Full Download Test Bank Get the Latest Study Materials at testbankfan.

com

Database Processing Fundamentals Design and

Implementation 13th Edition Kroenke Solutions
Manual

https://testbankfan.com/product/database-processing-
fundamentals-design-and-implementation-13th-edition-kroenke-
solutions-manual/

OR CLICK HERE

DOWLOAD NOW

Download More Test Banks for All Subjects at https://testbankfan.com

 Recommended digital products (PDF, EPUB, MOBI) that
you can download immediately if you are interested.

Database Processing Fundamentals Design and Implementation

13th Edition Kroenke Test Bank

https://testbankfan.com/product/database-processing-fundamentals-
design-and-implementation-13th-edition-kroenke-test-bank/

testbankfan.com

Database Processing Fundamentals Design and Implementation

15th Edition Kroenke Solutions Manual

https://testbankfan.com/product/database-processing-fundamentals-
design-and-implementation-15th-edition-kroenke-solutions-manual/

testbankfan.com

Database Processing Fundamentals Design and Implementation

14th Edition Kroenke Solutions Manual

https://testbankfan.com/product/database-processing-fundamentals-
design-and-implementation-14th-edition-kroenke-solutions-manual/

testbankfan.com

Crime Victims An Introduction to Victimology 8th Edition

Andrew Karmen Solutions Manual

https://testbankfan.com/product/crime-victims-an-introduction-to-
victimology-8th-edition-andrew-karmen-solutions-manual/

testbankfan.com
Financial and Managerial Accounting 13th Edition Warren
Test Bank

https://testbankfan.com/product/financial-and-managerial-
accounting-13th-edition-warren-test-bank/

testbankfan.com

Chemical Principles in the Laboratory 11th Edition

Slowinski Solutions Manual

https://testbankfan.com/product/chemical-principles-in-the-
laboratory-11th-edition-slowinski-solutions-manual/

testbankfan.com

Educational Psychology Theory and Practice 11th Edition

Slavin Test Bank

https://testbankfan.com/product/educational-psychology-theory-and-
practice-11th-edition-slavin-test-bank/

testbankfan.com

Sensation and Perception 1st Edition Schwartz Test Bank

https://testbankfan.com/product/sensation-and-perception-1st-edition-
schwartz-test-bank/

testbankfan.com

New Perspectives on HTML CSS and XML Comprehensive 4th

Edition Carey Test Bank

https://testbankfan.com/product/new-perspectives-on-html-css-and-xml-
comprehensive-4th-edition-carey-test-bank/

testbankfan.com
Macroeconomics 5th Edition Williamson Test Bank

https://testbankfan.com/product/macroeconomics-5th-edition-williamson-
test-bank/

testbankfan.com
 INSTRUCTOR’S MANUAL
TO ACCOMPANY

DAVID M. KROENKE AND DAVID J. AUER

Database Processing
Fundamentals, Design, and Implementation
13th Edition

CHAPTER FIVE
DATA MODELING WITH THE ENTITY-RELATIONSHIP MODEL

Prepared By
David J. Auer
Western Washington University
Copyright © 2014 Pearson Education, Inc.
 Chapter Five – Data Modeling with The Entity-Relationship Model

❖ CHAPTER OBJECTIVES
• To understand the two-phase data modeling/database design process
• To understand the purpose of the data modeling process
• To understand entity-relationship (E-R) diagrams
• To be able to determine entities, attributes and relationships
• To be able to create entity identifiers
• To be able to determine minimum and maximum cardinalities
• To understand variations of the E-R model
• To understand and be able to use ID-dependent and other weak entities
• To understand and be able to use supertype/subtype entities
• To understand and be able to use strong entity patterns
• To understand and be able to use the ID-dependent association pattern
• To understand and be able to use the ID-dependent multivalued attribute pattern
• To understand and be able to use the ID-dependent archetype/instance pattern
• To understand and be able to use the Line-Item pattern
• To understand and be able to use the for-use-by pattern
• To understand and be able to use the recursive patterns
• To understand the iterative nature of the data modeling process
• To be able to use the data modeling process

❖ ERRATA
There are no known errors at this time. Any errors that are discovered in the future will
be reported and corrected in the Online DBP e13 Errata document, which will be
available at http://www.pearsonhighered.com/kroenke.

❖ TEACHING SUGGESTIONS
• A good way to introduce the chapter is by discussing the relationship between
systems analysis and design and database design. If a systems analysis and design
course is a prerequisite for the course, make the connections to what the students
covered in that class. If you do not have such a prerequisite, you can use Appendix
B – Getting Started in Systems Design and Analysis as an introduction to this
chapter. In fact, using Appendix B as an introduction is a good review for those
students who have had a systems design and analysis class.
• Very important in this chapter is that a database is a model of a user’s view of the
world. Remember, the only question is “How well does it fit the mental models of the

Page 5-3
Copyright © 2014 Pearson Education, Inc.
 Chapter Five – Data Modeling with The Entity-Relationship Model

people who are going to use the system?” Convince the students that the model
needs to fit the user requirements, even if the developer “knows better”.
• You need to remember the statement above when reviewing solutions to the end of
chapter exercises. These models are based upon one user’s view. There are many
other ways to model these problems. You should expect variations in the answers
your students create.
• If you prefer to use a data modeling notation other than the Information Engineering
version used in the text, you should introduce your preferred notation now. You can
use Appendix C – E-R Diagrams and the IDEF1X Standard or Appendix D – E-R
Diagrams and the UML Standard as the basis for teaching those notation systems.
• Although it is not covered in the chapter, you might want to cover the concept of
domain in Appendix C – E-R Diagrams and the IDEF1X Standard. This idea
becomes more important as projects get larger and last for longer periods of time.
• Most of the diagrams in this IM chapter and in IM Chapter 6 were initially created
using CA Technologies’ ERwin Data Modeler. A one-year time-limited CA ERwin
Data Modeler Community Edition suitable for class use can be downloaded from
(http://erwin.com/products/detail/ca_erwin_data_modeler_community_edition/) —CA
has limited the number of objects that can be created by this edition to 25 entities per
model, and disabled some other features (see http://erwin.com/uploads/erwin-data-
modeler-r8-community-edition-matrix.pdf ), but there is still enough functionality to
make this product a possible choice for class use.
• This edition adds support for two widely available and easy to use database design
tools—the MySQL Workbench in Appendix E – Getting Started with the MySQL
Database Design Tools, and Microsoft Visio 2013 in Appendix F – Getting Started
with Microsoft Visio 2013. We recommend using these tools.
• Note that the MySQL Workbench (see Appendix E – Getting Started with the MySQL
Database Design Tools) only creates database designs as discussed in Chapter 6,
not data models as discussed in this chapter. While this limits the overall usefulness
of the product, it is very useful for the database designs in Chapter 6.
• Microsoft Visio (see Appendix F – Getting Started with Microsoft Visio 2010) can,
with a bit of work, produce data models as well as database designs. We will use it
for any updated data models in this IM chapter. If you prefer to use Microsoft Visio,
see Review Exercises 5.56 and 5.57 for a starting point in student assignments.
• Microsoft Visio is one of the software programs included in a set of software
available through the Microsoft Developers Network Academic Alliance (MSDNAA)
program. Participation by your department in this program will allow you to make
Visio available to your students for academic purposes at no cost to them. See the
MSDNAA Web site (http://msdn.microsoft.com/en-us/academic/default.aspx) for
more information.
• The Marcia’s Dry Cleaning and Morgan Importing projects in this chapter and the
next two chapters will give a consecutive, progressive introduction to data modeling,
database design and database creation. The solutions for this chapter are the data
models, the solutions for Chapter 6 are the data designs, and the databases are
implemented as specific tables in Chapter 7. Use at least one of these projects for
an integrated set of assignments.

Page 5-4
Copyright © 2014 Pearson Education, Inc.
 Chapter Five – Data Modeling with The Entity-Relationship Model

• Remind students that design is part of the everlasting system documentation. Since
people come and go on projects, this design documentation must exist in order to let
new people enter the project and be able to catch up quickly.
• Use of the PowerPoint slides will be necessary for this chapter. Since this chapter
deals with using existing documents to focus the design, you will need to be able to
display many of the figures in the text.

Page 5-5
Copyright © 2014 Pearson Education, Inc.
 Chapter Five – Data Modeling with The Entity-Relationship Model

❖ ANSWERS TO REVIEW QUESTIONS

5.1 Describe the two phases in designing databases that arise from the development of new
information systems.

When developing new information systems, we first create a data model and then transform that
data model into a database design.

5.2 In general terms, explain how a data model could be used to design a database for a
small video rental store.

The two steps of designing a database are:

(1) creating a data model, in which we work out the complexities of the database design,
and

(2) transforming the data model into a database design by adding database design features
(these features, such as foreign keys, intersection tables for N:M relationships will be
discussed in detail in Chapter 06).

For a small video rental store, we would analyze the business requirements for the store to
determine entities (such as EMPLOYEE, CUSTOMER, RENTAL, RENTAL_ITEM, ITEM) and
the relationships between them. We would then create a database model. We would validate the
model with the users at the store, and modify it until it met the user’s needs and perceptions of
how the store business should operate.

Once the database model was complete, we would transform it into a database design (described
in Chapter 6), and finally create the database itself in the DBMS (Chapter 7).

5.3 Explain how a data model is like a building blueprint. What is the advantage of making
changes during the data modeling stage?

Before a building is actually constructed, it is carefully planned and designed. That work is
documented in the building blueprint. Similarly, before a database is actually created in a
DBMS, it needs to be carefully planned and designed. The work of planning and designing a
database is documented in a data model.

The advantage of making changes during the data modeling stage is that it is easier, simpler,
faster and cheaper to make changes at that stage of database development.

5.4 Who is the author of the entity-relationship data model?

Peter P. Chen, in his paper “The Entity-Relationship Model—Towards a Unified View of Data,”
ACM Transactions on Database Systems, January 1976, pp. 9–36. For information on Peter Chen
see http://en.wikipedia.org/wiki/Peter_Chen, and for a copy of the article see
http://csc.lsu.edu/news/erd.pdf .

Page 5-6
Copyright © 2014 Pearson Education, Inc.
 Chapter Five – Data Modeling with The Entity-Relationship Model

5.5 Define entity. Give an example of an entity (other than one presented in this chapter).

An entity is something that the users want to track, and is readily identifiable in their
environment. We’ll use the example of a Real Estate Agency. Example entities are AGENT
John Smith, PROPERTY 568 12th Street, and CASH_RECEIPT CR2004001.

5.6 Explain the difference between an entity class and an entity instance.

An entity class is a collection of entities and is described by the structure or format of the entities
in that class. An entity instance of an entity class is the representation of a particular entity, such
as AGENT John Smith; it is described by the values of attributes of the entity. There are usually
many instances of an entity in an entity class.

5.7 Define attribute. Give an example attribute for the entity in your answer to question 5.5.

Attributes describe the entity’s characteristics. For example, in the Real Estate Agency example
in question 5.5, attributes for the entity AGENT are FirstName, LastName, DateOfHire, and
OfficePhoneNumber.

5.8 Define identifier. Give an example identifier for the entity in your answer to question 5.5.

Identifiers are attributes that name, specify, locate (or otherwise identify) entity instances. For
example, in the Real Estate Agency example in question 5.5, an identifier for the entity AGENT
would be AgentID.

5.9 Give an example of a composite identifier.

Identifiers that consist of two or more attributes are called composite identifiers. Examples are
{AreaCode, LocalNumber}, {ProjectName, TaskName}, and {City, State}.

5.10 Define relationship. Give an example of a relationship (other than one presented in this
chapter). Name your relationship.

A relationship is an association between two or more entity classes. For example, assume you
have an entity class named Student and an entity class named Class. Students enroll in a Class so
you would have a relationship named Enrolls In.

Often, a name consists of a verb or verb phrase expressed from the standpoint of the parent in the
relationship, followed by a slash, and followed by the verb phrase expressed from the standpoint
of the child. Normally, the verb phrase from the child’s view is the passive form of the verb
phrase from the parent’s view.

5.11 Explain the difference between a relationship class and a relationship instance.

Relationship classes are associations among entity classes, and relationship instances are
associations among entity instances.

Page 5-7
Copyright © 2014 Pearson Education, Inc.
 Chapter Five – Data Modeling with The Entity-Relationship Model

5.12 What is the degree of relationship? Give an example of a relationship of degree three
(other than one presented in this chapter).

The number of entity classes in the relationship is the degree of the relationship. For example, in
the Real Estate Agency example in question 5.5, there is a relationship of degree three between
AGENT, CLIENT and PROPERTY. In this case we are documenting the PROPERTIES that
AGENTS showed to their CLIENTS.

5.13 What is a binary relationship?

A relationship between two entity classes

5.14 Explain the difference between an entity and a table. Why is this difference important?

Formally, an entity is a database design concept while a table is the implementation of that entity
in an actual database. However, the main difference is that relationships between entities can be
created without specifying the formal mechanism—foreign keys—for implementing that
relationship. With tables in a database, the foreign keys must be created to implement the
relationship. This is important because it makes it easier to work with entities in a less formal
way, which makes database designs easier to create and change as necessary during the design
process.

5.15 What does cardinality mean?

Cardinality means “count.”

5.16 Define the terms maximum cardinality and minimum cardinality.

Maximum cardinality is the maximum or largest number of entities that can occur on one side
of the relationship. Minimum cardinality is the minimum or smallest number of entities that
must participate in the relationship.

Page 5-8
Copyright © 2014 Pearson Education, Inc.
 Chapter Five – Data Modeling with The Entity-Relationship Model

5.17 Give examples of 1:1, 1:N, and N:M relationships (other than those presented in this
chapter). Use the traditional diamond notation to diagram your examples. Draw two E-R
diagrams for each of your examples, one using the traditional diamond notation, and one
using IE Crow’s Foot notation.

AGENT 1:1 CAR

AGENT_VEHICLE

AGENT 1:N CLIENT

AGENT_CLIENT

PROPERTY N:M CLIENT

PROPERTY_CLIENT

5.18 Give an example for which the maximum cardinality must be an exact number.

In the Real Estate Agency example in question 5.5, each AGENT is required to work out of two
different AGENCY_LOCATIONs each week. The AGENT always works out of the same two
AGENCY_LOCATIONs, so the relationship has an exact maximum cardinality of 2 on
AGENCY_LOCATION.

2
AGENT 1:N AGENCY_LOCATION

AGENT_LOCATION

Page 5-9
Copyright © 2014 Pearson Education, Inc.
 Chapter Five – Data Modeling with The Entity-Relationship Model

5.19 Give examples of M-M, M-O, O-M, and O-O relationships (other than those presented in
this chapter). Draw two E-R diagrams for each of your examples, one using the
traditional diamond notation, and one using IE Crow’s Foot notation.

In the Real Estate Agency example in question 5.5, each AGENT must use an agency car when
on agency business. Further, to keep costs down the agency keeps exactly enough cars for the
agents. Therefore, each AGENT must have a CAR, and each CAR must be assigned to an
AGENT. This is an M-M relationship.

AGENT 1:1 CAR

AGENT_VEHICLE

In the Real Estate Agency example in question 5.5, each CLIENT must be assigned to an
AGENT, but there may be AGENTs who currently have no CLIENTs. This is an M-O (same as
O-M, but seen reversed) relationship.

AGENT 1:N CLIENT

In the Real Estate Agency example in question 5.5, CLIENTs may be seeing AGENTs without
currently being interested in specific PROPERTY, and a PROPERTY may be listed without any
CLIENT currently being interested in it. This is an O-O relationship.

PROPERTY N:M CLIENT

PROPERTY_CLIENT

5.20 Explain, in general terms, how the traditional E-R model, the Information Engineering
(crow's foot) version, the IDEF1X version, and the UML version differ. Which version is
used primarily in this text?

The traditional E-R model uses the notation shown in RQ 5-17 and 5-19—rectangles for entities,
diamonds for relationships, and connected ellipses (the ellipses, which are used for attributes, are
not shown in any illustration in the text or in this IM chapter—they are not to be confused with
the circles [sometimes drawn as ellipses] used to indicate optional participation) for attributes.

The Information Engineering (IE) model is a variant of the traditional E-R that does not use
diamonds, but instead uses connecting lines between entities with specific symbols at the end of

Page 5-10
Copyright © 2014 Pearson Education, Inc.
 Chapter Five – Data Modeling with The Entity-Relationship Model

the lines. The symbol for “many” as in a “one-to-many: relationship” resembles a crow’s foot,
and that fact gave the model its nickname.

The IDEF1X model is a national government standard model. Based on the traditional E-R
model, it again drops the use of diamonds for relationships and substitutes connecting lines
between entities with specific symbols at the ends of the lines. However, these symbols are quite
different from the symbols used by the Information Engineering model.

Finally, Unified Modeling Language (UML) again dropped the diamonds (and ellipses) and
added connecting lines with its own set of symbols. However, the UML model also added in
notation for recording object-oriented programming (OOP) concepts.

The IE Crow’s Foot model is used primarily in this text.

5.21 Explain how the notations shown in Figure 5-7 differ.

The notations in Figure 5-7 show the difference between the original E-R model and the IE
Crow’s Foot notation used in the text for a 1:N O-M relationship.

5.22 Explain how the notations shown in Figure 5-9 differ.

The notations in Figure 5-9 show the difference between the original E-R model and the IE
Crow’s Foot notation used in the text for an N:M O-M relationship.

Page 5-11
Copyright © 2014 Pearson Education, Inc.
 Chapter Five – Data Modeling with The Entity-Relationship Model

5.23 What is an ID-dependent entity? Give an example of an ID-dependent entity (other than
one presented in this chapter).

An ID-dependent entity is one in which the identifier of one entity includes the identifier of
another entity.

In the Real Estate Agency example in question 5.5, we would find that some PROPERTYs are
apartment houses, and each APARTMENT has its own identifying number. This number by
itself is meaningless (101, 102, etc.) and must be combined with the identifier of the PROPERTY
to truly identify each APARTMENT. Alas, this is too similar to the BUILDING –
APARTMENT example in the text.

So, another example—a THEATER has BOXes, which are special seating sections. The number
of each BOX is meaningless— “Here’s your ticket to Box 303” —without knowing which
THEATER the BOX is in. Note that not all THEATERs have BOXes, therefore the relationship
is M:O. {Note that light yellow indicates a weak entity, whether or not ID-dependent.)

THEATER 1:N BOX

THEATER_BOX

Here’s the same relationship created in ERWin:

THEATER
TheaterID BOX
Address TheaterID
City BoxNumber
State NumberOfSeats
ZIP Price
Phone

5.24 Explain how to determine the minimum cardinality of both sides of an ID-dependent
relationship.

The ID-dependent entity (the “child”) cannot exist without the entity upon which it is dependent
(the “parent”). Therefore, the minimum cardinality from the ID-dependent entity to the parent is
always one (1).

On the other hand, a parent entity may be able to exist without any children. For example, not all
PROPERTYs have APARTMENTs (or UNITs), and not all THEATERs have BOXes. Therefore
the minimum cardinality from the parent to the ID-dependent entity depends upon database
application requirements.

Page 5-12
Copyright © 2014 Pearson Education, Inc.
 Chapter Five – Data Modeling with The Entity-Relationship Model

5.25 What rules exist when creating an instance of an ID-dependent entity? What rules exist
when deleting the parent of an ID-dependent entity?

In order to create an instance of an ID-dependent entity, the parent entity upon which it depends
must have already been created. If the parent of an ID-dependent entity is deleted, all associated
instances of the ID-dependent entity must be deleted as well.

5.26 What is an identifying relationship? How is it used?

An identifying relationship is a special type of relationship. It is used to represent ID-dependent.

Most data modeling products use a solid line to represent an identifying relationship and a dashed
line to represent a nonidentifying relationship.

5.27 Explain why the relationship between BUILDING and APARTMENT discussed on page
189 is an identifying relationship.

The relationship between BUILDING and APARTMENT is an identifying relationship because

BUILDING is ID-dependent on APARTMENT.

5.28 What is a weak entity? How do weak entities relate to ID-dependent entities?

A weak entity is an entity whose existence depends upon the existence of another entity. All ID-
dependent entities are weak entities, but not all weak entities are ID-dependent.

5.29 What distinguishes a weak entity from a strong entity that has a required relationship to
another entity?

A strong entity that has a required relationship with another entity can and will exist without the
presence of the other, strong entity. A weak entity cannot and does not exist without the presence
of the other, strong entity.

5.30 Define subtype and supertype. Give an example of a subtype–supertype relationship

(other than one presented in this chapter).

A supertype is an entity that contains a set of attributes common to what would otherwise be
modeled as several entities. A subtype is an entity that contains the specialized, noncommon
attributes from the several entities.

In the Real Estate Agency example from question 5.5, we would have PROPERTY as a
supertype, and HOUSE, DUPLEX, APARTMENT_HOUSE, COMMERCIAL as subtypes. This
would be shown in ERwin as:

Page 5-13
Copyright © 2014 Pearson Education, Inc.
 Chapter Five – Data Modeling with The Entity-Relationship Model

PROPERTY
PropertyID
Address
City
State
ZIP
PropertyType

PropertyType

HOUSE
COMMERCIAL

NumberOfBedrooms
{Other Attributes} NumberOfUnits
TotalFloorSpace
{OtherAttributes}
APARTMENT_HOUSE
DUPLEX

NumberOfUnits
NumberOfParkingSpaces
Manager
{OtherAttributes}
{OtherAttributes}

5.31 Explain the difference between exclusive subtypes and inclusive subtypes. Give an
example of each.

A group of subtypes may be considered as either a set of exclusive subtypes or inclusive

subtypes. In a group of exclusive subtypes, the supertype is associated with at most one subtype.
An example of this is the Real Estate Agency example shown in the answer to review question
5.30 above. In a group of inclusive subtypes, the supertype can be associated with one or more of
the subtypes. An example of this for the Real Estate Agency database is that a CLIENT may be
included in more than one of the subtype sets—HOME_BUYER, RENTER, or
COMMERCIAL_BUYER.

5.32 What is a discriminator?

A discriminator is an attribute of the supertype entity that identifies the associated subtype entity.
An example of this is the Real Estate Agency example shown in the answer to review question
5.30 above, PropertyType is the discriminator.

5.33 Explain the difference between IS-A and HAS-A relationships.

The relationship between a supertype and its subtypes is sometimes called an IS-A relationship.
Entities with an IS-A relationship should have the same identifier because they represent different
aspects of the same thing. Entities with HAS-A relationships represent aspects of different things
and thus have different identifiers. These relationships do not involve subtypes.

Page 5-14
Copyright © 2014 Pearson Education, Inc.
 Chapter Five – Data Modeling with The Entity-Relationship Model

5.34 What is the most important reason for using subtypes in a data model?

The most important reason for using subtypes in a data model is to avoid value-inappropriate null
values. In the Real Estate Agency example shown in the answer to review question 5.30 above,
HOUSEs do not have TotalFloorSpace or NumberOfUnits, and COMMERCIAL does not have
NumberOfBedrooms. If all the attributes in the subtypes appeared in the supertype, there would
be null values in such columns.

5.35 Describe the relationship between the structure of forms and reports and the data model.

The structure of forms and reports determines the structure of the data model. The reverse is also
true, for the structure of the data model will determine the structure of the forms and reports that
can be based on it.

5.36 Explain two ways forms and reports are used for data modeling.

Forms and reports are used to:

(1) Determine the structure of the data model, and

(2) Validate the data model.

5.37 Explain why the form and report in Figure 5-15 indicate that the underlying relationship is
1:1?

The form shows that each MEMBER is associated with just one LOCKER. The report shows
that each LOCKER is associated with just one MEMBER. This indicates a 1:1 relationship.

5.38 Why is it not possible to infer minimum cardinality from the form and report in Figure 5-
15?

The form and report in Figure 5-15 show specific instances, but not the full range of possible
relationship values between MEMBER and LOCKER. For example, unassigned LOCKERs may
not show up on the report.

5.39 Describe two tests for determining if an entity is a strong entity.

The two tests are:

(1) Does the entity have an identifier of its own?

(2) Does the entity seem logically different and separate from other entities?

Page 5-15
Copyright © 2014 Pearson Education, Inc.
 Chapter Five – Data Modeling with The Entity-Relationship Model

5.40 Why does the form in Figure 5-17 not indicate that the underlying relationship is 1:N?
What additional information is required to make that assertion?

The form in Figure 5-17 only shows that the relationship from COMPANY to DEPARTMENT is
1:N. There is no form or report to show whether the relationship from DEPARTMENT to
COMPANY is 1:1 or 1:N. If it is 1:1, the overall relationship between COMPANY and
DEPARTMENT is 1:N, but if it is 1:N, then the overall relationship between COMPANY and
DEPARTMENT is N:M.

We need to (directly) ask the users or (indirectly) consider the typical structure of COMPANYs
and DEPARTMENTs to find out if one DEPARTMENT can be associated with more than one
COMPANY.

5.41 Explain why two forms or reports are usually needed to infer maximum cardinality.

Each form or report only shows the maximum cardinality in one direction between the entities.
Therefore, to know the cardinalities in both directions requires two forms or reports.

5.42 How can you assess minimum cardinality for the entities in the form in Figure 5-17?

You cannot assess minimum cardinality for the form in Figure 5-17. In general, you cannot
determine minimum cardinality from forms and reports.

5.43 Explain why the form and report in Figure 5-19 indicate that the underlying relationship is
N:M.

In Figure 5-19, the form shows that the relationship from SUPPLIER to PART is 1:N, while the
report shows that the relationship from PART to SUPPLIER is 1:N. Therefore, the overall
relationship is N:M.

5.44 Name three patterns that use ID-dependent relationships.

Three patterns that use ID-dependent relationships are (1) the association pattern, (2) the
multivalued attribute pattern, and (3) the archetype/instance pattern.

5.45 Explain how the association pattern differs from the N:M strong entity pattern. What
characteristic of the report in Figure 5-21 indicates that an association pattern is
needed?

The association pattern differs from the N:M strong entity pattern in that a new, third entity is
added to hold additional attributes not associated with the original two entities. In the report in
Figure 5-21, the Price column is the indicator that an association pattern is needed because Price
is an attribute of neither COMPANY nor PART.

5.46 In general terms, explain how to differentiate an N:M strong entity pattern from an
association pattern.

In general, if there are one or more additional attributes associated with the relationship between
two strong entities in an otherwise N:M strong entity pattern, then an association pattern is
needed. In the data model, this will be shown as a third, weak entity that is ID-dependent on both
of the other entities.

Page 5-16
Copyright © 2014 Pearson Education, Inc.
 Chapter Five – Data Modeling with The Entity-Relationship Model

5.47 Explain why two entities are needed to model multivalued attributes.

In the E-R model, all attributes must have a single value. Therefore, multivalued attributes must
be modeled with a second table to hold the multiple values of the attribute.

NOTE: This is the multivalued dependency problem from Chapter 4. The additional entity or
table is needed to put the relations into 4NF.

5.48 How do the forms in Figures 5-26 and 5-28 differ? How does this difference affect the
data model?

In Figure 5-26, CONTACT and PHONE are independent—any phone number can be used to
reach any contact. In Figure 5-28, CONTACT and PHONE are dependent—one phone number is
used to reach one specific contact. This difference determines whether the data model will be
created with (1) two entities—one for CONTACT and one for PHONE, or (2) one entity—
PHONE_CONTACT that holds both CONTACT and the associated PHONE number.

5.49 Describe, in general terms, the archetype/instance pattern. Why is an ID-dependent

relationship needed for this pattern? Use the CLASS/SECTION example in your
answer.

The archetype/instance pattern generally has one entity that is a manifestation (or “instance”) of
another (logical abstraction or “archetype”) entity. The archetype is usually an abstract concept
that is actually seen in the real world as the instance. The CLASS and SECTION example
illustrates this. In reality, CLASS is an abstract concept—the conceptualization of what the class
is about, what texts will be used, and in what order the topics will be presented. However, the
only time that a CLASS is seen in the real world is as a SECTION of the CLASS. The SECTION
has an instructor and students, real text books, and real lectures and exams. However, since a
SECTION is based on the conceptual CLASS, it cannot exist apart from that CLASS, and is
therefore ID-dependent.

5.50 Explain what caused the entities in Figure 5-31 to change from ID-dependent entities.

The entities in Figure 5-31 changed from ID-dependent entities to simply weak entities when a
separate identifier was added. The entities now no longer have to be dependent on the identifier
of the parent entity in order to be recognized.

5.51 Summarize the two sides in the argument about the importance of weak, but not ID-
dependent, entities.

Side one – Weak, non-ID-dependent entities are NOT important: Although they exist, they are
not necessary. The same result can be achieved by making a strong entity a child entity with a
required relationship to the parent entity.

Side two – Weak, non-ID-dependent entities ARE important: Weak entities exist based on a
logical necessity that reflects reality. This exists regardless of a business rule that would require a
strong entity as the child entity with a required relationship to the parent entity.

Page 5-17
Copyright © 2014 Pearson Education, Inc.
 Chapter Five – Data Modeling with The Entity-Relationship Model

5.52 Give an example of the line-item pattern as it could be used to describe the contents of a
shipment. Assume that the shipment includes the names and quantities of various items
as well as each item’s insured value. Place the insurance value per item in an ITEM
entity.

This question actually looks ahead to the Morgan Importing project, where exactly such a
situation occurs, and is a variant of it. Here is the E-R diagram in ERWin format:

SHIPMENT
ShipmentID
Shipper
ShipperInvoiceNumber
ShipDate
Origin
Destination

SHIPMENT ITEM
ShipmentID ITEM
ShipmentItemID ItemID
ItemID ItemName
ItemName ItemDescription
Quantity
InsuredValue

5.53 What entity type should come to mind when you see the words “For use by” in a form?

The words “For use by” indicate a supertype/subtype entity pattern.

Page 5-18
Copyright © 2014 Pearson Education, Inc.
 Chapter Five – Data Modeling with The Entity-Relationship Model

5.54 Give examples of 1:1, 1:N, and N:M recursive relationships (other than those presented
in this chapter).

1:1 Recursive: To be a member of the New City Club, you must have a sponsor.
Therefore each member is associated with exactly one sponsor, who is also a member with a
sponsor.

MEMBER
MemberID
{Other Attributes}

Sponsored /
Sponsored By

1:N Recursive: Customers of the All Stuff Warehouse may refer one or more other
customers to the business. Therefore, there are many referred customers with exactly one
referring customer, who has also been referred by another customer. However, customers may
not have been referred, and customers do not have to make referrals.

CUSTOMER
CustomerID
{Other Attributes}

Referred /
Referred By

Page 5-19
Copyright © 2014 Pearson Education, Inc.
 Chapter Five – Data Modeling with The Entity-Relationship Model

N:M Recursive: In the medical community in New Town, doctors treat each
other. Given the number of medical specialties, it is no wonder that any one doctor is treated by
many other doctors, while at the same time that doctor has treated many other doctors him- or
herself. However, a doctor does not have to be treated by another doctor in the community, nor
does the doctor have to be treating another community doctor.

DOCTOR
DoctorID
{Other Attributes}

NOTE: ERWin cannot show

the required O-O minimum
cardinalities that should be
here. Treats /
Is Treated By
DOCTORs do not have to
treat other DOCTORs, nor do
they have to be treated by
other DOCTORs.

5.55 Explain why the data modeling process must be iterative. Use the Highline University
example.

The data modeling process must be iterative because each new step may reveal new entities that
need to be added to the model, new attributes that should be added to existing entities, existing
attributes that should be moved from one entity to another, and other needed changes.

Two examples (of several) in the Highline University example are:

(1) The Department Report in Figure 5-48 revealed a Campus Address consisting of
Building and RoomNumber that needed to be added to the existing DEPARTMENT
entity.

(2) The assumed discovery of a PROFESSORs appointment titles and term resulted
in the conversion of an N:M relationship between DEPARTMENT and PROFESSOR
into an association pattern using the new entity APPOINTMENT.

Page 5-20
Copyright © 2014 Pearson Education, Inc.
 Chapter Five – Data Modeling with The Entity-Relationship Model

❖ ANSWERS TO PROJECT QUESTIONS

Answer the following questions using IE Crow's Foot notation.

5.56 Examine the subscription form shown in Figure 5-53. Using the structure of this form, do
the following:

Figure 5-53 – Subscription Form

A Create a model with one entity. Specify the identifier and attributes.

SUBSCRIPTION
SubNumber
StartDate
EndDate
AmtDue
LastName
FirstName
Address
City
State
Zip
PayCode

Page 5-21
Copyright © 2014 Pearson Education, Inc.
 Chapter Five – Data Modeling with The Entity-Relationship Model

B Create a model with two entities, one for customer and a second for subscription.
Specify identifiers, attributes, relationship name, type, and cardinalities.

CUSTOMER SUBSCRIPTION
CustomerNumber SubNumber
LastName Orders / StartDate
FirstName Is Ordered By EndDate
Address AmtDue
City PayCode
State SUBSCRIPTION is a
Zip weak, but not
ID-dependent entity.

The E-R Crow’s Foot model above is based on the following data:

RELATIONSHIP CARDINALITY

PARENT CHILD TYPE MAX MIN

CUSTOMER SUBSCRIPTION Strong 1:N M-O

C Under what conditions do you prefer the model in A to that in B?

Model A would be the best model if a Customer can only have one subscription.
D Under what conditions do you prefer the model in B to that in A?

Model B would be the best model if a Customer can have one or more (i.e., multiple)
subscriptions.

Page 5-22
Copyright © 2014 Pearson Education, Inc.
 Chapter Five – Data Modeling with The Entity-Relationship Model

5.57 Examine the list of e-mail messages in Figure 5-55. Using the structure and example
data items in this list, do the following:

Figure 5-55 – E-mail List

A Create a single-entity data model for this list. Specify the identifier and all entities.

No attribute is unique, even a combination of all the shown attributes is not necessarily
unique. Therefore, a surrogate identifier of EmailMessageID was created.

EMAIL_MESSAGE
EmailMessageID
From
Subject
Date
Size

Page 5-23
Copyright © 2014 Pearson Education, Inc.
 Chapter Five – Data Modeling with The Entity-Relationship Model

B Modify your answer to A to include entities SENDER and SUBJECT. Specify the
identifiers and attributes of entities and the type and cardinalities of the relationships.
Explain which cardinalities can be inferred from Figure 5-55 and which need to be
checked out with users.

EMAIL_MESSAGE SENDER
EmailMessageID UserID
Date Sent / EmailAddress
Size Sent By DisplayName

Of /
About

SUBJECT
Subject

The E-R Crow’s Foot model above is based on the following data:

RELATIONSHIP CARDINALITY

[Blue = Inferable]

PARENT CHILD TYPE MAX MIN

SENDER EMAIL_MESSAGE Strong 1:N M-O

SUBJECT EMAIL_MESSAGE Strong 1:N M-O

We can infer that:

o the one-to-many relationship between EMAIL_MESSAGE and SUBJECT can be
implied because the subject repeats. For example, there are three messages with the
Subject RE:Hotel.
o the one-to-many relationship between EMAIL_MESSAGE and SENDER can also be
implied because the sender repeats. For example, there are three messages from Tom
Cooper.

Page 5-24
Copyright © 2014 Pearson Education, Inc.
 Chapter Five – Data Modeling with The Entity-Relationship Model

C The e-mail address in the From column in Figure 5-55 is in two different styles. One
style has the true e-mail address; the second style (e.g., Tom Cooper) is the name of
an entry in the user's e-mail directory. Create two categories of SENDER based on
these two styles. Specify identifiers and attributes.

EMAIL_MESSAGE SENDER
EmailMessageID UserID
Date Sent / EmailAddress
Size Sent By FromDisplay

Of /
About
FromDisplay

SUBJECT
Subject
EMAIL_ADDRESS DIRECTORY_NAME

Display_Address Display_Name

The E-R Crow’s Foot model is identical to the design in part B except for the addition of two
subtypes EMAIL_ADDRESS and DIRECTORY_NAME to the entity SENDER. An
additional attribute, FromDisplay is added to SENDER as a discriminator.

The information about the supertype/subtype relationships is in the following table:

RELATIONSHIP CARDINALITY

[Blue =
Inferable]

PARENT CHILD TYPE MAX MIN

SENDER EMAIL_ADDRESS Subtype 1:N M-O

SENDER DIRECTORY_NAME Subtype 1:N M-O

We can infer that:

• the one-to-many relationships between (SENDER and EMAIL_ADDRESS) and
(SENDER and DISPLAY_NAME) are implied because of the supertype/subtype
relationship.
• the M-O relationships between (SENDER and EMAIL_ADDRESS) and (SENDER
and DISPLAY_NAME) are implied because of the supertype/subtype relationship.

Page 5-25
Copyright © 2014 Pearson Education, Inc.
Other documents randomly have
different content
gemakkelijke karreweijen, want al wat zij te doen hebben is ze dood te schieten, of te
zweren dat zij doodgeschoten zijn; en daar kunnen zij natuurlijk niet veel voor rekenen.”

De lezer ziet dat in dit kostelijk gesprek twee aantijgingen tegen het Zuiden liggen
opgesloten;—vooreerst, de gewoonte der slavenhouders in het zuiden om voor het
terugbrengen van gevlugte slaven, „dood of levend” eene belooning uit te loven; en ten
andere, dat de vervolgers in den regel hen doodschieten. En daar dit dan ook de
gemakkelijkste wijze is om de belooning te verwerven, zouden wij ook wel geneigd zijn te
gelooven, dat het doodschieten in die gevallen de meest gebruikelijke is. Maar wanneer een
slavenhouder in het zuiden eene premie uitlooft voor zijn weggeloopen slaaf, doet hij dit,
omdat hij een zeker gedeelte van zijne bezitting, vertegenwoordigd door den neger, dien hij
wenscht terug te bekomen, verloren heeft. Welke man uit Vermont, wiens os of ezel is
weggeloopen, zou terstond de halve waarde van het dier uitloven, niet voor het doode
ligchaam, dat nog tot eenig nuttig doel zou zijn aan te wenden, maar tot voldoening zijner
wraakzucht? En toch staan die twee gevallen volkomen gelijk. Wat aangaat de bewering,
dat het in het Zuiden geoorloofd is met geweren met twee loopen uit te gaan, om op
gevlugte negers te schieten, liever dan hen te vangen, wij kunnen alleen zeggen, dat dit
even slecht en baldadig als belagchelijk zou zijn. Er kunnen deugnieten geweest zijn als
Marks en Loker, die op zulk eene baldadige wijze negers hebben gedood; maar zoo zij aan
de galg zijn ontkomen, zal men hen waarschijnlijk moeten zoeken in onze tuchthuizen,
waar op staatskosten behoorlijk voor hen gezorgd wordt. De wetten der Staten van het
Zuiden, die, even als bij alle wel geordende Staten, de bescherming van personen en
eigendommen ten doel hebben, zijn niet zoo onoordeelkundig ontworpen, dat zij haar doel
missen daar waar persoon en eigendom één zijn.

„De wet betreffende het dooden van weggeloopen slaven is met zooveel helderheid en
juistheid uitgelegd door een regter in Zuid-Carolina, dat wij niet kunnen nalaten zijne
uitspraak, die hier juist ter snede komt, mede te deelen. In de zaak van Witsell tegen
Earnest en Parker, drukte de regter Colcock volgenderwijze het oordeel van het Hof uit:

„Volgens de wet van 1740 mag de blanke zijn slaaf kastijden of in ligten graad straffen,
wanneer hij wordt aangetroffen buiten de plantage, waarop hij werkzaam is; en indien de
slaaf den blanke aanvalt, mag hij hem dooden; maar een slaaf, die slechts gevlugt is, mag
niet gedood worden. Wanneer wij den neger als persoon beschouwen, hebben de
beschuldigden ook de gewone wet tegen zich; want zij worden door die wet niet gemagtigd
hem als een misdadiger te behandelen, en zonder die magt mogen zij hem het leven niet
ontnemen.”

Verder leest men in den Roman:

„Men denkt gewoonlijk dat het eigenbelang in zulke gevallen een voldoende
waarborg is. Wanneer iemand verkiest zijne eigene bezittingen te vernielen, weet
ik niet wat er aan te doen is. Het schijnt dat die arme vrouw eene diefegge en aan
 den drank was, en dus kan men niet hopen, dat men iemand zal kunnen bewegen
om zich aan haar te laten gelegen liggen.”

„Het is ontzettend—het is afschuwelijk, Augustine! Het zal zeker eens oordeel

over u brengen.”

„Lieve Nicht, ik heb het niet gedaan en ik kan het niet verhelpen; ik zou wel
willen, als ik maar kon. Als gemeene, ruwe kerels, naar hunnen aard willen
handelen, wat zal ik er dan aan doen. Zij hebben onbeperkte magt; zij zijn
onverantwoordelijke despoten. Het zou niet baten zich met hen te willen
bemoeijen; er is geene wet, die in zulk een geval van wezenlijke hulp is. Het
beste, dat wij kunnen doen, is oogen en ooren sluiten, en het maar zoo te laten.
Dat is het eenige wat ons overschiet.”

En verder zegt St. Clare in hetzelfde gesprek.

„Uit barmhartigheid, uit schaamte, omdat wij menschen zijn, uit vrouwen geboren
en geene wilde dieren, willen velen van ons niet, durven velen van ons niet—
achten wij ons te goed, om de volle magt te gebruiken, die onze gruwelijke wet in
onze handen stelt. En hij, die het verste gaat en het ergste doet, gebruikt nog maar
met mate de magt, die de wet hem geeft.”

Mevrouw Stowe zegt ons door den mond van St. Clare; dat er geen wet is die in zulke
gevallen voorziet, en dat hij, die het verste gaat en het ergste doet—dat is hem een oog of
een ligchaamsdeel of zelfs het leven ontneemt,—nog maar de magt gebruikt die de wet
hem geeft. Dit is eene schrikkelijke, eene vreeselijke beschuldiging, die ligtvaardig en
zonder bewijzen daar neer geworpen, op hem, die ze uitspreekt, eene groote
verantwoordelijkheid doet rusten. Gaan wij na hoe het Wetboek van Louisiana over dit
punt spreekt. Wanneer de lezer het Burgerlijke Wetboek van dien Staat inziet, zal hij in het
derde hoofdstuk, art. 173, deze algemeene verklaring vinden:

„De slaaf is geheel ondergeschikt aan den wil van zijn meester, die hem mag kastijden en
straffen, maar niet met overdreven gestrengheid, of zoodanig, dat verlamming of
verminking er het gevolg van kan zijn, of zijn leven in gevaar wordt gesteld of zijn dood
veroorzaakt.”

Op eene volgende bladzijde van hetzelfde deel en hoofdstuk, onder art. 192, vinden wij een
maatregel tot bescherming van den slaaf tegen mishandelingen van zijn meester, in de
bepaling welke een van de twee gevallen aangeeft, waarin een eigenaar gedwongen kan
worden zijn slaaf te verkoopen. Daar staat:

„Wanneer de bewijzen aanwezig zijn, dat de eigenaar zijne slaven heeft mishandeld en de
regter het oorbaar keurt, behalve het opleggen der voor die gevallen vastgestelde straf, ook
het in het openbaar verkoopen van den slaaf te bevelen ten einde dezen buiten het bereik te
stellen der magt, waarvan de eigenaar misbruik heeft gemaakt.”

Eene wet, welke op die wijze waakt voor de veiligheid van lijf en leven des negers beperkt
zich niet tot loutere voorschriften, maar spreekt ook straffen uit voor het geval, dat daarop
inbreuk wordt gemaakt. In den Code Noir van Louisiana, wordt, onder het hoofdstuk
misdaden en misdrijven, no. 55, § XVI gezegd:

„Indien iemand, wie ook, willens en wetens zijn slaaf of den slaaf van een ander doodt, zal
hij, wanneer zijne daad bewezen is, overeenkomstig de wet worden behandeld en gestraft.

„En omdat een neger niet als getuige voor de Regtbank kan optreden, en het bewijs van
zulke misdaden dus moeijelijk zou te leveren zijn, is verder bepaald, dat:

„Indien een slaaf verminkt, geslagen of mishandeld is, in strijd met de bedoeling van deze
wet, zonder dat daarbij eenige getuige aanwezig is, zal in dat geval de eigenaar, of ieder
ander persoon, die over den aldus verminkten slaaf gesteld was, verantwoordelijk voor en
schuldig aan die daad verklaard worden en zonder verder bewijs worden veroordeeld,
tenzij gezegde eigenaar of persoon voornoemd, het tegendeel kan aantoonen door middel
van een goed en deugdelijk bewijs, of zich zelven van de beschuldiging kan zuiveren door
eenen eed, welken eed elke Regtbank, die met het onderzoek en de behandeling van zulk
eene misdaad belast is, door deze wet gemagtigd wordt af te nemen.”

Dit zij genoeg om de valschheid der stelling te bewijzen, die de schrijfster St. Clare in den
mond legt, dat wreede meesters onverantwoordelijke dwingelanden zijn; althans in
Louisiana. Het zou ons overzigt te uitgebreid maken, indien wij ons ten taak stelden al de
wetten mede te deelen, die in elk der Zuidelijke Staten met betrekking tot het dooden van
slaven bestaan. Die misdaad is zeldzaam en het is dan ook slechts bij uitzondering dat men
in de dagbladen daarvan vindt melding gemaakt. Wij kunnen echter van twee gevallen
spreken. In de zaak van Fields tegen den Staat Tennessee was de appellant door de
regtbank van Maury beschuldigd van moord op een negerslaaf; ofschoon hij de misdaad
ontkend had, was hij schuldig verklaard aan het opzettelijk en misdadig dooden van den
slaaf. Van dit vonnis was hij in appel gekomen, maar het appel werd verworpen en het Hof
bekrachtigde het vonnis in eersten aanleg gewezen. De uitspraak van het Hof, bij monde
van den regter Peek, getuigt voor den verlichten geest en het menschelijk gevoel des
regters. De conclusie luidt aldus:

„Zeer juist heeft een der regters in Noord-Carolina gezegd, dat de eigenaar het regt heeft
om door zijn slaaf meer arbeid te doen verrigten, en de slaaf geen regt heeft zich daartegen
te verzetten; maar dit geeft den meester geen regt over het leven van den slaaf. Bij de
uitspraak van dien regter voeg ik nog dit, dat de wet, die zegt: „gij zult niet doodslaan”,
ook den slaaf beschermt en hij door de letter zelve gedekt wordt. De wet, de rede, de
Christelijke leer, en de menschelijkheid stemmen hierin allen overeen.”
Door het Hoog Geregtshof van Virginia werd in 1851, in de zaak van Souther tegen den
Staat, uitgewezen, dat het dooden van een slaaf, door opzettelijk en wreedaardig geeselen,
manslag is, al mogt het oogmerk van den eigenaar ook niet geweest zijn den slaaf te
dooden.”

De schrijfster legt dus volstrekte onkunde met de wet en de contracten in het Zuiden, die
over slaven handelen, aan den dag, wanneer zij George door zijnen meester uit de fabriek
doet nemen, zonder de toestemming van den eigenaar. George is, krachtens het contract
waarbij hij is verhuurd, het eigendom geworden van den eigenaar voor den bij het contract
bepaalden tijd, en zijn meester kan hem evenmin met geweld terugnemen als de eigenaar
van een huis in Massachusetts den huurder daaruit kan doen zetten uit louter willekeur of
grilligheid. Er is geene regtbank in Kentucky, die de regten van den huurder niet in dit
opzigt zou handhaven.

Nog lezen wij:

„Neen. Mijn vader kocht haar eens, toen hij te Nieuw-Orleans was, en bragt haar
mede als een presentje voor mijne moeder. Zij was toen omtrent acht of negen
jaar oud. Vader wilde moeder nooit zeggen, wat hij voor haar gaf; maar toen ik
later zijne oude papieren nazag, vond ik den koopbrief. Hij had inderdaad eene
buitensporige som voor haar betaald, waarschijnlijk om hare ongemeene
schoonheid.”

„George zat met zijn rug naar Cassy en lette niet op de vurige belangstelling, die
haar gelaat uitdrukte, toen hij deze bijzonderheden vermeldde.

„Nu stiet zij hem aan den arm en zeide, bleek van aandoening en angstige
spanning: „Weet gij ook van wien hij haar kocht?”

„Een man die Simmons heette was, geloof ik, de principaal bij den verkoop, ten
minste dat was, als ik mij wel bedenk, de naam die onder den koopbrief stond.”

„O, mijn God!” zeide Cassy, en zonk bewusteloos op den grond.”

Kortom, Eliza blijkt Cassy’s kind te zijn, en wij worden dan ook spoedig getuigen van de
ontmoeting der bloedverwanten te Montreal, waar George Harris, vijf of zes jaar na het
tijdstip, waarop de roman aanvangt, in ruime omstandigheden leeft.

Nu zal het misschien den lezer verwonderen, wanneer hij verneemt, dat het verkoopen van
Cassy zonder Eliza, waarop dit verhaal geheel berust, eene gebeurtenis is, die nimmer in
Louisiana kon plaats hebben, en dat de verkoop-acte van Eliza de waarde zelfs niet had van
het papier, waarop zij geschreven was. En wel om de volgende reden. George Shelby
verhaalt, dat Eliza acht of negen jaar oud was, toen zijn vader haar te New-Orleans kocht.
Slaan wij nu nogmaals een blik in het wetboek van Louisiana.

In den Code Noir vinden wij:

„Aan een ieder is het volstrekt verboden om, zonder hunne moeders, kinderen te
verkoopen, die niet den vollen leeftijd van tien jaar bereikt hebben.”

En deze menschlievende bepaling wordt nog versterkt door eene wet, waarvan een der
bepalingen aldus luidt:

„Terwijl verder wordt vastgesteld, dat, wanneer een of meer personen de moeder van een
of meer slavenkinderen onder den leeftijd van tien jaar verkoopen, zonder gezegd kind of
kinderen, of, bij het leven der moeder, een of meer slavenkinderen, tien jaren oud of jonger,
zonder gezegde moeder verkoopen, zal op die persoon of personen de straf van toepassing
zijn in de zesde afdeeling van deze wet omschreven.

Deze straf bestaat in eene boete van duizend tot twee duizend dollars, en eene
tuchthuisstraf van zes tot twaalf maanden. Zie Wetten van Louisiana, Iste zitting, 1828,
1829, no. 24, afdeeling XVI.”

De schrijfster moet hier eene opmerking invoegen. In alle deelen der

Zuidelijken Staten treft men slavenhouders aan, die het alleen in naam zijn.
Zij zijn niet met het stelsel ingenomen; zij beschouwen het als ten eenemale
verkeerd, en toch houden zij er zich aan, alleen omdat zij nog niet weten op
welke wijze zij het best dat stelsel veranderen en den toestand verbeteren
kunnen van de slaven, die in hun bezit zijn. De zoodanigen zijn de ijverigste
kampvechters voor de vrijmaking der slaven, en de vrienden van al wat,
met zuivere bedoelingen geschreven, daartoe strekt. Van deze ontvangt de
schrijfster steeds gaarne beoordeelingen van haar arbeid.

Zij heeft getracht op de meest volledige wijze alles openbaar te maken wat
tegen haar werk kan worden aangevoerd, opdat beide partijen de
gelegenheid mogten hebben om door onpartijdigen te worden gehoord.

Toen de schrijfster aan haar Negerhut arbeidde, onbewust van het gewigt
dat aan hare mededeelingen en denkbeelden zou worden gehecht, trachtte
zij, uit liefde voor de waarheid, zich eenige kennis te verwerven van de
wetten, betreffende de slavernij. Zij had tot hare dienst den Code Noir van
Louisiana en een overzigt over de slavenwetten in de verschillende Staten,
door den regter Stroud van Philadelphia. Dit werk, dat met groote zorg is
zamengesteld naar de laatste uitgaven der wetboeken van de verschillende
Staten, achtte de schrijfster een voldoende gids bij het schrijven van een
roman.

Daar evenwel de juistheid van verscheidene mededeelingen, de

slavenwetten betreffende, betwist is, heeft de schrijfster zich in een
grondiger onderzoek begeven. Onder leiding en bijstand van eenige
hooggeplaatste regterlijke ambtenaren, heeft zij de opgaven van Stroud
nagegaan met het oog op de bestaande wetten en in verband beschouwd met
de regterlijke uitspraken daarop gegrond. De uitslag daarvan is geweest, dat
zij nog versterkt is geworden in hare overtuiging, dat de feiten, aan het werk
van Stroud ontleend, juist waren, en zij kan slechts de woorden van St.
Clare herhalen, als de meest volmaakte uitdrukking van de gevoelens en
zienswijze, welke die studie bij haar heeft opgewekt.

„Die vervloekte zaak, vervloekt door God en menschen, wat is zij? Ontruk haar alle
optooisel, zoek naar haren kern en haren wortel, en wat is zij dan? Wel, omdat mijn broeder
Quashy onkundig en zwak is, en ik schrander en sterk ben—omdat ik weet hoe ik dat kan
doen en de magt heb—daarom mag ik alles stelen wat hij heeft, het behouden, en hem
alleen zooveel geven als mij belieft. Al wat te zwaar, te vuil en te onaangenaam voor mij is,
mag ik Quashy laten doen. Omdat ik niet gaarne werk, zal Quashy werken. Omdat de zon
mij zengt, zal Quashy in de zon staan. Quashy zal het geld verdienen, en ik zal het
verteren. Quashy zal zich in een modderplas leggen, opdat ik er droogvoets kan
overstappen. Quashy zal mijn wil doen en niet den zijnen, al de dagen van zijn leven op de
aarde, en eindelijk alleen zooveel kans op den hemel hebben, als mij gelegen komt. Dit
houd ik ten naastenbij voor hetgeen de slavernij is. Ik tart iedereen uit, om ons
slavenwetboek te lezen, gelijk het in onze wetten staat, en er iets anders van te maken. Men
praat van misbruiken der slavernij! Draaijerij! De zaak zelve is een gruwelijk misbruik. En
de eenige reden, waarom het land er niet onder verzinkt, gelijk Sodom en Gomorra, is
omdat zij oneindig beter wordt gebruikt dan zij is, uit barmhartigheid, uit schaamte, omdat
wij menschen zijn, uit vrouwen geboren, en geene wilde dieren, willen velen van ons niet,
durven velen van ons niet—achten wij ons te goed, om de volle magt te gebruiken, die
onze gruwelijke wet in onze handen stelt. En hij, die het verste gaat en het ergste doet,
gebruikt nog maar met mate de magt, die de wet hem geeft.”

Nog blijft schrijfster dezes bij hare meening, dat de slavernij zelve als in de
wetboeken aangenomen en gehandhaafd door de uitspraak der regtbanken,
reeds misbruik en de aanleiding tot misbruik is; en nog koestert zij de hoop,
dat er velen zijn in het Zuiden, die oneindig beter zijn, dan de wetten,
waaronder zij leven; en wanneer de lezers al de uittreksels gelezen hebben,
welke zij voornemens is te maken, zullen zij ter wille der gansche
menschheid hetzelfde hopen. De schrijfster moet hier, ten aanzien van
eenige aanhalingen, de verklaring afleggen, dat sommige regtsgedingen
haar zoo ongeloofelijk voorkwamen, dat zij ze niet heeft willen aannemen
op het gezag van de eene of andere verzameling, maar met eigen hand ze
heeft overgeschreven uit de laatste uitgave van het wetboek, waarin zij te
vinden waren en nog te vinden zijn.
Hoofdstuk II.
 Wat is slavernij?
Thans willen wij in eene beschouwing treden van de slavernij, zoo als de
slavenwetten haar leeren kennen.

Wat is zij volgens de bepaling van het wetboek en van hen, die geroepen
zijn dit toe te passen? „Een slaaf,” zegt de wet van Louisiana, „is iemand,
die in de magt is van den meester, aan wien hij behoort. De meester kan
hem verkoopen, over zijn persoon, zijne vermogens en zijn arbeid
beschikken; hij kan niets doen, niets bezitten, niets verkrijgen, dan hetgeen
aan zijn meester moet toebehooren (Burg. Wetb., art. 35).” Zuid-Carolina
zegt: „Slaven zullen behandeld, verkocht, in bezit genomen, geschat en
toegewezen worden volgens de wet, en roerende eigendommen zijn, in de
hand van hunne eigenaars en bezitters persoonlijk en van hunne executeurs,
administrateurs en gevolmagtigden, in ieder opzigt en beteekenis.” De wet
in Georgia is gelijkluidend.

Dat de lezer eens nadenke hoe ver zich deze laatste bepaling kan
uitstrekken. De regter Ruffin zeide, bij het uitspreken van een vonnis in het
Hoog-Geregtshof van Noord-Carolina, een slaaf is „iemand, die zelf en
wiens nageslacht veroordeeld is te leven in onkunde, onmagtig iets zijn
eigendom te maken, en om te werken opdat een ander de vruchten plukke.”

Dat is slavernij—dat is slaaf te wezen! De slavenwet dus in de Zuidelijke

Staten strekt om millioenen menschelijke wezens in den toestand van
roerende eigendommen te houden; om hen in een toestand te houden, dat de
eigenaar hen verkoopen, over hun tijd, persoon en arbeid beschikken kan;
waarin zij niets kunnen verrigten, niets bezitten, niets verkrijgen dan ten
voordeele van hun meester; waarin zij gedoemd zijn, zij en hunne
nakomelingen, om te leven in onkunde en onmagtig iets tot hun eigendom
te maken—te werken opdat een ander oogste. De wetten op de slavernij
strekken om dit vraagstuk op te lossen in verband met de rust der
maatschappij en de veiligheid van dat verhevene ras, dat volhardt in het
bedrijven dier gruweldaad.
Uit die eenvoudige opgave der strekking van de slavenwetten—uit de
overweging dat de klasse van menschen, die op deze wijze vernederd en
verdrukt en voortdurend bestolen worden, menschen zijn met dezelfde
hartstogten als wij, menschen, even goed als wij, oorspronkelijk geschapen
naar Gods beeld, menschen, die deelgenooten zijn dierzelfde menschheid,
waarvan Jezus Christus het hoogste ideaal en de uitdrukking is—wanneer
wij in het oog houden, dat de stof, waarmede men op die wijze omgaat, dat
vreeselijk ontvlambare element is, de menschelijke ziel, die veerkrachtige,
onbedwingbare, onsterfelijke ziel, wier vrijen wil zelfs de goddelijke
Almagt niet binnen perken stelt—kunnen wij ons een denkbeeld vormen
dier ontzettende kracht, die vereischt wordt, om dat magtigste der
elementen in dien staat van verdrukking te houden, die ons de omschrijving
van het woord slavernij doet kennen.

Waarlijk, het stelsel dat men volgen moet om zoo iets tot stand te brengen
en van eeuw tot eeuw in wezen te houden, moet wel een krachtig stelsel
zijn; onze lezers zullen dan ook zien dat het krachtig is. Zij die de wetten
maken en zij die ze toepassen, mogen dan hare schrikkelijke wreedheid en
onmenschelijkheid al gevoelen; zoolang zij de zaak zelve in wezen willen
houden, schiet hun niets anders over dan de wetten te maken en ze getrouw
ten uitvoer te brengen, wanneer zij gemaakt zijn. Zij mogen dan al met den
regter Ruffin, uit Noord-Carolina, zeggen, wanneer zij plegtig van hun zetel
het groote grondbeginsel der slavernij verkondigen dat „de magt van den
meester onbeperkt moet wezen om de onderwerping van den slaaf volkomen
te doen zijn,” zij mogen niet hem zeggen: „Ik kom er openhartig vooruit dat
ik dit voorstel wreed vind; ik voel het zoo diep als iemand het kan voelen;
en als beginsel van zedelijk regt moet ieder het in zijn binnenste
afkeuren;”—met hem zullen zij dan ook verpligt zijn er bij te voegen,
„Maar in de gegevene omstandigheden moet het zoo zijn... Deze maatregel
behoort bij de slavernij.... Zij is een noodzakelijk vereischte bij de
betrekking tusschen eigenaar en slaaf.”

En even als de regter Ruffin, zijn mannen van eer, beschaafd en met edele
en menschlievende gevoelens, verpligt, om die strenge wetten met
onverbiddelijke gestrengheid te handhaven. Bij die altoosdurende reactie
dier geduchte kracht, de menschelijke hartstogt en de menschelijke wil, die
onophoudelijk in aanraking komt met die zamendrukkende kracht, de
slavernij, bij dien ziedenden en kokenden nooit geheel bedwongen vloed,
wiens vulkanische golven bruisen onder het gansche zamenstel der
maatschappij gelijk zij thans is ingerigt, en die gereed is zich een weg te
banen bij de minste spleet of scheur, die onbewaakt is,—is er eene blijvende
noodzakelijkheid, die dwingt tot gestrengheid in de wetten en
onverbiddelijkheid in de uitvoering. Zoo zegt dan ook de regter Ruffin: „de
regtbanken zijn niet geroepen om de regtvaardigheid der zaak te
onderzoeken. De slaaf moet, om slaaf te blijven, weten dat hij van zijn
meester in geen hooger beroep kan komen.” Overeenkomstig hiermede,
vinden wij in de meer Zuidelijke Staten, waar de slavenbevolking het
talrijkst is, en het houden van slaven het meest noodig en de slaven zelven
het meest waard zijn—en dus ook het besluit, om bij het stelsel te blijven,
de diepste wortels heeft geschoten—de bepalingen het strengste en de
toepassing door de regtbanken het onwrikbaarste1. En wanneer de uitspraak
der regterlijke magt een tegenovergesteld karakter begonnen aan te nemen,
zou dit een bewijs schijnen, dat men tot vrijmaking overhelde. Zoo zeer
strijdt de slavenwet met elk gevoel van menschelijkheid, dat juist, zoodra
men in eene maatschappij begint te wankelen in het vasthouden aan het
stelsel van slavernij, de regters terstond het oor beginnen te leenen aan
hunne betere natuur, en door eene gunstigere uitlegging zijne noodzakelijke
gestrengheid verzachten.

Zulke uitleggingen worden door regtsgeleerden niet zeer bewonderd. Maar

onder de werking van het slavenstelsel, wanneer van die verantwoordelijke
magt, die het toekent, gebruik gemaakt wordt door de grofste wezens,
worden er somtijds zaken voor den regter gebragt, waarbij de consequente
toepassing der wet tot gevolgen zou leiden, zoo afschuwelijk en vreeselijk,
dat de regter liever onlogisch dan onmenschelijk is. Als eene bron te
midden der woestijn, zien wij nu en dan een edel mensch, door de kracht
zijner eigene betere natuur, een vonnis vellen, dat in strijd is met ieder
beginsel en antecedent in de slaven-regtspleging en wij danken God er voor.
Wij wenschten slechts dat er meer van dezen waren, want dan zouden wij
de hoop voeden, dat de dag der verlossing na op handen was.
De lezer volge ons thans in het bewijs van deze stelling: De slavenwet
strekt slechts tot bescherming van den eigenaar en niet tot het welzijn van
den slaaf.

Dit blijkt uit het geheele stelsel van wetgeving en regtspleging, en het is
vaak uitdrukkelijk bewezen met eene juistheid, helderheid en
naauwkeurigheid, die, uit een regtsgeleerd oogpunt, inderdaad
bewonderenswaardig zijn. Zoo zegt onder anderen de regter Ruffin, na
aangetoond te hebben dat er dikwijls beperkingen van de magt des
eigenaars zijn voortgesproten uit eene vergelijking van slavernij met de
betrekking van ouder tot kind, van meester tot leerling of van voogd tot
pupil:

„De regtbank neemt de gevolgtrekkingen, aan zulk eene gelijkstelling ontleend, niet aan.
De twee gevallen staan volstrekt niet gelijk, zij staan eer tegen over elkander, er ligt eene
onoverkomelijke kloof tusschen hen...... In het eene geval beoogt men het geluk van den
knaap, die eenmaal dezelfde regten moet hebben als hij, die over hem gesteld is en op wien
de pligt rust het kind zoo nuttig mogelijk te maken voor den rang, dien hij later onder
blanken zal innemen...... Met de slavernij is het geheel anders gesteld. Het geldt slechts het
voordeel van den meester, zijne zekerheid en de algemeene veiligheid.”

En niet alleen wordt dit beginsel in zoo vele woorden bepaaldelijk

verkondigd, het wordt ook met nadruk gehuldigd in een tal van argumenten
en redeneringen, die ten grondslag liggen aan wettelijke uitspraken. Ja zelfs
bij die maatregelen, welke in het belang van den slaaf schijnen genomen te
zijn, heeft men het menigmaal zorgvuldig doen uitkomen, dat hij slechts
beschermd wordt om zijne waarde als eigendom voor zijn meester, en niet
uit eenig mededoogen voor hem zelven. Zoo is het dan ook uitgemaakt, dat
een eigenaar niet vervolgd kan worden voor het mishandelen of slaan van
zijn slaaf, ten zij de mishandeling zoodanig zij, dat de dienst er door lijdt.

Het is wel waard na te gaan in welken geest deze kwestie besproken is. Wij
willen daarom een voorbeeld bijbrengen, dat Wheeler in zijn Law of
Slavery, p. 289, mededeelt.

Een zekere Dale werd beschuldigd, dat hij den slaaf van Cornfute
mishandeld en geslagen had. De advocaat van Cornfute beweerde, dat het
niet noodzakelijk was schade aan de dienst veroorzaakt te bewijzen, om
daarvoor eene actie in te stellen; dat zelfs die actie kon worden ingesteld
voor het slaan van het paard van den eischer, en dat de heer het regt had
eene actie in te stellen voor het slaan van zijn lijfeigene; en wel uit dit
beginsel dat, daar de lijfeigene zelf niet vervolgen kan, het vergrijp niet
achterhaald zou hunnen worden, tenzij de heer daartoe de magt had. Van de
andere zijde werd aangevoerd dat, volgens de uitspraak van den
Opperregter Raymond, het slaan van een paard niet kon vervolgd worden,
dan wanneer eenig kennelijk nadeel aan het dier was toegebragt, waardoor
zijne waarde verminderde.

De uitspraak van den regter Chase luidde: dat er voor dit geval geen regt
was te krijgen, omdat de waarde van den slaaf niet verminderd was, en,
zonder dat er nadeel of schade aan den eigenaar berokkend was, kon geene
vordering worden ingesteld; die uitspraak grondde hij, onder anderen,
hierop, dat er ook geene reciprociteit bestond: dat namelijk de meester niet
aansprakelijk was voor mishandelingen of slagen, waaraan de slaaf zich had
schuldig gemaakt, en dus ook op geene vergoeding regt had, wanneer
omgekeerd zijn slaaf de lijdende persoon geweest was.

Wanneer de lezer nu nagaat aan welk eene verregaande wreedheid en

schandelijke behandeling een slaaf, slavin of slavenkind kan worden
blootgesteld, zonder dat zij daardoor voor het oogenblik ongeschikt worden
voor de dienst van hun meester, dan zal hij een volkomen begrip hebben
van de onmenschelijkheid dier uitspraak.

In dienzelfden geest is in Noord-Carolina uitgemaakt, dat patrols (personen,

die des nachts de wacht houden) niet verantwoordelijk zijn aan den eigenaar
voor de straf, die zij slaven opleggen, tenzij uit hun gedrag duidelijk blijke,
dat zij het gedaan hebben met slechte bedoelingen jegens den eigenaar.

De onbarmhartigheid van eenige dier wettelijke uitspraken komt vooral uit

in twee vonnissen, in Wheelers Law of Slavery, pag. 243, te vinden.
Omtrent de kwestie of het misdaad is den persoon van een slaaf te
mishandelen of te slaan, zijn er in Noord- en in Zuid-Carolina twee
uitspraken gevallen; en men zou moeijelijk kunnen zeggen welke der twee
om hare meêdoogenloosheid den voorrang verdient. Die van Zuid-Carolina
luidt aldus:

De regter O’Neill zeide;

„Volgens de gewone wet, kan er geene misdaad door mishandeling of slagen op den
persoon van den slaaf gepleegd worden. Want niettegenstaande (om bepaalde redenen) de
slaaf door de wet als persoon beschouwd wordt, is hij in het algemeen slechts een roerend
persoonlijk eigendom, en zijne regten of persoonlijke bescherming behooren aan zijn
meester, die een actie tot schadeloosstelling voor het slaan van zijn slaaf kan instellen.
Daarom wordt er geen vergrijp tegen den Staat gepleegd door het eenvoudig slaan van den
slaaf zonder dat dit met wreedheid gepaard gaat, of met het oogmerk om hem te dooden of
te vermoorden. De rust van den Staat wordt daardoor niet verstoord; want het lot van een
slaaf wordt over het algemeen, volgens de wet; niet beschouwd als met den vrede van den
Staat in verband staande. Hij is geen burger, en heeft dus als zoodanig geene aanspraak op
zijne bescherming.”

Hoe kan men sierlijker en kouder de volkomene onverschilligheid van den

Staat voor het lot van den slaaf uitdrukken. Maar in Noord-Carolina schijnt
de zaak met nog meer zorg onderzocht.

De Opper-regter Taylor toont aan, dat er toch nog redenen zijn waarom het
mishandelen of het slaan van een slaaf, wel beschouwd, in eenig algemeen
verband staat met het welzijn en de veiligheid der maatschappij, zoodat het
een inbreuk zou kunnen maken op de rust, en daarom als strafbaar
beschouwd moet worden.

„De slaaf moet—en over het algemeen is hij het ook—geheel onderworpen zijn aan den
wil van zijn meester; van dezen moet hij verdiend of onverdiend, de straf zich laten
welgevallen; want hij kent de uitgestrektheid der heerschappij over hem gegeven, en hij
weet dat de wet de regten van dezen handhaaft. Maar wanneer een ander dan de eigenaar
zich dezelfde magt wil toekennen, dan is de natuur geneigd hare regten te doen gelden, en
den slaaf tot wederstand aan te zetten, die dikwijls voor het oogenblik hem baat, maar hem
ook somtijds noodlottig is. De maatschappelijke vrede is dus verbroken, even goed alsof
een vrije man geslagen was: want de partij van den aanvaller is steeds de sterkste, en zulk
een zamentreffen eindigt meestal dat men zich meester maakt van den slaaf, en hem eene
strenge kastijding doet ondergaan, zonder de aanleiding van den twist in aanmerking te
nemen. Er bestaat bij gevolg even veel reden om zulke handelingen strafbaar te verklaren,
als zij strafbaar zijn wanneer een blanke er het slagtoffer van is. Eene willekeurige
mishandeling aan den slaaf gepleegd is eene uittarting van den eigenaar, wiens wrevel
wordt opgewekt, en kan dus eene inbreuk op de rust ten gevolge hebben, wanneer het dezen
namelijk tot dadelijke wraak aanzet. Indien die daad in drift gepleegd wordt, zou
waarschijnlijk de moord slechts manslag zijn, op denzelfden grond, dien Lord Hale
aanvoerde, en waarvan hij als voorbeeld bijbragt het geval dat A. op den weg reed en B.
zijn paard uit het spoor sloeg, waarop A. in drift ontstak en B. doodde. Die mishandelingen
worden ook gewoonlijk gepleegd door menschen, wier gedrag oorzaak is, dat zij door de
maatschappij veracht worden en die, daar zij van den omgang met welgezinde burgers zijn
uitgesloten, hun toevlugt zoeken tot den kring van kleurlingen en slaven, die zij door hun
voorbeeld bederven, door hunne gemeenzaamheid stoutmoedig maken, en die zij daarna
slaan, meenende dat een slaaf zich niet tegenover een blanke durft doen gelden. Indien
zulke daden straffeloos kunnen gepleegd worden, zal de publieke veiligheid niet enkel in
groot gevaar worden gebragt, maar ook de waarde van den eigendom, die uit slaven
bestaat, aanmerkelijk verminderen, daar zij, die de mishandelingen plegen, zelden eenige
schadevergoeding geven kunnen. In geen geval wordt het ook vereischt dat hij, die eenige
beleediging, werkelijk of denkbeeldig, van een slaaf heeft ondergaan, zich-zelven regt
moet verschaffen; want de wet zorgt in alle opzigten voldoende, dat de mishandelingen
door slaven gepleegd gestraft worden, door hen voor een regtbank te regt te doen staan,
die hen in het openbaar kan doen geeselen. Deze bepaling maakt het zelf-regt-verschaffen
niet alleen onnoodig maar ook strafbaar volgens de wet, daar deze alle personen tegen de
aanvallen van slaven beveiligt, zelfs ook dan, wanneer de eigenaar weigerachtig mogt zijn,
om na gedane klagten zijn slaaf te straffen. De wet is dikwijls ingeroepen en krachtdadig
toegepast bij het wreed mishandelen van dieren, voor noodelooze en baldadige wreedheid
door meesters aan hunne slaven gepleegd, en voor handelingen in strijd met de kieschheid,
de zeden en de gezondheid. Men moet dus door redenering en analogie tot het besluit
komen, dat een menschelijk wezen, hoewel de bezitting van een ander, in zoo verre moet
beschermd worden, dat hij geen oorzaak kan zijn, dat de algemeene veiligheid door hem
wordt op het spel gezet.

Ten einde, voor ieder geval den slaaf tot de zoo noodige gehoorzaamheid te dwingen en
hem als eigendom nuttig te doen zijn, waarborgt de wet aan den meester een onbeperkt
gezag over hem, en zij zal niet ligtelijk in die betrekking tusschen heer en slaaf tusschen
beiden komen. Het is inderdaad grootendeels een waarborg voor zijne regten als eigenaar,
dat de slaaf beschermd wordt tegen baldadige mishandelingen van de zijde van hen, die
geen magt over hem hebben; want het lijdt geen twijfel, dat een slaaf minder geschikt zal
zijn om zijn meester te dienen, wanneer hij zich door de wet blootgesteld ziet aan de
willekeurige mishandelingen van een ieder.

Wanneer dit niet een angstig streven verraadt om al wat naar

menschelijkheid zweemt uit de uitspraak, voor zoo ver zij den slaaf betreft,
te verwijderen, en eene rondborstige verklaring bevat, dat hij slechts
beschermd wordt met het oog op de algemeene veiligheid, en zijne waarde
als eigendom voor zijn meester, zouden wij niet weten hoe anders zulk eene
verklaring op te stellen. En na die koelbloedige voorafgaande opmerkingen
is het eenigzins vreemd tot de volgende zeker geheel onverwachte
redenering te zien komen, die in de daarop volgende paragraaph te lezen is:

„Gematigd als de slavernij is door de menschlievendheid onzer wetten, de beschaving

onzer zeden, en de publieke opinie, die zich verzet tegen elke daad van wreedheid jegens
hen, zou het in strijd zijn met het stelsel ten hunnen aanzien gevolgd, indien de
mishandeling in de aanklagt vervat niet strafbaar ware.”

De lezer gelieve wel in aanmerking te nemen, dat deze merkwaardige

verklaring afgelegd is in Noord-Carolina. Wij zullen gelegenheid hebben
om in het vervolg daarop terug te komen, wanneer wij uit het wetboek van
Noord-Carolina eenige proeven dier menschlievende wetten bijbrengen.

In denzelfden geest is, op wettelijken grond, in Louisiana beslist, dat, indien

iemand den slaaf van een ander zoodanig mishandelt, dat hij ten eenemale
nutteloos wordt, en de eigenaar van dien persoon de volle waarde van den
slaaf ontvangt, deze daardoor, van dat oogenblik af, het eigendom wordt
van den persoon, die hem mishandelde. In Wheelers Law of Slavery vinden
wij een regtsgeding dat daarop betrekking heeft. Eene vrouw stelde eene
actie in voor de mishandeling van haar slaaf door den slaaf van den
gedaagde. De mishandeling was van dien aard, dat hij ten eenemale
onbruikbaar werd, daar zijn eenig oog hem was uitgestoken. De regtbank in
eersten aanleg besliste, dat haar 1200 dollars zouden worden uitbetaald; dat
de gedaagde voorts zou betalen 25 dollars ’s maands van het oogenblik af,
dat de daad gepleegd was, als ook de rekening van den geneesheer en 200
dollars voor het onderhoud van den slaaf gedurende zijn gansche leven, die
nu voor altijd in het bezit zijner eigenares zou blijven.

De zaak kwam in hooger beroep. De regter vernietigde het vonnis en wees

den slaaf toe aan hem, wiens slaaf de misdaad had bedreven. In den loop
van het geding, merkte de regter op met die koelbloedigheid en
duidelijkheid, waardoor de meeste gedingen van dezen aard merkwaardig
zijn:

„Het menschlievend beginsel, dat ons tot de veronderstelling zou leiden, dat de meesteres,
wie hij lang heeft gediend, haar ongelukkigen blinden slaaf liefderijker zou behandelen,
dan de beklaagde, aan wien het vonnis de slaaf gehaat moet maken, kan bij de beslissing in
deze niet in aanmerking komen.”

Een ander geding, voorkomende in Wheelers Law, p. 198, willen wij hier
slechts in de hoofdtrekken mededeelen. Het is de zaak tusschen Dorothee
en Coquillon. Een jong meisje moest, bij testamentaire beschikking harer
meesteres, op haar een-en-twintigste jaar in vrijheid worden gesteld; verder
was bij dat testament bevolen, dat zij tot dien tijd zou worden onderwezen,
op eene wijze dat zij later, wanneer zij vrij was, haar eigen brood kon
verdienen, terwijl hare diensten tot op het oogenblik van hare in-vrijheid-
stelling vermaakt werden aan de dochter van den gedaagde. Hare moeder
(eene vrije vrouw) diende eene klagt in, dat er niet gezorgd werd voor de
opvoeding van het kind, en dat zij mishandeld werd. De strekking van hare
klagt was, dat het kind op een-en-twintig jarigen leeftijd in vrijheid zou
worden gesteld en intusschen door den Sheriff zou worden verhuurd. De
uitspraak viel ten nadeele der moeder uit, op grond—dat zij niet handelen
mogt voor hare dochter in een geval, dat de dochter, indien zij meerderjarig
was, niet voor haar zelve zou hebben mogen handelen, daar haar aanklagt
strekte om mishandelingen te doen ophouden gedurende den tijd van
slavernij, waarover een slaaf geene actie kan instellen.

En thans het volgende geding tusschen Jennings en Fundeberg. Het schijnt

dat Jennings eene actie tot schadevergoeding instelde tegen Fundeberg voor
het dooden van zijn slaaf. De toedragt der zaak was deze: Fundeberg
vervolgde, met anderen, weggeloopen negers, verraste hen in hunne
legerplaats, en, zoo als het proces-verbaal zeide, „schoot zijn geweer op hen
af, toen zij vlugtten, om hen tot stilstaan te dwingen.” Een van hen werd in
het hoofd getroffen, en was dus tot stilstaan gedwongen;—en de eigenaar
van den knaap stelde eene actie tot schadeloosstelling in tegen hem, die zijn
slaaf gedood had.

De uitspraak der regtbank in eersten aanleg was als volgt:

De regtbank „is van oordeel dat de dood toevallig, en de gedaagde daarvoor

niet verantwoordelijk kan worden gesteld...” wanneer iemand wettig zich
ophoudt met het eigendom van een ander en het zonder opzet vernietigt,
kan hij niet van doodslag beschuldigd, of tot schadeloosstelling voor de
vernietigde waarde aangesproken worden. In de onderwerpelijke zaak was
de gedaagde bezig met eene wettige en verdienstelijke daad, en, indien hij
werkelijk zijn geweer afschoot op de wijze door hem verklaard, was het
eene geoorloofde daad.

Het hof, waarbij men van dit vonnis in appèl kwam, vernietigde die
uitspraak, op grond dat, wanneer men met het eigendom van een ander
omgaat, men aansprakelijk is voor elke schade, die door eene zekere mate
van omzigtigheid had kunnen vermeden worden. „Het vuurgeven....
geschiedde te spoedig en onvoorzigtig.”

Spreekt de geest van geheel dit geding zelf niet reeds genoeg?

Ook het daarop volgende proces, in Wheelers Law, p. 202, van Richardson
tegen Dukes, willen wij hier inlasschen.

Schadeloosstelling voor het dooden van den slaaf des eischers.

Het is gebleken, dat de slaaf aardappelen stal van eene bank bij het huis des beklaagden.
De beklaagde schoot op hem een met ganzenhagel geladen geweer af en doodde hem. De
jury veroordeelde den beklaagde tot eene boete van één dollar, ten behoeve van den
eischer. Hooger beroep.

Het hof. De regter Nott beweerde, dat de uitspraak vernietigd moest worden; dat de jury
aan den eischer de waarde van den slaaf moest doen uitbetalen. Dat, zoo de jury van
oordeel was, dat de slaaf een slechten inborst bezat, dit eenige vermindering in den prijs
zou kunnen ten gevolge hebben, maar dat de eischer in ieder geval regt had op eene
schadeloosstelling voor het dooden van zijn slaaf. Wanneer de eigendom betrokken is,
geeft de waarde van het artikel, die zoo na mogelijk kan bepaald worden, een regt, dat men
geene vrijheid heeft te schenden.

Het schijnt dat de waarde van dit ongelukkig eigendom min of meer te
lijden had door de omstandigheid, dat het aardappelen stal. Ongetwijfeld
had het daarvoor goede redenen; dit althans zouden wij afleiden uit de
volgende opmerking in een der redevoeringen van den regter Taylor uit
Noord-Carolina.
De wet van 1786 erkent in den considerans het feit, dat velen, door mishandeling van
hunne slaven, oorzaak zijn, dat deze misdaden plegen, waarvoor zij gestraft worden.... De
mishandeling, hier bedoeld, moet bestaan in het onthouden van het vereischte voedsel en
kleeding: en de misdaden, welke daaruit voortspruiten, moeten geacht worden te strekken
tot het aanschaffen van voedsel en kleeding.

Welligt was het stelen van aardappelen in dit geval een van die misdaden,
waarop gedoeld werd.

Nog vinden wij het volgende geding.

De gedaagden hadden zich, met het oogmerk gevlugte negers te achterhalen, naar de
plantage begeven van den heer Whitsell, in welks nabuurschap velen dezer zich hadden
verscholen, en welke plantage in een staat van oproer verkeerde. Toen zij het huis
naderden, met geladen geweren, sprong een neger uit, of uit de nabijheid van het huis te
voorschijn en liep naar eene moeras; maar men gaf vuur en doodde hem.

De regter verklaarde voor de jury, dat er omstandigheden konden bestaan, door de

spanning en oproerigheid der omliggende streek, waarin het dooden van een neger zonder
magtiging der overheid geoorloofd was.

Deze uitspraak werd vernietigd door het Hoog Geregtshof door de volgende
eindbeslissing.

Volgens de wet van 1740 mag een blanke den slaaf kastijden en in ligten graad straffen,
wanneer hij buiten de plantage gevonden wordt, waarop hij werkzaam is, en wanneer de
slaaf den blanke aanrandt mag deze hem dooden; maar een slaaf die slechts wegloopt mag
niet gedood worden. De gedaagden zijn ook, volgens de gewone wet niet strafbaar, indien
wij den neger als persoon beschouwen; want de wet heeft hem de magt niet toegekend, om
een neger als misdadiger te beschouwen, en zonder die magt mogen zij hem niet dooden.

Indien wij den neger als persoon beschouwen, zegt de regter, en door de
uitspraak in deze zaak, geeft hij blijkbaar te kennen, dat hij allezins tot die
meening overhelt; maar zoovele uitstekende autoriteiten op het gebied der
regtsgeleerdheid hebben het tegendeel beweerd, dat hij niet dan
schroomvallig en in den vorm eener hypothese voor zijn gevoelen uitkomt.
De lezer zal welligt niet weten, dat de kwestie of de slaaf in eenig opzigt als
persoon of menschelijk wezen moet beschouwd worden, breedvoerig en aan
beide zijden door bekwame mannen voor de geregtshoven is bepleit, en wij
achten ons gelukkig, dat de balans der meening van de regterlijke magt ten
gunste van den slaaf overhelt. De regter Clarke uit Mississippi drukt zich
zeer duidelijk uit, en voert juiste en treffende argumenten aan, ofschoon,
zoo als hij zelf erkent, tegenover zeer achtenswaardige autoriteiten in het
regtswezen, dat de slaaf persoon, dat hij een redelijk wezen is. Zijne
redevoering komt voor in het proces van den Staat Mississippi tegen Jones,
en is ook als letterkundig voortbrengsel de aandacht van den lezer wel
waard.

Het schijnt dat de moord op een slaaf gepleegd was uitgemaakt en bewezen
voor den gewonen regter, maar dat men niet in het vonnis had berust, en
zich in appèl had begeven, op grond dat er in dien Staat geen slavenmoord
bestond. De regter Clarke sprak toen aldus:

„De vraag is hier, of het doodslaan van een slaaf moord is. Omdat er wezens zijn, die door
de maatschappij van vele hunner regten zijn beroofd, volgt daar nog niet uit, dat zij van
alle regten zijn verstoken. In sommige opzigten mogen de slaven als roerende goederen
beschouwd worden, in andere opzigten zijn zij echter menschen. De wet rekent hen in staat
tot het bedrijven van misdaden. Dit kan slechts zijn op grond dat zij menschen en redelijke
wezens zijn. De raadsman van den gedaagde heeft zich herhaaldelijk beroepen op de
Romeinsche wet. Die wet gold slechts voor het Romeinsche Rijk, en gaf magt over leven
en dood ten aanzien van krijgsgevangenen, die slaven werden, maar zij geldt hier evenmin
als eene zelfde magt dáár aan de ouders gegeven over het leven van hunne kinderen. Hij
heeft ook met nadruk gewezen op het proces, in Tylors Reports aangehaald, dat in Noord-
Carolina gevoerd is; maar in die zaak waren twee regters tegen één van oordeel, dat het
dooden van een slaaf moord was. De regter Hall, die in bovengenoemde zaak, bij dat
verschil van meening, het vonnis sloeg, grondde zijne conclusie op, zoo als wij meenen,
valsche beginselen, door het Romeinsche regt hier van toepassing te verklaren. Zijne
gevolgtrekking dus, dat iemand niet met den dood kan gestraft worden, omdat zijne zaak
tot de competentie van den burgerlijken regter behoort, wordt noch door het gezond
verstand noch door eenige autoriteit gewettigd, maar schijnt ons toe met beiden lijnregt in
strijd te zijn. Vóór vele jaren werd in Virginia het regt over leven en dood van de slaven, bij
de wet verleend; maar Tucker merkt op, dat, zoodra deze wet was ingetrokken, door al de
regtbanken werd aangenomen dat het dooden van een slaaf moord moest zijn. In het proces
van den Staat tegen Dolly Chapman wegens het baldadig dooden van een slaaf, werd het in
Virginia uitgemaakt dat slaven personen zijn. In de constitutie der Vereenigde Staten
worden de slaven uitdrukkelijk als „personen” aangeduid. In dezen Staat heeft de
Wetgevende Magt de slaven als redelijke en verantwoordelijke wezens beschouwd; en het
zou eene smet zijn op de eer van een Staat, en een blaam op de regterlijke magt, indien
men straffeloos een slaaf het leven mogt ontnemen, of in koelen bloede mogt vermoorden,
zonder dat de schuldige de grootste straf onderging, die in de criminele regtspleging van
zulk een Staat bekend is. Heeft de slaaf geene regten, omdat hij van zijne vrijheid is
verstoken? Hij is toch een menschelijk wezen, en bezit al die regten, waarvan hij niet
beroofd is door de stellige bepalingen der wet; maar te vergeefs zouden wij naar eenige
wet zoeken, door eene verlichte en menschlievende wetgeving gemaakt, die zelfs aan den
meester, nog veel minder aan een vreemdeling, magt over leven en dood van een slaaf gaf.
Zulk eene wet zou den tijd van Draco of Caligula waardig zijn, en zou als uit eenen mond
afgekeurd worden, door al de onderdanen van dezen Staat, waar zelfs wreedheid jegens
slaven, en nog veel meer een moord op hen gepleegd, aan de algemeene verachting bloot
staat. Door de bepalingen onzer wet kan een slaaf een moord plegen en ter dood
veroordeeld worden: is het dus ook geen moord een slaaf te dooden? Kan een bloot roerend
eigendom een moord begaan en aan eene straf worden onderworpen...

Het regt van den meester ontstaat niet door de natuurwet of het volkenregt maar alleen
krachtens eene stellige wet van den Staat; en al geeft deze aan den meester het regt om
diensten van zijn slaaf te eischen, en vergt zij van hem dat hij den slaaf van zijne geboorte
tot zijn dood zal voeden en kleeden, daarom geeft zij den eigenaar nog de magt niet om
zijn slaaf het leven te ontnemen; en indien zulk eene daad geen moord is, dan is zij ook
geene misdaad, en kan de dader daarvoor niet strafbaar zijn.

Het ontnemen van het leven aan een redelijk schepsel, kwaadwillig en met voorbedachten
rade, is volgens de gewone wet moord. Is een slaaf geen redelijk schepsel;—is hij geen
menschelijk wezen? Is de beteekenis van dat woord redelijk schepsel eene andere dan:
menschelijk wezen? Het dooden van een krankzinnige, van een ongeboren kind zelfs is
moord even goed als het dooden van een geleerde; en heeft nu de slaaf niet even veel rede
als een krankzinnige of een ongeboren kind?”

Zoo overtuigend moest het in de negentiende eeuw der Christelijke

jaartelling en in den Staat Mississippi aangetoond worden, dat de slaaf een
redelijk schepsel—een menschelijk wezen is!

Van welken aard was het stelsel, van welken aard de algemeene zienswijze,
die zulke argumenten noodzakelijk maakten?

Laat ons een blik slaan op eenige stellingen, die met betrekking tot den
toestand der slaven in die redenering voorkomen. Volgens den regter Clarke
heeft men menschelijke wezens van vele hunner regten beroofd; want hij
zegt: „Omdat wezens beroofd zijn door de maatschappij van vele hunner
regten, volgt daaruit dat zij verstoken zijn van al hunne regten?” en verder:
„hij is toch een menschelijk wezen, en bezit al die regten, waarvan hij niet
beroofd is door de stellige bepalingen der wet.” Hier neemt hij dus aan, dat
de bepalingen der wet den slaaf van zijne natuurlijke regten berooven. Later
zegt hij weder: „het regt van den eigenaar bestaat niet door de natuurwet of
het volkenregt, maar krachtens eene stellige wet van den Staat.” Volgens de
uitspraak van dien regter bestaat dus slavernij krachtens hetzelfde regt,
waardoor iedere soort van diefstal of verdrukking bestaat—het regt van den
sterkste. Eene bende roovers in een Staat heeft regten, juist van denzelfden
aard, op al de naburige eigendommen, waarvan zij zich kan meester maken.

Met gewetenlooze onverschilligheid huldigt de wet datzelfde stelsel van

geweld en diefstal, dat het beginsel der slavernij is, en bepaalt zij hoever de
eigenaar gaan kan in het zich toeëigenen van een ander menschelijk wezen.

De kwestie ontstaat: Mag een eigenaar eene vrouw geven aan den een en
hare ongeboren kinderen aan een ander? Zien wij hoe die vraag beslist
wordt, Wheeler, p. 28. De ongelukkige vrouw, die hier aangehaald wordt,
om aan hare zaak dit belangrijke regtspunt te toetsen, komt voor in het
testament van een zekeren Samuel Marksbury, onder den naam en bijnaam
van „mijne ligtekooi, de negerin Pen.” Deze Samuel zegt in zijn uitersten
wil, uit genegenheid en liefde voor zijne eigene kinderen, dat hij die negerin
geeft aan zijn zoon Samuel en al hare nog te verwachten nakomelingen aan
zijne dochter Rachel. Toen die dochter Rachel huwde, eischte haar
echtgenoot die nakomelingen—daar het terstond bewezen was, dat „de
ligtekooi verscheidene kinderen had.” Nu ontstaat er een belangrijk proces,
dat al de scherpzinnigheid der regtsgeleerden op de proef stelt. De regtbank
in eersten aanleg beslist, dat Samuel Marksbury de ongeboren kinderen niet
had kunnen vermaken, uit kracht van den regtsregel: „Nemo dat quod non
habet”, d. i., „niemand kan geven wat hij niet heeft”, dien men zeker klaar
en voldoende zou achten. Nogtans, de zaak komt in hooger beroep; het
Hoog Geregtshof vernietigt de uitspraak; laat ons de redenen daarvoor
hooren.

De regter erkent de kracht van den regtsregel, hierboven aangehaald,—zegt,

zoo als wel te denken was, dat het een zeer juiste en duidelijke regel is—het
eenige bezwaar is, dat hij niet op het onderwerpelijke geval van toepassing
kan zijn. En waarom niet?
„Hij, die de absolute eigenaar is van eene zaak, bezit ook al de eigenschappen van die zaak
om meer waarde te verkrijgen of te vermeerderen, en hij kan ongetwijfeld over die grootere
waarde of die vermeerdering beschikken zoo goed als over de zaak zelve. Zoo is het bij
voorbeeld een alledaagsche zaak dat men over de renten of vruchten van eenig bestaand
eigendom beschikt, en het is niet zeldzaam dat een eigenaar van schapen de wol van eene
kudde voor jaren verkoopt.”

Men zie ook op de volgende bladzijden Fanny tegen Bryant en Marshall’s,

Rep., p. 368. Daar vindt men geheel dezelfde zienswijze, en indien de lezer
verder gaat, zal hij die beginselen ook toegepast vinden op het huren,
verkoopen en verpanden van ongeboren kinderen; en de onverschilligheid,
die in de pleidooijen daaromtrent heerscht, is slechts te vergelijken met het
kerven van het ontleedmes door al de hartzenuwen van een levend
ligchaam, met het doel om de wetten van de zamentrekking der zenuwen te
leeren kennen.

De regter Stroud verklaart in zijne schets van de slavenwetten op bladz. 99,

dat de strafbepalingen in de slaven-Staten veel strenger zijn voor de slaven
dan voor de blanken, en tot staving voert hij de volgende edele en
menschlievende beschouwingen aan:

„Men mag niet veronderstellen, dat een wezen, dat niet eens lezen kan, dat niet voorgelicht
wordt door de godsdienst, en slechts weinig door goede voorbeelden wordt gevormd, een
juist begrip heeft van den aard en de uitgebreidheid van zedelijke of maatschappelijke
pligten. Deze opmerking geldt, met slechts eene kleine wijzing, voor de slaven in het
algemeen. Men heeft aangetoond, dat de voordeelen eener goede opvoeding voor hen zeer
luttel zouden zijn, daar de kans dat zij eenig begrip zouden krijgen van de voorschriften
van het evangelie zoo gering is, dat zij naauwelijks in aanmerking kan komen. Zij mogen
dus ten eenemale onbekwaam geacht worden om de kracht eener wet te begrijpen; en
daarom moeten die wetten, welke bepaaldelijk voor hen gemaakt zijn, zich aanbevelen
door eenvoud en toegevendheid.

„Hun toestand vereischt ook, om eene andere reden, toegevendheid ten hunnen aanzien. Zij
kunnen niet lezen, en hoe kunnen zij, die weinig of geen omgang hebben met hen, die beter
onderwezen zijn, te weten komen, dat er eene wet voor hen gemaakt is? Gehoorzaamheid
te vergen aan eene wet, die niet is afgekondigd, die den onderdaan onbekend is, heeft men
ten allen tijde onbillijk en tyranniek geacht. Al had men de regering van Caligula niets
anders dan dit te verwijten, reeds daarom zou zij ten eeuwige dage met afschuw worden
genoemd.
„De wetgevers in de slaven-Staten schijnen bij de zamenstelling hunner strafwetten geheel
die aanspraak van den slaaf op hunne toegevendheid uit het oog verloren te hebben. De
verharde booswicht maakt hun medelijden gaande, en hem worden althans de wetten
bekend gemaakt vóór men van hem verwacht, dat hij ze op zal volgen; maar voor den
onwetenden slaaf geldt eene gansche reeks van wreede bepalingen, waarvan hij
waarschijnlijk nimmer zal gehoord hebben.

„Vele dier bepalingen hebben alleen betrekking op den slaaf, en voor elk vergrijp daartegen
moet hij zwaar boeten; terwijl wat betreft misdrijven, waaraan zoowel blanken als slaven
zich kunnen schuldig maken, veel strenger straffen worden opgelegd aan de laatsten dan
aan de eersten.”

Deze heftige aanval van den regter Stroud staaft hij door twintig bladzijden
met bewijzen, waarin hij de schandelijke verhouding aantoont tusschen het
aantal misdrijven, waarvoor een slaaf, en die, waarvoor een blanke wordt
ter dood veroordeeld. Betreffende dit punt vinden wij de volgende
onbarmhartige opmerking in Wheelers Law of Slavery in de noot op bladz.
222.

„Veel is er gezegd over het gebrek aan verhouding tusschen de straffen voor de blanke
bevolking en voor de slaven en negers in denzelfden Staat; dat namelijk slaven met veel
meer gestrengheid worden gestraft dan blanken, voor het plegen van dezelfde misdaden.
Die beschuldiging is voorzeker in zeer vele opzigten waar. Maar men moet in het oog
houden, dat de hoofdstrekking der strafwetten oorspronkelijk was: de bescherming en
veiligheid van hen, die ze maakten. De slaaf werkt daaraan niet mede. Hij is slechts een
van de oorzaken van het kwaad, dat de andere klasse van menschen vreest, en waarin men
verwacht, dat die wetten zullen voorzien. Dat hij verantwoordelijk wordt gesteld voor eene
inbreuk op die wetten, die de andere klasse tot hare beveiliging heeft daargesteld, is het
natuurlijk gevolg van den toestand waarin hij geplaatst is. De gestrengheid dier wetten, is
dan ook altijd een uitvloeisel van de vrees voor dat gevaar, werkelijk of denkbeeldig, die de
andere klasse koestert.”

„Het is altijd zoo geweest bij alle volken, en het zal altijd zoo blijven, omdat er verschil
bestaat tusschen vrije en onvrije menschen.”

Een treffend voorbeeld van eene wettelijke uitspraak, waaruit die

ongelijkheid blijkt, vinden wij in hetzelfde werk op bladz. 224. De zaak
komt hoofdzakelijk hierop neder: