A arquitectura barroca en Italia: Bernini e Borromini
- 1. A ARQUITECTURA BARROCA EUROPEA UNIDADE NA DIVERSIDADE: OS BARROCOS NACIONAIS A ARQUITECTURA BARROCA ITALIANA
- 2. UNIDADE NA DIVERSIDADE: OS BARROCOS NACIONAIS
- 3. ARQUITECTURA BARROCA ITALIANA Roma é o centro máis importante, sendo o Papado os grandes mecenas do momento A arquitectura ponse ao servizo da Igrexa Católica. Ten como misión conducir ao fiel e persuadilo movendo a súa sensibilidade
- 4. OS GRANDES ARQUITECTOS Gian Lorenzo Bernini : É o arquitecto barroco por excelencia, ademais de escultor, pintor, decorador e urbanista. Vai encarnar mellor que ninguén o desexo de grandeza da Roma triunfal, que recupera a súa supremacía espiritual e política Francesco Castelli (Borromini) : Sobrepasa a todos os arquitectos italianos pola súa invención decorativa . Se Bernini utilizou sempre os elementos da arquitectura clásica, respectando as proporcións e as regras xerais da composición, Borromini vai romper con todas as regras , ao inventar novos elementos, e ao concebir a arquitectura case que en termos de escultura , ao facer ondular os entablamentos e cornisas, inventando formas novas para os capiteis e utilizando bóvedas que semellan nervadas e arcos mixtilíneos. Consegue no muro efectos pictóricos ao dirixir a luz a superficies curvadas e crebadas Baltasar Longhera Guarino Guarini
- 6. O punto de partida: Fachada de “Il Gesú”, de Roma 1575-84. Modelo Basilical de gran difusión orixinado ao final do Renacemento Igrexa xesuítica de “Il Gesú “, Roma. Vignola. 1568
- 7. Interior da Igrexa del Gesú (Roma) O interior del Gesù foi decorado a partir de 1670 en clave barroca , desvirtuando a concepción orixinal O espazo interior atópae vinculado ao de Santo Adré de Mantua
- 8. O CONXUNTO URBANÍSTICO DE SAN PEDRO DEL VATICANO
- 9. Fachada da Basílica de San Pedro, Carlo Maderno, 1607-1621 Praza de San Pedro do Vaticano. Roma
- 11. Gian Lorenzo Bernini (1598-1680)
- 12. A COLUMNATA DE SAN PEDRO DEL VATICANO, ROMA. G. l. BERNINI
- 14. A Praza de San Pedro componse en realidade de dúas prazas tanxentes , unha de forma trapezoidal e outra elíptica A praza trapezoidal cérrase cara á nosa fronte, reducindo opticamente a fachada de Maderno, e longrando que os espectadores situados na praza elíptica perciban a concepción orixinal da cúpula de Miguel Anxo
- 15. As columnas atópanse organizadas radialmente arredor do punto de xeneración da elipse, creando un espazo desbaratado opticamente O estilo cultivado por Bernini é bastante clásico, case que arqueolóxico, cun sentido moi sobrio no uso da orde toscana , aínda que en dinámica e en escenografía é barroco O uso de columnas con balaustradas e estatuas lémbranos a Palladio no Teatro Olímpico . Un eixe tetrástilo de columnas pareadas racha a monotonía dos tramos medios
- 17. Bernini inicia a súa carreira con esta obra, situada baixo a grande cúpula da basílica de San Pedro. É un monumental dosel de bronce sostido por catro columnas salomónicas , onde non se utiliza a liña recta, senón que xira e se retorce cunha grande sensación de movemento Nesta obra consagra o uso deste tipo de columnas O BALDAQUINO DE SAN PEDRO BASÍLICA DE SAN PEDRO DO VATICANO, ROMA G. L. BERNINI.1624-1633
- 19. O BALDQUINO DE SAN PEDRO Basílica de San Pedro do Vaticano, Roma DETALLE DAS COLUMNAS DE BRONCE
- 20. Igrxa de Santo André do Quirinal, 1658-70. G. L. Bernini Nesta igrexa utiliza unha planta ovalada con capelas dispostas arredor Na fachada , cóncava , coloca un pequeno pórtico, convexo , rematado cun frontón con volutas que sostén un gran escudo central
- 21. Comparación das plantas de Sto. André do Quirinal e do Panteón de Agripa
- 22. Igrexa de Sto. André do Quirinal, 1658-70. G. L. Bernini
- 23. Igrexa de Sto. André do Quirinal 1658-70. G. L. Bernini
- 24. Igrexa de Sto. André do Quirinal 1658-70. G. L. Bernini Detalles
- 25. Igrexa de Sto. André do Quirinal 1658-70. G. L. Bernini Interior
- 26. Igrexa de Sto. André do Quirinal 1658-70. G. L. Bernini Detalle do interior da cúpula
- 27. Igrexa de Sto. André do Quirinal 1658-70. G. L. Bernini Detalle do interior da cúpula
- 29. Palacio Barberini. Roma Este palacio, un dos máis importantes e significativos do período barroco, foi iniciado en 1625 por Carlo Maderno coa axuda por Borromini, sendo rematado en 1633 por Gian Lorenzo Bernini, a quen se debe a fachada do pórtico coroado por unha dobre galería cerrada, flanqueada por vistosas xanelas De Bernini é tamén a escalinata, e de Borromini a escaleira elíptica baixo o pórtico
- 30. Escaleira de Borromini no Palacio Barberini
- 31. Igrexa de San Carlos das Catro Fontes “San Carlino” Roma. 1634-41 Francesco Castelli, Borromini (1599-1667)
- 32. Igrexa de San Carlos das Catro Fontes “San Carlino” Roma. 1634-41
- 33. Igrexa de San Carlos das Catro Fontes “San Carlino” Roma. 1634-41
- 34. Iglesia Claustro Igrexa de San Carlos das Catro Fontes “San Carlino” Roma. 1634-41
- 35. Planta Igrexa de San Carlos das Catro Fontes “San Carlino” Roma. 1634-41 Interior
- 36. Interior do claustro San Carlos das Catro Fontes Roma. 1634-41
- 38. Cúpula San Carlos das Catro Fontes Roma. 1634-41
- 40. Oratorio dos Filipenses 1637-1650. F. Borromini
- 41. Igrexa de San Ivo della Sapienza, 1642-1650. F. Borromini
- 42. Igrexa de San Ivo della Sapienza 1642-1650 F. Borromini
- 43. Detalle da cúpula San Ivo della Sapienza 1642-1650 F. Borromini
- 44. Planta e detalle da cúpula San Ivo della Sapienza. 1642-1650 F. Borromini
- 45. Igrexa de Santa Inés 1653-55. Roma F. Borromini
- 46. Detalle da fachada e planta Igrexa de Santa Inés 1653-55. Roma F. Borromini
- 47. Igrexa de Santa María da Saúde Baldassare Longhena , Venecia, 1631
- 48. Capela do Santo Sudario de Turín Guarino Guarini , 1667
- 49. Igrexa de San Lourenzo de Turín. Guarino Guarini,1670-80.
- 50. Interior San Lourenzo de Turín Guarino Guarini,1670-80.
- 51. Fontana di Trevi, Roma. Nicola Salvi, 1732-62.
- 53. Basílica da Superga , Turín Filipo Juvara, 1719-31
- 55. A ARQUITECTURA BARROCA EN FRANCIA Un trazo fundamental da arte fracesa da época barroca é o seu carácter cortesán Os principais artistas traballan para os reis, por isto o edificio típicio é o palacio O palacio está formado por un corpo alongado e dúas ás cara ao xardín, formando un escuadro Ao contrario que en Italia, as fachadas non mirán á rúa, senón cara ao xardín. Os tellados son tipicamente franceses, formando corpos prismáticos de grande altura. Nelas ábrense bufardas Tamén se construíron en Francia unha infinidade de igrexas , que se dispoñen en tres andares ou con dous andares e cúpula
- 56. Plano xeral do conxunto de Versalles cos xardíns
- 57. A creación de Versalles será a obsesión do reinado e o símbolo do poder de Luís XIV, o Rei Sol, que establece alí a súa Corte O primeiro proxecto, de Le Vau , pronto resultou pequeño e Luís Mansart , sobriño do anterior, realiza as ampliacións e dálle o seu carácter definitivo, cunha riquísima decoración interior, dirixida por Le Brun, primeiro pintor do rei O grande Salón dos Espellos, as Sala da Paz e da Guerra son as máis significativas do conxunto, onde os xardíns son o complemento ideal Planta do Palacio de Versalles
- 58. A imaxe do poder: Luís XIV
- 59. Vista do palacio de Versalles. Entrada e parte dos xardíns
- 60. Entrada e fachada do palacio: perspectiva xeral Palacio de Versalles
- 61. Entrada e fachada do palacio: detalle central Palacio de Versalles
- 62. Palacio de Versalles, detalle da fachada Organízase en tres andares , correspondentes á zona de servizos (baixo), salóns principais (andar nobre) e apousentos privados da coroa (superior) A fachada posúe un primeiro corpo a xeito de gran zócolo, que destaca pola súa solidez . As pequenas xanelas do último andar alixeiran a pesantez tectónica do palacio, que resulta de aspecto moi clasicista , aínda que nalgúns puntos da fachada o muro decórase con columnas que avanzan cara ao espectador resaltando os seus volumes e os xogos de luz e sombra
- 63. Fachada do Palacio de Versalles dende os xadíns
- 64. Detalle central da fachada posterior Palacio de Versalles
- 65. Palacio de Versalles, detalle
- 66. Entrada cara á Galería dos Espellos Palacio de Versalles
- 67. Salón dos Espellos. Palacio de Versalles A riqueza e o luxo constitúen o vehículo de expresión do poder absolutista O estilo Rococó será, ao longo do s. XVIII, a marca deste boato decorativo
- 68. Exterior e interior da Capela Palacio de Versalles
- 69. Vista dos xardíns Palacio de Versalles
- 70. Vista dos xardíns Palacio de Versalles
- 72. Igrexa dos Inválidos de París. J. H. Mansart, 1678-1691
- 73. A EXUBERANCIA DO BARROCO XERMÁNICO Igrexa de San Carlos de Viena, J.B. Fischer Von Erach, 1715-1725
- 74. Catedral de San Paulo Londres Christopher Wren 1675-1710 INGLATERRA: A influencia de Palladio
- 76. Detalle do interior Catedral de San Paulo, Londres