko naman siya. Kahit mahal naming ang isa’t-isa, kung
may nasasaktan naman kami, hindi rin kami magiging masaya.

At iyon lang naman ang gusto ko, ang maging masaya kasama ang mahal ko. And I guess
waiting for him doesn’t bother me at all, bakit? Kasi nakapaghintay naman ako sa
kanya ng halos ilang taon bago niya sabihin sa akin na mahal niya ako, hindi na
mahirap ang hintayin pa siyang muli.

Waiting was never easy, pero alam kong babalikan niya ako, that makes everything
else much easier for me to deal with.

“Para na manong.” Sabi ko nang tumapat na ang sasakyan sa gate ko. I paid him then
I got off the car. I walked towards the gate pero bigla akong natigilan, I saw one
long stemmed pink rose na nasa labas ng gate ko. I picked that up and I looked
around. Wala namang tao, sinong mag-iiwan noon doon?

Napansin ko na may card na nakalagay doon. Kinakabahang binuksan ko iyon and I got
the biggest surprise of my life when I read what was written in there:

I miss you. <3 JC

My tears started falling, I wasn’t crying because I’m sad, I’m happy, it’s just
that I’ll be happier if he’s here. Idinkit ko sa dibdib ko ang sulat niya kasama ng
rose. At least after almost a year, may paramdam na siya. Alam ko, nararamdaman
kong babalik na siya, konting hintay na lang...
---------------------------

June 01, 2013

I woke up extra early that morning. Naisip ko kasing tumakbo, masyado nang matagal
ang huling work out ko and I badly need to run, isang paraan na rin to shake the
longing off my system.

Longing, ang tagal-tagal ko nang nami-miss si Alexis, gusto ko na siyang makita,

mayakap, I’ve been wanting to knock on her door many times and kiss her. Gusto ko
nang bumalik sa kanya pero hindi pa pwede. Hindi pa magaling ang sugat na iniwan ko
sa puso niya noong mga panahong minahal niya ako. Hindi pa kami pwede, gusto ko sa
oras na magkasama na kami ulit, gusto ko iyong masaya lang kami, I want our second
time to just be the best time of our lives. Gusto ko na sa oras na harapin ko siya,
wala na akong makikitang sakit sa mga mata niya.

Naalala ko pa noong minsang sinundan ko siya pauwi, akala ko talaga nakita niya ako
noon, huminto kasi siya at saka tumingin sa direksyon ko, nagtago ako sa may poste,
my heart was beating so fast, I was really scared, hindi niya pa kasi ako pwedeng
makita noon, hindi pa ako ready na harapin siya. Although I love her so much, I
knew that I had to be away from her to prove to myself that I deserve her and the
love she feels for me. Ayoko na basta na lang kami mag-jump sa sitwasyon, I don’t
want to strike while the iron is hot, baka pareho lang kaming mapaso sa huli.

Lumayo lang naman ako para sa huli, pareho kaming ready, pero hindi ko inaasahan na
ganito pala kahirap ang malayo sa kanya.

I remember Luna telling me na hindi ko daw kayang mabuhay ng wala si Alexis sa

mundo ko, back then, kami pa, I wasn’t aware na iyong nararamdaman ko para kay
Alexis ay hindi na love for a friend kundi I was in love na pala sa kanya and when
I isolated myself, doon ko lang napatunayan na tama si Luna. Hindi ko nga kayang
mabuhay nang wala si Alexis sa mundo ko, so the isolating part of my plan didn’t
really succeeded. I ended up following her everywhere.

Sinusundan ko siya papasok sa trabaho, sometimes I will seat near her sa loob ng
coffee shop, minsan, pilit ko siyang tinatanaw sa loob ng bahay, gusto ko lang
siyang makita, I just want a glimpse at kapag okay na ako, aalis na ako, I’ll live
my life without her again, tapos kapag nami-miss ko na naman siya, susundan ko ulit
siya , titingnan lang pero hindi ko siya lalapitan. Ganoon lang ang buhay ko sa
ngayon.

Alexis is my medicine. Whenever I have the yearning flu – I’ll come out and see
her, after that okay na ako. At sa tuwing makikita ko siya mula sa malayo na
naghihintay din sa akin, hindi ko maiwasan ang hindi makadama ng saya.
The woman I love was waiting for me. Iyon ang pinaka masayang pakiramdam sa lahat.

I started my morning run still with Alexis’ thoughts in my mind, muntik ko nan na
ngang mabangga iyong poste sa kaliwa, hindi ko kasi napansin. After almost an hour,
tinapos ko ang pagtakbo. Umuwi ako sa bahay para maligo at para pumasok sa office.
I did my regular routine, bahay, office, office ni Lexy, bahay ni Lexy...

I was always following her around. I wanted to make sure na nakaakuwi siya ng
maayos, na walang umaaligid sa kanya, na hindi siya nagugulo.

I smiled when I saw her went inside her house. I wondered kung nakita niya ba iyong
rose na iniwan ko sa harap ng bahay niya. Pinanood ko siya habang papasok siya ng
bahay, bago niya tuluyang isara ang pinto ay humarap siya at saka sumigaw.

“Hoy Jacintoo!!! Alam kong nandyan ka lang! Birthday ko na bukas, bumalik ka na!”
Biglang nanginig ang boses niya. “Miss na miss na kita eh...” She took a deep
breath then she closed the gate.

Nakita ko ang mukha niya, I saw how hurt she was. Gustong-gusto ko nang lumabas ng
kotse at yakapin siya. I want to tell her how much I miss her, I want to tell her
that being away from her kills my heart, I want to be with her but then, I know
that this wasn’t the time.

Malungkot na pinasibad ko ang sasakyan, umuwi ako nang may pag-aalinlangan sa puso.
I saw Luna standing outside my house. Napabuntong hininga pa ako.

“Hey.”

Walang sabi-sabing sinampal na lang niya ako bigla.

“Luna! Ano na namang ginawa ko?!” I exclaimed. Huwag naman niyang sabihin sa akin
na may ginawa na naman akong mali sa kanya? The last time I checked, okay na kami.
She had forgiven me and we’re good friends now, tapos bigla na lang niya akong
sasampalin? What the hell is wrong?

“June two na bukas! Bumalik ka na I know how much she was missing you!”

I smiled. Kahit nasampal na ako ni Luna ay masaya ako. Kasi at least, alam kong sa
oras na bumalik ako kay Alexis, hindi na siya masasaktan. Heto na nga siya, she’s
pushing me to go back.

“Hindi pa pwede nasasa----“

Muli niya akong sinampal.

“Nanggigigil na ako sa’yo!” Bigla na lang niyang hinatak ang tainga ko at saka
hinatak ako papasok sa kotse niya.

“Aray! Luna masakit!” Sabi ko sa kanya.

“Napapagod na ako ha! Masakit ka na sa bangs!” Tinulak niya ako papasok sa loob at
saka isinara ang pinto. Umikot siya sa driver’s seat at saka sumakay na rin, maya-
maya ay tumatakbo na ang kotse, nakatingin lang ako sa kanya.

“Saan ba tayo pupunta?” I asked her.

“Kung naduduwag kang makita si Alexis, pwes dadalhin kita doon.” Sabi nita sa akin.
Napapalatak ako.

“Luna, hindi pa ----“

“Tse!” She said to me. “What are you even waiting for? The right time? The right
moment? Jacinto, when you love, everything is the right moment, it may not be the
right time, but the right moment is just always around the corner, waiting to be
discovered. So if you’re telling me you are waiting for the right moment, ito na
iyon, papalagpasin mo ba pa?”

I looked at her and I realized that she was right.

“Fine, if you’re so impatient...” natatawang sabi ko. Bigla niya akong hinampas.

“Hindi ako nagpa-friendzoned para lang manood ng slooooow, movie.” Humagikgik si

Luna. Napailing na lang siya. Pinakiramdaman niya ang kanyang sarili, ito na talaga
iyon, haharapin na niya si Alexis.

------------------------------------------------

June 02, 2013

12:04 am
I wiped my tears while I looked at the birthday cupcake I bought yesterday.
Birthday ko na pero wala pa rin si Jacinto. Pesteng Utak ng Katipunan iyon. Slow na
nga, mukhang wala pa siyang balaka balikan ako! I was really crying, I was really
hurt. Akala ko ba mahal niya ako, bakit wala pa rin siya? Hindi niya ba ako nami-
miss man lang kahit kaunti? I know he was the one who put the rose in front of my
house, so I know that he was just around the corner, pero bakit ang tagal-tagal
niya?

Lagi na lang niyang kinakalimutan ang birthday ko. Parang, parang hindi na niya ako
mahal...

Napayuko ako sa coffee table. I guess I have to really wait for him, kung sabagay,
next month pa naman iyong one year na wala siya, pero kasi, miss na miss ko na
siya.

Dingdong...

I heard the doorbell. Agad akong nag-angat ng ulo. Hindi ko alam kung para saan ang
kabang naramdaman ko pero I suddenly have a good feeling about this. Tinakbo ko ang
distansya ng kinalalagyan ko at ng pintuan. Nanginginig ang kamay na binuksan ko
ang pinto at muntik na akong mapaiyak nang makita ko siya...

Si Jacinto Emilio – ang utak ng katipunan pero slow naman.

He was standing right at my door and he was intently looking at me. I smiled.

“Take two...” Sabi ko sa kanya. Kumunot ang noo niya pero hindi ko na siya hinintay
magsalita. Isinara kong muli ang pinto at hinintay siyang kumatok and when he did,
I opened the door and I jumped on to him. I wrapped my legs around his waist and
gave him a single-lip kiss – my favorite kiss – ever -, then I pulled away and
looked at him.

"Bakit late ka?" My tears were falling, but I wasn't crying because I'm sad or
something. Umiiyak ako dahil finally, nandito na ulit siya sa harap ko. "Pwede pa
ba?" He asked me. I cannot believe that he was asking me kung pwede ba
pa. "Siyempre." I said in between tears. He pulled me closer and hugged me tightly.
I was so happy. Finally. Nandito na siya.

“Happy birthday, I love you...” He whispered to my ear. I hugged him even more.

“After ten years, ngayon mo lang ulit ako binato ng happy birthday on time.”
Natatawang sabi ko.

“I love you.” Ulit niya sa akin. “I love you, I’m so glad you’ve waited for me, I
love you so much....”
I sighed as I hugged him. We stayed in that position for a long while until I
realized that Jacinto was walking, he locked the door and he took me inside my
room. He lay me down and stared at me for a while, itinaas baba niya ang kanyang
mga kilay at saka kinindatan ako.

“Anoooo?” I asked him.

“Papapikot ka na ba sa akin?” Nakakalokong sabi niya. I laughed hard. I spread my

arms encouraging him to come to me.

“Ano pang hinihintay mo? Ang sloooowwwww mo----“

Hindi ko na natapos ang sinasabi ko because Jacinto bent down to claim my lips. I
sighed dreamily. Ito na iyon, hindi na ako best friend, ako na ang girlfriend. Ako
na ang mahal at ang saya-saya ko dahil at last, masasabi ko na Na-ALEXIS CAI na si
Jacinto Emilio...