The Frogs & the Ox

An Ox came down to a reedy pool to drink. As he

splashed heavily into the water, he crushed a
young Frog into the mud.
The old Frog soon missed the little one and asked
his brothers and sisters what had become of him.
"A great big monster," said one of them, "stepped
on little brother with one of his huge feet!"
"Big, was he!" said the old Frog, puffing herself up.
"Was he as big as this?"
"Oh, much bigger!" they cried.
The Frog puffed up still more.

"He could not have been bigger than this," she

said. But the little Frogs all declared that the
monster was much, much bigger and the old Frog
kept puffing herself out more and more until, all at
once, she burst.
Do not attempt the impossible.
 Belling the Cat
The Mice once called a meeting to decide on a plan
to free themselves of their enemy, the Cat. At least
they wished to find some way of knowing when she
was coming, so they might have time to run away.
Indeed, something had to be done, for they lived in
such constant fear of her claws that they hardly
dared stir from their dens by night or day.
Many plans were discussed, but none of them was
thought good enough. At last a very young Mouse
got up and said:
"I have a plan that seems very simple, but I know it
will be successful.
All we have to do is to hang a bell about the Cat's
neck. When we hear the bell ringing we will know
immediately that our enemy is coming."
All the Mice were much surprised that they had not
thought of such a plan before. But in the midst of
the rejoicing over their good fortune, an old Mouse
arose and said:
"I will say that the plan of the young Mouse is very
good. But let me ask one question: Who will bell
the Cat?"
It is one thing to say that something should be
done, but quite a different matter to do it.
 The Fox & the Grapes
A Fox one day spied a beautiful bunch of ripe
grapes hanging from a vine trained along the
branches of a tree. The grapes seemed ready to
burst with juice, and the Fox's mouth watered as
he gazed longingly at them.
The bunch hung from a high branch, and the Fox
had to jump for it. The first time he jumped he
missed it by a long way. So he walked off a short
distance and took a running leap at it, only to fall
short once more. Again and again he tried, but in
vain.
Now he sat down and looked at the grapes in
disgust.
"What a fool I am," he said. "Here I am wearing
myself out to get a bunch of sour grapes that are
not worth gaping for."
And off he walked very, very scornfully.
There are many who pretend to despise and
belittle that which is beyond their reach.
 The Wolf & the Crane
A Wolf had been feasting too greedily, and a bone
had stuck crosswise in his throat. He could get it
neither up nor down, and of course he could not
eat a thing. Naturally that was an awful state of
affairs for a greedy Wolf.
So away he hurried to the Crane. He was sure that
she, with her long neck and bill, would easily be
able to reach the bone and pull it out.
"I will reward you very handsomely," said the Wolf,
"if you pull that bone out for me."
The Crane, as you can imagine, was very uneasy
about putting her head in a Wolf's throat. But she
was grasping in nature, so she did what the Wolf
asked her to do.
When the Wolf felt that the bone was gone, he
started to walk away.
"But what about my reward!" called the Crane
anxiously.
"What!" snarled the Wolf, whirling around. "Haven't
you got it? Isn't it enough that I let you take your
head out of my mouth without snapping it off?"
Expect no reward for serving the wicked.
 The Lion & the Mouse
A Lion lay asleep in the forest, his great head
resting on his paws. A timid little Mouse came upon
him unexpectedly, and in her fright and haste to
get away, ran across the Lion's nose. Roused from
his nap, the Lion laid his huge paw angrily on the
tiny creature to kill her.
"Spare me!" begged the poor Mouse. "Please let
me go and some day I will surely repay you."
The Lion was much amused to think that a Mouse
could ever help him. But he was generous and
finally let the Mouse go.
Some days later, while stalking his prey in the
forest, the Lion was caught in the toils of a hunter's
net. Unable to free himself, he filled the forest with
his angry roaring. The Mouse knew the voice and
quickly found the Lion struggling in the net.
Running to one of the great ropes that bound him,
she gnawed it until it parted, and soon the Lion
was free.
"You laughed when I said I would repay you," said
the Mouse. "Now you see that even a Mouse can
help a Lion."
A kindness is never wasted.
 The Plane Tree
Two Travelers, walking in the noonday sun, sought
the shade of a wide spreading tree to rest. As they
lay looking up among the pleasant leaves, they
saw that it was a Plane Tree.
"How useless is the Plane!" said one of them. "It
bears no fruit whatever, and only serves to litter
the ground with leaves."
"Ungrateful creatures!" said a voice from the Plane
Tree. "You lie here in my cooling shade, and yet
you say I am useless! Thus ungratefully, O Jupiter,
do men receive their blessings!"
Our best blessings are often the least appreciated.
 The Ant & the Dove
A Dove saw an Ant fall into a brook. The Ant
struggled in vain to reach the bank, and in pity, the
Dove dropped a blade of straw close beside it.
Clinging to the straw like a shipwrecked sailor to a
broken spar, the Ant floated safely to shore.
Soon after, the Ant saw a man getting ready to kill
the Dove with a stone. But just as he cast the
stone, the Ant stung him in the heel, so that the
pain made him miss his aim, and the startled Dove
flew to safety in a distant wood.
A kindness is never wasted.
 The Dog & His Reflection
A Dog, to whom the butcher had thrown a bone,
was hurrying home with his prize as fast as he
could go. As he crossed a narrow footbridge, he
happened to look down and saw himself reflected
in the quiet water as if in a mirror. But the greedy
Dog thought he saw a real Dog carrying a bone
much bigger than his own.
If he had stopped to think he would have known
better. But instead of thinking, he dropped his
bone and sprang at the Dog in the river, only to
find himself swimming for dear life to reach the
shore. At last he managed to scramble out, and as
he stood sadly thinking about the good bone he
had lost, he realized what a stupid Dog he had
been.
It is very foolish to be greedy.
 The Mother & the Wolf
Early one morning a hungry Wolf was prowling
around a cottage at the edge of a village, when he
heard a child crying in the house. Then he heard
the Mother's voice say:
"Hush, child, hush! Stop your crying, or I will give
you to the Wolf!"
Surprised but delighted at the prospect of so
delicious a meal, the Wolf settled down under an
open window, expecting every moment to have the
child handed out to him. But though the little one
continued to fret, the Wolf waited all day in vain.
Then, toward nightfall, he heard the Mother's voice
again as she sat down near the window to sing and
rock her baby to sleep.
"There, child, there! The Wolf shall not get you. No,
no! Daddy is watching and Daddy will kill him if he
should come near!"
Just then the Father came within sight of the home,
and the Wolf was barely able to save himself from
the Dogs by a clever bit of running.
Do not believe everything you hear.
 The Hare & the Tortoise
A Hare was making fun of the Tortoise one day for
being so slow.
"Do you ever get anywhere?" he asked with a
mocking laugh.
"Yes," replied the Tortoise, "and I get there sooner
than you think. I'll run you a race and prove it."
The Hare was much amused at the idea of running
a race with the Tortoise, but for the fun of the thing
he agreed. So the Fox, who had consented to act
as judge, marked the distance and started the
runners off.
The Hare was soon far out of sight, and to make
the Tortoise feel very deeply how ridiculous it was
for him to try a race with a Hare, he lay down
beside the course to take a nap until the Tortoise
should catch up.
The Tortoise meanwhile kept going slowly but
steadily, and, after a time, passed the place where
the Hare was sleeping. But the Hare slept on very
peacefully; and when at last he did wake up, the
Tortoise was near the goal. The Hare now ran his
swiftest, but he could not overtake the Tortoise in
time.
The race is not always to the swift.
 Si Langgam at si Tipaklong
Maganda ang panahon. Mainit ang sikat ng araw. Maaga pa lamang ay gising na si Langgam.
Nagluto siya at kumain. Pagkatapos, lumakad na siya. Gaya nang dati, naghanap siya ng
pagkain. Isang butil ng bigas ang nakita niya. Pinasan niya ito at dinala sa kanyang bahay. Nakita
siya ni Tipaklong.

“Magandang umaga, kaibigang Langgam”, bati ni Tipaklong. “Kaybigat ng iyong dala. Bakit ba
wala ka nang ginawa kundi maghanap at mag-ipon ng pagkain?”

“Oo nga. Nag-iipon ako ng pagkain habang maganda ang panahon”, sagot ni Langgam.

“Tumulad ka sa akin, kaibigang Langgam”, wika ni Tipaklong. “Habang maganda ang panahon
tayo ay magsaya. Halika! Tayo ay lumukso, tayo ay kumanta.”

“Ikaw na lang, kaibigang Tipaklong”, sagot ni Langgam. “Gaya nang sinabi ko sa iyo, habang
maganda ang panahon, ako ay maghahanap ng pagkain. Ito’y aking iipunin para ako ay may
makain pagsumama ang panahon.”

Lumipas pa ang maraming araw. Dumating ang tag-ulan. Ulan sa umaga, ulan sa hapon at sa
gabi ay umuulan pa rin. At dumating ang panahong kumidlat, kumukulog at lumalakas ang
hangin kasabay ang pagbuhos ng malakas na ulan.

Ginaw na ginaw at gutom na gutom ang kawawang Tipaklong. Naalaala nilang puntahan ang
kaibigang si Langgam.

Paglipas ng bagyo, pinilit ni Tipaklong na marating ang bahay ni Langgam. Bahagya na siyang
makalukso. Wala na ang dating sigla ng masayahing si Tipaklong.

Tok! Tok! Tok! Bumukas ang pinto.

“Aba! Ang aking kaibigan”, wika ni Langgam. “Tuloy ka. Halika at maupo.”

Binigyan ni Langgam ng tuyong damit si Tipaklong. Saka mabilis na naghanda siya ng pagkain.

Ilan pang sandali at magkasalong kumain ng mainit na pagkain ang magkaibigan.

“Salamat, kaibigang Langgam”, wika ni Tipaklong. “Ngayon ako naniwala sa iyo. Kailangan nga
pa lang mag-ipon habang maganda ang panahon at nang may makain pagdating ng taggutom.”

Mula noon, nagbago si Tipaklong. Pagdating ng tag-init at habang maganda ang panahon ay
kasama na siya ng kanyang kaibigang si Langgam. Natuto siyang gumawa at natuto siyang mag-
impok.
 Ang Agila at ang Maya
Isang Agila ang kasalukuyang lumilipad sa kalawakan, buong yabang niyang iniladlad at ibinuka
ang kanyang malalapad na pakpak. Habang patuloy siya sa kanyang paglipad ay nakasalubong
niya ang isang maliit na ibong Maya at hinamon niya ito.

“Hoy Maya, baka gusto mong subukan kung sino sa ating dalawa ang mabilis lumipad?” buong
kayabangan ni Agila. Kaya naipasya niyang tanggapin ang hamon nito para maturuan niya ng
leksyon.

“Sige! Tinatanggap ko ang hamon mo. Kailan mo gustong magsimula tayo?”

Natuwa ang Agila, hindi niya akalain na tatanggapin nito ang hamon niya.

“Aba, nasa sa iyon ‘yan. Kung kailan mo gusto,” buong kayabangang sagot ni Agila.

Napatingin ang Maya sa kalawakan. Nakita niyang nagdidilim ang kalangitan, natitiyak niyang
ang kasunod niyon ay malakas sa pag-ulan.

“Sige Agila, gusto kong umpisahan na natin ang karera ngayon na. Pero, para lalong maging
masaya ang paligsahan natin ay kailangang bawat isa sa atin ay magdadala ng kahit anong bagay.
Halimbawa ang dadalhin ko ay asukal ikaw nman ay bulak.”

Tumawa ang Agila sa narinig na sinabi ni Maya. Tuwang-tuwa talaga siya, bakit nga naman
hindi eh, mas hamak na magaan ang bulak na dadalhin niya kumpara sa mabigat na asukal na
dadalhin naman nito.

“O ano, Agila, payag ka ba?” untag ni Maya.

“Aba oo, payag na payag ako.”

“Sige doon tayo mag-uumpisa sa ilog na ‘yon at doon tayo hihinto sa tuktok ng mataas na
bundok na iyon,” wika pa ni Maya.

Gusto ng matawa ni Agila sa katuwaan dahil tiyak na ang panalo niya subalit hindi siya
nagpahalata.

At sisimulan nga nila ang paligsahan.

Habang nasa kalagitnaan na sila ng kalawakan ay siya namang pagbuhos ng malakas na ulan.
Nabasa ang bulak na dala-dala ni Agila kaya bumigat ito ng husto. Nahirapan si Agila , kaya
bumagal ang lipad niya.

Samantalang ang mabigat sa asukal na dala-dala naman ni Maya ay nabasa din ulan kaya
natunaw ito. Napabilis ang lipad ni Maya.

Dahilan sa pangyayari, unang nakarating si Maya sa ituktok ng mataas na bundok at tinalo niya
ang mayabang na Agila.
 Ang Lobo at ang Kambing
Isang lobo ang nahulog sa balon na walang tubig. Sinikap niyang tumalon upang maka-ahong
palabas ngunit lubhang malalim ang balon na kanyang kinahulugan.

Noo’y dumating ang isang uhaw na uhaw na kambing. Lumapit ito sa balon at narining ang tinig
ng lobo.

“Marami bang tubig sa loob ng balon?” tanong nito sa lobo. “Oo, napakarami!” ang
pagsisinungaling na sagot naman ng lobo.

Hindi na nagdalawang-isip pa ang kambing. Agad itong tumalon sa balon. At nalaman ngang
siya’y niloko lamang ng lobo.

“Ngayo’y pareho na tayong bilanggo ng balon na ito,” ang sabi ng lobo. “Mamamatay tayo sa
uhaw at gutom dito,” ang sabi ng kambing.

“Kung gusto mong makaalis dito, magtulungan tayo. Mayroon akong naisip na paraan kung
papaano nating gagawin iyon.”

“Papaano?”

Noon ipinatong ng lobo ang mga paa sa katawan ng kambing. “Ako muna ang lalabas. At kapag
nakalabas na ako, saka kita hahatakin palabas,” pangako nito. “Sige,” ang sabi naman ng
kambing.

Nakalabas nga ng balon ang lobo sa tulong ng kambing. Ngunit noong pagkakataon na ng
kambing para tulungan nito’y agad iyong tumawa ng malakas. Pagkuwa’y sinabing, “Walang
lobong manloloko kung walang kambing na magpapaloko.”

At malungkot na naiwanan ang kambing sa malalim na balon.

 Ang Kabayo at ang Mangangalakal
Isang mangangalakal ang maghahatid ng dalawang sakong asin sa palengke. Inilulan niya ang
mga sako ng asin sa kanyang kabayo at nagtungo sila sa palengke.

Nang tumatawid sila sa isang ilog na dinaanan ay hindi sinasadyang nadulas at natumba ang
kabayo. Napunit ang mga sako at ang ilang bahagi ng asin ay nabuhos sa ilog at ang iba naman
ay nalusaw dahil sa pagkababad sa tubig. Hindi naman nasaktan ang kabayo at napansin niya na
lubhang gumaan ang pasan niyang dalawang sako ng asin at siya ay natuwa.

Nang sumunod na linggo ay magpupunta uli ang mangangalakal sa palengke at naglulan na

nman ng dalawang sakong asin sa kanyang kabayo. Nang mapalapit na sila sa ilog ay napagisip-
isip ng kabayo:

“Kung magpapadulas ako sa ilog ay tiyak na gagaan uli ang pasan ko,” ang sabi ng kabayo sa
kanyang sarili.

Ganun na nga ang ginawa ng kabayo. Muling nabutas ang mga sako at ibang asin ay nabuhos sa
ilog at ang iba naman ay nalusaw. Nguni’t sa pagkakataong eto ay nakahalata ang
mangangalakal na sadyang nagpadulas ang kabayo sa ilog.

Pagdaan pa ng isang linggo ay muling magtutungo ang mangangalakal sa palengke subalit sa

pagkakataong ito ay apat na baldeng may lamang alpombra ang kanyang inilulan sa kabayo -
dalawang balde sa magkabilang tabi ng kabayo.

“Aba, ok to, mas magaan ang pasan ko ngayon. Ganun pa man aymagpapadulas pa rin ako sa
ilog para mas gumaan pa ang pasan ko,” ang sabi ng kabayo sa kanyang sarili.

Pagdating sa ilog ay kusa na namang nagpadulas ang kabayo ngunit laking gulat niya nang
biglang bumigat ang kanyang pasan nang siya ay malublob sa tubig. Ang apat na balde na may
alpombra ay napuno ng tubig at di hamak nanaging mas mabigat pa keysa sa dalawang sakong
asin.
 Ang Kabayo at ang Kalabaw
Isang magsasaka ang nais manirahan sa ibang bayan kaya isang araw ay inipon niya ang kanyang
mga gamit at inilulan sa kanyang alagang kabayo at kalabaw. Maaga pa ay sinimulan na nila ang
mahabang paglalakbay. Makaraan ang ilang oras ay nakaramdam ng matinding pagod at pang-
hihina ang kalabaw dahil sa bigat ng kanyang pasang gamit.

“Kaibigang kabayo, di hamak na mas mabigat ang pasan kong gamit keysa sa iyo. Maaari bang
tulungan mo ako at pasanin mo yung iba?” pakiusap ng kalabaw.

“Aba, yan ang ipinataw sa iyong balikat ng ating amo kaya pagtiisan mo,” anang kabayo na lalo
pang binilisan ang paglalakad.

“Parang awa mo na tulungan mo ako. Di ko na kakayanin ang bigat ng dala ko. Nanghihina ako.
Alam mo namang kailangan kong magpalamig sa ilog kapag ganito katindi ang init ng araw
dahil madaling mag-init ang katawan ko,” pakiusap pa rin ng kalabaw.

“Bahala ka sa buhay mo,” naiinis na sagot ng kabayo.

Makaraan pa ang isang oras at lalong tumindi ang init ng araw. Hindi nagtagal at ang kalabaw ay
iginupo ng bigat ng kanyang dala at siya’y pumanaw. Nang makita ng magsasaka ang nagyari ay
kinuha niya ang lahat ng gamit na pasan ng kalabaw at inilipat sa kabayo na bahagya namang
makalakad dahil sa naging napakabigat ng kanyang mga dalahin.

“Kung tinulungan ko sana si kasamang kalabaw ay hindi naging ganito kabigat ang pasan ko
ngayon,” may pagsisising bulong ng kabayo sakanyang sarili.
 Si Alitaptap at si Paruparo
May isang Paruparo na pinaglaruan ng isang batang lalaki. Iniwan niya itong nakabaligtad at
kakawag-kawag sa lupa.

Paruparo : Saklolo! Tulungan ninyo ako! (Dumaan si Langgam at narinig ang sigaw ni Paruparo)

Langgam : Gusto kitang tulungan, ngunit nagmamadali ako. Maganda ang sikat ng araw at
maghahanap pa ako ng pagkain. (Umalis si Langgam at iniwan ang kaawaawang Paruparo)

Paruparo : Saklolo! Maawa kayo sa akin. Tulungan ninyo ako. (Dumating si Gagamba. Lumapit
siya kay Paru-paro)

Gagamba : Gusto kitang tulungan ngunit pagagandahin ko pa ang aking bahay. Mangunguha pa
ako ng sapot. (At umalis si Gagamba)

Paruparo : O Bathala! Tulungan po ninyo ako. Didilim na at magsisitulog na ang kasama kong
kulisap. Wala nang sa akin ay makakakita. (Pagod at gutom na si Paruparo. Napaiyak siya. Nang
pahiran niya ang kanyang luha ay may napansin siyang papalapit na pakislap-kislap na liwanag)

Alitaptap : Naku, bakit ka nandiyan? Napaano ka at kawag ka nang kawag?

Paru-paro : Sa aking paghahanap ng nektar sa mga bulaklak ay hinuli ako ng isang batang lalaki.
Pinaglaruan niya ako at iniwan niya akong nakabaligtad dito. Hindi ko kayang tumindig na mag-
isa upang lumipad. Maaari bang tulungan mo ako?

Alitaptap : Aba, oo. Sandali lang, tatawag ako ng makakatulong ko. (Ilan pang sandali ay
dumating ang maraming alitaptap).

Paruparo : Maraming salamat sa inyo. Kayo ang sagot ni Bathala sa aking dalangin. Kaybuti ng
inyong kalooban…

Alitaptap : Walang anuman, kaibigang Paruparo. O sige, aalis na kami.

Paruparo : Aalis na rin ako. Pupunta na ako sa aking tahanang bulaklak. Salamat na muli.
 Ang Uwak at ang Gansa
Isang Uwak ang nakaramdam ng pagkasawa sa pang-araw-araw na gawain. Sawa na siya sa
paglipad sa kalawakan. Sawa na rin siya sa pamamasyal sa matarik na kabundukan at malawak
na kagubatan.

Ano kaya ang dapat niyang gawin upang malibang? Bigo siya sapagkat di niya makita kung
anong bagay ang makapagpapaligaya sa kaniya.

Isang araw, dumapo siya sa sanga ng punong mangga. Tiningnan niya sa ibaba ang malinaw na
batis. Kitang-kita niya ang kekembot-kembot na paglalakad ng isang pulutong na mga Gansa.
Noon lamang napansin ng Uwak ang mapuputing balahibo ng pinanonood. Humanga siya sa
mahahaba nilang leeg. Masasaya ang mga Gansa sa paglangoy nila sa batis. Maririnig mo ang
malalamyos nilang tinig.

“Masasaya na sila, magaganda pa! Pagkapuputi ng mga balahibo nila. Maitim na maitim ako.
Pagkapangit-pangit ko. Siguro nakapagpapaputi, nakapagpapaganda at nakapagpapaligaya ang
batis na pinaglalanguyan nila.”

Upang makalangoy din, nakipagkaibigan siya sa isa sa mga Gansa.

“Binibining Gansa, maaari bang sumabay sa iyong paglangoy?”

“Aba, oo. Halika. Ang batis ay kalikasang handog ng Panginoon. Halika sumabay ka sa akin!”

Kumislap ang mga mata ng Uwak. Sa wakas ay makalalangoy na rin siya. Subalit di tulad ng
mga Gansa, ang Uwak ay hindi marunong lumangoy. Sapagkat gustung-gustong madaling
pumuti, gumanda at lumigaya, pinilit niyang lumangoy na malayo sa Gansang kinaibigan niya.
Sa kasamaang palad ay nabasa ang mga pakpak ng Uwak at natangay siya ng rumaragasang mga
alon.
 Ang Masamang Kalahi
Buhat nang mapatakbo ni Toniong Tandang si Tenoriong Talisain ay humanap na ng ibang
libutan at madaling nakapamayagpag na muli ang Talisain. Ang mga Katyaw na leghorn doon ay
madaling nasilaw sa balitang bilis at lakas ni Tenoriong Talisain. At madali niyang naging
kaibigan ang pinakamagandang sa mga banyagang manok na si Lolitang Leghorn.

Isang araw ay galit na galit na umuwi si Denang Dumalaga.

“Naku!” ang bulalas ng dumalaga. “Ako pala ay sinisiraan ni Tenoriong Talisain. Ako raw ay
naging kasintahan niya…”

“Diyata’t?” ang bulalas din ni Aling Martang Manok.

“At katakot-takot na paninira raw laban sa mga kalahi ang ginagawa ng Talisaing iyan. Tayo raw
ay ikinahihiya niya. Masamang lahi raw tayo…”

Gayon din ang ikinagalit ni Toniong Tandang nang siya’y dumating.

“Napakasamang manok iyang si Tenoriong Talisain”, ang wika ng tandang. “Kangina’y nakita
ko. Kung lumakad at magslita’y ginagaya ang mga leghorn.”

“Ang balita ko pa’y nagpasuklay ng balahibo upang maging mistulang leghorn na. Nakapang-
nginig ng laman.”

“Bayaan ninyo siya”, ang wika ni Aling Martang Manok. “Pagsisisihan din niya ang kanyang
ginawang iyan.”

Ilang araw, pagkatapos ay dumating si Toniong Tandang na kasama si Tenoriong Talisain.

Gusut-gusot na ang balahibo ng katyaw. Pilay pa ang isang paa, pasa-pasa ang buong katawan at
hindi halos makagulapay.

“Bakit ano ang nangyari?” ang tanungan ng mga kalahing manok.

“Iyan pala ay maluwat nang kinaiinisan ng mga katyaw na Leghorn”, ang wika ni Toniong
Tandang.

“Kangina’y nakita ko na lamang na pinagtutulungan ng apat na katyaw na leghorn.”

“Bakit hindi mo pa pinabayaang mapatay?” ang wika ng mga kalahing manok. “Tayo rin lamang
ay ikinahihiya niya at itinatakwil pa…”

“Talaga nga sanang ibig ko nang pabayaan”, ang wika ni Toniong Tandang. “Ngunit hindi rin
ako nakatiis. At talagang namang kung hindi ako sumaklolo’y nasirang Tenoriong Talisain na
siya ngayon.”

“Nakita mo na, Tenoriong Talisain!” ang wika ni Aling Martang Manok. “Iyang kalahi, kahit
masamain mo’y talagang hindi makatitiis.”
 Si Dagang Bayan at si Dagang Bukid
May dalawang dagang magkaibigan, sina Dagang Bayan at Dagang Bukid. Magkalayo ang
kanilang mga tirahan subalit patuloy pa rin ang kanilang pagkakaibigan.
Isang araw, dinalaw ni Dagang Bayan si Dagang Bukid.

“Napakalayo ng lugar mo. Nagutom ako sa pagod. Kumain na tayo,” ani Dagang Bayan.

“Wala akong pagkain dito. Halika, maghanap tayo,” sagot ni Dagang Bukid.

“Ano? Maghahanap pa tayo?” di-makapaniwalang tanong ni Dagang Bayan.

“Oo, ganyan talaga rito sa bukid. Hahanapin mo muna ang iyong kakainin,” malumanay na sagot
ni Dagang Bukid.

Naglakad silang dalawa. Sa may daan, nakakita sila ng supot. Dali-dali nila itong binuksan.

“Tinapay! Masarap na tinapay!” sabi ni Dagang Bayan.

“Teka, akin ‘yan. Ako ang unang nakakita r’yan,” sabi naman ni Dagang Bukid.

“Para walang away, hati na lang tayo,” mungkahi ni Dagang Bayan. Tango lamang ang tugon ng
kanyang kaibigan.

Hinati ni Dagang Bayan ang tinapay. Iniabot niya ang maliit na bahagi kay Dagang Bukid.

“Naku, hindi pantay ang pagkakahati mo,” reklamo ni Dagang Bukid.

“Oo, nga ‘no? Bawasan natin,” sagot ni Dagang Bayan, at pagkatapos ay kinagatan niya ang mas
malaking bahagi.

“Naku, lumiit naman itong isa,” sabi ni Dagang Bukid.

Kinagatan naman ni Dagang Bayan ang kabilang bahagi ng tinapay.

“Naku, lumiit nang pareho,” himutok ni Dagang Bukid.

“Para walang problema, akin na lang lahat ito. Ang susunod nating makikita ay sa iyo naman,”
sabi ni Dagang Bayan sabay subo sa lahat ng tinapay.

Dito nakahalata si Dagang Bukid.

“Niloko mo ako! Paano kung wala tayong makitang pagkain?” pagalit niyang wika kay Dagang
Bayan.

Dahil dito, nag-away ang magkaibigang daga at ang kanilang pagkakaibigan ay tuluyang
naglaho.
 Sino ang Magtatali ng Kuliling?
May isang malaking Pusa na lagi nang aali-aligid upang makahuli ng Daga. Marami-rami na rin
itong nabibiktima. Aabangan niyang lumabas ang Daga at saka ito sasakmalin at gugutay-
gutayin.

Sa sobrang takot ng mga Daga ay nagpulung-pulong sila. Pinag-usapan nila kung paano nila
maiiwasan ang mapanganib na Pusa.

Naging sobra sa ingay ang mga Daga habang nagpupulong. Ang ingay ay nauwi sa katahimikan
nang wala isa mang makaisip ng paraan kung paano maiiwasan ang Pusa. Sa pagkakataong iyon,
nagpakitang gilas ang mayabang na Daga. Tumindig ito at mayabang na nagsalita.

“May suhestiyon ako upang maiwasan nating lahat ang Pusa.”

Umaatikabong bulungan ang naganap.

“Tumahimik kayo!” utos ng mayabang na Daga. “Maiiwasan lang natin ang ating kaaway kung
tatalian natin ito ng kuliling sa leeg. Kung may kukuliling, alam nating ang Pusa ay papalapit sa
atin.”

“Oo nga. Kung maririnig natin ang kalansing ay makalalayo tayo sa kinatatakutan natin,”
natutuwang sabat ng Dagang Lalawigan.

Kunwaring nakayuko ang mayabang na Daga.

“Pe… pero… sino ang magtatali ng kuliling?” tanong ng Matandang Daga.

“Hindi ako!” gumagaralgal ang boses na sabi ng Dagang Lungsod. “Tiyak na sasakmalin ako ng
Pusa.”

“Lalo namang hindi ako,” nanginginig ang tuhod na sabi ng Dagang Bukid. “Palapit pa lamang
ako ay nangangalmot na ang nasabing Pusa. Tiyak na papatayin ako noon kapag nilapitan ko!”

Sa katanungang sino ang magkukulyar sa Pusa ay walang sinumang nangahas na sumagot at

gumawa. Lahat ay nabingi sa tawag ng kabayanihan. Pati na ang mayabang na Daga ay wala ring
narinig na anuman.
 Life Is A Tall, Tender Tree Poem
by Dr. Debasish Mridha

For if life is a tall tender tree,

For then, life is joy, life is free.
The tree is dancing in the air, sunny or showers,
With his joy, with his love, with his flowers.

For if life is a tall tender tree,

There is no pain or gain, she or he.
No complaining, only serving and caring.
Creating life for joy of sharing.

For if life is a tall tender tree,

For then, there are no you and me.
We are nature; we are love; we are beauty.
Giving and loving is our eternal duty.
 Life, It's Precious!
Poem by Clarence Prince
There is nothing quite like life
In cheerful time it is life
In sorrowful time it is life
When the weather's bright it is life
When the weather's gloomy it is life
Life hasn't any given time
This life is not forever
Live it well it's precious

There is nothing quite like life

Everyone should live it right
No one should consider it light
No one should live it slight
It travels fast day and night
Life hasn't any given time
This life is not forever
Live it well it's precious

There is nothing quite like life

With a wife it is life
With a husband it is life
With children it is life
Just being alone it is life
Life hasn't any given time
This life is not forever
Live it well it's precious
“Stopping by Woods On a Snowy Evening”
by Robert Frost
Whose woods these are I think I know.
His house is in the village though;
He will not see me stopping here
To watch his woods fill up with snow.
My little horse must think it queer
To stop without a farmhouse near
Between the woods and frozen lake
The darkest evening of the year.
He gives his harness bells a shake
To ask if there is some mistake.
The only other sound’s the sweep
Of easy wind and downy flake.
The woods are lovely, dark and deep,
But I have promises to keep,
And miles to go before I sleep,
And miles to go before I sleep.
“Shall I Compare Thee To A Summer’s
Day?” by William Shakespeare

Shall I compare thee to a summer’s day?

Thou art more lovely and more temperate.
Rough winds do shake the darling buds of May,
And summer’s lease hath all too short a date.
Sometime too hot the eye of heaven shines,
And often is his gold complexion dimmed;
And every fair from fair sometime declines,
By chance, or nature’s changing course, untrimmed;
But thy eternal summer shall not fade,
Nor lose possession of that fair thou ow’st,
Nor shall death brag thou wand’rest in his shade,
When in eternal lines to Time thou grow’st.
So long as men can breathe, or eyes can see,
So long lives this, and this gives life to thee.
 A Fallen Leaf

A trusting little leaf of green,

A bold audacious frost;
A rendezvous, a kiss or two,
And youth for ever lost.
Ah, me!
The bitter, bitter cost.

A flaunting patch of vivid red,

That quivers in the sun;
A windy gust, a grave of dust,
The little race is run.
Ah, me!
Were that the only one.
 Ako'y Pilipino
Pilipino ako sa anyo, sa kulay,
sa wika, sa gawa at sa kalinangan.
Ang mutyang bayan ko'y Perlas ng Silangan,
kilala sa ganda at sa iwing taglay na yaman.

Sa mga ugat ko ay nananalaytay,

magiting na dugo ng raha at lakan;
ang kasaysayan ko'y di malilimutan
ng aking kalahi't liping pinagmulan

Maraming bayaning nagbuwis ng buhay,

di nag-atubili sa tawag ng bayan,
nabuwal sa dilim at nagdusang tunay
upang kalayaan ay aking makamtan.

Ikararangal ko itong aking lahi,

di ikahihiya sa alinmang lipi;
busilak ang puso, malinis ang budhi
mamatay ay langit kung bayan ang sanhi.

Taas noong aking ipagmamalaki

Pilipino akong may dangal na lahi,
Sintang Pilipinas ang bayan kong saksi,
dinilig ng dugo ng mga bayani.
 Ang Aking Guro
Masdan mo ang guro, ang taong dakila,
Mapagtiis siya't laging matiyaga;
Sa tungkulin niya'y lagi siyang handa,
walang tigil siya sa maghapong gawa.

Guro ko ang siyang nagturo sa akin,

Na ang ating lupa ay aking mahalin,
Ako raw'y gumawa at aking sikaping
Mapaunlad itong mutyang bayan natin.

Siya ang nagturo ng kabayanihan

Ng ating Mabini, Burgos at del Pilar;
Siya ang nag-ulat ng buhay ni Rizal,

Siya ang nagturong ako'y maging tapat

Sa mga tungkuling aking ginaganap
Nagtatagumpay raw yaong masisipag,
Di raw giginhawa yapng taong tamad.

Siya ang maysabing ating tangkilikin

Yaong mga bagay na yari sa atin;
Sino pa raw yaong tutulungan natin
Kundi kababayan at kalahi na rin.

Guro ko ang aking tunay na huwaran

Siya ay maayos sa kanyang katawan,
Sa pagsasalita, siya ay magalang
At sa diwa niya'y may matutuhan.

Iyang aking guro'y isang mamamayang

Dapat ding tawaging bayani ng bayan;
Ang mga pinuno sa kinabukasa'y
Nangagdaang lahat sa kaniyang mga kamay.
 Ang Batong Maliit
Namamasyal noon ang hari sa hardin
Upang bigyang laya ang diwa't panimdim
Walang anu-ano; natawag ang pansin
Ng batong maliit na hamak sa tingin

Bato'y tinitigan at tinisud-tisod

At saka tinanong ang kanya ring loob
Ano kaya itong himala ng Diyos?
Bakit pati ito, sa mundo'y sumipot?

Kung saan-saan na naglakba'y ang isip

Ng haring nawili sa pagkakatitig,
Sa wakas umurong ang taglay na guhit
Ng kanilang palad ay nagkakawangis.

Bato ay maliit, at hamak na hamak,

Siya ay dakila at hari ang tawag,
Nguni't ngayon niya nakuro't natatap
Na ang hari't bato'y pantay rin ang sukat.

Hugis pa nga siya kung pagtutuusin

Ng hamak na batong maliit sa tingin,
Siya'y naglalayag na patungong libing,
Bato'y matitirang bato rin sa hardin...
 Ang Bulaklak
Sa mayamang lupa mayroong sumilip Na
halamang lunti't anong pagkaliit,
Pilit tumataas at nais mabatid Ang
ano at dahil ng munting daigdig.

Hindi nga naglaon at naging malusog

Lumaki at saka nagkabukong lubos...
Bukong di maabot ng araw at unos
At himbing na himbing sa pagkakatulog.

Ngunit napasok din ng sinag ng araw

Ang tulog na buko at saka pinukaw,
Binating masigla at pinagsabihang
Gumising at masdan ang lupang ibabaw.

Kaya't munting buko dito'y napahantad

Sa init ng araw ay kukurap-kurap,
Nakita ang langit na napakalawak
At mga naglipad na mga kulisap.

Hinagkan ng hangin ang mga talulot

At sa pagbukadkad ay agad nagsabog
Ng bangong matamis sa buong palibot
Bangong sinisinta ng mga bubuyog.
 Ang Duwende
Sa hardin ay merong punso,
Doon ako'y nagtutungo
Upang paligid ay walisin ko't
Alisin ang kalat na damo.

Nang ako ay magkasakit,

Punso'y hindi nalilinis;
Hindi ako makaidlip,
Punso'y aking naiisip.

Habang ako'y nakaratay,

Sa akin ay may dumalaw,
May regalo siyang taglay,
Sabi'y siya'y duwende raw.

Nang siya ay lilisan na,

Sa akin ay sinabi niya:
"Pagka't sadyang mabait ka
Ang buhay mo'y liligaya."