THE CEO'S SECRET WIFE

BY: Ingrid de la Torre

CHAPTER

Nazaron Altieri, CEO of Altieri Corporation—one of the country’s largest

conglomerates.

Half-Filipino, Half-Italian.

Six-foot-four inches tall.

Brown hair, brown eyes.

Always the formidable boss in classic black suit.

But tonight, the boss was naked in his lavish office and only a pair of sweatpants
to cover the lower glory of his mouth-watering body. He did a full-hour run on the
treadmill. Alas nueve na ng gabi at umuwi na ang lahat ng empleyado.

May fitness room siya na konektado sa kanyang executive office. Hindi siya nakapag-
gym dahil tambak ang trabaho, and he was an absolute workhorse so work was his top
priority. Hindi siya tumitigil hanggang may kailangan pang tapusin.

Muli niyang sinulyapan ang pangalan sa desk name plate.

Nazaron Altieri, Chief Executive Officer.

Malayo na ang narating niya. He was not the 20-year old fool who did not have the
courage to fight back against the manipulation of his father. Ngayon ay treinta y
anyos na siya, at nasa kanya na ang lahat—power, money, and most importantly…
women.

Dahil sa pagiging sertipikadong babaero ay binalaan na siya ng mga kaibigan na baka

babae ang maging dahilan ng pagbulusok niya pababa.

They say a man’s woman is his downfall. Katulad na lang sa kuwento nina Adan at
Eba. The serpent deceived Eve first, and Eve gave some of the forbidden fruit to
Adam.

Lo and behold, the fall of man.

Hindi siya naniniwalang babae ang nagpapabagsak sa lalaki. Dahil kung totoo iyon ay
matagal na dapat siyang bumagsak mula sa tore ng tagumpay. But he would never allow
anyone to ruin him. Lalo na kung ang magiging dahilan ng kanyang pagbagsak ay isang
babae.

Women were at his disposal.

Nabibigay ng mga ito ang pangangailangang pisikal niya. Hanggang doon lang. Hindi
niya kailangan ng permanenteng makakasama sa buhay. So when everyone was telling
him that it was only a matter of time before love comes to him, he didn’t believe
them. Sa tanang buhay niya ay hindi pa niya naranasang umibig nang totoo.

Hindi niya kailangan iyon.

Whoever said that love was a necessity?

Ang kailangan niya ay pera at kapangyarihan. At nakuha na niya iyon. At thirty, he
was already a successful businessman from the prominent Altieri Family. They had
strong business connections around the globe with investments in real estate,
telecommunications, electronics, banking, information technology, automotive, and
Business Process Outsourcing.

And he was the CEO.

Isinuksok niya ang isang kamay sa bulsa ng sweatpants at tumanaw sa labas ng floor-
to-ceiling glass wall. Nakatanghod siya sa mga gusali sa baba. Pakiramdam niya ay
nakatingala sa kanya ang lahat. And it fueled his pride.

Bumalik siya sa kanyang puwesto, behind the too expensive and well-polished
executive table. Wala sa loob na hinila niya ang drawer kung saan nakalagay ang
maliit na black velvet box. Kinuha niya ang kahon at binuksan. Tumambad sa kanya
ang singsing na nagpapaalalang hindi na siya malaya.

Sampung taon na ang lumipas mula nang pakasalan niya ang anak ng caretaker ng villa
nila sa Santa Catalina, si Anemone. Madalas noong wala sa Pilipinas ang mga
magulang niya dahil sa negosyo ng pamilya kaya ang mga magulang ni Anemone ang
nagmimintina sa villa. It was only after his father suffered a mild stroke that his
parents decided to stay in Santa Catalina for good.

Naaalala pa niya ang hitsura ni Anemone. Her eyes were beautiful, and she had
always looked at him with open admiration. Matangos ang ilong nito. Manipis ang mga
labi. Her hair was black and wavy, at hanggang baywang ang haba.

Pinag-aral ito ng mga magulang niya. Kasama nito si Luther, while he studied in
Manila. Tuwing bakasyon ay nasa Santa Catalina siya at may panahong doon siya nag-
kolehiyo bilang parusa dahil sa lahat ng mga kagaguhan niya sa universidad sa
Maynila. Matanda sila ng dalawang taon ni Luther kay Anemone.

Noon pa man ay may gusto na sa kanya ang babae. Palagi nitong sinasabi iyon sa
kanya. Pero hindi niya ito gusto. Nagtatampo ito tuwing nagkaka-girlfriend siya at
nagbubunyi kapag nagkakasira sila ng nobya.

He sighed. Dumako ang mga mata niya sa painting na nakakabit sa pader. Si Anemone
ang nagpinta niyon. It was a picture of the sun rising from the mountain.
Nakapalibot sa araw ang apat na buwan. Sa baba ay may nakasulat na ‘IDENTIFY.’ But
the ‘I’ did not look like the letter I at all. Tingin niya ay numero uno iyon.

Anemone had the painting delivered to his office some years ago. He knew there was
a hidden message behind it. Hindi niya lang matukoy kung ano. At hindi na rin niya
naitanong sa nagpinta niyon na si Anemone nga dahil ayaw niyang magkaroon ng
dahilan para mag-usap pa sila ng asawa.

Minsan man sa loob ng sampung taon ay hindi siya umuwi ng Santa Catalina. Nakikita
niya lang ang mga magulang kapag lumuluwas ng Maynila ang mga ito nang hindi kasama
si Anemone. Gayunman ay hindi naputol ang pagpapadala niya ng sustento sa asawa.
Because she was still the lawfully wedded wife.

May iilang pagkakataon na pinipilit siya ng mga magulang at ng kapatid sa ama na

kausapin si Anemone pero sa tuwina ay nauuwi sa away ang diskusyon tungkol sa bagay
na iyon.

And then one day, they just stopped.

Napagod na rin siguro ang mga itong kumbinsihin siya na ayusin ang pagsasama nila
ng asawa. There was nothing to fix anyway, dahil simulat-sapul ay malinaw na sa
kanyang wala siyang pag-ibig para sa babaeng pinakasalan.

Sa unang limang taon mula nang maikasal sila ay madalas magpasama si Anemone kay
Luther para madalaw siya. He was always cold and distant. Pinagpapasalamat niyang
hindi rin nito pinagsasabi kung sino ito sa buhay niya. Tahimik lang din ito.

So, without the wedding band and the presence of a wife, people assumed that he was
single. Kaya kabi-kabila ang mga babaeng naglalalapit sa kanya.

Tawag sa cellphone ang pumutol sa pag-iisip niya.

Anemone calling…

Napaungol siya at awtomatikong nahilot ang sentido. Ano na naman ba ang gusto nito?
Come on, give up already, will you? gusto niyang sabihin sa asawa.

Sa loob ng mahabang panahon ay patuloy itong nagpapadala ng cards sa kanya kapag

may okasyon—birthday, Christmas, New Year, Valentine’s Day, lahat-lahat na! Hindi
pa ba ito napapagod? Nagtataka nga siya kung bakit hanggang ngayon ay hindi pa ito
nagpa-file ng annulment. Sa panig niya’y, mas gusto niyang married ang civil status
niya sa papel para iwas pikot lalo na at palikero siya.

The married status was like his secret weapon and an access card to free sex
without the constant fear that someone would drag him to church the next day.

Pero kung nabaligtad lang ang sitwasyon nila ni Anemone ay nunca siyang magtitiis.
A*shole that he was, he abandoned her on their first night as husband and wife.

Terribile!

Hindi man lang ito nagalit sa kanya. F*ck! At ayon na rin sa mga magulang niya ay
hindi tumitingin sa iba si Anemone. Her loyalty was both annoying and commendable.
He couldn’t decide whether to like her or hate her.

He remembered a quote somewhere saying that loyalty isn’t grey. It is completely

black or white.

Either you are 100% loyal or 100% an a*shole. And the a*shole sounded more
appealing to him.

Maybe, he could never be loyal.

He was not cut out for love. Lalo na at hindi pag-ibig ang naging dahilan ng
pagpapakasal nila ni Anemone kundi para isalba ang pamilya Altieri sa nagbabantang
eskandalo na maaaring bumuhay sa mga multo ng kahapon.

Ang kuwento ay nabuntis ng amang si Giuseppe ang sekretarya nito noon. Halos sabay
na nagdalangtao ang legal nitong asawang si Eutropia at kabit na si Fabiola. Nang
piliin ni Giuseppe ang asawa ay nag-eskandalo ang kabit. Naging masama ang tingin
ng mga tao sa pamilya nila.

His grandfather lost the election for the gubernatorial post that same year.
Malaking dagok iyon sa pamilya nila. Hindi nakayanan ng matanda ang pagkatalo at
pangungutya ng mga tao kaya inatake ito sa puso. Idagdag pang iniwan ni Fabiola ang
anak nitong si Luther sa Villa Altieri.

Nakabangon ang pamilya nila makaraan ang ilang taon. People respected them again.
Hanggang sa matuklasan ng mga magulang ni Anemone, na caretaker ng villa nila, na
may nangyayari sa kanila ng dalaga.

Sex. Iyon lang iyon. Anemone liked the dirty and kinky things that they were doing
anyway and f*ck, they were both consenting adults! Pero nagbanta ang ama ni Anemone
na mag-eeskandalo at sisirain ang pamilya nila kapag hindi niya pinakasalan ang
anak nito.

Umiiwas na sa eskandalo ang pamilya nila kaya pinilit siya ng amang pakasalan si
Anemone. He was a fool then and thought that he couldn’t make it on his own so he
married her. Pero ang usapan ay kasal lang. Pinamukha niya iyon sa asawa pagkatapos
ng kasal.

Sinabi niya rin ditong hindi niya kayang tumira sa iisang bahay kasama ito. Her
parents didn’t seem to care. Ang mahalaga lang sa mga ito ay legal nang Altieri ang
anak at may karapatan na sa yaman ng pamilya nila.

And he hated it.

“What do you want?” malamig niyang tanong matapos sagutin ang tawag.

Patlang.

“Tumawag lang ako para batiin ka ng Happy Anniversary.” May pag-aatubili sa boses
nito.

Mahina siyang tumawa. Ang klase ng tawang puno ng pang-uuyam. “Is this a joke,
Anemone?”

“H-hindi…”

“Why are you doing this? Sarili mo lang ang pinahihirapan mo. I told you to stop
hoping that our marriage is real because it isn’t,” pagdiriin niya.

“It’s legal and binding,” mabuwal nitong sambit. “Kasal tayo. Legal iyon. At asawa
mo pa rin ako.”

“Tinapat na kita, 'di ba? Dati pa. Sabi ko huwag kang umasang tototohanin ko ang
kasal natin. Don’t waste your life waiting for me or wishing that one day I would
feel the same for you because that’s not gonna happen.” He was harsh.

“B-bigyan mo naman kasi muna ako ng pagkakataon. Kahit saglit lang, subukan naman
natin, o,” sumamo nito, garalgal ang boses.

“You have already wasted ten years of your life, Anemone. Enough. Hindi pa rin ba
malinaw sa iyo? Hindi kita mahal.”

Mahabang katahimikan bago ito muling nagsalita. “Bakit, sinubukan mo man lang ba?
Hindi naman, eh. Umayaw ka na lang agad. Ang daya mo naman, Nazaron.”

“Saang parte ba ng hindi kita mahal ang hindi mo maintindihan? Is it so hard to

understand? I-don’t-f*cking-love-you.” He scoffed lazily. “May sasabihin ka pa ba?
Paulit-ulit lang tayo, eh.” Tinignan niya ang relo. “I have a meeting in five
minutes.”

Bumuntong-hininga ito, halatang pinipigil ang mapahagulgol. “Salamat sa oras—.”

“Hon, ano pa’ng ginagawa mo rito? 'Di ba may dinner date tayo ngayong gabi? It’s
our first week together as a couple. Ano ba, huwag mong sabihing nakalimutan mo
agad?”
Napatingin siya sa babaeng iniluwa ng pintuan. Si Phoebe. Hindi niya ito
girlfriend. She was just one of the casual lays. Pero hindi na niya itinama ang
sinabi nito, lalo na at nasa kabilang linya lang ang asawa niya. Mabuti ngang
marinig nito.

“Sino ba kasi iyang kausap mo?” inis na tanong ni Phoebe.

“No one.”

Dinig niya ang pagsinghap ni Anemone. Ang sumunod doon ay busy tone na. Nagkibit-
balikat lang siya at ibinaba sa mesa ang cellphone. Nilapitan niya si Phoebe.

He flashed her his menacing smile and grabbed her by the waist. Ngumiti nang
matamis ang babae at awtomatikong inilapit ang mukha sa kanya pero iniharang niya
ang hintuturo sa labi nito. Umiling siya. “Let’s get one thing straight first: I am
not your boyfriend. We have no relationship.”

CHAPTER 2

Hinang-hina si Anemone nang ibaba niya ang cellphone. Tahimik siyang lumuluha.
Parang sasabog ang dibdib niya sa sama ng loob. Sampung taon na mula nang maikabit
sa pangalan niya ang apelidong Altieri pero hanggang ngayon ay hindi pa rin siya
maatim na ituring na asawa ni Nazaron.

The day he married her was the day she lost him completely. Hindi man lang nito
inisip na may pinagsamahan din naman sila. Oo, pumayag siya sa kagustuhan ng mga
magulang niya na maikasal dito dahil mahal niya ito. Oo halos hilahin niya ang mga
araw para maging legal na siyang asawa nito dahil natatakot siyang maagaw ito ng
iba.

But he was cruel. Sinabi nitong hindi nito kayang tumira sa iisang bahay kasama
siya. Umalis ito sa unang gabi palang nila bilang mag-asawa. Nazaron abandoned her.

And after ten years, he hadn't changed at all. Malamig pa rin ito sa kanya. Noong
una ay pinupuntahan niya ito palagi. Pero kalaunan ay tumigil na rin siya at
naghintay na lang sa Santa Catalina sa muli nitong pagbabalik.

Pinadadalhan niya pa rin ito ng mga greeting cards at regular na tumatawag dito
kagaya ngayon, na lagi na lang nauuwi sa sama ng loob sa parte niya.

Nazaron Altieri, Chief Executive Officer.

Mapait siyang napailing. Akala ng halos lahat ay wala itong asawa. Hindi niya
masisisi ang mga tao. Minsan man ay hindi isinuot ni Nazaron ang singsing nila.

And she kept quiet all these years. Hinayaan niya lang si Nazaron. Isang bagay na
hindi maintindihan ng mga taong nakakaalam ng katotohanan. But she didn't want
people to feast over his husband. Because she loved him.

Kaya kahit masakit ay nanahimik siya.

She was his secret wife.

"Anemone? Ano'ng ginagawa mo riyan?" tanong sa kanya ni Luther. Nilapitan siya

nito, bakas ang pag-aalala sa guwapong mukha. "Bakit umiiyak ka?"

Luther looked eighty percent like his half-brother. Pareho kasing nagmana sa ama
ang magkapatid. They were both well-built and tall. But Luther was more gentle. Ito
rin ang palaging nasa tabi niya.

Umiling siya. "Wala..."

Hindi nakaligtas dito ang panginginig ng kamay niya. Napabuga ito ng hangin.
"Tinawagan mo na naman si Nazaron? Hindi ka pa ba napapagod? Hindi na babalik dito
ang kapatid kong iyon. He is happier in his dog-eat-dog world. Kung may plano siya
para sa inyo dapat matagal na niyang ginawa. Pero wala. I'm sure all the cards you
sent him went straight to his trash bin."

"P-paano mo nalaman ang tungkol sa mga-"

He scoffed. "Come on, nakikita ko lahat." Lalong sumeryoso ang mukha nito. "He
doesn't love you."

Alam naman niya iyon. Hindi ba't kani-kanina lang ay kulang na lang isampal ni
Nazaron sa mukha niya ang bagay na iyon? Pero mahirap kalimutan ang taong halos
buong buhay na niyang minamahal. Hindi niya namalayang lumuluha na pala siya.

Umungol si Luther na parang ito pa ang higit na nasasaktan kaysa sa kanya. Umupo
ito sa tabi niya at kinabig ang ulo niya pasandal sa balikat nito.

"Please, don't waste your tears for someone who isn't worth it. He does not deserve
to see your tears and your smile, Anemone." Huminga ito nang malalim at pinuno ang
dibdib saka idinugtong ang, "Only I." Halos pabulong lang iyon at hindi niya alam
kung tama ang pagkakarinig niya.

"Ano iyon?"

He let out a soft chuckle. "Ang sabi ko sobrang tagal ka na niyang sinasaktan.
Dito." Itinuro nito ang puso niya. "Tama na. Naiinis ako kapag nakikita kong
ginaganyan ka lang niya. Hindi niya alam kung ano ang sinasayang niya." Lalo nitong
hinigpitan ang pagkakayakap sa kanya.

"Salamat, Luther."

He pulled away a little to see her face, then he smiled charmingly at her. Ginulo
nito ang buhok niya. "Napakaiyakin talaga ng ale," biro nito. Tumayo na ito at
inilahad ang kamay sa kanya.

Kumunot ang noo niya, nagtataka. "Ano iyan?"

"Punta tayo ng merkado. Ililibre kita."

Umismid siya. "Parang tanga 'to. Gabi na kaya. Sarado na ang merkado."

Luther wrinkled his nose. "Gabi na ba? Naubos ang oras sa kaiiyak mo," he teased.

"Loko-loko ka."

"Sige, bukas na lang?"

Pinunasan niya ang halos natuyo na rin namang luha sa pisngi. "Sigurado iyan?"

Umaliwalas lalo ang mukha ng binata. "Oo naman!"

"Sige, ha. Bukas. Libre mo." Napangiti na siya. She sighed inwardly. Pinanood niya
ang pagsaludo ni Luther. She was lucky to have someone like him.
_____

"WHOA!" Hinila niya ang renda ni Moon Cherub. Kabayo niya ito. Regalo iyon sa kanya
ni Señor Giuseppe noong bata pa siya. Huminto agad ang alaga niya at tumungo.
Nilingon niya si Luther. Nakasakay din ito sa kabayo nitong si Wind Walker. Malapit
lang naman ang merkado ng Santa Catalina sa Villa ng mga Altieri.

"Ang hina mo naman, hanggang ngayon hindi mo pa rin ako kayang talunin sa karera
natin," nakatawa niyang pang-aalaska sa kaibigan.

Luther just smiled, fondly shaking his head.

Pagkababa niya ay hinimas agad niya ang leeg ni Moon Cherub. "Good girl."

Itinali nila ang mga alaga sa malaking puno at pumasok ng merkado. Sa loob ng
katamtamang laking istruktura ay mga tindahan ng samut-saring produkto.

Hinatak siya ni Luther sa karinderya ni Aleng Mameng na pareho nilang paborito.

Sabay pa silang naupo sa pahabang tabla.

"Magandang umaga ho, Aleng Mameng!" bati nila sa matanda.

Ngumiti ito at awtomatikong inilapag ang dalawang order ng Bihon Guisado sa harapan
nila.

"Wow, ang galing naman ni Aleng Mameng, nahulaan n'yo agad?" ani Luther, malawak
ang pagkakangiti.

"Tigilan mo ako, Teryo. Pinagbobola mo akong bata ka. Paanong hindi ko mahuhulaan,
eh iyan lagi ang kinakain n'yo rito." 'Teryo' ang tawag ng matanda sa kababata niya
at sa kanya naman ay 'Aneng.'

Ngumiti lang siya, naiiling.

Minasdan siya ni Mameng. "Kayo bang dalawa ay kailan mag-aanak? Aba'y matagal na
kayong kasal, ah," komento nito.

Nasamid siya. Ang buong akala ng mga taga-Santa Catalina ay sila ni Luther ang
ikinasal. Pribado ang naging pag-iisang dibdib nila noon ni Nazaron at ang mga
magulang nito, si Luther, at mga magulang lang niya ang dumalo. No one really knew
who married who. Ang alam lang ng mga ito ay may ikinasal sa loob ng Villa Altieri.
At dahil sila ang palaging magkasama ni Luther ay inisip ng mga itong sila ang mag-
asawa. Isa pa'y sampung taon na rin kasing hindi umuuwi si Nazaron.

Noon ay gusto niyang itama ang maling akala ng mga tao, pero hindi siya magkalakas-
loob dahil paano niya ipaliliwanag ang pag-iwan sa kanya ng totoong asawa? At ayaw
nga niyang pag-usapan ng mga tao si Nazaron at ang pamilya nito.

Nagulat siya nang umakbay sa kanya ang binata. "Aleng Mameng, napakasarap talaga
nitong Bihon Guisado n'yo!" paglilihis ni Luther sa usapan.

Napailing na lang ang matanda. "Ku, akala ba ninyo'y hindi ko nahahalatang iniiba
ninyo ang usapan?" Binalingan siya nito. "Ikaw, Aneng, magpabuntis ka na rito kay
Teryo at baka hindi na kayo biyayaan ng supling. Tandaan n'yo, hindi bumabata ang
matris bagkos ay lumuluma. Teryo, galingan mo kasi para ganahan itong asawa mo."

Hindi siya nakaimik. Naalala niya ang simple niyang pangarap noon na kasamang
naglaho ni Nazaron. Gusto lang niya ng isang buong pamilya. She didn't need a CEO
for a husband. Gusto niya ay asawang aalagaan siya at ang magiging mga anak nila.

Naikuyom niya ang kamao nang maramdaman ang mahapding kurot sa kanyang puso. Bakit
ang hirap maabot niyon? Bakit ang damot ng totoo niyang asawa?

Ang damot-damot mo, Nazaron. Ang damot-damot mo.

"Salamat po sa masarap na Bihon Guisado, Aleng Mameng. Ito na po ang bayad." Si

Luther. Inalalayan siya nitong tumayo at maglakad palabas ng merkado.

"Huwag mong isipin iyong mga sinabi ni Aleng Mameng. Twenty-eight ka palang, eh."

Bumuntong-hininga siya. "Tama naman siya, Luther," mahina niyang sambit at nauna
nang sumampa sa kabayo.

Ganoon din ang ginawa ni Luther. Umagapay ito sa mabilis niyang pagpapatakbo kay
Moon Cherub. "Anemone, slow down!"

Hindi siya nakinig at pinalabo na ng mga luha ang kanyang mga mata. Bumalik ang
lahat ng sakit at tila punyal na sumasaksak sa kanya nang walang tigil. Hindi niya
alam kung paano siya nakarating ng malaking bahay. Basta't natagpuan na lamang niya
ang sariling humahakbang sa mga baitang ng lumang hagdan.

Nagulat pa siya nang hagipin ni Luther ang kamay niya. Hinila siya nito at mahigpit
na niyakap. Malakas siyang napahagulgol sa dibdib nito.

"Kalimutan mo na siya, Anemone."

Tumango siya at lalong isinubsob ang mukha sa dibdib ng binata. "Tulungan mo ako...
Kailangan kita."

CHAPTER 3

Mariing pinipiga ni Nazaron ang stress relief ball na hawak sa kaliwang kamay. It
had been three straight f*cking months since he last heard from Anemone. Iyon ay
nang tumawag ito para batiin siya ng happy anniversary. He spat harsh words at her.
Aminado naman siyang nasaktan niya ito. Pagkatapos ay hindi na ito muling
nagparamdam sa kanya.

Naiirita siya sa sarili kung bakit nag-aalala siya para sa babae. Dapat nga ay
maging masaya siya dahil hindi na nagpaparamdam sa kanya ang ‘asawa.’

He had asked her to stop, and she did, but he did not expect himself to react like
this. Imbis na mabunutan ng tinik ay nag-aalala siya. Her silence only made him
feel like a lost wolf in the middle of a cold, howling wind.

Aaminin niyang nasanay na siyang palaging isinisiksik ni Anemone ang sarili sa

kanya. Yes, she wasn’t physically present, pero palagi itong nakakagawa ng paraan
para maiparamdam ang presensya nito sa kanya—the cards, the regular emails, the
phone calls, and the text messages. Alam din niyang updated ito sa nangyayari sa
buhay niya.

Anemone was in fact the first to congratulate him when he became the CEO.

Baka may nangyari ritong hindi maganda?

He dismissed the thought immediately. Sana ay itinawag na iyon sa kanya ng pamilya

niya.
Akmang iaangat na niya ang telepono sa cradle nang mag-ring iyon. Mabilis niya
iyong sinagot. “Altieri,” aniya.

“Grazie a Dio! Akala ko’y kailangan ko na namang dumaan sa sekretarya mo bago ko

makausap ang sarili kong anak.”

“Mama.” The tone of his voice was apologetic. Minsan kasi ay kailangan pang
maghintay sa linya ng ina niya. He was a very busy man. Puno ang schedule niya at
kailangang mag-cancel ng meeting para lang may mailaan siyang oras sa magulang.

“Bambino, did you have to cancel another important meeting for me?”

“Please, stop calling me that. And no, wala akong appointment sa mga oras na ito.”
‘Bambino’ ang term of endearment ng ina sa kanya.

“But you are my baby, Nazzie!”

“Mama, please.” Bumuntong-hininga siya. “Napatawag kayo, Ma?”

“Well, alam ko naman na ang isasagot mo pero nagbabakasakali pa rin ako. Birthday
ng papa mo, and we want you to be there.”

Hindi siya umimik sa loob ng kung ilang segundo.

“Si…” He cleared his throat. “Si Anemone—”

“Hindi naman natin siya puwedeng itaboy, bambino. She’s family.” Inakala nitong ang
pagkakabanggit niya sa pangalan ng asawa ay pagdadalawang-isip na dumalo sa
pagtitipon dahil sa presensya nito.

Hindi na niya itinama ang maling akala ng ina. Isa pa ay nakahinga naman na siya
nang maluwag. At least he was sure now that the ‘wife’ was safe. “I’ll think about
your invitation, Ma.”

Humugot ng malalim na paghinga si Eutropia. “Kung iniisip mong guguluhin ka ni

Anemone ay nagkakamali ka, Nazaron,” makahulugan nitong sabi.

“Ano ang ibig mong sabihin, Ma?”

The old woman sighed. “Wala. Sige na at baka malaking abala na ako sa ‘yo, bambino.
Sana makadalo ka. It would be just a small party for your papa.”

Wala na sa kabilang linya ang ina ay nanatiling nakatitig pa rin siya sa telepono.
His stomach felt like it was tied up in knots. Nakakairita ang pakiramdam na alam
mong may kailangan kang malaman. There was something he needed to know and he would
find out soon what it was that his own mother was hiding from him.

_____

HABANG minamaneho ang kanyang black armored hummer—na isa lang sa koleksyon niya ng
mga muscle and sport cars—ay maraming alaala ang nagsasalimbayan sa gunita niya.
Papasok na siya sa entrada ng lupaing pag-aari nila.

He breathed deeply, filling his lungs with clean air, as he listened to the sound
of nature. Nang mapatingin siya sa labas ng bintana at sa malapad na daanan ay
parang nakikita pa niya ang imahe ni Anemone na nakasakay sa alaga nitong kabayo.
Palagi itong nakikipagkarera sa kanila ni Luther noon.
“This place is paradise, honey!” bulalas ni Phoebe. Noon niya lang naalalang kasama
nga pala niya ito. Nagpumilit itong sumama. Pumayag siya. Phoebe was good for the
business because her father was a Filipino-Chinese tycoon. Isa pa ay malinaw naman
na rito ngayong he was never gonna put a ring around her finger. Hindi nito alam
ang tungkol sa asawa niya pero nag-assume itong hindi pa lang siya handang lumagay
sa tahimik.

“I know,” tipid niyang tugon.

“So, bakit hindi ka umuuwi rito? Kahit bakasyon man lang?”

Pinili niyang huwag nang magsalita. Nakuha naman agad ni Phoebe na ayaw niyang
magkuwento. Hindi na ito muling nagtanong pa hanggang marating nila ang malaking
bahay. Ang estilo ay katulad ng magagarang bahay sa Madrid.

Halos wala nang parking space dahil napakaraming sasakyan ang nakaparada. Small
party, huh, he murmured, chuckling. Sinasabi na nga ba niyang imposibleng hindi
magarbo ang selebrasyon.

Tumuloy na sila ni Phoebe sa malawak na sala. Pinabayaan na niya itong iangkla ang
mga kamay sa braso niya.

“Napakaraming bisita, hon,” ani Phoebe.

“My mama loves organizing huge parties.” Hinanap ng mga mata niya ang ina at kaagad
naman niya itong nakita kausap ang isa nitong amiga.

Lumapit siya sa ina. “Mama.”

Nanlaki ang mga mata nito, natutop ang bibig. “Jesus Christ, bambino, dumating ka!
Isa itong malaking sorpresa!” Walang pagsidlan ang saya ng inang si Eutropia.
Mahigpit siya nitong niyakap. “This is a miracle, bambino!” Halos hindi pa rin ito
makapaniwala na naroroon siya.

Tumikhim siya. “Ma, may kasama ako.” Nilingon niya si Phoebe.

Tinanguan ng ina niya ang dalaga bago iminosyon ang daan patungong pavillion.

“Nasa pavillion ang papa mo, halika. Matutuwa iyon.”

Lumabas sila ng malaking bahay at tinungo ang pavillion kung saan nagkakasiyahan
ang mga bisita. May espasyo rin para sa mga nagsasayaw. Habang naglalakad palapit
sa kinauupuan ng ama ay nadaanan nila ang dalawang matandang taga-Santa Catalina na
nag-uusap.

“Napakasuwerte ni Teryo sa asawa niya, ano? Kaygandang bata at napakabait pa. Sana
nga ay magdalangtao na si Aneng para maging lubos na ang kaligayahan nila.”

Nazaron went dead still. As if on cue ay dumako ang mga mata niya sa gitna kung
saan ilang pares ang nagsasayaw. Mabilis niyang nahagip ang malaking bulto ni
Luther. Ang puwesto nito ay nakaharap sa kanya kaya kitang-kita niya ang matamis na
ngiti sa labi nito habang nakayuko sa kasayaw at nakatitig sa mukha nito.

His gaze shifted to the woman who was in Luther’s arms. Nakatalikod ito sa kanya,
pero pakiramdam niya ay kilala niya ito.

The woman was sexy—narrow waist, generous hips, and a curvy behind. Nakahantad ang
likod nito sa suot na beige low-back, lace evening dress. The fabric hugged her
curves like second skin. Kaya malinaw niyang nakikita ang kaakit-akit na kurba ng
katawan nito.

Who are you? pipi niyang tanong.

It was useless to deny the fatal attraction he felt for the mysterious woman. Hindi
niya maintindihan ang sarili niya. This was the first time that he suddenly desired
someone so much… too much that it was almost choking him.

Awtomatikong kumuyom ang mga kamao niya nang lalong humigpit ang pagkakayakap ng
mga braso ni Luther sa babae. At nang titigan niya ang kapatid sa mukha ay
nakatitig na rin pala ito sa kanya. There was no warmth in Luther’s eyes. He was
not even welcoming. Matigas ang ekspresyon nito at matalim ang kislap sa mga mata.

Inilapit nito ang labi sa tainga ng kasayaw at may ibinulong dito. The woman
stiffened. Inalalayan ito ni Luther na humakbang palayo sa lugar na iyon. Hindi man
lang ito nag-abalang lumingon. May isang bahagi niya ang labis na nanghihinayang na
hindi man lang niya nasilayan ang mukha nito.

Well, ang kay Pedro ay kay Pedro at ang kay Juan ay kay Juan. If that woman
belonged to Luther, then so be it. Hindi kasama sa plano niya ang mang-agaw ng
babaeng minamahal ng kapatid niya. Although, frankly speaking, him and Luther were
not exactly close. They were civil, but obviously they didn’t like each other.

There was something about Luther that he did not like. Hindi niya lang matukoy kung
ano iyon.

Maybe because the man was too polite, too friendly, and too good to be true. While
he was ruthless, cold, and intimidating. And there was a time in the past when
Luther had completely refused to talk to him. Iyon ang mga panahong pinagbigyan
niya ang pisikal na atraksyong nararamdaman para kay Anemone. It was supposed to be
just one night. Pero nasundan iyon nang nasundan. Until he became used to having
Anemone in his bed.

Biglang dumaan sa gunita niya ang magandang mukha ng asawa.

It had been so long since he last saw her. May limang taon na siguro.

“Nazaron, ikaw nga! Questa è una sorpresa! Binigla mo naman kami. Akala namin ay
hindi ka pupunta,” masiglang sabi ni Giuseppe.

“Free ang schedule ko papa kaya naisipan kong dumalo. Besides, nami-miss ko na rin
ang villa at kayo ni mama.”

Nakita niyang napatingin ang ama kay Phoebe, nagtatanong ang mga mata.

“Ah, papa, this is Phoebe.”

“Your girlfriend?” walang ligoy nitong tanong.

“No, papa. Phoebe is a very dear friend.”

Tumango ito, diskumpyado. “Nagkita na ba kayo ni Anemone?”

“Papa.” The tone of his voice was suggesting that he did not want to see the woman.

"Eutropia, papuntahin mo nga rito sina Anemone at Luther."

Tumalima naman ang ginang.

"Papa, alam mo namang--"

"Nonsense!"

Lumampas sa balikat niya ang mga titig ni Giuseppe. “O, ito na pala sila.”

Dahan-dahan ang ginawa niyang paglingon at para siyang sinuntok sa dibdib nang
masigurado niyang ang babaeng kanina ay kasayaw ng kapatid ay ang kanyang asawa.
Asawang pinabayaan at hindi kinilala.

“Anemone…” sambit niya.

“Nazaron,” ganting-sambit nito, walang bakas ng pagkasabik sa maganda nitong mukha.

And when Luther held her hand, he saw bloody red and shot them a murderous look.
Oh, God, why did he suddenly want to kill?

CHAPTER 4

13 years ago.

Lulan ng sasakyan ang binatilyong si Nazaron. He was seventeen years old. Nasa
backseat siya at nag-iisa. His father promised to pick him up from the airport.
Pero tanging ang driver ng pamilya ang sumundo sa kanya. Kada bakasyon ay pinipilit
siya ng kanyang ina na magbakasyon ng Santa Catalina—to compete with his half-
brother. While she was in other parts of the world.

Ang papa kasi niya ay palaging naglalaan ng panahon para makauwi ng probinsya at
makasama ang anak nito sa ibang babae. Kaya sa murang edad niya ay may galit nang
namuo sa dibdib niya para sa kapatid.

Luther was never supposed to be in the picture. Pero dahil sa ina nito ay naroroon
ito ngayon. At siya na legal na anak ay kailangan pang makipagkompetensya.

Ni hindi niya maintindihan kung bakit kailangan pa niyang makipagkompetensya rito.

But everytime they were in the same room, dama niyang ganoon din ang ginagawa nito.
Luther was also silently competing with him for their father's favor.

Dahil bukas ang bintana ng sasakyan ay dinig niya ang tumatakbong kabayo. Tumingin
siya sa labas ng bintana at nakita niya si Anemone. Nililipad ng hangin ang mahaba
nitong buhok. Ang isang kamay nito ay kumaway sa kanya. She was wearing her usual
sundress and boots.

Palagi nitong sinasalubong ang pagdating niya mula sa puwerta ng lupaing pag-aari
ng mga Altieri.

Napabuntong-hininga siya. “Manong, pakibilisan po. I’m starving,” utos niya sa

driver.

Tumalima ang driver. Umalsa ang isang sulok ng labi niya nang hindi makaagapay ang
dalagita.

Wala pang isang minuto nilang nakakahimpil sa tapat ng malaking bahay ay dumating
na rin si Anemone. “Señorito, masayang pagbabalik po!” masigla nitong bati.

He deliberately ignored her. Mainit ang ulo niya. He needed a cold shower and hours
of undisturbed sleep.
“Señorito, may inihanda akong cassava pandan, palitaw, at puto tikoy sa kusina.
Tiyak po na nagugutom na kayo. Ipaghahanda ko po kayo.”

“I’m not hungry, Anemone.” Pumasok na siya ng malaking bahay at umakyat ng hagdan.

“Ako na lang ang kakain ng mga inihanda mo, Anemone.”

Boses iyon ng kapatid niya. Kumuyom ang kanyang kamao. Lumingon siya sa dalagitang
nakayuko habang kausap ni Luther. Sa edad na seventeen ay matikas na rin ang
kapatid at malaking bulas kagaya niya.

“Anemone,” tawag niya sa dalagita.

Nag-angat ito ng mukha. “Po?”

“Pakidalhan na lang ako sa kuwarto ng mga inihanda mo.”

Nagtagisan ang mga tingin nila ni Luther. Alam niyang may gusto ito sa dalagita.
Matagal na. Mula pa noong mga bata sila. Lagi siyang inaayang maglaro ni Anemone.
Palagi rin naman siyang tumatanggi. At si Luther ang siyang naghihintay para aluin
ito.

Hanggang lumaki na sila ay hindi nagbago ang damdamin nito para kay Anemone katulad
din ng hindi nagbago ang damdamin ni Anemone para sa kanya. Alam niya, batid niya,
na humahanga sa kanya ang dalagita.

Nakailang palit na siya ng girlfriends pero ang dalawang ito ay nasadlak na sa

paghihintay.

“Akala ko ba hindi ka gutom?” malamig ang boses na tanong ni Luther.

“Nagbago ang isip ko. Mahaba ang biyahe at wala pa palang laman ang sikmura ko.” Na
totoo naman. Mainit na tsokolate lang ang ininom niya kanina sa airport.

Mahinang siniko sa tagiliran ni Anemone si Luther. She was beaming at him. “Opo,
Señorito, mauna na po kayo sa taas at nang makapagpahinga po muna kayo. Susunod po
ako.”

“Salamat.”

_____

NAKASANDONG PUTI at drawstring shorts na si Nazaron nang dalhin niya rito ang mga
kakanin. Ipinagtimpla niya rin ito ng malamig na orange juice.

“Ilapag mo lang diyan, Anemone.” Nakahiga ito sa kama at nakapatong ang isang braso
sa ibabaw ng mga mata.

The man was beautiful even as he lay on the bed. Matangos ang ilong at mapula ang
mga labi. Seventeen palang ito pero binatang-binata na ang pangangatawan. If she
was to stand next to him, hanggang balikat lang siguro siya nito.

“Nandiyan ka pa pala.”

Napaigtad siya at nagtama ang mga mata nila. “L-lalabas na po ako,” paalam niya.

“No, please stay.” Naupo ito at sumandal sa headboard. Iminosyon nito ang espasyo
sa kama.
Naupo siya. Napakabango ni Nazaron. He was her first crush. Her only crush. Una
siyang nagka-crush dito noong siyam na taong gulang palang siya. He was eleven
then. Mag-isa itong naghahagis ng bato sa ilog. Tinaboy siya nito pero matigas ang
ulo niya. She stayed and they talked for hours. Taliwas sa ipinapakita nitong
kalamigan ang totoo nitong ugali. That day, she saw him smile as he told her
stories about his mom.

“K-kumusta ang Maynila?” nauutal niyang tanong. Naupo siya sa dulo ng kama. Hindi
niya maalis ang paningin sa guwapong mukha ng lalaki.

Nagkibit-balikat ito at ngumiti sa kanya. “Same old. May mga bagong gusali pero
wala namang gaanong ipinagbago.” Tumingin ito sa kanya. “Dito, kumusta kayo?”

“Pareho pa rin ng dati.” Tumikhim siya. “H-hanggang kailan ka rito?”

“Buong bakasyon ulit. Bakit, ayaw mo bang naririto ako?” tukso nito sa kanya.

Ito ang Nazaron na hinahanap-hanap niya. Hindi ito palakibo lalo na sa papa nito.
Alam niyang may tampo rin ito sa mama nito. Pero kapag silang dalawa lang ay nag-
iiba ito. He was warm to her.

“Siyempre mas gusto kong nandito ka. Kung puwede ngang huwag ka nang umalis.”

Ngumiti ito at ginulo ang kanyang buhok. Binuksan nito ang dalang maleta at may
kinuhang itim na kahon. Ito mismo ang nagbukas sa kahon. Inside it was a rose gold
hair clip. Hinawi nito pagilid ang buhok niya at inipitan ng hair clip.

“Beautiful,” he said. "I knew it'll look good on you."

Namula ang kanyang magkabilang pisngi. Kumakabog ang dibdib niya. Parang may mga
paru-parong nagliliparan sa kanyang tiyan. Alam niyang hindi na lang simpleng crush
ang nararamdaman niya rito. At kahit batang-bata pa siya at kinse anyos palang ay
alam niyang lumalalim ang damdamin niya para kay Nazaron.

“Salamat, Nazaron!” Yumakap siya rito at dadampian sana ng halik ang pisngi nito
pero hindi sinasadyang humarap ito sa kanya kaya sa labi nito lumapat ang mga labi
niya.

Pareho silang naestatwa at parehong nanlaki ang mga mata. Sabay pa silang kumalas
sa isa’t isa.

Napayuko siya. “S-sorry, hindi ko sinasadya…”

“No, I—"

“Anemone,” tawag ni Luther mula sa labas ng kuwarto.

Sumimangot si Nazaron. “Hinahanap ka na ng boyfriend mo,” malamig nitong sabi at

bumalik sa pagkakahiga.

“Hindi ko siya boyfriend.”

Tumingin ito sa kanya—matagal, matiim, at kababakasan ng hindi niya matukoy na

emosyon. Kapagkuwa’y tumango ito at ngumiti sa kanya. “Sige na, baka isipin nila na
may ginagawa na tayong milagro rito.”

Nag-init ang buo niyang mukha at mabilis siyang tumayo. “S-sige, Señorito, lalabas
na po ako.” Pagbukas niya ng pinto ay ang nagdidilim na mukha ni Luther ang
tumambad sa kanya. Hinila siya nito sa kamay at inilayo roon. Panay pa rin ang
lingon niya sa silid ni Nazaron. Lihim siyang napangiti.

CHAPTER 5

Sa likod ng malaking katawan ng puno ay nagkukubli si Anemone habang nakasilip sa

ilog kung saan nakatayo si Nazaron at nakatanaw sa tubig.

Hindi niya alam kung tinitignan lang nito ang lugar o talagang maliligo ito.

Suddenly, he pulled up the shirt over his head then tugged it off. Sinunod nitong
hubarin ang pantalon at briefs. Mula sa pinagkukublihan niya ay nalaglag ang
kanyang panga. Hindi niya in-expect na maghuhubad itong bigla.

Kitang-kita niya ang malapad nitong likod, ang magandang hulma ng puwit nito at ang
mahahaba nitong binti. Sa tanang-buhay niya ay hindi pa siya minsan man nakakakita
ng lalaking hubad. Ngayon palang. Hindi na birhen ang mga mata niya!

Napaurong siya. She had accidentally stepped on a twig. Lumikha iyon ng ingay.
Biglang napalingon si Nazaron. Mabuti na lang at mabilis siyang nakapagtago.
Kumakabog ang dibdib niya. Patay siya kapag nahuli siya nito.

Nagbilang siya hanggang sampu bago muling sumilip sa binatilyo. Naka-anggulo pa rin
ang katawan nito pakaliwa, pero nakatitig na ito sa ilog.

She clapped a hand over her mouth. Sa posisyon nito ay kitang-kita niya ang bagay
na nasa pagitan ng mga binti nito. He was… blessed. Yes, blessed. Ang mga kaklase
niya ay minsan na niyang narinig na nag-uusap tungkol sa boyfriend ng mga ito.
Hindi siya interesado. Sa tingin niya ay napakabata pa nila para sa
pakikipagrelasyon. Pero narinig pa rin niya ang mga salitang ‘daks,’ ‘blessed,’ at
‘mahaba.’

Kasinghaba rin ba ng kay Nazaron ang nakita ng mga kaklase niya sa boyfriend ng mga
ito? Ipinilig niya ang ulo. Ano ba itong pumapasok sa utak niya? Hindi tamang
titigan niya ang pribadong parte ng katawan nito. Nagbawi siya ng tingin.

Ang sunod niyang narinig ay ang tunog ng paglusong ni Nazaron sa tubig. Ibinalik na
niya ang tingin dito dahil nakababad na sa tubig ang kalahati ng katawan nito.

She sighed. Napakaguwapo talaga ni Nazaron. Ang galing nitong lumangoy.

Napakasigasig kumilos. Nakailang pabalik-balik pa ito na masaya niyang pinanood.

“Look away, Anemone. Aahon na ako,” bigkas ni Nazaron na hindi nag-abalang sumulyap
man lang sa kinaroroonan niya.

Napamulagat siya. Siya ba ang kausap nito?

“Yes, you. Walang ibang tao rito. Tayong dalawa lang,” sambit nito na parang alam
na alam kung ano ang iniisip niya. “Nakita na kita. Pilya ka.” Napailing ito,
nangingiti. “Look away, baka makita mo na naman ang hindi mo dapat makita.”

“Sorry!” Isinandal niya ang likod sa katawan ng puno at mariing pumikit. “Sabihin
mo lang kapag tapos ka nang magbihis.”

Hindi ito sumagot pero hindi na siya nangahas na buksan ang mga mata hanggang hindi
ito nagsasabing tapos na.

Ang sunod niyang naramdaman ay ang pagpindot nito sa ilong niya. Her eyes flew wide
open. Nazaron stood in front of her, smiling. Tumutulo pa ang buhok nito. Nakatukod
ang isang kamay nito sa puno, sa gilid ng ulo niya. Napakalapit nito kaya hindi
siya makahinga.

Natatakot siyang huminga sa kung anong kadahilanan. Maybe because she liked him too
much. Her heart was racing in her chest.

“What did you see, hmmm?” He was teasing her.

May damit na ito pero parang nakikita niya pa rin ang nakita niya kanina.

Napalunok siya. “W-wala naman akong nakita,” pagsisinungaling niya.

“Liar.” Tinanaw nito ang maliit na bangka sa tabi ng ilog. “Halika.”

“Saan? Ano'ng gagawin natin?”

“Mamamangka!”

“Ha? Marunong ka ba?”

“Oo naman.”

Napakainit ng pagkakangiti nito sa kanya kaya nahawa na siya at napangiti na rin.

Naupo siya sa bangka at hinayaan itong maniobrahin iyon.

“Bakit sinusundan mo ako?” tanong nito kapagkuwan, nakangiti.

Namula siya. “Nakita kitang lumabas ng malaking bahay. Nagtaka ako kung saan ka
pupunta kaya sinundan kita.”

“Kaya ngayon ay nakita mo na akong hubo’t hubad.”

“Señorito!” Nakagat niya ang labi. “Hindi ko po sinasadya. Sorry po talaga. Alam
kong isang kapangahasan ang--”

“Hey, it’s okay. Binibiro lang kita.” He laughed charmingly. “Hindi ka pa rin
nagbabago. Ikaw pa rin iyong batang babaeng makulit na sunod nang sunod sa akin
dito sa ilog.”

Hinawi nito ang ilang hibla ng buhok niyang nilipad ng hangin at inipit iyon sa
likod ng kanyang tainga. Pakiramdam niya ay parang hinihele siya. Kilig na kilig
siya.

Titig na titig din sa kanya si Nazaron. Hanggang sa dumako ang mga tingin nito sa
labi niya. Nabura ang ngiti nito. He was staring at her eyes and lips alternately.

“Anemone, Nazaron!” malakas na tawag sa kanila ni Luther, nakatayo ito sa tabing-

ilog.

Awtomatikong nag-iba ang aura ni Nazaron. His lips thinned into a stern line.
Nawala rin ang kinang sa mga mata nito kanina. Walang pasabing tumalon ito at
lumusong sa tubig nang makitang lumangoy si Luther patungo sa kanila.

He swam away. Alam niya kung bakit. Hindi ito komportable sa kapatid at alam niyang
ganoon din si Luther dito.

“Señorito!” Bigla siyang tumayo. Gumewang ang bangka at nawalan siya ng balanse.
Nahulog siya sa tubig. Hindi siya marunong lumangoy kaya nabalot siya ng takot.
Hindi niya akalaing nasa bahaging malalim na sila.

“Saklolo! H-hindi ako marunong lumangoy! T-tulong!”

“Anemone!” sabay na sigaw nina Nazaron at Luther.

“Don’t touch her, Nazaron!” sigaw ni Luther.

But Nazaron ignored Luther. He swam as fast as he could towards her. He saved and
held her so tight. Kinabig nito ang ulo niya. Dama niya ang takot nito habang
magkadikit ang mga katawan nila.

“Damn, Anemone, you scared me!” pabulong nitong sabi sa kanya.

“H-hindi ako mamamatay, Señorito.”

“I won’t let you.”

Si Luther ay nanlulumo lang na nakatitig sa kanila.

_____

PABILING-BILING sa kama si Anemone. Hindi siya makatulog kakaisip ng mga nangyari.

Nazaron saved her life. May ibig bang sabihin iyon? Ginawa ba nito iyon dahil may
gusto rin ito sa kanya o dahil iyon ang tamang gawin?

Napangiti siya. Hindi na mahalaga kung ano ang dahilan. Ang mahalaga ay iniligtas
nito ang buhay niya.

Ipipikit na lang niya ang mga mata nang tumunog ang kanyang cellphone. Hindi naka-
register ang number sa phonebook niya. Nang basahin niya ang message ay muntik na
siyang himatayin! Galing kay Nazaron ang text message. Paano kaya nito nakuha ang
numero niya?

Tulog ka na ba?

Nag-compose agad siya ng pang-reply dito: Gising pa naman. Bakit? Nang pindutin
niya ang send button ay sending failed ang lumabas. Wala pala siyang load!

Nataranta siya at mabilis na lumabas ng kuwarto. Nakita niya ang ina niyang
naghihilod ng paa sa banyo. Nakabukas lang ang pinto. “'Nay, may load po kayo?”

“Aba’y wala.”

“Kahit limang piso lang po…”

“Katigas ng ulo, eh. Wala nga. Bakit ba parang alalang-alala ka riyan?”

“Kailangang-kailangan ko lang po.”

“Pang-text sa boyfriend mo?”

Umingos siya. “Wala nga ho akong boyfriend, 'Nay.”

“Iyong Luther buntot nang buntot iyon sa iyo, ah. Nililigawan ka ba?”

“'Nay, magkaibigan lang po kami.”

“Siya sige, doon sa tindahan ni Mering. Naglo-load sila.”

“Babalik ako kaagad.”

Kumuha siya ng balabal bago lumabas ng bahay. Matagal ng katiwala ng mag-asawang

Altieri ang mga magulang niya kaya may sariling tahanan na sila katabi ng malaking
bahay ng mga Altieri.

Paglabas niya ay may sumutsot sa kanya. Tumingala siya sa terrace ng silid ni

Nazaron. Nakatanghod ito sa kanya.

“Kumusta ang pakiramdam mo? May masakit ba sa iyo?”

Umiling siya. “Okay na okay ako. Salamat sa iyo.”

“S’an ka pupunta?” nakangiti nitong tanong.

“W-wala, magpapahangin lang.”

He smiled teasingly at her. “Magpapa-load ka, ‘no?”

“H-hindi, ah!”

“Ako na, may extra load pa ako. Pumasok ka na ulit sa bahay n’yo. Gabing-gabi na
baka mapahamak ka pa.”

Hindi siya nakapagsalita pero kinikilig siya.

Tumalikod na ito pero may pahabol pang sinabi. “Basta reply-an mo ako, ha.”

She blushed. Hindi na nito kailangang sabihin dahil talagang gagawin niya.

CHAPTER 6

“Nangingitim ang ilalim ng mga mata mo. Napuyat ka ba kagabi?” puna ng nanay niya
sa kanya.

Hindi nakaimik si Anemone. Tahimik lang siyang nagpatuloy sa pag-aalmusal. Hindi

naman na nakapagtatakang nangingitim ang ilalim ng mga mata niya ngayon dahil
madaling araw na sila tumigil sa pagpapalitan ng text messages ni Nazaron.

Pero okay lang dahil hindi mapapantayan ang saya niya. Marami itong ikinuwento sa
kanya. Galit ito sa mga magulang nito. Hindi rin ito komportable kay Luther. Sinabi
naman niyang mabait si Luther at marahil ay mag-iiba ang tingin nito sa kapatid
kung sa Santa Catalina rin ito pumirmi.

"Hindi po, 'Nay." Minadali na niya ang pagkain at hinugasan ang pinagkainan. Baka
kung ano pa ang itanong sa kanya ng ina.

Nagkasundo silang magkikita sa tabing ilog bandang alas kuwatro ng hapon. Naging
kainip-inip para sa kanya ang paghihintay sa napag-usapan nilang oras.

Alas tres palang ay nakabihis na siya. Simpleng bestida at sa paa naman ay puting
sandalyas. Pagsapit ng alas kuwatro ay nagmadali na siyang pumunta ng tabing ilog.
Naroroon na ang binatilyo at naghihintay sa kanya.

“Dahan-dahan, baka madapa ka,” biro nito.

She blushed. Nahihiya siya na nakita nito ang pagmamadali niya. Baka isipin nitong
atat na atat na siyang makita ito kahit na totoo naman iyon.

Mula sa likod ay may inilabas itong isang tangkay ng bulaklak. “Para sa iyo,”
anito, nakangiti.

“P-para sa akin?” Kumabog nang mabilis ang dibdib niya. Bakit siya nito binibigyan
ng bulaklak?

“Ikaw lang ang kaibigan ko rito sa Santa Catalina, Anemone. And I am thankful that
you’re here.”

Tinanggap niya ang bulaklak at hindi napigilan ang pagguhit ng ngiti sa mga labi
niya. “Salamat. Huwag kang mag-alala, palagi lang akong nandito, Señorito.”

“Nazaron. Please, call me Nazaron.”

Nakamata lang siya sa lalaki at walang maisip sabihin.

Ngumiti ito, lightly brushed his knuckles on her chin. “Try it. Call me Nazaron,
come on.”

“N-nazaron…” sambit niya at mabilis na napayuko.

“See, it isn’t that hard, is it?”

“Hindi po tama kasi amo po namin kayo.”

“You call Luther by his first name. Anak din naman siya ng papa.”

Hindi siya nakapagsalita. Oo nga naman kasi. Pero iba kasi ang lalim ng samahan
nila ni Luther. They literally grew up together.

“Okay, here’s the deal. Kapag may ibang tao, tawagin mo akong señorito. Pero kapag
tayong dalawa lang, you will call me Nazaron.”

Hindi na masama. “S-sige.”

Tumanaw sa payapang ilog si Nazaron. “Kung hindi dahil sa iyo ay hindi ko

kakayaning mapalibutan ng mga taong hindi naman natutuwa sa akin at pulos
pagpapanggap lang ang pinapakitang kagandahang-loob.” Umalsa ang isang sulok ng
labi nito para sa isang mapait na ngiti.

“Huwag mong sabihin iyan. Ang papa mo, hindi nagpapanggap iyon. Ang mama mo, wala
lang siya rito pero para rin naman sa iyo ang ginagawa niya. Si Luther, magkapatid
pa rin kayo. Hindi lang kayo gaanong nag-uusap pero kapag nakilala mo siya nang
lubos, matutuwa ka rin sa kanya.”

He scoffed. “I don’t want to talk about them, Anemone.”

Tumango siya, nakakaunawa. Sapat na sa kanyang marinig na masaya itong makasama

siya.

_____

“NAPAPADALAS ang pamamasyal ninyo ni Señorito Nazaron, ah?” puna ng nanay niya nang
ginabi na naman siya ng pag-uwi. Hindi niya maiwan ang lalaki. Masama ang loob
nito. Nangako ang mama nito na uuwi nang araw na iyon. Buong araw na naghintay si
Nazaron para lang malamang kinansela ng mama nito ang flight pauwing probinsya
dahil may aasikasuhin muna sa Maynila pagkatapos ng ilang buwan nitong pamamalagi
sa Colorado.

“Sinamahan ko lang si Señorito, 'Nay. Malungkot kasi iyong tao.”

“Nagkakagustuhan na ba kayong dalawa? Tapatin mo nga ako.”

“Nanay! Hindi po. Magkaibigan lang po kami,” aniya kahit na sa loob-loob ay matiim
ang kanyang paghahangad na sana ay maging higit pa sila sa pagiging magkaibigan
lang kapag nasa tamang edad na sila.

Habang nakakasama niya si Nazaron ay mas lalong lumalalim ang damdamin niya para
rito. Ito ang nag-iisang lalaking pinapangarap niya. Ito ang nag-iisang lalaking
gusto niyang maging parte ng buhay niya at ang lalaking gusto niyang katabi niyang
humarap sa altar para makipag-isang dibdib.

“Si Señorito Luther? May pag-asa ba sa iyo?”

Tinakpan niya ang tainga. Nahihiya siya sa mga pinagsasabi ng kanyang ina. Pero
ayaw nitong magpaawat.

“Pero kung ako ang tatanungin, doon ka kay Señorito Nazaron. Iyon ang lehitimong
tagapagmana. Baka wala ka ring mapala sa huli kung si Señorito Luther ang pipiliin
mo.”

“Inay—”

Pumasok mula sa likurang pinto ng bahay ang ama niya.

“O, ito na palang tatay mo.”

“Bakit, Lucia?” tanong ni Eliseo sa asawa, nangungunot ang noo.

“Ang anak mo, pinag-aagawan ng dalawang binatilyo ni Señor Giuseppe.

“Si nanay talaga kung anu-ano ang pinagsasabi!” ingos niya.

“Totoo ba? Aba’y sunggaban mo na! Mabuti na lang at nagkaroon kami ng magandang-
magandang anak. Aba, magagamit natin iyang hitsura mo para yumaman sa buhay.”

“Ano ba ang pinagsasabi ninyo, 'Tay?” Hindi niya gusto ang tinatakbo ng usapan
nila.

“Ang sinasabi namin ay gamitin mo iyang utak mo, makipagmabutihan ka d’un kay
Señorito Nazaron. Siguruhin mong magugustuhan ka niya para gustuhin ka niyang
maging kabiyak kapag nasa tamang edad na kayo. Kung hindi ka niya magugustuhan,
akitin mo. Gawin mo ang lahat at pagod na pagod na kami ng nanay mo sa buhay
mahirap—”

Wala sa loob na dumako ang tingin niya sa pintuan. Namutla siya nang makitang
nakatayo sa labas ng bahay si Nazaron. Madilim ang mukha nito.

“Nazaron…”

Napatingin din ang ama niya sa pintuan at patay-malisyang tumango sa binatilyo at

nagdahilang may gagawin sa kusina. Ganoon din ang ginawa ng kanyang ina.

Kumakabog ang dibdib niya nang mapagsolo sila nito. Narinig kaya nito ang lahat ng
mga pinagsasabi sa kanya ng mga magulang niya?
“A-ano ang narinig—”

“I heard enough.”

“Señorito.”

A small smile broke on his lips. Masuyo siyang tinitigan ni Nazaron. “Ang mga
narinig ko ay hindi galing sa iyo. Alam kong mabuti kang tao. I trust you so much,
Anemone. Ikaw lang.”

Nakahinga siya nang maluwag. “S-salamat. Hinding-hindi ko sisirain ang tiwala mo sa

akin, Nazaron.”

He took out the flower that she didn’t know he was holding. “I came here to give
this back to you. Naiwan mo sa tabing ilog.”

“Salamat.”

“Good night, Anemone.”

_____

“BILISAN mo pa Moon Cherub,” bulong ni Anemone sa paboritong kabayo, pilit siyang

umaagapay sa takbo ng sasakyan kung saan lulan si Nazaron. Paalis na ito ng Santa
Catalina.

Nakapagpaalam na ito sa kanya nang maayos kanina pero nalulungkot pa rin siya. She
blinked off the tears.

Mayamaya ay huminto ang sasakyan. Pinahinto niya rin si Moon Cherub. Bumaba siya ng
kabayo at mabilis na nilapitan ang sasakyan.

Nazaron went out of the car. Nagtama agad ang mga tingin nila. He was looking at
her intently. Lumapit ito hanggang sa halos isang dangkal na lang ang layo nito sa
kanya.

“What are you doing, Anemone?” May pagsuyo sa tinig nito. Hinaplos nito ang hair
clip na niregalo nito sa kanya. Araw-araw niyang suot iyon.

“G-gusto ko lang—”

Hinila siya nito at mahigpit na niyakap. “Magpapakabait ka rito, ha. Huwag matigas
ang ulo mo. Huwag kang palaging naliligo sa ilog. Magpasama ka sa mga kaibigan mo
kung mamamasyal ka roon.”

Tumango siya at lalong isiniksik ang mukha sa dibdib ng lalaki. “Mahal kita,
Nazaron!” she burst out, crying.

Natigilan ito. Kinabahan siya at dahan-dahang kumalas sa pagkakayakap dito.

He was looking down at her, confused. “Anemone, para nang kapatid ang turing ko sa
iyo.”

Iyon ang una niyang kabiguan. Because she didn’t want him to see her as a little
sister.

“You take care of yourself, Anemone. I will call you.”

“Hihintayin ko…”
CHAPTER 7

Naghintay siya pero hindi ito minsan man tumawag. Dalawang bakasyon din itong hindi
umuwi ng Santa Catalina. Sinubukan niyang tawagan ito pero mukhang nag-iba na ito
ng cellphone number.

Was it because of what she said before he left? Mali bang sabihin dito ang
nilalaman ng damdamin niya?

“Anemone, magpapa-enroll ka ba ngayon?” tanong ni Luther, sakay ng bago nitong

Toyota Vios. Plano niyang lakarin lang sana ang patungong Santa Catalina College
(SCC).

“Oo. Ikaw din ba?

“Oo. Sakay na.”

Hindi na siya tumanggi. Alam naman niyang hindi rin siya titigilan ni Luther
hanggang hindi siya sumasakay sa kotse nito.

“Pangalawang taon mo na sa kolehiyo! Time flies so fast, Ane. Parang kahapon lang
ay sinasamahan pa kitang magpa-enroll para sa unang taon mo sa college,” anito
kahit nakatutok ang mga mata sa kalsada.

She took Education. Gusto niyang magturo sa mga bata. “At ikaw naman ay huling taon
na sa college!” Ngumisi siya nang biglang may maalala. “Hinihingi nga pala ni
Ruthie ang number mo. Ibibigay ko ba?”

He frowned. “Absolutely not.”

Best friend niya si Ruthie. Dayo ang pamilya nito sa Santa Catalina. They were from
Tanjay City. Nakahanap ng trabaho ang papa nito sa Santa Catalina kaya permanenteng
lumipat na roon ang buong mag-anak.

Ruthie was beautiful, smart, and sexy. Sa katunayan ay ito ang nanalong Ms. SCC
noong first year college pa lamang sila.

“Bakit ayaw mo kay Ruthie?”

Tumawa ito. “Just because.”

“Ano ba namang klaseng sagot iyan! Sabihin mo na sa akin kung bakit ayaw mo sa best
friend ko.”

“I am your best friend,” pagdiriin nito.

“You are my guy best friend. Si Ruthie ang girl bestie ko.”

Huminga ito nang malalim. “Wala. Ayaw ko lang.”

“Puwede ba iyon? Na ayaw mo lang?”

“If I like her, I would have courted her already. Pero hindi ko ginawa.”

Nalungkot siya para sa kaibigan. “Hindi ka attracted sa kanya?”

“No.”
“Sayang naman si Ruthie. Umaasa pa naman akong kayo ang magkakatuluyan.”

Inihinto ni Luther ang kotse sa parking lot ng SCC pero hindi muna pinatay ang
makina. Bumaling ito sa kanya. He was looking at her face. Na parang may gusto
itong sabihin.

“Ano?” Nailang na siya sa paraan ng pagkakatitig sa kanya nito.

And then he smiled and shook his head. “Nothing. Let’s go.”

_____

NAGTAKA si Anemone kung bakit nagkukumpulan ang mga tao sa canteen. Mabuti na lang
at natanawan niya si Ruthie kaya agad na nilapitan niya ito. “Ano’ng meron?”

“Transfer student. Ang guwapo!” kinikilig na tili nito. “Wala lang nangahas lumapit
at mukhang suplado.”

“Totoo? Saan?”

Hinila siya nito at walang pakundangang sumiksik sa mga nagdidikitang estudyante.

Tinuro nito ang dulong mesa. “Ayon!”

Sinundan niya ang itinuro nito at nagulat nang makilala ang lalaki. “N-nazaron…” It
almost didn’t come out of her throat.

“Ano iyon, bes?”

Wala sa loob na humakbang siya patungo sa kinauupuan ng lalaki. She took one step…
and another. Hanggang sa matahimik ang mga estudyang naghahagikgikan kanina. Lalo
na nang dumako sa kanya ang mga tingin ng binata.

Most of them may have not known Nazaron. Hindi naman kasi ito palagala kapag nasa
Villa Altieri. Kung may nakakakilala man dito ay hindi siguro agad ito namukhaan.
Totoong malaki ang ipinagbago nito.

He looked… rebellious. Pero mas tumangkad ito at gumanda lalo ang pangangatawan. At
twenty, he may have stood over six feet now. Noon pa man ay hindi na ito palangiti.
But now, he looked more intimidating.

Sinutsutan siya ni Ruthie. “Hoy bes, saan ka pupunta?”

Kusa itong inignora ng mga tainga niya at parang may sariling utak na patuloy na
humakbang ang mga paa niya. She missed him so much. Araw-araw siyang naghintay na
dumating ang araw na ito, ang araw na muli niyang makita si Nazaron.

The man was now looking at her.

And she was gazing back at him.

He didn’t look happy or excited though.

Then a hand grabbed her hand. Napatingala siya sa lalaking humawak sa kanya. Si
Luther! Mahigpit itong nakahawak sa kamay niya. “Ano ang ginagawa mo rito?”

Ngumiti lang ito at ginulo ang buhok niya. Sumabay ito sa paglapit niya kay
Nazaron. The people now were totally silent. Nakamasid lang.
“Ano ang ginagawa mo rito?” walang ligoy na tanong ni Luther kay Nazaron nang
nakatayo na sila sa harapan nito. Hindi ito nag-alok na maupo sila kaya nanatili
silang nakatayo ni Luther.

She was staring at Nazaron’s face, in awe. Hindi pa rin siya makapaniwalang nasa
harapan na niya ito ngayon. Parang nananaginip lang siya. At kung totoo mang
panaginip lang ang lahat, sana ay hindi muna siya magising dahil palagi niyang
inaasam na makasama ito… kahit sa panaginip man lang.

Tumaas ang mga kilay ni Nazaron sa kapatid at iminosyon ang wala nang lamang plato.
“What else should I be doing in this place? Isn’t this the canteen? Hindi mo ba
nakikita, I just finished eating.”

“Alam mong hindi iyan ang ibig sabihin ko.”

“Linawin mo.”

Humigpit lalo ang pagkakahawak ni Luther sa kamay niya. Dumako roon ang tingin ni
Nazaron. Disgusto ang nakita niya sa mga mata nito.

“Bakit nandito ka sa SCC?”

“Why the hell not?” Ngumisi ito at natawa nang makitang nag-igtingan ang panga ng
kapatid. “I’m a transfer student. Pinalipat ako ng papa rito.”

“Bakit?”

“Ask your old man. Hindi ko rin gusto ‘to. My life is in Manila. My condo, my
stuff, and my girlfriend are all in Manila.”

“M-may girlfriend ka na?” hindi niya napigilang itanong.

Sabay na napatitig sa kanya ang dalawang lalaki.

“Pabayaan mo siya, Anemone. Hindi naman bawal ang magkaroon ng girlfriend.” Si

Luther.

Pero paano ako? piping tanong niya. Gusto niyang umiyak. Hindi siya nag-boyfriend
kahit maraming nanliligaw sa kanya. She wanted Nazaron to be her first boyfriend.
Paano na ngayon matutupad iyon kung may nobya na ito?

“You don’t look happy for me, Anemone,” puna ni Nazaron. “Anyways, how long have
you two been together?”

Nanlaki ang mga mata niya. “Iniisip mo bang magkasintahan kami ni Luther?”

“Hindi ba?” His gaze fell upon their intertwined fingers. “You look like a couple
to me.”

“Magkaibigan lang kami, Nazaron. Kagaya pa rin noon.” Gusto niyang mainis dito.
Bakit ba palagi nitong iniisip na may espesyal silang ugnayan ni Luther?

“Tara na, Ane. Marami pa tayong aasikasuhin. Mauna na kami, Nazaron.”

“Addio!”

_____

SAKAY ng paboritong kabayo ay inikot ni Nazaron ang malawak na lupaing pag-aari ng

pamilya nila. Magkakaroon kaya siya ng karapatan sa lupaing iyon pagdating nang
araw o ipapamana iyon ng ama nila kay Luther? He smiled bitterly. He was tired of
the silent competition between him and his half-brother since God knows when.
Nakakapagod. Nakakainis.

His father prevented him from coming back to Villa Altieri two years ago. Nalaman
nitong naging malapit sila ni Anemone sa isa’t isa. He was eighteen then and his
father wanted him to focus on one thing—college. Gusto nitong wala siyang ibang
pagtuunan ng pansin dahil makakasagabal iyon sa mga plano nito para sa kanya.

Gusto nitong pagkatapos niya sa kolehiyo ay ipapadala siya nito sa Amerika. For
further studies. And he hated his father so much for manipulating him. Why wouldn’t
he send Luther to the US instead? Why him?

Lalong umigitng ang galit niya sa kapatid. Bakit mas malaya nitong nagagawa ang
gusto? Bakit hindi rito mahigpit ang ama nila? Why did he have to study in a
university in Manila, and Luther gets to stay in Santa Catalina? Bakit si Luther
puwedeng maging malapit kay Anemone? At siya ay hindi puwede?

Nag-rebelde siya. Naging barumbado at palikero. Nasangkot siya sa kabila-kabilang

gulo. And he was caught making out with her professor—that was the worst. Doon na
naubos ang pasensya ng ama niya. Pinatapon siya nito sa Santa Catalina. Doon na raw
niya ipagpatuloy ang pag-aaral niya. Gusto niyang matawa. Pinagbawalan siya nitong
tumapak ng Santa Catalina sa loob nang dalawang taon, tapos ngayon ay doon din pala
siya ipapatapon? Bakit? Kampante na ba ito ngayong hindi sila magkakaroon ng
espesyal na ugnayan ni Anemone?

Biglang lumitaw sa gunita niya sina Luther at Anemone na magkahawak-kamay.

He clenched his teeth. Lalo niyang binilisan ang pagpapatakbo sa kabayo.

“Señorito, sandali!”

Natigilan siya. That voice… Her voice… “Anemone.” He slowed down. Hanggang nagawang
umagapay sa kanya ng dalaga. She was riding Moon Cherub expertly. Her every bounce
was an amusing sight to see. Dinaig pa nito ang mga kilala niyang mahuhusay
mangabayo.

“Naabutan din kita.” Lumingon ito sa kanya, may matamis na ngiti sa labi.

Her smile was… beautiful, warm, and… breathtaking. He had never met a woman with a
smile as beautiful as hers.

“May kailangan ka?” tanong niya, pinapormal ang ekspresyon sa mukha.

“K-kumusta ka na?” balik-tanong nito.

“I’m good. And you?”

“Pareho pa rin ng dati.” Bumuntong-hininga ito, nakatanaw sa unahan kung saan

kumpulan ang mga halaman. “B-bakit hindi ka man lang tumawag sa akin? Sabi mo
tatawag ka.” May pagdaramdam sa boses nito.

Because my father forbade me to, he wanted to say but chose to remain quiet. And
because I am a f*cking coward.

“Sabi mo parang kapatid na ang turing mo sa akin. D-dahil ba sa sinabi kong mahal
kita? Iyon ba ang dahilan kaya hindi ka na nagparamdam?”
Naalala niya ang ikinumpisal nito bago siya umalis noon. Yes, he still remembered
every word that she said. “Hindi iyon.”

“Ano pala?”

“Can we not talk about that, Anemone?”

Huminga ito nang malalim bago tumango. “Totoo bang may… girlfriend ka na?”

“Yes.”

Muli itong huminga nang malalim. “Ano ang pangalan niya?”

“Sidney.”

“Saan kayo nagkakilala?”

He glanced at her. Anemone didn’t look happy. If anything, she looked pissed. Gusto
niyang mapailing. She was just a child. Para pa ring kapatid ang turing niya rito.

“Same course, same class. That’s how we met.”

“Nasaan na siya ngayon?”

“Why ask so many things about my girl?”

Imbes na tumigil at manahimik ay patuloy itong nagtanong. “Maganda ba siya?”

Hindi siya umimik dahil ayaw na niyang sagutin ang itinatanong nito sa kanya.

“Maganda ba siya, Nazaron?” ulit nito.

Alam niyang hindi siya nito titigilan. She could be really stubborn if she wanted
to. “Fine, yes, she’s beautiful.”

Pinukol siya nito ng matalim na tingin, na puno ng pagdaramdam bago walang paalam
na pinatakbo nang mabilis ang kabayo palayo. Naiwan siya. Kahit anong tawag niya
rito ay hindi ito minsan man lumingon sa kanya.

CHAPTER 8

"She’s just a child,” paalala ni Nazaron sa kanyang sarili. He was standing behind
a tree. Gusto niyang matawa dahil ganitong-ganito ang nangyari noon sa kanila ni
Anemone, nagkapalit lang sila ng puwesto ngayon. Ang plano niya ay ang maligo sa
ilog pero nagulat siya nang makitang nandoon ang dalaga at naliligo.

She was only wearing her white camisole. And God, with a body like hers, even the
saints would have a hard time resisting temptation. Dalaga na pala talaga ito. It
was hard to think of her as a little sister when she was one step closer to being
fully naked. Kitang-kita niya ang hulma ng katawan nito at ang hugis ng dibdib
nito.

Naapakan niya ang isang maliit na sanga.

Sh*t.
Mariin siyang napapikit. This was f*cking Déjà vu.

Nang tumingin siya sa dalaga ay nanlalaki ang mga matang nakatingin din ito sa
kanya.

“Nazaron?” Niyakap nito ang basang katawan, awang ang mga labi.

It was hard to explain when her lips were parted like that. Kaakit-akit itong
pagmasdan. Kung sasabihin nitong diwata ito ng tubig ay maniniwala siya.

“Look, I’m sorry—”

“G-gusto mo bang maligo?” Dahan-dahan nitong inalis ang mga kamay na nakayapos sa
katawan nito. “Halika.”

Gusto niyang umungol. Hindi nangyayari ito. Kung may isang tao siyang ayaw gawan ng
masama, si Anemone iyon. She was the only person that he could trust in Santa
Catalina. And she was so pure… so innocent. Ayaw niyang lagyan ng lamat ang dangal
nito.

He was a very dangerous man, he should know. Marami na siyang pinaiyak na mga babae
sa Maynila.

Ngumiti si Anemone. “Ano pa ang ginagawa mo riyan? Samahan mo ako ritong maligo.”

“I… I can’t.” Tumalikod na siya at nagsimulang humakbang palayo. Hindi niya

namalayang umahon pala si Anemone at humabol sa kanya. Inagapan siya nito sa kamay.

“Bakit ba iniiwasan mo ako? Hindi ka naman dating ganiyan, ah?”

Iniiwasan niya ito dahil hayagan nitong ipinapakitang may gusto ito sa kanya. And
he was avoiding her because he thought he only sees her as a little sister. Pero
habang tumatagal ay nakikita niyang kahali-halina ito.

“Natatakot ka ba sa akin?” matapang nitong tanong sa kanya.

He exhaled roughly, the muscles in his jaw flexed. “Yes!”

“Bakit?”

“Because everytime I see you, you make me want to touch you! And I should not do
that! You are all I have here in Santa Catalina, Anemone.”

Saglit itong natigilan. “T-then touch me…”

“Are you crazy? H-hindi pa ako nababaliw para gawing mas kumplikado ang buhay ko.
Look at me, I am lost. Hindi ko alam kung ano ang patutunguhan ng buhay ko.”

Kinubkob nito ang mukha niya at napapikit siya nang madama ang init ng mga palad
nito.

“I promise not to tell anyone, Nazaron…” she whispered.

Bakit ba siya inaakit ni Anemone? Sandaling sumagi sa isipan niya ang sinabi ng mga
magulang nito noon. Pero alam niyang hindi siya ta-traydor-in ng dalaga. Especially
that he didn’t need more complication in his life right now.

“Hindi mo alam ang sinasabi mo, Anemone.”

“Hindi kita aagawin sa girlfriend mo kung iyan ang ikinakatakot mo.”

“And still you’re offering me sex? We’re talking about sex, aren’t we?”

Matapang itong tumango. “Gusto kong ibigay sa iyo ang katawan ko, Nazaron. Inipon
ko na ang lahat ng lakas ng loob at kapal ng mukha para sabihin ang mga ito sa
iyo.”

“My father will not forgive me if I touch you. And your parents—”

“Hindi nila kailangang malaman. Walang kailangang may makaalam. This will be our
little secret. Ours.”

Napatiim-bagang siya. Matiim niyang pinakatitigan ang dalaga. “Do not degrade
yourself in front of me, Anemone.” Nagagalit siya dahil hindi ba nito alam kung ano
ang mangyayari rito kapag pinatulan niya ang kalokohan nito? He would only destroy
her… ruin her. Yet, here she was… looking like a willing prey. And she was the kind
that he pitied the most--innocent and would give all for love.

Iniwan na niyang nag-uulap ang mga mata ng dalaga.

_____

ILANG gabi ring iniyakan ni Anemone ang nangyari sa ilog. Pahiyang-pahiya siya at
nanliliit. Hindi sila nagkikibuan ni Nazaron sa loob ng malaking bahay kahit na sa
SCC. Palagi niyang kasama si Luther at ito naman ay kasama ang mga bago nitong
kaibigan. Nazaron became so popular that everyone just wanted to flock around him.
Nakakasuya. Lalo na at nakikita niyang nakikipag-flirt ito sa iba’t ibang babae. Sa
kanya lang ito tila ayaw mapadikit.

“Stupido!” bulalas ni Señor Giuseppe nang mabasa ang peryodiko. Nasa komedor sila
at naghahapunan. Napaigtad silang tatlo—siya, si Luther, at Nazaron. Madalas ay
iniimbitahan siya ng Señor na saluhan ang mga ito sa pagkain. Ang Señora Eutropia
ay nasa ibang lalawigan at may mahalagang inaasikaso.

“Papa?” Nagtatanong ang mga matang tumingin si Luther sa ama.

“Ang unico hijo ng aking amigo, ito at ikakasal na! Kasing-edad lang ninyo itong si
Miguelito.”

Nakalathala sa isang bahagi ng peryodiko ang pagbati para sa nalalapit na pag-

iisang dibdib ni Miguelito sa dalagang nagngangalang Isabela.

“Hindi naman na bago ang maagang pag-aasawa ngayon, Papa,” patuloy ni Luther.

“Pero ang pagpapakasal nila ay bunga ng maagang pagbubuntis ng nobya ni Miguelito!

Wala na talagang pagpapahalaga sa dangal ang mga kabataan ngayon.” Pinukol nito ng
matalim na tingin ang dalawang anak na lalaki. “Kaya kayong dalawa, huwag na huwag
ninyo akong ilalagay sa kahihiyan! Minsan nang nabilad sa eskandalo ang pamilya
natin, hindi na maaaring maulit pa iyon.”

Tumango si Luther at si Nazaron naman ay blangko ang ekspresyon.

Naningkit ang mga mata ng matanda kay Nazaron. “Ikaw Nazaron, alam kong kabi-kabila
ang mga babae mo! Until now, the issue between you and your professor still
disgusts me. Napakatigas ng ulo mo. Narinig ko ring marami ka na namang babae sa
SCC. Baka magkalat ka na naman!”

Tumiim ang mga panga ng binata. “There will be no scandal, Papa, I can assure you
that. I make sure I satisfy my women in bed. Para walang masabi sa akin.”

“Non fare il sarcastico con me, figliuolo,” anito na ang ibig sabihin ay huwag
itong maging sarkastiko. “Sinasabi ko sa iyo, Nazaron, isang pagkakamali mo lang at
paparusahan kita.” Pinahid nito ng napkin ang labi at tumayo na. “You are such a
disappointment,” magaras ang tinig nitong sambit bago umalis.

Nakita niya ang mariing pagkuyom ng mga kamao ni Nazaron. Nakita niya rin ang
pagdidilim ng mukha nito. Nang tumingin ito sa dako niya ay nahuli nitong titig na
titig siya rito. Siya ang unang nagbawi ng tingin.

_____

PARANG sasabog sa galit si Nazaron. Nasa ilog siya at pinagsusuntok ang katawan ng
puno. Galit na galit siya sa ama. Ito mismo ang dahilan kung bakit naging magulo
ang buhay niya. Minamanipula siya nito. Gusto nitong ito ang magpatakbo ng buhay
niya. The more his father tried to build his life, the more it was falling apart.

“Nazaron…”

Hindi na niya kailangang lumingon para lang makilala ito. Her voice was f*cking
familiar. Too familiar. Na kahit sa panaginip ay naririnig niya ang boses nito.

“Ano ang ginagawa mo rito?” malamig niyang tanong dito. “Leave me alone. I want to
be alone.”

Napabuntong-hininga ito pero nanatili sa kinatatayuan. “Gusto kitang samahan. Alam

kong kailangan mo ako.”

Lalong uminit ang ulo niya. Ano ba ang alam nito? Ano ba ang magagawa nito?
Nagngangalit ang mga ngiping humarap siya sa dalaga. “Bakit mo ba isinisiksik ang
sarili mo sa akin, Anemone? Wala kang mapapala sa akin! Now, go away!”

“Hindi ako aalis,” pagmamatigas nito.

“Hindi ka pala aalis, ha.” His teeth were clenching hard. He grabbed her nape and
kissed her fully on the mouth. Napasinghap ito. Kinuha niya ang pagkakataong iyon
upang ipasok ang dila sa loob ng bibig nito. His tongue explored her mouth, pulled
her tongue into his, suckled and licked.

Napadaklot sa tela ng T-shirt niya si Anemone.

Dapat ay huminto na siya. Pero umungol ang dalaga at tinugon nito ang mga halik
niya. Hindi ito nanampal, hindi nanlaban. Sa halip ay ipinikit nito ang mga mata.

He knew then that at that very moment it was too late to stop.

CHAPTER 9

Nazaron kissed her!

That was her first real kiss.

Napasinghap siya at napatitig sa mga punong kahoy sa unahan. Akala niya ay wala
nang hihigit pa sa sensasyong dala ng pagdidikit ng mga labi nila. But she was
beyond shock when he slid his tongue inside her mouth. Sa mga pelikula at serye
niya lang napapanood ang ganoong eksena. Kakaiba pala kung ikaw mismo ang
hinahalikan.
Pakiramdam niya ay tumigil sa pag-inog ang mundo, naging makulay ang lahat sa
kanyang paligid. Nazaron’s tongue inside her mouth wasn’t disgusting at all.
Instead, it brought shivers down her spine to the soles of her feet. It felt like
her limbs were being tickled by feathers.

Ganito pala ang mahalikan ng taong mahal na mahal mo, ng taong palaging laman ng
mga panaginip mo. Naghahalo ang kilig at init sa kanyang sistema.

Inihiga siya ni Nazaron sa tabing-ilog. The water was kissing the soles of her feet
and the golden rays of the sun bathed her skin. Ipinikit niya ang mga mata kung
dahil sa sinag ng araw o dahil sa mga sensasyong dala ng mga maiinit na pagdampi ng
labi ni Nazaron sa balikat at leeg niya ay hindi na niya matukoy. She had dreamed
to be in Nazaron’s arms for so long. Ito ang pangarap niya. Walang gabi na hindi
niya isinama sa panalangin ang katuparan ng kanyang pag-ibig para sa binata.

She gasped when his hand caressed her inner thighs. Dama niya ang init ng mga palad
nito at halos hindi siya makapaniwalang nangyayari ang mga ito ngayon. Ipinaling
niya ang ulo pakaliwa para bigyang laya ang mga labi nitong gumapang sa leeg niya.
She could feel it. She could feel the tip of his tongue licking her neck, making
little patterns.

And then the licking progressed to sucking. Napakagat labi siya nang maramdaman ang
pagsipsip nito sa balat nya. Alam niyang mag-iiwan iyon ng marka pero wala na
siyang pakialam.

“Nazaron—ah!” ungol niya dahil lumapat sa sentro ng kanyang p********e ang isang
palad nito. Hindi niya alam kung ano ang gagawin. Bago sa kanya ang lahat ng ito. A
few minutes ago, she has never been kissed. Ngayon ay halos tawirin na nila ang
kabilang dako.

He pushed her underwear aside to feel her dampness. And even if he wouldn’t tell
her, she could tell that she was already very wet.

Very wet…

So wet that when he slid one finger into her p*ssy, it just slid right in. Hanggang
sa labas-masok na ang isang daliri nito. Napaungol siya at napadaing. Bago sa kanya
ang lahat ng ito.

She couldn’t describe what was happening to her. Nag-iinit siya na hindi mapakali.
Pero masarap sa pakiramdam.

Then Nazaron stopped and pulled away. The muscles in his jaw flexed as he gazed
down at her. He pulled his shirt over his head, unbuttoned then unzipped his
trousers. Ipinuwesto nito ang sarili sa pagitan ng magkabilang hita niya. Ibinaba
nito ang pang-ibaba niya at ibinaba rin ang sariling pantalon.

His eyes were glittering dangerously.

Hindi niya matukoy kung para saan iyon. Pero hindi na maiproseso ng utak niya ang
mga nakikita.

“Are you sure you can keep a secret?” bulong nito habang lalong pinaghihiwalay ang
mga binti niya.

“Yes,” she moaned.

“You won’t tell anyone about this? About us?”

“No…”

Are you sure this won’t change anything between us?”

“I promise… please, just do it. Ipinapangako ko, walang makakaalam at—” Hindi na
niya natapos ang litanya at marahas na napasinghap dahil sa biglang pag-angkin sa
kanya ng binata. The initial pain was there but the tingling sensation was more
overwhelming. Pakiramdam niya ay punung-puno siya. Ni hindi niya alam kung paano
ilalarawan iyon. The feeling was so powerful. More so when he began pouncing in and
out.

His one hand was holding her right knee to keep her legs wide apart. Habang patuloy
ito sa paggalaw.

Hindi na niya alam kung ilang beses siyang nangatal sa paulit-ulit na pagsabog ng
init sa kanyang kaibuturan. Naramdaman na lang niyang hinahapit siya lalo ni
Nazaron. He drove faster then finally withdrew.

_____

ALAM ni Anemone na nangako siyang walang may magbabago sa kanilang dalawa ni

Nazaron. Pero mahirap pala. Lalo na at naulit pa nang ilang beses ang nangyari sa
kanila ng binata. They had sex in her room. They had sex in his. They did it in the
shower. They did it inside the car. Kahit sa ilog ay ilang beses na nilang inulit
iyon. Kaya paano ba umaktong pareho pa rin ng dati ang lahat?

He was, of course, pleasant towards her when they were alone. Kagaya noon. Pero
kapag may ibang tao ay iniiwasan siya nito. Was he that scared? Iniisip ba nitong
kapag naging malapit ito sa kanya ay may makatuklas sa sekreto nila?

Kapag tinatanong niya ito ay wala itong sinasagot sa kanya.

Ngayon ay kasama na naman ni Nazaron ang mga kaibigan nito at ang iilang babaeng
nahuhumaling dito. Nasa SCC ang mga ito at nakatambay sa field at hindi na naman
pumasok sa klase. He was a graduating student. Paano ito ga-graduate kung panay ang
absent nito? Nasasayangan siya sa binata dahil alam niyang matalino ito.

“Nazaron,” tawag niya rito.

“Naz, nandito na naman ang PA mo,” tukso ng isa nitong kaibigan.

'Personal Assistant' ang tawag sa kanya ng mga kaibigan nito dahil palagi siyang
nakabantay sa binata. Madalas ay may dala siyang snacks para rito. Kapag wala itong
project ay to the rescue agad siya. Kapag may kailangang ipabili sa mga ito ay siya
ang umaasikaso.

“What are you doing here?” malamig nitong tanong sa kanya.

She couldn’t tell exactly why they grew distant from each other. Ang alam naman
niya ay maganda ang samahan nila noong nagbabakasyon palang ito sa Santa Catalina.
He wasn’t as sweet and caring as Luther, pero mabait din naman ito kapag silang
dalawa lang. Whatever happened to them?

“May klase ka pa.” Ipinakita niya rito ang schedule nito na hiningi pa niya sa
kaklase nito.

Nagtawanan ang mga kaibigan nito.

Galit na lumapit sa kanya ang binata at hinawakan siya sa siko saka dinala sa di-
kalayuan, sakto lang para hindi marinig ng iba ang sasabihin nito.

“What do you f*cking want? Ano ba ang gusto mong palabasin talaga?”

“H-hindi ka kasi pumapasok sa klase mo. Palagi kang absent at—”

“So, what? That’s my problem, not yours. Bakit ba? Dahil ba sinabi sa iyo ng Papa
na bantayan ako?”

Napayuko siya. Kinausap nga siya ni Señor Giuseppe. Sinabi nitong bantayan niya si
Nazaron dahil napapariwara na ito. Ini-utos nito sa kanya iyon sa harapan mismo ng
binata at ni Luther. He remembered Nazaron’s face that day. He was fuming mad.

“Listen, Anemone. We, sleeping together, does not give you the right to tell me
what to do. Please stop acting like my PA or nanny, hindi na nakakatuwa.
Kinokontrol mo ako. I don’t need another Giuseppe Altieri in my life. One was
already too much for me.”

CHAPTER 10

Alam ni Anemone na nagsususpetsa na ang mga magulang niya na may nangyayari sa

kanila ni Nazaron. Kahit na si Luther ay ramdam niyang lumayo na rin sa kanya.
Hindi rin nito kinakausap si Nazaron. Manhid at bulag lang siguro ang hindi
makakapansin na may ginagawa silang milagro ng binata.

She didn’t warn Nazaron though. She didn’t want to. Because if truth be told, she
wanted his and her parents to know. Natatakot siya. Nakakasama na lamang niya ang
binata kapag nagtatabi sila sa kama. Pero sa ibang aspeto ay halos estranghero na
ang pakikitungo nito sa kanya.

Kasalanan niya. Sinasakal niya ito. Nangako siyang walang may makakaalam pero sa
ginagawa niya ay napansin na ng lahat na may kakaiba silang ugnayan nito.

“I don’t want to do this anymore, Anemone…” sabi nito sa kanya. They just had sex.
Nasa kuwarto siya ng binata at hubo’t hubad pa rin sa ilalim ng kumot. Ito naman ay
nakaupo sa gilid ng kama at nagsuot ng boxer shorts.

Siya ang nag-aya rito kanina. Siya ang kumatok sa silid nito. Siya ang nagpilit na
may mangyari ulit sa kanila.

Naupo siya at niyakap ang binata mula sa likod. “B-bakit? Nagsawa ka na ba sa

akin?” garalgal ang boses niyang tanong. Hindi niya minsan man naisip na baka
dumating ang araw na magsawa na ito sa kanya.

“Sinasakal mo na ako. Nagiging kagaya ka na ni Papa.”

Nagtangka itong tumayo pero hinila niya ito paupo, nag-uulap ang mga mata. “So
ganito na lang? Iiwan mo na lang ako?” Huminga siya nang malalim. “Mahal mo ba
ako?”

Hindi ito nagsalita. Nasaktan siya. Hindi ba talaga siya nito natutuhang mahalin?
Kahit kaunting-kaunti lang? “Nazaron, pakiusap, sabihin mong mahal mo rin ako.”

Tumitig sa kanya ang binata. Awa ba ang nakikita niya sa mga mata nito habang
nakatitig ito sa kanya? Bumuntong-hininga ito at dahan-dahang umiling. “I’m sorry.”

“Ano'ng sorry? Linawin mo! Nahihirapan akong basahin ka!”

“H-hindi kita mahal, Anemone. I never once said that I have feelings for you.”

Parang nauupos siyang kandila. Masakit na masakit sa dibdib marinig mula sa taong
mahal na mahal mo na hindi ka nito mahal. “K-kahit kaunti lang? Kahit isang
porsyento lang hindi ba ako nagkapuwang man lang diyan sa puso mo?”

Nang hindi ito sumagot ay umalsa ang galit niya. Pinagbabayo niya ito sa dibdib.
Galit na galit siya. “Ano pala itong ginagawa natin? Ano pala ito sa tingin mo?”
pasigaw niyang tanong dito.

“Anemone, may mga tao sa labas!” pabulong nitong saway sa kanya.

“Wala akong pakialam! Ang tanong ko ang sagutin mo, ano pala itong ginagawa natin?”

Dumilim ang mukha nito kasabay ng pag-iigting ng mga panga nito. “We were just
horny, Anemone! I was just horny! Satisfied? Nasagot ko na ba ang tanong mo?”

Humagulhol siya at dumulas ang kanina’y nakakuyom niyang kamay sa dibdib nito. “H-
hindi mo naman ako kailangang mahalin ngayon, Nazaron. Handa akong maghintay kung
kailan puwede na.”

“No, I don’t want anyone waiting for me.”

“Isang taon, dalawang taon, tatlong taon? Kahit sampung taon nakahanda akong
maghintay…”

Ibubuka pa sana ng lalaki ang mga labi para magsalita pero kapwa sila nagulat sa
biglang pagbukas ng pinto. Iniluwa niyon ang mga magulang nila.

Hindi na niya alam kung dapat ba siyang kabahan o magpasalamat na natuklasan na ng

mga pamilya nila ang sekreto nila ni Nazaron.

Malakas na nagmura si Señor Giuseppe. Sa likod nito ay nakatayo ang esposang si

Eutropia na tutop ang dibdib sa labis na pagkagulat. Ang mga magulang naman niya ay
nakatitig sa kanila at mababakas ang galit sa mga mukha. But she knew better. Alam
niyang sa loob-loob ay natutuwa ang mga ito dahil ito mismo ang matagal nang
gustong mangyari ng ina at ama niya.

Her parents wanted Nazaron to fall for her. Ilang beses na siyang kinausap ng mga
magulang na maging malambing sa amo nila para mahulog ang loob nito sa kanya o kung
hindi man ay kahit maakit man lang.

Gusto niyang matawa nang mapait dahil gasgas na eksena na sa pelikula ang sitwasyon
nila ngayon. Pero gasgas man ay aaminin niyang may pag-asa siyang nasisilip na baka
dahil sa tagpong iyon ay maging kanya na si Nazaron habambuhay.

“Señor Giuseppe, Señora Eutropia, hindi ho pakawalang babae ang nag-iisa naming
anak. Pinalaki ho namin siya nang maayos at may pagpapahalaga sa dangal,” ani Lucia
na humarap sa mag-asawang Altieri.

“I know where this is going,” magaras ang boses na sabi ni Nazaron. Matalim itong
tumingin sa kanya. “I am not marrying Anemone.”

“Señorito!” bulalas ni Eliseo, nanlalaki ang mga mata. Bumaling ito sa patriyarko
ng pamilya Altieri. “Kung magmamatigas ang anak ninyo’y magpasensyahan na lang tayo
pero ipagsisigawan namin sa buong Santa Catalina kung paano winalang-hiya at inuto
ng anak n’yo ang anak namin! Magkalabasan na ho ng baho!”
Napasinghap si Eutropia at humawak sa esposo. “Giuseppe! Muling mabibilad sa
eskandalo ang pamilya natin!”

Nagtagis ang mga bagang ni Giuseppe. “Ipinangako kong hindi na muling mauulit ang
nangyari sa pamilya natin noon kaya walang eskandalo ang mangyayari. Idadaos ang
kasal sa katapusan ng buwang ito.”

_____

PRESENT.

“Anemone…” sambit ng asawa sa pangalan niya.

Nasa harap sila ni Señor Giuseppe dahil pinatawag sila nito. Dumating si Nazaron sa
kaarawan nito. Hindi niya inaasahang dadalo ito sa selebrasyong iyon. Nasanay na
siyang palagi itong wala.

“Nazaron,” ganting-sambit niya, walang bakas ng pagkasabik sa maganda niyang mukha.

Kung siya lang ay ayaw na sana niyang makiharap pa sa lalaking ito. Ang sakit at
pangungulilang ipinaramdam nito sa kanya sa mga nakalipas na taon ay hindi
mababayaran ng presensya nito ngayon.

Para siyang kuting na itinapon na nito ay bumabalik pa rin nang paulit-ulit. Kahit
na sinaktan siya nito at iniwan ay kabutihan pa rin nito ang iniisip niya kaya
kahit minsan ay hindi niya ginulo ang buhay nito. Kahit minsan ay hindi niya
ipinakilala ang sarili bilang asawa nito. Isang bagay na ipinagpapasalamat niya
dahil dadating din pala ang araw na unti-unting maglalaho ang damdamin niya para
rito.

Dama niya ang paghigpit ng mga kamay ni Luther na nakahawak sa kamay niya. She
gazed up at him and gave him a reassuring smile. Gusto niyang ipaabot dito na sa
tulong nito ay unti-unting nabuksan ang mga mata niya sa malaking katangahang
ginawa niya sa buhay niya.

“Kumusta ka na?” tanong ni Nazaron. Ang tanong nito ay para sa kanya lang.

“Luther and I are okay.”

She saw the muscles in Nazaron's jaw tensed and his eyes fell on her ring finger.
Mabuti na lang at tatlong buwan na niyang hindi isinusuot ang wedding ring nila.
He, too, wasn’t wearing one anyway.

“Ma, Pa, will you excuse us?” sambit ni Luther at tumingin sa kanya, ang pagsuyo ay
nasa kislap ng mga mata nito. “Nagugutom na si Aneng. Kanina pa kami nagsasayaw.
Kanina pa kami tinutukso ng mga tagarito sa atin na pakainin ko naman daw muna ang
asawa ko.” Sadya nitong nilagyang diin ang salitang asawa.

Marahas na napahugot ng paghinga si Nazaron sa narinig.

Si Giuseppe naman ay piniling hindi magkomento at blangko ang mukhang tinanguan si

Luther.

“You two are married? Oh, you look so good together!” bulalas ni Phoebe. “But I
don’t see any wedding rings.”

“We will get one… soon. Kapag naayos na ang mga papeles,” makahulugang sabi ni
Luther. “I mean, my wife lost hers and I left mine upstairs.”

Pinisil niya ang kamay ni Luther. Nasobrahan naman yata ang mga pinagsasabi nito.
She didn’t want to complicate her already complicated situation.

“Tara na, Luther. Nagugutom na ako,” pag-aaya niya rito.

“Sure.”

Bahagya niya lang tinanguan ang totoong asawa saka tuluyan nang tumalikod.

CHAPTER 11

Sinag ng tanghaling araw ang direktang tumatama sa mukha ni Nazaron kaya nagising
siya. Nasapo niya ang ulo. Hangover. Naparami ang nainom niyang alak nang nakaraang
gabi. He remembered finishing bottle after bottle of beer that he lost count.
Naalala niyang nakatanaw siya sa asawa habang panay ang inom niya ng alak. His wife
had not once glanced at his direction. Para siyang wala roon kung umakto ito. And
his half-brother never left Anemone's side. Hindi niya alam kung saan nanggagaling
ang inis niya.

Nag-unat siya at lumapit sa malaking bintana. He shoved the large wooden window to
the side and stretched his arms over his head, breathing in the clean air of Santa
Catalina. Napakatagal na buhat noong huling uwi niya. Napakaraming bagay na ang
nabago. Ang merkado ay mas lumawak at naging purong gawa sa konkreto ang
istruktura. Ang dating mga lubak-lubak na daan kung saan madalas nalulubog ang
gulong ng lumang sasakyan ng mga magulang niya ay sementado na ngayon.

At si Anemone…

Ipinilig niya ang ulo. He didn’t want to think of her. Pero sa kung anong biro ng
tadhana ay natanawan niya sa baba ang babae. Her hair was still raven black and
wavy. Long and silky. Umabot iyon sa baywang nito. Ang maalon-alon nitong buhok ay
nililipad ng hangin habang nakasakay ito kay Moon Cherub. She wore a pair of ripped
faded jeans and a simple white blouse with braided drawstring neck. Nakalas na ang
tali sa blusa nito kaya nakikita niya ang puno ng dibdib ng asawa.

And damn, she was a sight to behold.

Seryoso ang mukha nito habang nakasakay sa kabayo at pinagpapawisan. The sweat, the
sun, and her sun-kissed skin made her look like a f*cking goddess.

Matagal siyang nanatili sa tabi ng bintana at nakatitig lang kay Anemone.

“Hon! Finally, nagising ka rin. Kanina pa sana kita gigisingin pero sabi ng mama mo
hayaan ka raw muna at marami ang nainom mo kagabi.” Si Phoebe.

Lumingon siya sa dalaga. The woman was also beautiful. Kung hindi’y magiging modelo
ba ito ng facial cleanser, toothpaste, at pore strips? Nakasuot ito ng kulay
berdeng bestida na hapit sa katawan nito.

“Tara na sa komedor. It’s almost lunch time.”

“Mauna ka na. I just need a quick shower.”

“Okay.” Naglambitin sa leeg niya ang dalaga at hinalikan siya sa mga labi. “Make it
fast, honey. Masarap ang pagkain. Sinigang at adobo. Your favorites!”

Pagkaalis ni Phoebe ay kaagad siyang pumasok ng banyo. Isinandal niya ang ulo sa
glass panel habang inaalala ang napanaginipan nang nakaraang gabi. Was it really
just a dream or an old memory? Malinaw pa sa alaala niya ang anyo ni Anemone noong
gabing umalis siya. Suot pa nito ang puting traje de boda…

“Nakuha mo na ang gusto mo. Masaya ka na? Mag-asawa na tayo!” His jaw flexed.
Kulang ang sabihing nagagalit siya sa babae.

Tumayo ito at humawak sa kamay niya. Malamig at nangininig ang kamay nito.
Naglalandas ang luha sa mga mata ni Anemone habang nakatingala sa kanya. “P-
patawarin mo ako… Sana subukan na lang natin, tutal kasal naman na tayo. Sa mata ng
Diyos, tayo ay iisa na.”

Mapakla siyang ngumiti. “Ang usapan ay kasal lang, Anemone. You are asking too much
from me.” Hinayon niya ito ng tingin mula ulo pababa. “Bagay naman sa iyo ang
apelyidong Altieri. Because you are no different from my father. You are just as
manipulating as the man I secretly hate. Pero mas malalim ang nararamdaman kong
galit sa iyo ngayon, dahil pinagkatiwalaan kita. You threw yourself to me like a
f*cking rug doll begging to be f*cked. Ikaw ang nagsumiksik sa sarili mo sa akin.
Pinahalagahan kita kaya ayaw kong dungisan ang dangal mo. Pero ikaw ang lumapit.
You shoved your f*cking c*nt at me on that day when I lost all control because of
my father. Pagkatapos sinabi mo pang walang magbabago, pero naghabol ka nang
naghabol! And when I didn’t want to continue what we were doing, nagwala ka para
mahuli tayo!”

Naisubsob nito ang mukha sa mga palad. “Nazaron, sana kalimutan na lang natin ang
lahat ng iyon. M-magsimula tayong muli…”

“Hindi ko kayang tumira sa iisang bubong kasama ka, Anemone. You disgust me."
Tumalikod siya pero hinabol siya ng babae. Mahigpit itong kumapit sa kamay niya. He
would never forget the pain and insecurity in her eyes when she looked at him.

“S-saan ka pupunta?”

“Wala ka nang pakialam pa. Isa ka nang Altieri. Nakuha na ng mga magulang mo ang
matagal na nilang gusto. Nakuha mo na rin ang gusto mo… ang maging asawa ko.
Magsaya ka na. Now, let me be. I’m sick of all you people trying to manipulate my
life.”

“Iiwan mo ako?”

“Bakit kapag iniwan kita, mag-i-eskandalo ka? Tatakutin n’yo uli ang mga magulang
ko para sumunod ako sa inyo?” Nag-iigting ang panga niya.

Slowly, sadly, she shook her head. Dahan-dahan ay bumitiw ito sa pagkakakapit sa
kamay niya. “M-maghihintay ako rito, Nazaron. Hihintayin ko ang araw na mapatawad
mo ako at muli kang bumalik sa akin…” She tiptoed and kissed him lightly on the
lips. “I love you.”

_____

“I LOVE this place, Señor!” Si Phoebe.

“Grazie,” payak na tugon ni Giuseppe. Naupo ang Señor sa kabisera ng hapag-kainan.

Hinagilap ng mga mata nito ang asawa. “Nasaan na sina Luther at Anemone?”

“Si Anemone ay nakita kong nangangabayo kanina. O, ito na pala si Luther.”

Naupo si Luther at tinitigan ang bakanteng upuan ni Anemone. “Nasaan si Aneng, Ma?”

“Nandito,” sambit ng babae mula sa bungad ng komedor.

Napatingin si Nazaron kay Anemone at dismuladong napahugot ng hangin. The woman was
breathtaking. Nakapagpalit na ito—white shirt and blue jeans. Itinali nito ang
mahabang buhok pero ang ilang hibla ay hindi naisama sa pagkakatali. Pinaghila ito
ng upuan ni Luther at kumuyom ang mga kamay niya nang hinawi ng kapatid ang mga
hibla ng buhok ni Anemone at inipit sa likod ng tainga nito.

He remembered when he did the same years ago. Noong namamangka sila ni Anemone.

Tumikhim si Giuseppe at pagkatapos manalangin ay iminosyon ang mga pagkain sa

hapag. “Kain na.”

“You’ve lost weight, Anemone. Nangangayayat ka yata?” Maging si Nazaron ay nagulat

sa sarili. Kusa na lang lumabas ang mga iyon sa labi niya.

Nasuspende ang akmang pagsubo ni Anemone ng pagkain. Napatingin ito sa kanya. Ah,
now she was looking at him. Finally. Mula kanina ay parang hanging dinadaan-daanan
lang siya ng mga mata nito.

“Sakto lang ang pangagatawan ni Aneng, Nazaron.” Si Luther ang sumagot, pormal na
pormal ang mukha.

“I think she looks fantastic, hon,” segunda ni Phoebe. “Besides, hindi naman niya
kailangang bantayan ang timbang niya. Hindi kagaya ko na dapat ay maingat sa
pigura.” She smirked. “I’m a model, you know.”

“You look lovely, Phoebe. Bagay na bagay nga kayo ng kapatid ko,” ani Luther.

“You think so?” Kuminang ang mga mata nito.

“So, ano ang pinagkakaabalahan mo rito sa nakalipas na tatlong buwan?” tanong niya,
matiim ang pagkakatitig sa asawa. Hindi niya hinihiwalay ang tingin dito at
tahasang inignora ang mga sinabi nina Luther at Phoebe.

“Bakit gusto mong malaman?” Si Luther ulit.

Pumulso ang panga niya. “Ikaw ba ang tinatanong ko? Why don’t you let her speak?
Marunong namang magsalita si Anemone.”

“Nazaron, Luther, è abbastanza!” hiyaw ng matanda. “That’s enough,” ulit nito.

“Napaka-bastos. Ganiyan ko ba kayo pinalaking dalawa?”

“Pasensya, Papa,” hinging paumanhin ni Luther.

Siya naman ay nanatiling tikom ang bibig at imbes na humingi ng dispensa ay umalsa
lang ang isang sulok ng labi niya para sa nasusuyang ngisi. Hanggang ngayon ay
sunud-sunurang anak pa rin talaga ang papel na ginagampanan ni Luther.

CHAPTER 12

Mainit pa rin ang ulo ni Nazaron kahit tapos na ang hapunan at nasa loob na siya ng
kanyang pribadong silid. Gusto niyang basagin ang pagmumukha ni Luther. Kung umakto
ito parang ito pa ang higit na may karapatan sa asawa niya. Hanggang saan ba ang
papel na ginagampanan nito bilang asawa sa buhay ni Anemone? Binigyang pahinulot na
rin ba ito ng babae na painitin ang mga gabi nito?

Shit!

Mahabang panahon ang sampung taon. And Anemone was no dead fish. Mainit ito sa
kama. Wala sa loob na dumako ang tingin niya sa kama. Hindi na niya mabilang kung
ilang ulit silang nagtalik ni Anemone sa kamang iyon. Ten years had passed, but the
memories were so clear—Anemone under him, writhing and pleading to be f*cked.

Ilang ulit ba niyang sinabi sa sarili niya noon na tigilan na ang ginagawa nila ni
Anemone? Ilang ulit ba niyang kinastigo ang sarili dahil tuwing nasa malapit na ang
babae ay hindi niya magawang hindi ito hawakan? Everytime she was near, the urge to
kiss her was always too strong. Kahit na kasama pa niya ang mga kagrupo niya noon
ay hindi niya mapigilang hindi maakit sa mapupungay nitong mga mata at sa mga labi
nitong alam na alam niya kung gaano katamis humalik.

Sa kada subok niyang ipahiwatig dito na gusto na niyang putulin ang ugnayan nila ay
umiiyak ito. And then she would kiss him and they would end up f*cking. Habang
tumatagal tuloy ay mas kinamumuhian niya ang kanyang sarili. Suyang-suya siya kung
bakit napakahina niya sa tukso. But he was not like that with other girls. Tanging
kay Anemone lang.

Hindi na niya namalayang nakatulog na pala siya. Kinabukasan ay mga katok sa pinto
ang gumising sa kanya.

Si Phoebe ang iniluwa ng pintuan. Lumapit ito sa kanya at iniyapos ang mga kamay sa
braso niya. “Hon, bumaba tayo. Nasa pavillion sila at kumakain ng suman at cassava
cake.”

Walang ingat niyang inalis ang mga kamay ng dalaga. Blangko ang ekspresyon sa
kanyang mukha. “You are becoming too clingy, Phoebe. Alam na alam mo namang ayaw
kong niyayakap ako o nilalambing lalo na sa harapan ng ibang tao.”

“Pero hindi naman ibang tao ang pamilya mo,” pagdadahilan ni Phoebe. “And you are
not getting any younger. Sooner or later, you will have to settle down.”

Ngumisi siya nang mapakla. Kung alam lang nito na matagal na siyang nakatali sa
babaeng akala nito ay asawa ng kapatid niya.

“Kung ipipilit mo ang gusto mo, Phoebe, ay mas makabubuti sigurong bumalik ka na
lang ng Maynila.”

Namilog ang mga mata nito, nag-iinit. “No! I’m sorry, hon. Naiinggit lang kasi ako
sa kapatid mo at asawa niya.”

Kumuyom ang kanyang kamao. Anemone is my wife, not Luther’s! kamuntikan na niyang
ihiyaw sa kaharap.

Bumuntong-hininga si Phoebe. “Fine, ako na lang ang bababa.” Pipihitin na lang nito
ang seradura nang may maalala. “Pinapasabi pala ng mama mo na magkakaroon ng parada
mamayang gabi. Ang hipag mo ang tinanghal na Reyna ng Santa Catalina. Kung gusto mo
raw ay dumungaw ka na lamang mula sa terasa at dito naman idadaos ang salu-salo.”

Hipag… sambit niya sa isip. What a joke.

_____

MULA sa terasa ay napadiin ang pagkakatukod ng kamao ni Nazaron sa barandilya nang

matanaw ang papalapit na parada. Nasa unahan si Anemone. She was wearing an old
rose Filipiniana dress. Nakapusod ang buhok nito at may korona sa ulo.

She was so beautiful. Mas gumanda itong lalo sa paglipas ng mga taon. Hindi na
nakapagtataka kung bakit hanggang ngayon ay nahuhumaling pa rin dito ang kapatid
niya.
And then he remembered their wedding day. Nakasuot ito ng puting traje de boda.
Napakaganda nito nang araw na iyon. And he saw Luther in one corner. Kahit hindi
niya nababasa ang tumatakbo sa isipan nito ay alam niyang lihim nitong hinihiling
na sana ay hindi matuloy ang kasal, o sana maghimala ang langit at magkapalit sila
ng puwesto.

Matagal na niyang alam na napakaganda ng babaeng ipinilit ng amang pakasalan niya.

Pero hindi niya nakita kung gaano ito kaganda, hanggang sa nagbalik siya ng Santa
Catalina at nakitang wala na itong interes sa kanya.

At naiinis siya sa kanyang sarili dahil imbes matuwa ay naghihimagsik ang kalooban
niya.

Muli niyang tinitigan ang Reyna ng Santa Catalina. Hindi niya inaasahang titingala
ito at sasalubungin ang mga titig niya. And good Lord, kumabog ang dibdib niya.
Wala sa loob na napaatras siya. Natutop niya ang dibdib. It felt like something was
racing inside his chest!

Ipinilig niya ang ulo at pumasok sa kuwarto. Tumuloy siya sa banyo at mabilis na
nag-shower. Saktong paglabas niya ay siyang pagkatok ng kanyang ina sa labas ng
silid. Binuksan niya agad ang pinto.

“Bambino, pinapatawag ka ng iyong Papa.”

Napaungol siya. “I am not feeling well, Mama.”

“Magpakita ka lang ng kung ilang minuto, Nazzie. Alam mong hindi tatanggapin ng
Papa mo ang dahilang masama ang iyong pakiramdam.” Humalik ito sa pisngi niya at
nagpaalam na.

Naiwan siyang sumasakit ang ulo higit lalo sa kadahilanang hindi na naalis sa
isipan niya ang magandang imahe ng kanyang asawa nang magtagpo ang kanilang mga
mata kanina.

_____

NANG marating ni Nazaron ang pavillion ay napakarami nang tao. Halos lahat ng mga
taga-Santa Catalina ay kinumbita ng kanyang mga magulang. Sa gitna ay malawak na
espasyo para sa mga nagsasayaw. Nadidisenyuhan ng manipis at mamahaling telang may
magandang burda ang mga haligi. Patuloy siyang humakbang, hinahagilap ng mga mata
ang kinauupuan ng ama, nang may kumausap sa kanya.

“Señorito Nazaron, maligayang pagbabalik ho. Naaalala mo pa ba ako?”

“Nazaron na lang po.” Pinakatitigan niyang maigi ang matandang babae. Pero hindi
niya maalala kung sino at kung saan niya ito nakita.

“Ku, parehong-pareho kayo ni Teryo, ayaw patawag na Señorito kahit amo naman talaga
kayo namin dahil inyo ang lupang bumubuhay sa mga tagarito.” Ngumiti ang matanda.
“Ako nga pala si Mameng. Akin ang isang karinderya sa merkado. Minsan ay sumama ka
sa mag-asawa nang matikman mo ang luto ko.”

Kumunot ang noo niya. “Mag-asawa?”

“Oo, sina Teryo at Aneng. Madalas ang dalawang iyon sa merkado. Pareho sila ng
paborito. Nakakatuwa nga ang dalawang iyon. Gabi-gabi ay kasama sila sa panalangin
ko na sana ay biyayaan na sila ng magagandang supling. Sampung taon na rin naman
kasi silang kasal.”
Kahit anong pigil niya ay hindi niya naitago ang pagdidilim ng kanyang mukha kaya
natigilan ang matanda.

“M-may nasabi ho ba akong masama?”

“Wala naman ho, Aleng Mameng.” Nang igala niya ang mga mata ay nakita niyang
kasayaw na naman ng kapatid niya si Anemone. The woman was smiling sweetly, even
her eyes were smiling. Ganoon din si Luther. Nakalugay na ang buhok ni Anemone at
tila isinasayaw ng panggabing hangin.

Nang matapos ang tugtugin ay sandaling nagpahinga ang dalawa. Lumapit sa buffet
table si Luther para kumuha ng maiinom. Mabilis siyang nagpaalam kay Aleng Mameng
at nilapitan ang kapatid.

“Ako na, Luther,” aniya, hawak sa kamay ang isang baso ng malamig na inumin.

Tumitig sa kanya ang lalaki. “Huwag ka nang mag-abala pa, Nazaron.”

“Huwag mong ipilit ang gusto mo, Luther, kung ayaw mong malaman ng mga tao rito
kung sino at ano ka lang sa buhay ni Anemone,” nagtatagis ang bagang niyang sambit.

Nagkiskisan din ang mga ngipin ni Luther. “Sige, hinahamon kita. Sabihin mo sa
kanila kung ano ang totoo. Sekreto mo ito, Nazaron, kaya huwag na huwag mo akong
tatakutin. Kasal lang kayo ni Aneng sa papel. Kayang-kaya ko siyang agawin sa iyo.”
Ngumisi ito, puno ng pang-uuyam. “No, mali yata ang pagkakasabi ko. Uulitin ko nang
mas maintindihan mo. Walang aagawin sa iyo, Nazaron, dahil hindi siya sa iyo.
Pinakasalan mo lang siya pero hindi mo siya nakayang panindigan. You have lost her
already, brother. You will never ever have her heart again. Akin na ang puso niya
ngayon.”

Hindi niya maintindihan kung saan nanggagaling ang sakit na gumuhit sa dibdib niya
dahil sa mga sinabi ng kapatid. At natatakot siya. Natatakot siya dahil
nararamdaman niyang hindi ito nagsisinungaling.

“Ramdam mo na rin, ‘di ba? Hindi mo na hawak ang puso niya. Malaya na siya sa iyo.
Kapirasong papel na lang ang nagtatali sa kanya sa pangalan mo. Pero maging iyon ay
hahanapan ko ng paraan para mawalan ng bisa. Akin na si Anemone at hinding-hindi ko
gagawin ang katangahang ginawa mo noon. Sa iyo na pero pinakawalan mo pa.”

“Hindi papayag ang Papa.”

“Kinausap ko na ang Papa, Nazaron. Hind siya tututol oras na mawalan ng bisa ang
kasal n’yo at magpasya kaming magpakasal ni Anemone. Mahaba ang sampung taon.
Iniwan at pinabayaan mo ang asawa mo. Ako ang nandito. Ako ang hindi umalis. Ako
ang nagmahal sa kanya. Kaya akin lang siya. Isa pa, ang pagkakaalam naman ng lahat
ay ako ang asawa ni Aneng at ikaw ay…” Luther grinned. Hinayon siya nito ng tingin
mula ulo pababa. “Ikaw ay kapatid ng lalaking pinakasalan ni Anemone. Iyon ka lang
sa mga tao rito.”

Hindi siya nakaimik hanggang sa iwanan siya ni Luther. Nang tumitig siya sa dakong
kinaroroonan ni Anemone ay nakita niya itong nakangiti nang matamis kay Luther. Ang
mga ngiting iyon ay hindi niya minsan man nakita rito noong mga panahong may
namamagitan pa sa kanila. Mas madalas itong malungkot at umiiyak noon.

And yes, Luther was right. He felt it too. Hindi na niya hawak ang puso ng asawa
niya…
CHAPTER 13

“Where are you going? Iiwan mo ako ritong nag-iisa? Ano ang gagawin ko rito sa loob
ng bahay n’yo?” Nagpupuyos si Phoebe.

Pinukol niya ng malamig na tingin ang dalaga. “Do whatever you want.”

“Hindi ba talaga ako puwedeng sumama sa iyo?” sumamo nito.

“Kung gusto mong mamasyal, magpasama ka na lang sa mga tauhan ng villa. I’m sure
Papa wouldn’t mind. Malamang na ipagamit pa sa inyo ang sasakyan niya.”

Pumadyak si Phoebe na tila batang naaasar. “Ikaw ang gusto kong kasama sa
pamamasyal at hindi kung sinu-sino lang diyan!”

“Please, stop acting like a needy girlfriend, dahil wala tayong relasyon. From now
on, I will not tolerate you kissing me in front of my family.” Hindi niya alam kung
bakit biglang lumitaw sa gunita niya ang magandang mukha ng kanyang asawa. Kasabay
niyon ay ang pagrigodon uli ng puso niya. Marahas siyang nagbuga ng hangin at lihim
na kinastigo ang sarili.

“I… I’m sorry, hon…”

“Call me Nazaron,” magaspang niyang sambit.

Humikbi si Phoebe at tumakbo patungong guest room. Hinayaan na niya ito. Hindi niya
gusto ang inaakto nito. He never said anything to encourage her or make her believe
that he was serious with her.

Alam naman nito kung ano lang ang maibibigay niya. Alam nitong hindi siya
nagseseryoso. Inisip lang nito na puwedeng magbago ang estado nila nang makilala
nito si Luther. Because his half-brother was loyal and gentle. Pero hindi siya si
Luther.

Mayamaya ay tinatahak na niya ang daan patungong ilog. Napigil niya ang paghinga
nang tumambad sa kanya ang lugar. The place looked like one of those magical places
in fairy tales. Payapa ang tubig at napakalinis pa rin. Tila kumikislap pa nga
dahil sa sinag ng araw.

Sa gilid ay may nakita siyang maliit na kubo. Wala iyon noon. Gawa sa sawali ang
pader ng kubo at anahaw ang bubong. Sa harapan ay may duyang gawa sa rattan na ang
magkabilang dulo ay itinali sa katawan ng puno.

Natukso siyang tignan ang loob ng kubo. Nakakamangha. Gawa sa bamboo slats ang
sahig. May kama sa gitna, isang lamesita, at dalawang upuan.

Naupo siya sa kama. May manipis na kutson iyon. Hindi na masama. Kung ganito kaayos
ang kubo ay natitiyak niyang may nagmimintina niyon. Sino kaya? Isang pangalan lang
ang nagsusumiksik sa isipan niya.

As if on cue, dinig niya ang ingay na likha ng pagtalon at panglangoy ng kung sino
sa ilog.

Sumilip siya sa bintana at nakita niya ang mukhang laman ng kanyang isipan.

Tanging panloob lang ang suot nito. Nakita niyang nakatupi nang maayos ang t-shirt
at pantalon nito sa ibabaw ng malaking bato. Hindi niya matukoy kung saan
nanggagaling ang inis niya. Iniisip niyang paano pala kung ibang tao ang nasa loob
ng kubo?
He stepped out and gathered her clothes. Tumayo lang siya sa malaking bato at
naghintay na mapansin nito ang presensya niya.

Magaling itong sumisid, he would give her that. Nang sa wakas ay mapatingin ito sa
dako niya ay hindi nito naikubli ang pagkagulat. Mabilis nitong pinagkrus ang mga
kamay sa tapat ng dibdib.

“Ano ang ginagawa mo rito?”

He only c****d a brow at her. Naiinis pa rin siya na halos hubad na ito.

“Akina iyang mga damit ko, aahon na ako.”

“Come and get it,” hamon niya sabay talikod at pumasok sa loob ng kubo.

Narinig niya ang pag-ahon ni Anemone at paghabol nito sa kanya. “Nananadya ka ba?
Akinang mga damit ko!” Namumula ang buong mukha nito at hindi na ito nag-abalang
takpan ang katawan.

Itinaas niya ang kamay nang akmang hahablutin ni Anemone ang mga damit.

“Ano ba ang problema mo? Gusto mong maligo? Naiinis ka dahil nandoon ako? Puwes,
solong-solo mo na ang ilog. Aalis naman na talaga ako.”

Hindi siya nakaimik dahil malaya niyang namasdan ang maganda pa ring hubog ng
katawan ng kanyang asawa. Naaalala pa niya kung paano niya hawakan ang baywang nito
habang inaangkin ito noon. Naaalala pa niya kung gaano kalambot ang dibdib nito.
And he remembered how much she would writhe under him everytime he would pull one
n****e into his mouth.

“Ano ang tinitingin-tingin mo?” Marahas nitong hinila ang mga damit nitong hawak
niya at nagbihis.

“Bakit ba nagmamadali kang magbihis? Nakita ko naman na ang lahat ng iyan. Wala ka
nang dapat itago pa.” He grinned widely when he saw her clench her fists. Pero
pinili nitong hindi magsalita. visit lee seo hye on fb

“Dito ka muna, mag-usap tayo,” aniya.

“Walang dapat pag-usapan.”

“I have not seen my wife in five years. Wala ba talagang dapat pag-usapan?”

Bumuntong-hininga ang babae, nauubusan na ng pasensya. “Hindi na kailangang ikaw

ang personal na kumausap sa akin. I’ll talk to your lawyer anytime. And don’t
worry, I’ll sign the annulment papers.”

Natigilan siya. Hindi niya inaasahang magbabanggit ito ng tungkol sa annulment.

Nagrerebelde ang puso at utak niya. Tumututol. “What annulment?”

“Annulment! Iyan ang dahilan kaya ka nagbalik, ‘di ba? Pipirmahan ko, huwag kang
mag-alala. Gagawin kong madali para sa iyo ang lahat.”

Nagtagis ang bagang niya. Mariin niyang hinawakan sa kamay ang asawa. “Sa akin ba
talaga o sa iyo? May relasyon kayo ng kapatid ko?”

“Wala kaming relasyon ni Luther pero gusto kong malaman mo na gusto ko na ring
makipaghiwalay sa iyo. Nagsisisi ako kung bakit ikaw pa ang minahal ko noon.” She
paused, her chest heaving up and down. Nang tumitig ulit ito sa mga mata niya ay
nakita niyang may talas sa mga iyon. “Sana si Luther na lang ang pinakasalan ko.
Sana hindi ko inaksaya ang buhay ko sa isang walang kuwentang lalaki!”

Kulang ang sabihing nagulat siya. Kahit itanggi niya, alam ng puso at utak niya na
nasaktan siya sa mga sinabi ng asawa.

“So, it’s Luther now? Masarap ba siya sa kama? Magaling ba? Siya ba ang sumalo sa
obligasyon ko sa iyo sa kama?”

Halos tumabingi ang pisngi niya sa malakas na pagsampal sa kanya ni Anemone.

“Huwag na huwag mong dudungisan ang pangalan ni Luther dahil malayung-malayo siya
sa iyo!”

Inagapan niya sa kamay ang asawa nang akmang tatalikod ito. He span her around and
pushed her down on the bed. Pagkatapos ay kinubabawan niya ito at sinibasib ng
halik sa labi.

But when he tasted her lips, siya ang natigilan. May init na lumukob sa dibdib
niya. A kind of warmth that melted all his defenses. Kissing his wife felt like
coming home.

Lost, he stared at his wife’s face. Nakatitig din ito sa kanya, nag-iinit ang mga
mata.

“I… I’m sorry, Anemone…”

“Huling beses mo na itong gagawin sa akin, Nazaron. Tandaan mo, hindi na pareho ng
dati ang damdamin ko sa iyo ngayon.”

Pagkasabi niyon ay iniwan na siya nitong naguguluhan at nalilito.

_____

MAINIT ang ulo ni Nazaron nang bumalik siya ng malaking bahay. Si Phoebe agad ang
sumalubong sa kanya. Kahit gustung-gusto niya itong hawiin pagilid nang ibalandra
nito ang sarili sa harapan niya ay nagpigil pa rin siya.

“Hon, I’m sorry sa mga nangyari kanina. I was just bored and—”

“Stop,” he snapped at her. “Just stop calling me that.”

“Bakit ba? Wala ka namang reklamo noon, ah? Is it wrong to call you honey?”

“Hindi ko gusto, Phoebe. Iyan ang problema. Nang sabihin mong gusto mong sumama,
hindi ako pumayag. Pero sinabi mong kukumbinsihin mo ang ama mong mag-invest sa
kompanya namin. I said yes for the business. Pero tinapat kita na wala kang aasahan
sa akin.” With steely cold eyes, he ordered her to step aside. Pero nagmatigas ito
hanggang sa dumating ang inang si Eutropia.

“Ano ang nangyayari rito, Bambino?” pangungusisa nito, posturang-postura pa rin at

sopistikada ang angking ganda sa kabila ng edad.

“Ito ho kasi ang anak ninyo, Tita—”

“Where’s Anemone, Mama?” putol ni Nazaron sa walang kuwentang pagsusumbong ni

Phoebe.
“Bakit mo hinahanap si Anemone, Nazaron?” tanong ni Eutropia.

“Do I have to explain why I need to talk to my—Anemone!” Nahagip ng kanyang mga
mata ang asawa bago pa niya masambit ang katagang ‘wife.’

Nagugulumihang nagpalipat-lipat sa kanilang dalawa ni Anemone ang mga nagtatanong

na tingin nina Eutropia at Phoebe.

Napalingon sa kanya si Anemone na paakyat na sana sa silid nito. May sarili itong
silid sa malaking bahay pero ang sabi ng Mama niya ay madalas umuuwi sa bahay ng
mga magulang nito ang babae. Matagal nang hindi nagsisilbi ang mga magulang nito sa
mga Altieri. Nagpatayo ng malaking bahay sa loob ng villa, hindi kalayuan sa bahay
ng mga Altieri, ang mag-asawang Eliseo at Lucia. Pinagkalooban ang mga ito ni
Giuseppe ng kapirasong lupa noong maikasal sila ni Anemone.

Binilisan ni Anemone ang mga hakbang paakyat ng hagdan pero hinabol niya ito at
naabutan sa bungad ng silid nito.

“Ano ba!” Iwinasiwas nito ang kamay niyang nakahawak sa palapulsuhan nito. “Bakit
ba?”

“Mag-usap tayo!”

“Hindi pa ba nauubos ang gusto mong sabihin sa akin? Ang sabi ko naman sa iyo ay sa
abogado na ako—”

“There will be no annulment, Anemone. I’m afraid you will have to remain married to
me, Mrs. Altieri.”

“Huwag mo akong paglaruan, Nazaron. Hindi pa ba sapat ang sampung taong pinagmukha
mo akong tanga?” Tears began to stream down her face.

Natigilan siya. Kusang gumalaw ang kanyang mga palad at pinalis ng kanyang
hinlalaki ang mga luha nito. Bumalik sa alaala niya ang maamo nitong mukha noong
namamangka sila, noong sinagip niya ito sa kamuntikan nang pagkalunod, ang
pagbibigay niya rito ng bulaklak, at ang paghabol nito sa kanya sakay ng kabayo
noong pabalik na siya ng Maynila.

Tinitigan niya ito sa mga mata at ang nakikita niya lang ay pagkapoot.

“Ikaw ang humiling nito, Nazaron. Naaalala mo pa ba ang mga sinabi mo sa akin noong
tumawag ako para batiin ka sa ating anibersaryo?"

“Tumawag lang ako para batiin ka ng Happy Anniversary.”

Mahina siyang tumawa. Ang klase ng tawang puno ng pang-uuyam. “Is this a joke,
Anemone?”

“H-hindi…”

“Why are you doing this? Sarili mo lang ang pinahihirapan mo. I told you to stop
hoping that our marriage is real because it isn’t,” pagdiriinan niya.

“It’s legal and binding,” mabuwal nitong sambit. “Kasal tayo. Legal iyon. At asawa
mo pa rin ako.”

“Tinapat na kita, 'di ba? Dati pa. Sabi ko huwag kang umasang tototohanin ko ang
kasal natin. Don’t waste your life waiting for me or wishing that one day I would
feel the same for you because that’s not gonna happen.”
“B-bigyan mo naman kasi muna ako ng pagkakataon. Kahit saglit lang, subukan naman
natin, o,” sumamo nito, garalgal ang boses.

“You have already wasted ten years of your life, Anemone. Enough. Hindi pa rin ba
malinaw sa iyo? Hindi kita mahal.”

"You told me to stop hoping, you told me to stop waiting for you, you told me to
stop wishing that one day you would feel the same way for me. Ito na iyon, Nazaron,
nagbago na nga nang tuluyan ang damdamin ko. Sana sa pagkakataong ito ay huwag kang
maging maramot.”

CHAPTER 14

Naglambing si Eutropia kay Nazaron na samahan itong magtungong SCC. Kailangan daw
nitong makausap ang punong tagapamahala ng Santa Catalina College. May mga
estudyanteng pinag-aaral ang pamilya nila. Kung tutuusin ay isa si Anemone sa mga
pinag-aral ng kanyang mga magulang na matagumpay na nakapagtapos.

"Ma, mag-iikot lang ako. Just call me after your meeting with Mr. Villazur."

"Alright, bambino."

Habang nag-iikot ay pinipilit niyang umaktong normal kahit nakakailang na ang mga
humahangang tingin ng mga estudyante sa kanya. A pair of straight cut jeans and
white shirt. Iyon lang ang suot niya. But the fabric of the shirt hugged the
broadness of his shoulders. And he couldn't exactly tell if it was his nose or
sunglasses that made him look like a Hollywood star.

"Nazaron?"

Napalingon siya sa taong sumambit sa kanyang pangalan. Hindi pamilyar sa kanya ang
mukha nito. Malapad ang pagkakangiti nito sa kanya at nagniningning ang mga mata.
Malaman ito at maikli ang hanggang taingang buhok. Her eyes and nose were tiny.

"Totoo nga ang balita! Nagbalik ka. Sampung taon ka ring nawala, ah." Napangiti
ito. "Ako si Mayra. Naging magkaklase tayo noong fourth year college. Guro na ako
ngayon dito sa SCC. Salamat sa mga magulang mo at malaki ang naitulong nila sa pag-
aaral ko noon. Kaya nga kahit crush na crush kita ay nahiya akong ikumpisal ang
damdamin ko sa iyo kasi alam ko namang may unawaan kayo ni Anemone noon."

"What do you mean?"

"Malapit kasi sa pamilya n'yo si Anemone at parang gusto siya ng Mama mo para sa
iyo kaya natakot akong baka kapag sumawsaw ako ay magalit ang Mama mo at itigil ang
pagsuporta sa pag-aaral ko."

Tumaas lang ang mga kilay niya. Even if she did confess, he would not have
reciprocated her feelings. He was a lost soul then. Walang direksyon ang buhay niya
noon at ang pinapatulan niya lang ay ang mga katulad niyang wala ring pakialam sa
sasabihin ng ibang tao. Hindi niya gusto ang mababait at masunurin. Pero sa kung
anong biro ng tadhana ay may nangyari nga sa kanila ni Anemone. May girlfriend pa
siya ng mga panahong iyon.

Gulung-gulo ang isipan niya. She didn't want to hurt her but it already happened.
F*cking her the first time was already a mistake yet he let the series of f*cking
continued. Alam niyang napakalaki niyang gago para hayaang paulit-ulit na may
mangyari sa kanila lalo na at alam niyang may damdamin ito para sa kanya.
"Akala ko talaga kayo ang magkakatuluyan ni Anemone. Noong nabalitaan ko pang
nagkaroon ng kasalan sa loob ng Villa Altieri, buong akala namin ay ikaw at si
Anemone ang ikinasal. Sino ba ang mag-aakalang si Luther pala ang pinakasalan ni
Anemone?"

Hindi siya nagkomento kahit na tila may bumuhol sa bituka niya.

Hinila siya ng babae palapit sa salaming istante kung saan naka-display ang
maraming larawan. Itinuro nito ang malaking kuwadrado. Larawan iyon ni Anemone. May
korona ito sa ulo at malawak ang pagkakangiti. He had never seen her this... happy.

"K-kailan kuha iyan?" tanong niya.

"Noong unang beses siyang tinanghal na Reyna ng Santa Catalina. Kung indi ako
nagkakamali ay iyan ang unang taon ng pag-alis mo pagkatapos maikasal sina Luther
at Anemone." Puno ng paghanga ang mga mata ng guro habang nakatitig sa picture ng
asawa niya. "Ang ganda niya, ano? Gandang-ganda ang lahat ng mga tagarito sa kanya.
Napakasuwerte ni Luther sa asawa niya." Biglang bumaling ito sa kanya. "Bakit nga
hindi kayo nagkatuluyan ni Anemone? Ang dami pa naman niyang nailuha sa iyo."

"Ha?"

"Nakikita ko siya noon sa mga bakanteng silid dito sa SCC na umiiyak kapag hindi mo
siya pinapansin o kapag nakikita ka niyang may kasamang ibang babae."

May gumuhit na kirot sa dibdib niya. Alam niyang nasaktan niya si Anemone pero
hindi niya nasukat kung gaano kalalim ang sugat na nilikha niya rito. Maybe a part
of him didn't want to go back in Santa Catalina because he was not ready to see
her. To see the hurt in her eyes. But when he was finally home, hindi sakit ang
nakita niya sa mga mata nito kundi pagkapoot. Wala na ang Anemone na palaging
sumasalubong sa kanyang pag-uwi. Kapag tinititigan siya nito ngayon ay para lang
itong nakatitig sa estranghero.

"So bakit nga hindi kayo nagkatuluyan?" pangungulit ni Mayra.

He wanted to tell her that Anemone was his wife but something was holding him back.
Isang bahagi ng utak niya ang nagsasabing wala na siyang karapatan sa kanyang
asawa. Nang-uuyam ang bahaging iyon at pinagtatawanan siya. Then he thought of
annulment. Handa ang asawang pirmahan iyon. Akala niya ay ganoon din siya. Pero
ngayong nakita na niya ito ay bakit parang may nagbago sa kanya?

Muli pa sanang magsasalita ang guro nang tumunog ang cellphone niya. Ang ina ang
tumatawag. Tapos na marahil ang meeting nito kay Mr. Villaruz.

"I have to go," aniya. Umalis na siya nang tumango ito.

_____

PAGDATING nila ng Villa Altieri ay kaagad hinanap ni Nazaron ang asawa. Nasa
pahabang kahoy na upuan ito sa likod ng malaking bahay at nakikipagtawanan kay
Luther. Kumakain ng minatamis na saging ang dalawa.

Totoo bang wala na itong natitirang pag-ibig para sa kanya? He should not be
complaining. Pero nananadya lang talaga ang puso niya na parang pinipilipit ngayong
nakikita niya ang asawa at kapatid na masayang nag-uusap.

Mariin niyang naipikit ang mga mata at napabuga ng hangin. "I am not jealous," sabi
niya sa sarili.
"What are you doing here, Nazzie? At ano ang binubulung-bulong mo riyan?" tanong sa
kanya ng ina mula sa kanyang likuran na labis niyang ikinagulat.

"Please, don't do that again, Ma. I almost had a myocardial infarction."

Tumawa lang si Eutropia. "Il nonsenso!" Itinulak siya nito gamit ang siko dahil may
hawak itong bandeha ng Maja blanca. "Sumalo ka sa kanila nang maipakita mo sa Papa
mo na hindi ka nagmumukmok lang dito. Siya nga pala, umalis na si Phoebe kaninang
nasa SCC tayo. Nagpaalam sa ama mong babalik na ng Maynila."

Tumango lang siya.

Napatingin kaagad sa kanilang mag-ina sina Luther at Anemone. Hindi na naman niya
maalis ang mga mata sa mukha ng asawa. Lihim siyang napaungol. Kinakarma na nga
yata siya. And karma was really bad in bed, arse-f*cking him with a f*cking cactus!
The heck!

Ano na nga iyong sabi niya noon tungkol sa hindi siya naniniwalang babae ang
magpapabulusok sa kanya pababa? God, please do not let my wife be the reason for my
downfall. Pero sa nangyayari ngayon ay hindi na niya alam kung ano ang iisipin.
Dumating na ba ang isang bagay na sa tanang-buhay niya ay hindi pa niya lubusang
naiintindihan at nararamdaman? When they said that love was already on its way,
they forgot to mention that it held a marriage certificate and a ring around the
finger.

Itinulak siya ng ina paupo sa kaliwa ni Anemone saka sumiksik ito sa tabi niya kaya
hindi niya magawang dumistansya kahit kaunti. Sobrang lapit nila ng asawa sa isa't
isa. Katunayan ay ngayon lang nangyaring nagkalapit sila nang ganito buhat noong
magtungo siyang Maynila pagkatapos ng kasal nila.

Tumikhim si Anemone. Natitiyak niyang hindi rin ito komportable sa pagkakadikit ng

mga balat nila.

"M-may gagawin pa pala ako sa loob ng bahay-"

"No, I think I should go-"

Sabay silang nagsalita at napatitig sa isa't isa. Ang lapit ng mukha nito. Ang
bango ng hininga nito. At parang nawawala na naman siya sa sarili niya. Ito rin ang
dahilan kung bakit sa tuwing nasa malapit ito noon at silang dalawa lang ay hindi
niya makontrol ang sarili. Bago pa niya pagmukhaing tanga ang sarili ay nauna na
siyang tumayo.

"Ma, kailangan ko nang bumalik ng Maynila bukas. I have meetings scheduled tomorrow
and the succeeding days," bigla niyang nasabi kahit ang plano niya ay manatili pa
ng tatlong araw sa Santa Catalina. But seeing Anemone everyday was already driving
him crazy.

"Sino'ng babalik ng Maynila?" dumagundong ang boses ni Giuseppe. Lumapit ito sa

kanila.

Maagap namang napatayo si Anemone at nagbigay galang sa Señor. "Magandang hapon,

Papa."

Tinanguan nito ang babae at muling itinuon sa kanya ang paningin. "Cancel all your
meetings for the month, Nazaron. Stay and be a husband to your wife," matigas
nitong utos na ikinatahimik nilang lahat.
Marahas na tumutol si Luther nang magawa nitong hamigin ang sarili. "Papa! Ang sabi
mo ay hindi ka tututol sa amin ni Aneng oras na mapawalambisa ang kasal nila ni
Nazaron?"

Naguguluhang napatingin si Anemone kay Luther.

"May relasyon ba kayo ni Luther, Anemone?" Malalim ang timbre ng boses ni Giuseppe.

"W-wala ho."

Muling bumaling ang Señor kay Luther. "Ang sabi ko ay hindi ako tututol oras na
mapawalambisa ang kasal nina Anemone at Nazaron. Pero mag-asawa pa rin naman sila
at wala pa naman kayong relasyon ni Anemone. Ano ba ang masama kung subukan nilang
ayusin ang kanilang pagsasama."

"Pa, pinabayaan ni Nazaron si Aneng!"

"Kung pinabayaan niya si Anemone di sana ay hindi siya nagpapadala ng suporta

buwan-buwan sa kanyang asawa."

Tumitig si Anemone sa kanya, hindi nito alam kung ano ang dapat gawin. Siya man ay
nanatiling tahimik.

"Pa," mahinang sambit ni Aneng. "Alam naman nating ayaw ni Nazaron na ayusin pa
namin ang-"

"Sige, Papa," pagsang-ayon niya. "We will try to make this work."

Ngumisi ang matanda. "Sa isang kundisyon. Aayusin ninyo ang pagsasama n'yo nang
hindi ipinapaalam sa mga tao ang totoo ninyong estado."

"Bakit, Pa? Iisipin ng mga tagarito na nagtatangka akong agawin ang isang bagay na
akin naman talaga." Nag-uumigting ang panga niya.

"Iyan ang konsekuwensya ng mga desisyong pinili mo noon. Anemone may not be in love
with you anymore. Kaya kung hindi maaayos ang pagsasama ninyo ay hindi na
kailangang malaman pa ng mga tao na naging mag-asawa kayo. Sa ganoon ay hindi na
mahirap tuwirin ang gusot na ikaw din ang lumikha."

CHAPTER 15

Parang tuod na nakatayo sa gilid ng pinto ang mag-asawa habang pinapasok ng mga
kasambahay ang mga gamit ni Anemone sa loob ng silid ni Nazaron. Sa labas ay
nakatayo ang matapang na Señor at sa tigas ng ekspresyon ay nakatitiyak sila na
hindi mababali ang pasya nito.

Walang kibo lang si Luther at kahit bakas sa mukha ang matinding pagtutol at
tahimik na paghihinagpis ay hindi na ito ulit pa nagtangkang magsalita. He wanted
to chuckle mockingly. Kung totoong mahal nito si Anemone ay ipaglalaban nito ang
babae. Hindi ito tatayo na lang sa isang tabi at panonooring inilalayo rito ang
babae.

But of course, he wouldn’t be Luther if he was not a spineless lapdog. Sunud-

sunuran sa kagustuhan ng matandang Altieri. Buong buhay nila ay hinayaan nito ang
ama na manipulahin ang buhay nito.

Nauna na itong umalis. Hindi na siguro nakayanan ang mga nangyayari.

Binalingan siya ng ama. “Kayo na ang mag-ayos ng mga gamit ninyo sa loob ng
tokador.” Sinenyasan nito ang mga kasambahay na lumabas na ng kuwarto. Tumalikod na
ito nang may maalalang sabihin. Hindi ito lumingon at nanatili lang nakatalikod,
“I’m surprised, Nazaron. Frankly, I expected more resistance from you… just like
the previous years. Nagbabago nga siguro ang tao,” makahulugan nitong sabi bago
tuluyang naglakad palayo.

Nang mapagsolo sila ni Anemone ay wala silang kibuan. Hindi ito tumitingin sa
kanya. Inabala nito ang sarili sa pag-aayos ng mga damit nito. But the stiffness of
her back told him that she was not happy with the situation. Alam niyang dahil sa
laki ng utang na loob nito sa mga magulang niya kaya hindi nito magawang tahasang
suwayin ang kagustuhan ng Señor.

“Bakit hindi ka tumanggi?” matigas ang boses nitong tanong, hindi na nakatiis.
Tumayo ito at humarap sa kanya. She stared at him, unblinking. Malinaw ang galit sa
mga mata nito.

Bumuntong-hininga siya. “Why would I do that?”

“Dahil diyan ka naman magaling. Ang tumanggi. Ang magtaboy. Ang kumontra. Palagi
mong ginagawa noon, bakit hindi mo ginawa kanina?”

“And give you and Luther your happily-ever-after?” he asked mockingly. “I am no

saint, my wife.” His eyes glittering with jealousy. Hindi niya alam kung bakit
biglang nabubuhay ang panibugho sa dibdib niya. He was not the type to get jealous
because he was always sure of himself. Wala siyang babaeng hinabul-habol mula noon
hanggang ngayon. Funny, now he was feeling unsure and jealous. Isipin pang asawa
niya ang babaeng iniisip niya hindi na mapapasakanya.

“Tungkol na naman ito sa alitan ninyong magkapatid? Hanggang ngayon

nakikipagkumpetensya ka pa rin kay Luther?”

“I have my reasons, Anemone. Pero sinisiguro ko sa iyo na hindi si Luther ang

dahilan kung bakit pumayag ako sa kagustuhan ng Papa.”

“So, ano ang dahilan mo? Sabihin mo sa akin dahil pinagmumukha ninyo akong tanga!
Hindi ako laruan ng pamilya ninyo, Nazaron!”

Imbes na sumagot ay huminga lang siya nang malalim. Anemone was already emotional.
He did not want to upset her more. Sumagi sa isipan niya ang mga ikinuwento ni
Mayra na palagi nitong nahuhuling umiiyak si Anemone sa mga bakanteng silid ng SCC
noon.

He really was an a*shole for the past ten years. Mababago pa kaya niya ang mga
nagawang pagkakamali? The pain he caused her was just too much. Baka kahit dalawang
buhay niya ay hindi maging sapat para pagbayaran ang mga naidulot niyang sakit
dito.

What was he doing with his life?

Muli niyang tinitigan sa mga mata ang asawa. She was everything that he was not. At
ito ang simbolo ng buhay na hindi niya gusto noon. Pero bakit nang muling maglapat
ang mga tingin nila sa kanyang muling pagbabalik ay bigla na lamang may nagbago sa
kanya?

Padabog na naupo sa kama ang babae.

Napatingin tuloy siya sa malambot na higaan. That bed had witnessed those times
when Anemone was under him, screaming his name.
At isa pang alaala ng kahapon ang nanariwa sa gunita niya…

“Iyang Anemone mo, tuta iyan ng tatay mo!” sigaw ng mahigpit na kaaway ni Nazaron
sa SCC, si Slater. Suyang-suya ito sa kanya dahil sa kanya pumatol ang nililigawan
nitong anak ng may-ari ng pinakamalaking tindahan ng organic fertilizer sa buong
Santa Catalina. She dated her a few times, yes. Pero hindi nagtuluy-tuloy iyon kaya
hindi niya alam kung bakit galit na galit ito sa kanya.

Dahil mainit din ang ulo niya, walang pangingiming sinugod niya ng suntok ang
lalaki. Lumaban din ito. Parehong sa opisina ng punong tagapamahala ng SCC sila
bumagsak—putok ang mga labi at noo. Wala siyang pakialam.

Nakipag-inuman pa siya sa barkada kinagabihan at lampas alas diyes na siya nakauwi

ng Villa. Tahimik siyang pumasok ng kabahayan. Nadaanan niya ang study room. Bukas
ang ilaw. Kahit nakasarado ang pinto ay nakikita niya ang liwanag mula sa loob sa
ilalim ng nakapinid na pinto. He didn’t know what got into him but he stopped to
listen. Tama siya, may tao sa loob. Dinig niya ang boses ng kanyang ama at kausap
ng matanda si Anemone.

“Anemone, kinausap ako ng mga magulang mo.”

“T-tungkol saan ho, Señor?”

“Your parents are ambitious, hija. Greedy even. Kagaya ka rin ba nila?” prangkang
tanong ni Giuseppe. “Gusto ka nilang ipakasal sa isa sa mga anak ko. Huwag daw
akong mag-alala dahil hindi naman labag sa loob mo ang pagpapakasal kung matuloy
man.”

Naghintay siya sa isasagot ni Anemone pero wala itong ginawa para itanggi ang mga
sinabi ng ama at ina nito.

“Alam mo, ayaw ko noon na mapalapit sa iyo si Nazaron dahil baka makasagabal ka sa
mga plano ko sa kanya. Pero sa mga pinagagawa niya ngayon, imposible nang
maisakatuparan pa ang mga plano. Kaya naisip kong makabubuti nga sigurong ikaw ang
maging katuwang niya sa buhay. You will be able to tame the wild but lone wolf.”

“Señor…”

“Gawin mo ang lahat, Anemone.”

Hanggang doon na lang ang nakaya niyang pakinggan dahil halos mabasag na ang bagang
niya sa mariing pagkikiskisan. Manipulative old man! Kinakasangkapan pa talaga nito
si Anemone. Palagi na lang bang ito ang masusunod?

Dumerecho siya sa kuwarto niya. Maghahatinggabi na nang marinig niya ang mararahang
katok sa pinto. He knew who was knocking outside. Wala siyang planong buksan iyon
pero walang tigil nitong kinatok ang pinto ng silid niya.

Napilitan siyang pagbuksan ito, walang pakialam kung hubad man siya. Minsan ay
hindi talaga siya nagdadamit kapag natutulog. It felt good to just sleep in the raw
sometimes. Lalo na kapag mainit ang ulo niya.

“What is your problem? You are disturbing my sleep,” malamig niyang sambit. Kapag
tinititigan niya si Anemone ay nagtatagis pa rin ang bagang niya. How dare she let
the old man use her to manipulate him? Akala ba talaga nito ay magtatagumpay ito na
ipain ang sarili sa kanya? The sex with her was good, lalo na at alam niyang walang
ibang gumagalaw dito kundi siya lang. But a few blows and the mind blowing orgasms
would never be enough to tame him.
“A-ano ang nangyari sa labi at noo mo? Napaaway ka na naman ba?” nag-aalala nitong
tanong, pilit na inignora ang hubad niyang katawan.

Hinawi niya ang kamay nitong nagtangkang humaplos sa pisngi niya. “Can we talk?”
magaras ang boses niyang tanong.

Namutla ito at nanginig ang ibabang labi. He wanted to clap a hand on his forehead.
Ito na naman sila. Iiyakan na naman siya nito. Bakit ba alam na alam nito ang gusto
niyang sabihin bago pa man niya masabi iyon dito? Gusto na niyang tuldukan ang
relasyon nila na hindi naman talaga masasabing relasyon bago pa niya ito masira
nang tuluyan at bago pa sila magkasakitan.

“M-masakit ang ulo ko,” pagdadahilan nito at tinutop ang ulo.

Nakita niya ang panginginig ng kamay nito. Bahagya itong yumuko at nang mag-angat
ng mukha ay nag-uulap na ang mga mata.

“Wala pa akong ginagawa sa iyo, umiiyak ka na.”

Akmang tatalikod ito pero mabilis niya itong inagapan sa kamay at hinila papasok ng
kuwarto niya. Pinaupo niya ito sa gilid ng kama. Yukung-yuko ito habang nakatayo
siya sa harapan nito.

“Itigil na natin ito, Anemone.” Napabuga siya ng hangin. It was also breaking his
heart to see her like this. Hindi naman ganito ang naisip niyang kahahantungan
nila. Napapagod na rin siyang makitang umiiyak ito at nahihirapan. He couldn’t give
her what a decent man would give.

Ano ang ibibigay niya? Buhay nga niya hindi niya maayos. He didn’t want her to be
an extension of his miserable life. Kaya nga ayaw niya itong patulan noon. Pero
nangyari na ang mga nangyari. All he wanted to do know was to salvage whatever’s
left of her. Pero heto at umiiyak na ito.

“Dahil ba sa nobya mo sa Maynila?”

“Ano ang kinalaman niya rito? Matagal na kaming hiwalay.”

“Si Czarina ba?”

“Czarina who?” nagsasalubong ang kilay niyang tanong.

“Si Czarina, ang anak ni Mang Kanor na may-ari ng organic fertilizer sa merkado.”

Hindi agad siya nakapagsalita dahil pilit niyang iniisip kung sino ang sinasabi
nitong Czarina. Hanggang sa maalala niya si Slater. Iyong Czarina nga pala ang
dahilan kung bakit putok ngayon ang labi at noo niya.

Inakala naman ni Anemone na ang pananahimik niya ay pag-amin. Tumaas-baba ang

dibdib nito at nakita niya ang pagguhit ng matinding selos sa maganda nitong mukha.
Tumayo ito at pinagbabayo siya sa dibdib.

“May boyfriend na iyong babaeng iyon! Bakit lahat na lang gusto mo? Bakit lahat na
lang inaakit mo? Bakit hindi ka makuntento sa akin? Bakit gusto mo na marami kami
sa buhay mo?”

Sinalag niya ang kamay nito. “Ano ba, Anemone!” saway niya rito. “Hinaan mo iyang
boses mo at baka magising ang mga tao rito sa bahay.”
“Napakawalang-hiya mo! Hindi ka na nakuntento sa akin! Ano pa ba ang kulang,
Nazaron? Ibinigay ko na sa iyo ang lahat-lahat!” Dumausdos ito paba at sumalampak
sa sahig. “Ako na lang ang mahalin mo. Ako na lang, pakiusap. Ano ba ang gusto mong
gawin ko? Sabihin mo lang at nakahanda akong baguhin ang sarili ko.”

“Anemone, sinabi mong walang mababago sa atin. Bakit nagkakaganito ka ngayon?”

Tumayo ito at kinabig ang batok niya saka inilapat ang labi sa mga labi niya.
Itinulak niya ito pero muli lang nitong ipinilit ang sarili at muli siyang
hinalikan sa labi. Muli niya itong itinulak sa kama. Imbes na huminto ay hinubad
nito ang damit. Wala itong itinira. Titig na titig ito sa kanya, panay ang bagsak
ng mga luha. She was naked, crying, and shaking. Hindi na niya nasikil ang
kagustuhang yakapin ito.

And when she kissed him again, he kissed her back. Bumagsak sila sa kama.
Pinaghiwalay niya kaagad ang mga binti nito at mariin itong inangkin. He buried his
c*ck deep into her. Ang init nito ay bumabaliw sa kanya. He needed her heat. He
needed this—the feeling of being inside her. Paulit-ulit siyang gumalaw sa ibabaw
nito. Walang tigil. Mabilis at marubdob. He kissed her cheeks, her chin and the
line of her jaw as their f*cking intensified. Parang may kakaibang dalang init ang
emosyong lumulukob sa kanila nang mga sandaling iyon.

CHAPTER 16

Muling napabuntong-hininga si Nazaron. Hindi na niya mabilang kung pang-ilang beses

na iyon basta nakakarami na siya. Sa tuwing pagmamasdan niya ang asawang alumpihit
na nakaupo sa dulo ng kama ay napapahugot siya ng hangin. Suot nito ang luma at
kupasing pantulog. Akala ba nito ay nakabawas iyon sa tensyong nararamdaman niya
ngayon? Tensyong dala ng hindi maitanggi niyang pagnanasa para rito?

It had been ten years. Ten long years since the last time he was inside her. Pero
ramdam niya pa rin ang init ng katawan nito. Malinaw pa rin sa kanya ang higpit ng
mga yakap nito sa katawan niya.

Tumikhim siya at umisod sa kaliwang bahagi ng kama. “Mahiga ka na rito, Anemone.”

“Mas pipiliin kong sa couch na lang matulog kaysa makatabi ka.” Matigas ang
pagkakasambit nito sa bawat kataga.

Ramdam niya ang pagkamuhi nito sa kanya. He wanted to ask her if he was that easy
to forget and so easy to hate. Pero siya na rin mismo ang sumagot sa sarili niyang
tanong. Yes. Sampung taon ng buhay nito ang inaksaya niya.

“Sige dito ka na, diyan na ako sa couch.”

He heard her let out a disgusted chuckle.

“Nagpapaawa ka? Hindi bagay sa iyo.”

“Hindi ako nagpapaawa, Anemone. Alam ko lang na pagod ka na. Pagod na rin ako.
Kailangan na nating matulog at hindi ka magiging komportableng katabi ako kaya
diyan na ako sa couch.”

“Hindi na. Utang na loob ko pa sa iyo iyan.”

He sighed for the nth time. Ano ba ang gagawin niya sa kanyang asawa? Tumayo siya
at lumapit sa pinto. “Ikaw na rito. Sa guest room na ako.” Kaysa magtalo pa sila
kung sino ang dapat matulog sa kama at sino ang dapat sa couch ay lalabas na lang
siya.

Walang imik si Anemone.

Pagbukas niya ng pinto ay mukha ni Señor Giuseppe Altieri ang tumambad sa kanya.
“Oh God, Pa. Nakabantay ka ba sa amin?”

“Walang lilipat ng guest room. Ang laki ng kuwarto n’yo. Hindi pa ba kayo magkasya
riyan?”

Pumulso ang panga niya. He was a second close to saying that whatever they were
doing was none of his business. Pero namataan niya sa dulo ng pasilyo si Luther at
nakatingin sa kanila. Hinihintay siguro nitong isa sa kanila ni Anemone ang lilipat
sa kabilang silid.

“Pa, sino ba ang nagsabing may lilipat ng guest room? Ipagtitimpla ko lang ng gatas
ang asawa ko. Naninibago, eh.”

Hindi naman mukhang kumbinsido ang matanda. “I’m watching you, Nazaron.”

_____

INILAPAG niya ang gatas sa bedside dahil ayaw iyong tanggapin ni Anemone. Matigas
talaga ang ulo nito at nagpumilit na isiksik ang sarili sa couch. Well, yes, mas
kasya nga ito roon dahil sa tangkad niya ay babaluktot talaga siya kapag doon siya
natulog. But he was 10 percent less than the as*hole that he was before. As*hole pa
rin naman pero nabawasan na nang kung ilang porsyento.

Pinabayaan na niya itong matulog muna. Mauuwi lang sa away kapag nagpilit siyang sa
kama ito mahiga. He sat on his side of the bed and went through the documents from
the office. Pina-email niya ang mga iyon kanina. Mabuti na lang din at may printer
sa study.

“Ane?” sambit niya sa pangalan nito mayamaya.

Walang sagot mula sa asawa.

Ibinaba niya sa lamesita ang mga dokumento at nilapitan si Anemone. Nakabaluktot

ito patagilid. She was sleeping like a fetus but was snoring like a big man.
Nakanganga pa ito at naghihilik talaga. Napangiti siya. Pinilit niyang balikan sa
isipan kung naghihilik na ba ito noon? Pero hindi niya maalala. Ano nga lang ba ang
alam niya rito noon? He wasn’t paying attention because again he was no better than
an arse.

Nang masigurong malalim na ang tulog nito ay saka niya ito pinangko at inilipat sa
kama. Hindi niya napigilan ang sariling pagmasdan ito. Maganda pa rin talaga ito.
Magandang-maganda. He ran his forefinger over the bridge of her nose and her parted
lips. Kaunting-kaunti na lang ay mahahalikan na niya ang asawa.

He pulled away and stood up, breathing heavily. Ano ba itong nangyayari? Nang
magpasya siyang umuwi ng Santa Catalina ay hindi kasama sa plano niya ang ayusin
ang pagsasama nila ng asawa. Pero habang tumatagal ang pananatili niya sa Santa
Catalina ay tila hindi na niya alam kung ano talaga ang gusto at plano niya.

The wife confused him the most.

Hindi niya maintindihan kung bakit mapait sa panlasa ang isiping wala na itong
damdamin sa kanya. God, sobrang gasgas na ng linyang malalaman mo lang ang halaga
ng isang tao kapag wala na ito sa iyo. And now it was happening to him. This was
karma playing f*ck with him. And the f*cking was really hard!

_____

NAGISING si Anemone sa pakiramdam na may mga matang nakatitig sa kanya. Nang imulat
niya ang mga mata ay nahuli nga niyang titig na titig sa kanya si Nazaron.
Nakasandal ito sa tabi ng malaking bintana.

The man wore nothing to hide his scrumptious abdominal muscles and well-defined
chest. The biceps and triceps were also hard to ignore. Pero kailangang ignorahin
kahit napakahirap lalo na at parang nalulusaw siya sa matitiim nitong mga titig.

Dagdag pang nagpapakabog sa dibdib niya ay ang drawstring pants nito na hindi
nakatulong para itago ang angkin nitong ‘yaman.’ Aaminin niyang talagang mayaman
ito sa departamentong iyon. Iyon nga siguro ang dahilan kung bakit nababaliw dito
ang mga babae. Nazaron’s huge banana plus the standing-ovation-worthy performance.

Isa nga siya sa nabaliw dito, eh. Pero nakaraan na iyon. Ibang-iba na siya ngayon.
Hindi pa man siguro siya lubusang nakakalimot sa damdamin niya pero mas nananaig
ang galit niya ngayon para rito.

“Titingin-tingin ka riyan?” sita niya sa lalaki.

Umalsa lang ang isang sulok ng labi nito. “Bawal na ba?”

Hinila niya ang sarili paupo at isinandal ang likod sa headboard ng kama. “Tapatin
mo nga ako, Nazaron, ano ang kapalit ng pagpayag mo sa utos ni Señor Giuseppe?
Hindi ikaw ito, kilala kita. Hindi ikaw ang tipong pumapayag na lang.”

“Look, I realized na napakalaki ng kasalanan ko sa iyo.”

Natawa siya nang mapait. “Hah, it took you ten years. Ang bagal naman ng pagdating
ng reyalisasyon sa iyo.”

“You don’t have to sound mocking. Aminado naman na ako, and I am sorry. Gusto kong
bumawi sa iyo.”

Nagulat siya. Ano ba talaga ang niluluto nitong asawa niya? Wala siyang tiwala
rito. Pinagkatiwala niya ang puso niya rito pero pinagpipiraso-piraso lang nito
kaya bakit maniniwala siya rito ngayon?

“Kausapin mo ang Papa mo. Sabihin mong maghihiwalay tayo nang maayos,” suhestyon
niya.

Pumulso ang panga nito pero saglit na saglit lang. Pinipigil ba nitong magalit sa
sinabi niya?

“I am not doing that.”

“Bakit? Hindi naman na maisasalba itong pagsasama natin.”

“Would you believe me if I tell you that I want to give our marriage a chance?”

Hindi siya nakahuma. Ginagago na naman ba siya nito? Pinapaikot sa mga palad nito?
Bakit? Nabalot ng labis na galit ang dibdib niya. Fine, the husband wanted to play…
despues, makikipaglaro siya rito.
_____

“SABIHIN mo sa aking tutol ka sa gustong mangyari ng Papa,” sumamo ni Luther. Nasa

likod-bahay sila at nagkakape. Disimulado niyang minasdan ang tasang hawak ni
Luther, nakita niyang nanginginig ang mga kamay nitong nakahawak sa tasang iyon.
Naaawa siya rito.

Kinuha niya ang tasang hawak nito at ibinaba iyon sa lamesita. “Luther, alam mong
labag sa loob ko ang pakikisama kay Nazaron ngayon.”

“Mahal mo pa ba siya?” walang ligoy nitong tanong. Puno ng inseguridad ang boses
nito.

Kung tutuusin ay wala itong karapatang umakto nang ganoon dahil wala silang
relasyon pero mahal niya ito… pagmamahal para sa isang matalik na kaibigan at ayaw
niya itong nakikitang nasasaktan. Gusto niyang matuto sana ang puso niyang suklian
ang pag-ibig nito pagdating ng tamang panahon.

“Alam mong hindi na.”

“Hindi ako naniniwala, Aneng,” mapait nitong sambit. “Napakahaba at napakatagal ng

sampung taon para tuluyang makalimot ang puso mo.”

Mariin siyang napapikit. “Ano ba ang gusto mong marinig mula sa akin, Luther?
Sinabi ko nang hindi. Ayaw mo namang maniwala.” Sa likod ng isipan niya ay alam
niyang may naiwan pa sa dibdib niya para sa asawa. Pero hindi na interesado ang
puso niyang palawigin pa ang damdaming iyon.

“Na ako na ang mahal mo ngayon. Gusto kong marinig na ako na ang nagmamay-ari ng
puso mo.”

“Ayaw kitang linlangin, Luther.”

“Pero sabihin mong kakalimutan mo na nang tuluyan si Nazaron—”

“Who are you to tell her that?” Malagom ang boses ni Nazaron. Hindi nila namalayang
nasa likuran na pala nila ito at madilim na madilim ang mukha. Tumitig ito sa
kanya, matalim ang kislap sa mga mata nito. “You are my wife, Anemone, and I will
allow no one to ruin our marriage. Sabihin nang giba at inaanay ang pagsasama
natin. Pero nandito na ako at aayusin natin ito.”

“Ano ka, nagpakasarap sa Maynila sa loob ng sampung taon tapos bigla ka na lang
babalik at magdedeklarang gusto mo nang magpakaasawa sa babaeng iniwan mo na lang
basta-basta noon?” Nagngangalit ang ngipin ni Luther.

Kumuyom ang mga kamao ni Nazaron. “If you ever try to persuade my wife again to
forget me, I will f*cking kill you.”

“Then do it now. Dahil hindi ako titigil at hindi ako natatakot sa iyo. Gagawin ko
ang lahat para tuluyang maging akin ang babaeng binalewala mo!”

Nagtagisan ng tingin ang magkapatid. Pumagitna na siya. Para siyang kapirasong

gamit na pinag-aagawan ng dalawa. “Ako lang ang may karapatan sa sarili ko at
walang makakaimpluwensya sa mga desisyon ko. Gusto kitang kalimutan, Nazaron. Totoo
iyan. Hindi dahil sinabi ni Luther kundi dahil iyan ang gusto ko at wala kang
magagawa roon.” Then she marched away. Iniwan niyang tensyonado at balot ng galit
ang magkapatid.
CHAPTER 17

Mula sa binabasang peryodiko ay nag-angat ng mukha si Nazaron nang sa gilid ng

kanyang mga mata ay nahagip niya ang pigura ng asawa. She wore her usual white
shirt and faded trousers. Nakasuot rin ito ng kulay tsokolateng bota. Simple lang
ang pagkakatali ng buhok nito at wala itong kolorete sa mukha. But good Lord, why
was he becoming more and more interested in her? Inhaling her natural scent even
felt like coming home after being lost in a dead island.

Tumikhim siya. “Saan ka pupunta?”

Hindi ito umimik.

He chuckled. “Hindi ko alam na may asawa pala akong bingi. Ale, saan ang punta
natin?” May himig panunukso sa boses niya. Ibinaba niya ang peryodiko sa center
table. Now his wife had his full attention. All eyes and ears.

Anemone glared at him, then slowly, a smile curved creepily on her luscious lips.
“Maglalandi. Bakit, sasama ka ba? Gusto mo bang panoorin kung paano ko niyayaya ang
mga lalaking painitin ang kama ko?”

He did not anticipate that she would say that. Nawala ang ngiti sa mukha niya. Was
she really capable of flirting with other men? Did she flirt with his half-brother
when he was in Manila? Was she really sleeping around? Sa naisip ay kumuyom ang mga
kamao niya.

Tumiim-bagang siya. “Hindi ka lalabas. Dito ka lang.”

She raised a brow at him. “Bakit? Dahil hindi sakop ng entablado mo ang labas ng
Villa? Kung ano man ang gawin ko sa kabilang bahagi ng bakod nitong Villa ay wala
ka nang pakialam. Madali lang naman iyon sa iyo. Nagawa mo nga nang maayos sa loob
ng sampung taon, bakit hindi mo pa ituloy ngayon?” With a smug smile, she marched
away.

Pero kung inaakala nitong papayag siyang pagsalitaan nito nang ganoon ay
nagkakamali ito. Bago pa ito makalabas ng pinto ay naagapan na niya ito sa
palapulsuhan. Her hands did not even touch the solid wood double door.

Marahas itong napalingon sa kanya. “Bitiwan mo ako,” madiin nitong sambit.

“And if I don’t?”

Nagsukatan sila ng tingin. Siya ang nagkusang bitiwan ito kasabay ng pagguhit ng
misteryosong ngiti sa kanyang mga labi. “Playing, aren’t we, wife?”

“Sino ang nakikipaglaro kanino?”

Pinagkrus niya ang mga kamay sa tapat ng dibdib. “Alright, you can go.”

Bahagya itong nagulat pero mabilis ding nahamig ang sarili. Tinungo nito ang
kuwadra at inilabas ang paboritong kabayo.

_____

TINAHAK ni Anemone ang magaspang na daanan patungong merkado, sakay ng kabayo

niyang si Moon Cherub. Mahigpit ang pagkakahawak niya sa renda dahil sa emosyong
hindi kayang pahupain ng malinis na dapya ng hangin sa kanyang balat.

Galit na galit siya kay Nazaron, pero higit sa kanyang sarili dahil nagpapaapekto
pa rin siya rito.

Bakit bumalik ka pa? Bakit ginugulo mo ngayon ang buhay ko, Nazaron?

Ingay ng makina ang umagaw sa atensyon niya. Lumingon siya at nakita ang sasakyan
ni Nazaron na nakabuntot sa kanya. Bumusina ito nang makitang nakatanaw siya rito.
He even rolled down the window and waved at her.

Sa labis na inis ay binilisan niya ang pagpapatakbo sa kabayo, pero mabilis na

nakaagapay sa kanya ang sasakyan ni Nazaron.

“Nang-iinis ka ba?” paasik niyang tanong dito.

He only smiled coolly at her. “You’re cuter when you’re annoyed, I can't help it.”

Narating niya ang puno kung saan niya itinatali ang kabayo at malalaki ang hakbang
na pumasok ng merkado. Alam niyang nasa likuran niya lang ang asawa. Nakakaloko
mang isipin pero pakiwari niya ay tanging ang mga yabag lang nito ang malakas sa
pandinig niya.

Dapat talaga ay hinintay na lang niyang makauwi si Luther. Maaga itong umalis
kanina dahil may in-utos dito si Señor Giuseppe. Kung bakit kasi ngayon pa inatake
ng rayuma ang nanay niya. Tumawag ito kanina at nakisuyong ikuha ito ng halamang
gamot kay Aleng Mameng. Sinabi na nga niya ritong komonsulta na lang sila sa center
pero hindi ito sumang-ayon. Lapatan lang ng halamang gamot at kaunting pahinga ay
gagaling na raw ito.

“Aleng Mameng, magandang araw ho,” aniya. Pumasok siya sa loob ng puwesto nito at
disimuladong tinapunan ng tingin si Nazaron.

Sumandal ito sa hamba ng pintuan at nakasunod sa bawat galaw niya ang mga titig. He
wasn’t smiling, but he wasn’t frowning either. Isang bagay na mas lalong
nakakapagpairita sa kanya. Ano ba ang gusto talaga nitong mangyari?

“Aneng,” yugyog sa kanya ng matanda.

“H-ha?” Saka niya lang napunang natulala na pala siya. Ipinilig niya ang ulo. At
nang muling tapunan ng tingin si Nazaron ay may makahulugang ngiti na sa mga labi
nito habang nakatingin sa kanya.

“Ano ho, Aleng Mameng, pinapunta ako rito ng Nanay ko para sa mga halamang gamot.”

“Nakuw, iyon lang pala. Maupo ka at kukunin ko lang.” Napatingin ito kay Nazaron.
“Señorito, pasok.”

Humakbang palapit sa kanya ang lalaki, hindi minsan man inalis ang matiim nitong
pagkakatitig sa kanya. Naupo ito sa pahabang upuan katabi niya.

Naguguluhang nagpalipat-lipat sa kanilang dalawa ni Nazaron ang mga titig ng

matanda.

“Nasaan nga palang asawa mo, Aneng, aba’y hindi mo yata kasama ngayon?”

Nakita niya ang pagkuyom ng mga kamay ng asawa. She saw how his back stiffened.
“Aleng Mameng, ang halamang gamot." May gaspang sa boses ni Nazaron, pormal na
pormal ang mukha.

Bahagyang tumango ang matanda. Pagkaalis nito ay umisod ito palapit sa kanya.
Akmang iisod siya palayo pero lumapat sa likod niya ang mainit na palad ng lalaki.
He angled his face a little so he could decently whisper in her ear. “Subukan mong
lumayo at hahalikan talaga kita rito.”

"Hindi iyan ang napagkasunduan n'yo ng ama mo."

He only smirked at her but did not say a single word.

She clenched her fists. Kilala niya si Nazaron. He was a rebellious soul. Alam
niyang gagawin nito ang sinabi. Kung ano man ang dahilan nito at sinasakyan nito
ang kagustuhan ng ama ay hindi niya alam. Pero isa lang ang natitiyak niya, he
could easily bail out if he wanted to but he didn't.

“Ito na ang halamang gamot, Aneng.”

Inabot niya iyon at mabilis nang nagpaalam. Sitting next to her husband was
suffocating her. Parang siyang mamamatay.

Nanginginig man ay mabilis siyang sumakay sa alagang kabayo at mabilis na pinatakbo

iyon. Nakasunod pa rin sa kanya ang sasakyan ng asawa. Sa labis na panginginig
niya ay kamuntikan na siyang mahulog sa kabayo.

“Anemone!” sigaw ni Nazaron.

It happened so fast. Naibaba siya nito sa kabayo, pinangko at idineposito sa

sasakyan nito.

“Itigil mo ang sasakyan. Ang kabayo ko!” sigaw niya nang maunawaan ang mga
nangyayari.

“I'll send someone to collect your precious horse. She will be safe.”

“Sabing itigil mo ang sasakyan! Ayoko rito!”

The muscles in his jaw flexed. He hit the brakes almost too roughly. Humigpit din
ang pagkakahawak nito sa steering wheel. Pero wala ni isang kataga ang lumabas sa
labi nito.

Huminga siya nang malalim. “Sana ay mawala ka na rito sa Santa Catalina. Bumalik ka
na sa mundo mo!”

He chuckled unpleasantly. She could tell by the glare in his eyes that he was
raging mad.

Hindi niya napaghandaan ang bigla nitong paghablot sa magkabilang braso niya. The
next thing she knew, his mouth was already moving over hers. His tongue touching
her own, sucking and pulling it into his mouth. His teeth slightly biting her lower
lip.

Napaungol siya. Pero hindi siya marupok. The ten years taught her well how to be
strong. Itinulak niya ang asawa at itinaas ang kamay para sampalin ito pero
nahawakan na nito iyon. Nagsalubong ang mga titig nila.

And then his phone rang.

Not letting go of her hand, he answered his phone using the other hand. “Yes?” Nag-
iba ang ekspresyon sa mukha nito. Mabilis lang ang tawag. Ibinaba na nito ang
aparato at muling tumitig sa mga mata niya. “Nagdilang anghel ka, Anemone. Looks
like I’m going back to my world afterall.”
Nakahinga siya nang maluwag. “Di mabuti.”

He smirked. “But I’m not going back there alone. I am bringing my wife with me.”

CHAPTER 18

“No.” Malagom ang boses ni Señor Giuseppe habang matikas na nakaupo sa likod ng
study table. Seryoso ang mukha nito.

Tumiim-bagang si Nazaron. Nakatayo siya sa harapan ng ama, hawak niya ang kamay ng
asawa. Iwinasiwas ni Anemone ang kamay niya pero naging dahilan lang iyon para lalo
niyang higpitan ang pagkakahawak dito. His hand was like steel cuffs around her
wrist. Tikom ang bibig nito pero masama ang pagkakatitig sa kanya.

“Pa, Anemone is still my wife. At isasama ko siya sa Maynila.”

The old man snorted. “Kung aalis ka, gawin mo. Palagi mo namang ginagawa, hindi ba?
You come and go as you please. Pero maiiwan dito si Aneng.”

Nagsalubong ang mga kilay niya. Ruthlessly, he spoke, “Asawa ko si Anemone. Hindi
ako papayag na maiwan siya rito.”

Tumawa nang pagak ang Señor. “Matapang ka na, Nazaron. Dahil ba mataas na ang
posisyon mo sa kompanya?” Umiling ito. “They say you are one of the most cold-
hearted CEOs in the world—brilliant, powerful, and quite savage. But growing
powerful does not mean that I have become weak. Nasa akin pa rin ang mga koneksyon
ko.”

Tumiim-bagang siya. “Ano ang gusto mong palabasin?”

Bumaling ang matanda kay Anemone. “Iwan mo kaming mag-ama, Anemone. May mahalaga
kaming pag-uusapan.”

Bahagyang yumuko ang asawa at hinila ang kamay na hawak pa rin niya. His jaw
tightened and he glared at his wife.

“Bitiwan mo siya, Nazaron,” magaras na ang boses ng kanyang ama.

Mabilis na lumabas ng kuwarto si Anemone nang lumuwag ang pagkakahawak niya sa

kamay nito. Marahas siyang napabuga ng hangin nang mapagsolo sila ng ama sa silid.

“What is it that you want to discuss with me in private?”

Makahulugang tumitig sa kanya ang Señor. “When I told you to stay and be a husband
to your wife, I did not expect that you would actually say yes. Nagulat ako nang
sumang-ayon ka. It was supposed to be a test before I work on the annulment of your
marriage.”

Kumuyom ang mga kamao niya. What was the test for? At bakit ginawa iyon ng ama? He
smirked lousily, almost lazily. “Did I pass the test?”

“Surprisingly, you failed. I was really sure that you would refuse to fix your
marriage. Had you refused, you would have been a free man by now.” Umiling ang
matanda at bahagyang umalsa ang isang sulok ng labi. “Nagsuspetsa ako kung bakit
pumayag ka. Pero nagiging malinaw na sa akin ang lahat ngayon.”
Umangat ang mga kilay niya. His father was always good at reading people. Hindi
niya alam kung para saan ang kabang nararamdaman niya. “Would you like to tell me?
I hate guessing.”

“Of course.” Matiim itong tumitig sa mga mata niya. Naging pormal ang bukas ng
mukha. “You just realized that you’re losing a gem. And you wanted it to be yours
again.”

Bumuka ang bibig niya pero wala siyang maapuhap sabihin.

“I suspected that you came back because of your wife. And when you saw her again,
you just couldn’t let her go. Tama ba ako, Nazaron? Pumayag ka sa kagustuhan kong
ayusin niyo ang inyong pagsasama dahil iyon din mismo ang gusto mo. You finally
wanted her to be your wife. But too bad, hijo, parang hindi na pareho ang gusto
niyo.”

Nag-init ang ulo niya. “Ano ang ibig mong sabihin?”

“I’m afraid the feeling isn’t mutual anymore,” derecho nitong saad.

It felt like a kick in the gut. Kung hindi niya lang ama ang nasa harapan ay baka
nasuntok na niya ito.

“Sino ka para sabihin sa akin iyan? You know nothing, Papa. Huwag mo akong
pakikialaman.” Akmang tatalikod na siya nang muling magsalita ang matanda.

“I am still your father, Nazaron. And I know more than you think. I know you hate
me. Pero ang mga desisyon ko ay may basehan.”

Nagulat siya. Hindi niya inaasahang maririnig iyon mula sa ama. Akala niya ay wala
itong alam sa nararamdaman niya.

Ngumiti nang payak ang matanda. “Papayag akong isama mo ang asawa mo sa Maynila
pero walang dapat may makaalam kung sino talaga siya sa buhay mo. Hayaan mong siya
ang magdesisyon kung gusto pa rin niya ang titulong iyon. Kung ayaw na niya,
kailangan ay ibalik mo ang kalayaan niya.”

He only laughed derisively. Pero hindi natinag ang Señor.

“Kapag nalaman kong hindi ka tumupad sa napag-usapan natin ngayon ay ilalayo ko sa

iyo si Anemone at sisiguruhin kong hindi mo na siya muling makikita pa. Hinding-
hindi mo na siya matatawag uling asawa.”

_____

NAGHIHIMAGSIK ang kalooban ni Nazaron habang nasa loob ng kotse at tinatahak ang
daan patungong condo unit niya. Nadelay pa ng tatlong oras ang flight nila kanina.
He asked someone to bring his car at the airport. Ngayon nga ay pauwi na sila.

Sumulyap siya kay Anemone. Nasa tabi niya ito at tulog na tulog. Kinabig niya
pagilid ang sasakyan at inihinto iyon sa tabi ng kalsada. Pinagmasdan niya ang
asawa. Lumipas na ba talaga ang paghanga nito sa kanya?

Napapikit siya nang mariin at isinandal ang ulo sa headrest ng driver’s seat.
Napuno ng mga imahe ni Anemone ang isipan niya. And then he remembered the painting
in his office.

A picture of the sun rising from the mountain. Nakapalibot sa araw ang apat na
buwan. Sa baba ay may nakasulat na ‘IDENTIFY.’ But the ‘I’ did not look like the
letter I at all. Tingin niya ay numero uno iyon.

May mensahe ang asawa para sa kanya na nakapaloob sa painting nito.

“Isang araw, apat na buwan, numero uno.” Nahilot niya ang sentido pero lalong
pinag-igihan ang pag-isiip. “Nakapalibot sa isang araw ang apat na buwan? Isang
araw? One day?”

“Ano’ng ginagawa natin dito?”

Napatingin siya sa asawa. Gising na pala ito. She was staring at him as if he was
up to no good. Ganoon na ba ang tingin nito sa kanya ngayon? Hindi
mapagkakatiwalaan?

“I am not having sex with you!” galit nitong sambit, nanlilisik ang mga mata.

He sat there dumbfounded. Ganoon ang tumatakbo sa isip nito? Hah! Mukha ba siyang
sex-starved? Iniisip ba nitong kinuha niya ito sa Santa Catalina para may kasiping
siya palagi? “For the record, Anemone, I have never shoved my c*ck into a not so
accommodating p*ssy. How can I pounce hard if the p*ssy isn’t wet? And all
unwilling p*ssies are not wet. So, no, we are not having sex. Ang hirap kayang
makipagtalik kung ang pinapasok mo ay parang kuweba ng cactus.”

“Kuweba ng cactus?”

“Would you rather I say sandpaper to describe your…” Inginuso niya ang pagitan ng
mga hita nito.

Saglit itong natigilan pero nang makabawi ay namula ang buong mukha. Tumaas-baba
ang dibdib nito, nagpipilit magpakahinahon. “Mabuti na iyong malinaw. Ang sabi ng
papa mo ay hindi mo ako puwedeng pilitin na gawin ang mga bagay na ayaw kong
gawin.”

“If you’re talking about sex again, listen carefully. You’re hot, Ane, but I don’t
do marital rape.” He chuckled mockingly. “You’re safe with me.” He patted her on
the head just to infuriate her more. Pinatakbo na uli niya ang kotse.

_____

FOUR o’clock in the morning plus a cup of coffee. Napabuga ng hangin si Nazaron.
Nasa opisina na siya sa ganoon kaagang oras. If it weren’t for her wife at home,
dapat ay masarap pa ang tulog niya ngayon. He would be lying comfortably on his
bed. Probably naked. And dreaming of beers and the beach.

Napaungol siya nang maalala ang nangyari bandang alas tres. He couldn’t begin to
explain why he felt like a teenage boy craving for sex. Nag-init na lang siya bigla
sa isiping nasa kuwarto lang ang asawa niya.

Nagpigil siya. Nag-push up nang wala sa oras. Naligo. At kumain ng vanilla

icecream. Pero hindi natupok ang apoy na nagniningas sa ilalim na bahagi ng katawan
niya. The thing between his thighs kept on twitching like it wanted to pump so
hard. And so he gave in and crawled on the bed, and went on top of her sleeping
wife.

Paggising ni Anemone ay awtomatikong umigkas ang tuhod nito sa pagitan ng kanyang

magkabilang hita.

He f*cking squeaked like a stressed hamster. Bumagsak siya sa kama, sapo ang
nasaktan bahagi ng kanyang katawan. His c*ck turned limp and throbbed in pain.
Namula ang buong mukha niya sa panggigigil. Gusto niyang sakalin ang asawa. Nang
humupa ang sakit ay umalis agad siya ng bahay, pikon na pikon.

Bumuntong-hininga si Nazaron. What am I doing? Bakit ba bigla-bigla ay gusto niyang

ayusin ang pagsasama nila ni Anemone? Alam na niyang hindi iyon magiging madali.
Naaalala palang niya ang mga kasalanan niya rito noon ay napapangiwi na siya.

Maybe this isn’t a good idea, aniya sa sarili. Pero nang buksan niya ang drawer at
makita ang kahon ng singsing niya ay nagbago na naman ang isip niya. Naalala niya
ang nagdaang panahon kung saan hinahabul-habol siya ni Anemone. At nami-miss niya
ang mga panahong buong tapat na ipinapakita nito ang pagmamahal sa kanya.

Baka kailangan ay pagselosin niya uli ito at ipakita rito na hindi siya ordinaryong
tao lang?

The corners of his mouth curved into a cunning smile. "I can't wait to see you
fuming jealous, wife..."

CHAPTER 19

'I left my briefcase. Bring it to my office before 10AM.'

Umalsa ang mga kilay ni Anemone nang mabasa ang text message ni Nazaron. Ang kapal
talaga ng mukha. Ano ang akala nito sa kanya? Alalay?

Tumingin siya sa wall clock. Alas nueve na ng umaga. Kung aalis siya ngayon ay
makakarating pa siya ng opisina nito bago mag-alas diyes. "Tss!" palatak niya pero
napilitan ding hablutin ang briefcase ng asawa na naiwan nito sa kuwarto.

She wasn't being good to him. Ihahatid niya lang iyon dahil iyon ang tamang gawin.
Walang kinalaman ang kompanya sa personal nilang hindi pagkakaunawaan ni Nazaron.
The Company still belonged to the Altieri's, at hindi solong pag-aari lang ng
kanyang walang hiyang asawa.

Pagdating niya nang main entrance ay hinarang pa siya ng guards. "Tawagan niyo si
Mr. Altieri. Tanong n'yo kung hindi ba niya kailangan itong briefcase dahil kung
hindi, uuwi na lang ako." Tamad siyang makipagtalo sa mga empleyado ng asawang-
hilaw niya.

Mayamaya ay lakad-takbong lumapit sa kanila ang receptionist kung kailan paalis na

sana siya.

"Ms. Anemone, sandali lang po!"

Bumuntong-hininga siya. "Bakit?"

Pinukol muna nito ng masamang tingin ang guwardya bago itinuon sa kanya ang tingin.
"Pinapaakyat na ho kayo ni Sir Nazaron sa opisina niya."

"Mahigpit ang bilin sa amin na huwag magpapasok ng mga taong walang--"

Tinapakan ng receptionist ang paa ng guwardya para patahimikin ito. "Huwag ka nang
maingay kung ayaw mong pareho tayong mawalan ng trabaho," pabulong nitong banta sa
lalaki.

She sighed lazily. "Puwede bang ikaw na lang ang mag-abot nito sa boss mo? Hindi
ako empleyado rito kaya wala akong Company ID, so I take it that I am not allowed
to enter the building."
"Ms. Anemone, kapag hindi raw ikaw ang nag-akyat ng briefcase sa opisina ni Sir,
mawawalan daw po ako ng trabaho."

"Ano?" Umalsa na naman ang galit niya. "Ang kapal talaga ng taong iyon para gamitin
ang posisyon niya sa kompanya."

"Please po, ako lang ang nagtatrabaho sa amin. Kapag sinesante ako ni Sir,
mamamatay sa gutom ang pamilya ko," pakiusap ng babae.

"Sige, ako na."

"Sasamahan ko na po-"

"Huwag na. Nakapunta na ako noon sa opisina niya nang makailang beses." Nag-martsa
na siya patungong elevator.

_____

PAGBUKAS ni Anemone sa pinto ng opisina ni Nazaron ay babaeng nakakandong sa asawa

niya ang agad na tumambad sa kanya. None of them were naked, thank God.

Kinapa niya ang damdamin. Wala na siyang maramdamang paninibugho. Nakakapagod din
palang paulit-ulit na masaktan noon. Ngayon ay parang naging ordinaryo na lang sa
kanya ang makitang may kasamang ibang babae ang asawa.

Natanggap na niyang sa papel lang sila mag-asawa. His heart never belonged to her.
And so she withdrew her own months ago. Aaminin niyang mahirap pero nagagawa naman
niya ang ipinangako niya sa sariling hindi na maghahabol o maghihintay sa
kakarampot na puwedeng ibahagi sa kanya ni Nazaron. Getting her heart back felt
liberating. Salamat na rin sa tulong ni Luther.

Tumikhim siya at kaswal na inilapag sa desk ng lalaki ang briefcase. Parang hindi
naman ito nagulat nang makita siya. "Anemone..."

"Hi," sarkastiko niyang sambit. "Ito na ang briefcase mo." Tumalikod na siya. She
heard a loud bang. Paglingon niya ay nakatayo na si Nazaron at nasa sahig na ang
babaeng nakakandong dito kanina.

Nagkibit-balikat lang siya at lumabas na ng opisina.

"Sandali!"

She rolled her eyes heavenwards. "Parang tanga," she murmured. Hindi siya huminto
sa paglalakad.

"Sandali sabi!" Naagapan ni Nazaron ang kamay niya. Nasa tapat na dapat siya ng
elevator.

"O, bakit? May nakalimutan ka na naman?" nakatikwas ang kilay niyang tanong.

"Are you... are you jealous?" derecho nitong tanong sa kanya.

"Ano?"

"Nagseselos ka dahil nakita mong may kasama akong ibang babae? Well, they offer
their bodies to me willingly, how can I say no?"

She looked at him lazily. "Sino ba kasing nagsabing tumanggi ka? At saan mo ba
nakuha ang ideyang nagseselos ako?"

Nawala ang kumpiyansa sa hitsura ni Nazaron. "You are jealous, aren't you? Umamin
ka."

"Hah! Ano ba ang problema mo? Bakit naman ako magseselos?"

"Because you are my--"

"Sige! Subukan mong sabihin iyang salitang iyan!"

Natigilan ito. Sa likuran ni Nazaron ay papalapit na sa kanila ang babaeng

nakasimangot.

"Sino ba iyang babaeng iyan, Naz?" maarte nitong tanong, animo pinipilipit ang
dila.

She smiled widely at the woman. "I am just a friend."

_____

IMBES na dumerecho sa condo unit ni Nazaron sa taas pagkagaling niya ng opisina ng

asawa ay nagbabad muna si Anemone sa coffee shop na nasa ground floor ng building.
Nami-miss niya ang kape ni Aleng Mameng. Hindi man kasingsarap ng timpla ni Aleng
Mameng ang kapeng iniinom niya ngayon ay pasado na rin naman sa panlasa niya. Sana
lang ay may Bihon Guisado rin.

She missed her horse. She missed the simple life in Santa Catalina. She missed her
good friend Luther. Sana lang ay matapos na ang kahibangan ni Nazaron at magpasya
na itong pakawalan siya. Kung siya kasi ang papipiliin ay mas gusto pa rin niya ang
simpleng buhay sa Santa Catalina. Gusto niyang magkaroon ng bahay na matatawag
niyang kanya talaga. She wanted her house to be made of wood and stone. Gusto
niyang malapit sa ilog at napapaligiran ng mga halaman at bulaklak.

"Excuse me, Miss, is this seat taken?"

Tumingin siya sa lalaking nakatayo sa kanyang harapan. Disente naman itong tignan
kaya tumango siya. Guwapo rin ito pero walang siyang pakialam. Napaso na siya sa
guwapo.

"Bago ka rito? Ngayon lang kita nakita," anito, nakangiti sa kanya.

Imbes na sumagot ay dinala niya lang sa labi ang tasa ng kape. Naramdaman naman
siguro ng lalaki na hindi siya interesadong makipag-usap dito kaya nag-alangan na
itong magtanong pa.

Inilapag niya sa mesa ang tasa ng kape at nag-excuse sa kasalo sa mesa.

Sumungaw ang panghihinayang sa mukha nito. "Aalis ka na agad?"

"Yes. Bakit, makikipagkilala ka ba sana? Sorry, hindi ako interesado," walang preno
niyang sambit. She was always straightforward. Sa nararamdaman niya noon kay
Nazaron ay naging matapat din siya. Kaya nga tahasan din nitong sinabi noong una na
ayaw siya nitong patulan. And when he finally did, he was also honest in saying
that they would be nothing more than bed partners. Malas lang nito na naipit ito at
napilit ng Señor na pakasalan siya.

Lihim siyang napailing. Hindi siya makapaniwalang naging napakalaking tanga niya
dahil sa pag-ibig niya kay Nazaron.
She smiled at the handsome stranger. Ayaw naman niyang maging bastos nang tuluyan.
"Enjoy your coffee. Bye."

Lumabas na siya ng shop. Nang lingunin niya ang lalaki ay nakatingin pa rin ito sa
kanya. But he did not look offended at all. If anything, he looked amused.
Nagkibit-balikat na lang siya.

_____

"NAZARON! It's been a while, bro. Saan ka ba nagpunta?" tanong ni Cazcoe sa kanya.
They were in the farthest corner of Club Axis. Doon ang puntahan nila kapag gusto
nilang magkita-kita. He was part-owner of Club Axis, one of the most exclusive and
luxurious club in the world. Kasosyo niya ang kaibigang si Alpheus San Madrid who
was also a CEO in his own line of business.

Puntahan ng mga taong kilala sa lipunan ang Club Axis. Madalas sa Club Axis ang mga
kaibigan niya. And then there were also other CEOs like him--Angus Brixton Jr.,
Zyxen Falcon III, Hendrikus Lavrenti, and Doukas Damarcus.

Request niyang sa dulong bahagi sila pumuwesto dahil wala siya sa mood at napilitan
lang pagbigyan ang mga kaibigan at katulad niya ring negosyante--sina Cazcoe, Zeki,
at Alpheus.

Hindi niya itinago ang kawalan ng interes. Kinuha niya ang baso ng alak at inisang
lagok iyon.

Nagpalitan ng nagtatanong na tingin ang tatlo niyang mga kaibigan. "Ano'ng sapi
niyan?" usisa ni Zeki, kina Cazcoe at Alpheus nakatingin.

"Malay namin. Kung hindi ko pa sinundo iyan sa opisina niya, hindi pa siguro sasama
iyan dito ngayon." Si Alpheus. "Tingin ko babae ang problema niyan. And speaking of
women, may nakilala akong babae kanina sa coffee shop. She's f*cking amazing."

Kumislap agad ang kapilyuhan sa mga mata ng tatlo maliban sa kanya.

"Ano'ng hitsura?" tanong ni Cazcoe.

"Ubod ng ganda. Maganda ang hubog ng katawan kahit simple lang manamit." Alpheus
smiled. "I think I like her."

He snorted. "Pff! Babaliwin ka lang ng babaeng iyan."

Nagkatinginan ulit ang mga kaibigan niya.

"May bumabaliw ba sa iyo ngayon, Naz?" ngisi ni Zeki. "I thought you said women are
just women and you only want one thing from them--sex."

He scowled at him. "F*ck off."

Lumingap sa paligid si Cazcoe. "Forget her, kung sino man iyang bumabaliw sa iyo.
Look around, maraming magagandang babae rito. And someone is here to party,"
pilyong sambit nito.

"Who?" walang gana niyang tanong.

"Phoebe! Tumayo ka na riyan at puntahan mo na bago pa mapapak ng iba."

Lazily, Nazaron glanced at Phoebe's direction then shook his head. "I'm not in the
mood."

"What's up with you? Saan ka ba talaga nagpunta at parang naging ibang tao ka na."

"Santa Catalina."

Nanlaki ang mga mata ni Cazcoe. "After ten years, finally! Bakit?"

"Ano'ng bakit?"

"Bakit ka bumalik ng Santa Catalina? You always say that you do not want to set
foot in that place again," pangungulit ni Cazcoe.

Napapailing na napapangiti si Alpheus. "May nakilala kang magandang chic, 'no?"

Bumuntong-hininga siya. Sana nga ay may nakilala na lang siyang magandang

probinsyana. But that was not the case. Asawa niya ang muli niyang nakita sa
pagbabalik niya ng Santa Catalina.

Nang maalala si Anemone ay umigting ang panga niya. Hindi na niya napansing sa
kanya na nakatuon ang tingin ng tatlo niyang kaibigan. Nagtataka ang mga ito sa
kinikilos niya.

Inisang lagok niya lang ang bote ng alak na nasa kalahati pa ang laman. Napasipol
na lang si Zeki. "I have to go home." I need to see my wife, he thought,
determined.

CHAPTER 20

Lasing na lasing si Nazaron. Hindi niya maintindihan kung bakit dinala siya ng mga
paa niya sa kanyang opisina. Inilibot niya ang mga mata sa kabuuan ng malawak na
silid na nagsusumigaw ng karangyaan. Everything in his goddamn office screamed of
wealth. He was filthy rich and a very influential man. Who would have thought that
the black sheep would turn into a powerful bull?

Nasa kanya na ang lahat ngayon. Pero bakit hindi siya masaya? Women were at his
disposal, yes. Lahat ng babaeng matipuhan niya ay naikakama niya. God have mercy on
his soul for his infidelity. In his defense, he never considered himself a married
man. Ngayon niya nararamdaman ang labis na pagsisisi kung bakit hindi man lang niya
binigyan ng tsansa ang kanilang pagiging mag-asawa ni Anemone.

Because she was now rejecting him. Hindi na nito gusto na maging parte pa siya ng
buhay nito.

He fished out the black velvet box and opened it. Wala sa loob na isinuot niya sa
daliri ang singsing. It still fit perfectly like it was meant to be around his
finger for a long time. Hindi niya alam kung saan nanggagaling ang kirot na gumuhit
sa dibdib niya. Hinubad niya iyon at ibinalik sa kahon saka muling itinago sa
drawer.

“Anemone…” Bakit parang mababaliw siya? Hindi babae ang magpapabagsak sa isang
katulad niya? Hah! Bakit parang gumuguho na ang mundo niya ngayon?

Lumabas siya ng kanyang opisina at naglakad sa madilim na pasilyo. Nasalubong niya

ang roving guard na nagulat nang makita siyang susuray-suray.

“Sir, alalayan ko na po kayo—”

“No! I can walk on my own,” pagmamatigas niya.

“Lasing na po kayo.”

Tinabig niya ang kamay ng guwardya na humawak sa braso niya. “The hell! Leave me
alone! You touch me again and you’re fired,” pagbabanta niya.

Napailing na lang ang guwardiya at hinayaan na lang siya. Hindi niya alam kung
paano siya nakarating sa kotse niya at mas lalong hindi niya alam kung paano siya
maayos na nakapagmaneho hanggang sa marating niya ang condominium building.

When he got inside his unit, his feet brought him directly into Anemone’s room.
Napabuntong-hininga siya nang mamalas ang napakagandang anyo ng natutulog niyang
asawa.

It had been so long since the last time he felt her, since the last time she sob
and writhe beneath him. And he wanted her now. Hastily, he unbuttoned his gray
plaid button-up shirt, exposing his delectably well-defined torso. His biceps
flexing as he climbed onto the bed.

Sinimulan niyang dampian ng halik ang mga binti ni Anemone. The seductive wife was
wearing a satin black nightdress. She wasn’t wearing any perfume. She smelled of
innocence, baby soap, and shampoo.

Itinaas niya ang laylayan ng pantulog nito hanggang baywang. Tapos ay pinaliguan
niya ng halik ang mga hita nito. He froze when she moaned and stirred. Akala niya
ay magigising na ito pero nanatili itong tulog.

The excitement of being one with her again was killing him softly. Ang init na
umaalipin sa kanya ngayon ay mahirap tupukin. Nazaron pulled off Anemone’s nude
panties, and threw it aside. Then his tongue started to lick the skin around her
sex.

Napaungol siya. Ah, it felt so good to taste her again. Parang nawala na ang
kalasingan niya.

Unaware, her left leg moved to one side, showing her lovely c*nt to Nazaron. Doon
na tuluyang umapoy ang pagnanasa niya para sa babae. He held her thighs firmly, his
tongue roughly moved up and down between her labia.

Biglang nagising si Anemone, nanlalaki ang mga mata nito, titig na titig sa kanya.
“Huwag!” Sinubukan nitong bumangon pero madiin ang mga kamay niyang nakahawak dito.
He needed to have her or he would go crazy. Idagdag pang ang espiritu ng alkohol ay
nagpapalakas lalo sa pagnanasa niya.

Anemone struggled and fought back, she tried to kick him. Until she fell back on
the bed, out of breath. Kumuyom ang kamay nito sa bedsheet nang maramdaman ang
daliri niyang naglalabas-masok sa kanyang p********e. She didn’t want it. But she
didn’t have the energy to stop him anymore.

“Y-you’re raping me!” she hissed, exhausted. “Ang sabi mo ay hindi mo ako
pipilitin! Ang sabi ng papa mo ay hindi mo ako puwedeng pilitin!” Nagngangalit ang
mga bagang nito.

“Tell me, does this feel like rape to you?” He showed her his middle finger
drenched in her cream.

“I hate you!”
Itinaas niya ang katawan hanggang sa magpantay ang mga mukha nila. Sinalubong niya
ang nagbabagang mga titig ni Anemone habang pinaghihiwalay ang mga binti nito. He
unzipped his pants and rolled off his boxer briefs.

Pinatigas ng babae ang mukha. “Katawan ko lang ang maaangkin mo, Nazaron. Hinding-
hindi na ulit ang puso ko.”

Nagkiskisan ang mga ngipin niya. What she said angered him, intensifying his desire
to take her. Savagely, he shoved his c*ck inside her. Napasinghap si Anemone
kasabay ng mariing pagpikit. Her tightness surprised him. “I… I’m sorry… You've
never engaged in sex after I left, have you?”

“Kung ikakalobo ng ego mo, sige, aaminin ko. Walang ibang lalaking humawak at
umangkin sa katawan ko.”

His throat tightened, his heart pumping hard in his chest. “Why?”

“Huwag ka nang magtanong pa.”

He hated it that he couldn’t see the admiration for him in her eyes anymore. Wala
na roon ang paghangang nakikita niya palagi sa mga mata nito noon.

What he saw was hatred.

He pounced hard. In and out. Malakas. Mabilis. Dama ang matinding emosyon niya sa
paraan ng pag-angkin niya rito. He kissed the side of her face, nibbled and bit her
jaw, leaving his marks on her skin as he was nearing his release.

Anemone held his face, and stared intently into his eyes, raising her hips to meet
his thrust. “There’s no use in denying how my body reacts to yours.”

“And your heart?”

Tumawa nang pagak ang asawa. “Huwag na tayong magpaka-ipokrito pa. Nagawa mo na ito
noon, 'di ba? Ang makipagtalik nang hindi kasali ang puso.”

He stiffened, blood rushed to his head.

Itinulak siya ni Anemone pahiga sa kama. Ito naman ang kumubabaw sa kanya. She
moved on top of him. Soon she was driving fast and hard until she was screaming. He
held her hips tightly and came a second after, shooting his semen inside her.

Ibinagsak nito ang pagal na katawan sa kama. “Hindi ko alam kung kailan ka
mapapagod sa munting palabas mo, but I’m hoping that you set me free soon. And
about you coming inside me, don't worry, I'm safe.” Mayamaya ay naging pantay na
ang paghinga nito at tuluyan nang nakatulog.

Sa kanya naman ay naging mailap ang tulog kahit na nasa sistema niya pa rin ang
alkohol. Maraming bagay ang nagsusumiksik sa isipan niya. He gazed at his sleeping
wife and smiled bitterly, painfully. Hinaplos niya ang pisngi ng asawa. “Set you
free? Never, Anemone.”

_____

NAGISING si Nazaron na wala nang katabi sa kama. Dali-dali siyang bumangon at

lumabas ng kuwarto. Uminit agad ang ulo niya nang makitang nasa sala si Luther at
kausap nito ang asawa niya.
“What is he doing here?” matalim ang tono ng boses niyang tanong, sa asawa
nakatingin.

Before Anemone could open her mouth, he had already grabbed her arm and pulled her
into his room. Galit na iwinasiwas ng babae ang kamay niyang nakapulupot sa braso
nito.

“Huwag kang bastos, Nazaron!” sikmat nito sa kanya.

“Bakit mo kinakausap si Luther?”

“Bakit, bawal ba?”

“Kung sasabihin kong oo?”

Nagsalubong ang mga kilay ni Anemone. “My having sex with you does not give you the
right to tell me what to do! Gagawin ko ang gusto ko!”

“At ang nangyari sa atin?”

Pumalatak si Anemone. “So, we did it, ano naman ngayon? Nagawa na natin iyon noon
bago pa man tayo ikinasal. Us having sex did not stop you from flirting with other
girls before. Kaya huwag kang aarteng napaka-sagradong bagay sa iyo ngayon ng
pakikipagtalik.”

“Asawa kita, Anemone.”

“Kailan pa? Sa kapirasong kontrata?”

Sinalubong nito ang matatalim niyang tingin, na naputol lang ng sunud-sunod na

pagkatok sa pinto.

“Aneng, okay ka lang ba riyan?” tanong ni Luther.

Nagmura siya. Gusto niyang sapakin ang kapatid, sa totoo lang. Hindi niya malaman
kung ano ang gagawin. Pakiramdam niya ay ipinaparamdam sa kanya ni Anemone ang mga
pasakit na idinulot niya rito noon. So, what the hell happened last night? Making
love out of nothing at all? Shit!

“Okay lang ako, Luther.” Nag-iwan ito ng masamang tingin sa kanya bago binuksan ang
pinto.

CHAPTER 21

“Naglalasing ka na naman?” Naging sunud-sunod ang pag-iling ni Alpheus nang

madatnan si Nazaron na nasa Club Axis at umiinom mag-isa. He had been drinking for
three days straight! Pero kahit gaano karaming alak ang ubusin niya ay hindi pa rin
mabura ang imahe ng asawa sa kanyang balintataw at paulit-ulit niyang naririnig ang
mga sinabi nito.

My having sex with you does not give you the right to tell me what to do! Gagawin
ko ang gusto ko!

So, we did it, ano naman ngayon? Nagawa na natin iyon noon bago pa man tayo
ikinasal. Us having sex did not stop you from flirting with other girls before.
Kaya huwag kang aarteng napaka-sagradong bagay sa iyo ngayon ng pakikipagtalik.

It was just sex for her! Dapat ay wala lang iyon sa kanya. He had pleasured so many
women in the past. Sex for him used to be just shoving his c*ck in a wet p*ssy
because he was horny. He hated women clinging to him after sex. Pero ganoon ang
gusto niyang gawin ni Anemone. Gusto niyang yumapos ito sa kanya, sumiksik sa
kanyang katawan.

He didn’t want Anemone to just have sex with him. He wanted more. Bakit? He
remembered all the men who fell from power because of women. Would he be one of
them?

Naisabunot niya ang mga kamay sa magulong buhok. He was going crazy! Gulung-gulo
ang utak niya dahil sa kanyang asawa.

“Ano ba ang ipinagkakaganyan mo, Naz? You’ve been like that since you came back
from Santa Catalina. If I didn’t know you better I would say that you’re going
through some sort of separation. Ano ba, snap out of it. Para ka namang iniwan ng
asawa niyan, eh.”

Yes, I am married! And yes, my wife wants annulment! halos isigaw na niya.

“Leave me alone, Alpheus. I want to be alone,” magaras niyang sabi.

“Sabi ng mga serbidor dito, ilang araw ka na ngang nag-iisang umiinom.”

“I said I want to be alone!”

Napabuntong-hininga si Alpheus. “Bahala ka.”

Pagkaalis ng kaibigan ay tinawagan niya ang kanyang ama. “Pa, I want to tell the
whole world that she’s my wife!”

“You do that and I’ll make sure you won’t see her ever again.” Nagbuga ng hangin
ang matandang señor sa kabilang linya. “If you want her back, you have to win her
heart again. Hindi ko bibigyang permiso na ipangalandakan mo sa buong mundo kung
sino siya sa buhay mo pagkatapos ay mauuwi rin lang sa hiwalayan ang lahat.”

"What makes you think na mauuwi lang sa hiwalayan ang lahat?"

"Because she isn't the same woman you left ten years ago."

Kumuyom ang mga kamay niya. “The hell is wrong with you, Pa? Bakit mo ginagawang
mahirap para sa akin ang lahat?”

“Anemone suffered so much because of what I did. She should have been married to a
nice, decent man. Pero natali siya sa iyo.”

“F*ck. Then why throw her at me? I was about to go back here in Manila—alone. Then
you forced us again to fix our marriage.”

“I know what I saw when I look at you, son.”

“Don’t talk to me in riddles, Pa. I’m drunk and I’m a mess. I wouldn’t even f*cking
care if somebody murders me tonight. I just don’t care anymore! Ang sakit ng dibdib
ko. Hindi ko na maintindihan kung ano ang nangyayari sa akin.”

Huminga nang malalim si Señor Giuseppe. “Go home, and do not waste this one last
chance with your wife. Make her fall for you all over again.” Iyon lang at nawala
na ito sa linya.

Inis niyang inihagis ang cellphone, walang pakialam kung sino man ang matamaan
niyon. Galit na galit siya. And he felt so miserable.

_____

HINDI maintindihan ni Anemone kung ano ang gustong palabasin ni Nazaron sa halos
araw-araw nitong paglalasing. Ano ba, nalulugi na ba ang kompanya nito? Kung ganoon
ay dapat ipinaalam na iyon sa kanya ni Señor Giuseppe. Wala ring nabanggit si
Luther na problema sa kompanya nang dumalaw ito.

The problem wasn’t the Company.

Hinipan niya ang mga hibla ng buhok na naligaw sa tapat ng kanyang mukha at
pinamaywangan ang asawang lasing na nakaupo sa sofa.

“Anemone,” usal nito, nakapikit. “Anemone…”

Nilapitan niya ito at tinapik sa balikat. “Maglalasing ka na lang ba palagi? Ayusin

mong buhay mo, Nazaron. Kapag hindi ka tumigil sa pag-inom mo, lalayasan na talaga
kita! Bahala nang magalit ang papa mo. Akala mo ba gusto kong nandito ako? Hah!”

Hinuli ni Nazaron ang kamay niya. He looked her in the eye, intently… almost
pleading. “Was I a monster to you?”

Nagulat siya sa tanong nitong iyon. Was he a monster to her? Yes. She lost her
self-esteem because of him. Sa loob ng maraming taon ay sinisisi niya ang sarili
niya kung bakit hindi niya magawang maging sapat para sa lalaki. She had loved him
since she was young. Ibinigay niya ang sarili rito dahil mahal niya ito. Pumayag
siyang pakasalan ito dahil iyon ang katuparan ng kanyang pangarap. Her dream was to
spend her life by his side, as his loving wife.

“Lasing ka, Nazaron.”

“No, answer me. Gusto kong marinig.”

“Sober up, at sasagutin ko iyang tanong mo.”

“Anemone…” Pumikit uli ito at isinandal ang ulo sa sofa. He laughed bitterly. And
then a tear rolled down his face. “Patawarin mo ako.”

Nanigas siya pero mabilis niyang hinamig ang sarili. “Ikukuha lang kita ng
pamunas.” Tumalikod na siya. And then he murmured, “I think I’m in love with you…”

Napasinghap siya at nilingon ang asawa. Tulog ito pero nagsasalubong ang mga kilay.
Bumuntong-hininga siya. Lasing lang ito at malay ba niya kung para sa kanya ang mga
sinabi nitong iyon. Isa pa, hindi naman ito marunong magmahal.

_____

MAAYOS na sa pagkakahiga sa mahabang sofa si Nazaron. Hinubad na niya ang sapatos

at medyas nito nang marinig niya ang mga katok sa pinto.

“Nazzie, open up! Tinawagan ako ni Alpheus, naglalasing ka raw mag-isa. Crap bro,
dapat nag-aaya ka. So, I brought the boys with me, and nagsama na rin ako ng mga
babae.”

Naningkit ang mga mata ni Anemone habang nakatitig sa LCD screen ng video doorbell.
Frowning, she opened the door. “Ano’ng kailangan nila?” mataray niyang tanong.

Hindi agad nakapagsalita ang mga ito. Tatlong lalaki at dalawang babae na halos
fishnet lang yata ang suot. Matatangkad ang mga ito at magaganda ang pangangatawan.
They were like supermodels. Lalo na ang mga babae na malinaw ang hubog ng katawan
dahil sa hapit at maiksing kasuotan.

With furrowed brows, the man who was holding a bottle of beer in his hand, re-
checked the unit number on the door. “This is Nazaron’s condo and we are his
friends. Who are you?” Tinitigan siya nito mula ulo hanggang paa.

Hinayon niya rin ng tingin ang lalaki. Guwapo pero wala siyang pakialam. Lalo na at
may hawak itong bote ng alak.

“Hey, I know you,” sambit ng isa pang lalaki.

Bumaling siya rito.

“You were that girl from the coffee shop. Tama? You live here?” The man looked
genuinely surprised.

“Oo, dito ako nakatira.”

“Wow. I’m Alpheus, Nazaron’s friend. And you are?”

“Anemone. Kaibigan niya ako mula Santa Catalina. Pinadala ako ng Papa niya para
bantayan siya,” pagsisinungaling niya.

“Oh, Santa Catalina,” sambit ng nakalingkis sa mga babae. “Hey Coe, tanungin mo
kung anong misteryo ang naganap sa Santa Catalina at parang nababaliw na si
Nazaron.”

Sinaway ito ng nagpakilalang Alpheus. “Huwag mo silang pansinin. Sina Zeki at

Cazcoe nga pala, mga kaibigan din ni Naz.” Si Cazcoe ang may hawak ng alak at si
Zeki ay ang nakaakbay sa dalawang babae.

Hindi niya naitago ang pagsimangot. “Palagi ba kayong may dalang alak at babae
kapag dumadalaw?”

Tumawa ang may hawak ng alak. “Not always. Minsan lang kapag may problema si
Nazaron.”

“Walang problema si Nazaron.” Nilingon niya ang nahihimbing na binata sa sofa saka
humugot ng hangin bago binalingan ulit ang mga kaibigan nito. “Bumalik na lang sana
kayo sa ibang araw. Tulog na si Nazaron. Sasabihin ko sa kanya bukas na dumaan
kayo.”

Aangal pa sana si Cazcoe pero inawat ito ni Alpheus. “We can still party at Club
Axis. Pero hayaan na muna natin dito si Nazaron. Let the man rest. Ilang araw ng
nangangalumata iyon.” Ngumiti ito sa kanya. “Aalis na kami, Anemone. Pasensya sa
isturbo.”

Tumango lang siya. Mabuti naman at mukhang matino itong isa sa mga kaibigan ni
Nazaron.

Sa pasilyo ay naririnig niya pa rin ang usapan ng tatlong lalaki habang nakatayo
siya sa tapat ng pinto at tinatanaw ang mga ito.

“Hey, we can leave sexy Sophie in Nazzie’s room, what do you think?” Si Cazcoe.
“Ginagawa na natin ito dati, wala namang angal si Nazaron.”

“Lasing ka na, Coe,” ani Alpheus.

“No way! Sino ba ang babaeng iyon? She acts like a nagging wife. Hindi naman asawa
ni Nazaron iyon.”

“How can you be so sure?” Si Zeki.

“Una, dahil single si Nazaron. And because Naz would have surely gotten her
pregnant already if he’s married to her. Aminin natin, the woman is f*cking
gorgeous.”

Nawala lang ang boses ng tatlo nang pumasok ang mga ito sa elevator. Napailing na
lang siya. Mali ang mga ito. Nazaron would never get her pregnant because he didn’t
want her to be the mother of his children.

chapter 22

Abala si Anemone sa pagtakbo sa treadmill nang umilaw ang screen ng phone niya na
nakapatong sa lamesa. Inabot niya iyon at tiningnan kung sino ang tumatawag.

Luther calling…

“Teryo, napatawag ka? M-may problema ba sa Santa Catalina?” nababahala niyang

tanong.

Marahan itong tumawa. “Walang problema, Aneng. Problema lang ba ang dahilan para
tawagan kita? Hindi ba puwedeng na-miss lang kita?”

Napangiti siya. Hindi pa rin talaga nagbabago si Luther, malambing pa rin ito at
napakabuti sa kanya. “Ikaw naman, pinakaba mo ako. Pero na-miss din kita. Kumusta
na kayo riyan?”

“Kung ang tinatanong mo ay ang mga bagay-bagay sa Santa Catalina, ang sagot ko ay
hindi ko alam. Nasa Maynila rin ako ngayon. In-appoint ako ni Papa na
pansamantalang asikasuhin ang isa sa mga negosyo ng pamilya.”

“Talaga, nasa Maynila ka rin?” She was thrilled. Hindi niya inaasahang nasa Maynila
rin si Teryo pero masaya siyang nasa malapit lang ito. He really was a good friend
to her. “Magandang balita iyan.”

“Masaya ka ba na naririto lang ako sa Maynila?”

“Oo naman! Puwede na uli tayong magkita nang madalas.”

Tumikhim ito. “Total ay nabanggit mo na rin lang ang pakikipagkita, gusto sana
kitang imbitahing kumain sa labas mamayang gabi.” Bumuntong-hininga ito. “K-kung
papayag ka.”

“Ano ka ba, oo naman! Anong oras ba tayo magkikita at saan?”

“Eight.” Sinabi rin nito ang pangalan ng restaurant.

“Okay, I’ll see you tonight. Bye.” Pagkababa niya sa phone ay saka niya lang
napansing nakatayo sa likuran niya si Nazaron. Humarap siya rito pero hindi agad
makaapuhap ng sasabihin. She didn’t know how to exactly describe it but his face
was grim. His eyebrows lowered and pulled closer together, his lips curled tightly.

“So, my brother is in Manila.” Magaras ang boses nito. “Talagang sinundan ka pa

niya rito.”
“In-appoint siya ng Papa n’yo na pamahalaan ang isa sa mga negosyo n’yo rito.”

Lalong nagsalubong ang mga kilay nito sa sinabi niya. “And you miss him?” he asked,
disgusted.

“Ano naman kung na-miss ko siya? We grew up together. We have never been separated
until recently. Kaya nakapagtataka bang ma-miss ko ang kapatid mo?”

“Hindi ka makikipagkita sa kanya.”

“Hindi ko hinihingi ang permiso mo. Wala kang karapatang pagbawalan ako.”

“Gan’un?”

Pinatigas niya ang mukha at matapang na sinalubong ang naghahamon nitong tingin.

He frowned. “Alright, you asked for this.”

“I ask for what?” Hindi ito sumagot. “Bahala ka sa buhay mo.” Kinuha niya ang
tuwalya at pumasok sa banyo. Pagkatapos niyang mag-shower ay tinitigan siya ni
Nazaron mula ulo hanggang paa. Nakatapi lang siya at ang towelette ay ipinantutuyo
niya sa basang buhok. “Ano na namang problema mo? Bakit ganiyan ka makatitig?”

Bago pa siya makalapit sa maleta niya na naglalaman ng lahat ng dala niyang damit
na ni hindi niya pinagkaabalahang ilipat sa tokador nito ay nahablot na iyon ni
Nazaron.

“Saan mo dadalhin iyan?”

“Gusto mong makipagkita sa kapatid ko? Fine.” Dinala nito ang maleta niya at
tinunton ang pinto.

“Hoy, sandali! Akina na iyan!”

“All your clothes and undergarments are here. It’s either you show up on your date
naked or you cancel it. The choice is yours.” Pagkasabi niyon ay lumabas na ng
condo ang lalaki.

Napanganga na lang siya, gilalas sa ginawa ng asawa. Tinangka niya itong habulin
hanggang hallway, pero nakapasok na ito ng elevator. She kicked the doors of the
elevator, feeling annoyed. Bumalik na siya sa loob ng unit nito at sumalampak ng
upo sa sofa.

“Akala niya mapipigilan niya ako, hah!” Padabog niyang tinungo ang tokador at
hinalughog. All his shirts were too big for her. Even his shorts and trousers.
Nakita niya ang briefs nito. And she couldn’t help but imagine things upon seeing
the huge center pouch.

Susuotin niya lang ang T-shirt nito at shorts kahit napakalaki ng mga iyon sa
kanya. Pagtatiyagaan na niya. Pagkatapos ay bibili siya ng damit sa mga
nakahilerang boutique sa baba. Pagtitiisan na muna niyang basa ang kanyang mga
panloob. Sisikapin na lang niyang mapatuyo ang mga iyon mamaya.

Hustong pagbukas niya ng pinto ay ang pagkatok naman sana ni Phoebe sa pinto.
Nagtama ang kanilang mga mata. Ibinaba nito ang kamay at hinayon ng tingin ang
kanyang kabuuan. Sa ismid na gumuhit sa labi nito, alam niyang hindi nito
nagustuhan ang nakita. Especially that she was probably expecting to spend the day
in bed with Nazaron. Her f*ck-me tiny dress said it all.
“Anemone, right?”

Tumango siya.

“I hope you still remember me. I’m Nazaron’s girlfriend. Ako ang kasama niyang
umuwi ng Santa Catalina para sa birthday ng Papa niya.”

Bumuntong-hininga siya. “Yes, I remember you.”

“Good. Naaalala mo pa rin siguro kung sino ako sa buhay niya?” A small, pissed-off
smile curved her lips. “I’m Nazzie’s girlfriend. And you are his brother’s wife.
So, why are you wearing my boyfriend’s clothes? You should be ashamed, you know. Sa
Santa Catalina palang nahahalata ko na, you’re flirting with my man. And Nazaron is
mine. Isa pa, wala ka bang delicadeza? Asawa ka ni Luther!”

Kaswal siyang ngumiti, walang planong itama ang maling akala nito. “Tapos ka na?
Nagmamadali kasi ako, eh. Bye!”

Phoebe’s nose flared, shocked. Hindi nito inaasahang babalewalain niya ito nang
ganoon. Pero ano ba ang pakialam niya rito? Clearly, the woman was insecure and it
was not her problem anymore. Ganoon din naman siya noon nang parang tangang aasa-
asa siya kay Nazaron. Good thing she was over that phase.

“Hoy, huwag na huwag mo akong tatalikuran, ha!” galaiti nito.

Hinarap niya ang babae, at tinaasan ng kilay. Naiinis siya at talagang nagmamadali
siya.

“Layuan mo si Nazaron! If you are unlucky to have already jumped into his bed,
fine, pero itigil mo na. Hindi ikaw ang babaeng seseryusohin niya. Nazzie will
never settle with someone like you. Especially that you are a married woman. God,
how low can you get? Ako lang ang babaeng pakakasalan ni Nazaron.”

Gusto niyang matawa. Pakakasalan? Hah, wala itong kaalam-alam. “Ikatutuwa ko nang
labis kung magpapakasal na kayo kaya pakiusap pilitin mo na siyang pakasalan ka,
okay? Send me an invitation to your wedding, I’ll be more than happy to witness
your union as husband and wife.” She smiled wide, almost creepily.

“I hate you! I knew I would never like you the first time we met. Makakarating kay
Nazaron ang kabastusan mong ito!” pagbabanta ni Phoebe.

“Nakakatakot,” aniya, puno ng sarkasmo. Hindi na niya ito hinayaang magsalita pa at

umalis na siya para tumungo ng boutique.

_____

“MAL EDUCADA, napakabastos, walang modo!” galaiti ni Phoebe. Nakatayo ito sa

harapan ng executive desk ni Nazaron. Ang huli ay kalmante lang na nakatuon ang mga
mata sa binabasang papeles at ni hindi nag-abalang tingnan ang babae. Frankly, he
didn’t give a damn about her. She was loud and annoying.

“Hon, nakikinig ka ba?”

“Stop calling me that.”

“Whatever,” she grumbled, rolling her eyes heavenwards. “Makinig ka naman muna.”

“I’m busy, Phoebe. Wala akong oras para riyan sa kung sinong kaalitan mo.”
“Bakit mo isinama sa listahan ng mga babae mo ang sarili mong hipag? Ano ba ang
meron ang Anemone na iyon at pati siya na may asawang tao ay pinatulan mo?” nang-
aakusang tanong ng babae.

He stiffened upon hearing his wife’s name. And all things blurred, all that he
could think of now was Anemone. Dangerously, his eyes moved and focused on Phoebe's
face, squinting a little. His jaw tight. “What did you just say?” His voice was low
and cold.

Gumuhit ang takot sa mukha ni Phoebe. “N-nagpunta ako sa condo mo at—”

Nagulat ito sa bigla niyang pagtayo. He was so tall that his height had always
intimidated the people around him. It wasn’t just his height though, it was also
his strong facial features. His eyes were always angry and his mouth was mean. “Did
you hurt her?”

Napipilan si Phoebe. Hindi nito marahil inaasahang magagalit siya nang ganoon. Ang
inaasahan nito ay ito ang kakampihan niya.

“I’ll ask you one more time, Phoebe. Did you f*cking hurt her? Did you hurt
Anemone?” he asked through clenched teeth.

“No! She was a bad*ss! Ni hindi siya natinag sa mga sinabi ko!” garalgal ang boses
nitong bulalas.

“What did you tell her? What!”

“Bakit ba nagkakaganito ka? Tinawagan ako ng mga kaibigan mo para paligayahin ka

dahil may nag-iba raw sa iyo. I can see the changes now. Si Anemone ba ang dahilan?
Ano ba ang meron ang babaeng iyon? She is your brother’s wife!”

“She is mine! Akin siya,” he spat possessively.

“God, you’re crazy!”

“Maybe. And I don’t give a f*ck! Basta huwag na huwag mo nang pupuntahan ulit si
Anemone. Kapag nalaman kong ginugulo mo siya, ako ang makakalaban mo. I hope I made
myself clear, Phoebe. Don’t make me do things that you won’t like.”

Namula ang babae, hindi maipinta ang mukha nito. Para itong batang hindi
pinagtanggol ng magulang mula sa mga kalarong nang-away dito. “Nababaliw ka na
nga!” she screamed then walked out of the office.

Muli siyang naupo sa swivel chair pero hindi na niya maibalik ang atensyon sa
ginagawa kanina. His mind was filled with images of his wife. Sinulyapan niya ang
maletang nasa kaliwa niya saka napabuga ng hangin. Naihagod niya ang kamay sa
buhok. They were all right, he was crazy.

CHAPTER 23

Nakaubos na ng dalawang baso ng alak si Nazaron pero wala pa ring Anemone na

umuuwi. He glanced at the clock mounted on the wall—ten o’clock. Kumuyom ang mga
kamay niya. Kahit na nasa kanya ang maleta nito ay nagawan pa rin nito ng paraan na
makalabas at makipagkita kay Luther. One day he would break his brother’s jaw,
that’s a promise. He could hardly wait for that day to finally come.

Tumayo siya mula sa pagkakaupo sa couch at naglakad paroo’t parito. He hated it

that he couldn’t relax. Kung anu-ano na ang naiisip niya.

Paano kung hindi na umuwi si Anemone sa kanya? Sh*t. He would never let her go.
Never. Naikuyom niya ang kamay sa tapat ng dibdib. His heart ached by just thinking
that her wife might not want to come home anymore.

Gritting his teeth, he held tight on the doorknob and opened the door. Madilim na
madilim ang mukha niya pero nagulat siya nang bumangga ang maliit na bulto ng asawa
sa katawan niya.

“Ane!” He was still annoyed at her, pero gumaan nang di-hamak ang pakiramdam niya
nang makita ito. Hinayon niya ito ng tingin mula ulo pababa. White oversized shirt
at itim na leggings ang suot nito. On her feet, she wore a pair of cheap open-toe
sandals. Overall, he was awed at how beautiful his wife could be even in simple
outfits. And his heart ached in jealousy. Naiisip palang niyang kasama nito si
Luther sa loob ng ilang oras ay nagsisikip na sa galit ang dibdib niya.

How could she introduce such foreign feeling to him in such a short time? Bakit
hindi niya noon nakikita kung gaano kaespesyal ang babaeng pinakasalan niya? Or
maybe he did but chose not to acknowledge it. Or maybe he took her for granted
thinking that he would never lose her.

“Gising ka pa?” nakasimangot nitong tanong, malamig ang mga titig sa kanya.

“Yes! Hinihintay kita.”

“Hmmm.” Si Anemone na hindi kumbinsido sa kanya.

“Why else would I still be awake at this time?” he asked, frowning.

The wife scoffed then rolled her eyes. Tinabig din nito ang kamay niyang nakaalalay
pa rin sa likod nito. “Nakainom ka na naman. Palagi ka na lang bang maglalasing?”

“Hindi ako lasing!” At ikaw ang dahilan kung bakit nagkakaganito ako! You’re
driving me crazy! muntik na niyang idugtong.

Nilampasan lang siya nito at pumasok na sa loob ng unit. He grabbed her wrist after
locking the door then slammed the stubborn wife against the wall. He gazed down at
her, his eyes glittered dangerously. Sobrang lapit ng mga mukha nila sa isa’t isa
na nalalanghap na niya ang hininga ng asawa. Her breath smelled sweet and
addicting.

“Did you enjoy your date with my half-brother?” he asked, gnashing his teeth.
Kinakain siya ng selos. He cupped her face possessively, staring straight into her
eyes. Those eyes that had once adored watching him. Nasaan na ang paghangang iyon
sa mga mata nito para sa kanya? She was now staring back at him without emotions in
her eyes.

“Isang oras lang kaming nagkasama ni Luther. He was also busy. Kagaya mo rin.
Sinabi ko naman sa iyo, 'di ba, na may inaasikaso ring negosyo iyong tao kaya
naririto siya sa Maynila.”

“It’s already ten o’clock, Anemone! Paanong isang oras lang kayong nagkasama ni
Luther? Maybe you mean a few hours in some cheap motel and—”

Lumagapak ang pisngi niya sa malakas na sampal ni Anemone. The woman was furious.
Naniningkit ang mga mata nito sa galit. Hindi niya alam kung bakit nasabi niya ang
mga nasabi niya. Kinakain siya ng labis na paninibugho.
“May inasikaso akong ibang bagay. Hah, hindi ka pa rin talaga nagbabago. Masama pa
rin ang ugali mo! Iuwi mo na akong Santa Catalina. Ayaw ko na rito,” madiin nitong
sambit.

“You are not going anywhere without me, Mrs. Altieri. Kung nasaan ako, dapat ay
naroroon ka rin?”

“Ano pa ba ang silbi nitong ginagawa mo? Wala naman nang dapat isalba pang
pagsasama.” Dinutdot nito ang hintuturo sa dibdib niya. “I am not in love with you
anymore, Nazaron.”

Her every word struck him in the heart like bullet. Napatitig siya sa matigas na
eskpresyon ng mukha nito. The contempt in her eyes for him was clear.

“I loved you once, I swallowed down your poison. But you broke my heart. There is
nothing left to give. Ubos na. Wala na akong maibibigay pa sa iyo. Keep your heart
to yourself. Hindi ko na kailangan iyan.”

Hindi niya matanggap ang mga sinabi nito. Masakit pala. No, to say that it was
painful and hurting him would not be enough. Ganito rin ba kasakit ang idinulot
niya noon dito? She begged him to love her back. Hindi lang iisang beses. Paulit-
ulit itong sumubok pero hindi niya ito pinakinggan. Naging sarado ang puso niya.

He did not come home. He kept his wife away from him. He was living the bachelor
life—wild and no strings. Bakit ba ni minsan sa loob ng sampung taon ay hindi man
lang niya sinubukang kapain ang damdamin niya para sa asawa?

He should have returned sooner. He shouldn’t have humiliated her that night she
called to greet him on their anniversary day. Kung umuwi ba siya ng Santa Catalina,
naayos ba sana ang pagsasama nila? Because the moment he saw her again after so
many years, he knew that the attraction he felt for his wife was real and strong.
Napakalakas niyon na gusto niyang sabihin sa lahat ng tao na siya ang pinakasalan
ni Anemone at hindi ang kapatid niya.

He felt a feeling that he had never felt before with other women. But he was
feeling it now—for his wife.

His wife.

The woman who used to adore and love him so much. Sa babaeng ito niya nararamdaman
ang malakas na emosyon ngayon pang nagbago na ito sa kanya. Painfully ironic.

It pained him to look at her eyes and see nothing now. Sa labis na pagdaramdam ay
pinunit niya ang shirt ng asawa. The wife gasped when her upper body was exposed to
him. Hindi nito inaasahang gagawin niya iyon. What was left to hide her total
nakedness was the thin fabric that covered her breasts.

Dala ng nagbabaga pa niyang emosyon ay nilamukos niya ng halik ang mga labi ng
asawa. Anemone pushed him and slapped him on the face. He pushed her back against
the wall and kissed her harder this time, thrusting his tongue forcibly through her
unheeding teeth, while his one hand expertly unclasped her bra and threw it aside.
Mabilis na kumubkob ang isang kamay niya sa dibdib nito. His fingers toyed with her
n****e, pulling and rolling. Madiin na madiin ang pagkaka-masahe niya sa dibdib
nito.

He was angry and he was horny at the same. The urge to shove his c*ck into her
p*ssy was so f*****g strong. He ached to pounce into her over and over again. To
move in and out of her wetness.
Kinalmot ni Anemone ang leeg niya. Napaungol siya nang masugat ang bahaging iyon.
But the pain only intensified his lust for his wife. He was always not in control
of himself whenever Anemone was near. Noon hanggang ngayon. He pushed his body
harder against her and began rubbing his pelvis against her groin, making sure she
feels his throbbing hardness.

“Nazaron!”

His one hand pulled down the waistband of her leggings to an inch below her arse.
Pagkatapos ay kinapa niya ang bagay sa pagitan ng mga hita nito, sliding his
fingers beneath her underwear.

Kumuyom ang mga kamay ni Anemone sa dibdib niya at pinagbabayo siya nang malakas.
Pero hindi siya natinag.

He slid one finger into her p*ssy and crook his finger to reach her sensitive spot
inside. Napasinghap ang asawa. Ramdam niyang nawalan na ito ng lakas at inalipin na
ng sensasyon.

“You’re so wet, wife. I can hardly wait to put my c*ck inside you,” umiigting ang
panga niyang sambit. Pulang-pula na ang mukha at leeg niya sa init na nananalaytay
sa kanyang katawan.

Tumiim lang ang mga labi ni Anemone at tumitig sa kanya nang matalim. Her jaw
dropped when he started moving his finger in and out of her c*nt. He kissed her
again, his tongue mimicking the movements of his finger. Naisandal na lang ni
Anemone ang ulo sa pader at mariing naipikit ang mga mata.

He unbuttoned and unzipped his jeans, and pulled out his c*ck, rubbed the tip
against the fabric of her underwear that had become wet because of her own juices.

Maging siya man ay nanginginig na sa matinding init at pagnanasa. Mabilis niyang

ibinaba ang underwear ng asawa at pinaghiwalay ang mga binti nito. Then he entered
her swiftly. He moved in and out of her in long, fast strokes. Hinila niya ang
buhok ng asawa palikod at mariing pinag-igi ang paghalik dito habang pabilis nang
pabilis ang pag-angkin niya sa asawa.

With one strong push, he emptied his seed in her womb. Kasabay ng panginginig din
ng katawan nito na simbolo ng pag-abot nito sa rurok. He did not pull out
immediately. Gusto niya pang maramdaman ang init nito. Pero itinulak siya nito
palayo, taas-baba ang dibdib.

Hinila niya ito at mariing hinalikan sa labi na umani lang muli ng sampal mula sa
asawa. Nagtitigan sila nang matagal, nagbabaga ang mga titig nito sa kanya bago ito
tumalikod at inayos ang sarili.

CHAPTER 24

“I’m sorry.” Malungkot ang mga mata ni Nazaron na nakatitig sa asawang nakaupo sa
kama. “I forced myself on you. Mali ako. Hindi ko dapat ginawa iyon. It… it was
marital rape and I—”

“Walang rape, Nazaron,” putol ni Anemone sa litanya niya. “I would have fought
harder if I didn’t want your c*ck inside me. Pero kulang ang ginawa kong
panlalaban.” Nagbuga ito ng hangin. “Gusto ko rin ang nangyari kaya nangyari iyon.”
Nakahinga siya nang maluwag. Malaking tinik ang naalis sa dibdib niya. He saw a
flicker of hope. Ginagap niya ang kamay ni Anemone. “C-can we start over again?”

“No.” Her answer was fast.

“Why?” Halos bahaw ang boses na lumabas sa labi niya.

“Gusto kong magsimula ulit, oo, pero hindi ka kasama sa mga plano ko. Gusto kong
magsimula nang ako lang. I gave ten years of my life to you. Gusto kong ang sarili
ko naman ngayon ang pagtuunan ko ng pansin. I want my life back and I do not want
you in it.”

Unawarely, his hand went up to clutch his chest. May gumuhit na sakit sa dibdib
niya. Isang sakit na hindi niya maarok ang lalim at hapdi. It was the kind of pain
that was eating him alive.

“Ano ang kailangan kong gawin para mapatawad mo ako?”

Tumitig sa mukha niya si Anemone. “Bakit mo ginagawa ito, Nazaron? Ano na namang
laro ito? Pareho naman nating alam na hindi mo ako mahal—”

“Mahal kita! Mahal na kita!” bulalas niya. “Is it that hard to believe? I have
fallen in love with my wife…”

Nag-init ang sulok ng mga mata ni Anemone. “Dahil ba sa Papa mo kaya ginagawa mo
ito? Dahil ba gusto niyang maayos ang pagsasama natin?”

“To hell with what he wants! I don’t f*cking care if he wants us to be together or
not. This is what I want, Anemone. I want you. I want your love back.”

Bumuntong-hininga ang babae at nag-iwas ng tingin. “Sana madali lang ang paghilumin
ang sugat na nilikha mo sa puso ko. Naubos ang respeto ko para sa sarili ko dahil
sa pagmamahal na ibinigay ko sa iyo.”

“Hayaan mong bumawi ako. Babawi ako,” he pleaded. The desperation in his voice was
almost palpable.

“No. Kailangang gawin ko itong mag-isa,” anito, binawi ang kamay na hawak pa rin
pala niya. “Nasaan na ang maleta ko?”

“Iiwan mo na ako?”

“Sana ay maintindihan mo na ginagawa ko ito hindi para saktan ka, kundi para muling
buuin ang sarili ko.”

Laglag ang kanyang mga balikat. “What do you want to happen?”

“Walang kailangang magbago. Live your life just like how you used to before you
came back in Santa Catalina. And let me live my life too. At manatili sanang lihim
ang tungkol sa atin habang inaayos ko pa ang buhay ko. You can file an annulment
anytime if you want to. I’ll sign it.”

“Walang annulment, Anemone, dahil maghihintay ako. Kahit na ilang ulit mo nang
sinabing hindi mo na ako mahal, umaasa pa rin akong may isang parte ng puso mo ang
nakalaan pa rin sa akin.”

Tumango ito at inayos na nang tuluyan ang mga gamit.

_____
NAKAKUYOM ang mga kamao ni Nazaron sa manibela ng sasakyan habang matiim na
nakatitig sa asawang ipinapasok ang mga gamit sa inupahang apartment. He was parked
across the street, somewhere Anemone wouldn’t easily notice.

Tama ba itong ginagawa niya? His mind was telling him to drag her back home,
screaming or kicking. His pride was telling him to ignore her totally. But his
heart was telling him to support his wife. To trust and respect her.

Napabuntong-hininga siya. He loved her. He was sure of it now. Mahal niya ang
kanyang asawa. And he was hoping against hope that it isn’t too late to reclaim the
love that was lost… the love of his wife for him.

He deserved this. Ang sakit na nararamdaman niya ngayon ay wala pa sa kalahati ng

sakit na idinulot niya kay Anemone.

Bumuntong-hininga siya at patuloy na sinundan ng tingin ang maliit na pigura ng

kanyang asawa. Gagawin niya ang lahat para mapaibig niya itong muli. He was praying
hard for a second chance.

_____

NAKATITIG sa painting si Nazaron na nakasabit sa pader ng opisina niya. Ang

painting na gawa mismo ni Anemone. Pinagmasdan niya nang maigi iyon. A picture of
the sun rising from the mountain. Nakapalibot sa araw ang apat na buwan. Sa baba ay
may nakasulat na ‘IDENTIFY.’ But the ‘I’ did not look like the letter I at all.
Tingin niya ay numero uno iyon.

There has to be a hidden message behind this, he thought to himself. “One day,”
sambit niya sa numero uno at isang imahe ng araw. “Identify… IFY… Four moons. I 4-
get you. I forget you.” Natigilan siya. “One day, I will forget you. No…” Kinabahan
siya. Tama ba siya? Iyon ba talaga ang mensaheng nakapaloob sa painting ng asawa
para sa kanya? “Oh, God,” ungol niya at isinandal ang likod sa swivel chair. Mariin
niyang naipikit ang mga mata. Hindi siya papayag. Gagawin niya ang lahat para
bumalik lang ang dati nitong damdamin para sa kanya.

I can’t lose you now, Anemone, tahimik niyang sambit.

“Mr. Altieri, excuse me,” pukaw ng sekretarya sa paglalayag ng diwa niya.

Kumunot ang noo niya. Hindi sa kanya pamilyar ang babae. Akala niya ay ang
sekretarya niya ito. “Who are you?” malamig niyang tanong sa babae.

“I’m your new secretary, Sir.”

“What happened to my old secretary?”

“She filed her resignation effective today.”

“Why?” Uminit ang ulo niya. Paanong nagresign ang sekretarya niya nang hindi niya
alam? “I have not signed her separation letter!” sigaw niya.

Napaigtad ang babae. “Your father gave his approval, Sir. Ang ama n’yo rin ho ang
nag-assign sa akin dito.”

Hinayon niya ng tingin ang babae mula ulo pababa. She was gorgeous, sexy, and she
sounded smart. Ano na naman ang gustong palabasin ng papa niya?

He’s testing your unfaithful arse, bastard! hiyaw ng isang bahagi ng utak niya.
Lihim siyang napaungol. Nakarating na ba rito na naghiwalay na sila ng tirahan ni
Anemone?

Lalo lang pumintig ang sentido niya. His father didn’t have to test him. Lunod na
ang isipan niya kakaisip sa kanyang asawa. Mula nang umalis ito sa condo niya ay
wala na siyang ibang inisip kundi ito lang. “Fix your things, I am re-assigning you
to a different department.”

Malinaw ang pagtutol sa magandang mukha ng babae. “But your father—”

“I am not my father, now collect your things.”

Tumaas ang isang kilay nito. “Natatakot ka ba sa akin, Mr. Altieri?”

“It takes guts to say that, Miss.” Tumalim ang mga titig niya sa babae. “No, I am
not afraid of you. Kung ang ibig mong sabihin ay natatakot akong maakit sa iyo, ang
sagot ay hindi rin. I don’t get tempted easily.”

Lumambot ang ekspresyon sa mukha nito at pumungay ang mga mata. She came near him
and touched his hand. Binawi niya agad ang kamay. “Get out.”

“Mr. Altieri—”

“Get out, you just lost your chance for continued employment. I am removing you
from my Company.”

Napahiya ang babae at nag-init ang mga mata nitong nanlilisik sa galit sa kanya.
“Magsusumbong ako kay Mr. Giuseppe!”

“Go ahead.” Pagkalabas ng babae ay tumawag siya sa extension line ng HR. “I need a
new secretary. Has to be married and should be around forty to forty-five years
old. Thanks.”

Tikhim mula sa pintuan ang nagpalingon sa kanya. Si Alpheus ang nakasandal sa hamba
ng pintuan at nagtataka ang tinging ipinupukol sa kanya. “Married and around forty
to forty-five, huh?”

“Preferably with kids.”

Kumunot ang noo ni Alpheus. “Has your taste in women changed?” pabiro nitong
tanong, nakangisi na sa kanya.

He frowned and re-focused his attention on his desk. Tambak pa ang trabaho niya
dahil wala pa siyang may nasisimulan kakaisip kay Anemone.

“You are hiding something from us, Altieri. May kinalaman ba ito sa babaeng
nakatira sa condo mo?”

Nag-angat siya ng mukha at lalong sinimangutan ang kaibigan.

Lumawak lalo ang pagkakangisi nito. “I like her, you know.”

“Come near her and I’ll kill you,” walang pagdadalawang-isip niyang sabi.

“Woah! Gusto mo ba siya? Kayo na ba?”

Tumiim lang ang mga labi niya. Gusto niyang sabihin dito na asawa niya ang babaeng
balak nitong pormahan pero dahil humiling si Anemone na huwag ipapaalam sa iba ang
tunay nilang estado ay nagpigil siya. “I swear I’ll break your jaw if you touch
her. Layuan mo siya.”

“Fine!” he said, grinning. “Kung ano man ang sekreto mo, Altieri, ay aalamin
namin.”

CHAPTER 25

“Nakausap mo ba si Anemone, Jude?” blangko ang mukhang tanong ni Nazaron sa

property consultant. Pinatawag niya ito sa kanyang opisina.

Alam niyang nangako siyang susuportahan ang asawa sa gusto nito pero hindi niya
kayang isiping may kapitbahay itong modelo ng boxer briefs. He did not want to risk
it. Baka magkahulugan pa ng loob ang dalawa. Tama nang si Luther at Alpheus lang
muna ang nagpapasakit sa ulo niya.

Jude Lagdameo was one of the best property consultants in the Philippines. In fact,
marami na siyang magandang propiedad na nakuha dahil dito.

Gusto niyang lumipat si Anemone ng bahay kung saan mas malapit sana sa kanya para
kahit marami siyang trabaho ay magagawa niyang puntahan ito. Isa pa, nalaman niyang
may kapitbahay din itong may hit sa NBI at isang may record sa police station. From
his sources, one was under surveillance for drug dealing. Kaya masisira muna ang
mundo bago niya hayaang doon tumira nang tuluyan ang asawa.

Palihim niyang kinausap ang mayari ng bahay na inupahan nito. Binayaran niya ito
para lang sabihin kay Anemone na kailangan nitong bakantehin ang bahay dahil
ipapagiba ng anak nito para kunwari ay gawing sari-sari store. Pagkatapos ay
disimulado nitong inirekomenda si Jude Lagdameo kay Anemone. Doon na nagsimula ang
transaksyon ng dalawa.

Yes, he was being manipulative, but he only wanted the safest place for his wife. A
place away from harm, at walang modelo ng boxer briefs.

“Yes, Mr. Altieri. Lilipat na siya sa bagong bahay sa Sabado.”

Bumuntong-hininga siya. Everytime he spoke of his wife, images of her would

automatically flow crazy in his mind. “What did you tell her?” pormal pa rin niyang
tanong. Tuwid na tuwid ang pagkakaupo niya at ang magkabilang kamay ay magkasalikop
sa ibabaw ng desk. He was wearing his formal coat and tie.

“Lahat ng ini-utos n’yong sabihin ko. Sabi ko limang libo lang sa reservation,
limang libo sa equity. Two bedrooms na iyon at puwede nang lumipat agad.”

Tumango siya. “Hindi naman ba siya naghinala?”

“Actually, she did. Ang daming tanong. Bakit daw masyado namang mura? 150sqm ang
lot area at nasa 80sqm ang floor area. Malapit pa sa entrance ang inialok ko kagaya
nang sabi mo.”

“Is the house fully furnished like what I said?”

Nag-iwas ng mukha ang property consultant at hindi umimik.

“Jude,” sambit niya sa pangalan nito.

“Imposible na kasi ang gusto mo, Mr. Altieri. Fully furnished at ang monthly nasa
six thousand lang. Rent to own pa. Hindi naman na kapani-paniwala.”
Kumuyom ang mga kamao niya. “I specifically told you that the house has to be fully
furnished,” madiin niyang sambit. “I am paying for everything, Jude. Ang ibabayad
ni Anemone ay bonus na lang ninyo. Mahirap bang ibigay ang gusto ko?”

“But—”

He slammed his fist on the table. “I don’t care if the offer sounds preposterous or
impossible. Your job is to convince her!” hiyaw niya, nag-iigting ang mga panga.

Napasinghap ang lalaki at wala sa loob na napahawak sa leeg. “I’m sorry, Mr.
Altieri. Aayusin ko ito.”

“Do not disappoint me. Puwede ka nang lumabas. May kakausapin pa akong tao.”

Tumango si Jude at nagpaalam. Pinindot niya ang extension line ng kanyang

sekretarya. “Papasukin mo na si Mrs. Ferrer.”

Ang pumasok na Mrs. Ferrer ay babaeng nasa kuwarenta na ang edad. Nakapusod ang
buhok nito at pormal manamit. Iminosyon niya ang upuan sa harapan ng lamesa niya.
“Sit down.”

“Thank you.”

“Hindi na ako magpapaliguy-ligoy pa, limang beses nakipagkita sa iyo si Anemone

nang nakaraang linggo. Why?”

“Business. Gusto niyang rentahan ang isang unit ng building na pagmamay-ari ko.”

Tumaas ang magkabilang kilay niya. “Rent? For what?”

“Turn it into an art shop for her collection.”

“Art collection… hmmm.” Alam niyang nagpipinta ang kanyang asawa pero hindi niya
alam na seryoso ito sa bagay na iyon. “Paintings?”

“Yes and more. Hand painted bags and purses.”

He was genuinely surprised. He had no idea that he married a very talented woman.
For one, Anemone was a great horse rider. Reyna rin ito ng Santa Catalina. At
ngayon ay madidiskubre niyang ang pagpipinta ay hindi lang pala nito libangan. “May
kontrata na ba kayo?”

Umiling ito. “Hindi kami magkasundo sa bayad.”

“How much to rent your space for the entire year?”

Sumungaw ang gulat sa mukha nito. “Are you serious, Mr. Altieri?”

“I hate joking, Mrs. Ferrer. I wouldn’t have requested for you if I only wanted to
throw a few jokes. I am very busy man.”

Tumango ang babae at sinabi ang hinihingi nitong halaga.

“I’ll pay for it. Double if you keep this our little secret.”

Napatingin sa mukha niya ang babae pero walang maapuhap sabihin.

“Give her the cheapest price. Ang kakayanin niya lang bayaran. Ako ang magbabayad
sa totoong halaga.”
“Bakit ginagawa mo ito? Kaanu-ano n’yo po ba si Ms. Anemone?”

His eyes became tiny slits, squinting rudely at the woman. “That’s none of your
business,” he spoke coldly. Itinaas niya ang kamay bilang senyales na tapos na ang
pag-uusap nila.

Nang mapag-isa ay isinandal niya ang likod sa swivel chair, matiim na nakatitig sa
painting na nakasabit sa pader. The painting that his wife gave him. No, it isn’t
over for us yet, wife, anang isipan niya.

Hindi niya na maibabalik ang nasayang na mga oras.

He couldn’t change the past, but he can definitely learn from it to make a future
that would make all the pain and sacrifices worth enduring.

Ipapakita niya sa asawa na magiging karapat-dapat siya sa lahat ng mga

isinakripisyo nito.

If he could, he would kiss all her pain away. Pero mahabang proseso ang paghilom at
nakahanda siyang pagdaanan ang bawat hakbang para muling mabuo ang kanyang asawa.
For now, he would give her what she needed the most—support.

_____

'ONE of the world’s most hottest bachelors, Nazaron Altieri, proves to be quite
elusive these past few weeks.'

Tumaas ang mga kilay ni Anemone nang mabasa ang nakasulat sa magazine. Kakatapos
niya lang maligo dahil buong umaga siyang naglinis ng bahay. Kahapon lang siya
naglipat at nagtalo pa sila ng consultant dahil pinipilit nitong may mga paparating
pang kasangkapan. Natatakot siyang baka may hidden charges pala at sa huli ay
magugulat na lang siya sa laki ng kailangan niyang bayaran. Kaya mariin siyang
tumanggi pero dumating na ang dalawang truck dala ang mga gamit para sa bahay. She
had no choice because Jude, the property consultant, was ready to leave the
furniture outside the house. Sinabihan na lang niya ito na huwag na huwag itong
magpapakita sa kanya kung may plano itong ibudol siya.

Ngayon nga ay nagkakape na siya habang naka-clamp ang buhok at nakapatong ang isang
paa sa stool. Hawak niya ang magazine at masama ang tingin sa mukha ng asawa.

Elusive? Weh! Talaga lang ha? Gusto niyang magdala ng plakard sa harapan ng mga
taong sumasamba sa asawa niya para sabihin sa mga ito pakitang-tao lang ang kunwari
ay pagiging mailap nito sa babae nitong mga nakalipas na linggo.

Napapitlag pa siya nang marinig ang mga katok sa gate. Ibinaba niya ang magazine sa
lamesa at lumabas ng bahay. Hindi niya inaasahang makikita ang asawang nakatayo sa
labas ng gate. He waved at her, smiling. Hah? Ano ang nangyari rito?

“Ano’ng ginagawa mo rito?”

“I missed you too, wife,” sambit nito imbes na sagutin ang tanong niya.

“Hindi ba naging malinaw sa iyo ang huli nating pag-uusap? Gusto kong magsimula
ulit nang ako lang, Nazaron.”

“Yes, I am not stopping you. But that does not mean that I am no longer your
husband. Mag-asawa pa rin tayo.”
“Paano ako makakapagsimula ulit kung mayamaya ay susulpot ka rito?”

“I won't interfere with your plans, wife. Gawin mo ang gusto mo. I’ll just visit
from time to time to remind you that our marriage is still legal and binding.” He
cleared his throat. “Ahm, sige aalis na ako. Uh, just call me if you need
anything.”

“Okay,” matabang na sambit ni Anemone.

“I’m a one-woman man now,” he said out of the blue.

Tumikwas lang ang mga kilay niya. “Ano ngayon?”

“Well, uh, I thought you might want to know.”

“Nabasa ko sa magazine.”

“Yeah! Of course, the magazine. So…”

“Hindi ako naniniwala, Nazaron. Pakiusap, umalis ka na.” Iminosyon na niya ang
sasakyan nito.

“Right, I’m leaving. Basta kapag—”

“Nazaron!”

“Alright. You keepsafe here, wife.”

CHAPTER 26

Nagulat si Anemone sa laki ng ibinagsak sa halaga mula sa una nilang napag-usapan

ni Mrs. Ferrer para sa renta ng puwesto. Halos kalahati ang nabawas sa orihinal na
hinihingi nito sa kanya. Ito pa mismo ang tumawag sa kanya para makipagkita. Dati
ay siya ang hahabul-habol dito para makausap lang ito. Akala niya ay wala na
talagang pag-asa na makuha niya ang puwestong napupusuan sa gusaling pagmamay-ari
nito. Napakamahal kasi ng orihinal na hinihingi nito sa kanya.

“Totoo po, Mrs. Ferrer?” mulagat niyang tanong.

Tumango ito, may ngiti sa labi. “Huwag mong problemahin ang bayad sa renta.
Magbigay ka na lang kapag nakaluwag ka na.”

Bakit kaya parang naging ibang tao ito? Napakasungit nito dati sa kanya at mayamaya
siyang sinisimangutan. Ngayon ay naging napakaamo na ng mukha nito. If she didn’t
know better, iisipin niyang sinuhulan ito ng pera para maging mabait sa kanya.

“Naku, salamat po, Mrs. Ferrer.”

Ngumiti uli ang babae na nagpatindig na naman sa mga pinong balahibo niya. Mas
bagay pala rito ang nakabusangot. Nagpaalam na ito at umalis.

Naiwan siyang mag-isa sa table nila. She sipped her milk tea and sighed. Mukhang
napakabuti naman sa kanya ng langit. Nakalipat siya sa magandang bahay na mas mura
ang bayad kaysa sa una niyang nilipatan. Ngayon naman ay mura na rin ang renta niya
sa puwestong gagawing art shop.

Malaki ang matitipid niya at hindi gaano kalaki ang mababawas sa kanyang savings.
Malaki-laki rin naman ang naipon niya dahil nagtrabaho naman siya noon sa bulwagan
ng bayan ng Santa Catalina. Bukod doon ay inaabutan siya ng pera ng mga magulang ni
Nazaron na kahit ilang ulit niyang tanggihan ay pinipilit pa rin ng mga ito. Sabi
ng mga ito ay itago niya lang sa bangko para sa magiging mga anak nila ni Nazaron.
Isa pa ay buwan-buwan din siyang pinadadalhan ng pera ni Nazaron. Walang paltos
iyon mula nang maikasal sila.

Napabuntong-hininga siya. Ang pangarap niyang magkapamilya sa piling ni Nazaron ay

nilimot na niya. Some dreams are meant to be just dreams.

Ngayon ay natutuwa siyang ituon ang buong atensyon sa sarili, at sa mga gusto
niyang gawin sa buhay. She never thought that this day will finally come, ang araw
na mas inuuna na niya ang sarili kaysa iyakan ang pag-ibig na hindi masuklian ng
kanyang asawa.

Nang araw na iyon ay umuwi siyang may malapad na ngiti sa labi.

_____

HINDI makapaniwala si Anemone na fully operational na ang art shop niya—ang

ARTemone. Nakahilera ang mga hand painted bags and purses sa isang panig ng shelf
at sa kabilang bahagi ng shop ay naka-display sa pader ang kanyang mga paintings.
Meron din siyang hand painted mugs, frames, and pots. Depende na sa customer.
Naayos na rin niya ang lahat ng permit at mga dokumento.

Isang lalaking maangas ang dating, malaki ang katawan, at naka-leather jacket kahit
tirik na tirik ang araw sa labas ang unang pumasok sa shop niya. Lumingap ito sa
paligid at hinayon ng tingin ang mga paintings.

“Magandang umaga, Sir! Ano po ang kailangan nila?”

Hindi umimik ang lalaki at inignora lang siya. Tinawag niya si Mayeng, na kinuha
niyang tutulong sa shop, at sinabing ito na muna ang umasisti sa customer dahil may
tinatapos pa siya sa kanyang opisina.

Wala pang limang minutong nakakapasok siya sa kanyang opisina ay narinig na niya
ang mainit na pagsasagutan ni Mayeng at ng lalaki sa labas.

Iniwan na muna niya ang canvas board, mixing tray, at brushes sa isang tabi na
dapat ay aayusin na niya kung hindi lang sa kaguluhang nangyayari sa labas.
Nadatnan niyang pinanlilisikan ng lalaki ang assistant niya at dinuduru-duro ito.

Hinawakan niya sa kamay si Mayeng. “Ano’ng nangyayari rito?”

“Iyang mayabang na iyan, Ma’am, kung anu-anong sinasabing hindi maganda tungkol sa
mga gawa n’yo.”

“Bakit ba, eh totoo naman! Mali bang magsabi nang totoo? Basura ang mga paintings
dito!” hiyaw nito.

“Napaka-walang modo n’yo naman ho. Kung ayaw n’yo sa mga gawa ko, hindi po namin
kayo pinipilit na manatili rito. Makakalabas na po kayo,” mahinahon niyang sambit
kahit nanginginig na ang mga kamay niya. May mga tao talagang pinanganak yatang
bastos talaga, katulad ng kaharap nila ngayon.

“Pumasok lang naman ako rito kasi nakita kong maganda ka.” Ngumisi ito at naging
malisyoso ang kislap sa mga mata. “Kung ikaw ang for sale, bibili ako panigurado.”

Huminga siya nang malalim at pilit na pinakalma ang sarili kahit parang puputok na
ang dibdib niya sa galit. Ayaw niyang patulan ito lalo na at bukas pa papasok ang
guwardya nila dahil nagka-emergency ito kanina. Ano ba ang malay niya kung may
sayad ang lalaking ito at kung ano pa ang gawin sa kanila ni Mayeng.

“Kung hindi ka pa lalabas ay tatawag ako ng police,” mariin niyang sabi.

Ngumisi uli ito at nag-iwan ng mapanuyang tingin sa kabuuan ng shop niya bago
tuluyang lumabas.

Nakahinga siya nang maluwag at niyakap niya si Mayeng. “Hindi ka naman ba sinaktan
ng lalaking iyon?”

“Hindi naman ho, Ma’am, salamat sa Diyos.”

_____

SA LABAS ng shop, sa kubling bahagi, ay nakatayo si Nazaron. Nakatanaw siya kanina

sa ARTemone at kitang-kita niya ang ginawa ng lalaki sa loob. Especially that the
shopfront was adored by glass panel with wooden frame.

He was itching to smack the man on the face. Pero nagpigil siya alang-alang kay
Anemone. Ayaw niyang mabahiran ng karahasan ang shop nito gayung kabubukas palang.

Also, he did not want her to be scared or to worry or feel anxious. Tama na ang mga
negatibong emosyong idinulot niya rito noon.

Pagkalabas na pagkalabas ng lalaki ay sinundan niya ito. Nang masigurong walang tao
sa paligid ay hinatak niya ang lalaki at itinulak sa malaking katawan ng kahoy at
kinuwelyuhan. Nagtatagis ang mga bagang niya habang matalim na nakatitig dito.

“Pare, ano’ng problema?” Nakataas ang dalawa nitong kamay.

The man was tall but he was taller by two to three inches. And he would also like
to think that he was stronger. Mas maangas lang ang hitsura nito at mukhang hindi
gagawa nang mabuti.

“Nanggugulo ka sa loob ng ARTemone?”

“Ang shop na iyon? Hindi! Sinabi ko lang naman ang totoo. Basura naman talaga ang
mga paintings doon.”

All hell broke loose and his fist landed on the man’s face. Pumutok ang labi nito.

“Putang-ina!” mura nito.

“Mag-sorry ka sa dalawang babaeng binastos mo sa loob ng shop,” mariin niyang

sambit.

“At kung ayaw—”

Bago pa man nito matapos ang gustong sabihin ay kumuyom lalo ang kamay niya sa
kuwelyo ng damit nito. Umangat ang isang kamao niya para muli sana itong suntukin
pero maagap itong nagsalita.

“Sir, pasensya na! Nakainom lang kasi ako kaya medyo wala sa sarili. Hihingi na ako
ng dispensa sa dalawang babae.”

Ang aga-aga nakainom na? Tsk. Still gritting his teeth, he loosened his grip on his
collar. Kinapkapan niya ito para masigurong wala itong dalang kahit na anong
puwedeng makapinsala sa asawa niya at sa babaeng kasama nito. Pagkatapos ay hinatak
niya ang lalaki at itinulak pabalik sa direksyon ng shop. “I’ll wait outside. Go!”

Nagtago siya sa likod ng malaking kahoy at tinanaw ang lalaki na nakayukong lumapit
kay Anemone. Kitang-kita niya ang pagkagulat at pagkamangha sa mukha ng asawa.
Pagkatapos ay tumango ito. Nang makalabas na ang lalaki ay lumabas din si Anemone
at lumingap sa paligid na tila ba may hinahanap.

Pinag-igihan niya ang pagkubli. Hindi niya hinihinging pasalamatan siya nito. As
Anemone’s husband, he was supposed to protect his wife. But he failed. And he was
praying hard that the Almighty would grant him a chance to redeem himself. Dahil
hinding-hindi na niya ito pababayaan ngayon.

CHAPTER 27

Pagkatapos humingi ng dispensa sa may-ari ng shop ay tumakbo na si Aldo palabas,

tinahak ang direksyong kasalungat ng pinanggalingan niya kung saan niya
nakasalubong kanina si Nazaron Altieri.

“Putang-ina ka, Nazaron Altieri,” pagmumura niya.

Akala siguro ng Nazaron na iyon ay hindi niya ito kilala. Ang hindi nito alam ay
kilalang-kilala niya ito, at pagbabayarin niya ito oras na maka-tiyempo siya.

“Napakayabang mo pa rin. Babalikan kita, Nazaron,” anas niya.

_____

MALAKAS na napatili si Anemone nang makita ang mga positive reviews sa official
site ng ARTemone. Dagsa-dagsa ang magagandang feedback lalo na sa kanyang mga
paintings. Sino ba ang mag-aakalang mapapansin ang mga gawa ng isang simpleng
babaeng nagmula sa tahimik na probinsya?

Maliban sa insidenteng nangyari noong kabubukas palang ng shop na may lalaking

nambastos sa kanila ng assistant niya ay wala naman nang naging gusot. Ilang buwan
na rin naman ngayong maayos ang takbo ng shop. Ang pagtanggap ng publiko sa mga
gawa niya ay nagbibigay ng maginhawang init sa kanyang puso. Sana ay magtuluy-tuloy
na ang suwerte niya.

Nag-iinit ang mga matang tumitig siya sa comment wall ng kanyang shop. There was
one note that caught her attention bigtime, “I hope you take your art to other
places for more people to see. Your art is as pure as your heart and it’s
unfortunate that some eyes failed to see it sooner.”

Hindi niya alam kung bakit gusto niyang maiyak na nang tuluyan.

“Ma’am, bakit po naluluha kayo?” tanong ni Mayeng sa kanya.

She sniffed and smiled. “Masaya lang ako, Mayeng.” Bumuntong-hininga siya.

“Mas magiging masaya ho kayo, Ma’am, kung mag-aasawa na po kayo.”

Napailing na lang siya. Ano kaya ang magiging reaksyon nito kapag sinabi niya
ritong may asawa na siyang tao at ang napangasawa niya ay ang lalaking crush na
crush nito? Lihim siyang napangiti. Nahuhuli niya ito palaging nakatitig sa mukha
ni Nazaron Altieri sa mga magazines. Ang totoo ay dito niya nakuha ang magazine na
binasa niya nang nakaraan kung saan nakalagay na umiiwas na sa mga babae si
Nazaron. Bago pa kasi inayos ang shop ay kinuha na niya ito pero sinabihan niya
lang na magsimula kapag fully operational na ang negosyo niya.

“Ma’am, bakit ho ba hindi pa kayo nag-aasawa?” pangungulit nito.

Tipid lang siyang ngumiti. “Huwag ka na ngang maraming tanong diyan, halika
tulungan mo akong magsara ng shop dahil pasado alas ocho na.”

Babaliktarin na lang niya sa ‘close’ ang signage sa pinto nang biglang lumitaw si
Luther sa harapan niya. He waved at her and smiled charmingly.

“Luther! Pasok ka.”

“Sikat ka na, ah. Ang daming tao palagi rito. Dumaan ako kaninang hapon kaso
mukhang busy kayo kaya nagpasya akong ngayon na lang dumalaw.”

She felt proud. Marami na ngang dumadayo para lang masilayan ang mga gawa niya.
Inilibot niya ang tingin sa kabuuan ng shop. “Oo nga, eh.”

“I knew you would go this far. Hindi ako nagduda kahit minsan na malayo ang
mararating mo, Aneng.”

“Salamat sa walang sawa mong pagsuporta at tiwala sa akin. Palagi kang nandiyan
mula noong halos wala nang natira para sa sarili ko hanggang ngayon na unti-unti
nang nabubuo ang mga pangarap ko.”

Ngumiti ito at hinaplos ang buhok niya, titig na titig ito sa kanya. Dahan-dahang
nabura ang ngiti sa labi nito. She couldn’t stand his intent gaze. Naiilang siya.

“Ano ba, Teryo, bakit ka ganiyan makatitig?”

“W-wala pa rin ba akong lugar sa puso mo, Aneng?”

“Napag-usapan na natin ito, ‘di ba? Sana maging magkaibigan lang tayo.”

“Siya pa rin ba?”

Hindi siya nagsalita. Gusto niyang sabihing malaya na siya sa mapang-aliping

damdamin niya noon para sa asawa.

“Subukan lang natin, Aneng.”

“May asawa akong tao, Teryo. Kasalanan iyang sinasabi mo.”

“Bakit, siya ba naging tapat sa iyo? He was an infidel bastard and he does not
deserve you.”

Lumingap siya sa paligid para siguruhing hindi naririnig ni Mayeng ang pag-uusap
nila. “Teryo, mag-usap na lang tayo sa ibang araw. Pagod ka lang—”

“No!” He grabbed her face and claimed her lips for a feather light kiss.

Nanlaki ang kanyang mga mata. Mabilis lang ang halik na iyon kaya hindi na siya
nabigyan ng pagkakataong itulak ang lalaki. Kulang ang sabihing nagulat siya. Gusto
niyang sampalin si Luther sa ginawa nitong kapangahasan pero unang nahagip ng
tingin niya ang pigurang nakatayo sa labas ng shop—si Nazaron. Nakatitig ito sa
kanilang dalawa ni Luther. She couldn’t begin to describe the pain she saw in his
eyes.
“Nazaron…” mahina niyang sambit sa pangalan nito.

Nakita niya ang pagkuyom ng mga kamay ni Nazaron bago ito tumalikod at humakbang
palayo.

“Ma’am!” tili ni Mayeng na kalalabas lang ng storage room at nakita ang papaalis na
lalaki. “'Di ba si Nazaron Altieri iyon?”

Wala sa loob na tumango siya.

Nanlaki ang mga mata ni Mayeng. “Magpa-picture tayo, Ma’am!

Akmang hahabulin nito ang lalaki kaya inagapan niya ito sa kamay. “H-huwag na! B-
baka makaabala pa tayo d’un sa tao.” Atubili siyang ngumiti. “Next time na lang.”

Bahagya niya lang sinulyapan si Luther. Tahimik lang ito at nakatitig sa labas ng
shop.

“Sayang naman, Ma’am.” Dumungaw ito sa salaming pader at tinanaw si Nazaron na

lumulan sa sasakyan nito at pinaharurot iyon palayo. “Ang bilis palang magpatakbo
ng sasakyan ni crush, Ma’am.”

Mahina siyang napasinghap. Sa loob-loob ay nag-aalala siya para rito. Be safe,

Nazaron, bulong niya sa hangin.

_____

“SIR, the year end memorandum for your approval.” Inilapag ni Minerva, sekretarya
ni Nazaron, ang memo sa executive desk.

Narinig ni Nazaron ang sekretarya pero hindi rumehistro sa utak niya ang mga sinabi
nito. Tagusan ang tingin niya sa whiskey decanter. Ibang bagay ang iniisip niya.
Something that had to do with his wife. Muli na namang sumulak ang dugo niya nang
maalala ang ginawang paghalik dito ni Luther. He would have killed the bastard if
he wanted to, but decided against it. Ayaw niyang malagay na naman sa alanganing
sitwasyon ang kanyang asawa.

Sa isang banda, iniisip niyang parusa iyon sa kanya dahil kung naging maayos lang
ang pakikitungo niya kay Anemone sa simula palang ay hindi magkakalakas-loob si
Luther na gawin iyon. Kaya kahit mabigat sa kalooban niya ay palalampasin niya
iyon. He would let it pass this time, but not the next. Sa susunod na gawin uli
nito iyon ay lulumpuhin na niya ang kapatid. God, he hated Luther so much but he
hated himself even more.

“Sir?” untag sa kanya ni Minerva.

“Ha?” Napatingin siya sa sekretarya. Minerva was a simple woman in her 40’s,
married, with kids. Dalawang dekada itong nagserbisyo bilang sekretarya ng may-ari
sa pagawaan ng mga laruan. Ito ang pumalit sa sekretaryang pinatalsik niya.

“You were saying something?” tanong niya rito.

“Ang year end memo po, for your approval.” Iminosyon nito ang dokumento na
nakalapag sa ibabaw ng mesa niya.

“Ah, yeah. Thank you.”

Tumango ang babae at akmang tatalikod na nang muli siyang magsalita. “You’ve been
married for how long again, Minerva?” he asked, out of the blue.
Humarap sa kanya ang sekretarya. Nagtataka man ay pinili nitong sagutin ang
katanungan niya. “Fifteen years, Sir.”

“Fifteen years, wow. Was it… was it love at first sight?” he asked hesitantly.

Tipid na napangiti ang babae. “No, Sir. Sa katunayan ay wala akong gusto sa mister
ko noong una siyang nanligaw sa akin. Sa tingin ko kasi ay hambog at pabling.”

“What made you change your mind?”

“Naghintay siya, Sir. Nagsimula siyang manligaw sa akin noong unang taon ko palang
sa kolehiyo pero hindi ko siya pinansin minsan man. Hanggang sa makatapos ako at
matanggap na sekretarya sa pagawaan ng mga laruan ay hindi pa rin niya ako
sinukuan.” Huminga ito nang malalim na tila binabalikan ang mga lumipas na taon.
“Ang taong matiyagang maghintay at tanggap kahit ano pa ang kahinaan mo ay ang
taong tunay na nagmamahal sa iyo.”

Natigilan siya. What she said was like a punch in the gut. Dahil si Anemone lang
ang nag-iisang taong nagtiyagang maghintay sa loob nang napakatagal na panahon.
Noong nagalit siya sa ama niya at sinundan siya nito sa ilog, hindi nito
sinamantala ang pagiging emosyonal niya para may mangyari sa kanila. Anemone saw
his pain and she was willing to take half of his burden by offering herself to him.

Noong mga panahong buntot ito nang buntot sa kanya sa campus para lang ipaalala sa
kanyang may klase pa siya o may project siya, hindi iyon pangungulit kundi pag-
aalala. Hindi nito pinansin ang pangungutya ng mga tao sa harapan niya. She would
only cry inside the empty rooms of the school where he won’t see her.

Kumuyom ang mga kamao niya kasabay ng pagtiim ng kanyang mga bagang.

“Sir, okay lang po kayo?”

He had to look away to hide his tears. Sadya niyang sinagi ang mga dokumento sa
mesa para mahulog iyon.

“Oh!” Mabilis namang yumukod ang sekretarya para kunin ang mga iyon. He took that
little time to blink back the tears and clear his throat. Nahamig na niya ang
sarili nang maayos na maipatong ni Minerva ang mga dokumento sa mesa niya.

“Sige na, Minerva, puwede ka nang lumabas. Salamat,” aniya, nakayuko at itinutok
ang mga mata sa mga dokumento.

“Huwag kang mag-alala, Sir. Mahahanap mo rin ang babaeng para sa iyo. At tiyak na
napakasuwerte ng babaeng iibigin mo.”

He sighed silently. If only Minerva knew. He was a beast of a husband. If only he

could turn back time, if only he could un-break Anemone’s heart… if only...

CHAPTER 28

Hindi mapakali si Anemone, hawak niya ang kapirasong note pad kung saan nakasulat
ang mensaheng nakaagaw ng atensyon niya. Nasa opisina siya ng kanyang shop.

“I hope you take your art to other places for more people to see. Your art is as
pure as your heart and it’s unfortunate that some eyes failed to see it sooner,”
muli niyang basa. She pressed the note close to her chest.
Bakit may pakiramdam siyang galing sa asawa ang mensaheng iyon? Sure Nazaron was
never kind, he was never encouraging, he was always mean, and he would never be
sweet. Pero sa kung anong kadahilanan ay ito ang naiisip niya. In her heart of
hearts, she was silently wishing that the message was from him. Kahit hindi na sila
magkasama sa iisang bubong, kahit hindi niya alam kung may kasama na itong ibang
babae sa mga gabing naghahanap ito ng makakatabi sa kama. Alam niyang baka isang
araw ay iabot na lang nito sa kanya ang annulment papers, pero may isang bahagi ng
puso niya ang nagbubulong na baka galing dito ang mensahe.

“Ano iyan?” tanong ni Luther. Hindi ito nakangiti at pormal ang bukas ng mukha. The
man barged into her office unannounced, wearing a business suit. Isang bagay iyon
na bago rito. Palagi nitong sinasabi noon na hindi ito nababagay sa opisina at mas
gugustuhin nitong nasa field kaysa ipako sa likod ng executive desk. Bakit bigla
itong nagbago? Was he trying to be like Nazaron?

“W-wala.” Tumikhim siya. “Ano’ng ginagawa mo rito? Hindi ba’t sinabi ko na sa iyong
ayaw muna kitang makita?” mahinahon pero may diin niyang sambit.

Ngumiti ito—tipid at matabang. “Itutulak mo ako palayo ngayon dahil lang nakita ni
Nazaron na hinalikan kita?”

Kumuyom ang mga kamay niya. “Walang kinalaman dito si Nazaron. My decision has got
nothing to do with Nazaron. Ang paghalik mo sa akin ang dahilan!”

“Hah! Inaasahan mong maniniwala ako riyan?”

Napipigtas na ang lubid ng pasensya niya. Did she send out the wrong signal? Gusto
niyang manlumo. Luther was really close to her heart. “And why not? You kissed me
without my consent! Magkaibigan tayo, Luther, at ayaw kong masira—”

“We are not just friends, Aneng! Ikaw lang ang nag-iisip na magkaibigan tayo. Sa
mata ng mga tao, lalo na sa Santa Catalina, ikaw ay asawa ko! Asawa kita!”

“Luther!” Nanlalaki ang kanyang mga mata.

Napatingin sila sa pintuan nang biglang umalingawngaw ang ingay ng nabasag na baso.

“Mayeng?” Napatingin siya sa nagkalat na bubog sa paanan nito. Maingat nitong

sinamsam ang nabasag na baso at mabilis na tumuwid.

“Ma’am, may… may asawa na po kayo?” hindi makapaniwala nitong tanong, palipat-lipat
ang tingin sa kanila ni Luther.

Lalapitan na sana niya si Mayeng pero inagapan siya ni Luther sa kamay. He held her
hand tightly. “Oo, may asawa ang Ma’am mo,” anito, sabay hapit sa kanya palapit.

“Luther!” sikmat niya sa lalaki. “It’s not true, Mayeng—”

“Okay lang po, Ma’am. Safe po ang sekreto n’yo sa akin.” Pagkasabi niyon ay lumabas
na ito, nakangiti.

Nang mailapat ni Mayeng ang pinto pasara ay kaagad niyang hinarap ang lalaki. “Ano
ba ang nangyayari sa iyo, Luther? Hindi ikaw ito!”

“Siguro hindi mo ako magawang mahalin dahil magkaibang-magkaiba kami ni Nazaron.

Siguro gusto mo iyong kagaya niya na—”

“Kahit ano pa ang gawin mo ay hindi magbabago ang katotohanang hindi tayo mag-
asawa. Kahit ipagsigawan mo pa sa buong mundo na mag-asawa tayo, alam mo sa sarili
mo na hindi tayo minsan man lumampas sa pagiging magkaibigan.” Bumuntong-hininga
siya. “Mahalaga ka sa akin dahil ikaw ang taong hindi umalis sa tabi ko lalo na
nang mga panahong nasasaktan ako. Mahalaga ka sa akin dahil mahal kita. Pero hindi
sa paraang hinahangad mo. I am married to your brother, Luther.”

“Tang-ina, Aneng! Wala akong kapatid na mang-aagaw!”

She stared at Luther’s face, wide-eyed. Ngayon niya lang nakitang nagalit nang
husto ang lalaki. “Walang inaagaw si Nazaron sa iyo.”

“Meron! Inaagaw niya ang atensyon ng Papa. Pero okay lang dahil kahit anong gawin
niya ay hindi niya mababago ang katotohanang anak din ako ng Papa at hindi niya ako
puwedeng tanggalan ng karapatan bilang isa ring Altieri. And then there’s you. Mula
pagkabata mahal na kita. Nauna akong mahalin ka. Tayo ang magkasamang lumaki. If it
weren’t for him, maybe you would have already learned to love me back. Pero
nanggugulo siya. Ginugulo niya ang isipan mo.”

Hindi makuhang magsalita ni Anemone. Hindi niya alam na mga ganitong bagay ang
tumatakbo sa isipan ni Luther noon pa man. Did he really think that Nazaron wanted
to kick him out? Did he really think that if Nazaron wasn’t in the picture,
mamahalin niya rin ito?

“Luther, bakit nagkakaganyan ka?”

Tumiim-bagang lang ang lalaki. Bumaba ang tingin nito sa note pad na hawak pa rin
niya. Walang pasabing inagaw nito iyon at binasa. She saw the line of his jaw
tensing. “Bakit hawak mo ito?”

Imbes na magsalita ay nanatiling nakatitig lang siya rito.

“I wrote this. Now, you can throw this note away. Wala namang halaga sa iyo ang
lahat ng ibinibigay ko.” Tumalikod na ito matapos lamukusin at itapon sa mesa niya
ang kapirasong papel.

Napatitig siya sa nilamukos na note pad. Kay Luther ba talaga galing iyon? Bakit
umaasa siyang kay Nazaron galing ang mensahe? Napailing siya. Hindi na dapat siya
umasa sa isang bagay na imposibleng mangyari.

_____

NAPATILI si Anemone nang matanggap ang imbitasyon sa gawad parangal para sa mga
bagong binhi ng sining. She was one of the top 10 emerging artists in the city.
Kahit siya man ay nagulat sa pagkilalang iyon. Kahit sa panaginip ay hindi niya
naisip na darating ang araw na ito.

She used to dream small. No, not small. Simple. Ang pangarap niya lang noon ay
maging simpleng maybahay ni Nazaron. Ang amo nila sa Santa Catalina. Ang anak ng
may-ari ng villa na binabantayan ng mga magulang niya. Ang tagapagmana ng malawak
na lupaing pagmamay-ari ng mga Altieri at ng mga naglalakihang kompanya ng pamilya
nito.

Thinking about it now, her dreams weren’t that simple afterall. Natawa siya nang
mapakla. Naging ilusyunada nga pala siya. Mula pagkabata ay wala itong gusto sa
kanya. He treated her like a little sister. But she crossed the line.

Naging makulit siya at mapilit. And she suffered so much.

“Congratulations, Ma’am! Deserve n’yo po talaga iyan dahil magaling po kayo!”

masayang bulalas ni Mayeng. “Samahan ko po kayong mag-shopping, Ma’am!”

Kumunot ang noo niya. “Shopping para saan?”

“Ito namang si Ma’am. Para po sa susuotin n’yo sa event na iyan. Ikaw ang magiging
pinakamaganda d’un, Ma’am An. 'Di ba po nabanggit n'yo dati na Reyna kayo ng Santa
Catalina? Ipakita n'yo sa mga tao, Ma'am, kung gaano kaganda ang Reyna ng Santa
Catalina.”

Napangiti na lang siya. “Sige na, tara.”

_____

NAZARON was about to sip his wine, but his hand froze. Mula sa kinauupuan sa loob
ng mamahaling restaurant na nasa malaking mall, ay tanaw niya sa labas ng salaming
pader sa katapat na boutique ang pamilyar na pigura ng asawa.

Nakatagilid ito at namimili sa mga nakahanay na formal dress. She was wearing her
usual casual jeans and shirt and a pair of running shoes. Nakatali lang palikod ang
buhok nito.

Naalala niya ang araw na umuwi siya ng Santa Catalina at natanaw itong nangangabayo
—simply breathtaking.

Nagkusang gumalaw ang mga paa niya at natagpuan na lang niya ang sariling nakatayo
na.

“Hey, man, saan ka pupunta?” tanong ni Alpheus.

They were supposed to meet Cazcoe and Zeki at the restaurant. Gusto sana ng mga
itong sa Club Axis na sila magkita pero tumanggi siya. He didn’t want to get drunk.
Especially when he felt as if he had been drunk his whole life and had finally
sobered up now. Kaya ngayon lang naging malinaw sa kanya kung gaano siya kasuwerte
sa asawa niya.

“Oh, it’s that woman again,” sambit ni Alpheus, pareho na sila ng tinitingnan.
“Everytime she’s around, you glow differently. Bakit hindi mo na lang kasi ligawan?
Halata namang gustung-gusto mo.”

Tinapunan niya ng masamang tingin ang kaibigan at dumerecho sa katapat na boutique.

Namataan niya agad ang asawa na nasa cashier. Nakatalikod ito sa kanya at iaabot na
lang ang bayad sa babae pero hindi iyon natanggap ng huli dahil napanganga sa kanya
ang cashier.

“Miss, bayad ko po,” ulit ni Anemone.

Her hair was still soft and silky, the strands touching her neck, shoulders and
back. Parang gusto niyang haplusin ang buhok nito. He sighed. He should have done
it a long time ago when Anemone was still head over heels in love with him.

Bumuntong-hininga siya at banayad na hinawi pagilid ang kamay ng asawa. Kinuha niya
ang leather wallet at nag-abot ng lilibuhin sa cashier. “I’ll pay for the dress,”
aniya. “Keep the change.”

Marahas na napasinghap si Anemone at bumaling sa kanya. Her lips were slightly

parted, and he itched to claim her lips for a full mouth kiss. Lalo na at ang sarap
titigan ng mga labi nito.

Napatingin kay Anemone ang cashier, malinaw ang pagkainggit sa mga mata nito. “Sana
all,” nakasimangot nitong usal.

“Ako ang magbabayad ng damit ko,” apila ni Anemone nang mahamig ang sarili.

He lightly brushed his thumb against her chin, then smiled. “Next time. But today,
this is on me.”

Napahakbang ito palikod. “Hindi ko kailangan ang pera mo,” pagmamatigas nito sabay
kurap nang biglang kumislap ang camera mula sa kung saan. Nang lumingap ito sa
paligid ay nakita nitong nakatuon na sa kanila ang mga nag-uusyusong mata ng mga
tao.

“I know but I insist.” Bago pa ito makapagsalita ulit ay hinalikan na niya ito sa
pisngi at mabilis na nagpaalam. Kung bukas ay nasa peryodiko na ang pictures nila
ni Anemone ay walang kaso sa kanya. At least he was with her and she was with him.
Hindi naman na siguro masama.

Brace yourself, you’ll be in the headlines tomorrow... with your wife, aniya sa
sarili. “Congrats and see you around, Anemone.” Habang naglalakad palayo ay hindi
niya napigilan ang pagsilay ng matamis na ngiti sa labi niya.

CHAPTER 29

“Sir, wedding ring po ba iyang suot n’yo?” hindi napigilang pangungusisa ni

Minerva. Kaninang umaga palang nang may pinapirmahan ito sa kanya ay nakita na niya
ang kuryosidad sa mga mata nito. Ilang beses niya rin itong nahuling nakasulyap sa
kamay niya.

Tipid siyang ngumiti. He stopped typing on the keyboard to check the documents she
handed over to him. Sa gilid ng kanyang mga mata ay nakikita niya ang panghahaba ng
leeg ni Minerva na pilit sinisipat ang singsing niya.

Tinapos niyang pirmahan ang mga dokumento at ibinalik sa sekretarya. Pagkatapos ay

tinitigan niya ang singsing at muling ngumiti. “Wedding ring? Hmmm. What do you
think?”

“Siyempre imposible po, Sir. Wala naman po kayong asawa, eh.”

Nagkibit-balikat lang siya.

Namilog ang mga mata ng sekretarya niya. “M-may asawa na ho kayo, Sir?” Takang
napakamot ito sa sentido. “Wala naman ho kayong nakaka-date lately kaya parang
malabo naman ho. Napansin kong mailap na kayo sa mga babae.”

“Imposible ba talagang paniwalaang may asawa na ako?” He faked a tiny frown on his
handsome face.

Tumikhim si Minerva na akala siguro ay nainsulto siya. Humirit agad ito ng pambawi.
“Uso naman na ngayon ang mabilisang kasal po. Hindi na nakapagtataka, eh, sa guwapo
n’yong iyan siyempre naman papayag agad ang babaeng maging maybahay n’yo. May tawag
d’un, di ba, Sir?” Pumitik ito sa hangin. “Whirlwind romance!”

“We’ve been married for ten years now, Minerva,” pagtatama niya.

Nalaglag ang panga ng babae. “S-sampung taon na po kayong kasal?”

“Ah-huh.” He nodded, the smile on his lips made his entire face glow adorably.

“P-paanong… ibig sabihin… bakit—”

“Shush. Tama na ang tanong. I’ve answered just enough to satisfy your curiousity.”

“Para namang mas lalo akong na-curious, Sir. Baka puwedeng humirit ng isang tanong
pa.”

Sinulyapan niya lang ang mukha ng sekretarya at ngumiti sabay tutok ng mga mata sa
laptop. Maging siya ay napapasulyap din sa wedding ring niya. It felt good to see
it around his finger. In fact, it felt good to know that he’s a very much married
man.

“Please po, Sir.”

“No promises, but go on, ask away.”

“Ano ho ang pangalan ng asawa n’yo, Sir?”

A teasing grin curved his lips. “Love.”

“Love ang pangalan niya, Sir?”

“Nope.”

Nagtaka si Minerva. Nagsasalubong ang mga kilay nito sa pagtataka.

“She is the love of my life.”

“Si Sir naman, eh.”

“I’m not joking. She really is. My wife is the love of my life.” Hindi pa nga lang
niya alam iyon, anang isipan niya. Pero gagawin niya ang lahat para maiparamdam kay
Anemone na mahal na mahal niya ito at ito palang ang babaeng nagpatibok sa puso
niya. “Sige na, Minerva, bumalik ka na sa puwesto mo. Marami pa tayong tatapusing
trabaho,” aniya, ngiting-ngiti pa rin. Walang nagawa ang sekretarya kundi ang
tumalima.

_____

TATLONG katok sa pinto bago sumungaw ang ulo ni Minerva. “Sir, may ipapagawa pa ho
ba kayo?”

Nakatayo siya sa tabi ng salaming pader at nakatanaw sa mga nagtatayugang gusali ng

siyudad. Bumaling siya sa sekretarya at umiling. “Wala na. Puwede ka nang umuwi.”

Imbes na tumalikod na ay nanatili sa pintuan ang babae. Pinanood nito ang paghaplos
niya sa singsing at paghinga nang malalim. “Sir, may problema ho ba kayo?”

“No, I’m fine.” He smiled then shook his head and inhaled roughly. “You know what,
yes, I need to ask you a few things. Maupo ka muna.” Iminosyon niya ang upuan sa
tapat ng executive desk.

“Ano ho iyon?” Inayos nito ang pagkakasukbit ng bag sa balikat saka naupo.

Napangiwi siya. “I don’t know how to ask you this.”

“Kahit ano pa iyan, Sir.”

He cleared his throat and forced a huge lump down his throat. “P-paano bang
magpakilig ng babae?” Nang titigan niya ang sekretarya ay nakatitig lang ito sa
kanya. “Minerva?” He snapped his fingers in front of her face.

“Po? Iyon po ba talaga ang gusto n’yong malaman?” paniniyak nito.

“Yes. And tell me quick.” Dahil parang matutunaw na siya sa hiya. Hindi na yata
niya kayang tagalan ang mga titig sa kanya ng sekretarya.

“Sino ho ba ang gusto n’yong pakiligin?” nakangisi na nitong tanong.

Gusto niyang pilipitin ang leeg ng sekretarya niya.

“My wife! May iba pa bang dapat pakiligin?” Nahaplos niya ang batok sa tensyong
nanalaytay sa mga ugat niya. “Jesus, this is really awkward. This felt like having
a rope around my neck that’ll choke me any minute now. Kalimutan na lang natin ito,
umuwi ka na.”

“Hindi, Sir. Bibigyan kita ng tips kung paano pakikiligin si Mrs. Altieri.” Minerva
winked at him. Paraan ba nito iyon para sabihing kumalma lang siya? Because it
didn’t help at all.

“Madali lang naman pakiligin ang mga babae, Sir. Iparamdam mo lang kay misis na
palagi mo siyang naaalala.”

Kumunot ang noo niya. “How do I do that?”

“Text n’yo po siya. Tanungin n’yo kung kumain na ba siya, kung okay lang ba siya,
kung ano nang ginagawa niya. Gan’un, Sir. Huwag lang pasobrahan kasi baka makulitan
naman po.”

“Text?” He was not used to texting. Calling, yes. But text? He sighed. Fine, puwede
namang subukan. Wala namang mawawala sa kanya. “Okay, I’ll do that.”

Ngumiti nang malawak si Minerva. “Nakakakilig naman po kayo, Sir. Ang cute n’yo
palang maging asawa—” Tumunog ang cellphone nito. May text message galing sa asawa
nito. Pinakita nito iyon sa kanya. “Ito po, Sir, galing sa asawa ko. Basahin n’yo
po. Mga ganitong text po.”

“Uuwi ka na ba? Ingat ka. Ipagluluto kita ng paborito mong sinigang. I love you,
Mahal!” basa niya sa text message ng asawa ni Minerva para rito. His forehead
creased after reading it. Will he be able to compose a message like that?

Kahit naman kasi sa mga naging nobya o ka-fling niya noon ay hindi siya mahilig
magpadala ng text messages. He only tolerated texting before because of Anemone.
Noong bata-bata pa sila. They were just talking about random things then.
Napakatagal na n'un.

“Sir, bukas na lang po ang ibang tips, ha. Ipagluluto kasi ako ng sinigang ng asawa
kong si Fredo. Baka magtampo iyon.”

“Sure, Minerva. Go home safely. Thank you.”

Pagkaalis ng sekretarya ay kinuha niya agad ang sariling cellphone. He pressed the
message icon and went straight to new conversation. Kinuha niya ang salamin sa mata
at pumuwesto nang maayos sa couch ng opisina niya.

Anemone, kumain ka na ba?

Isang minuto muna siyang nakipagtitigan sa tinipang mensahe bago pinindot ang send.

He waited.

And waited for five minutes. Ten. Fifteen. “God! Why the hell is she not replying
to my message? Busy ba sa shop niya?” Sinipat niya ang oras sa wrist watch. Twenty
minutes past 8PM. Sarado na dapat ang ARTemone.

I sent you a message twenty minutes ago, text niya ulit kay Anemone. He began
biting his nail. Who would have thought that texting would actually make him
anxious?

Okay ka lang ba? Ano’ng ginagawa mo? text ulit niya.

He waited for another five minutes. Hanggang limang minuto na lang ang kinaya niya.
“Pffft!” He pouted and began to dial Anemone’s number. Calling would be way better.

The line kept on ringing. He began to impatiently tap his fingers on his knee.
Bakit ba hindi nito sinasagot ang tawag niya? He dialled Anemone’s number thirteen
times bago nito sinagot ang tawag. Thirteen times! That’s record breaking!

“Bakit ba tawag ka nang tawag?” pasupladang tanong ni Anemone nang sagutin nito ang
tawag niya. “Nag-uusok na ang cellphone ko sa kakatawag mo!”

“So, you are holding your phone, Christ!”

“Oo, hawak ko. Bakit?”

“Bakit hindi ka nagri-reply? I sent you three messages!” ingos niya na parang bata.

“Bakit, compulsory ba?” sarkastiko nitong tanong. “May penalty ba kapag hindi nag-
reply? Anong penalty naman kaya? Annulment?”

Bumuntong-hininga siya. Ginigigil siya ng asawa. Sarap nitong lamukusin ng halik.

He breathed in to calm his nerves. “I’m not giving you the annulment, Ane.”

“Bakit? Hindi ka pa ba nagsasawa sa pagmumukha ko? Hindi ka pa ba nauumay?”

“No, as a matter of fact, looking at your pictures has become my new hobby.
Everytime I see your face, I tingle down there and had wiped quite a lot of
potential babies on the sheets. Hmmm, when will I ever get to push these babies of
mine deep into your womb?” he teased.

“Nazaron!”

Napangiti siya. Na-i-imagine niya ang pamimilog ng mga mata nito. “How many babies
—”

“Tama na! Kung ano man ang trip mo, ipagpabukas mo na at pagod na ako.”

Kahit hindi niya ito nakikita ay nasisiguro niyang nakabusangot ito. Huminga siya
nang malalim. “Kumain ka na ba? Baka nagpapagutom ka?” Mas madali naman pala ito
kaysa i-text pa niya.

“K-kumain na ako. Sige, bye!” Mabilis nang pinutol ni Anemone ang tawag.

Napangiti siya. Ang cute ng asawa niya.

_____

NAPANSIN ni Nazaron na napapalingon sa kanya ang mga empleyado ng kompanya.

Inignora niya lang ang mga ito. Palabas na siya ng gusali at patungong entrada.
Nagsalubong ang mga kilay niya nang makitang pasalubong sa kanya si Cazcoe.

Cazcoe shook his hand for a firm handshake and tap his shoulder. Ganoon na ang
batian nila noon pa man. Hawak nito sa kabilang kamay ang newspaper.

“You are in the headlines, bro!” Binuklat nito ang peryodiko sa harapan niya at
tinuro ang picture niya kasama si Anemone sa boutique ng isang malaking mall.
“Flavor of the month? Really?”

Nagdilim ang mukha niya. “She isn’t just a flavor of the month.”

“Eh, ano pala siya?” Pabiro siyang sinuntok sa balikat ni Cazcoe. “Bago ang isang
ito, ha. Not the kind of woman that you often bring to bed. Ito iyong nasa condo mo
dati, 'di ba?”

“Hindi ko siya kinakama lang. Mahalaga siya sa akin.”

“Whoa! Ikaw ba talaga iyan, Nazzie?”

“Please respect my woman. And tell me if someone dares to make a move on her, para
malumpo ko ang sinumang gustong susubok.”

“Hah! Siya rin ba ang dahilan ng mga paglalasing mo noon?"

"Maybe." Tinapik niya sa balikat ang kaibigan. “Sabihin mo kina Zeki at Alpheus ang
sinabi ko sa iyo.” Nilampasan na niya si Cazcoe.

“Where are you going?”

“Attend an event. Gusto kong suportahan si Anemone sa pagkilala sa kanya bilang isa
sa sampung emerging artists ng siyudad.”

“You really go to events like that now?”

“Anything for my woman.” He smiled and winked at Cazcoe na nakanganga na sa kanya.

CHAPTER 30

Tahimik na nakaupo sa likurang panig ng function room si Nazaron. He was still

wearing his corporate suit. Galing opisina ay dumerecho na siya sa gawad parangal
para sa mga bagong binhi ng sining. He would never miss it for the world.

Bumuntong-hininga siya at pinanood na isa-isang tinawag ang sampung kabilang sa top

10 emerging artists. He was excited and happy for his wife. Kaya kahit galing sa
trabaho at namumungay na ang mga mata niya sa pagod ay dumalo pa rin siya.

Kahit na walang kaalam-alam si Anemone na naroroon siya para ipakita ang tahimik
niyang pagsuporta rito. Kuntento na siyang panoorin ito.

Maraming tao sa loob ng function room. Lalo na at napakalawak na silid iyon. Works
of invited artists were on display. Maayos na nakalagay sa mga wooden stand at
mataktikang inayos sa paraang makikita ng mga tao.

There were at least fifteen to twenty round tables for the guests and awardees.
Ang totoo ay personal siyang inimbitahang dumalo ng punong tagapamahala ng event na
iyon, Si Señor Crisologo. The old man was a good friend of him. Ang matanda rin ang
namumuno sa isang solidong samahan—ang Matingkad na Sining. Señor Crisologo was
very supportive and generous to genuine artists. Hindi niya sinasadyang makita ang
mga event pass nang makasalo niya ito sa isang dinner meeting. He remembered asking
him casually about the event pass. Ang sabi ni Crisologo ay para iyon sa mga
baguhang pangalan na makakatanggap ng pagkilala para sa angking husay ng mga ito
kahit nagsisimula palang. Nabanggit ng matanda ang mga pangalan ng nasa top 10
emerging artists, and he was sure that he mentioned Anemone’s name.

Muli niyang itinuon ang atensyon sa harapan. Nasa lima na ang nasa entablado na
tinawag ng host. Hinanap ng mga mata niya si Anemone. Nakaupo ito sa unahang mesa.
Napakaganda nito sa suot na semi-formal evening dress na kulay krema. Her hair was
tied back in a loose bun, leaving a few strands on either side of her lovely face.

Nang tatawagin na ang huling pangalan sa listahan na nasisiguro niyang pangalan ng

asawa ay biglang may umakyat na babae sa stage at may ibinulong sa host. Then the
two women glanced at Anemone’s direction.

He knew that something bad was going to happen. Hindi nga siya nagkamali dahil
ibang pangalan ang binanggit ng host. Pakiramdam niya ay umakyat ang lahat ng dugo
sa ulo niya.

He clenched his fists so tight that his knuckles became pale white. Tinitigan niya
ang asawa. Nakanganga ito at laglag ang mga balikat. Hinahagod ito ni Mayeng sa
likod na alam niyang assistant nito sa shop.

He stood up and walked towards her.

Hindi pa rin siya nito napansin. Yumuko si Anemone at tumayo. Sa hula niya ay uuwi
na lang ito. Before she could even take a step, hinuli na niya ang kamay nito at
mainit na pinisil. Napasinghap si Anemone at napatingala sa kanya.

“Nazaron!” gulat nitong sambit sa pangalan niya.

He gazed down at her and touched her face softly. “Stay here.” Pagkasabi niyon ay
umakyat na siya ng stage. Natahimik ang lahat ng mga tao lalo na nang hablutin niya
ang papel mula sa host kung saan nakasulat ang pangalan ng sampung emerging
artists.

Nataranta ang host at sinubukang agawin ang papel pero matangkad siya. Nang
pukulin niya ito ng masamang tingin ay para itong kunehong nabahag ang buntot.

“Your host here just made a mistake. I’m seeing the name Anemone at the tenth
spot.” He ignored the fact that his wife was not using his last name. Bumaling siya
sa host. “Care to explain?” he spat ruthlessly.

Natameme ang host, namutla ito, at hindi malaman ang gagawin. “N-napag-utusan lang
ho ako—”

“For how much? Did you really have to sell your integrity?” he spat, his eyes
glittered dangerously. Napahugot siya ng malalim na paghinga at bumaba. Parang tuod
na nakatayo pa rin si Anemone at titig na titig sa kanya. God, she did not want her
to experience this cruelty. This world was filled with beasts.

Muli niyang hinawakan ang kamay ni Anemone at ang matatalim na linya sa mukha niya
kaninang nasa entablado siya ay dagling naglaho nang ang asawa na ang kaharap niya.
“Are you okay?” he asked her softly.

Mahina itong tumango.

“Ihahatid na kita.”

“Do you really want to be with that wh*re?” biglang hiyaw ng kung sino.

Nakilala niya agad ito, si Phoebe. Her aunt was part of the screening process.
Pilit niyang kinalma ang sarili. Maaaring huli na nakita ni Phoebe ang mga pangalan
sa listahan at pinabura ang pangalan ni Anemone.

Lumapit ito sa kanila ni Anemone. “What is it with this wh*re that you like so
much?”

Nagngalit ang mga bagang niya. Pinisil ni Anemone ang kamay niya para ipasabing
umalis na lang sila. Pero hindi siya aalis nang walang salita. He looked into
Phoebe’s eyes. “Before you call this woman a wh*re, look at yourself in the mirror
first.” His every words were without mercy. Anemone had suffered enough pain from
him already, he vowed to protect her now at all cost.

_____

HABANG naglalakad palabas ng function room patungong lobby ay hawak pa rin nang
mahigpit ni Nazaron ang kamay niya. Hindi niya malaman kung ano ang dapat niyang
maramdaman. Pinagtanggol siya nito laban sa madayang sistema kanina at
prinotektahan laban kay Phoebe.

Ni hindi niya alam na naroroon pala si Nazaron sa event. Hindi niya naman ito
nakita. Ano ang ginagawa nito roon? Nagsalubong ang mga kilay niya. She shook her
head and told herself to never overthink. Baka nagkataon lang din na nasa parehong
hotel si Nazaron. Na hindi naman nakapagtataka dahil kilala ang hotel na puntahan
ng mga mayayamang nasa alta-sociedad. Pero bakit alam nitong nasa listahan siya?

Lihim siyang napabuntong-hininga. Akala niya ay magiging masaya ang event na iyon.
Isa iyong pagkilala sa talento niya.

“Don’t worry, I’ll make sure that the host and Phoebe will pay for what they did.
Lahat ng kasabwat nila sa pandadayang iyon ay pagbabayarin ko rin,” matiim nitong
sabi, nakatuon lang ang mga mata sa unahan, nagngangalit ang panga. Galit na galit
ito sa nangyari. Kung siya iyong host kanina ay pihadong uurong din ang dila niya
nang lapitan ito ni Nazaron. Why the man ooze with savageness. His eyes were cold
and sharp. His mouth twisting cruelly as he spoke. Ito ang klase ng taong alam mong
hindi mo madadaya.

Umiling siya. “Huwag na. Hayaan na natin.”

“Letting this pass will be like letting a thief steal a person’s property and get
away with it unscathed. Hindi makatarungan iyon,” anito.

Nakalabas na sila ng hotel pero ayaw pa rin nitong bitiwan ang kamay niya.

“Ayaw ko na ng gulo.”

“Kaya hahayaan mo na lang silang apak-apakan ka at hindi magbayad sa kasalanan nila

sa iyo?”

“Bakit, pinagbayad ba kita sa mga kasalanan mo sa akin?” eksasperado niyang tanong

dahil sa biglang pagkaalala ng mga ginawa nito sa kanya. Si Nazaron ang dahilan
kung bakit nawalan siya ng kumpyansa sa sarili.

Nagbuga ito ng hangin at huminto sa paglalakad. “I know. Kaya nga tinuturuan kita
ngayon kung paano lumaban at ipagtanggol ang sarili mo. I was a dumb arse but you
were dumber for staying even if I wasn’t worth it.” Tumaas-baba ang dibdib ni
Nazaron at malamlam na ang mga mata nang tumingin sa kanya. “Dapat ay matagal mo na
akong iniwan, Ane. You’re so stupid for loving me all these years when I was
nothing but a f*cking jerk. You should have left when you had the chance.”

Tumaas ang mga kilay niya. Ano ba ang sinasabi ng lalaking ito? “Puwede pa rin
naman kitang iwanan ngayon.”

“It’s too late for that now. Because I have already fallen in love with you. And I
am not letting you go, Mrs. Altieri.”

Hindi siya nakahuma. Pakiramdam niya ay nayanig ang buo niyang pagkatao sa mga
narinig niya. Nazaron held her hand as they continued to walk towards the parking
lot. Tila may sariling utak ang mga mata niya na kusang bumaba sa mga daliri ng
asawa. And her heart skipped a beat when she saw him wearing the wedding ring.

“B-bakit suot mo ang singsing na iyan?”

Muli itong huminto at tumingin sa kanya. “Because I am married.” Then his face
softened as he looked into her eyes intently. “To you.”

Nag-iwas siya ng tingin at nahaplos ang leeg sa biglang panunuyo ng lalamunan.

Gusto sana niyang sumimangot at tanungin kung bakit ngayon lang nito binigyang
halaga ang pagiging mag-asawa nila? Nang muli siyang tumingala kay Nazaron ay hindi
niya napaghandaan ang walang babala nitong paghuli sa mukha niya. Kinubkob ng mga
palad nito ang maliit niyang mukha. He angled his face and gave her a passionate
full mouth kiss.

His tongue teasing her lips, seeking for entrance, persuading her to open her
mouth. Ayaw sana niya. Pero dumulas ang isang kamay nito sa baywang niya at
bahagyang pumisil sa bahaging iyon. Para siyang nakuryente kaya napasinghap siya.

Nazaron took the opportunity and slid his dominating tongue in her mouth, tickled
her own, enticing her to kiss back.

Nang kaunting-kaunti na lang ay malulusaw na ang depensa niya ay bigla siyang

nakarinig ng mga kaluskos. Itinulak niya si Nazaron sa pangambang baka may makakita
sa kanila.

“Why did you push me?” tanong nito.

“Dahil may tao!”

Lumingap ito sa paligid. Pero wala naman itong nakita ni isang bulto ng tao. “Ano
naman ngayon kung may tao?”

“Baka makita nilang hinahalikan mo ako!” she snapped at him.

One corner of his mouth pulled up. “And why should I care? I am just kissing my
wife, what's wrong with that?”

Namaywang siya. “Hindi alam ng mga tao na mag-asawa tayo. Ang sabi ni Señor
Giuseppe ay hindi mo puwedeng—”

“The hell with that. You are my wife!”

Natatarantang tinutop niya ang labi ni Nazaron para patahimikin ito. “Shush!”
Tumingin siya sa paligid. Solo pa rin nila ang lugar. “Pakiusap, Nazaron, masaya
ako ngayon sa ginagawa ko sa buhay ko. Sana pabayaan mo na lang ako.”

Matagal itong tumitig sa mga mata niya bago tumango. Hindi siya kumbinsido sa
pagsang-ayon nito. Tingin niya ay may plano ito.

Biglang tumunog ang phone niya. May message galing kay Mayeng. Mabilis siyang
nagreply.

“Tsk.” Si Nazaron.

“Bakit nakasimangot ka riyan?”

“Sa ibang tao ang bilis mong mag-reply.”

Napanganga siya.

“Halika na nga, ihahatid na kita sa bahay mo,” presenta nito.

“Ang sabi ko, pabayaan mo na lang ako. Simulan mo na ngayon sa hindi paghatid sa
akin.” Ibubuka pa sana nito ang bibig pero inunahan na niya. “Huwag ka nang umalma.
Naghihintay na ang taxi sa akin. Pinakiusapan ko kanina si Mayeng na i-book ako ng
taxi.” She held out her phone. Pinakita niya ang message na galing sa driver.
Naghihintay na ito sa tapat ng entrance. “Adios!”

CHAPTER 31

Mula sa binabasang dokumento ay nag-angat ng mukha si Nazaron nang bumukas ang

pinto at iniluwa niyon ang sekretarya. “Yes, Minerva?” pormal niyang tanong.

“Señor Crisologo is here to see you, Sir.”

“Let him in.” He stiffly rested his back against the swivel chair and waited for
the old man to enter his office. Nang pumasok ito ay iminosyon niya ang upuan sa
harapan niya. “What brings you here, Señor Crisologo? I wasn't informed ahead of
this meeting.” Walang emosyon ang kanyang mukha. If anything, there was this
penetrating coldness in his eyes.

Tumikhim ang matanda. “Personal akong nagpunta rito para humingi ng dispensa sa
nangyari sa event. Bilang punong tagapamahala ay hindi katanggap-tanggap na naganap
ang ganitong dayaan nang hindi ko man lang nahalata.”

Tumaas lang ang kilay niya pero hindi siya nagsalita na lalo lang nagpabalisa kay
Crisologo.

“Wala akong kinalaman sa mga nangyari, Nazaron. Kinausap ko na ang mga sangkot sa
gulong iyon. They are deeply sorry.”

“They are sorry? Really? Pati ba si Edith na auntie ni Phoebe? And the host? What
about Phoebe?”

Bumuntong-hininga si Crisologo. “Nakausap ko na si Edith. Hindi ko inaasahang

magagawa niya iyon. Gusto niyang ipaabot sa iyo na nagsisisi siya.”
The muscles in his face hardened and his eyes turned even darker. “I am withdrawing
my support and donations effective today,” he said tersely.

Nanlaki ang mga mata ni Crisologo. Alam niya kung bakit. Malaking kawalan ang
pagbawi niya sa suporta at donasyon dahil galing sa kanya ang malaking halagang
tumutustos sa pagpapalago ng samahang Matingkad na Sining.

“Baka puwede pa nating mapag-usapan ito?” Hindi na nito naitago ang pagkataranta sa
boses. Sure, the old man was rich but Crisologo's wealth was nothing compare to
his.

“Your people messed up with the wrong person. That woman they removed from the list
and was called a wh*re, she means the world to me. At ang bastusin at hiyain siya
nang ganoon, ay isang bagay na hindi ko mapapalampas.”

“Is... is she your girlfriend?”

“Kung ano man ang kaugnayan niya sa akin ay wala na kayong pakialam. Makakaalis ka
na, Señor Crisologo.”

Huminga nang malalim ang matanda. Bahagya itong yumukod at bago lumabas ng opisina
ay may huling mensahe. “I’ve seen her works and she deserves to be in the top 10
emerging artists. Ibibigay ko ang dapat naman talaga ay sa kanya.”

Hindi nagbago ang ekspresyon niya at pinanood lang ang matanda hanggang sa tuluyan
nang sumara ang pinto.

_____

BUONG araw nang kinukulit ni Mayeng si Anemone. Hindi ito matigil sa pang-uusisa
kung paano niya nakilala si Nazaron. She was so close to saying that the man was
her husband. Pinigilan niya lang ang sarili.

Napahugot siya ng malalim na paghinga. Nakahanap lang siya ng katahimikan nang

sabihin niya kay Mayeng na kailangan niyang tapusin ang pinipinta. Pero hindi naman
siya makapag-focus. Tagusan lang ang tingin niya sa hindi pa natatapos na painting.
Nasa loob siya ng kanyang opisina at nakaupo sa tapat ng canvas. Kanina pa dapat
tapos iyon kung hindi lang siya natutulala. Her mind was drifting away.

Naalala niya ang wedding ring na suot ni Nazaron. Hindi nito minsan man sinuot iyon
pagkatapos ng kasal nila. Alam niya dahil ilang beses din siyang nagtangkang
kausapin ito noon. Most of the time, she was just watching him from afar,
unnoticed. Dahil kapag nalaman nitong nasa malapit lang siya ay iiwas ito at
magagalit.

Naisabunot niya ang mga kamay sa buhok at umungol. “Kailangan ko siyang makausap.”
Hinubad niya ang apron at kinuha ang handbag.

Pagdaan niya sa comment wall ay napatingin siya sa kulay pink na post-it. Lumapit
siya at kinuha ang papel.

‘Be strong. I will protect you.’

Wala sa loob na nailapit niya iyon sa dibdib. Kanino galing ang mensaheng ito? For
some reason, she couldn’t think of anyone but her husband. Pagkatapos ay naalala
niya ang mga sinabi nito sa kanya…

Lahat ng kasabwat nila sa pandadayang iyon ay pagbabayarin ko…

Letting this pass will be like letting a thief steal a person’s property and get
away with it unscathed...

Dinama niya ang mga labi. Ramdam pa rin niya ang mainit na halik ng asawa. She
could still feel his tongue moving inside her mouth. Bumuntong-hininga siya at
bumulong sa hangin: After all the time that has passed, I still love the man I
married 10 years ago...

_____

“YOU have an appointment with Mr. Altieri, Miss?” tanong ng babae sa reception
desk.

Napalunok siya at tumingin sa babaeng kausap. Bago siguro ito dahil hindi pamilyar
sa kanya ang mukha. Ang guard kanina ay hindi rin pamilyar sa kanya. Iyong guard
noon ay hinarang na siya sa entrada palang pero ang ngayon ay itinuro lang siya sa
reception desk. Isa pa, matagal na rin naman mula noong huling punta niya sa lugar
na iyon. “Ahm, w-wala pero—”

“I’m sorry but we cannot allow you inside his office. Strikto si Mr. Altieri. Hindi
iyon tumatanggap ng biglaang bisita lalo na kung babae. Kung gusto mo, ililista
kita kapag may bakanteng schedule na si Mr. Altieri.”

Hindi tumatanggap ng biglaang bisita lalo na kung babae? Lihim siyang napangiti.
“A-ah, sige. Bukas kaya meron na?”

Sinuyod ng hintuturo ng babae ang organizer na hawak nito saka umiling. “Sa susunod
na buwan pa puwede.”

She sighed. Next month pa? Ganito ba ka-busy ang lalaking napangasawa niya? She
sighed again. Maybe it was useless to even try. Ni hindi nga siya sigurado kung
bakit naroroon siya.

“Pangalan mo, Miss?”

“Anemone,” aniya sabay iling. “Pero huwag mo na lang sabihin sa boss n’yo na
nagpunta ako. Hindi naman mahalaga ang dahilan ng pagparito ko.” She smiled
awkwardly. “Sige, Miss, aalis na ako. Sala—”

Nagulat siya nang biglang may mainit na kamay ang humawak sa palapulsuhan niya. Ang
receptionist sa kanyang harapan ay napasinghap at natutop ang bibig. Marahas siyang
napalingon sa pangahas na humawak sa kanya. The man was tall and obviously, very
much familiar. Napatingala siya sa mukha nito kasabay ng pamimilog ng kanyang mga
mata.

“N-nazaron!”

His strong facial features made everyone in the lobby awkwardly silent. Suot nito
ang corporate suit at napakatikas pa rin tignan. Maybe coming into his lair wasn’t
a good idea after all. Ngayon ay nahuli na siya ng leon. And judging by how firm
his grasp felt around her wrist, she knew that he was not going to let her go.

“Her name is Anemone—”

“Shush!” Maagap niyang tinakpan ang bibig ni Nazaron.

Kaswal lang na hinawi nito ang kamay niya at tumitig sa receptionist. “This woman
is allowed to see me any day, anytime. Understand?”
“O-opo, Sir,” anang receptionist.

“She doesn’t have to make an appointment. Once you see her, you have to escort her
immediately to my office.” Bumaba ang tingin ni Nazaron sa kanya at naging matiim
ang mga iyon.

Sa sobrang tiim at tagal ng pagkakatitig nito sa kanya ay nailang na siya dahil

nagbubulungan na ang mga tao. Sinubukan niyang bawiin ang kamay pero humigpit lang
ang pagkakahawak nito sa kanya. “Nazaron, bitiwan mo ako. Pinagtitinginan na tayo
ng mga tao,” pabulong niyang sambit.

“Didn’t you want to see me?” One corner of his lips pulled up for a curt smile.
“Let’s go.”

“H-ha? Saan?”

“My office.”

“H-hindi na. Ano… ahm… next time na lang.”

“You do know I’m not letting you off, don’t you? We can stand here forever.”

Lumingap siya sa paligid. May mga reporters nang dumating at kinukuhanan na sila ng
pictures. “Nazaron, may mga reporters na!”

“Better.” Yumukod ito at mainit na inilapit ang labi sa tainga niya. “Because I’m a
second close to telling them that you are my wife,” he whispered huskily in her
ear.

Napasinghap siya at matalim na tinitigan ang asawa sa mga mata na sinalubong naman
nito ng naghahamong tingin.

He raised his brows, challenging her. “Should I tell them now?” he mouthed, his
eyes never leaving her face.

Mahigpit niyang hinila sa kamay ang asawa. “Tumahimik ka! Tara na!”

_____

WHY did he ever think that love was not a necessity? Because looking at his wife's
face now, he realized that Anemone has become a necessity in his life. She became
the person he needed to have in order to live properly.

Noong mga bata pa sila, ang mga simpleng pag-uusap nila ang nagpapasaya sa kanya.
She was always warm and comforting even as a kid. Si Anemone lang ang dahilan kung
bakit natitiis niyang manatili sa Santa Catalina noon.

Naisip niya na baka dahil nakababatang kapatid na ang turing niya rito. Pagkatapos
ay ikinumpisal nito ang totoong damdamin sa kanya. He was confused, conflicted, and
he didn’t know what to do. Kaya nang pinagbawalan siya ng amang bumalik ng Santa
Catalina ay wala siyang ginawang paraan para makita si Anemone.

Nang sa wakas ay makabalik siya, ay ang magkahawak-kamay na Luther at Anemone ang

bumungad sa kanya sa SCC. He felt sick in the stomach. He remembered acting cold
towards her. Nagagalit siya na hindi niya maintindihan.

He tried his hardest to restrain himself. He tried his hardest not to think of
f*cking her. Ayaw niyang bigyan ng dahilan ang ama para mas lalo siyang magawang
manipulahin.
Until that day…

He gave in to temptation and had sex with her. Dapat ay itinigil na niya pagkatapos
ng unang beses. But no, paulit-ulit silang nagtalik. Habang tumatagal ay lalong
hinihingi ng katawan niya ang maangkin si Anemone nang mas madalas pa. He wanted
her day and night. He wanted her whether they were at home or in SCC. He wanted her
so bad.

Nang sa wakas ay nakakuha siya ng lakas ng loob na itigil na ang ginagawa nila ay
saka naman siya naipit at napilitang pakasalan ito.

“N-naparito lang ako para personal na magpasalamat sa iyo,” ani Anemone, nakapako
ang tingin sa carpet. Hindi ito nangahas na salubungin ang kanina pang maiinit
niyang titig dito.

“H-hindi mo naman na obligasyong ipagtanggol ako sa mga taong iyon. Pasensya ka na

rin kung naging marahas ang reaksyon ko sa iyo nang araw na iyon imbes na
magpasalamat na lang.”

“You’re welcome, Ane. And please do not say that I didn't have to do that. Asawa
kita. Obligasyon kong protektahan ka,” aniya. His voice was hoarse and he knew why.
Naaakit siya sa kanyang asawa. “Is that all?”

“Ahm, nag-email sa akin ang punong namamahala ng Matingkad na Sining, si Señor

Crisologo. Humingi siya ng dispensa sa mga nangyari. Pinadala niya rin sa akin ang
certificate kung saan nakasulat ang pangalan ko bilang isa nga sa top 10 emerging
artists.”

“I’m glad to hear that.”

Tumayo na ang babae, hawak pa rin nito nang mahigpit ang handbag.

“You’re tense, Ane.” Tumayo siya at idinantay ang kamay sa balikat nito para muling
paupuin. Kumuha siya ng wine at iniabot dito ang wineglass.

“A-aalis na siguro ako. N-nasabi ko naman na ang gusto kong sabihin. Sige—”

“I love you, Ane,” he uttered and a lonely smile curved his lips. “I am so in love
with you.”

“N-nazaron…”

“Alam kong nangako akong hindi ka guguluhin at hahayaan kang buuin muna ang sarili
mo. I respect that. But I want to tell you this to let you know that I am doing my
best to be worthy of your love. Nandito lang ako, Ane. Maghihintay ako pero
babakuran kita. Oras na may makita akong lalaking magtatangkang ligawan ka,
babalian ko talaga ng buto.” Then he grinned boyishly. Kabadong napahaplos din siya
sa batok at in-straight ang wine na siya pa mismo ang nag-abot kanina sa asawa.

Nakatitig lang sa kanya si Anemone. Hindi niya matukoy kung napapantastikuhan ito o
na-weird-uhan sa kanya.

Mayamaya ay tumango ito.

“You’re nodding because…” For the first time in his brilliant years on earth, he
found himself clueless. Nakakatanga nga yata ang pag-ibig.

Imbes na sumagot ay tipid lang itong ngumiti at magalang nang nagpaalam. Ibinagsak
niya ang sarili paupo sa couch matapos maihatid hanggang elevator ang asawa.
Eeskortehan pa dapat niya ito hanggang sa baba pero tumanggi na ito. Ayaw naman
niyang ipilit ang gusto kaya hindi na siya nakipagtalo.

Nazaron stared at the ceiling, lost, then smiled like an idiot. God, I am so in
love with her…

CHAPTER 32

Himas-himas ni Cazcoe ang baba habang ang isang kamay ay hawak ang beer. Nasa Club
Axis siya kasama sina Alpheus at Zeki. Missing in Action na naman si Nazaron. They
knew something was fishy. May tinatago sa kanila ang kaibigan.

Kanina ay inimbitahan nila itong gumala. Ora-orada itong tumanggi. Marami raw itong
tatapusing backlogs sa trabaho. His excuse wouldn’t fly because they knew him too
well. Nazaron was always efficient and especially strict at setting deadlines.

Itinaas ni Zeki ang mga paa sa pabilog na mesa. “Ban sa opisina ni Nazaron ang mga
babae. Kahit si Phoebe ay hindi na makalapit d’un. The new procedure is to set an
appointment with a strong reason for a personal meeting request plus physical
papers to support the agenda. Kung wala ka n’un, uubanin ka na lang sa paghihintay
sa lobby.”

Nanlaki ang mga mata ni Cazcoe. “What the hell? F*ck that! Napakalaki na ng
ipinagbago ni Nazaron. Namaligno ba iyon sa Santa Catalina?” Siya pa ang mas na
nanggalaiti.

Nagkibit-balikat lang si Zeki. “You know what’s interesting? The new procedure is
not applicable to all.” Tinaasan siya nito ng kilay nang makitang umahon ang
kuryosidad niya. “May direct order ang CEO na papasukin ang isang babae kahit anong
oras at anong araw. Balita ko pa, kahit nasa meeting si Nazaron ay nakahanda raw
siyang ikansela para lang salubungin ang babae at personal na asikasuhin.”

Nagpakawala ng maikling tawa si Alpheus. Kaswal itong nakaupo sa couch at

nakatingin lang sa kanila ni Zeki.

“Tatawa ka na lang ba riyan?” pasita na pabiro niyang tanong sa kaibigan.

Napailing si Alpheus. “You know what’s more interesting?” Inihagis nito ang brown
envelope sa mesa. “He is married.”

“F*ck me!” sabay pa nilang bulalas ni Zeki.

“Exactly what I said.” Tinapunan ni Alpheus ng tingin ang envelope. “Nandiyan ang
mga dokumento. I have connections in the office of the civil registrar, the bank,
and other offices. His marital status is married, his bank account information has
been updated as well as his life insurance and retirement accounts, etc.”

They were beyond shocked. “Lokong iyon, ah. Bigla na lang nagpakasal, hindi man
lang tayo inabisuhan,” aniya.

“I bet the marriage won’t even stretch to a year,” ani Zeki, siguradung-sigurado.

Alpheus chuckled. “Wrong. He’s been married for 10 years now.”

“F*ck you, Nazaron!” hiyaw niya, minura ang kaibigan sa hangin. “Hindi man lang
niya naisipang sabihin sa atin na matagal na siyang kasal? Where’s the wife now?”
“Zeki has mentioned about the new procedure. That it does not apply to all. Connect
the dots, my friend.”

“Heck! So, iyong puwede lang pumasok sa opisina niya ay ang asawa niya? Kailangang
makilala ko ang asawa ni Nazaron,” aniya.

“Nakita mo na siya.” Si Alpheus ulit.

Namilog ang mga mata niya at nalaglag ang panga. “Don’t tell me—”

“Yes. Ang babae sa condo ni Naz. She isn’t just a friend. She’s the wife.”

“Hah! Nahihirapan akong paniwalaan ito!” bulalas niya. “Kung sampung taon na silang
kasal, bakit hindi pa siya nabubuntis ni Nazaron? Imposible naman. I’m imagining
that if he were married, he'd most likely impregnate his wife on the first week of
the marriage. Bakit walang may nabuo?”

Muling nagkibit-balikat si Alpheus. “Si Nazaron lang ang makakasagot niyan.”

Napabuga ng hangin si Zeki. “Kung itinago niya sa atin ang totoong estado niya sa
loob ng mahabang panahon, ibig sabihin may malalim na dahilan. Dapat ay maging
mataktika tayo at gumawa ng epektibong stratehiya para mapaamin natin siya.”

“I agree!” sang-ayon niya. “We have to corner him!” Inubos niya ang beer habang
nag-iisip. “This will be hard. Nakikinita ko nang mahabang diskusyon pa ang
magaganap bago umamin si Nazaron na may asawa na siyang tao.”

Nagsimula nang magbigay ng suhestyon si Alpheus kung ano ang magandang gawin sa
opinyon nito. Inumaga na sila sa Club Axis at tirik na ang araw nang makauwi sila.

_____

KAMPANTENG nakaupo si Nazaron at nakatitig sa mga kaibigan niya habang nakatayo ang
mga ito sa harapan niya. He casually rested his back against the swivel chair.
Pinagsalikop niya ang mga kamay at ipinatong sa nakadekwatrong paa.

His friends looked like they were going to attack him. Parang may susuguring
digmaan ang tatlo.

“Start talking,” he said calmly, feeling half-amused.

Napangisi si Cazcoe. “Tignan natin kung magawa mo pa kayang kumalma kapag narinig
mo na ang sasabihin namin sa iyo.” He looked smug.

Tumaas lang ang kilay niya pero hindi nagbago ang ekspresyon sa kanyang mukha.

“Show him the documents, Alpheus!” Si Zeki.

Inilapag ni Alpheus ang brown envelope sa mesa niya. “Basahin mo.”

He glanced at the envelope lazily. Inabot niya iyon at binuksan. Isa-isang

pinaraanan ng mga mata ang dokumento. Pagkatapos ay kalmado pa ring ibinalik ang
mga iyon matapos basahin.

“Hah! May nakasulat kang legal spouse riyan!” ani Cazcoe.

“Of course, I have a legal spouse, I am married,” he said coolly. Itinaas niya ang
kamay para ipakita ang suot na wedding ring.
Napanganga ang tatlo sa harapan niya.

“H-hindi ka man lang ba magdi-deny?” Si Cazcoe.

“Why would I? I love my wife.” Gumuhit ang matamis na ngiti sa labi niya
pagkasambit sa salitang asawa.

“Magpaliwanag ka!” Si Zeki.

“I don’t have to explain anything to anyone. Sa isang tao lang ako obligadong
magpaliwanag, sa asawa ko lang,” aniya.

“It makes us a little curious though. And curiosity makes people intruders of
privacy,” kaswal lang na wika ni Alpheus. “I thought the documents will satisfy my
curiosity… I thought wrong. Tingin ko madalas mo pa akong makikitang aali-aligid.”

Bumuntong-hininga siya. Kilala niya si Alpheus. He was always quiet and cool. He
had always restrained himself from showing too much emotions. Mahirap basahin ang
tumatakbo sa isipan nito. Pero alam na alam niya kung paano ito magtrabaho.
Hardworking, determined, and committed. Alam niyang kapag may gusto itong gawin ay
ibinubuhos nito ang lahat.

Ayaw niyang gambalain nito ang asawa niya.

Tumayo siya at lumapit kay Alpheus. He stood just about two feet away from him. “I
have kept my marriage a secret for a reason. But not anymore. Huwag mo akong
pangunahan. I’m just waiting for the right time. Until then, I don’t want anyone of
you to interfere.”

Alpheus let out a low chuckle. “Huwag kang mag-alala, hindi naman kami manggugulo.
We just want to know more about your wife.”

Tumalim ang mga titig niya sa kaibigan.

“The only woman who made you helplessly drunk, crazy, and f*cking protective.”
Ngumiti si Alpheus nang hawiin niya ang kamay nitong akmang tatapik sa balikat
niya. “You are scary when you’re in love,” pahabol nitong komento.

“Umalis na kayo. The three of you, get out of my office.”

Sumaludo ang mga kaibigan sa kanya at nakangising lumabas na ng opisina.

_____

NATULALA si Anemone nang makilala ang lalaking pumasok ng ARTemone. Despite the
corporate suit, it felt like he strode in naked. Kung ang pagbabasehan ay ang
reaksyon ng mga tao na natulala nang makita ang lalaki ay tila hubad na diyos ng
mga griyego ang pumasok sa shop niya. He wasn’t even trying to be charming or
friendly. His eyes looked like a warning signage telling people to not come near
him.

Yumuko siya at inabala ang sarili sa listahan ng mga pumasok na bagong orders. She
sat on a round table near the cashier. Halos ingudngod na niya ang mukha sa hawak
na mga papel.

Then she saw a pair of well-polished shoes in front of her. Kilala na agad niya
kung sino ang may suot ng mga iyon. Iniwas niya ang mukha at imbes na tumingala ay
ipinaling ang mukha sa kabilang direksyon.
“Look at me, Ane. Alam kong nakita mo akong pumasok ng shop.”

Mariin siyang napakurap. She bit her underlip so hard, suppressing a groan.

Nagulat siya nang bigla na lang yumuko si Nazaron at hinawakan ang baba niya upang
i-angat ang kanyang mukha. Napakalapit ng mukha nito sa kanya na halos maduling na
siya.

“Ano’ng ginagawa mo rito?” pasita niyang tanong kay Nazaron sa mababang tinig.
Lumingap siya sa paligid sabay ngiwi. Tingin niya ay tumigil ang pag-inog ng mundo
at sa kanila nakasalalay ni Nazaron ang paggalaw ng mga taong tila natuod na sa
labis na pang-uusyuso.

“I missed you,” matapat nitong sabi.

“Sabi mo hindi mo ako guguluhin?”

“I won’t. I’m just here to watch you work.” Itinuro nito ang sofa sa receiving area
ng shop. “D’un lang ako. I heard you offer free coffee to customers.”

“To customers,” ulit niya. “Hindi ka customer dito.”

Tumuwid ito at ikiniling ang ulo, habang nakatuon pa rin sa kanya ang
napapantastikuhang tingin. Inilibot nito ang mga mata at tinawag si Mayeng nang
makita ito.

“Yes, Sir?” nakangising lapit ng dalaga.

“I want 1,000 hand-painted products.”

Napatayo siya, gilalas. “1,000! Ano’ng tingin mo sa akin, hindi marunong mapagod?”

“Then work overnight. I’ll pay double of the total price.”

Pinamaywangan niya ang lalaki. “Hindi pa rin kakayanin ang isang libo.”

“Then make it 100 or 50 or 10. Overnight.”

May lalapit sanang lalaki sa kanya para magtanong tungkol sa isang produkto pero
iniharang ni Nazaron si Mayeng dito. “This is Mayeng, the assistant. Sa kanya ka
magtanong.”

Napakamot na lang sa ulo ang lalaki at napipilitang tumango.

“Ano’ng ginagawa mo?”

“Binabakuran ka,” he mouthed then grinned playfully.

Napailing na lang siya.

Naupo na sa sofa si Nazaron at nanghingi ng kape kay Mayeng. Halos babae lahat ang
customers nang araw na iyon. Hindi na nakapagtataka dahil lahat ng mga lalaking
customers ay pinupukol nito ng masamang titig pagkapasok palang ng pinto.

Kapag nindi nakuha sa tingin ay susundan nito nang susundan hanggang sa mailang na
iyong tao.

“Ma’am,” marahang siko sa kanya ni Mayeng. “Ang cute ng crush ko, ‘no? Paano ba
talaga kayo nagkakilala, Ma’am? Nililigawan ho ba kayo?”
Namilog ang mga mata niya. “Ligaw? Hindi, ah!” Naiilang siya kay Mayeng dahil sa
sinabi rito ni Luther noon. Ano kaya ang iniisip nito sa kanya? Naniniwala ba
talaga itong asawa siya ni Luther? Bakit tinutukso pa siya nito ngayon kay Nazaron?

“Bakit po wagas kung ipagtanggol kayo d’un sa event. Pak na pak pa ang exit n’yo.
Iyong hawak ka pa sa kamay nang mahigpit.” Impit na tumili si Mayeng. “Ma’am, ang
suwerte n’yo po. Kung ganiyan kaguwapo ang haharang sa lahat ng lalaking customers,
eh di bale nang malugi tayo.”

Napatitig ulit siya kay Nazaron. He looked innocent as he sat on the sofa, holding
his third cup of coffee. Nakadekwatro ito at nakatingin sa mga taong pumapasok sa
pinto.

Bumuntong-hininga na lang siya. Totoo bang mahal mo na ako, Nazaron?

CHAPTER 33

“That b*tch!” tili ni Phoebe at halos ibalibag ang laptop matapos basahin ang
official statement ng Matingkad na Sining (MNS) patungkol sa kadadaos lang na gawad
parangal para sa mga bagong binhi ng sining. Umamin ang MNS na may naganap na
dayaan noong nakaraang event. They released an admission of error and said that
they take full responsibility for loss or damage to property or person.

Humingi rin ng tawad ang MNS kay Anemone na siyang labis na naapektuhan sa mga
nangyari at naglabas ng kopya ng lehitimong listahang magpapatunay na kabilang nga
si Anemone sa top 10 emerging artists.

“I so hate you, you two-timing wh*re! Hindi ka pa makuntento kay Luther at gusto mo
pang agawin sa akin si Nazaron! Makikita mo, ilalabas ko ang baho mo!” galaiti
niya.

Kung nalaman lang sana niya na magaling mang-akit ang asawa ng kapatid ni Nazaron,
hindi na sana siya pumayag na bumalik ng Santa Catalina si Nazaron para sa birthday
ng ama nito.

Nazaron was completely wrapped around her fingers until that b*tch entered the
picture. Naniniwala siyang kahit na ilang beses nang tumanggi ang lalaki na
seryosohin ang ugnayan nila ay siya pa rin ang pakakasalan nito sa huli.

Maayos naman ang pakikitungo ni Nazaron sa kanya. Malamig ito, matigas, at palaging
subsob sa trabaho. But that’s Nazaron—cruel and calculating Nazaron.

Pero mula nang bumalik itong Santa Catalina ay nagbago na ito. Hindi na ito
palaging sumasama sa mga kaibigan nito. Palagi itong may malalim na iniisip.
Maraming pagkakataong wala ito sa opisina nito at ang sabi ng sekretarya ay may
pinupuntahan daw itong importante. And worst, he defended a woman in front of a lot
of people! He never defended anyone before. Gaano ba ka-importante ang Anemone na
iyon para ipagtanggol nito nang ganoon kasidhi?

She was deeply humiliated that time.

Before you call this woman a wh*re, look at yourself in the mirror first…

Inis niyang kinuha ang pinakamalapit na vase at inihagis sa sahig nang maalala ang
mga sinabi ni Nazaron sa kanya. “Akin lang si Nazaron. Matagal ko nang naihanda ang
sarili ko sa magiging papel ko sa buhay ni Nazaron bilang asawa. Hindi ako papayag
na basta na lang masira ang mga plano ko dahil lang sa isang probinsiyanang may
asawang tao!”

Kinuha niya ang phone at may numerong tinawagan.

“Phoebe,” anang boses lalaki sa kabilang linya.

“May ipapagawa ako sa iyo.”

_____

SUMULYAP si Anemone kay Nazaron na kampante pa ring nakaupo sa sofa. Nakadekwatro

ito at matuwid ang pagkakaupo kahit na ilang oras na itong naroroon. Hindi ba ito
nangangalay?

Tumingin siya sa labas ng shop. Gabi na. Magsasara na sila ni Mayeng. Sumulyap ulit
siya kay Nazaron na hustong bumaling sa kanya kaya naghugpong ang kanilang mga
mata. Ngumiti ito. Mabilis siyang nag-iwas ng tingin para payapain ang kumabog na
dibdib.

Anong oras ba uuwi ang lalaking ito? sa loob-loob niya. Hindi niya alam kung paano
ito palalayasin. Nagbuga siya ng hangin at lumapit sa pinto. Pinalitan niya ng
close ang signage at humarap sa asawa na matamang nakatitig sa kanya.

Lumapit siya rito at tumayo sa harapan nito. “Wala ka bang planong umuwi?” sa wakas
ay tanong niya rito.

He smiled then shook his head adorably.

Napanganga siya. “FYI, hindi ka puwedeng matulog dito sa shop ko.”

“I know and I have no plans of sleeping here.”

“Iyon naman pala, eh. Di umuwi ka na.”

Inilahad nito ang kamay. Hindi niya naintindihan iyon. Ano ang ibig nitong sabihin?
Nanlilimos ba ito? Eh, mas mayaman pa ito nang di hamak sa kanya. Pero legal silang
mag-asawa kaya kung ano ang pag-aari nito ay pag-aari rin niya. Ibig sabihin ay
mayaman din siya.

Kinastigo niya ang sarili. Bakit ba pumasok iyon sa isip niya? Wala siyang interes
sa yaman ng mga Altieri. In fact, he can file for annulment anytime. Pero ito ang
nagmamatigas. Kung siya ang gagawa ng unang hakbang para ipawalambisa ang kasal
nila, alam niyang haharangan nito iyon. Sa madaling salita, her husband should be
willing to cooperate. Otherwise, walang mangyayaring annulment.

“Where are the hand-painted products I ordered?”

Napaubo siya. “Anong order ang sinasabi mo riyan? Hindi namin kinuha ang order mo,”
masungit niyang sabi sabay ngisi.

Hindi nagbago ang ekspresyon sa mukha nito. His eyes were still squinting a little
while gazing at her. His lips slightly twisting to form a small smile. Calmly, he
took out a piece of paper from his pocket and showed it to her.

“Ano iyan?” tanong niya.

“I already paid for 50 orders of hand-painted bags and purses. This is the
receipt.”

Nalaglag ang panga niya. “H-hindi totoo iyan.”

“I gave my full payment to your assistant. Her signature is on the receipt.”

Nakangiti pa rin ito. "I would have paid for 1,000 orders. Pero ayaw tanggapin ni
Mayeng. Imposible raw dahil marami ka pang tatapusin."

Hinablot niya ang pinakita nitong resibo at idinilat nang husto ang mga mata. Lagot
si Mayeng sa kanya mamaya. Bakit nito tinanggap ang order ni Nazaron? “Mayeng!”
gigil niyang tawag sa assistant.

Nazaron smiled even more. “She went home already.”

“Ano! Hindi siya umuuwi nang hindi nagpapaalam!”

“Nagpaalam siya. But you were too busy sneaking glances at me.” His eyes squinted a
little more, teasing.

Ibinuka niya ang bibig para magprotesta pero wala siyang maapuhap sabihin dahil
totoong pasulyap-sulyap siya rito. Hindi naman ito lumilingon sa direksyon niya.
Hindi niya alam na alam pala nitong patingin-tingin siya rito.

Hiyang-hiya siya. Gusto niyang lumubog sa labis na pagkapahiya.

Napaigtad siya nang bigla na lang tumayo si Nazaron at hinaplos ang pisngi niya.
“Your cheeks are burning red, wife.” Umigting ang mga panga nito na tila
nagpipigil. “If you blush this much, I don’t know if I’d be able to keep my self-
control.”

“Ano’ng pinagsasabi mo riyan?”

Humugot ito ng hangin at matagal siyang pinakatitigan, seryoso ang mukha, bago ito
umiling at ngumiti. Ibinaba nito ang kamay. “Start working, wife. Marami ang in-
order ko.”

“Hindi ko kakayanin ang 50 orders mo.”

“Then finish one. One is enough for me.”

“50 ang binayaran mo.”

“I did pay for 50 orders. Pero isa lang ang kailangan ko.”

“Hindi puwede. Kung isa lang ang kukunin mo, para sa isa lang din ang tatanggapin
kong bayad.”

“My wife has become so stubborn now.” He smiled again. “Finish one tonight. The
remaining 49, send them to my place.”

Tumango siya. Fair enough. “Okay.”

_____

ANEMONE'S hands moved like a delicate flower as she held the brush in her hand.
Tutok na tutok ito sa pagpipinta at hindi man lang nito nahalatang pumasok na siya
sa opisina slash studio nito.

Inilapag niya ang tasa ng kape sa mesa at tumikhim para makuha ang atensyon nito.
“Pinakialaman ko na ang supplies n’yo rito sa shop. Babayaran ko na lang. Magkape
ka muna. Gumawa rin ako ng sandwich.”

“Hindi mo na kailangang bayaran at busog pa ako.”

He inhaled deeply and gazed down at her. Pagkatapos ay kinuha niya ang sandwich at
lumapit dito.

Napatayo si Anemone at lumipat sa sofa.

Tumaas lang ang mga kilay niya. Pero sinundan niya pa rin ang asawa sa sofa dala
ang sandwich.

“Busog pa nga ako, huwag kang makulit,” reklamo nito.

“Wala ka pang kain mula kaninang hapon. Sabi ko kanina magpapadeliver ako ng
pagkain pero tinanggihan mo. I won’t take no this time. Open your mouth.”

“No.” Naningkit ang mga mata nito.

“No?” He leaned closer. Napasiksik sa dulo ng sofa si Anemone. Lumapat na ang likod
ng ulo nito sa pader.

Itinukod niya ang isang kamay sa pader, sa bandang gilid ng ulo nito. Ang isang
kamay niya ay hawak ang sandwich. “Open your mouth.”

“I said no,” pagmamatigas nito.

He smiled, amused at his wife. “You don’t want to open your mouth willingly?
Alright.” Pagkasabi niyon ay humawak ang mga daliri nito sa baba niya para ibuka
ang bibig nito. Natigilan siya nang matitigan ang mga labi ni Anemone.

And he just lost all self-control when he caught a glimpse of her tongue. Imbes na
isubo rito ang sandwich ay dinampian niya ito ng halik. He kissed her lower lip,
her upper lip, then kissed her full on the mouth. Nahulog na ang sandwich sa sahig
at wala na siyang pakialam.

Nang makabawi sa pagkabigla si Anemone ay tinaas nito ang isang kamay para manulak
pero hinuli niya iyon at ikinulong sa mahigpit niyang hawak saka lalong diniinan
ang paghalik at paggalugad sa loob ng bibig nito. The kiss he gave her was that of
a man who misses his lover so much.

His tongue touched her tongue and pulled it into his mouth, sucked and teased it.
He almost went crazy the first second he felt the softness of his wife’s tongue
once again after a long time.

Hindi tumigil ang dila niya sa paggalugad sa bibig nito hanggang sa halos kapusin
na sila ng hangin.

Nang matapos ang halik ay hindi makatingin sa kanya si Anemone. Mabilis lang itong
tumayo at tumakbo palabas ng silid.

CHAPTER 34

“Make a new painting for me,” anas ni Nazaron pagbukas na pagbukas ni Anemone sa
gate. Nakatitig siya rito. Pinatungan lang nito ng roba ang pantulog. On her feet
was a pair of fluffy indoor slippers. Nakapusod lang ang buhok nito na halatang
minadali lang ang pagkakatali.
Napanganga ang babae. Bumalik ito sa loob ng bahay para tignan ang oras at nang
humarap ulit sa kanya ay nakasimangot na. “Ano’ng ginagawa mo rito, Nazaron? Alas
seis palang ng umaga. Nababaliw ka na ba?" Namaywang ito. "How did you even know my
address?"

Ngumiti siya, nagkibit-balikat, at iminosyon ang dalang painting na pinasandig niya

sa gilid ng gate. The painting with the hidden meaning. “I’m returning this
painting to you.”

Kumunot ang noo nito. “Bakit?”

“Dahil alam ko na ang mensahe sa likod ng painting na iyan. And I don’t like it.”

Umawang ulit ang mga labi ni Anemone. Tumaas ang kilay nito na tila ayaw maniwala
sa kanya.

“One day, you will forget me. One sun around 4 moons. Ibig sabihin isang araw. Then
the word Identify. The “I” is actually a number. One. And the letters I, F, and Y
from the word identify, I Forget You.”

Napasinghap si Anemone. Did she really think he wouldn’t figure it out?

“Paano mo nalamang—”

“Have you?” he cut her off.

“Ha?”

“Have you forgotten about me? Nagawa mo bang kalimutan ako?”

Sandaling hindi nagsalita ang babae. Huminga muna ito nang malalim bago muling
ibinuka ang bibig. “Hindi mo na kailangang malaman kung ano ang niloloob ko.”

“I need to know, Anemone, because I am your husband.”

“Sa papel, Nazaron.”

“And the paper doesn’t state that I cannot fall for my wife.”

“Bakit ba bigla na lang nagbago ang damdamin mo para sa akin?”

“What I felt for your was not love at first sight. I would really want to say that
I have loved you since the first day I laid my eyes on you but no. For me, you were
someone I could trust. Maybe I liked you. But it wasn’t love then. Hindi ko alam
kung kailan nagsimulang magbago ang damdamin ko para sa iyo. Kung noong may
nangyari sa atin sa ilog. Kung noong buntot ka nang buntot sa akin. O noong muli
akong nagbalik ng Santa Catalina. It was hard to tell. One thing’s sure though, I
have fallen madly in love with you and there’s no escaping this feeling. Mahal na
mahal na kita.”

“Nazaron—”

Maingat niyang itinulak pabukas ang gate at bitbit ang painting ay pumasok sa loob
ng bahay ni Anemone. Nataranta ito at hinabol siya. Ipinatong niya ang painting sa
sofa at humarap sa asawa.

“Make a painting about eternal love. Have it delivered to my office. Ikaw ang
bahala sa presyo. Kahit magkano pa, sabihin mo lang. I'm willing to pay, just tell
me how much.”

“Wala na akong oras para diyan, Nazaron.”

“Then…” Umupo siya sa sofa at ngumiti sa asawa. “I’ll stay here until you say yes.”

“Bahala ka.” Tumalikod ito at bumalik ng kuwarto. Nakaligo na ito at nakapagbihis

nang muling lumabas. Pumuwesto ito sa kusina, dala ang laptop, at nagtimpla ng
gatas.

Nakuntento lang siyang pagmasdan ang asawa. Her simplicity gave her a more
appealing aura. How come he never noticed it before? He wasted so many years of
their life as husband and wife.

Kumunot ang noo ni Anemone habang nakatitig sa laptop. Nagtaka siya kaya nilapitan
niya ito. “What’s wrong, Ane?”

Tumingala sa kanya ang babae. “Wala.”

Hindi siya naniwala rito. He sat beside her and checked her laptop. Nakabukas ang
website kung saan nakasulat ang akusasyong mang-aagaw si Anemone. Na ito ang
dahilan kung bakit naghiwalay sila ni Phoebe. Nakasulat din doon na may asawang tao
si Anemone pero inahas pa rin nito ang kapatid ng asawa nito.

Pictures of her and Luther were posted on the site and there were several mean
comments about her. Tinatawag itong malandi, mang-aagaw, hindi kuntento sa asawa,
mukhang pera, at pa-victim. Some people even said that she did not deserve to be
recognized as one of the top 10 emerging artists.

Ang website na iyon ay pamoso sa mga artikulo tungkol sa buhay ng mga kilalang tao
sa lipunan. At dahil nakaladkad si Anemone sa gulo nang nakaraang gawad parangal ay
naging maugong ang pangalan nito.

People were even saying that he shouldn’t have protected a woman like her. Na huwag
daw siyang magpapaloko sa babae.

Kumuyom ang mga kamao niya at umigting ang panga. “These people make me sick.”

“Hayaan mo na iyan. Hindi naman ako apektado. Huwag mo na lang pansinin. Pasasaan
ba at malalaman din ng mga iyan na mali ang mga akusasyon nila sa akin. Hindi pa
man sila humihingi ng tawad ay pinapatawad ko na sila.”

He clenched his fists harder. “I’m afraid I cannot be that forgiving, Ane.” Kinuha
niya ang laptop at nagtitipa. Kung anu-anong numero at simbolo ang lumalabas sa
screen na alam niyang hindi na naintindihan ni Anemone. And then the page was gone.

“Nasaan na?” Ni-refresh nito ang site pero wala nang lumalabas maliban sa error
message. “Ano’ng ginawa mo?”

“I deleted it.”

“Paano?”

“I have special hacking skills, honey.” Ngumiti siya sa asawa.

_____

NAPATILI si Phoebe nang sabihin ni Aldo na burado na ang site kung saan nila in-
upload ang mga pictures ni Anemone kasama ang asawa nitong si Luther. Kahit na
hanapin nila sa ibang sites na nag-reupload ay pulos deleted na ang litrato. The
administrators said that they didn’t delete the pictures but were forcibly erased
by someone. Na-override ang access nila at nabura ang lahat ng kopya.

Ngitngit na ngitngit si Phoebe. Kailangang magising na si Nazaron sa kabaliwan

nito. Hindi na malaya si Anemone. Siya ang nararapat nitong pagtuunan ng pansin.

Sumugod siya sa kompanya ni Nazaron. Sa entrada palang ay hinarang na siya ng

guard. Tinabig niya ang kamay nito at pinagtaasan ito ng kilay. “Hindi mo ba ako
kilala? I am one of the highest paid models in the country. Your boss and I have an
intimate relationship. Gusto mo bang sabihin ko sa kanya na patalsikin ka na?”

Nanatiling pormal ang mukha ng guard. “Pasensya na po, pero si Sir Nazaron mismo
ang nagsabing huwag kayong papasukin.”

“What! You’re lying! Why would he say that? Girlfriend niya ako!”

Tinitigan siyang mabuti ng guard bago ito umiling. “Miss, imposible ho ang sinasabi
n’yo. May girlfriend na po ang boss namin at hindi ho ikaw iyon.”

Halos lumabas ang mga litid niya sa leeg sa pagkainis. “Sinong girlfriend ang
sinasabi mo kung hindi ako?”

“Si Ms. Ane po. May direct order po galing sa CEO na ang puwede lang papasukin nang
walang appointment ay si Ms. Ane lang po.”

Nag-usok ang ilong niya. Napaikot na nang tuluyan ni Anemone sa mga palad nito si
Nazaron. “FYI, that woman is already married.”

“Hindi na kasama sa pinag-utos sa amin na usisain ang buhay ng taong mahalaga kay
boss. Basta po, hindi kayo puwedeng pumasok,” pagmamatigas ng guard.

She screeched like a witch then stormed away. Iyon ay pagkatapos mag-iwan ng
matalas na irap sa guwardya.

_____

“CAN I talk to you?”

Nakasandal si Phoebe sa gilid ng pinto ng condo niya. Gusto sanang iwasan ni

Nazaron ang babae pero makulit ito. In-report sa kanya ng guard kanina na gusto
sana siyang makausap ni Phoebe pero hindi ito pinapasok. Akala niya ay titigil na
ito pero ngayon ay nasa harapan niya ito.

“Ano’ng gusto mong sabihin, Pboebe?” matabang niyang tanong sa babae.

“Let’s talk inside.”

“No. Dito muna sa labas sabihin kung ano man iyang gusto mong iparating sa akin.”

Nagbuga ito ng hangin. “Fine!”

Lumapit ito sa kanya at sinubukang haplusin ang pisngi niya pero mabilis niyang
iniwas ang mukha.

“What happened to us, Naz?”

“There’s no us, Phoebe. Sa simula palang nilinaw ko na sa iyong hindi seryoso ang
ugnayan natin.”
“Oo, pero alam kong sa tamang panahon ay mahuhulog din ang loob mo sa akin. Ako
lang ang hindi umalis sa tabi mo, Nazaron.”

“I never asked you to stay. Desisyon mong hindi umalis.”

“Dahil mahal kita! Manhid ka ba para hindi maramdamang mahal na mahal kita?”

“I don’t feel the same way for you.”

“Bakit?” Nanlilisik na ang mga mata nito sa galit. “Bakit hindi puwede? Kung hindi
mo ako kayang mahalin, okay lang basta mangako kang ako lang ang babaeng
pakakasalan mo.”

“I can’t.” Tinaas niya ang kamay kung saan nakasuot ang wedding ring. “I am already
married. At kahit hindi man ako kasal, I don’t think I would ever fall in love with
you.”

"H-hindi totoo iyan."

"Totoo, Phoebe."

Natuod ang babae sa kinatatayuan nito. “Hindi ka naman marunong magmahal! Bakit
ngayon kung makapagsalita ka parang napakalaking bagay para sa iyo na mahal mo ang
taong makakasama mo sa buhay?”

“I realized that I’d be happier if I would spend the rest of my life with the woman
I love.”

“Sino? Sino ang babaeng pinakasalan mo?”

Gusto sana niyang sabihing si Anemone ang asawa niya pero kilala niya si Phoebe.
Guguluhin nito ang asawa niya at iyon ang iniiwasan niyang mangyari. He needed to
protect his wife. “I am not required to tell you anything about my wife, Phoebe.
Umalis ka na.”

CHAPTER 35

Hindi maalis-alis ang ngiti sa labi ni Nazaron habang nakatitig sa kawalan. Nasa
opisina siya at naghihintay lang na magsimula ang quarterly management meeting.
Nasa kabilang silid lang naman ang board room at dalawang tao pa ang hinihintay
nila.

Inangat niya ang kamay at sinipat ang relo. Late na ng limang minuto ang dalawang
managers. Kagaya ng sabi niya kay Anemone, he wasn’t really forgiving. His
employees even say he was cruel most of the time. Ang ayaw pa niya sa lahat ay ang
nagde-delay ang meeting. Punctuality was very important to him. He hated wasting
time. But today's different. He wasn't in the mood to be 'not-in-the-mood.'

Pinindot niya ang extension line ng sekretarya. “Minerva, are we ready for the
meeting?”

Tumikhim muna ang babae pero nahuli pa rin niya ang pagkabalisa sa tono ng boses
nito. “Ahm, Sir, h-hindi pa rin kasi dumarating ang dalawang managers,” mahinang
sambit nito.
He sighed but, surprisingly, he didn’t feel annoyed. “Okay. Tell the others to grab
a coffee first.”

“H-hindi ka galit?”

“Bakit ako magagalit?”

“Wala naman, Sir, nasanay lang akong umiinit agad ang ulo n’yo kapag hindi
nasusunod ang schedule.”

“I still hate delays, tell them that. If you think I'm okay with them being late,
then you are wrong. I still want their written explanation on my table before end
of business day."

"You don't sound upset to me, Sir. Hindi ka rin nagtataas ng boses mula pa kanina."

"Let's say, I don't want to ruin my mood today. Thanks.” Itinuon niya ang buong
atensyon sa suot na wedding ring. It really felt great to know that he wasn’t
single. Susuyuin niya nang susuyuin ang asawa hanggang sa mapunan niya ang
pagkukulang at mga pagkakasala niya rito. Then he will propose to her again.

Binuksan niya ang drawer at kinuha ang maliit na kahon. Nasa loob niyon ang
singsing na plano niyang i-alay kay Anemone dahil desidido na siyang pakasalan ulit
ito. This time, it’ll be a grand wedding. Gusto niyang malaman ng lahat ng tao na
mag-asawa sila ni Anemone. Sa ngayon hindi muna siya magsasalita para maprotektahan
din ang asawa.

Ayaw niyang bulabugin ng media ang tahimik na buhay ni Anemone at paratangan ito ng
kung anu-ano. Baka kung ano pang kuwento ang pagtagpi-tagpiin ng mga tao tungkol sa
paglilihim nila sa kanilang tunay na estado. Kapag naikasal na silang muli, hindi
na pag-uusapan ang nakaraan. O kung maungkat man, ang importante naitama na niya
ang nagawang pagkakamali.

“Anemone…” Tinitigan niya ang singsing, a rose gold diamond ring. Rose gold... the
same color of the hair clip he gave her a long time ago.

Hindi nabubura sa balintataw niya ang imahe ng asawa. He was seeing her everywhere.
Who would have thought that falling in love would actually drive him nuts? Ang
pinagsasabi niya noon na hindi mahalaga ang pag-ibig ay kinain na niyang lahat. He
couldn’t even stop thinking about his wife. If he and Anemone were Adam and Eve, he
would also willingly eat the forbidden apple for her.

“Sir, puwede na po tayong magsimula,” imporma sa kanya ni Minerva matapos ang

tatlong katok sa pinto. Nakasungaw ang ulo nito sa pintuan.

“Okay.” Maingat niyang ibinalik ang singsing sa kahon at nilagay sa drawer. Pumasok
na siya sa board room at nagsimulang talakayin ang mga bagay na may kinalaman sa
kompanya. Sampung minuto na siyang nagsasalita nang lumapit sa kanya si Minerva at
may ibinulong sa kanya.

“Say that again,” aniya.

“Nasa office mo si Ms. Ane.”

Nagliwanag ang mukha niya. “Kanina pa? Bakit hindi mo agad sinabi?”

“I thought you didn’t want to be interrupted.”

“I told you, Anemone is special. I will always make time for her.” Akmang lalabas
na siya nang pigilan siya ni Minerva.

“Hindi pa tapos ang meeting, Sir.”

“Take over for me. Nasa iyo naman na ang slides. I have already discussed this with
you before the meeting so I trust that you can finish the discussion without me.”
Iyon lang at tuluyan na siyang lumabas, inignora ang mga nagtatanong na tingin ng
mga tao sa loob ng board room.

“Ane…” sambit niya sa pangalan ng asawa pagbukas niya ng pinto ng kanyang opisina.
She was sitting comfortably on the couch.

Tumayo ito nang makita siya. “Tapos na ang meeting n’yo?”

“Yes,” he lied then smiled at her. “May gusto ka bang inumin o kainin? Ipapakuha
ko.”

“Wala, wala. Nandito lang ako para i-deliver ang mga in-order mo sa shop.
Dinagdagan ko na ng dalawa dahil hindi ko natapos sa petsang napag-usapan natin.
Ahm, pasensya ka na kung dito ko dinala itong mga ‘to. Galing na kasi ako sa condo
mo pero walang tao kaya dito na ako dumerecho.”

Napatingin siya sa mesa saka niya lang napansing nakapatong sa ibabaw niyon ang
hand-painted bags and purses.

"Did they treat you well at the lobby?"

"Yes, your employees are very accommodating, Mr. Altieri. Kulang na lang ay
maglatag sila ng carpet."

"Good."

“Sige, mauna na ako—”

“Please stay,” agap niya rito.

“M-may gagawin pa kasi ako.”

Napilitan siyang tumango na lang. Pagbukas niya sa pinto ay ang nanlalaking mga
mata ng mga manager at ni Minerva ang tumambad sa kanila ni Anemone.

His brows pulled to the center, amused. “Eavesdropping?”

Nagpulasan ang mga ito na tila magnanakaw na nahuli sa akto. Napailing na lang
siya.

_____

NAGISING si Nazaron sa mga yabag mula sa labas ng kanyang silid. Hindi naglipat
minuto ay binulabog na siya ng mga katok sa pinto. Alam na niya kung sino ang nasa
labas hindi pa man ito nagpapakilala. Mahigpit ang security ng building at
imposibleng may makapasok sa condo niya maliban na lang kung makapangyarihan ang
taong iyon. His father for example.

“Why are you here, Pa?” reklamo niya.

“Bastardo! You are disrespecting your father! Buksan mo ang pintong ito at nang
mahambalos kita ng sinturon!”
Napilitan siyang bumangon at buksan ang pinto. Hindi nag-iisa ang ama niya. Kasama
nito si Luther. Nasira agad ang araw niya. “Ano ang ginagawa niyan dito?”

“Luther is your fratello.”

Gusto sana niyang sabihing wala siyang kapatid na nang-aahas ng asawa. Akala ba
nito ay nakalimutan na niya ang paghalik nito sa asawa niya? He will die and live
again but will never forget the kiss his good-for-nothing brother planted on his
wife’s lips!

“Stop staring at your brother as if you want to murder him,” saway sa kanya ng ama.

“You can read minds now, Pa? The accuracy is highly commendable,” he remarked
mockingly.

“Nazaron!”

“Bakit napadalaw kayo, Pa?”

Imbes na sumagot ay inilibot ni Señor Giuseppe ang mga mata sa kabuuan ng kanyang
silid. Lumapit ito sa tokador at binuksan iyon. He went inside the bathroom and
checked the hanging cabinets, the clean towels, and the toothbrush holder.

“May hinahanap ka ba, Pa? I can bring it to you only if you tell me what it is that
you’re trying to find.”

“Tama ang kapatid mo, hindi kayo nakatira sa iisang bubong ng asawa mo. Wala siyang
damit dito, walang toothbrush, walang gamit pambabae.”

Nanigas ang katawan niya at matalas ang tinging ipinukol kay Luther na kahit pormal
ang mukha ay alam niyang nagbubunyi sa loob-loob.

“Pumayag lang akong isama mo si Anemone dito sa Maynila dahil akala ko ay aalagaan
mo siya at aayusin mo ang pagsasama ninyo. Pero mukhang bumalik ka na naman sa
pagiging buhay binata. Wala ka ba talagang planong magbago?”

“Hindi totoo iyan, Pa!” protesta niya.

“Isasama ko na pabalik ng Santa Catalina si Aneng,” matigas na sambit ng ama niya.

“You can’t take my wife away from me, Papa! Anemone and I are legally married!”

“Dissolving your marriage won’t be a problem for me, Nazaron.”

“Hindi mo puwedeng gawin iyan!”

“And why not?”

“Mahal ko ang asawa ko at hindi ako papayag na ilayo mo siya sa akin! She’s happier
here. Nahanap niya rito ang gusto niyang gawin sa buhay niya. She loves painting
and she’s now earning money while doing the one thing she loves the most. Hindi ko
pahihintulutang alisin n’yo sa kanya ang kaligayahan niya. I still believe that I
can make her happy.”

“But your time is up, hijo.”

Kumuyom ang mga kamao niya. Kahit na nang umalis ang ama at kapatid niya ay hindi
pa rin siya umalis sa kinatatayuan. He will have to execute things earlier than
planned. “I’m sorry, Ane. Hindi ko sana gustong gawin ang bagay na nakatakda kong
gawin sa iyo pero natatakot akong mawala ka sa akin. Sana maunawaan mo ako…”

CHAPTER 36

Nakita ni Nazaron ang mabilis na pagtalikod ni Mayeng pagkapasok na pagkapasok niya

ng ARTemone. Pinagkrus niya ang mga kamay sa dibdib at tinawag ang assistant ni
Anemone. “Mayeng.” His voice was calm but his tone was oozing with authority and
firmness.

Nanigas ang likod ng babae at unti-unting umikot paharap sa kanya. “Sir Nazaron,
oorder po ba ulit kayo ng hand-painted bags and purses ni Ma’am?”

Pumalatak siya. “Stop acting. Wala nang customers. Alam ko ring wala rito si Ane.”

“W-wala po ba?”

He tsked and flipped the door signage from open to close. “Inimbitahan ni Señor
Crisologo si Anemone para kumain sa labas. The old man wants her to join MNS.
Crisologo is a good friend of mine so he told me about it most especially because
he knows that I am to be informed about anything that involves Ane.”

Napatango si Mayeng at akmang tatalikod ulit.

“Huwag ka nang tumakas. Nagtatampo ka pa rin ba dahil sa bonus mo na hindi ko

ibinigay?”

Sumimangot ito at tumango.

“Bakit naman kasi kita bibigyan ng bonus? Sinakyan mo ang kasinungalingan ni Luther
nang sabihin niyang asawa niya si Ane. Sinabi mo pang safe ang sekreto sa iyo.” He
only knew about it when he hacked and got access to the CCTV files of ARTemone.
Ayaw sana niyang gawin iyon pero gusto niyang malaman ang lahat tungkol sa asawa
niya. Also because he could be very possessive and manipulative when in love.

“Sorry na kasi, Boss.” Kakamut-kamot ito sa batok. “Pero bumawi naman ako, ‘di ba
boss? Kinukulit ko siya tungkol sa iyo.”

“You told her that you have a crush on me! Anong klaseng tulong iyan? Besides, ayaw
kong may nagkaka-crush sa akin maliban na lang kung si Ane iyon.”

Napangisi ito. “Totoo namang crush kita, boss, pero boto ako kay Ms. Ane. Sinabihan
ko kaya siyang pak na pak ang pagho-holding hands n’yo habang umi-exit ng function
room noong gawad parangal. Isa pa boss, kailangan kong sabihing crush kita para may
dahilan akong banggitin nang madalas ang pangalan mo sa kanya.” She raised her
brows, wanting to get his approval.

Napailing na lang siya. Ang pagkakapasok ni Mayeng bilang assistant ni Anemone ay

plinano niya. Mayeng used to be one of his bodyguards. May panahon kasing napadalas
ang pagkakatanggap niya ng death threats. Hindi na nakapagtataka dahil isa siya sa
mga kilalang tao sa lipunan. He had acquired several companies and not everyone was
happy about it. Ang tagumpay niya ay kabiguan ng iba. Plus the fact that he was
never careful with his words. He was always cruel and straightforward.

May mga bodyguards pa rin siya hanggang ngayon pero hindi na gaanong karami kagaya
noon. He felt like he could defend himself better now. Tumigil na rin naman kasi
ang mga death threats. Isa si Mayeng sa mga dating bodyguards niya. He contacted
her again and hired her to work for his wife as a shop assistant. Para mabantayan
at maprotektahan ang asawa niya. Mabuti na lang at maabilidad ito at natanggap
kaagad.

Alam ni Mayeng ang estado niya, ang sitwasyon nila ng kanyang asawa, at ang mga tao
sa buhay nila ni Anemone. Kay Mayeng niya rin pinapaabot ang mga note pads na
pinapadikit niya sa comment wall ng shop.

His first note was: I hope you take your art to other places for more people to
see. Your art is as pure as your heart and it’s unfortunate that some eyes failed
to see it sooner.

Isinulat niya iyon nang mamalas kung gaano kagaling ang asawa niya sa ginagawa
nito. She really was a gem. Kaya inirekomenda niya agad ang mga gawa nito kay
Crisologo. He did not force the old man to like her paintings though. Kusa nitong
nagustuhan ang mga iyon.

And when he said that it was unfortunate that some eyes failed to see sooner,
sarili niya ang tinutukoy niya. Hindi niya agad nakita kung gaano siya kasuwerte sa
kanyang asawa.

Ang kaso nakarating sa kanya na sinabi ni Luther kay Ane na dito raw galing ang
mensahe sa note pad. He really wanted to punch Luther in the face that time and let
him bleed to death. Nagpigil lang siya. Marami-rami nang atraso sa kanya si Luther.
Iniipon niya lang at maniningil siya sa tamang panahon.

“Maiba ako, Boss, ano palang dahilan at napasugod ka rito?” tanong ni Mayeng.

He groaned and massaged the bridge of his nose between his eyes. Napapagod siya sa
kanyang ama. “Kailangan ko ang tulong mo.”

“Ano iyon, Boss?”

“Plano nang isama ng ama ko si Ane pabalik ng Santa Catalina. Nalaman niya kasing
hindi kami nakatira sa iisang bubong ni Anemone. He was quick to judge and said
that I haven’t changed at all.”

“Hindi totoo iyan, Boss! Napakalaki na ng ipinagbago mo. Hindi rin ako papayag na
ibalik nila ng Santa Catalina si Ms. Ane dahil nakikita kong masaya rito si Ma’am.”

“Pero kilala ko si Anemone. Kahit labag sa loob niya ay gagawin niya dahil sa utang
na loob at respeto niya sa mga magulang ko.” He sighed. Ibinagsak niya ang sarili
paupo at inihilig ang ulo sa sofa sabay pikit sa mga mata. He was really tired.
Hindi niya gustong gawin ang bagay na kailangan niyang gawin sa asawa.

“Ano’ng kailangan kong gawin para makatulong, Boss?”

“I need to get her drunk.”

“Lalasingin natin si Ms. Ane?”

“Yes.”

“Bakit, Boss?”

“Ano pa ba sa tingin mo? I need to get her pregnant.”

Napasinghap si Mayeng. “Baka mapahamak ka, Boss?”

“Bahala na. Nakahanda na akong harapin ang konsekwensya sakaling hindi maging pabor
sa akin ang kalalabasan ng plano.”
Napabuntong-hininga na lang si Mayeng. “Sige, Boss, akong bahala.”

_____

“BIRTHDAY mo ba talaga?” hindi makapaniwalang tanong ni Anemone kay Mayeng. Kaka-

close lang nila ng shop at nasa receiving area, nagkakape habang inaayos ang mga
orders na for delivery sa weekend.

“Oo, Ma’am, at hindi ko pa po nararanasang i-celebrate ang birthday ko sa tanang-

buhay ko,” malungkot nitong sambit.

Tinitigan niya si Mayeng. She was acting strange lately. Sa pagkakakilala niya
rito, hindi ito ang tipong nagpapaawa para manlimos ng simpatya. Kung sasabihin
nitong pulis ito, security, o bodyguard ay maniniwala pa siya. Mayeng was always
tough. Noong aplikante palang ito ay sinabi nito sa kanya na mag-isa nitong
tinaguyod ang pag-aaral. Na marami itong pinapasok na part-time job para lang
matustusan ang mga bayarin. She was really impressed that was why she chose to hire
her.

“Saan mo ba gustong mag-celebrate?”

“Sa Club Axis, Ma’am.”

Tumaas ang mga kilay niya. The place instantly rang a warning bell in her head.
Alam niyang co-owner si Nazaron sa naturang lugar. The other owner was Alpheus, one
of his buddies.

Huminga siya nang malalim. “ No clubbing tonight, Mayeng. May trabaho bukas.”

Pinagsalikop ni Mayeng ang dalawang kamay at halos lumuhod pa sa harapan niya.

“Please, Ma’am, pagbigyan mo na ako. Kahit ngayon lang. Kahit ito na ang una at
huling request ko.”

“Bakit gustung-gusto mo sa Club Axis?”

“Dahil nandun ang crush ko, Ma’am!”

Napailing na lang siya. “Malaki talaga ang pagkakagusto mo kay Nazaron. Paano
kung…” Tumikhim siya. “Paano kung malaman mong hindi na pala siya single?”

“Kunwari may asawa na siya? Iyan ba ang tinutumbok mo, Ma’am?”

Tumango siya. “Oo. Kunwari… may asawa na siya, ano ang mararamdaman mo?”

“Kahit may isang dosenang anak pa siya, Ma’am, ayos lang sa akin. Nasa kanya pa rin
ang suporta ko.”

“Ahhh.”

“May tanong din ako sa ‘yo, Ma’am. Kunwari ikaw ang asawa—”

Hindi pa man nito natatapos ang sasabihin ay nasamid na siya sa sariling laway
dahil sa nahuhuluan na niyang tanong ni Mayeng sa kanya. She grabbed her bottled
water and took a huge gulp.

“Okay lang po kayo, Ma’am Ane?”

“Yes, I’m okay.” She was hoping against hope na sana ay kalimutan na nito ang
sinasabi kanina pero sa malas ay nagpatuloy ito.

“So, Ma’am, kunwari ikaw ang asawa ni Nazaron Altieri, ilang anak ang gusto mong
ibigay sa kanya?”

Minasdan niya si Mayeng. Wala naman itong alam sa totoong ugnayan nila ni Nazaron.
Hindi naman siguro masama kung isipin niya ang bagay na iyon at sagutin nang totoo
sa loob niya.

She sighed. If Nazaron had not rejected her love for him before, if he had not
abandoned her after the wedding, ilang anak na kaya ang mayroon sila ngayon?

“I want a big family, Mayeng. Nag-iisang anak lang ako at madalas kong naiisip noon
na siguro mas naging masaya ako kung may mga kapatid ako. Kaya kung ako ang
magdedesisyon, gusto ko ng maraming anak. Sana kambal ang una kong ipagbuntis. Tas
gagawa ulit kami ng asawa ko ng tatlo pa,” kuwento niya, nakamasid sa kawalan. Alam
ng Diyos kung gaano siya kasabik na magkaroon ng sariling mga anak. Pero posible pa
kayang ibigay sa kanya ang kahilingan niyang iyon?

_____

KUMUYOM ang mga kamao ni Nazaron nang marinig ang boses ng asawa sa kabilang linya.
Mayeng called him up. Pasekreto nitong pinarinig sa kanya ang usapan nito at ni
Anemone.

“I want a big family, Mayeng. Nag-iisang anak lang ako at madalas kong naiisip noon
na siguro mas naging masaya ako kung may mga kapatid ako. Kaya kung ako ang
magdedesisyon, gusto ko ng maraming anak. Sana kambal ang una kong ipagbuntis. Tas
gagawa ulit kami ng asawa ko ng tatlo pa.”

His jaw tightened because it pained him to hear his wife say these things. Dahil
hindi niya naibigay sa asawa niya ang gusto nito—maayos na pamilya at mga anak. He
was so selfish. Inisip niya lang ang sarili niya noon. Hindi niya man lang inisip
kung ano ang saloobin ni Anemone.

“Boss, nandiyan ka pa ba? Ang galing ko, ano? Pinataob ko lang ang phone ko sa
mesa. Narinig mo ba ang sabi ni Ms. Ane? Gusto niya ng maraming anak. Mapapalaban
ka, Boss. Uminom ka na ng supplements pampatibay ng tuhod para maayos ang
performance.”

“Mayeng! Baka marinig ka ni Ane.”

“Nasa-banyo siya, Boss, don’t worry.”

“Alright, punta na kayo rito. We will be at the VIP room.”

“Noted!”

CHAPTER 37

Hindi nakaligtas sa mga mata ni Nazaron ang bahagyang pag-urong ni Anemone nang
makita siya sa loob ng VIP room. Inikot nito ang tingin sa kabuuan ng silid at isa-
isang tinitigan ang mga tao sa loob. His friends were in attendance—Alpheus, Zeki,
and Cazcoe.
“Ano ang ginagawa ng mga iyan dito?” tanong ni Anemone kay Mayeng na malinaw niyang
narinig dahil nakaupo siya malapit sa pintuan.

“Ma’am, nakasalubong ko kanina sa baba si Mr. Altieri at nag-request akong samahan

tayo sa pag-celebrate ng birthday ko. In-offer nila ang VIP room, tatanggi pa ba
ako? Okay naman sa iyo, 'di ba Ma’am? Magkakilala naman kayo ni Mr. Altieri.
Tinulungan ka pa nga niya sa event.”

Namilog ang mga mata ni Anemone at hinila palapit ang assistant. “Kailan mo
nakasalubong si Nazaron? Magkasama naman tayong dumating dito, ah?”

“Nag-CR ka kanina, Ma’am, nakalimutan mo na ba?”

Ngumiwi ito at tumango nang maalalang nag-CR nga pala ito.

"H-hindi ako komportable, Mayeng."

Napailing siya. She did not even have to say it. Malinaw na malinaw niyang nakikita
ang pagkailang at pangingimi nito.

Pinagsalikop ni Mayeng ang dalawang kamay at pinapungay ang mga mata. "Ma'am,
pagbigyan mo na ako. Ngayon lang ako nabigyan ng pagkakataong makasama ang crush
ko. Promise, uuwi agad tayo."

Nagbuga ito ng hangin. "Sige na, pero uuwi agad tayo, ha?"

"Promise!"

“Sit here, Ane,” aniya sa asawa at iminosyon ang espasyong nireserba niya para
rito.

Nag-iwas ito ng tingin at nanghaba ang leeg sa paghahanap ng bakanteng upuan.

“Ma’am, huwag ka nang mahiya. Hindi naman ako selosa.” Marahang itinulak ni Mayeng
si Anemone palapit kay Nazaron at sapilitan itong pinaupo. He smiled secretly and
made a mental note to double Mayeng’s bonus.

Anemone wore a white sleeveless top and jeans. Hinubad niya agad ang coat at
ipinatong sa likod ng asawa.

“I’m okay, Naz—”

“Please, wear it. Malamig dito. I don’t want you to get sick.”

“S-sige. Salamat.”

In-unat niya ang mga kamay pero ang totoo’y pasimpleng isinampay ang mga braso sa
likod ng upuan ni Anemone.

“Ang kamay mo,” saway nito sa kanya.

“Nangangalay, eh.”

“Huwag ako, Naz, alam ko iyang ginagawa mo.”

He looked into her eyes intently. Tumikhim si Ane at nag-iwas ng tingin. He saw her
throat moved and it amused him that he still had that effect on her. “Here.” Inabot
niya kay Ane ang baso ng alak.
Umiling ito. “Hindi ako puwedeng uminom. May trabaho pa kami ni Mayeng bukas.”

Agad siyang nabahala. What if she refused to drink? Masisira ang plano niya. Hindi
puwede. Hindi siya papayag na mailayo ito ng ama niya sa kanya. Silently panicking,
he glanced at Mayeng, asking for help. Pasimple itong tumango at kinuha ang baso ng
alak.

“Ma’am, ngayon lang po. Para sa akin. Birthday ko naman, eh.”

“Mayeng,” saway nito sa assistant.

Inisang lagok ni Mayeng ang laman ng baso. “Kung hindi ka iinom, Ma’am, ako na lang
ang iinom ng parte mo bahala nang gumapang ako palabas mamaya sa sobrang
kalasingan,” banat nito, may himig pangungunsensya.

Umangat ang isang sulok ng mga labi niya. Magaling talaga si Mayeng lalo na nang
makita niyang bumakas ang pag-aalala sa mukha ni Anemone.

“Sige na, isa lang, akina.”

Inabot niya rito ang baso at inibos agad nito ang laman niyon.

“Tara na, Mayeng, umuwi na tayo.”

“Ma’am, wala pa tayong sampung minuto rito.”

Huminga ito nang malalim, hindi malaman kung ano ang gagawin.

“Mauna ka na po, Ma’am, kung ayaw mo talaga akong samahan dito.” Kunwari ay
nagtatampo ito.

He really was close to chuckling. Why the little rascal was really good at
affecting people’s emotions.

Bumuntong-hininga si Anemone at ipinatong sa mesa ang sling bag na ayaw nitong

bitiwan kanina. “Fine, Mayeng, pagbibigyan kita dahil birthday mo at dahil first
time mong mag-celebrate ng kaarawan.”

Naubo siya sa sinabi ni Ane at naibuga ang iniinom. What did she say again? First
time nag-celebrate ng birthday ni Mayeng? If only Ane knew, kulang na lang
imbitahan nito ang buong baranggay kada taon.

“Man, you okay?” tapik sa kanya ni Cazcoe.

“Yes.”

“Hey, can I talk to you for a sec?” tanong sa kanya ni Alpheus.

Tumayo siya at lumayo sila saglit.

“Tell me, how many glasses before your wife becomes little sleeping beauty?”

Sumulyap siya sa asawa. Dalawang baso na ang napilit dito ni Mayeng. “Honestly? I
don’t know. We’re not really drinking buddies.” He sighed. “Guess we’ll just have
to wait.” Sumulyap ulit siya kay Ane. Bahagya nang namula ang mga pisngi nito. So
cute.

“Are you sure about this? Puwede ka pang umatras.”

Bumuntong-hininga siya. “Looking at my wife now, I just realized that I want to
have babies with her. Siya lang ang gusto kong maging ina ng mga anak ko.”

“Ang tanong, gusto rin ba niyang mabuntis sa iyo?”

He sighed again. “Gagawin ko ang lahat para gustuhin niya. I won’t let my father
separate us, Alpheus. I need my wife and I love her so much.”

Tumango si Alpheus. “Obviously. Ngayon ka lang namin nakitang nagkaganito.” Tinapik

siya nito sa balikat. “Well, best of luck to you, man.”

_____

IBINABA niya sa kama ang pangku-pangkong asawa. He sat on the bed and gazed down at
his wife. Hinawi niya pagilid ang mga hibla ng buhok na naligaw sa mukha nito.
Pagkatapos ay hinaplos niya ang pisngi ng asawa.

“I know you will hate me tomorrow, Ane, but I am left with no choice. You can’t
leave me. I will not allow it.”

Umungol ang asawa at bahagyang gumalaw. Napatingin siya sa umawang nitong labi. And
he couldn’t stop himself from kissing her, so kiss her he did. Malambot pa rin ang
mga labi nito. And the smell of alcohol had an intoxicating effect on him.

When he pulled away, he saw his wife looking at him. Gising ito at nakatitig sa
kanya. Natutop niya ang dibdib sa pagkabigla. God, his wife almost gave him a heart
attack. “G-go back to sleep.”

“Y-you planned this, didn’t you?” tanong nito sa lasing na boses.

Napatuwid siya at akmang aatras nang pigilan siya nito sa kamay. Hindi niya
napaghandaan ang bigla nitong paghila sa kanya kaya muli siyang napaupo sa kama.
“Ane…”

“Ano nga iyong sabi mo noon sa akin? Oh, I remember! You said you have never shoved
your c*ck in a not so accommodating p*ssy. Ang sabi mo mahirap makipagtalik kung
ang pinapasok mo ay parang kuweba ng cactus.”

Napangiwi siya. Paano ba nito nakukuhang alalahanin ang tungkol sa cactus gayung
lasing ito?

“L-lasing ka ba?” tanong niya.

“Nakainom lang.” Then she grinned like a naughty demoness. “Where’s the AC? Sobrang
init dito. Turn it on!”

It’s already on. Lasing nga ito. Hinawakan niya sa magkabilang balikat ang asawa at
maingat itong hinila paupo. “Anemone…”

“Hmmm?” She was grinning and her eyes were droopy.

“Do you want to have babies with me?” masuyo niyang tanong kay Ane kahit na alam
niyang lasing ito.

“Babies? With you?” Sumimangot ito. “Imposible. Ayaw mo namang magkaanak sa akin.
You hate me, Naz. You hate me so much,” she said bitterly.

Pumulso ang panga niya nang makitang gumuhit ang sakit sa magandang mukha ng
kanyang asawa. Kinabig niya ito at pinagdikit ang kanilang mga noo. “I’m sorry,
Ane. I’m really, really sorry.”

Nagulat siya nang dampian nito ng halik ang mga labi niya. “Bakit ang guwapo mo pa
rin hanggang ngayon?”

Napangiti siya. “Because I do not want my wife to lose interest in me.”

“Your wife? Sino siya?” Nalito na ito sa kalasingan.

Pinindot niya ang ilong nito. “It’s you, honey.”

Tinuro nito ang sarili. “Ako ang asawa mo? No, no, mister.” Itinaas nito ang kamay
kahit hindi nito suot ang wedding ring nila. “I am already married.”

Muli siyang napangiti. “Guwapo rin ba ang asawa mo?”

“Yes! Pero kahit naman hindi siya guwapo, mamahalin ko pa rin siya. Dahil hindi ko
naman siya minahal dahil sa hitsura niya. Minahal ko siya dahil siya si Nazaron
Altieri. Dahil mabait siya sa akin noong mga bata pa kami. Dahil palagi kaming nasa
ilog at marami siyang ikinukuwento sa akin. Mahal na mahal ko siya dati pero hindi
niya ako mahal.”

“He loves you now. Listen to me, he will move heaven and earth just for you.”

“Inabandona niya ako.” Humikbi ito. “Pabalik-balik ako ng Maynila para lang makita
siya pero paulit-ulit niya akong tinataboy. Galit na ako sa kanya ngayon. Gusto ko
na siyang makalimutan.” Kinusot nito ang mga mata at patuloy na umiyak.

“Shush. Hindi siya papayag na kalimutan mo siya.” Ikinulong niya ang mukha ng asawa
sa kanyang mga palad at pinahid ng hintuturo ang mga luhang naglandas sa pisngi
nito.

“Why do you know so much, mister?” Kinubkob nito ang mukha niya at pinakatitigan
siyang mabuti. “Are you Nazaron?”

“Yes, honey.”

Lumawak ang ngisi nito. “It’s really you! Kiss me, Naz,” sambit nito sabay pikit ng
mga mata.

“I’ll ask you again, Ane. Do you want to have babies with me?”

The woman grinned and kissed him fully on the mouth. “Yes.”

“Alam kong lasing ka ngayon, Ane, pero—” Bumuntong-hininga siya. “Please, I beg
you, do not regret this tomorrow.”

“I won’t, Naz. Halikan mo na ako.”

CHAPTER 38

Nazaron planted a soft kiss on Ane’s toe, to the ball of her foot, her instep, her
ankle, and heel. He missed her so much. His lips crawled to her shin and calf, to
her knee, and to her inner thigh. Napaungol ang asawa. Lalo na nang umakyat ang mga
labi niya sa tiyan nito at pinagapang iyon sa gilid ng dibdib nito.

“Nazaron…”
“Hmmm?”

“Touch me here.” Nagkusa itong abutin ang isang kamay niya at ipinatong iyon sa
isang dibdib nito.

He did not fail her. Awtomatikong humaplos ang mga palad niya sa bahaging iyon ng
katawan nito. It delighted him even more when Ane curved her back and let out a
long moan.

He continued to touch and sensually played with her breasts, and the skin around
the sensitive tips. Then, he sought one n****e and suckled it while his thumb
played with the other. He could feel her rosy tips becoming harder as he played
with them longer. Dama niya rin ang walang tigil na pagliyad ng katawan nito dahil
sa ginagawa niya.

“Where do you want me to touch you next?”

“Between my thighs, Nazaron,” tugon nito, namumungay ang mga mata.

He smiled down at her then allowed his hand to feel the dampness between her
thighs. His wife was so wet. Nakaramdam siya ng kakaibang kasiyahan sa kaalamang
masidhi pa rin ang epekto niya sa asawa.

“Let me love you tonight, Ane. Let me explore your body…”

Tumango ito at ipinikit ang mga mata. Mas lalo nitong ibinuka ang mga binti bilang
pagbibigay pahintulot sa kanya.

His finger rubbed up and down her slit, oozing with love cream. A few times, he
would deliberately sink his middle finger into her p*ssy. And everytime, Ane would
let out a long moan.

Matiim niyang pinakatitigan ang asawa. It had been so long since he saw her writhe
and moan under him. Kakaibang init ang lumukob sa dibdib niya. Kakaibang init na
may kalakip na ibayong saya.

I want to be with you, Ane. I want you to be mine forever, anang tinig sa likod ng
isipan niya. He knew that his wife was the one thing in the whole world that would
always be precious to him and he wouldn’t let others have her. Mahal na mahal niya
ang asawa niya.

If not giving up on their marriage after being an A-grade arsehole for years would
make him selfish, then fine, he was willing to be called exactly that—selfish. Pero
hindi niya bibitiwan ang asawa niya at ang kapirasong papel na tanging nagtatali
rito sa kanya. He would make Anemone fall in love with him again. Kahit gaano pa
kahirap at kahit gaano pa katagal ang ipaghihintay niya.

“I love you, Ane. I’m sorry if I need to be selfish again.”

“Ano’ng sinasabi mo?” tanong ni Ane, nakangiti.

He carefully spread her legs wide and kissed her lips while easing his c*ck into
her p*ssy. The kind of warmth that welcomed him almost drove him to the edge of
bliss. This was the kind of warmth that he was so reluctant to give up before, kaya
naulit nang naulit ang pagtatalik nila noon ni Ane.

Now, he understood why. Only Anemone could make him feel so alive and feel so happy
during sex. It was not even about the f*cking, it was the feeling of being
extremely satisfied and happy with her. Only her.
Anemone made him happy.

He pushed deeper into her, wanting to hear her cries of pleasure. He rocked her
body wildly. He wanted to give her a mind-blowing orgasm. He wanted her to c*m with
him.

Anemone held her tighter, digging her nails on his back as he pounced in and out.

Nang malapit na niyang maabot ang sukdulan ay kinubkob niya ang mukha ng asawa at
tinitigan ito sa mga mata. “Have babies with me, okay?” mainit niyang sambit. “Sa
akin lang. Ako lang ang puwedeng maging ama ng mga anak mo.”

Gumuhit ang ngiti sa mga labi ni Anemone at habang nakatitig din sa kanya ay
tumango ito.

Emotions exploded in his chest and spread fast like wildfire. Binilisan niya lalo
ang paggalaw at kasabay ng asawa ay narating nila ang dulo ng init. At nang humupa
na ang init ay mainit niyang niyakap ang asawa at hinagkan sa noo. “Mahal na mahal
kita, Ane.”

_____

UMUNGOL si Anemone at sinapo ang ulo. The hangover wasn’t that bad. Kaunti lang ang
pagkirot ng sentido niya. Gumalaw siya at ipinaling ang ulo pakaliwa hanggang sa
parang bulalakaw na bumagsak sa kanya ang mga nangyari sa Club Axis. Nanigas siya,
dahan-dahang nagmulat at kamuntik nang mapasigaw nang ang mukha ng asawa ang
tumambad sa kanya. Inilibot niya ang tingin sa paligid. Sigurado siyang nasa silid
sila ni Nazaron sa condo nito.

Napadako ang mga mata niya sa pader at nakita niya ang nakakuwadrado nilang litrato
ng asawa na kuha noong kasal nila. Gustong magsikip ng dibdib niya. Muling tumuon
ang mga mata niya sa natutulog na asawa.

Nazaron was sleeping like a baby. Nakapaling din ang mukha nito paharap sa kanya.
Nakagat niya ang ibabang labi para pigilin ang pag-alpas ng marahas na singhap.
Napatingin siya sa hubad na dibdib ng asawa at sa sarili niya. Sumilip siya sa
ilalim ng kumot at nanlumo. They were both naked and on the same bed. Alam na niya
kung ano ang nangyari.

And she wasn’t that drunk last night anyway to not remember what happened.

Have babies with me, okay? Sa akin lang. Ako lang ang puwedeng maging ama ng mga
anak mo.

Napapikit siya nang maalala ang mga salitang sinambit ni Nazaron. He wanted to make
her pregnant. Pinagmasdan niya ulit ang asawa. Himbing na himbing pa rin ito.
Pagkatapos ay wala sa loob niyang nahaplos ang tiyan. “Nakabuo ba tayo?” Hati ang
damdamin niya. She caressed his face and traced the bridge of his nose with her
forefinger. She remembered how he pleasured her last night. Ingat na ingat ito sa
kanya.

Then her gaze went to his hands. Natutop niya ang dibdib nang makitang suot nito
ang wedding ring nila. Maingat niyang hinaplos ang singsing sa daliri nito. Yes, it
was their wedding ring.

Huminga siya nang malalim at matapos ang ilang minutong pakikipagtitigan sa kisame
ay walang ingay na niyang pinulot ang mga damit at tahimik na nagbihis. Hindi niya
kayang harapin si Nazaron ngayon. Hindi niya alam kung ano ang sasabihin dito.
Inilang hakbang niya lang ang pinto at sinubukang buksan pero kahit anong gawin
niya ay naka-lock pa rin iyon.

Nalito siya nang makita ang itim na hugis kahon sa ibabaw ng handle ng pinto. Smart
lock?

“I knew you would try to run away so I had it installed.”

Napaigtad siya nang marinig ang boses ni Nazaron. Nakaupo na ito sa kama at
nakasandal sa headboard nang lingunin niya. He wasn’t smiling but he wasn’t also
frowning. His eyes were intent on her. Napakaguwapo nitong tingnan kahit magulo ang
buhok nito at bahagya pang namumula ang balat. His lips looked especially enticing
in the morning. Parang napakasarap magpahalik dito.

Pinagalitan niya ang sarili. Kagabi lang ay alipin siya ng mga halik at haplos ng
asawa pero kung bakit nauuhaw pa rin siya kapag natititigan ito ngayon? “Lalabas pa
rin ako,” pagmamatigas niya.

“Sure, I’d love to watch you try.”

Nagbuga siya ng hangin, nag-iinit ang magkabilang pisngi. “Ano ba ang gusto mo?
Palabasin mo ako!”

Hindi na nag-abalang takpan pa ni Nazaron ang sarili. Basta na lang itong bumaba ng
kama at humakbang palapit sa kanya. He looked unconquerable as he walked with those
strong legs of his. Napadikit tuloy siya sa pinto. She remembered how those legs
moved as he pounced in and out of her last night. Muli niyang kinastigo ang sarili.

“I already told you what I want, wifey," anito, itinukod ang isang kamay sa pinto.

“A-ano?”

He inched closer and touched her face. “I want to have babies with you.”

“Tigilan mo nga ako, Naza—” Napatili siya nang pangkuhin siya ng lalaki at ibinalik
sa kama. Dumagan agad ito sa kanya at siniil siya ng halik. “Naz—”

“I’m sorry but I don’t think one night is enough to get you pregnant. We have to
make sure, wifey.”

“Paano kung ayaw ko?”

“I have the whole day to make you want it, my dearest wife. You can’t escape me
anyway.” He smiled at her then kissed her again.

CHAPTER 39

“Galit ka ba?” tanong ni Nazaron sa asawa. Inilapag niya ang tray ng pagkain sa
kama. Naghiwa lang siya ng mga prutas at nagtimpla ng gatas.

Nakasandal si Anemone sa headboard at nakatingin sa kanya. Hindi ito umiimik.

Inabot niya ang kamay ni Ane at hinila ito patuwid ng upo saka isinubo rito ang
maliit na slice ng mansanas. “Kumain ka na, Ane. We have to keep the baby healthy.”

Sumimangot ito. “Baby agad? Tingin mo may nabuo na?”

“I am confident that you will deliver our first born 9 months from now.”

“Hindi ka ba natatakot na ipakulong kita?”

“You do that, if you so desire. Haharapin ko. If you want to get rid of me, it’s
either you send me to jail or kill me.”

Umismid ito pero hindi naman galit ang tono ng boses nang magsalita. “Siraulo.
Bakit ganiyan ka na ngayon?”

Tumiim ang mga titig niya sa asawa saka huminga nang malalim. “Ikaw ang dahilan
kung bakit nagkakaganito ako. You have made my heart restless and have made me go
after you like a mad man. Nasabi ko na sa iyo, ‘di ba? Mahal na mahal na mahal
kita, Ane.”

Pinagkrus ng babae ang mga kamay nito sa dibdib at nag-iwas ng tingin. “Alam ko.”

Kulang ang sabihing nagulat siya. “N-naniniwala ka na sa akin?”

“Inilaglag ka na ni Mayeng sa akin.” Ikinuwento nito ang nangyari nang nakaraang

gabi sa VIP room ng Club Axis.

“Hey, can I talk to you for a sec?” tanong ni Alpheus kay Nazaron.

Napatingin si Anemone sa dalawang lalaki nang tumayo ang mga ito at lumayo saglit.
Hindi niya mapigilang titigan ang asawa mula sa kinauupuan niya. He looked bothered
and worried but at the same time determined.

Lumingon siya kay Mayeng na nahuli niyang nakatingin sa kanya. Nag-iwas agad ito ng
mukha nang magtama ang mga mata nila.

She exhaled roughly and decided to confront her assistant. Umisod siya palapit
dito. “Mayeng, magsabi ka ng totoo. Bakit mo ako dinala rito?” pabulong niyang
tanong dito para hindi marinig nina Cazcoe at Zeki.

“Birthday ko, Ma’am,” mabilis nitong sagot.

Pinaningkitan niya ito ng mga mata. “Nakalimutan mo na bang may pinasagutan ako sa
iyong personal data sheet noong unang araw mo sa shop? May birthdate mo d’un at
sigurado akong hindi ngayong araw ang birthday mo.”

Namutla si Mayeng. “Ma’am…”

“Sumama ako rito dahil gusto kong malaman kung ano ang plano mo. Matagal ko nang
alam na ikaw ang nagdidikit ng mga note pads sa comment wall galing kay Nazaron.
Akala ba ni Nazaron hindi ko alam na na-hack niya ang files ko sa shop? I am not
stupid, Mayeng. Ni-review ko ang files maging ang CCTV footages at nakita ko ang
mga ginagawa mo. Alam kong magkakilala talaga kayo. Ang gusto kong malaman ngayon
ay kung bakit dinala mo ako rito?”

Lumaylay ang mga balikat nito dahil wala na itong malusutan. Namamawis ang noo nito
sa kaba. Hindi ito mapakali sa kinauupuan. Hanggang sa nagdesisyon itong umamin na.
“Patay ako nito. Pero sige na, sasabihin ko na ang totoo.” Nagbuga ito ng hangin.
“Baliw si boss sa iyo, eh. Gusto ka niyang mapaibig ulit. Natatakot siyang ilayo ka
ni Señor Giuseppe sa kanya kaya kahit ang unang plano ay pakasalan ka ulit, uunahin
na raw muna niya ang honeymoon.”

Tumaas ang mga kilay niya. Marami pang ikinumpisal sa kanya si Mayeng pero tumatak
sa isipan niya ang balak ni Nazaron na buntisin siya kaya naparami ang inom niya ng
alak.

“I had the chance to get away last night but I didn’t. I got drunk, yes. Pero hindi
ako sobrang lasing. Kailangan ko lang ng pampalakas ng loob,” ani Anemone matapos
magkuwento.

Natulala siya, walang maapuhap sabihin sa loob ng kung ilang segundo. “So, you mean
you gave yourself to me willingly last night?”

Bumuntong-hininga si Ane. “Paano bang hindi titibok ang puso ko sa baliw na asawang
kagaya mo? You paid 1 year for the shop, you made that property consultant look
stupid in front of me. Akala mo talaga maniniwala akong napakamura ng renta ko sa
shop at pagkakakuha ko sa bahay?”

“Bakit hindi mo sinabing alam mo?”

“Gusto kong i-enjoy ang bunga ng kabaliwan mo. Gusto kong malaman kung ano pa ang
kaya mong ibigay. I wanted to enjoy the things and services that you were willing
to give without thanking you. I thought giving me so much but not getting anything
in return will make you suffer. Galit ako sa iyo dahil binalewala mo ako noon kaya
gusto kong parusahan ka. Hindi ko akalaing kuntento ka nang magbigay nang walang
hinihintay na kapalit.”

A tiny smile curved his lips. “And here I was, thinking I’m the unforgiving one,”
he said jokingly. Mayamaya ay sumeryoso ito. “Pero ginagawa ko naman ang lahat para
itama ang mga pagkakamali ko, ‘di ba?”

Ngumiti si Ane at tumango. “Kaya nga nandito ako ngayon… kasama ka.”

“Oh God, thank you! Mabigat sa pakiramdam ang isiping pinilit kong may mangyari sa
atin habang lasing ka, alam mo ba?” Itinabi niya ang tray ng pagkain at niyakap
nang mahigpit ang asawa. “You are my first love, do you know that?”

“Malay ko,” biro nito.

“You are, Ane. My heart will only love one woman. At ikaw iyon. Funny that I have
to lose you first to finally understand love. Marami akong nakilalang mga babae,
pero nag-iisa ka sa puso ko. Kung naiba ang paraan ng pagkakakilala natin, I’m sure
that I’d still fall in love with you. Kagaya ngayon. Natagalan lang dahil isa akong
malaking hangal pero sa huli ay iibig at iibig pa rin ako sa iyo.”

Humigpit ang pagkakayakap sa kanya ni Anemone. “Nazaron, may sasabihin ako sa iyo.
Can you keep a secret?”

Tumango siya, sapo pa rin ang likod ng ulo ng asawa.

“I am still in love with my husband.”

_____

PARANG tangang nakapangalumbaba si Nazaron sa gilid ng kama, titig na titig sa

maamong mukha ng natutulog na asawa. They spent the whole day making love and yet
the desire to pleasure and satisfy her was still intense. He caressed her cheek,
silently watching the little movements of her lashes.

Bumuntong-hininga siya. “My wife is still in love with me..." He sighed happily. "I
love you more, Ane,” sambit niya kahit alam niyang tulog ito. Amazing how his wife
was able to reach the core of his heart.
Alam niyang napatawad na siya ng asawa pero hindi niya sigurado kung buo na ulit
ang tiwala nito sa kanya. “Forgiving does not mean trusting… I promise I will work
hard on getting back your trust, Ane. Gagawin ko ang lahat para maging karapat-
dapat ako sa pagpapatawad at pagtitiwala mo.”

Gumalaw ang asawa at dahan-dahang nagmulat ng mga mata. Kumunot ang noo nito nang
matitigan siya. “Ano’ng ginagawa mo?”

“Watching you sleep.”

“Gising na ako. Puwede ka nang tumigil sa kakatitig sa akin. Naiilang na ako sa

iyo,” nakangiti nitong sabi.

Ngumiti siya at inilabas ang kapirasong papel na inilapag niya kanina sa bedside.
Inabot niya iyon kay Anemone.

“Ano iyan?”

“Kailangang sundin ang mga nakasulat diyan.”

Tumaas ang kilay ng asawa pero binasa nito ang nakasulat sa papel. “1. Curfew at
8PM, 2. Not allowed to be in the same room alone with the opposite sex, 3. The
spouse has to be informed of your whereabouts, 4. Not to deny marital status, 5.
Not to remove the wedding ring.” Napailing si Anemone, hindi malaman kung tatawa o
mamamangha. “Seryoso ba ‘to? Paano kung tumanggi akong sundin ang mga nakasulat
dito?”

He smiled then his eyes, that seemed to see through her soul, focused on her.
“Hindi para sa iyo iyan.”

“Huh?”

Kinuha niya ang papel at isinuksok sa bulsa. “Para sa akin ito.”

Namilog ang mga mata nito. “Curfew at 8? Hindi ka ba busy sa opisina?”

“I am but I will always find a way to come home on or before 8.”

“Not allowed to be in the same room alone with the opposite sex? Paano kaya iyan?
Baka nakakalimutan mong babae ang sekretarya mo?”

“Minerva is an exemption. She’s happily married and with kids. Siyempre puwede rin
kapag meeting or client appointment.”

Pinukol siya ng hindi naniniwalang tingin ni Anemone.

“Fine. I can tolerate being in the same room alone with the opposite sex if and
only if that opposite sex has no malicious intent or whatsoever. And anyway, number
3 states that I have to inform you of my whereabouts. Kaya malalaman mo rin ang
lahat ng ginagawa ko at kung sino ang mga nakakausap ko maliban na lang kung…”
Sadya niyang ibinitin ang lintanya.

“Maliban na lang kung ano?”

“Kung selosa ka pa rin kagaya ng dati,” he teased.

Tumawa ito. “Hindi na ako katulad ng dati. Nagbago na ako.”

Natigilan siya at napatitig sa asawa. He wanted to tell her that the new Anemone
was scaring him. He was scared that she would leave him because she didn’t need him
now. Nakikilala na ang mga gawa at talento nito. She had indeed bloomed into a
magnificent butterfly. And the butterfly didn’t need anything else. Katulad ng
paru-paro, hindi na nito kailangan ng kahit ano o sino para iparamdam na maganda
ito. She was already enough.

“Kahit nagbago ka na, puwede ka pa rin bang maglaan ng lugar sa puso mo para sa
akin?”

Natulala ang asawa nang maingat na humaplos ang kamay niya sa pisngi nito. His
hands were cold. If truth be told, he was really afraid that seeing his wife on his
bed might be just a dream.

Anemone was like a precious gift given to him a long time ago that he refused to
unwrap and when he finally did, he knew that he couldn’t be without it anymore.

“B-bakit ang lamig ng kamay mo?”

He let out a low, nervous chuckle. “Natatakot akong baka bigla ka na lang mawala.
Baka magbago ang isip mo at maisip mong hindi ako karapat-dapat na patawarin. Sabi
mo nga hindi ka na katulad ng dati. The thought of losing you again is killing me.”

Inabot nito ang kamay niyang nakahaplos sa pisngi nito at marahang pinisil. Ngumiti
ito. “Hindi ako mawawala sa iyo hanggang hindi mo ako binibigyan ng dahilang gawin
ang bagay na iyon. At mas lalong mahihirapan akong lumayo kung nakapagdeposito ka
na.”

“Deposito?”

She held his hand and placed it over her tummy. “Didn’t you say you want to have
babies with me? So, was it deposit or withdrawal?”

Gumuhit ang malapad na ngiti sa labi niya. “I would never withdraw, honey. Besides,
it’s too hard to withdraw when we’re doing it raw.” He sat on the bed. Yumuko siya
at inilapat ang labi sa leeg ng asawa. He sucked her skin to leave his love mark.
Napaungol si Anemone at yumakap sa kanya.

Tuluyan na siyang kumubabaw dito at siniil ng halik sa labi ang asawa. Napakalambot
ng labi ni Ane. Kailanman ay hindi siya magsasawang halikan ito. Hindi minsan man
nawaglit sa isipan niya kung gaano katamis ang mga labi ng babaeng pinakasalan niya
kahit na ilang taon na ang lumipas.

“I love kissing you, do you know that?” tanong niya rito sa pagitan ng mga halik.

“Hmmm.”

“I really do. Please tell me that only I can kiss you like this. Please tell me
that you are mine. Please… I won’t let you go whatever may come.”

Tumango ito. “I promise.”

“Pareho nating susundin ang ikaapat at ikalima sa isinulat ko dahil hindi puwedeng
ako lang. 4- We won’t deny our marital status and 5- from now on, Mrs. Altieri, you
have to wear your wedding ring. I’m already wearing mine and I shall wear this
forever.”

CHAPTER 40
For the nth time, Nazaron glanced at his watch. 7:30PM. Kailangang makauwi na siya
bago mag-alas ocho. Pero napakabagal ng pag-usad ng meeting. He had been inside the
board room for 3 hours already.

Tumikhim siya at bumaling sa sekretaryang nasa kaliwa niya. “I need to be home by

8,” pabulong niyang sabi kay Minerva.

“May dalawang presentation pa, Sir. I think we can close the meeting around 10.”

“10!” Pilit niyang kinalma ang sarili matapos manlaki ang mga mata. Unang araw
palang mukhang hindi na niya matutupad ang curfew. Umiling siya at muling bumaling
kay Minerva. “I need to go home. Send me the minutes of the meeting. I'll read it
first thing tomorrow.”

“Pero, Sir—”

He stood up. “Something came up, I need to leave now. If there are things that have
to be clarified further, just tell my secretary.” Ikinumpas niya ang kamay.
“Continue with the presentation.”

Pagkalabas niya ng board room ay kaagad niyang tinawagan ang asawa.

“Bakit napatawag ka?” tanong nito.

“Kakatapos lang ng meeting. Si Minerva lang ang babae. Pauwi na ako ngayon.”

“Good to know. Drive safely.”

Ngumiti siya at tinapos na ang tawag. He got in his car and drove home. Pero hindi
sa condo niya kundi sa bahay ni Anemone. Wala pang beinte minuto ay nasa tapat na
siya ng gate nito.

“Ano’ng ginagawa mo rito?”

“I want to see you. Miss na kita. Can I spend the night here with you?”

Tumaas ang kilay nito. “Naninigurado ka sa deposito mo?”

He chuckled. “Gusto lang kitang makasama.”

Napailing na lang si Anemone at binuksan ang gate. Pagkapasok niya ay mabilis

niyang hinila ang asawa at isinandal ito sa pader. Then he kissed her as if he was
the hungriest man on earth. Gumalugad ang dila niya sa loob ng bibig nito. And his
tongue teased her own and didn’t stop until she responded to his kisses with the
same intensity and longing.

“Did you miss me too?” tanong niya sa asawa nang maghiwalay ang mga labi nila.

Tumango ito, namumula ang mga pisngi.

Hinawakan niya ang kamay ng asawa at marahang pinisil. Pagkatapos ay kumunot ang
noo nang matitigan ang mga kamay nito.

“Where’s your wedding ring, Mrs. Altieri?”

“Isusuot ko na dapat.”

He c****d a brow at her. “So, where is it?”

Inabot nito sa kanya ang singsing. Siya na mismo ang nagsuot niyon sa
palasingsingan ng asawa. “Never take it off.” He sighed and gazed at his wife’s
face. His heart felt so full and warm. “Marry me again, Ane.”

“Ha?”

“I want to marry you again. This time, I want the whole world to know that you are
mine. That you are my wife. And that no one can take you away from me. I want them
to know that I am so in love with you.”

Namula ito at napangiti. “Payag ako pero... puwede bang pagkatapos na lang ng
event?”

“What event?”

Nakangiti nitong inilabas ang papel at inabot sa kanya. “I have been nominated for
MNS Award Rookie Category. Sabi ni Señor Crisologo, ibinalik mo na raw ang suporta
mo sa samahan. Ayaw kong isipin ng mga tao na dahil sa impluwensya mo sa MNS kaya
napasama ako sa mga nominado.”

Hinila niya ang asawa at niyapos nang mahigpit sabay haplos sa buhok nito. “I don’t
want ‘us’ to be a secret anymore. Alam mo bang nakakapanginig laman ang makitang
may mga lalaking sumusubok na makipaglapit sa iyo lalo na sa shop?”

“At para namang wala kang ginagawa para mapalabas sila ng shop, ano? Malulugi ang
negosyo ko sa iyo, eh.”

“Then make me your investor.”

“Huwag na. Kaya kong ako lang.”

“Can you please be less independent for me? Para kasing wala na akong maitulong sa
asawa ko. And going back to us being open about our marital status—”

“Pagkatapos ng event, promise.”

He sighed. “Fine. But we will start planning for the wedding.” Hinagkan niya ang
tuktok ng ulo ng asawa. “I’m so proud of you, Ane.”

“Ngayon ka lang talaga naging proud sa akin?”

Her little pout made him laugh. Pinindot niya ang ilong ng asawa. “Punish me then.”

Ngumiti ito at umiling. Hinawakan nito ang kamay niya at hinatak na siya papasok ng
bahay. He was a few steps behind her. Malaya niyang napagmamasdan ang likod nito. I
have always been proud of you, Ane, he thought to himself. He’s proud of the person
she has become. She was bullied by his friends in SCC because she followed him
around like a dog wagging its tail. Magkaganoon man ay matataas pa rin ang nakukuha
nitong marka. Bukambibig ito ng mga prof. Ang totoo, there was a time when he
really envied her.

“Maupo ka muna. Iinitin ko lang ang pagkain.”

“Ang patabain ba ako ang parusa mo sa akin?” pabiro niyang tanong.

“Obligasyon kong pakainin ka dahil asawa mo ako,” sambit nito saka tumungo ng
kusina.

He was stunned for a second. Napakasarap pakinggan ng sinabi nito. Tumayo siya at
niyakap mula sa likod ang asawa na nakatayo sa tapat ng microwave oven. He kissed
the side of her ear. Pinagapang niya ang mga labi patungo sa likod ng tainga nito,
pababa sa leeg at nag-iwan ng marka.

Umungol si Anemone. “Did you just leave a kiss mark on my neck?”

He grinned against her skin. “Yes.”

“Hindi na tayo bata para gawan mo ako niyan.”

“What’s wrong with leaving a kiss mark on my wife’s neck? Gusto ko lang malaman ng
iba na may nagmamay-ari na sa iyo. At ako iyon.”

“Bahala ka nga. Sige na, maupo ka na at handa na itong pagkain.”

“Mamaya na iyan.”

“Ano’ng mamaya—”

Hindi na nito natapos ang litanya dahil pinangko na niya ito at dinala sa kuwarto.
Ibinaba niya ito sa kama at kinubabawan saka pinaliguan ng halik sa leeg at
balikat.

“Teka, hindi puwede ngayon.”

He paused and looked straight into his wife’s eyes. “Why?”

“Ahm, kuwan kasi… ah…”

“Oh! It’s that time of the month?” tukoy niya sa buwanang dalaw nito.

Tumango ito.

Bumangon siya at naupo sa gilid ng kama. Niyakap siya nito mula sa likod at
inilapit ang labi sa tainga niya. He shut his eyes when he felt the softness of
Anemone’s lips on his ear.

“I can still satisfy you, husband.”

“Ano?”

Hinila siya nito at itinulak pahiga sa kama. Hinalikan siya ni Anemone sa labi at
pinagapang ang halik sa leeg niya, sa dibdib, hanggang tiyan, at pababa pa. She
unbuttoned and unzipped his pants. Hinila nito pababa iyon.

“What are you—oh f*ck, Ane!” Napamura siya nang hawakan ng asawa ang p*********i
niya. And it was not only her hands that held his c*ck excitedly. Her mouth wanted
to take part in their private erotic party and closed around the head of his
rockhard meat. Gumalaw ang mga labi nito at tila siya mababaliw sa kuryenteng hatid
niyon sa buo niyang katawan.

“F*ck, Ane, where did you learn that?”

“Kanino pa ba? Marami kang itinuro sa akin noon. And I happen to be really good at
remembering things.” She winked at him and continued pleasuring him.

Napaungol na lang siya at sumabunot ang mga kamay sa buhok ng asawa. He thrust in
and out of her naughty mouth until his body tensed and he exploded in her mouth.
Pinanood niya ang asawa. She swallowed his juices and it was something really worth
seeing. Kasabay niyon ay ang malakas na pagkabog ng dibdib niya lalo na nang
ngumiti sa kanya si Anemone. Good Lord, I love her so much that if You take her
away from me, I will surely die, tahimik niyang anas.

_____

“ANENG…”

Napatingin si Anemone sa taong sumambit sa pangalan niya. “Luther.” Laylay ang mga
balikat nito at malungkot ang mga mata. Nakatayo ito sa pintuan ng shop. Madilim na
sa labas at wala nang customers.

“Maupo ka.” Iminosyon niya ang sofa.

“Can we talk?”

Bumuntong-hininga siya at tumango. Naupo siya sa single seater at tumingin sa

binatang nakapako ang mga mata sa ibaba.

“Ano’ng problema—”

“Mahal mo talaga siya.”

Hindi niya inaasahan iyon. And it wasn’t even a question. Hindi tuloy niya alam
kung ano ang tama at dapat na sabihin kay Luther.

He laughed bitterly, briefly. “I was a fool, wasn’t I? I thought you’d be happier

with me. Akala ko kasi nabura na ang damdamin mo para sa kanya.”

“Akala ko rin, Luther. I thought I have gotten over him. Hindi pa rin pala. I just
learned to love myself better.”

Huminga ito nang malalim at tumitig sa kanya. “Nakita ko siyang pumasok ng bahay
mo. Nakita kong hinalikan ka niya. At nakita ko ang walang pagdadalawang-isip mong
pagtugon sa mga halik niya.”

“Luther…”

“Napanaginipan kita noon suot ang puting traje de boda. Akala ko ang ibig sabihin
niyon ay magiging totoong asawa kita. Pero sa tingin ko ngayon, ang ibig sabihin ng
panaginip ko ay magkakabalikan kayo ng kapatid ko.” Luther clutched his chest and
his jaw tightened. “Mahal na mahal kita, alam mo ba? Ikaw lang ang babaeng minahal
ko. Mula pagkabata mahal na kita.”

Kumirot ang dibdib niya para kay Luther. Akmang hahawakan niya ang binata pero
itinaas nito ang kamay at payak na ngumiti.

“Please, huwag mo akong kaawaan. I don’t want the woman I love to pity me.” He
breathed in. “I love you but I am letting you go.” He tried to smile despite the
sadness in his eyes. “I’m dating Ruthie now.”

“Ha?”

“Ruthie, ang bestfriend mo noong college sa SCC.”

Hindi siya halos makapaniwala. Malaki ang pagkakagusto noon ni Ruthie kay Luther
kahit hindi ito pinapansin ng binata.
Tumayo na si Luther. “Babalik na akong Santa Catalina para makasama ko nang madalas
si Ruthie. Ang mga negosyo rito, si papa na raw muna ang bahala. Ipaabot mo na rin
kay Nazaron na wala na siyang dapat ipag-alala kay papa. Nakumbinsi ko na siyang
hayaan kang manatili rito.” He tapped her shoulder and smiled. “I’m sorry.”

“Para saan?”

“For kissing you. For saying that the note was mine, and for trying to ruin your
relationship with my half-brother.” Pagkasabi niyon ay tumalikod na ito pero bago
ito tuluyang makalabas ay may pahabol siya.

“Salamat!”

Tumango ito, hindi na nag-abala pang lumingon at tuluyan nang lumabas ng shop.

CHAPTER 41

Pangatlong beses nang hinayon ng tingin ni Anemone ang sarili sa harapan ng salamin
pero hindi pa rin nababawasan ang gatla sa noo nito.

Napangiti lang si Nazaron na kampanteng nakaupo sa kama, nakasunod ang tingin sa

bawat galaw ng asawa.

Eksasperadong nagbuga ng hangin ang babae at humugot ng panibagong damit mula sa

tokador.

“I’m guessing someone here is annoyed as hell,” he joked.

Lumingon ito sa kanya at pinukol siya ng masamang tingin. “You left leave marks
everywhere! Sa leeg ko, sa panga ko, sa balikat ko, sa braso ko, at sa iba pang
bahagi ng katawan ko! Hindi ko na alam kung paano itatago ang mga ito! Argh!”

“I just want them to know that someone owns you already, Mrs. A.” He winked at her
naughtily.

Itinirik nito ang mga mata at muling hinayon ng tingin ang sarili sa salamin. Her
pout looked really cute. Her little pout was like an open invitation for make out
session. Bumangon siya ng kama at niyakap ito mula sa likod.

“Nagpatawag ng meeting si Señor Crisologo. Hindi ako puwedeng ma-late.”

“Even if I write him a check as payment for my wife’s tardiness?”

“Nazaron! Hindi puwede at hindi naman alam ni Señor Crisologo na asawa mo ako.”

“The old man isn’t stupid, honey. I’m sure he knows already. Matagal na kaming
magkakilala at basang-basa na niya ako. Hindi pa niya ako nakitang nabaliw sa babae
kailanman, ngayon palang.” Hinawi niya ang buhok nito sa leeg at idinampi ang labi
sa balat ng asawa. “Just inhaling your scent like this makes me want to throw you
back on the bed, Ane.” Hindi na niya napigilang siilin ng halik ang leeg ng asawa.
She fought him when he sucked her neck but he held her tight and didn’t stop until
his mark on her neck was as red as a ripe apple.

“Nazaron naman, eh! Nakakainis!” pagalit nitong ingos, dinama ang leeg.
“Nahihirapan na nga akong itago itong iba, dinagdagan mo pa!”

“Then don’t hide the marks, honey. If they ask, tell them to see me.”
“Hindi pa nga puwedeng sabihin ang tungkol sa atin.”

Napaingos siya at bumalik ng kama. “The idea of still keeping our marriage a secret
is beginning to piss me off, honey. I want to be seen with you all the time. Gusto
kong nakakasama ka palagi. Gusto kong maikasal na tayong muli. And I want us to
have a baby already.” He paused then stared at his wife’s face. “Wala pa bang
laman?”

Ngumiti si Anemone at nagyuko ng ulo.

Nagkumahog siya palapit dito at hinawakan ang asawa sa magkabilang balikat. “Are we
pregnant?”

She wriggled away, grinning mischievously. Then went to her drawer. Binuksan nito
iyon at may kinuha at itinago sa likod nito.

“What’s that?” he asked excitedly.

“Hulaan mo.”

“Come on, show me already.”

Ngumisi lang ito. Niyapos niya ang asawa at inabot ang kamay na nasa likod nito
saka inagaw ang bagay na hawak nito nang mahigpit. It was a stick with a tiny
screen in the middle showing two red lines. “Is this a pregnancy test stick?”

“Yes.”

“And... are we pregnant?”

“Yes.”

Namilog ang mga mata niya, nalilito. “But your period came last--"

Kinagat nito ang hintuturo. "I lied, honey. I just want to give you oral that
time."

"You naughty vixen! So, we really are pregnant?"

"Yes!"

"Oh my, God! I knew it!” Niyakap niya nang mahigpit ang asawa. “I can hardly wait
for that event to come. Para matapos na at mahila na kita sa simbahan. I swear I
feel like I’m the happiest man in the whole world right now!” He kissed his wife
lovingly and pulled her for another gentle embrace.

_____

“YOUR style is a little off, you know,” hindi napigilang komento ng isa sa mga
nominado rin sa event ng MNS. Nakataas ang isang kilay nito at malinaw sa mukha na
hindi nito gusto ang pananamit niya.

Huminga nang malalim si Anemone at kinalma ang sarili. Kung siya ang tatanungin,
hindi niya rin gusto ang longsleeve shirt na kulay dalandan at scarf na berde na
hindi tugma ang print sa tela pero wala siyang pagpipilian. Nagmamadali na siya
kanina dahil ayaw siyang pakawalan ng magaling niyang asawa.

She tried so hard not to react to her husband’s kisses but he just kissed so good!
Ayon tuloy, hindi siya nakaalis agad at tuluyan nang nagpaangkin kay Nazaron. Ang
konsekwensya ng karupukan niya ay late na siyang dumating at hindi na siya nakapili
ng maayos na damit para ikubli ang mga marka ng asawa niya sa kanyang katawan.

Right now, she really looked weird. Hindi na nakapagtatakang ganoon na lang ang
pagngiwi ng katabi niya.

“And you are late, Miss. Rookie pa nga lang pero pa-espesyal na,” dugtong ng babae.

Hindi na siya nagkomento pa at itinuon na lang ang atensyon kay Señor Crisologo na
nasa harapan.

“By the way, someone really important called me up a few minutes ago. This person
is a co-founder of MNS and some of you might not really know this, pero kasama ko
talaga ang taong ito sa pag-tukod ng samahan. Kalaunan ay marami na siyang
inasikaso sa negosyo ng pamilya nila, being the CEO of a huge Company. Naiwan sa
akin ang pamamahala ng MNS at itong taong ito ay pinili na lang ang tahimik na
tustusan ang pinansyal na pangangailangan ng samahan. But today, he volunteered to
share a few things to motivate the nominees for the upcoming event.” Ngumiti si
Crisologo. “Hindi ko alam kung bakit sa ilang daang ulit kong pangungulit sa kanya
na magpakilala sa samahan ay ngayon lang siya nagkusang gawin ito.”

“You still talk too much, Señor,” sabat ng lalaki sa pintuan.

All eyes went to his direction. At halos sabay na napasinghap ang mga nasa silid.
The man was tall, undoubtedly handsome, and his presence alone commanded respect
without him saying a single word.

“Ang guwapo niya!” tili ng babaeng katabi.

“'Di ba siya ang CEO ng Altieri Corp?” sabat ng isa.

“Are you still single, Sir?” hindi napigilang isatinig ng isa pa.

Napatitig dito ang lalaki pero mabilis lang. Dumako sa kanya ang mga mata nito at
matiim na tumingin saka ngumiti nang matamis bago muling sumulyap sa nagsalita
kanina.

Hindi nakaligtas sa babaeng katabi niya ang tingin at ngiting ipinagkaloob sa kanya
ng lalaki. Umismid ito at pinukol siya ng tingin mula ulo hanggang paa. “Huwag mong
bigyang kahulugan ang pagtingin at ngiti niya sa iyo. Nakakatawa lang talaga kasi
ang outfit mo, Miss,” anito.

Nagkibit-balikat na lang siya.

“Are you still single, Sir?” tanong ulit nang nagsalita kanina.

The man smiled. “Before I answer that question, I would like to formally introduce
myself first. I’m Nazaron Altieri, CEO of Altieri Corporation.” Then he showed his
wedding ring finger. “Now, back to your question, the answer is no because I am
already very much married.”

Malakas na bulung-bulungan ang sumunod sa inanunsyo ni Nazaron.

“Bakit hindi namin minsan man nakita ang asawa mo? Totoo ba talagang may asawa ka
na?”

“We have our reasons for keeping our status private. But we will be renewing our
vows soon. Makikilala na ninyo ang asawa ko.” Nazaron smiled that charming smile.
“I want everyone to know that the most important person in my life is my wife and
if anyone dares to offend and hurt her, I will not forgive easily. So, please, be
careful because my wife might already be sitting next to you. Kapag pinasama n’yo
ang loob ng asawa ko, sa akin kayo mananagot lalo na at buntis siya ngayon sa
panganay namin.”

Hindi nakaimik ang mga tao sa loob ng silid. Ang iba ay disimuladong lumingap sa
paligid at tumingin sa mga katabi.

Lihim na lang na napangiti sa Anemone at pasimpleng hinaplos ang tiyan.

“Okay, enough about me and my wife.” Nagsimula nang magbahagi ng mga bagay-bagay
tungkol sa Matingkad na Sining si Nazaron. Siya naman ay buong-pusong nakinig sa
asawa at napapangiti na lang kapag naghihinang ang kanilang mga mata.

_____

“THAT is all for today. Good luck!” Isa-isa nang nagpaalam ang mga nominado sa
event. Si Nazaron naman ay inayos ang mga material na ginamit sa presentation. The
presentation was not part of his schedule for the week. Puno ang schedule niya kung
tutuusin pero nang malaman niyang may meeting ang mga nominado sa event ng MNS kay
Crisologo ay naisipan niyang pormal na ipakilala ang sarili.

He didn’t know what got into him but he really wanna see his wife as often as
possible. Lalo na ngayon na nagdadalangtao ang asawa niya.

“Anemone, please stay for a while,” tawag niya sa asawa nang akmang lalabas na ito.

“Bakit?”

He raised his brow. His eyes glittered naughtily as he stared at his wife’s
confused face. “Ano’ng bakit?” Lumapit siya sa asawa at isinandal ito sa pader.

“Sandali, baka may makakita sa atin.”

Gusto niyang matawa sa nakikitang ekspresyon ni Anemone pero gusto niya ring
umungol dahil dama niya ang pagkabuhay ng init sa kanyang katawan sa simpleng
paglalapat lang ng mga katawan nila. He was never like this to anyone before.
Minsan nga nahihirapan pa ang babaeng buhayin ang interes niya. But with Anemone,
his body instantly reacts to even the slightest sign of her—her scent, her
softness, and even to her voice.

“Nakaalis na silang lahat. Tayo na lang ang nandito pa.” Pinisil niya ang tagiliran
ng asawa na ikinasinghap nito. Nang umawang ang mga labi nito ay mabilis niyang
siniil ng halik ang asawa. He kissed her torridly. Anemone felt so soft against his
mouth and her little moans while he was sucking her tongue was arousing all his
senses. His palm slid to her nape and dug his fingers into her skin as he deepened
the kiss.

Pagkatapos ay bigla na lang bumukas ang pinto. Napaubo si Señor Crisologo at dali-
daling nag-iwas ng tingin. Sila naman ay mabilis na naghiwalay.

“Por Dios, Nazaron, bakit hindi n’yo na lang ituloy iyan sa bahay?” pabirong tanong
nito.

Natawa si Nazaron at kinabig palapit ang asawa. “I guess there’s no point in hiding
this from you now.”

“Alam ko naman na. Sa pagdalo mo palang sa gawad parangal noon at pagtatanggol mo

kay Anemone, naisip ko nang malalim ang relasyon ninyong dalawa. And when I saw
your hand with the wedding ring even before you opened up about your marital
status, alam ko na agad na asawa mo si Anemone.”

He smiled then pulled his wife closer to him. “Yes, you are right. Anemone is my
wife. For ten years now.”

“And you are planning to get married again, right?”

“Yes. After the event. Kung ako ang masusunod, gusto ko nang sabihin sa lahat ang
tungkol sa amin.”

Napatango si Crisologo. “Naiintindihan ko naman si Anemone. It means I will have to

take you off the list for the panel of evaluators, Nazaron.”

“Of course, Señor. Ayaw kong pagdudahan ng mga tao ang magiging resulta ng event.”

“Good. Siya sige, ipagpatuloy na ninyo ang paglalambingan at ako’y mauuna na.
Adios!” Bago tuluyang tumalikod ang matanda ay tumingin muna ito kay Anemone.
“Magni-ninong ako sa panganay ninyo, ha? Naalala ko lang na inanunsyo na nitong
asawa mo kanina na buntis ka na. Congratulations, hija.”

An let out a shy smile. “Salamat po, Señor.”

Nang makaalis si Señor Crisologo ay kaagad siyang kinurot ng asawa sa tagiliran.

“Halik ka kasi nang halik, nahuli tuloy tayo.”

“What can I do? I married a temptress.”

Sabay na lang silang natawa at lumabas na ng silid.

CHAPTER 42

“Totoo ba talagang may asawa na si Sir?” hindi napigilang pangungusisa ng isang

empleyadong babae sa katabi nito. Nasa office lounge sila ng kompanya na
pinamamahalaan ni Nazaron Altieri.

The lounge was spacious. Kumpleto rin sa lahat ng maaaring kailanganin ng mga
empleyado--coffee maker, microwave, and fridge. The seats were comfortable with
cozy cushions. Even the carpet was designed to promote relaxation.

“Malay ko pero iyan ang usap-usapan ngayon. Maging sa group chat ay marital status
ni Sir ang main topic. Ang sabi, kinumpirma raw ni Ms. Minerva na hindi na nga
single ang CEO.”

Napabuga ng hangin ang babaeng unang nagsalita. “Nakakainis naman. Sino ba iyang
babaeng iyan na basta na lang sumiksik sa eksena? Siguro kagaya lang ito ng mga
napapanood natin sa mga TV series, na baka napikot lang si Sir o nangailangan ng
babaeng magpapanggap na asawa para makuha ang—” Napanganga ito nang matanaw ang
boss na papasok ng conference room. “Ang guwapo talaga ni Sir!” tili nito.

“Kaso nga, may asawa na.”

“Wala namang nagpapakitang asawa, eh, kaya wala akong pakialam.”

“Bahala ka sa buhay mo. Kapag ikaw nawalan ng trabaho, huwag kang iiyak-iyak
diyan.”
“Akong bahala.”

_____

“COME in,” sambit ni Nazaron pagkatapos marinig ang tatlong katok sa pinto ng
kanyang opisina. Hindi na siya nag-abalang mag-angat ng mukha. Nakatutok ang
atensyon niya sa mga binabasang dokumento.

He needed to be ahead of work schedule. Nagpaplano kasi siyang magbakasyon ng tatlo

hanggang apat na linggo pagkatapos ng kasal nila ni Anemone.

A satisfied smile curved his lips as he glanced at his wedding ring. “You’re stuck
with me forever, Mrs. Altieri. Hindi na talaga kita pakakawalan pa.” Natapos na
niya ang listahan ng mga taong iimbitahin nila sa kasal. Nakapagpasukat na rin ng
traje de boda si Ane na kamuntikan pa nilang pag-awayan dahil namamahalan ito sa
napili niyang wedding gown. Gusto nitong pumili sila ng mas mura pero nagmatigas
siya. Gusto niyang ibigay ang pinaka-espesyal para sa asawa niya.

“Sir Naz…”

Saka lang siya nag-angat ng mukha nang marinig ang hindi pamilyar na boses ng
babae.

“Who are you?” pormal niyang tanong, nagsasalubong ang mga kilay. Ang babae sa
harapan niya ay nakasuot ng masikip na pulang bestida na hindi man lang umabot sa
gitna ng hita ang haba. Nakaluwa rin ang mga dibdib nito.

“Dolly from the marketing department. Matagal na akong may gusto sa iyo, Sir.”

Tumaas ang mga kilay niya. The uninterested expression on his face didn’t change.
“I am married, Miss. I’m sure everyone’s been talking about my marital status.”

“Totoo, iyan ang laman ng mga usap-usapan ngayon. Pero gusto kong sabihin sa iyo na
gusto kita at wala akong pakialam kahit na may asawa ka man o wala. Nakahanda ako
sa kahit anong kaya mo lang ibigay.”

Disgusted, his eyes surveyed the woman up and down. “Wala akong kayang ibigay sa
iyo na kahit ano, Miss.” Sumandal siya sa executive chair at pinagsalikop ang mga
kamay. “Did you really think I would betray my wife for you?”

Namilog ang mga mata nito at bahagyang napaatras. “H-hindi mo naman talaga mahal
ang asawa mo, 'di ba?”

He snorted and laughed derisively. Nang tumayo siya ay lalong nanginig ang babae.
Maybe the woman forgot how tall he was. How dare she confess to him knowing that he
already has a wife.

Tumayo siya at lumapit dito. Walang ingat niyang hinuli ang kamay nito at hinila
ito patungo sa isang gilid ng opisina kung saan may malaking kuwadrado na
natatabunan ng puting tela.

Itinulak niya sa tapat niyon ang babae at inalis ang tela. Tumambad sa kanila ang
napakagandang painting. A painting of a man and a woman on their wedding day.

“This is the work of my wife. And the woman in the painting is my wife.” Iyon ang
ibinigay sa kanya ni Anemone nang hilingin niyang igawa siya ng bagong painting.

Napasinghap ang babae. “N-napakaganda—”

“She has always been the queen of our hometown. Pero hindi ko siya minahal dahil
lang sa maganda siya. Mahal ko ang lahat-lahat sa kanya. Kaya huwag na huwag mong
sasabihing hindi ko mahal ang asawa ko.”

Napayuko ang babae at nanliit sa sarili nito.

“Consider this your stern warning, Miss from the Marketing department. Get out of
my office now.”

Patakbong lumabas ang babae, humahagulgol.

_____

NANLAKI ang mga mata ni Anemone habang nakikinig sa asawang nagkukuwento tungkol sa
babaeng nangahas na pumasok ng opisina nito. Nakahiga ito sa sofa at nakaunan sa
paa niya. Siya naman ay abala sa paghaplos sa buhok nito habang nakikinig.

“Weren’t you too harsh?”

“Harsh? Kung ako lang, mas masahol pa dun ang gusto kong gawin. You know me, I am
not really forgiving but I thought of you. Alam kong magagalit ka kapag inalisan ko
siya ng trabaho. So, I’m keeping her against my will.”

Umingos siya. “Intindihin mo na lang sila. Kasalanan ba nilang nahulog sila sa iyo?
Hindi ko naman sila masisisi. Look at you—”

Napipilan siya nang bigla itong bumangon at humarap sa kanya. “Go ahead, wife, tell
me.”

“You are…”

“I am? Hmmm.” His voice becoming sexier by the second. Titig na titig ito sa kanya.

“You are too hard to resist, husband. Ako nga na asawa mo, nahihirapang tanggihan
ka.”

“Tanggihan saan?”

“Sa mga pangangalabit mo.” Namula ang mga pisngi niya.

Nazaron grinned. “Gusto mo ba talagang tumanggi?”

“To be honest? No.” She smiled bashfully.

“I thought so.” Hinaplos nito ang wedding ring sa daliri niya. “When is the
awarding again?”

“Sa Sabado na.”

“I can hardly wait. After that event, I can finally tell the world that you are my
wife.”

Ngumiti siya at dinampian ng halik ang labi ng asawa. “Kaunting tiis na lang.”

“Kung alam mo lang, gusto ko nang matapos ang pagtitiis na ito.”

Sabay na lang silang nagkatawanan.

_____

PAGGISING ni Anemone kinabukasan ay masama ang pakiramdam niya. Nahihilo siya at

nasusuka. Gusto niyang magtungo ng banyo pero halos hindi niya mahila ang sarili
patayo.

Lumingap siya sa paligid at nakita ang note ni Nazaron para sa kanya na nakapatong
sa bedside. Ang sabi nito ay nauna na itong umalis at hindi na siya ginising dahil
mahimbing ang tulog niya. Ipinaghanda na rin daw siya nito ng almusal sa kusina.

Umungol siya at natutop ang ulo. Kahit hindi niya nakikita ang sarili ay alam
niyang namumutla siya. Nanatili lang siyang nakahiga hanggang sa nakaipon siya ng
sapat na lakas para bumangon. Kumuha siya ng crackers sa bedside drawer na inihanda
na niya mula nang malaman niyang nagdadalangtao siya. Inubos niya ang isang pakete
bago siya tumayo at uminom ng tubig.

Napakapit siya sa fridge nang umikot ang paningin niya. The pregnancy was giving
her a hard time. Ito na siguro ang sinasabi nilang morning sickness. Nahaplos niya
ang puson at dahan-dahang naupo sa kitchen stool. Naisipan niyang tawagan si
Nazaron pero kapag ginawa niya iyon ay magkukumahog itong puntahan siya.

She’s married to a CEO. Dapat naiintindihan niyang hindi madali ang trabaho nito at
hindi puwedeng basta na lang nitong iwanan ang mga obligasyon sa opisina para sa
kanya.

Huminga siya nang malalim at mariing ipinikit ang mga mata. “Kaya ko ‘to. Kaunting
pahinga pa at mayamaya ay magiging okay din ako.” She gazed down at her tummy. “We
shouldn’t disturb your daddy, baby. Busy pa ang daddy mo sa work. He will have time
for us tonight.”

CHAPTER 43

Makailang ulit nang tinititigan ni Nazaron ang asawa niya. Nasa sofa ito at
nagpapahinga. Hindi siya mapakali. Nilapitan niya ito at hinaplos ang noo nito.
“Are you okay, Ane?”

Tipid itong ngumiti at nagmulat ng mga mata. Sinalubong nito ang nag-aalala niyang
tingin. She raised her hands to softly cup his face. “I’m okay, Naz. Nanghihina
lang ako. Pero normal naman daw ito sa mga buntis.”

“I think it would be best if I bring you to the hospital right now.”

Umiling ito. “Huwag na. Ano ka ba, kaunting pagsama lang ng pakiramdam ko,
natataranta ka na riyan. Napaghahalatang patay na patay ka sa akin.” Nakuha pa
nitong magbiro.

Dinampian niya ng halik ang asawa sa mga labi. He was really worried. Anemone was
really pale. “Kumain ka na ba?”

Tumango ito. “Tapos na po.”

“Ipagluluto pa rin kita ng sopas.” Inihanda niya ang sopas at sinubuan ang asawa
kahit na ayaw nito.

“Paano kung may sakit pala ako, Naz?”

“You can’t be sick, Ane. I already told you, I will protect you and I can’t lose
you again.” Ibinaba niya ang mangkok sa lamesa at hinawakan sa magkabilang balikat
ang asawa. “Magbihis ka. Dadalhin kita sa doktor ngayon din.”

Pabiro nitong tinampal ang kamay niya sabay tawa. “Nagbibiro lang ako, Naz. I’m
healthy.”

“Hindi iyan ang nakikita ko,” seryoso na niyang sambit. “I will bring you to the
hospital even if you scream at me.”

Lumabi ito at itinulak siya. “Sige, magagalit ako sa iyo,” anito at walang pasabing
tumayo at pumasok ng kuwarto nito.

Naiwan na lang siyang napapabuntong-hininga. Kinuha niya ang cellphone at tinawagan

si Alpheus.

“Yo,” anito nang sagutin ang tawag.

“Would you know if it’s normal for pregnant women to feel sick?”

Tumawa ang binata sa kabilang linya. “You called to ask me that? Seriously? Hindi
ko alam! Wala pa naman akong nabubuntis.”

“You think either Zeki or Coe might have gotten a fubu pregnant in the past? Sila
kaya ang tanungin ko?”

“You’re weird, man! Kung nakabuntis ang dalawang iyon, imposibleng hindi natin
malaman.”

“Hindi n’yo nga naisip na may asawa ako.”

“Iba naman iyan. You deliberately hid it from us.”

He sighed. Nalilito siya kung ano ang dapat niyang gawin. He didn’t want to upset
his wife. Pero sa isang banda’y gusto niyang matiyak na okay lang ito.

“Wait. You mean—”

“Yes, my wife is pregnant. Pero nag-aalala ako sa kanya. I know she’s not feeling
well no matter how she fake enthusiasm.”

“Well, I heard it’s normal for pregnant women to feel sick. Depende naman daw sa
katawan ng babae. If you’re really worried, dalhin mo siya sa doktor.”

“Nagalit nga. Sige na, I’ll check on her. Bye.” Nang buksan niya ang kuwarto ay
tulog na si Anemone kaya hinayaan na niya itong makapagpahinga. Lumabas siya ng
bahay at tinawagan ang kanyang ina. “Ma.”

“Bambino! Napatawag ka?”

“Have I told you that Anemone and I are getting married again?” derecho niyang
tanong at hindi na nagpatumpik-tumpik pa. Dinig na dinig niya ang pagsinghap ng ina
sa kabilang linya at ang sabik nitong pagtawag sa esposo.

“Per favore, puoi ripeterlo?” agaw ni Giuseppe sa telepono na hindi na niya

ikinagulat. Sinasabi nitong ulitin daw niya ang sinabi niya sa kanyang ina.

“Pa, magpapakasal kami ulit ni Anemone.”

“Finalmente! You have finally come to your senses, hijo! I knew this day would
come. The moment you went home in Santa Catalina, I already sensed that you have
special feelings for your wife. There were times when I had to be tough on you,
para malaman ko kung hanggang saan mo kayang ipaglaban ang asawa mo. When I heard
from Luther that he has decided to let go of Aneng, alam kong nasiguro na niyang
mahal mo si Ane. Luther won’t give up easily if he didn’t see that you’re genuinely
in love with your wife. He is in love with Ane, at poprotektahan niya ito kahit na
anong mangyari. Stepping down means he knows now that you have become the man who
can protect Ane wholeheartedly.”

“You have a weird way of making me understand my own heart, Pa.”

Tumawa lang ang ama.

Ibig sabihin ang mga pagbabanta sa kanya ng ama na paghihiwalayin sila ni Anemone
ay paraan lang nito para sukatin ang katatagan ng damdamin niya para sa asawa.
Nakaramdam din siya ng paghanga para sa kapatid. Hindi madali ang desisyon nitong
pakawalan na si Anemone. Totoong ito ang hindi umalis sa tabi ng asawa niya noong
mga panahong nagpapakahangal siya. Hindi nito pinabayaan si Anemone. Inalagaan at
minahal nito ang babae.

He heaved a sigh. Kung tutuusin ay malaki ang utang na loob niya sa kapatid. Maybe
it was time to reach out to his half-brother. Hindi pa naman huli ang lahat para
magkaayos sila. Ane was right when she said before that Luther was a good guy.
Hindi lang sila nabigyan ng pagkakataong maging bukas sa isa’t isa.

“By the way, Papa, may isa pa akong gustong sabihin sa inyo ni Mama.”

“Ano pa ba ang mas gaganda sa balitang ikakasal kayong muli ni Aneng?”

“I think saying that she’s pregnant with my child is a better news. What do you
think?”

Dinig na dinig niya ang pagkahulog ng aparato sa kabilang linya. Sinundan iyon ng
matinis na tili ng Mama niya.

“Luluwas kami riyan ng Mama mo! Hintayin mo kami!” anang ama niya.

_____

NASA hotel si Phoebe kasama si Aldo. Hinila niya ang kumot at ibinalot sa katawan.
Dumerecho siya sa terrace at nagsindi ng sigarilyo habang nakatanaw sa kawalan.
Mayamaya ay naramdaman niyang lumapit ang lalaki at hinawakan siya sa baywang
habang ang mga labi nito ay dumampi sa leeg niya.

“Ano ba, Aldo. Napagbigyan na kita. Tapos na ang isang gabi.”

“Sapat na ba sa iyo ang isang gabi lang? Nasarapan ka naman sa akin, ah. Bakit
hindi natin ulitin ngayon?”

Humarap siya sa lalaki at itinulak ito. “Gawin mo muna ang pinagagawa ko sa iyo.
Kapag nagawa mo na, saka mo lang ulit ako matitikman.”

Huminga nang malalim si Aldo. “Alam ba ng auntie mo itong pinaplano mo?”

Tumikwas ang isang kilay niya. “Of course not! Nag-iisip ka ba? If I tell my aunt
about this, siguradong pipigilan niya ako. You know she really regretted removing
Anemone’s name from the list before.”

Bumalik ng silid si Aldo at kumuha ng sigarilyo. Hithit-buga ito habang nakatitig

sa kanya. “Bakit ba galit na galit ka kay Anemone?”
“Because she’s a wolf in a sheep’s clothing. Kunwari inosente, but she’s also a
b*tch just like me. Hindi naman nalalayo ang kulay niya sa akin, pero bakit siya
ang pinili ni Nazaron? Hindi ko iyon matanggap. If I can’t have Nazaron then I’ll
make sure that no one can have him!”

Napailing na lang si Aldo at nagsimula nang magbihis nang maubos ang isang stick ng
yosi.

_____

“WHERE'S your friend Nazzie, hmmm Coe?” Naglambitin si Phoebe sa leeg ni Cazcoe.
Nasa Club Axis siya at naroroon din ang mga kaibigan ni Nazaron. Pero wala ang
huli.

Pasimpleng inalis ni Coe ang mga kamay niya sa leeg nito. “Forget Nazzie, Phoeb.
He’s happy now.”

“Happy? Shut up!” Tumawa siya at inubos ang lamang alak ng basong hawak. “Nazaron
likes that woman because she is his half-brother’s wife. You know Nazzie, he likes
to play dirty sometimes.”

“Phoebe!” saway sa kanya ni Alpheus. “Hindi mo alam ang sinasabi mo kaya sana
manahimik ka na lang at huwag mo nang guguluhin ang dalawa.”

“Ako ang nauna kay Nazaron kaya bakit ako ang magbibigay?”

“Ikaw nga ba?” sabat ni Zeki.

Sumiklab ang galit niya. The three men were sitting around the luxurious table. May
katabing babae si Cazcoe at Zeki. Si Alpheus naman ay umiinom lang ng mamahaling
alak. They were not in the VIP room but they occupied the most expensive table near
the dance floor.

“Ipapakita ko kay Nazaron na hindi ang babaeng iyon ang karapat-dapat sa kanya. Ako
lang! Ako lang ang nababagay sa isang Nazaron Altieri!”

“Have you ever thought of checking more about Anemone? Pinaimbestigahan mo ba siya?
Inalam mo ba kung sino talaga ang pinakasalan niya?” Si Alpheus.

“I don’t have to! I heard it loud and clear from the husband himself. Si Anemone ay
asawa ni Luther.”

“Consider re-checking then,” simpleng dagdag ni Alpheus.

Imbes na intindihin ang sinabi ni Alpheus ay mas inuna niya ang pagpupuyos ng
kanyang kalooban. Pinagkakaisahan siya ng mga ito, puwes isasampal niya sa lahat
ang baho ni Anemone.

CHAPTER 44

“Are you ready for the event, Ane? Tanong niya sa asawa, nakayakap dito mula sa
likod habang tinitignan nito ang sarili sa salamin. She was wearing a simple black
dress. It was decent and elegant. Ayaw pa niyang pagsuutin ng heels kanina ang
asawa pero nangako itong iyon na ang huling pagkakataong magsusuot ito ng mataas
ang takong habang nagdadalangtao.
Nakalugay lang ang buhok nito at simpleng make-up lang ang inilagay sa mukha. Sa
kabila ng kasimplehan ng kaayusan ng kanyang asawa ay lutang na lutang ang angkin
nitong ganda. No wonder she was always hailed as Queen of Santa Catalina.

Malambing niyang idinampi ang kamay sa tiyan ni Anemone. “After tonight, there will
be no more secrets. And then we will finalize the details for the wedding. Gusto
kong idaos agad ang kasal natin. Nakahanda na ang guest list. All we have to do is
send-out the invitation cards.” Hinalikan niya ang tuktok ng ulo ng asawa. “Luluwas
nga pala sina Mama at Papa. Alam na nilang ikakasal ulit tayo at sinabi ko na ring
buntis ka.”

Gumuhit ang matamis na ngiti sa labi ni Anemone. “I’m sure tuwang-tuwa sila.”

“Sobra. They are extremely excited. Gustung-gusto ka na nilang makita.” Tumingin

siya sa repleksyon ng asawa sa salaming nasa harapan nila. Bumuntong-hininga siya.

Kumunot ang noo ni Ane. “Para saan ang buntong-hininga na iyan?”

“That was for the wasted years. I really shouldn’t have left you after the wedding.
Siguro marami na ang anak natin ngayon kung hindi ako umalis.”

“Kung hindi ka umalis, nagawa mo kayang patawarin ako sa puso mo?” Humarap sa kanya
ang asawa at kinubkob ang mukha niya. “May dahilan kung bakit nagkalayo tayo. Dati
galit din ako sa iyo dahil sa mga nasayang na taon. Pero naisip kong may dahilan
ang lahat ng iyon. Kung hindi ka umalis noon, mamahalin mo kaya ako nang ganito
kasidhi? Hindi siguro.”

“Hindi natin masasabi, Ane.”

“Pero nangyari na ang mga iyon. Hindi na iyon bagay na dapat panghinayangan natin.
Kailangan ay magpasalamat na lang tayong nabigyan tayo ng pagkakataong ayusin ang
pagsasama natin bilang mag-asawa.”

Hinaplos niya ang buhok ng asawa saka hinila ito para sa isang mahigpit na yakap.
“Mahal na mahal kita, Ane. Ikaw lang ang babaeng nagtagumpay na turuan ang puso ko
kung paano ang magmahal nang totoo. Ikaw lang, ikaw na asawa ko, ikaw na tanging
gusto kong makasama hanggang sa pagtanda.”

Anemone hugged him just as tight. “Paano kung bigla na lang akong mawala?”

He stiffened. Hindi niya halos kayang isipin na mawawala sa kanya ang asawa. “Huwag
kang magsasalita nang ganyan. I can’t lose you, okay? I just can’t. Hindi ko
kakayanin.”

“You won’t, Naz, I promise. Mahal na mahal din kita.”

Lalo niyang hinigpitan ang pagyapos sa asawa. Anemone was feeling really ill the
past few days. Alalang-alala na siya. Pagkatapos ng event ay dadalhin niya talaga
ito sa doktor.

_____

“HANDA na ba ang pinagagawa ko sa iyo?” tanong ni Phoebe kay Aldo, habang panay
hithit sa sigarilyo.

“Nakahanda na. Sigurado ka na bang gusto mong gawin ito?”

Tumango si Phoebe. “Umabot na ako rito, ngayon pa ba ako aatras? Hindi ko ugaling
mabahag ang buntot.”

“Copy. Relax ka lang. Ako nang bahala.”

Tinitigan niya si Aldo. Galit ito kay Nazaron dahil matagal na itong may gusto sa
kanya pero makailang beses na niya itong tinanggihan dahil mahal niya si Nazaron
kahit na hindi siya nito mahal. Naikuwento nito minsan sa kanya na sadya nitong
binastos ang dalawang babae sa shop na palaging tinatanaw ni Nazaron. Pero wala
itong naging panama kay Nazaron lalo na at nakainom ito dahil tinanggahan na naman
niya ito.

Pumasok na siya ng function hall at pumuwesto sa unahang mga silya. Nagulat pa siya
nang makitang naroroon si Nazaron. Katabi nito si Anemone na magalang siyang
tinanguan nang magtagpo ang mga mata nila. Inignora niya lang ito.

“Fancy seeing you here, Nazzie,” pagbati niya sa lalaki.

Tumango lang ito, blangko ang mukha. And she wanted to yell at him so bad.
Nagagalit siya sa tahasang pambabalewala nito sa kanya ngayon. Talagang tuluyan na
itong nagpaloko sa asawa ng kapatid nito. But tonight, things will change. They
cannot keep their dirty affair a secret forever, can they? Lihim siyang napangisi.
You just wait, Nazzie.

Halos hilahin niya ang oras para tawagin na ang pangalan ng mga nominado sa Rookie
Category. Tumayo si Anemone nang tawagin ang pangalan nito. She waited for the host
to announce the winner. Nang i-anunsyong si Anemone ang nanalo ay hindi na siya
nagulat. Kahit galit siya rito ay aaminin niyang magaling talaga ito.

Lumingon siya kay Nazaron nang umakyat na ng entablado si Anemone. She clenched her
fists when she saw the man looking at Ane with admiration in his eyes. Bakit siya
hindi nito tiningnan nang ganoon kahit isang beses lang noon? Ano ang meron si
Anemone na wala sa kanya? And the woman was f*cking married, for Pete’s sake!

“Anytime now,” she murmured. Ibinalik ang tingin sa entablado. And voila, the
screen suddenly played slideshow images of Anemone and Luther. Sa mga sumunod na
larawan ay mga kuha naman ni Anemone at Nazaron. The images screamed intimacy.

Umakyat siya ng entablado, inagaw ang mikropono mula sa host, at dinuru-duro ang
babae. “This woman is married to Luther Altieri, Nazaron’s half-brother. Pero
nakipagrelasyon pa rin ang babaeng ito kay Nazaron. And for what? For this award?
Dahil alam ng babaeng ito na malakas ang impluwensya ni Nazaron sa MNS?”

Umugong ang bulung-bulungan. Namutla si Anemone at gilalas na napalingap sa

paligid. "H-hindi totoo iyan!" Sinubukan nitong ipagtanggol ang sarili. Malalim ang
pangamba sa mukha nito. She kept on shaking her head. Hanggang sa nasapo na lang
nito ang ulo.

Ang sumunod niyang nakita ay ang pagtakbo ni Nazaron patungong entablado. Madilim
na madilim ang mukha nito. Pero bago pa nito maabot si Anemone ay bumagsak na ang
babae. And there was blood running down her legs.

“My wife is pregnant, call an ambulance!” malakas na sigaw ni Nazaron.

“You hurt my wife, I’ll make sure that you will suffer. Tandaan mo iyan,”
nagtatagis ang bagang ni Nazaron at matalim ang tinging ipinukol sa kanya.

Napako siya sa kinatatayuan. Tama ba ang narinig niya?

Pinangko ni Nazaron si Anemone at walang tigil ito sa pagsigaw para hawiin ang mga
taong nagkumpulan sa harapan nito.

Nang mawala sa paningin niya sina Nazaron at Anemone ay hindi pa rin siya
makagalaw. Biglang may umagaw sa mikroponong hawak niya, si Señor Crisologo.
Humarap ito sa mga tao at itinaas ang kamay bilang pagsasabing makinig ang mga tao
rito.

“Gusto ko sanang manggaling kay Nazaron ito pero dahil wala siya rito para
dipensahan ang sarili niya ay ako na ang magsasalita. Nazaron and Anemone Altieri
are legally married for ten years now. They have all the legal documents to prove
the validity of their marriage.”

“H-hindi totoo iyan,” halos bahaw ang boses niyang sambit.

“Yes, Phoebe, it’s true. Mag-asawa si Nazaron at Anemone. At dahil sa ginawa mo ay

inilagay mo sa panganib ang sanggol na nasa sinapupunan ni Anemone.”

“Pero—”

“And just to clarify, hindi kasama si Nazaron sa nagdesisyon kung sino ang
mananalo. Walang kinalaman ang impluwensya niya sa pagkapanalo ni Anemone. Anemone
truly deserves the award.”

_____

“WAKE up, honey, please.” Hindi binibitiwan ni Nazaron ang kamay ng asawang hindi
pa rin nagkakamalay at nakahiga lang sa hospital bed. Hindi na rin siya nahiyang
ipakita ang paglandas ng luha sa mga pisngi niya. Halos mabiyak ang puso niya sa
nakikitang anyo ng asawa. Maputlang-maputla ito.

“Doc, kumusta ang asawa ko?” tanong niya sa doktor na pumasok ng silid.

“Your wife is carrying two babies, Mr. Altieri. It’s causing her heart to overwork.
Plus, she’s suffering from anemia.”

Napanganga siya. Twins? Kambal ang nasa sinapupunan nito? Naisuklay niya ang mga
daliri sa magulong buhok. “Iyan ba ang dahilan kung bakit dinugo siya at nawalan ng
malay?”

“Yes, and another big factor is stress.”

Nagngalit ang ngipin niya at kumuyom ang kanyang mga kamay. Magbabayad sa kanya
nang mahal si Phoebe. “Doc, k-kumusta ang kambal namin?”

“They are safe for now. But I’ll be honest with you, mahina ang kapit nila.”

“Doc, please tell me everything I need to do to keep my wife and our babies safe.”

Tumango ang doktor.

CHAPTER 45

Walang kaayusan ang hitsura ni Nazaron habang nakasalampak ng upo sa executive

chair. Nakatitig lang siya sa painting ni Anemone na nakakabit na sa pader. Iyon
ang ipinalit nito sa dating painting na ibinigay nito sa kanya. She replaced the
'One day I will forget you' with 'Eternal Love.'
Anemone painted their wedding picture. Para rito ay pag-ibig na walang katapusan
ang ibig sabihin niyon.

“Paano kung bigla na lang akong mawala?”

“Huwag kang magsasalita nang ganyan. I can’t lose you, okay? I just can’t. Hindi ko
kakayanin.”

Naisabunot niya ang mga kamay sa buhok nang maalala ang usapan nilang iyon ni
Anemone. “God, please give me more time to show her how much I love her.”
Napahagulhol siya.

What if he was meant to marry her at an early age because they were never destined
to grow old together? What if the ten years that he wasted was the only time given
to him to be with her? Paano kung mawala nga si Anemone?

He slammed his fists against the table and cried harder. The pain in his chest was
killing him. “I can’t lose my wife now. I just can’t.”

Pinagbayad na niya nang mahal si Phoebe pero pakiramdam niya ay hindi pa rin sapat.
Pabagsak na ang mga negosyo ng pamilya nito. He didn’t care if targeting the
business of Phoebe’s family was playing dirty. Wala siyang pakialam. Galit na galit
siya rito. Halos gumapang si Phoebe sa harapan niya para mapatawad niya lang pero
tumanggi siya.

Pati si Aldo ay may kinalagyan din sa batas dahil sangkot pala ito sa mga ilegal na
gawain.

Pagkatapos ng event ay naging maugong ang tungkol sa kanila ni Anemone. People

began to realize that Ane was indeed his real and legal wife. Ang pagbibigay niya
ng espesyal na pahintulot na papasukin ito sa opisina niya kahit na nasa meeting pa
siya at ang madalas niyang pagbisita sa ARTemone at nitong huli nga ay ang halos
tumira na siya sa bahay nito.

Nagsalita rin si Giuseppe, mga kaibigan niya, si Minerva, si Mayeng, at maging si

Luther. Parang gusto niyang i-ukit sa bato ang hitsura ni Phoebe nang malaman nito
ang buong katotohanan. Color had left her face and the she-devil couldn’t even
close her f*cking mouth. He made sure that the woman saw the dangerous glitter in
his eyes before he left the hall with his wife in his arms. Takot na takot si
Phoebe at kulang ang sabihing nagimbal ito sa nalaman.

Pero ano ang silbi ng pagkakalantad ng buong katotohanan kung mawawala naman sa
kanya ang asawa at ang nasa sinapupunan nito?

“Bambino,” tawag ni Eutropia sa kanya. Ni hindi niya namalayang nakapasok na pala

ang ina sa opisina niya. Kahapon lang ay dumating ito kasama si Giuseppe.

“Ma…”

“You have to be strong, bambino. Lalo na ngayon. You aren’t just a husband, but you
are also a father now… to twins. Higit mong kailangang tatagan ang loob mo.”
Pinisil nito ang mga balikat niya para amutan siya ng lakas.

“Ma, hindi ko kakayanin kung mawawala sa akin ang asawa at mga anak ko.”

“You won’t lose them, Nazzie. Manalig ka lang.”

_____
HABANG nakayukayok sa gilid ng hospital bed at hawak ang kamay ni Anemone ay
biglang naramdaman ni Nazaron ang bahagyang paggalaw ng mga daliri ng asawa.
Napatuwid siya, nanlalaki ang mga mata. When he gazed down at his wife, he met a
pair of misty eyes.

“N-Nazaron…” mahina nitong sambit sa pangalan niya.

“Oh God, gising ka na. Tatawagin ko lang ang doktor.” Nagkumahog siya palabas at
hinanap ang doktor.

Sa buong durasyon ng pag-eksamin ng doktor sa asawa niya ay titig na titig lang

siya kay Anemone. He couldn’t think of anything except the fact that his wife was
finally awake. Kung tutuusin ay ilang araw lang itong walang malay pero pakiramdam
niya ay buong buhay na siyang naghihintay sa paggising nito.

Pagkatapos masabi sa kanya ng doktor kung ano ang mga kailangan niyang gawin at
bilhing mga gamot at bitamina ay umalis na ito.

Lumapit siya sa asawa at pinisil ang kamay nito. Then tears began to well up in his
eyes.

“You scared me, honey. I thought you’re not coming back to me,” emosyonal niyang
pahayag.

“Nangako ako, 'di ba? Nangako akong hindi ako mawawala sa iyo,” sambit nito sa
kabila ng namamaos pang tinig.

Hinagkan niya sa noo si Anemone at hinaplos ang mukha nito. “We will move our
wedding to an earlier date, Ane. Kapag sapat na ang lakas mo ay gusto kong
magpakasal agad tayo. No one will say again that you are another man’s wife.
Because you are mine. You are my wife. Sa akin lang dapat ikinakabit ang pangalan
mo.”

“When have you become this possessive, my husband?” Saglit itong tumahimik para
damhin ang tiyan. “A-ang baby natin?” Malinaw ang pangamba sa mga mata nito.

“They’re safe.”

“They?”

“Yes, we will be welcoming two babies in our family.”

“Twins?”

“Yes, honey.”

Natutop nito ang bibig at nag-ulap ang mga mata. “Twins,” sambit ulit nito.

“Kaya magpalakas ka para sa kambal natin at… at para sa akin.” Hinaplos niya ang
pisngi ng asawa. “Your heart isn’t doing pretty well. Pero sabi ng doktor ay
maiiwasan namang mangyari ulit ang sa event kapag naalagaan kang mabuti. And with
the right prescription. Plus, there should strictly be no cause of stress. Kaya
hindi ka puwedeng ma-stress ibig sabihin mula ngayon, ako na muna ang bahala sa
shop. Alagaan mo lang ang sarili mo. Bawal kang mag-isip ng mga bagay na
makakapagdulot sa iyo ng hindi magandang isipin.”

Ngumiti si Anemone at tumango.

_____

NAPASINGHAP si Anemone nang mamalas ang napakagandang bahay sa harapan nila. Nasa
Santa Catalina sila ng asawa. Pagkatapos niyang ma-discharge sa ospital ay
inasikaso na nito ang tungkol sa pag-uwi nila ng Santa Catalina. Ang sabi nito ay
gusto lang silang makasama ng mga magulang nito at mga magulang niya nang ilang
araw pero sa tingin niya ay matatagalan bago sila makabalik ng Maynila.

The huge house in front of them was exactly what she wanted. A house made of wood
and stone. But the one if front of them might be just a little too big for her.
Parang tatlong bahay na ang katumbas niyon. Still, she felt a sense of connection
and relief by just simply looking at it. The floor to ceiling windows were
wonderfully installed. Parang nakikita na niya ang sariling nakatanghod sa
nagagandahang bulaklak at mga halaman sa palibot ng malaking bahay.

“N-nasaan ba tayo? K-kaninong bahay iyan?”

“I bought the property beside the one owned by my parents.”

“Ang lupaing ito ay katabi ng lupaing pagmamay-ari ng pamilya n’yo?”

“At sa atin ito.”

“Ang bahay na iyan?”

“Ipinatayo ko para sa iyo.”

Napalingon sa kanya ang asawa na matamis niyang nginitian. “I know how much you
love wooden houses, Ane. Katulad na lang ng kubo sa tabing-ilog. Only I cannot
settle for a smaller house because we’re planning to have a huge family. Pero
pinalagyan ko rin ng duyang gawa sa rattan. Sa likod ay may ilog at nagpagawa ako
ng bangkang puwede nating gamitin. Sa loob ay may sarili kang studio para
makapagpinta ka pa rin. Meron din akong sariling opisina.”

“I love the house, Naz. Ito ang bahay na pinangarap ko. Salamat. Hanggang kailan
tayo rito? Sino ang magiging kasama ko?”

Maingat niyang hinila ang asawa at niyakap mula sa likod habang nakatanaw pa rin
sila sa bahay. “Ako siyempre. Maiiwan ba naman kita? Alam mo namang baliw na baliw
ako sa babaeng pinakasalan ko, 'di ba?”

Napangiti ito. “Loko. Paano ang trabaho mo? Ang ARTemone? 'Di ba sabi mo ikaw muna
ang bahala sa shop?”

“I have already arranged the home office for work from home setup, honey. Huwag
kang mag-alala. And once in a while ay luluwas naman ako. Also, Luther will help me
with the Company while my wife here is having a hard time with the pregnancy. Sa
ARTemone naman ay si Mayeng na ang bahala. She's smart, you know. Ikukuwento ko sa
iyo kung sino talaga si Mayeng sa ibang araw."

Namilog ang mga mata ni Ane. “Nagkaayos na kayo ni Luther?”

“Yes, and you were right, he’s not a bad guy. Ang totoo ay marami kaming
pagkakatulad. At tuwang-tuwa sina Papa and Mama.”

“Sabi ko naman sa iyo, eh.”

“You know what I’ve learned, Ane?”

“Ano?”

“Sometimes the things that we hate are the things that will actually make us
complete. If we’re unwilling to try, then we will never know what life would be
like with that something or someone in it. My life was pretty much meaningless
before I let you in. Ikaw ang bumuo sa buhay ko. And to think that I almost lost
you for good. Good thing, you weren’t easy to push away and you stayed for a good
10 years. Or else, I would have suffered a lifetime.”

“I don’t think I would ever love another man in this lifetime, Naz.”

“I don’t think I would even know what love is in this lifetime if not for your
unconditional love, Ane. You are the only love I’ve ever known and the only love
for me,” aniya at hinalikan sa labi ang kanyang asawa.

His wife, his Mrs. Anemone Altieri.

And now the whole world knows...

EPILOGUE

Nazaron Altieri, CEO of Altieri Corporation—one of the country’s largest

conglomerates.

Half-Filipino, Half-Italian.

Six-foot-four inches tall.

Brown hair, brown eyes.

Always the formidable boss in classic black suit.

But tonight, the boss was wearing his white tuxedo as he performed a classic waltz
at the wedding reception, holding his beloved wife in his arms. Habang nasa mga
bisig niya ang asawa ay hindi pa rin siya makapaniwalang hindi nagmaliw ang
pagmamahal nito sa kanya sa kabila ng mga nagawa niyang kagaguhan noon.

Who would have thought that the woman he hurt the most would be the same woman he
would love the most?

Kung hindi dahil kay Anemone baka hanggang ngayon ay wala pa ring kabuluhan ang
buhay niya. Tumingin siya sa ama. Salamat na rin at may ama siyang pinapakialaman
ang buhay niya. Ngayon naman ay hindi na nito pinangungunahan ang mga desisyon
niya. Siguro ay dama lang nitong kailangan niya noon ng taong gigising sa
kahangalan niya.

Salamat rin sa kanyang ina. Ang mga payo nito ang nagpalakas sa loob niya.

Salamat kay Luther na sa kabila ng kanilang alitan noon ay kusa itong nagbigay ng
alam nitong totoong nagbago na siya.

Salamat sa kanyang mga kaibigan na kahit minsan may sayad yata at madalas makulit,
ay alam niyang hindi siya iiwan oras na mangailangan siya ng tulong.

Salamat kay Minerva sa mga turo nito sa kanya. At salamat kay Mayeng na ginawa pa
niyang espiya at taong nagbantay sa asawa niya noong hindi pa sila nagkakaayos na
mag-asawa.

God made sure he was surrounded by people that will help him become a better
person. Pero sa lahat ay higit siyang nagpapasalamat sa kanyang asawa dahil minahal
siya nito nang labis.

Sa Villa Altieri idinaos ang reception ng kasal para makadalo ang lahat ng mga
taong naging bahagi ng buhay nila mula pagkabata.

Katunayan ay naroon si Aleng Mameng na nagdala pa ng Bihon Guisado na isa sa mga

pinaglilihiang pagkain ni Ane. Dumalo rin ang punong tagapamahala ng SCC at maging
ang gurong si Mayra.

Si Luther ay tunay na nagagalak sa kanilang pangalawang pag-iisang dibdib ni

Anemone. Katabi nito si Ruthie at magkahawak-kamay ang dalawa.

Nang matapos ang kasiyahan at makauwi na ang lahat, tanging sila na lang ng kanyang
asawa ang nanatiling magkahawak-kamay habang nasa terasa na kadikit ng kanyang
silid. Mula roon ay pinagmamasdan nila ang bilog na buwan. Sa pakiwari nila ay
nakangiti sa kanila ang buwan.

“Ten years ago, I left you in this place. Ten years after, I am still here and
still with the same woman. Ngayon, sa lugar pa ring ito ay nangangako akong
hinding-hindi na kita sasaktan. Siguro may mga panahong magtatampo ka sa akin o
magagalit, pero hindi tayo matutulog nang hindi naaayos ang hindi natin
pagkakaintindihan. Nangangako rin akong magiging mabuti akong asawa at ama ng mga
magiging anak natin. Nangangako akong ang pag-ibig ko sa iyo kailanman ay hindi
magmamaliw. Mahal kita, Anemone.”

Ngumiti ang babae. “Hon, did you know that the Anemone flowers close at night and
open back up in the morning light? Katulad ng mga puso nating nagsara pero muling
nagbukas.”

“A new beginning. We were given a new beginning, Ane.”

“And we will be forever grateful.”

“Sa tingin mo, sino ang susunod na matitisod sa mga kaibigan mo?”

“Matitisod ng pag-ibig?” He smiled knowingly. “Si Alpheus.”

THE END

---Converted by: Lee S.H