Download the full version and explore a variety of ebooks

or text books at https://ebookball.com

A Novel Greedy Bayesian Network Structure Learning

Algorithm for Limited Data 1st Edition by Feng
Liu, Fengzhan Tian, Qiliang Zhu 9783540738701

_____ Follow the link below to get your download now _____

https://ebookball.com/product/a-novel-greedy-bayesian-
network-structure-learning-algorithm-for-limited-data-1st-
edition-by-feng-liu-fengzhan-tian-qiliang-
zhu-9783540738701-10414/

Access ebookball.com now to download high-quality

ebooks or textbooks
We have selected some products that you may be interested in
Click the link to download now or visit ebookball.com
for more options!.

Bayesian Network Structure Ensemble Learning 1st Edition

by Feng Liu, Fengzhan Tian, Qiliang Zhu 9783540738701

https://ebookball.com/product/bayesian-network-structure-ensemble-
learning-1st-edition-by-feng-liu-fengzhan-tian-qiliang-
zhu-9783540738701-10416/

Prediction of Protein Subcellular Locations by Combining K

Local Hyperplane Distance Nearest Neighbor 1st Edition by
Hong Liu, Haodi Feng, Daming Zhu 9783540738701
https://ebookball.com/product/prediction-of-protein-subcellular-
locations-by-combining-k-local-hyperplane-distance-nearest-
neighbor-1st-edition-by-hong-liu-haodi-feng-daming-
zhu-9783540738701-9288/

LNCS 2810 A Novel Partial Memory Learning Algorithm Based

on Grey Relational Structure 1st Edition by Chi Chun
Huang, Hahn Ming Lee ISBN 3540452311 9783540452317
https://ebookball.com/product/lncs-2810-a-novel-partial-memory-
learning-algorithm-based-on-grey-relational-structure-1st-edition-by-
chi-chun-huang-hahn-ming-lee-isbn-3540452311-9783540452317-11962/

A Direct Measure for the Efficacy of Bayesian Network

Structures Learned from Data 1st Edition by Gary Holness
9783540734987
https://ebookball.com/product/a-direct-measure-for-the-efficacy-of-
bayesian-network-structures-learned-from-data-1st-edition-by-gary-
holness-9783540734987-10082/
Grasep A Novel Approximate Mining Approach of Sequential
Patterns over Data Stream 1st Edition by Haifeng Li, Hong
Chen 9783540738701
https://ebookball.com/product/grasep-a-novel-approximate-mining-
approach-of-sequential-patterns-over-data-stream-1st-edition-by-
haifeng-li-hong-chen-9783540738701-9608/

Delay A Lazy Approach for Mining Frequent Patterns over

High Speed Data Streams 1st Edition by Hui Yang, Hongyan
Liu, Jun He 9783540738701
https://ebookball.com/product/delay-a-lazy-approach-for-mining-
frequent-patterns-over-high-speed-data-streams-1st-edition-by-hui-
yang-hongyan-liu-jun-he-9783540738701-9212/

JavaScript Data Structures and Algorithms An Introduction

to Understanding and Implementing Core Data Structure and
Algorithm Fundamentals 1st Editon by Sammie Bae ISBN
1484239873 9781484239872
https://ebookball.com/product/javascript-data-structures-and-
algorithms-an-introduction-to-understanding-and-implementing-core-
data-structure-and-algorithm-fundamentals-1st-editon-by-sammie-bae-
isbn-1484239873-9781484239872-15798/

LNCS 2834 A High Efficiency Distributed Mutual Exclusion

Algorithm 1st edition by Dan Liu, Xinsong Liu, Zhijie Qiu,
Gongjun Yan ISBN 3540200541 978-3540200543
https://ebookball.com/product/lncs-2834-a-high-efficiency-distributed-
mutual-exclusion-algorithm-1st-edition-by-dan-liu-xinsong-liu-zhijie-
qiu-gongjun-yan-isbn-3540200541-978-3540200543-11484/

A Visual and Interactive Data Exploration Method for Large

Data Sets and Clustering 1st Edition by David Da Costa,
Gilles Venturini 9783540738701
https://ebookball.com/product/a-visual-and-interactive-data-
exploration-method-for-large-data-sets-and-clustering-1st-edition-by-
david-da-costa-gilles-venturini-9783540738701-11370/
 A Novel Greedy Bayesian Network Structure
Learning Algorithm for Limited Data

Feng Liu1 , Fengzhan Tian2 , and Qiliang Zhu1

1
Department of Computer Science, Beijing University of Posts and
Telecommunications,
Xitu Cheng Lu 10, 100876 Beijing, China
[email protected]
2
Department of Computer Science, Beijing Jiaotong University,
Shangyuan Cun 3, 100044 Beijing, China

Abstract. Existing algorithms for learning Bayesian network (BN) re-

quire a lot of computation on high dimensional itemsets, which affects
accuracy especially on limited datasets and takes up a large amount of
time. To alleviate the above problem, we propose a novel BN learning
algorithm MRMRG, Max Relevance and Min Redundancy Greedy al-
gorithm. MRMRG algorithm is a variant of K2 algorithm for learning
BNs from limited datasets. MRMRG algorithm applies Max Relevance
and Min Redundancy feature selection technique and proposes Local
Bayesian Increment (LBI) function according to the Bayesian Informa-
tion Criterion (BIC) formula and the likelihood property of overfitting.
Experimental results show that MRMRG algorithm has much better effi-
ciency and accuracy than most of existing BN learning algorithms when
learning BNs from limited datasets.

1 Introduction
There are many problems in fields as diverse as medical diagnosis, weather fore-
cast, fault diagnosis, where there is a need for models that allow us to reason
under uncertainty and take decisions, even when our knowledge is limited. To
model this type of problems, AI community has proposed Bayesian network
which allows us to reason under uncertainty. [1] During the last two decades,
many BN learning algorithms have been proposed. But, the recent explosion of
high dimensional and limited datasets in the biomedical realm and other domains
has induced a serious challenge to these BN learning algorithms. The existing
algorithms must face higher dimensional and smaller datasets.
In general, BN learning algorithms take one of the two approaches: the
constraint-based method and the search & score method. The constraint-based
approach [2],[3],[15] estimates from the data whether certain condition inde-
pendences hold between variables. Typically, this estimation is performed us-
ing statistical or information theoretical measure. The search & score approach
[4],[5],[6],[9],[12],[13] attempts to find a graph that maximizes the selected score.
Score function is usually defined as a measure of fitness between the graph and

R. Alhajj et al. (Eds.): ADMA 2007, LNAI 4632, pp. 412–421, 2007.

c Springer-Verlag Berlin Heidelberg 2007
 A Novel Greedy BN Structure Learning Algorithm for Limited Data 413

the data. These algorithms use a score function in combination with a search
method in order to measure the goodness of each explored structure from the
space of feasible solutions. During the exploration process, the score function is
applied in order to evaluate the fitness of each candidate structure to the data.
Although encouraging results have been reported, the two approaches both
suffer some difficulties in accuracy on limited datasets. A high order statistical
or information theoretical measure may become unreliable on limited datasets.
At the same time, the result of selected score function may also be unreliable on
limited datasets.
To further enhance learning efficiency and accuracy, this paper proposes Max-
Relevance and Min-Redundancy Greedy BN learning algorithm. MRMRG algo-
rithm applies Max-Relevance and Min-Redundancy feature selection technology
to obtain better efficiency and accuracy on limited datasets, and proposes Local
Bayesian Increment function according to BIC approximation formula and the
likelihood property of overfitting for limited datasets.
This paper is organized as follows. Section 2 provides a brief review of some
basic concepts and theorems. Section 3 describes K2 algorithm. In Section 4, we
propose Local Bayesian Increment function. Section 5 represents the details of
MRMRG algorithm. At the same time, we also analyze the time complexity of
MRMRG. Section 6 shows an experimental comparison among K2 and MRMRG.
Finally, we conclude and present future work.

2 Concepts and Theorems

2.1 Bayesian Network
A Bayesian network is defined as a pair B = {G, Θ}, where G is a directed acyclic
graph G = {V (G), A(G)}, with a set of nodes V (G) = {V1 , . . . , Vn } representing
a set of random variables and a set of arcs A(G) ⊆ V (G) × V (G) representing
causal independence/dependence relationships that exist among the variables.
Θ represents the set of parameters that quantifies the network. It contains a
parameter θvi |πi = P (vi | πi ) for each possible value vi of Vi , and πi of Πi .
Here Πi denotes the set of parents of Vi in G and πi is a particular instantiation
of Πi .

2.2 Max-Dependence and MRMR

Definition 1. In feature selection, Max-Dependence scheme [7] is to find a
feature set S with m features, which jointly have the largest dependency on the
target class C; S = arg max I({Xi , i = 1, . . . , m}; C).
{Xi ,i=1,...,m}

Definition 2. In feature selection, Max-Relevance criterion

 [7] is to select

1

a feature set S with m features satisfying S = arg max |S| I(Xi ; C) ,
S Xi ∈S
which approximates I({Xi , i = 1, . . . , m}; C) with the mean value of all mutual
information values between individual features Xi , i = 1, . . . , m and class C.
414 F. Liu, F. Tian, and Q. Zhu

Definition 3. In feature selection, Min-Redundancy criterion [7] is to select

a feature set S with m features such that theyare mutually minimally similar
1 
(mutually maximally dissimilar): S = arg min |S| 2 I(Xi ; Xj ) .
S Xi ,Xj ∈S

Definition 4. In feature selection, Max-Relevance and Min-Redundancy

criterion [7] is to find a feature set S with m features obtained by optimizing
the Max-Relevance criterion and the Min-Redundancy criterion simultaneously.
Assume that the two  conditions equally important, and consider
 the following
 
criteria: S = arg max I(Xi ; C) − |S|
1
I(Xi ; Xj ) .
S Xi ∈S Xi ,Xj ∈S

We select the feature set Sm = {X1 , X2 , . . . , Xm }, the classification variable

C. Using the standard multivariate mutual information M I(X1 , . . . , Xm ) =
 p(x1 ,...,xm )
p(x1 , . . . , xm ) log p(x 1 )...p(xm )
dx1 . . . dxn , we can get the following formula:
 
p(Sm , c)
I(Sm ; C) = p(Sm , c) log dSm dc = M I(Sm , C) − M I(Sm ). (1)
p(Sm )p(c)

Equation (1) is similar to the MRMR feature selection criterion: The second
term requires that the features Sm are maximally independent of each other(that
is, minimum redundant), while the first term requires every feature to be max-
imally dependent on C. In practice, the authors have shown that if one feature
is selected at one time, then MRMR criterion is almost optimal implementation
scheme of Max-Dependence scheme on limited datasets. [8]

3 K2 Algorithm

Given a complete dataset D, K2 searches for the Bayesian network G∗ with

maximal P (G, D).
Let D be a dataset of m cases, where each case contains a value for each
variable in V. D is sufficiently large. Let V be a set of n discrete variables,
where xi in V has ri possible values (vi1 , vi2 , . . . , viri ). Let G denote a Bayesian
network structure containing just the variables in V. Each variable xi in G has
the parents set πi . Let φi [j] denote the j th unique instantiation of πi relative
to D. Suppose there are qi such unique instantiation of πi . Define Nijk to be
the number of cases in D in which variable xi is instantiated as vik and πi is
ri
instantiated as φi [j]. Let Nij = Nijk .
k=1
Given a Bayesian network model, cases occur independently. Bayesian network

qi
(ri −1)! 
ri
prior distribution is uniform. It follows that g(i, πi ) = (Nij +ri −1)! Nijk ! .
j=1 k=1
It starts by assuming that a node has no parents, and then in every step it adds
incrementally the node which can most increase the probability of the resulting
BN, to the parents set. K2 stops adding nodes to parents set when the addition
 A Novel Greedy BN Structure Learning Algorithm for Limited Data 415

Input: A set V of n variables, an ordering on the variables, a dataset D

containing m cases, an upper bound umax
Output: for each variable Xi (i=1, . . . , n), a printout of the parents set S i .
Procedure K2()
For i = 1 to n do
S i = NULL;
Pold=g(i, S i );
OK=TRUE;
while OK and ( || S i ||< umax ) do

Y= arg max ª¬ g (i, S i ‰ X j ) º¼ ;

X j Pr ei S i

Pnew =g(i, S i Ĥ Xj);

If Pnew > Pold then
Pold = Pnew;
S i = S i Ĥ{Y};
Else
OK=FALSE;
Endif
Endwhile
Output(Xi, S i );
EndFor
Endproc

Fig. 1. K2 algorithm

cannot increase the probability of the BN given the data. The pseudo-code of
MRMRG algorithm sees Fig.1.
P rei denotes the set of variables that precede Xi . πi denotes the current
parents set of the variable Xi . umax denotes an upper bound on the number of
parents a node may have.

4 Local Bayesian Increment Function

Let X and Y be two discrete variables, Z be a set of discrete variables, and z

be an instantiation for Z. X, Y ∈
/ Z.

Definition 5. According to Moore’s recommendation [10] about the chi-squared

test, the dataset D satisfying the following condition is sufficiently large for
{X ∪Y } : All cells of {X ∪Y } in the contingency table have expected value greater
than 1, and at least 80% of the cells in the contingency table about {X ∪ Y } have
expected value greater than 5.

Definition 6. According to Moore’s recommendation [10] about the chi-squared

test, the sub-dataset DZ=z satisfying the following condition is locally suffi-
ciently large for {X ∪ Y } given Z = z : All cells of {X ∪ Y } in the contingency
416 F. Liu, F. Tian, and Q. Zhu

table conditioned on Z = z have expected value greater than 1, and at least 80%
of the cells in the contingency table about {X ∪ Y } on Z = z have expected value
greater than 5.

Learning on limited datasets, we loose the “locally sufficiently large” condition:

If the number of cases in DZ=z is much larger than the number of values for
{X ∪ Y }, for example DZ=z  ≥ 4 × (X × Y ); then we assume that the
sub-dataset DZ=z is “locally sufficiently large” for {X ∪ Y } given Z = z.
Let D be a dataset of m cases. Let V be a set of n discrete variables, where Xi
in V has ri possible values (vi1 , vi2 , . . . , viri ). BP and BS denote BN structures
containing just the variables in V. BS exactly has one edge Y → Xi more than
BP . Xi has the parents set πi in BP and the parents set πi ∪ Y in BS . Nijk
is the number of cases in D, which variable Xi is instantiated as vijk and πi is
 ri
instantiated as φi [j]. Let Nijk = Ni,{j∪y},k , Nij = Nijk . Θ̂i , Θ̂ denote the
y k=1
maximum likelihoods of Θi , Θ. πil denotes the instantiation of πi in the lth case.
Cases occur independently. The prior distribution of possible Bayesian net-
works is uniform. Given a Bayesian network model, there exist two properties:
Parameter Independence and Parameter Modularity. [5] 
We apply the BIC formula also used by Steck in [11] : BIC(BS ) = log L Θ̂ −

2 log(m)dim Θ̂ ≈ log(P (D | BS )) to control the complexity of BN model. BIC
1

adds the penalty of structure complexity to LBI function to avoid overfitting.

Definition 7 (Local Bayesian Increment Function)

Lbi(Y, i, πi ) = log (P (BS , D)/P (BP , D)) ≈ BIC(BS ) − BIC(BP )

   1  
= log L Θ̂BS /L Θ̂BP − log(m) dim Θ̂BS − dim Θ̂BP
   2   
log L Θ̂ BS
/L Θ̂ BP
= log P D | Θ̂BS − log P D | Θ̂BP
m   
= log P xli | Θ̂iBS , πil ∪ y /P xli | Θ̂iBP , πil
l=1

According to the likelihood property of overfitting(the marginal likelihood of

overfitting for the training dataset is usually no less than non-overfitting), we
assume that the log-likelihood does not change on the sub-dataset Dπi =φi [∗]
which are not “locally sufficiently large” for {X ∪ Y } (that is, to assume that
there is overfitting between X and the parents set πi ∪ Y on the Dπi =φi [∗] ),
 
log P xl | Θ̂BS , πl ∪ y = log P xl | Θ̂BP , πl . (2)
dl ∈Dπi =φi [∗] dl ∈Dπi =φi [∗]

According to (2), we infer the following results:

   
log L Θ̂BS − log L Θ̂BP
 A Novel Greedy BN Structure Learning Algorithm for Limited Data 417

= Nij × Ij (X, Y ), for j, Dπi =φi [j] is “locally sufficiently large”

j
 
dim Θ̂BS − dim Θ̂BP = (ry − 1)(ri − 1)qi
1
Lbi(Y, i, πi ) = Nij × Ij (X, Y ) − (ry − 1)(ri − 1)qi log(m),
j
2
for j, Dπi =φi [j] is “locally sufficiently large”.

Note: Ij (X, Y ) is the mutual information between X and Y on Dπi =φi [j] .

5 MRMRG Algorithm

MRMRG algorithm initializes the current parents set πi of the variable Xi to

NULL, and then adds the variables one by one, which acquire the maximal
value for Local Bayesian Increment (LBI) function, into the parents set πi from
P rei − πi , until the result of LBI function is no more than 0. Repeating the
above steps for every variable, we can obtain an approximately optimal Bayesian
network. The pseudo-code of MRMRG algorithm sees Fig.2.
P rei denotes the set of variables that precede Xi . πi denotes the current
parents set of the variable Xi . (k < 5).
Given an ordering on the variables, MRMRG algorithm improves greedy BN
learning algorithms (such as K2 algorithm [4]) in the following two ways in order
to learn more accurately and efficiently on limited datasets.
Firstly, on limited datasets, the results of traditional scoring functions (such
as K2 score [4],MDL score [6],BDe score [5], etc) score(C, πi ∪ Xj ) have less and
less reliability and robustness with the dimension increase of πi ∪ Xj , so that the
formula Y = arg max score(C, πi ∪ Xj ) cannot obtain the variable Y with
Xj ∈P rei −πi
the maximal score, even cannot acquire a variable with approximately maximal
score sometimes. Since MRMR technology only uses 2-dimensional computation,
it has much higher reliability and robustness than traditional scoring functions
on limited datasets. Furthermore, according to the discussion in section 2.2,
we know that if one feature is selected at one time (that is Greedy search),
MRMR technology is nearly optimal implementation scheme of Max-Dependence
scheme, which is equivalent to the maximal score method, on limited datasets.
 that for some variable Xj ∈ P rei − πi , if the value of {I(Xj ; C) −
We consider
1
|πi |+1 I(Xj ; X)} is the largest, then it is the most probable that the value
X∈πi
of the formula score(C, πi ∪ Xj ) is the largest. Thus, MRMRG algorithm applies
Max-Relevance and Min-Redundancy (MRMR) feature selectiontechnology and
replaces score(C, πi ∪ Xj ) with the formula {I(Xj ; C) − |πi1|+1 I(Xj ; X)} to
X∈πi
obtain the variable Y which gets the maximal score. Firstly, MRMRG algorithm
selects the top k variables from the sorted variables
 set P rei − πi according to
the value of the formula {I(Xj ; C) − |πi1|+1 I(Xj ; X)} by descendant order.
X∈πi
418 F. Liu, F. Tian, and Q. Zhu

Input: A set V of n variables, an ordering on the variables, a dataset D containing m cases.

Output: for each variable Xi (i=1, . . . , n), a printout of the parents set S i .
Procedure MRMRG()
For i = 1 to n do
Initialize S i to NULL and OK to TRUE;
while OK
°­ 1 °½
For every variable XęPrei - S i , compute the formula ® I ( X ; C )  ¦ I ( X ; X j )¾ (1);
S i  1 X j S i
°¯ ¿°
Sort the variables in Prei - S i by descendant order according to the value of (1);
Obtain the top k variables {Y1, Y2, . . . , Yk} from the sorted variables set Prei - S i ;
Ymax arg max ª¬ Lbi (Y j , i, S i ) º¼ ;
Y j {Y1 ,Y2 ,...Yk }

If Lbi Ymax , i, S i ! 0 then

S i S i ‰ {Ymax } ;
Else
OK=FALSE;
Endif
Endwhile
Output ( Xi, S i );
Endfor
Endproc

Fig. 2. MRMRG Bayesian network learning algorithm

Then, it take the variable Y with the largest value of LBI function among the k
variables as the variable with the maximal score.
Secondly, MRMRG algorithm proposes LBI function to replace traditional
score increment functions (such as K2 [4],MDL [6],BDe [5]) to control the com-
plexity of Bayesian network and to avoid overfitting. When the dataset D is
“sufficiently large” for {X ∪ Y ∪ πi }, LBI function is equivalent to K2 increment
function. When the dataset D is not ”sufficiently large” for {X ∪ Y ∪ πi }, but
there exist sub-datasets Dπi =φi [∗] are ”locally sufficiently large” for {X∪Y } given
πi = φi [∗], MRMRG algorithm can also apply LBI function to improve accuracy
and avoid overfitting (see section 4). The technique also makes it unnecessary to
set the maximal parents number umax of a node.

5.1 The Time Complexity of MRMRG

r = max(ri ), i = 1, . . . , n, where ri is the number 
of values for the variable
Xi . The complexity of the formula I(X; C) − |πi1|+1 I(X; Xj ) is O(n). The
Xj ∈πi
complexity of computing Lbi(Y, i, πi ) is O(mnr). The while statement loops at
most O(n) times, each time it is entered. The for statement loops n times. So,
in the worst case, the complexity of MRMRG() is O(kmn3 r). On the other
hand, the worst-case time complexity of K2 algorithm is O(mn4 r). Therefore, if
 A Novel Greedy BN Structure Learning Algorithm for Limited Data 419

n >> k, then MRMRG has much better efficiency (more than one magnitude)
than K2 algorithm.

6 Experimental Results

We implemented MRMRG algorithm, K2 algorithm, TPDA algorithm [3] and

presented the comparison of the experimental results for 3 implementations.
Tests were run on a PC with Pentium4 1.5GHz and 1GB RAM. The operat-
ing system was Windows 2000. These programs were developed under Matlab
7.0. 5 Bayesian networks were used. Table 1 shows the characteristics of these
networks. The characteristics include the number of nodes, the number of arcs,
the maximal number of node parents/children(Max In/Out-Degree), and the
minimal/maximal number of node values(Domain Range).
From these networks, we performed these experiments with 200, 500, 1000,
5000 training cases each. For each network and sample size, we sampled 20
original datasets and recorded the average results by each algorithm. Let umax =
7 in Fig.1 and k = 3 in Fig.2.

Table 1. Bayesian networks

BN Nodes Num Arcs Num Max In/Out-Degree Domain Range

Insur 27 52 3/7 2-5
Alarm 37 46 4/5 2-4
Barley 48 84 4/5 2-67
Hailf 56 66 4/16 2-11
Munin 189 282 3/15 1-21

6.1 Comparison of Runtime Among Algorithms

A summary of the time results of the execution of all the 3 algorithms is in Table
2. We normalized the times reported by dividing by the corresponding running
time of MRMRG on the same datasets and reported the averages over sample
sizes. [14] Thus, a normalized running time of greater than 1 implies a slower
algorithm than MRMRG on the same learning task. A normalized running time
of lower than 1 implies a faster algorithm than MRMRG.
From the results, we can see that MRMRG has better efficiency than other
3 algorithms K2 and TPDA. In particular, for smaller sample sizes (200, 500,
1000), MRMRG runs several times faster than K2 and TPDA. For larger sample
sizes (5000), MRMRG performs nearly one magnitude faster than K2.

6.2 Comparison of Accuracy Among Algorithms

We compared the accuracy of Bayesian networks learned by these 3 algorithms

according to the BDeu score. The BDeu score corresponds to the posteriori
probability of the learned structure.[5] The BDeu scores in our experiments
420 F. Liu, F. Tian, and Q. Zhu

Table 2. Normalized Runtime Table 3. Average BDeu(Insur)

Size MRMRG K2 TPDA Size MRMRG K2 TPDA

200 1.0 2.39 8.82 200 -21.915 -22.993 -31.507
500 1.0 5.57 7.61 500 -19.032 -19.583 -28.786
1000 1.0 9.18 4.57 1000 -19.386 -19.533 -25.111
5000 1.0 12.03 1.22 5000 -18.177 -18.152 -20.857

Table 4. Average BDeu(Alarm) Table 5. Average BDeu(Barley)

Size MRMRG K2 TPDA Size MRMRG K2 TPDA

200 -15.305 -16.069 -24.456 200 -81.794 -83.972 -106.782
500 -13.858 -13.950 -18.097 500 -76.327 -79.194 -103.783
1000 -13.319 -13.583 -15.429 1000 -76.846 -77.375 -111.069
5000 -13.021 -12.979 -14.496 5000 -75.710 -76.281 -116.892

Table 6. Average BDeu(Hailf) Table 7. Average BDeu(Munin)

Size MRMRG K2 TPDA Size MRMRG K2 TPDA

200 -72.138 -73.361 -106.135 200 -65.971 -68.393 -135.103
500 -71.217 -72.662 -101.382 500 -62.483 -63.250 -125.625
1000 -70.955 -71.734 -97.374 1000 -61.967 -62.837 -140.476
5000 -70.277 -71.105 -84.300 5000 -59.392 -60.943 -145.635

were calculated on a seperate test set sampled from the true Bayesian network
containing 50000 samples. Table 3-7 reports the results.
From the results, we can see that MRMRG can learn more accurately than
TPDA on limited datasets. In particular, MRMRG has better accuracy than
K2 on limited datasets. The accuracy of MRMRG is almost the same as K2
on larger datasets relative to the true Bayesian network, such as Insur(5000),
Alarm(5000).

7 Conclusion
Efficiency and accuracy are two main indices in evaluating algorithms for learn-
ing Bayesian network. MRMRG algorithm greatly reduces the number of high
dimensional computations and improves scalability of learning. The experimental
results indicate that MRMRG has better performance on efficiency and accuracy
than most of existing algorithms on limited datasets.
We are interesting in incorporate ordering-based search method [9] into our
MRMRG algorithm to implement MRMRG without the information of the order
between nodes. In addition, much more experimentation is needed on different
network structures.
 A Novel Greedy BN Structure Learning Algorithm for Limited Data 421

References
1. Heckerman, D.: Bayesian Networks for Data Mining, 1st edn. Microsoft Press,
Redmond (1997)
2. Spirtes, P., Glymour, C., Scheines, R.: Causation, Prediction and Search, 2nd edn.
MIT Press, Massachusetts (2000)
3. Cheng, J., Greiner, R., Kelly, J., Bell, D., Liu, W.: Learning Belief Networks form
Data: An Information Theory Based Approach. Artificial Intelligence 137(1-2),
43–90 (2002)
4. Cooper, G., Herskovits, E.: A Bayesian Method for Constructing Bayesian Belief
Networks from Databases. In: Ambrosio, B., Smets, P. (eds.) UAI ’91. Proceedings
of the Seventh Annual Conference on Uncertainty in Artificial Intelligence, pp.
86–94. Morgan Kaufmann, San Francisco (1991)
5. Heckerman, D., Geiger, D., Chickering, D.M.: Learning Bayesian Networks: the
Combination of Knowledge and Statistical Data. Machine Learning 20(3), 197–243
(1995)
6. Wai, L., Fahiem, B.: Learning Bayesian Belief Networks An approach based on the
MDL Principle. Computational Intelligence 10(4), 269–293 (1994)
7. Hanchuan, P., Chris, D., Fuhui, L.: Minimum redundancy maximum relevance
feature selection. IEEE Intelligent Systems 20(6), 70–71 (2005)
8. HanChuan, P., Fuhui, L., Chris, D.: Feature Selection Based on Mutual Informa-
tion: Criteria of Max-Dependency, Max-Relevance, and Min-Redundancy. IEEE
Transactions on PAMI 27(8), 1226–1238 (2005)
9. Teyssier, M., Koller, D.: Ordering-Based Search: A Simple and Effective Algorithm
for Learning Bayesian Networks. In: Chickering, M., Bacchus, F., Jaakkola, T.
(eds.) UAI ’05. Proceedings of the 21st Conference on Uncertainty in Artificial
Intelligence, pp. 584–590. Morgan Kaufmann, San Francisco CA (2005)
10. Moore, D.S.: Goodness-of-Fit Techniques, 1st edn. Marcel Dekker, New York (1986)
11. Steck, H.: On the Use of Skeletons when Learning in Bayesian Networks. In:
Boutilier, C., Goldszmidt, M. (eds.) UAI ’00. Proceedings of the 16th Confer-
ence on Uncertainty in Artificial Intelligence, pp. 558–565. Morgan Kaufmann,
San Francisco (2000)
12. Moore, A.W., Wong, W.K.: Optimal Reinsertion: A New Search Operator for Ac-
celerated and More Accurate Bayesian Network Structure Learning. In: Fawcett,
T., Mishra, N. (eds.) ICML 2003 – Machine Learning. Proceedings of the Twentieth
International Conference, pp. 552–559. AAAI Press, Washington DC (2003)
13. Friedman, N., Nachman, I., Peter, D.: Learning Bayesian Network Structure from
Massive Datasets: The Sparse Candidate algorithm. In: Laskey, K.B. (ed.) UAI ’99.
Proceedings of the Fifteenth Conference on Uncertainty in Artificial Intelligence,
pp. 196–205. Morgan Kaufmann, San Francisco (1999)
14. Ioannis, T., Laura, E.B.: The Max-Min Hill-Climbing Bayesian Network Structure
Learning Algorithm. Machine Learning 65(1), 31–78 (2006)
15. Margaritis, D., Thrun, S.: Bayesian Network Induction via Local Neighborhoods.
In: Solla, S.A., Leen, T.K., Muller, K. (eds.) NIPS ’99. Advances in Neural Infor-
mation Processing Systems 12, pp. 505–511. MIT Press, Cambridge (1999)
Other documents randomly have
different content
opstellen, of die taak opdragen aan hun vrienden, zooals nu
gewoonlijk gedaan wordt met huwelijksvoorwaarden. Zij komen
overeen om zoo of zoo te leven, en maken zekere bepalingen binnen
de grenzen van het wetboek”. De staat, zegt zij, moest echter een
tusschentijd eischen tusschen de aankondiging van de echtscheiding
en de echtscheiding zelf, als die nog gewenscht wordt, nadat deze
tusschentijd verstreken is. Evenzoo dringt in de Vereenigde Staten
Dr. Shufeldt (“Needed Revision of the Laws of Marriage and
Divorce”, Medico-Legal Journal, Dec. 1897) er op aan, dat het
huwelijk geheel in handen moet gesteld worden van de
rechtsgeleerden en “gemaakt tot een burgerlijk contract, uitvoerig in
bijzonderheden, en termen bepalende voor echtscheiding, in geval
een ontbinding van het contract later vereischt wordt”. Hij voegt er
bij, dat medische attesten van vrij zijn van geërfde of verkregen
ziekte moesten geëischt worden, en dat ook behoorlijk geregelde
proefhuwelijken behoorden ingesteld te worden.

In Frankrijk was een afgevaardigde van de Kamer er in 1891 zoo

van overtuigd, dat het huwelijk een contract is, evenals ieder ander
contract, dat hij verklaarde dat “muziek te maken bij het voltrekken
van een huwelijk even belachelijk is als het zijn zou om een tenor te
laten komen bij een notaris om den verkoop te vieren van
brandhout”. Hij dacht er heel anders over dan Pepys, die, een paar
eeuwen vroeger even verontwaardigd geweest was over de
afwezigheid van muziek bij een bruiloft, hetgeen, naar hij zeide,
deze deed gelijken op het paren van een paar honden.

Een veel voorkomende eisch van hen, die er op aandringen, dat het
huwelijk moet beschouwd worden als een contract, is het huwelijk
aangegaan voor den tijd van eenige jaren. Er konden in het oude
Japan huwelijken aangegaan worden voor den tijd van vijf jaar of
minder, en men zegt, dat zij aan het einde van dien tijd bijna nooit
ontbonden werden. Goethe laschte in zijn Wahlverwandtschaften
(deel I, hoofdstuk X) als bijomstandigheid een voorstel in om
huwelijken aan te gaan voor den tijd van vijf jaar, en hechtte veel
waarde aan het verlengen van het huwelijk na dien tijd zonder
uiterlijken dwang. (Bloch meent, dat Goethe waarschijnlijk gehoord
had van de Japansche gewoonte, Sexual Life of Our Time, p. 241).
Ook Professor E. D. Cope (“The Marriage Problem”, Open Court,
Nov. 15 en 22, 1888), raadde, om het huwelijk uit de sfeer van de
caprice te verwijderen en een volledigen en behoorlijken proeftijd
toe te staan, aan “een systeem van burgerlijke huwelijkscontracten,
die over een bepaalden tijd zullen loopen. Deze contracten moesten
van dezelfde waarde zijn en dezelfde uitwerking hebben als het
bestaande huwelijkscontract. De tijdgrenzen behoorden snel toe te
nemen, om te voorkomen dat vrouwen van rijper jaren zonder steun
zouden zijn. Het eerste contract zou niet korter moeten duren dan
vijf jaar, om ruimschoots gelegenheid te geven tot kennismaking en
tot het oplossen van tijdelijke oneenigheden”. Dit eerste contract,
meende Cope, moest geëindigd kunnen worden op wensch van een
der twee partijen; het tweede contract, voor tien of vijftien jaar,
moest alleen geëindigd kunnen worden op den wensch van beide
partijen, en het derde zou duurzaam moeten zijn en onontbindbaar.
Ook George Meredith, de bekende romanschrijver, heeft in veel
later tijd den wensch uitgesproken, dat huwelijken zouden worden
aangegaan voor den tijd van een zeker aantal jaren.

Het kan echter niet gezegd worden, dat huwelijken voor den tijd van
een zeker aantal jaren een zeer bevredigende oplossing bieden voor
de moeilijkheden, die zich tegenwoordig voordoen. Zij zullen niet
aanbevelenswaardig toeschijnen aan jonge menschen, die van elkaar
houden, en die meenen, dat hun liefde eeuwig zal duren, en ook is
er, zoolang de vereeniging bevredigend blijkt te zijn, geen
noodzakelijkheid om het storende denkbeeld van een wettig einde
van het contract in te voeren. Aan den anderen kant is het, als de
vereeniging ongelukkig blijkt te zijn, niet verstandig, aan te dringen
op de voortzetting, tien of zelfs maar vijf jaar lang van een ledigen
vorm, die niet overeenkomt met een werkelijke
huwelijksvereeniging. Zelfs als het huwelijk op de meest prozaïsche
basis wordt geplaatst van contract, is het een vergissing en zelfs een
onmogelijkheid, om van tevoren den duur ervan te bepalen. Het
systeem van het van te voren vaststellen van den duur van het
 huwelijk voor een tijd van eenige jaren berust op precies hetzelfde
principe als het systeem om het van te voren voor het leven vast te
stellen. Hetzelfde bezwaar er tegen is van kracht, nl. dat het niet is
overeen te brengen met eenige, het leven rakende verhouding.
Naarmate de eisch van levende werkelijkheid in de
maatschappelijke verhoudingen aangroeit, wordt dit feit meer en
meer gevoeld. Wij zien precies dezelfde verandering bij het systeem
van het opleggen van vooraf bepaalde vonnissen voor
gevangenisstraf voor misdadigers. Het zenden van een man naar de
gevangenis voor vijf jaar of voor het leven, zonder in het minst te
denken aan het onbekende probleem van de op het leven
inwerkende reactie van de gevangenisstraf op den man—een reactie,
die verschillend zal zijn in ieder individueel geval—begint
langzamerhand beschouwd te worden als een absurditeit.

Als het huwelijk werkelijk op de basis van een contract

geplaatst werd, dan zou dat contract niet alleen geëindigd
kunnen worden, zoodra de twee personen, die het gesloten
hebben, het wenschten, zonder dat er eenige kwestie van
misdadigheid ter sprake kwam, maar die partijen zouden
bij het begin zelf de voorwaarden bepalen, die het contract
zouden regelen. Maar niets kan meer ongelijk zijn aan ons
werkelijke huwelijk. Der twee partijen wordt verzocht
elkaar aan te nemen als man en vrouw; er wordt hun niet
gevraagd om een contract te maken; er wordt hun niet eens
gezegd dat, hoe weinig ze het ook mogen weten, zij in
werkelijkheid een zeer gecompliceerd en uitgewerkt
contract hebben gesloten, een contract, dat opgesteld is
naar regels, die, voor het grootste gedeelte gemaakt
werden twee duizend jaar voordat zij geboren waren. Als
zij de wet niet bestudeerd hebben, weten zij ook in het
geheel niet, dat dit contract paragrafen bevat, die onder
sommige omstandigheden fataal kunnen zijn voor een van
beide partijen. Alles wat er gebeurt is, dat een jong paar,
misschien maar weinig meer dan kinderen, voor het
oogenblik verblind door hun gevoel, voor den geestelijke
of den ambtenaar van den burgerlijken stand verschijnt,
om zich voor het leven te binden, terwijl ze niets van de
wereld weten en bijna niet meer van elkaar, terwijl ze niets
weten van de huwelijkswetten, soms zelfs niet eens dat er
huwelijkswetten zijn, en terwijl ze zich nooit klaar voor
oogen gesteld hebben, dat—zooals naar waarheid gezegd
is—van de plaats, die zij onder een guirlande van bloemen
betreden, er aan deze zijde van het graf geen andere
uitgang is dan door het valluik van een riool47.

Als een vrouw trouwt, geeft zij het recht op haar eigen
persoonlijkheid op. Zoo kan, volgens de Engelsche wet, een man
“niet schuldig zijn aan verkrachting van zijn wettige vrouw”.
Stephen, die in de eerste uitgave van zijn Digest of Criminal Law,
meende, dat een man onder sommige omstandigheden veroordeeld
kon worden wegens verkrachting van zijn vrouw, heeft die opinie
teruggenomen. Een man kan een prostituée verkrachten, maar hij
kan zijn vrouw niet verkrachten. Als zij eens haar toestemming
gegeven heeft tot sexueelen omgang door de daad van het huwen
met een man, dan heeft ze die voorgoed gegeven, welke nieuwe
omstandigheden zich ook mogen voordoen, en hij behoeft haar
toestemming niet te vragen voor sexueelen omgang, zelfs niet als hij
weet, dat hij lijdende is aan venerische ziekte (zie b.v., een artikel
over “Sex Bias”, Westminster Review, Maart 1886).
De plicht van een vrouw om aan haar man “huwelijksrechten” toe te
staan is een andere kant van haar wettelijke onderwerping aan hem.
Zelfs in de negentiende eeuw werd een dame van goede familie uit
Suffolk in de Ipswich gevangenis vele jaren lang gevangen
gehouden tot haar dood en gevoed met water en brood, hoewel ze
aan verschillende ziekten leed, alleen omdat ze niet wilde gevolg
geven aan een vonnis, dat eischte, dat zij haar man
huwelijksplichten zou bewijzen. Ongetwijfeld is de moderne
neiging, hoewel ze maar langzaam voortschrijdt, tégen het toepassen
van dwang op den man of de vrouw, om “huwelijksrechten” te
verleenen; en sedert het geval Jackson is het in Engeland voor een
man niet mogelijk zijn vrouw met geweld te dwingen om met hem
te leven. Deze neiging is nog meer uitgesproken in de Vereenigde
Staten; zoo besliste het hoogste gerechtshof in Iowa, eenige jaren
geleden, dat buitensporig eischen van coïtus wreedheid vormde in
een mate, die echtscheiding rechtvaardigde (J. G. Kiernan, Alienist
and Neurologist, Nov. 1906, p. 466).

Het geringe eigendomsrecht van de vrouw over haar persoon is niet

beperkt tot de sexueele sfeer, maar strekt zich zelfs uit over haar
recht op het leven. In Engeland beging een vrouw vroeger, als ze
haar man doodde, de zeer ernstige misdaad van “petit treason” en
nog heden noemt men die misdaad moord. Maar, als een man zijn
vrouw doodt en in staat is haar echtbreuk te bewijzen en zijn
jaloezie, dan pleegt hij alleen maar manslag. (In Frankrijk, waar
jaloezie met buitengewone toegevendheid beschouwd wordt, wordt
zelfs een vrouw, die haar man gedood heeft, dikwijls vrijgesproken).

Men moet echter niet meenen, dat al de wettelijke ongelijkheden,

die het huwelijk met zich brengt, ten gunste van den man zijn. Een
groot aantal onbillijkheden worden ook den man aangedaan. De
man, bijvoorbeeld, is wettig verantwoordelijk voor de lasteringen,
die zijn vrouw zegt, en hij is wettelijk ook verantwoordelijk voor het
bedrog, dat zij pleegt, zelfs als zij afgezonderd van hem leeft. (Dit
werd, bijvoorbeeld, gemeend door een Engelschen rechter in 1909;
“hij kon alleen zeggen, dat het hem speet, want het scheen een
 moeilijk geval. Maar zoo was de wet”). Belfort Bax heeft vooral in
den laatsten tijd den nadruk gelegd op de moeilijkheden, door de
Engelsche wet op zulke wijzen als deze, opgelegd. Er kan geen
twijfel aan zijn, dat het huwelijk, zooals het tegenwoordig is
ingericht, ernstige nadeelen meebrengt voor den man zoowel als
voor de vrouw.

Het huwelijk is dus, niet alleen geen contract in den waren

zin48, maar in den eenigen zin, waarin het een contract is,
is het een contract van een buitengewoon slechte soort.
Toen de Canonisten de oude opvatting van het huwelijk als
een koopcontract vervingen door hun sacramenteele
huwelijk, bewerkten zij in vele opzichten een werkelijke
vooruitgang, en de terugkeer tot het denkbeeld van een
contract blijkt, zoodra de tijdelijke waarde ervan als een
protest opgehouden heeft, geheel buiten harmonie te zijn
met ons tegenwoordig stadium van beschaving. Het werd
weer in het leven geroepen in de dagen, vóór de opstand
tegen de slavernij begonnen was. Persoonlijke contracten
zijn niet in harmonie met onze moderne beschaving en
onze denkbeelden over individueele vrijheid. Een man kan
zich niet meer door een contract als slaaf binden, of zijn
vrouw verkoopen. Toch behoort het huwelijk, als contract
beschouwd, tot precies dezelfde klasse als deze
handelingen49. In ieder hoog stadium van beschaving
wordt dit feit duidelijk erkend, en jonge paren mogen zich
niet eens onvoorwaardelijk door contracten aan het
huwelijk binden. Wij zien dit, bijvoorbeeld, in de wijze
wetgeving van de Romeinen. Zelfs onder de Christelijke
keizers werd dit gezonde principe gehandhaafd en de
wetgever Paulus schreef50: “Het huwelijk was zoo vrij,
volgens de oude opvatting, dat zelfs overeenkomsten
tusschen de partijen om niet van elkaar te scheiden geen
geldigheid konden hebben”. Voor zoover het wezen van de
huwelijksverhoudingen en niet eenige bijkomstige
omstandigheid tot een contract gemaakt wordt, is het een
contract van een soort waartoe de twee partijen, die het
aangaat, niet bevoegd zijn om het aan te gaan. Biologisch
en psychologisch kan het niet geldig zijn en met den groei
van de beschaving heeft men het uitdrukkelijk voor
ongeldig verklaard.

Want, er kan geen twijfel aan zijn, het intieme en

essentieele feit van het huwelijk—de verhouding van
sexueele gemeenschap—is geen contract en kan dat ook
niet zijn. Het is niet een contract, maar een feit; het kan
niet bewerkt worden alleen door een daad van den wil aan
de zijde van de partijen, die het aangaan; het kan niet in
stand gehouden worden alleen door een daad van den wil.
Zulk een contract te willen, is het opvoeren van een erger
dan zedelooze klucht. Zeker zijn vele van de
omstandigheden van het huwelijk met recht het onderwerp
van een contract, dat vrijwillig en met opzet aangegaan
moet worden door de partijen. Maar het wezenlijke feit
van het huwelijk—een liefde, sterk genoeg om de meest
intieme van alle verhoudingen mogelijk en wenschelijk te
maken een onbepaald aantal jaren door—dat kan niet
gemaakt worden tot het onderwerp van een contract.
Zoowel uit physiek oogpunt, als uit psychisch oogpunt kan
met geen mogelijkheid een bindend contract gemaakt
worden—en als een contract niet bindend is, dan is het
waardeloos. En het maken van zulke pseudo-contracten
over de toekomst van een huwelijk, vóór er zelfs is
vastgesteld of het huwelijk wel ooit een feit kan worden, is
niet alleen onmogelijk, het is belachelijk.

Het is natuurlijk waar, dat deze onmogelijkheid, deze

belachelijkheid nooit zichtbaar zijn voor de partijen, die
het contract maken. Zij hebben op de zaak toegepast àl de
zeer beperkte proeven, die hun door de conventie zijn
toegestaan, en de bevredigende resultaten van deze
proeven, te zamen met het bewustzijn, dat zij een enorme
en schijnbaar onuitputtelijke bron van liefde bezitten,
schijnt hun toe voldoende te zijn tot het nakomen van het
contract het geheele leven door, zoo niet in eeuwigheid.

Als kind van zeven jaar bevond ik mij op een half-tropisch

eiland van de Stille Zuidzee, dat uit het binnenland van
vruchten voorzien werd, vooral van druiven; een
donkerkleurige vrouw van de markt bood dagelijks aan
den kleinen Engelschman een groote tros druiven aan.
Maar er kwam een dag, waarop de aangeboden tros beslist
geweigerd werd; de overdaad van druiven had een reactie
teweeg gebracht van walging. Een tijdsverloop van bijna
veertig jaren was noodig om den tegenzin tegen druiven,
aldus opgedaan, weer kwijt te raken. Toch kan er geen
twijfel aan bestaan, dat, als men, aan dien jongen op den
leeftijd van zes jaar had gevraagd om een contract te
teekenen, dat hem er toe zou binden om iederen dag
druiven aan te nemen, om ze altijd bij zich te houden, en
er iederen dag van te genieten, dat hij dan dat contract
even vroolijk geteekend zou hebben als een stralende
bruidegom of zedige bruid het register in de kerkekamer
teekent. Maar is het gemakkelijker aan een man of vrouw,
met onbekende hoedanigheden, die veranderen of
ontaarden kunnen, en met een onnoemelijk aantal
geschiktheden om kwellingen op te leggen of walging op
te wekken, gebonden te zijn, dan aan een heerlijke vrucht?
Nog geen der landen van de wereld, waarin de subtiele
invloed van de canonieke wet van het Christendom zich
nog doet voelen, heeft de algemeene waarheid begrepen,
die binnen de praktische ondervinding ligt van een kind
van zeven jaar51.

Het denkbeeld, dat zulk een verhouding als die van het huwelijk op
een zoo zwakke basis kan berusten als een van tevoren opgesteld
contract, is natuurlijk nooit in ruimen kring in zijn uitersten vorm
van kracht geweest en was in vele deelen van de wereld volkomen
onbekend. De Romeinen verwierpen het, zooals we weten, in
duidelijke woorden, en erkenden zelfs op een tamelijk vroeg tijdstip
de wettigheid van het huwelijk door usus, waarmee ze inderdaad
verklaarden, dat het huwelijk een feit moet zijn en niet alleen maar
een vorm zonder inhoud. Er is een vèrverspreide wettelijke neiging
geweest, vooral waar de tradities van de Romeinsche wet eenigen
invloed hebben behouden, om de cohabitatie van het huwelijk te
beschouwen als het wezenlijke feit van de verhouding. Het was een
oude regel zelfs in de Katholieke kerk, dat het huwelijk aangenomen
kon worden van de cohabitatie af (zie b.v. Zacchia, Questionum
Medico-legalium Opus, uitgave van 1688, deel III, p. 234). Zelfs in
Engeland behoort de cohabitatie reeds tot de dingen, die
aangenomen worden ten gunste van het bestaan van een huwelijk
(hoewel ze niet noodzakelijk op zich zelf beschouwd wordt als
voldoende), mits de vrouw van onbevlekt karakter is, en niet een
gewone prostituée blijkt te zijn. (Nevill Geary, The Law of
Marriage, hoofdst. III). Als echter, volgens de gerechtelijke
uitspraak van Lord Watson in het geval Dysart Peerage, een man
zijn maitres mee naar een hotel neemt of met haar naar een winkel
van kindergoederen gaat en van haar spreekt als zijn vrouw, dan
wordt er aangenomen, dat hij zoo handelt terwille van de
zedelijkheid, en dit levert geen bewijs van een huwelijk. In
Schotland wordt het huwelijk op veel losser gronden aangenomen
dan in Engeland. Dit kan in verband gebracht worden met de diep-
gewortelde gewoonte in Schotland van huwelijk door wederzijdsche
toestemming. (Geary, op. cit., hoofdst. XVIII; vergelijk Howard,
Matrimonial Institutions, deel I, p. 316).

In het geval Bredalbane (Campbell v. Campbell, 1867), hetgeen van

groot belang was, omdat het ging om de opvolging van de
uitgestrekte bezittingen van den Markies van Bredalbane, besliste
het Huis der Lords, dat zelfs een connectie berustend op echtbreuk,
een huwelijksverhouding kan worden als ze ophoudt echtbreuk te
zijn, enkel door het feit van de toestemming der partijen, zooals die
blijkt uit gewoonte en gerucht, zonder dat de noodzakelijkheid
bestaat, dat het huwelijkskarakter van de connectie aangeduid wordt
door een publieke daad, of dat het noodig is om den specialen tijd
aan te wijzen, waarop deze toestemming gewisseld werd. Deze
beslissing is bevestigd in het geval Dysart (Geary, loc. cit.; vergelijk
C. G. Garrison, “Limits of Divorce”, Contemporary Review, Feb.,
1894). Evenzoo, naar beslist is door Rechter Kekewich in het geval
Wagstaff 1907, moeten, als een man geld nalaat aan zijn “weduwe”,
op voorwaarde, dat zij nooit weer trouwen zal, hoewel hij nooit met
haar getrouwd geweest is, en hoewel ze wettelijk met een anderen
man getrouwd is, de bedoelingen van den testamenteur nagekomen
worden. Garrison zegt, in zijn bespreking van dit gezichtspunt van
het wettig huwelijk (loc. cit.), met kracht, dat bij de Engelsche wet
het huwelijk een feit is en niet een contract, en dat, waar “een
gedrag gekarakteriseerd door doel en duurzaamheid van
samenleven” bestaat, er wettelijk een huwelijk bestaat, en dat het
huwelijk alleen maar “een naam is voor een bestaand feit”.

In de Vereenigde Staten bestaat ook het huwelijk “door gewoonte en

gerucht” en het is in sommige staten zelfs bevestigd en uitgebreid
door de wet (J. P. Bishop, Commentaries, deel I, hoofdst. XV). “Hoe
de vorm van de ceremonie ook zij, en zelfs als van iedere ceremonie
afgezien werd”, zeide rechter Cooley uit Michigan, in 1875 (in een
uitspraak, die als gezaghebbend door de fæderale gerechtshoven
aangenomen werd), “als de partijen op dit oogenblik
overeenkwamen om elkaar tot man en vrouw te nemen, en van dien
tijd af onloochenbaar in die verhouding leefden, dan zou het bewijs
van deze feiten voldoende zijn.… Dit is de gevestigde leer geweest
van de Amerikaansche gerechtshoven”. (Howard, op. cit., deel III,
pp. 177 et seq. Drie en twintig staten sanctionneeren het huwelijk
volgens het gewoonterecht, terwijl achttien iedere niet vormelijke
overeenkomst verwerpen).

Deze wettelijke erkenning door de hoogste rechterlijke autoriteiten,

zoowel in Engeland als in de Vereenigde Staten, dat het huwelijk in
zijn wezen een feit is, en dat geen bewijs van eenigen vorm van
ceremonie vereischt wordt voor de meest volledige wettelijke
erkenning van het huwelijk, brengt ontwijfelbaar zeer belangrijke
verwikkelingen met zich mee. Het werd duidelijk, dat de
hervorming van het huwelijk mogelijk is zelfs zonder verandering in
de wet en dat fatsoenlijke sexueele verhoudingen, zelfs als ze
aangegaan zijn zonder eenigen wettelijken vorm, reeds volle recht
hebben op wettige erkenning en bescherming. Er zijn echter, we
behoeven dit hier nauwelijks bij te voegen, andere overwegingen,
die een hervorming langs dezen weg onvolkomen maken.
Zoo bestaat de neiging, dat met den groei van de
beschaving het opvatten van het huwelijk als een contract
meer en meer in discrediet geraakt. Aan den anderen kant
wordt erkend, dat persoonlijke contracten niet in harmonie
zijn met onze algemeene en maatschappelijke houding,
want, als wij het denkbeeld verwerpen, dat een
menschelijk wezen zich bij contract mag verkoopen als
slaaf, hoeveel te meer moeten we dan het denkbeeld
verwerpen, dat menschen een contract zouden aangaan
voor de nog intiemere verhouding van een getrouwd man
of getrouwde vrouw; aan den anderen kant voelt men, dat
het denkbeeld van van tevoren opgemaakte contracten in
een zaak, waarover het individu zelf geen contrôle heeft,
volkomen onwerkelijk is en als er strenge regels van
billijkheid heerschen, noodzakelijk van geen waarde. Het
is waar, dat er nog voortdurend schrijvers gevonden
worden, die hun denkbeelden verkondigen over de
plichten of de voorrechten, die vervat zijn in het “contract”
van het huwelijk, en die de beteekenis van het woord
“contract” in dezen zin niet meer analyseeren dan de
Hervormers deden; maar men kan ternauwernood zeggen,
dat deze schrijvers verder gekomen zijn dan het alphabet
van het onderwerp, waarover ze leerstellingen
verkondigen.

Het overbrengen van het huwelijk van de Kerk naar den

Staat, hetgeen wij in de landen, waar het ’t eerst
voorkwam danken aan het Protestantisme, en in de
Engelsch sprekende landen voornamelijk aan het
Puritanisme, had, terwijl het een noodzakelijk stadium
was, ongelukkig het gevolg, dat het de sexueele
verhoudingen verwereldlijkte. Dat is te zeggen, dat het ’t
verheven element in de liefde, dat in werkelijkheid het
essentieele deel van zulke verhoudingen is, negeerde, en
dat het alle aandacht concentreerde op die vormelijke en
toevallige deelen van het huwelijk, die alleen op een
strenge en nauwkeurige wijze behandeld kunnen worden,
en die eigenlijk alleen het onderwerp kunnen vormen van
contracten. De canonieke wet, hoe fantastisch en
onmogelijk zij ook in vele van haar ontwikkelingen werd,
drong tenminste aan op het natuurlijke en werkelijke feit
van het huwelijk als bovenal een lichamelijke vereeniging,
terwijl ze, terzelfder tijd dat huwelijk niet beschouwde als
enkel een wereldlijk zakelijk contract, maar als een
geheiligde en verheven functie, een goddelijk feit, en het
symbool van het goddelijkste feit van de wereld.
Tegenwoordig komen we terug tot de opvatting van de
Canonisten over het huwelijk op een hooger en vrijer plan,
wij komen terug tot de verheven beschouwing van de
canonieke wet, terwijl we toch het individualisme
behouden, hetwelk de Puriteinen ten onrechte meenden dat
zij konden verkrijgen op de basis van verwereldlijking,
terwijl wij verder erkennen, dat de geheele zaak behoort
tot de persoonlijke sfeer van moreele
verantwoordelijkheid. Zooals Hobhouse, toen hij de
geschiedenis van de ontwikkeling der moderne huwelijks-
opvatting naging, terecht gezegd heeft, het sacramenteele
denkbeeld van het huwelijk is weer voor den dag
gekomen, maar op een hooger niveau; “van een sacrament
in den magischen zin is het een sacrament in den ethischen
zin geworden”. Zoo zullen wij komen, hoewel wij het
wettelijk nog niet bereikt hebben, tot het huwelijk,
gevormd en in stand gehouden door wederzijdsche
toestemming, “een vereeniging tusschen twee vrije en
verantwoordelijke personen, waarbij de wettelijke rechten
van beide verzekerd worden”52.

Sommigen meenen, dat men, als men het huwelijk beschouwt als
een sacrament, dan ook noodzakelijk het oude Katholieke
gezichtspunt moet aannemen, dat belichaamd is in de canonieke
wet, dat het huwelijk onontbindbaar is. Dat is echter een vergissing.
Zelfs de Canonisten hebben nooit een samenhangende en
steekhoudende reden kunnen opgeven voor de onontbindbaarheid
van het huwelijk; die zich met eenigen grond kon aanbevelen,
terwijl Luther en Milton en Wilhelm von Humboldt, die den
godsdienstigen en heiligen aard van de sexueele vereeniging staande
hielden—hoewel ze voorzichtig waren met het gebruiken van het
woord “sacrament” met het oog op wat er in de kerk onder begrepen
wordt—wel verre van te meenen, dat de heiligheid ervan
onontbindbaarheid in zich sloot, in den tegenovergestelden zin
spraken. Dit gezichtspunt kan zelfs van zuiver Protestantsch
standpunt verdedigd worden. “Ik meen”, zegt Mr. G. C. Maberly,
“dat de definitie van het Prayer Book van een sacrament “als een
uiterlijk en zichtbaar teeken van een innerlijke en geestelijke
genade”, algemeen aangenomen wordt. In het huwelijk zijn de
wettige en physieke vereenigingen de uiterlijke en zichtbare
teekenen, terwijl de innerlijke en geestelijke genade is de door God
 gegeven liefde, die maakt, dat de vereeniging van hart en ziel is: en
juist omdat ik dit gezichtspunt over het huwelijk inneem, meen ik,
dat de wettige en physieke vereeniging moest verbroken worden,
telkens als de geestelijke vereeniging van onzelfzuchtige, goddelijke
liefde en toegenegenheid opgehouden heeft te bestaan. Het schijnt
mij toe, dat de sacramenteele beschouwing van het huwelijk ons
dwingt te zeggen, dat zij, die de wettelijke en lichamelijke
vereeniging voortzetten als de geestelijke vereeniging opgehouden
heeft te bestaan, bezig zijn—om nog eens uit het Prayer Book
woorden aan te halen, die van toepassing zijn op hen, die het
uiterlijke teeken nemen van een ander sacrament, als de innerlijke
en geestelijke genade niet aanwezig is—“hun eigen verdoemenis te
eten”.”

Als we van het standpunt, dat we nu bereikt hebben,

terugzien op de echtscheidingskwestie, dan zien we,
naarmate de moderne wijzen van beschouwing van de
moderne huwelijksverhoudingen duidelijker door de
gemeenschap beginnen erkend te worden, dat die kwestie
enorm vereenvoudigd zal worden. Als het huwelijk niet
enkel een contract is, maar een wijze van zich gedragen,
en zelfs een heilige daad, is het vrije deelnemen van beide
partijen noodig om het in stand te houden. Het denkbeeld
in te voeren van misdaad en straf bij de echtscheiding, het
aanmoedigen van wederzijdsche beschuldigingen, het aan
de wereld openbaren van de geheimen van het hart of van
de zinnen, is niet alleen immoreel, het is ten eenenmale
misplaatst. In de kwestie: wanneer een huwelijk
opgehouden heeft een huwelijk te zijn, kunnen de twee
betrokken partijen alleen de opperste rechters zijn; de
Staat, als de Staat er bij geroepen wordt, kan alleen de
uitspraak opteekenen, die zij doen, en kan er alleen op
letten, dat er geen onrechtvaardigheid geschiedt bij het ten
uitvoer brengen van de uitspraak53.

Toen we in het vorige hoofdstuk de richting bespraken,

waarin de sexueele moraal neiging heeft zich te
ontwikkelen met de ontwikkeling van de beschaving,
kwamen we tot de conclusie, dat ze in haar hoofdlijnen
vooral persoonlijke verantwoordelijkheid in zich sloot.
Een verhouding, die onder natuurvolken vastgelegd is
door een maatschappelijke gewoonte, die niemand durft te
breken, en op een hooger trap van beschaving door
vormelijke wetten, die naar de letter moeten opgevolgd
worden, zelfs als ze gebroken worden naar den geest,
wordt langzamerhand overgebracht in de sfeer van
individueele moreele verantwoordelijkheid. Zulk een
overdracht heeft natuurlijk geen beteekenis, en is zelfs
onmogelijk, tenzij de toenemende kracht van den
moreelen band vergezeld gaat van een toenemende kracht
van den vormelijken band. Alleen door het losser maken
van de kunstmatige beperkingen kunnen de natuurlijke
beperkingen hun volle heerschappij uitoefenen. Dat proces
heeft plaats op twee wijzen, voor een deel op een basis van
onverschilligheid voor het vormelijke huwelijk, die de
massa overal gekenmerkt heeft en ongetwijfeld teruggaat
tot de tiende eeuw voordat de overheersching van het
kerkelijke huwelijk begon, en voor een deel door de
vooruitgaande wijziging van de huwelijkswetten, die
noodzakelijk gemaakt werden door de behoeften van de
bezittende klassen, die er op uit waren de staatserkenning
van hun vereenigingen te verzekeren. Het geheele proces
is noodzakelijk een geleidelijk en zelfs onmerkbaar
proces. Het is niet mogelijk de bepaalde data vast te stellen
van de stadiën, waarlangs de Kerk de enorme revolutie
bewerkte, waardoor zij verkreeg en eindelijk aan den Staat
overdroeg de volkomen contrôle op het huwelijk, want die
revolutie werd bewerkt zonder inmenging van eenige wet.
Het zal even moeilijk zijn het overgaan te bemerken van
de contrôle op het huwelijk van den Staat op de betrokken
individuen, en nog des te moeilijker omdat, hoewel het
essentieele en intieme persoonlijke feit van het huwelijk
niet een eigenlijke zaak is voor contrôle van den Staat, er
toch bepaalde kanten zijn aan het huwelijk, die zoo nauw
de belangen van de gemeenschap raken, dat de Staat
verplicht is er op aan te dringen, dat ze opgeschreven
worden en om aandeel te nemen in de regeling ervan.

Er wordt soms gezegd, dat het resultaat van het losser

maken van de vormelijke gebondenheid van de
huwelijksverhouding zou zijn een neiging tot moreele
laksheid. Zij, die dit zeggen, zien het feit over het hoofd,
dat laksheid neiging heeft haar maximum te bereiken als
resultaat van gebondenheid, en dat daar, waar de strenge
enkel uiterlijke autoriteit van een star huwelijk
overheerschend is, de uitersten van ongebondenheid het
meest bloeien. Het is, om dezelfde reden, ook
ontwijfelbaar waar, dat ieder plotseling wegnemen van
beperkingen noodzakelijk een reactie met zich brengt naar
het tegenovergesteld uiterste van losbandigheid; een slaaf
wordt niet ineens veranderd in een zelfstandigen vrije.
Toch moeten we ons herinneren, dat de huwelijksorde
bestond duizende jaren voordat er eenige poging gedaan
werd om ze door menschelijke wetgeving in willekeurige
vormen te kneden. Zulk een wetgeving was, naar we
gezien hebben, de poging van den menschelijken geest om
de eischen van zijn eigen instincten met meer nadruk te
bevestigen. Maar het eindresultaat ervan is, dat ze de
instincten, die ze geïnspireerd hebben, eerder verstikt en
tegenhoudt dan dat zij ze bevordert. Het geleidelijk
verdwijnen ervan geeft aan de natuurlijke orde vrij baan54.

De groote waarheid, dat dwang niet werkelijk een kracht is aan den
kant van de deugd, maar aan den kant van de ondeugd, is duidelijk
erkend geworden door het genie van Rabelais, toen hij van zijn
idealen maatschappelijken staat, de Abdij van Thelema, zeide, dat er
maar één paragraaf was in het geheele reglement: Fay ce que
vouldras. “Omdat” zeide Rabelais (Boek I, hoofdst. VII), “vrije
menschen, die van goede geboorte en wel opgevoed zijn, en die zich
in goede gezelschappen bewegen, van nature een instinct hebben en
een drang, die hen tot deugdzame daden dwingt en hen van de
ondeugd terughoudt. Indien deze zelfde menschen door lage
onderwerping en dwang ten onder gebracht zijn en ten onder
gehouden worden, dan keeren zij zich af van die edele gezindheid,
waarin ze vrijwillig geneigd waren tot de deugd, om dien band der
dienstbaarheid af te schudden en te verbreken”. Zoo dat, als een
man en vrouw, die onder den regel van Thelema geleefd hadden,
elkander huwden, hun wederzijdsche liefde, naar Rabelais ons
vertelt, onverminderd voort zou duren tot den dag van hun dood.

Als het verlies van autonome vrijheid niet leidt tot losbandigen
opstand, loopt ze het tegenovergestelde gevaar en heeft neiging om
te worden een zwak zich verlaten op een uiterlijken steun. De
kunstmatige steun van de regeling van het huwelijk van Staatswege
gelijkt dan op den kunstmatigen steun van het lichaam, die geleverd
wordt door het dragen van het corset. De redenen voor en tegen het
aannemen van een kunstmatigen steun zijn in beide gevallen
dezelfde. Een corset geeft werkelijk een gevoel van steun; het geeft
zonder moeite een tamelijk bevredigend uiterlijk van fatsoen; het is
een werkelijke bescherming tegen ongevallen. Maar de prijs, ten
koste waarvan het dit voordeel geeft, is groot, en de voordeelen zelf
bestaan alleen maar onder onnatuurlijke omstandigheden. Het corset
belemmert den vorm en de gezonde ontwikkeling van de organen;
het verzwakt het stelsel der vrije spieren; het is onbestaanbaar met
volmaakte gratie en schoonheid; het vermindert de som van de
actieve energie, Het oefent, om kort te gaan, dezelfde soort van
invloed uit op de physieke verantwoordelijkheid als het vormelijk
huwelijk op de moreele verantwoordelijkheid.

Het is maar al te dikwijls vergeten, en moet daarom herhaald

worden, dat getrouwde menschen niet te zamen blijven terwille van
den een of anderen godsdienstigen of wettelijken band; die band is
alleen maar het historisch gevolg van hun natuurlijke neiging om
tezamen te blijven, een neiging, die zelf veel ouder is dan de
geschiedenis. “De liefde zou nu nog in de wereld bestaan, even rein
en even duurzaam”, zegt Shufeldt (Medico-Legal Journal, Dec.
1897), “als de mensch nooit het “huwelijk” had uitgevonden.
Waarlijk verwante paren zouden elkander trouw gebleven zijn zoo
lang het leven duurde. Eerst als de menschen trachten de natuur te
verbeteren, treden misdaad, ziekte en ongeluk op”. “Het afschaffen
van het huwelijk in den vorm, zooals die nu in praktijk gebracht
wordt”, schreef Godwin meer dan een eeuw geleden (Political
Justice, tweede uitgave, 1796, deel I p. 248), “zal met geen nadeelen
 gepaard gaan. Wij zijn geneigd het ons voor te stellen als de
voorbode van brutalen lust en verdorvenheid. Maar het gebeurt in
dit geval werkelijk, evenals in andere gevallen, dat de positieve
wetten, die gemaakt zijn om onze ondeugden in bedwang te houden,
die juist aanwakkeren en vermeerderen”. En waar Professor Law
aandringt op de kracht van het monogamisch gevoelen in de
moderne maatschappij, merkt hij naar waarheid op (International
Journal of Ethics, Oct. 1896), dat de opstand tegen strakke
huwelijksbanden “in werkelijkheid berust juist op het strakker
maken van de ware banden van huwelijksgenegenheid, te zamen
met een redelijke en volkomen gepaste vastberadenheid van den
kant van het individu om, in een zoo belangrijke zaak, niets minder
dan het echte artikel aan te nemen”. “Als op eenmaal”, zegt
Professor Woods Hutchinson (Contemporary Review, Sept. 1905),
“alle huwelijksbanden, die nu bestaan, verbroken of voor onwettig
verklaard werden, dan zouden acht tiende van alle paren binnen de
acht-en-veertig uur hertrouwd zijn, en zeven tiende zouden met
bajonetten niet uit elkaar gehouden kunnen worden”. Een proef van
deze soort op kleine schaal was in 1909 te zien in een Engelsch dorp
in Buckinghamshire. Er werd ontdekt dat de kerk van het kerspel
nooit vergunning gekregen had voor het sluiten van huwelijken, en
dat dus alle menschen, die in die kerk in de laatste halve eeuw
getrouwd waren, door geen wettig huwelijk gebonden waren. Toch
maakte, voor zoover als men te weten kon komen, geen enkel van
de paren, die zoo bevrijd waren van den wettelijken dwang van het
huwelijk, gebruik van de verkregen vrijheid. Gezien zulk een feit is
het werkelijk onmogelijk eenige moreele waarde te hechten aan den
vorm van het huwelijk.

Het is zeker onvermijdelijk, dat in een periode van

overgang, de natuurlijke orde tot zekere hoogte verstoord
wordt door het blijven bestaan, zij het dan in een
verminderden vorm, van uiterlijke banden, waarvan men
bewust begint te erkennen, dat ze vijandig zijn aan de
gebiedende heerschappij van individueele moreele
verantwoordelijkheid. Dit kunnen we tegenwoordig
duidelijk opmerken. Een overgevoelige angst om te
ontsnappen aan uiterlijken dwang brengt met zich een
onderschatten van de beteekenis van persoonlijke
beperking in de huwelijksverhouding. Iedereen kent
waarschijnlijk wel gevallen, waarin een paar jarenlang te
zamen zal leven zonder den wettigen huwelijksband aan te
gaan, niettegenstaande moeilijkheden in hun
wederzijdsche verhouding, die al lang aanleiding zouden
hebben gegeven tot een scheiding van tafel en bed of tot
een echtscheiding, als zij wettig getrouwd waren geweest.
Als de moeilijkheden, die onafscheidelijk verbonden zijn
aan de huwelijksverhouding, gecompliceerd worden door
de moeilijkheden, die komen door uiterlijken dwang, dan
slaat de ontwikkeling van de moreele
verantwoordelijkheid twee wegen in, en voert tot
gevolgen, die niet geheel bevredigend zijn. Dit heeft men
gezien in de Vereenigde Staten van Amerika en er is door
Amerikaansche denkers reeds dikwijls de aandacht op
gevestigd. Het is natuurlijk voornamelijk in vrouwen
opgemerkt, omdat de nieuwe groei van persoonlijke
vrijheid en moreele verantwoordelijkheid zich onder de
vrouwen voornamelijk heeft doen gevoelen. Het eerste
ontstaan van deze nieuwe impulsen, vooral als ze
samengaan, wat zoo dikwijls gebeurt, met onervarenheid
en onwetendheid, voert tot ontevredenheid met de
natuurlijke orde, tot een eisch van onmogelijke
bestaansvoorwaarden, en tot een ongeschiktheid niet
alleen voor de willekeurige banden van de wet, maar zelfs
voor de gezonde en noodzakelijke banden van het
menschelijk maatschappelijk leven. Het is altijd een harde
les voor jonge en idealistische menschen, dat wij, om de
natuur te beheerschen, haar moeten gehoorzamen; dit kan
alleen geleerd worden door aanraking met het leven en
door het bereiken van den vollen menschelijken wasdom.

Dr. Felix Adler vestigde (in een toespraak in de Society of Ethical

Culture in New-York, Nov. 17, 1889) de aandacht op wat hij
beschouwde als de diepst gewortelde oorzaak van een overmatig
voorkomen van echtscheiding in Amerika. “Het valsche denkbeeld
van individueele vrijheid wordt in Amerika algemeen aangenomen”,
en als het wordt toegepast op het familieleven, voert het dikwijls tot
ongeduld met de plichten, die het individu òf door zijn geboorte
heeft gekregen òf vrijwillig op zich heeft genomen. “Ik ben geneigd
te gelooven, dat de veelvuldigheid van de echtscheiding in geen
geringe mate moet worden toegeschreven aan den invloed van
democratische denkbeelden—dat is van valsche democratische
denkbeelden—en onze hoop is gevestigd op een hoogere en meer
ware democratie”. Een latere Amerikaansche auteur, ditmaal een
vrouw, Anna A. Rogers (“Why American Marriages Fail”, Atlantic
Monthly, Sept., 1907) spreekt in denzelfden geest, misschien op
minder geschikte wijze. Zij zegt, dat echtscheidingen in Amerika
zooveel voorkomen om drie redenen: 1. het niet begrijpen van de
vrouw, dat het huwelijk haar werk is in de wereld; 2. haar
aangroeiend individualisme; 3. het verlies van de kunst om te geven,
die vervangen is door een zeer ontwikkelde neiging om te
ontvangen. De Amerikaansche vrouw, zegt deze schrijfster, heeft bij
het ontdekken van haar eigen individualiteit nog niet geleerd hoe ze
die beheerschen moet; die individualiteit is nog “in hooge mate een
nuttelooze, onrustige factor die haarzelf even weinig vrede brengt
als de in haar onmiddellijke nabijheid levende personen”. Haar
omstandigheden hebben neiging van haar te maken “een
merkwaardig afwijkende bastaardvorm; een tusschending tusschen
een prachtigen, tamelijk ongemanierden jongen en een bedorven
veeleischende demi-mondaine, die in deze wereld van niemand
oprecht houdt dan van zichzelf alleen”. Zij heeft nog niet geleerd,
dat het hoogste vrouwenwerk in de wereld alleen bereikt kan
worden door het vrijwillig aannemen van de beperkingen van het
huwelijk. Dezelfde schrijver voegt er bij, dat de fout niet alleen
berust bij de Amerikaansche vrouwen, maar ook bij de
Amerikaansche mannen. Hun vergoding van hun vrouwen is
grootendeels de oorzaak van die onverdraagzaamheid en zelfzucht,
die de oorzaak zijn van zooveel echtscheidingen; “Amerikaansche
vrouwen worden, als regel, buitensporig vertroeteld en vereerd”.
Maar de mannen, die zich hiertoe leenen, voelen niet, dat zij hun
vrouwen kunnen behandelen met dezelfde
kameraadschappelijkheid, waarmee de Franschen hun vrouwen
behandelen, of met hetzelfde vertrouwen haar raad zoeken; de
Amerikaansche vrouw is op een onwerkelijk voetstuk geplaatst.
Toch wijst een ander Amerikaansch schrijver er op (Rafford Pyke,
“Husbands and Wives”, Cosmopolitan, 1902), dat maar een klein
deel der Amerikaansche huwelijken werkelijk ongelukkig is, en dat
dat voornamelijk in de meer beschaafde standen voorkomt, waar de
vrouwenbeweging ingang vindt; het komt meer voor, dat de vrouw
teleurgesteld is in het huwelijk dan de man, en dit komt
voornamelijk doordat zij niet in staat is haar individualiteit, niet
noodzakelijk ondergeschikt te maken aan, maar te doen opgaan in
een evenboortige met de zijne. “Het huwelijk wordt tegenwoordig in
zijn succes meer en meer afhankelijk van de aanpassing aan
omstandigheden, die psychisch zijn. Terwijl het in vroegere
generaties voldoende was, dat een vereeniging physiek wederkeerig
zou zijn, moet ze in onze eeuw ook psychisch wederkeerig zijn. En
terwijl vroeger de gemeenschap van de belangen gemakkelijk
bereikt werd, wordt dat nu veel moeilijker doordat de vrouwen van
tegenwoordig niet geneigd zijn haar afzonderlijke persoonlijkheid te
 doen opgaan in die van haar man. En toch, als zij dit niet doet, hoe
kan ze dan een volkomen en volmaakte belangstelling hebben in het
te zamen leven, en hoe kan hij dat hebben?”

Professor Münsterburg, de beroemde psycholoog, die zich op een

breeder standpunt plaatst in zijn vrijmoedige, maar waardeerende
studie van Amerikaansche instellingen, The Americans, wijst er op,
dat de invloed van de vrouwen op de moraal in Amerika niet in alle
opzichten bevredigend geweest is, in zooverre ze neiging heeft
gehad ondiepheid en oppervlakkigheid aan te moedigen. “De
Amerikaansche vrouw, die nauwelijks een greintje opvoeding
heeft”, merkt hij op (p. 587), “is dadelijk klaar met een oordeel over
ieder mogelijk onderwerp … De aanmatiging van dit vrouwelijk
gebrek aan kennis is het symptoom van een diepen trek in het
vrouwelijk karakter en in de vrouwelijke ziel, en wijst op gevaren,
die voortkomen uit het overheerschen van de vrouw in het
intellectueele leven … En in geen ander beschaafd land worden
ethische opvattingen zoo verteerd door bijgeloof”.

Zooals we gezien hebben wordt het huwelijk, volgens de

moderne opvattingen, als een vrijwillige vereeniging
erkend, die door twee vrije, gelijke, en moreel
verantwoordelijke persoonlijkheden aangegaan wordt;
men beschouwt die vereeniging eer als een ethisch
sacrament dan als een contract, zoodat het in zijn wezen,
als physieke en geestelijke band buiten de sfeer van de
handelingen van den staat ligt. Het is noodig geweest dit
punt uit te werken, voordat wij komen aan wat aan velen
een totaal er aan tegenovergesteld gezichtspunt van het
huwelijk zal toeschijnen. Als de huwelijksvereeniging zelf
geen zaak kan zijn voor een contract, zoo leidt ze toch
natuurlijk tot een feit, dat noodzakelijkerwijze een zaak is
van een implicite of explicite overeenkomst, een zaak
bovendien, waarbij de gemeenschap in haar geheel een
werkelijk en gepast belang heeft: dat is het feit van de
voortplanting55.

De oude Egyptenaren—bij wie de huwelijksinstellingen

zoo elastisch waren en de positie der vrouwen zoo hoog—
erkenden een voorloopige en lichte huwelijksband, met het
doel de vruchtbaarheid te onderzoeken56. Bij ons treft de
wet zulke vaderlijke maatregelen niet, zij laat aan de jonge
paren zelf de verantwoordelijkheid over voor alle
eventueele proeven, een permissie, waarvan deze paren,
zooals we gezien hebben, in ruime mate gebruik maken,
terwijl ze gewoonlijk het wettelijk huwelijk sluiten vóor
de geboorte van hun kind. Die wettelijke band is de
erkenning, dat het inleiden van een nieuw individu in de
gemeenschap niet, als de sexueele vereeniging, uitsluitend
een persoonlijk feit is, maar dat het een maatschappelijk
feit is, een feit, dat den staat wel moet aangaan. En hoe
meer wij onderzoek doen naar de neiging van de moderne
huwelijksbeweging, des te meer zullen we erkennen, dat
de houding van vrijheid, van individueele moreele
verantwoordelijkheid bij het vormen van sexueele
verhoudingen gecompenseerd moet worden door een
houding van gestrengheid, van nauwgezet maatschappelijk
toezicht in de kwestie van de voortplanting. Twee
personen, die een erotische verhouding aangaan, zijn, als
zij tot de overtuiging komen dat hun verhouding een
werkelijk huwelijk is, dat zijn natuurlijk doel heeft in de
voortplanting, verplicht een contract te onderteekenen, dat,
hoewel het henzelf persoonlijk vrij laat, toch hen allebei
moet binden aan hun plichten jegens hun kinderen57.

Er is een dubbele noodzakelijkheid voor zulk een

handelwijze, zelfs afgezien van het feit, dat het in de
hoogste mate in het belang van de ouders zelf is. Het is
noodig in het belang van het kind. Het is noodig in het
belang van den staat. Een kind kan opgevoed worden, en
goed opgevoed, door een van de ouders, die daartoe in
staat is. Maar om een kind voldoende toe te rusten voor
zijn intrede in het leven, zijn de beide ouders even noodig.
De Staat van zijn kant—dat is te zeggen, de gemeenschap,
waarvan de ouders en het kind gelijkelijk deel uitmaken—
is verplicht te weten wie de personen zijn, die borgen zijn
geworden voor een nieuw individu, dat nu in hun midden
is ingeleid. De meest individualistische en de meest
socialistische Staat zijn gelijkelijk verplicht, als ze trouw
zijn aan hun belangen, zoowel hun biologische als hun
economische belangen, aan te dringen op het volle wettige
en erkende ouderschap van den vader en de moeder van
ieder kind. Dat wordt duidelijk geëischt door het belang
van het kind; het wordt ook duidelijk geëischt door het
belang van den Staat.

De slagboom, die zich in het Christendom tegenover de

natuurlijke erkenning van dit feit gesteld heeft, dat zoo
schadelijk is zoowel voor het kind als voor den staat, is
klaarblijkelijk de starheid van het huwelijkssysteem
geweest, meer speciaal zooals het door de canonieke wet
gevormd is. De Canonisten hechtten een waarlijk
buitengewoon groote waarde aan de copula carnalis
zooals zij het technisch noemden. Voor hen lag het
centrum van het huwelijk in de vagina; voor hen had de
aanwezigheid of de afwezigheid van een kind weinig
belang. De vagina is, zooals wij weten, niet altijd een even
stevig centrum gebleken tot steun van het huwelijk, en dat
centrum wordt nu langzamerhand overgebracht op het
kind. Als wij ons van de Canonisten afwenden naar de
geschriften van de modernen, zooals Ellen Key, die zoo
juist weergeeft wat in den laatsten tijd het meest
karakteristiek en essentieel is in de neigingen der
huwelijksontwikkeling, dan schijnen we een nieuwe
wereld te zijn binnengetreden, zelfs een door nieuw licht
bestraalde wereld. Want “in de nieuwe sexueele moraal
gaat het licht, evenals in Corregio’s Notte, uit van het
kind”58.

Ongetwijfeld is deze verandering in ruime mate een zaak

van gevoel, van, zooals we soms minachtend zeggen,
uitsluitend gevoel, hoewel er in de menschelijke zaken
niets zoo machtig is als dat gevoel, en de revolutie,
bewerkt door Jezus, de latere revolutie, bewerkt door
Rousseau, waren voornamelijk revoluties in gevoel. Maar
de verandering is ook een zaak van de aangroeiende
erkenning van belangen en rechten, en als zoodanig
openbaart ze zich in de wet. We kunnen er nauwelijks aan
twijfelen, dat wij bezig zijn een tijd te naderen, waarop
algemeen begrepen zal worden, dat de intrede van ieder
kind in de wereld, zonder uitzondering, voorafgegaan
behoorde te worden door het vormen van een
huwelijkscontract, dat, terwijl het op geenerlei wijze den
vader en de moeder aan plichten bindt, of aan eenige
voorrechten jegens elkander, hen beiden bindt aan hun
kind en terzelfder tijd hun verantwoordelijkheid jegens
den Staat verzekert. Het is voor den Staat onmogelijk meer
te krijgen, maar het moest hem onmogelijk zijn minder te
eischen. Zulk een contract “huwt” den vader en de
moeder, voor zoover het ouderschap van het individueele
kind betreft, en in geen ander opzicht; het is een contract,
dat hun verleden, tegenwoordige, of toekomstige
verhoudingen jegens andere personen volkomen
onaangeroerd laat, anders zou het niet mogelijk zijn het af
te dwingen. In alle deelen van de wereld begint deze
elementaire eisch van maatschappelijke moraal
langzamerhand erkend te worden, en daar hij invloed heeft
op honderd duizenden kinderen59, die jaarlijks
gebrandmerkt worden als “onwettig” door geen daad van
henzelf, kan niemand zeggen, dat de erkenning te vroeg is
gekomen. Tot nog toe schijnt ze nergens volkomen te zijn.

De meeste pogingen of voorstellen tot regeling der rechten van

onwettige kinderen hebben betrekking op het wettigen van
vereenigingen van een minder bindenden graad dan het
tegenwoordige wettige huwelijk. Zulke vereenigingen zouden dan
moeten dienen om andere verkeerdheden tegen te gaan. Zoo zegt
een Engelsch schrijver, die veel studie gemaakt heeft van sexueele
kwesties, in een particulieren brief: “Het beste geneesmiddel voor
de losbandigheid van ongetrouwde mannen en de geestelijke en
lichamelijke ellenden van onthouding bij vrouwen zou te vinden
zijn in een erkend fatsoenlijk systeem van vrije vereenigingen en
proefhuwelijken, waarbij omgang met preventieve middelen in
praktijk gebracht wordt, totdat het paar oud genoeg is om ouders te
worden, en totdat zij voldoende middelen bezitten om een familie te
onderhouden. Het vooruitzicht van een bestaan zonder liefde is voor
jonge mannen en vrouwen van een vurigen aard ondragelijk en even
verschrikkelijk als het vooruitzicht van pijnlijke ziekte en dood.
Maar ik denk, dat de oude orde van zaken binnen kort zal moeten
veranderen”.

In de Teutonische landen bestaat er een duidelijk te onderscheiden

gevoelsstrooming in de richting van het instellen van wettige
vereenigingen van een lagere soort dan het huwelijk. Zij bestaan in
Zweden, evenals in Noorwegen, waar bij een onlangs
uitgevaardigde wet het onwettige kind aanspraak heeft op dezelfde
rechten met betrekking tot beide ouders als het wettige kind, den
naam van den vader draagt, en zijn bezittingen erft (Die Neue
Generation, Juli, 1901, p. 303). In Frankrijk heeft de bekende
rechter Magnard, die zoo eervol bekend is door zijn houding in
gevallen van kindermoord door jonge moeders, gezegd: “Ik wilde
van ganscher harte, dat naast de instelling van het huwelijk zooals
het nu bestaat, een vrije vereeniging bestond, gevormd door een
enkele verklaring voor een overheidspersoon en die bijna dezelfde
familierechten gaf als het gewone huwelijk”. Deze wensch heeft in
ruimen kring weerklank gevonden.

In China worden, hoewel polygamie in de strikte beteekenis niet kan

gezegd worden te bestaan, de belangen van het kind, de vrouw en de
staat gelijkelijk beschermd door den man in staat te stellen een soort
bij-huwelijk aan te gaan met de moeder van zijn kind. “Dank zij dit
systeem”, zegt Paul d’Enjoy (La Revue, Sept. 1905), “dat den man
toestaat te trouwen met de vrouw, die hij wenscht, zonder daarin
verhinderd te worden door vorige en niet verbroken vereenigingen,
is het te begrijpen, dat we opmerken, dat er geen verleide en
verlaten meisjes zijn, behalve zulke, die geen wet zou kunnen
redden van wat werkelijk aangeboren verdorvenheid is; en dat er
geen onwettige kinderen zijn, behalve zulke, wier moeders
ongelukkigerwijze dichter bij de dieren staan door haar zinnen, dan
bij menschelijke wezens, door haar verstand en waardigheid”.

Het nieuwe wetboek van Japan, dat in vele opzichten zoo

vooruitstrevend is, staat toe, dat een onwettig kind “erkend” zal
worden door het aangeven bij den ambtenaar van den burgerlijken
stand; als een getrouwd man zoo’n kind erkent, dan schijnt het, dat
het kind door zijn vrouw als haar eigen kan aangenomen worden,
hoewel het niet werkelijk gewettigd is. Deze stand van zaken
vertegenwoordigt een overgangsstadium; het kan nauwelijks gezegd
worden, dat het de rechten erkent van de moeder van het “erkende”
kind. Japan, mogen we hier aan toevoegen, heeft het principe
aangenomen van de automatische wettiging door het huwelijk, van
de kinderen die aan het paar geboren zijn vóór het huwelijk.

In Australië, waar vrouwen een grooter aandeel hebben in het

maken en uitvoeren van de wetten dan elders, begint men eenige
belangstelling te wijden aan de rechten van onwettige kinderen. Zoo
kan in Zuid-Wales het vaderschap bewezen worden vòòr de
geboorte, en de vader zorgt (op bevel van de overheid) voor
huisvesting een maand vòor en een maand nà de geboorte, zoowel
als voor de baker, den dokter, en voor kleeding, en stelt een borg,
dat hij zijn verplichtingen zal nakomen; na de geboorte betaalt hij,
na uitspraak van de overheidspersoon een wekelijksche som voor
het onderhoud van het kind. Een “ongehuwde” moeder kan ook zes
maanden lang in een openbare instelling op staatskosten
onderhouden worden, om haar in staat te stellen zich aan haar kind
te hechten.
 Zulke bepalingen hebben zich ontwikkeld uit het in ruimen kring
erkende recht van de ongetrouwde vrouw om ondersteuning voor
haar kind te eischen van zijn vader. In Frankrijk echter, en in de
wetboeken, die het Fransche voorbeeld volgen, is het wettelijk niet
geoorloofd navraag te doen naar het vaderschap van een onwettig
kind. Het is onnoodig te zeggen, dat zulk een wet even onbillijk is
tegenover de moeder, als tegenover het kind, als tegenover den staat.
In Australië gaat de wet naar het tegenovergestelde, zeker redelijker
uiterste en staat zelfs aan de moeder, die meerdere minnaars gehad
heeft, toe, zelf uit te kiezen, wien ze verantwoordelijk wil stellen
voor haar kind. Het Duitsche wetboek kiest den middenweg, en
komt alleen aan die ongetrouwde moeder te hulp, die één minnaar
heeft gehad. In al zulke gevallen echter is de hulp, die gegeven
wordt, alleen geldelijk; ze verzekert de moeder geen erkenning of
respect, en (naar Wahrmund naar waarheid gezegd heeft in zijn Ehe
und Eherecht) is het nòg noodig aan te dringen op de
“onvoorwaardelijke heiligheid van het moederschap, dat, onder
welke omstandigheden het ook voorkomt, aanspraak heeft op
respect en bescherming van de maatschappij”.

We moeten hieraan toevoegen, dat, uit maatschappelijk

gezichtspunt, het niet de sexueele vereeniging is, die wettelijke
erkenning behoeft, maar het kind, dat het product is van die
vereeniging. Het zou bovendien een hopelooze zaak zijn te trachten
alle sexueele verhoudingen te wettigen, maar het is betrekkelijk
gemakkelijk alle kinderen te erkennen.

Er is in vroeger tijd veel geredetwist over den specialen

vorm, dien het huwelijk behoorde aan te nemen. Vele
theoretici hebben hun vernuft ingespannen voor het
uitvinden en prediken van nieuwe en ongewone
huwelijksschikkingen, als panacee voor maatschappelijke
nooden; terwijl anderen nog grootere energie hebben ten
toon gespreid bij het bestrijden van zulke voorstellen als
revolutionair. We mogen al zulke besprekingen, van beide
zijden, als nutteloos beschouwen.

In de eerste plaats zijn de huwelijksgewoonten veel te

fundamenteel, veel te intiem ingeweven met het wezen
van het menschelijk, ja van het dierlijk samenleven, om
ook maar in de geringste mate geschokt te worden door de
theorieën of de praktijken van enkele individuen of
groepen van individuen. De monogamie—de min of meer
langdurende cohabitatie van twee individuen van
verschillend geslacht—is het overheerschend type geweest
van de sexueele verhouding onder de hoogere
werveldieren en wel het grootste gedeelte van de
geschiedenis der menschheid door. Dit wordt zelfs
toegegeven door hen, die meenen (zonder eenig redelijk
bewijs), dat de mensch door een stadium gegaan is van
sexueele promiscuïteit. Er zijn neigingen geweest tot
varieeren in beide richtingen, maar in het hoogste zoowel
als in het laagste stadium is, voor zoover we zien kunnen,
de monogamie de heerschende regel.

Het moet ook in de tweede plaats gezegd worden, dat het

natuurlijk overheerschen van de monogamie als normaal
type van sexueele verhouding, geenszins variaties uitsluit.
Veeleer laat ze die toe. “Er is niets precies in de Natuur”,
zooals Diderot zegt. De lijn van de Natuur is een kromme,
die slingert naar beide zijden van den norm. Zulke
slingeringen komen onvermijdelijk voor in harmonie met
veranderingen van de omgeving, en, ongetwijfeld, met
eigenaardigheden van persoonlijke dispositie. Zoolang
geen willekeurige en enkel uiterlijke poging wordt gedaan
om de Natuur te dwingen, wordt de harmonie des levens in
stand gehouden. Bij zekere soort van eenden worden, als
er mannetjes te veel zijn, polyandrische families gevormd,
en dan zorgen de twee mannetjes zonder jaloezie voor hun
vrouwtje, maar als de geslachten weer gelijk in aantal
worden, wordt de monogame orde weer ingesteld. De
natuurlijke menschelijke afwijkingen van de
monogamische orde schijnen over het algemeen van dezen
aard te zijn en ze schijnen in hooge mate beïnvloed te
worden door de maatschappelijke en economische
omgeving. De meest gewone variatie en degene, die het
duidelijkst een biologischen grondslag heeft, is de neiging
tot polygynie, die in alle stadiën van de beschaving
gevonden wordt, zelfs in een niet erkenden en min of meer
gemengden vorm in de hoogste beschaving60. We moeten
echter niet vergeten, dat erkende polygynie geen regel is,
zelfs niet, waar ze overheerschend is; ze wordt alleen maar
toegestaan; er is nooit zoo’n overvloed van vrouwen, dat
meer dan enkele van de rijkere en meer invloedrijke
personen meer dan één vrouw kunnen hebben61.

Verder moet men in gedachte houden, dat een zekere

elasticiteit van de formeele zijde van het huwelijk, terwijl
ze aan den eenen kant variaties toelaat van de algemeene
Welcome to our website – the ideal destination for book lovers and
knowledge seekers. With a mission to inspire endlessly, we offer a
vast collection of books, ranging from classic literary works to
specialized publications, self-development books, and children's
literature. Each book is a new journey of discovery, expanding
knowledge and enriching the soul of the reade

Our website is not just a platform for buying books, but a bridge
connecting readers to the timeless values of culture and wisdom. With
an elegant, user-friendly interface and an intelligent search system,
we are committed to providing a quick and convenient shopping
experience. Additionally, our special promotions and home delivery
services ensure that you save time and fully enjoy the joy of reading.

Let us accompany you on the journey of exploring knowledge and

personal growth!

ebookball.com