Frankmasoneria globale. albanian (shqip)

DY FJALË RRETH
AUTORIT DHE VEPRAVE TË TIJ
I njohur me emrin HARUN JAHJA, Adnan Oktar, u
lind në Ankara në vitin 1956. Pasi kreu studimet fillore
dhe të mesme në Ankara, ai studioi për arte në Univer-
sitetin Mimar Sinan në Stamboll dhe filozofi në univer-
sitetin e Stambollit. Që nga viti 1980, ai ka botuar mjaft
libra në lidhje me çështje politike, shkencore, dhe fetare.
Harun Jahja është njohur mirë si autor i veprave të
rëndësishme, të cilat zbulojnë mashtrimin e evolu-
cionistëve, pohimet e tyre të pavërteta dhe lidhjet e errëta
midis Darvinizmit dhe ideologjive gjakësore, të tilla si:
fashizmi dhe komunizmi.
Veprat e Harun Jahjasë, të përkthyera në 57 gjuhë të
ndryshme, përbëjnë një koleksion prej mëse 45,000 faqesh
me 30,000 ilustrime. Pseudonimi i tij është një ndërthurrje e
emrave të Harunit (Aaron) dhe Jahja (John), në kujtim të dy
Profetëve të nderuar, të cilët luftuan kundër mohimit të bes-
imit. Vula e Profetit në librat e tij është një simbol i cili është i
lidhur me përmbajtjen e tyre. Ky simbol paraqet Kur'anin (Sh-
palljen e Fundit) dhe Profetin Muhamed (paqja dhe shpëtimi i
Allahut qofshin mbi të), Profetin e fundit. Nën dritën e ud-
hëzimit të Kur'anit dhe Sunnetit (traditës dhe mësimeve të
Profetit), autori i ve vetes si qëllim të hedhë poshtë çdo ngre-
hinë të ideologjive që mohojnë fenë dhe të thotë "fjalën e fun-
dit" në mënyrë që ta bëjë të heshtë çdo kundërshtim
ngritur kundër fesë. Ai e përdor vulën e Profetit të
fundit (paqja dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi
të), i cili arriti urtësinë më të lartë dhe përsos-
mërinë morale, si një shenjë të qëllimit të tij
për të ofruar fjalën e fundit.
Të gjitha veprat e Harun Jahja kanë një qël-
lim të përbashkët: të japin mesazhin e
Kur'anit, të inkurajojnë lexuesit për të
menduar mbi çështje që kanë të bëjnë me
besimin, si për shembull, ekzistenca e Al-
lahut dhe njëshmëria e Tij dhe besimi në
Botën Tjetër dhe njëkohësisht të nx-
jerrë në pah rrënjët e kalbura të
sistemeve antifetare dhe ide-
ologjive të devijuara.
Harun Jahja

gëzon një rang të gjerë lexuesish në shumë vende të botës, që nga India në Amerikë,
nga Anglia në Indonezi, Poloni, e deri në Bosnjë, Spanjë, Brazil, Malajzi, Itali, Francë,
Bullgari, e deri në Rusi. Disa nga librat e tij mund të gjenden në gjuhën Angleze,
Frënge, Gjermane, Spanjolle, Italiane, Portugeze, Urdu, Arabe, Shqipe, Kineze,
Dhivehi (folur në ishujt Mauritius) Ruse, Serbo-Croate (Boshnjake), Polake, Malaje,
Turke, Uygur, Indoneziane, Bengali, Daneze dhe Suedeze.
Duke qënë mjaft të vlerësuara në të gjithë botën, këto vepra kanë shërbyer për shumë
njerëz si mjet për të gjetur besimin në Zot dhe për të arritur një depërtim më të thellë
në besimin e tyre. Mençuria dhe sinqeriteti që i karakterizon librat e tij, së bashku me
një stil të veçantë që është i lehtë për t'u kuptuar, ndikon drejtpërdrejt çdokënd që i
lexon. Ata që i studiojnë me kujdes këta libra, nuk mund të mbrojnë më ateizmin apo
ndonjë ideologji tjetër të devijuar apo filozofi materialiste, sepse këta libra karakteri-
zohen nga një ndikim i shpejtë, përfundime të qarta dhe janë të pakundërshtueshëm.
Edhe nëse këta njerëz do të vazhdojnë të këmbëngulin në të tyren, nuk do të jetë gjë
tjetër veçse një këmbëngulje të kotë, sepse këta libra përmbysin ideologji të tilla që nga
themelet. Të gjitha lëvizjet bashkëkohore antifetare tashmë mbrohen ideologjikisht,
falë librave të shkruar nga Harun Jahja.
Kjo është, pa dyshim, një rezultat i urtësisë dhe dritës së Kur'anit. Autori në mënyrë
modeste dëshiron të shërbejë si një mjet në kërkimin njerëzor të rrugës së drejtë të Al-
lahut. Prej botimit të këtyre materialeve nuk kërkohet asnjë përfitim material.
Ata njerëz që inkurajojnë të tjerët për të lexuar këto libra, për të hapur mendjet dhe
zemrat e tyre dhe për t'i udhëzuar ata të bëhen robër të devotshëm të Allahut, kryejnë
një shërbim të paçmuar.
Njëkohësisht, do të ishte një humbje kohe dhe energjie për të reklamua libra të tjerë, të
cilët krijojnë çoroditje në mendjet e njerëzve, i shpien ata në kaos ideologjik dhe që nuk
kanë një ndikim të fortë dhe preçiz në largimin e dyshimit prej mendjeve të njerëzve,
siç është vërtetuar nga përvoja e përparshme. Për librat që janë shkruar vetëm e vetëm
për të nxjerrë në pah fuqinë letrare të shkrimtarit se sa qëllimin fisnik për t'i shpëtuar
njerëzit nga mungesa e besimit është e pamundur që të kenë një ndikim kaq të madh.
Ata që e venë në dyshim këtë mund të shohin qartë se qëllimi i vetëm i librave të
Harun Jahjasë është të mposhtë mosbesimin dhe, njëkohësisht, të përhapë vlerat
morale të Kur'anit. Suksesi dhe ndikimi i këtij shërbimi shfaqen qartë në bindjen e lex-
uesve.
Një gjë duhet të mbahet parasysh: Arsyeja kryesore për vazhdimin e mizorisë, kon-
flikteve dhe telasheve të tjera që po përjetojnë shumica e njerëzve sot është mbi-
zotërimi ideologjik i mosbesimit. Kësaj mund t'i jepet fund vetëm me mposhtjen
ideologjike të tij dhe, njëkohësisht, duke transmetuar mrekullitë e krijimit dhe moralin
e Kur'anit, në mënyrë që njerëzit të jetojnë sipas tij. Duke patur parasysh gjendjen e
botës sot, që po precipiton në një spirale dhune, korrupsioni dhe lufte, është e qartë se
ky shërbim duhet të jepet shpejt dhe n mënyrë të suksesshme, përndryshe, do të jetë
tepër vonë.
Në këtë drejtim, librat e Harun Jahjasë marrin një rol udhëheqës. Me lejen e Allahut,
këto libra do të jenë një mjet, nëpërmjet të cilit njerëzit në shekullin e XXI do të gjejnë
paqen, drejtësinë, dhe lumturinë e premtuar në Kur'an.

w w w . h a r u n y a h y a . c o m / a l b a n i a n
e n . h a r u n y a h y a . t v
ISBN 975-6426-00-4
Publisher : GLOBAL PUBLISHING
Talatpaşa Mah. Emirgazi Caddesi
İbrahim Elmas İş Merkezi
A Blok Kat 4 Okmeydanı - İstanbul
Tel: (+90 212) 222 00 88
Printed by: Seçil Ofset
100. Yıl Mahallesi MAS-SİT Matbaacılar Sitesi
4. Cadde No: 77 Bağcılar-İstanbul
Tel: (+90 212) 629 06 15
All translations from the Qur'an are from
The Noble Qur'an: a New Rendering of its Meaning in English
by Hajj Abdalhaqq and Aisha Bewley, published by Bookwork,
Norwich, UK. 1420 CE/1999AH.

FRANKMASONERIA
GLOBALE
HARUN JAHJA
(ADNAN OKTAR)
2010

8
PËR LEXUESIN
● Një kapitull i veçantë i është kushtuar rrëzimit të teorisë së evolucionit, sepse kjo teori përbën bazën e
filozofive te gjitha filozofive anti-shpirtërore. Që para 140 viteve, kur Darvinizmi kundërshtoi faktin e kri-
jimit - dhe për këtë arsye, ekzistencën e Zotit – teoria e evolucionit ka bërë që shumë njerëz ta braktisin
besimin e tyre ose të bien në dyshim. Prandaj është një shërbim i domosdoshëm, një detyrë shumë e
rëndësishme, që t`iu bëhet e ditur të gjithëve se kjo teori është një mashtrim. Duke qenë se disa lexues
kanë gjetur mundësinë për të lexuar librat tanë, ne mendojmë se është e përshtatshme që t`i kushtojmë
një kapitull të përmbledhur kësaj teme.
● Në të gjitha librat e autorit Harun Jahja, çështjet që kanë të bëjnë me fenë janë shpjeguar nën dritën e
ajeteve Kur’anore, kështu që njerëzit janë të ftuar, të mësojnë fjalët e Allahut dhe të jetojnë sipas tyre. Të
gjitha temat që kanë të bëjnë me ajetet Kur’anore janë shpjeguar në një mënyrë të tillë që nuk lënë vend
për dyshim apo paqartësi në mendjen e lexuesit. Stili i sinqertë, i çiltër dhe i rrjedhshëm, i përdorur nga ky
autor, bën që çdo njeri, i çfarëdo moshe dhe i çfarëdo grupi shoqëror, t’i kuptojë librat e tij me shumë
lehtësi. Tregimi efektiv dhe i kthjellët bën që librat të lexohen me një frymë. Bile edhe ata që e kanë mo-
huar në mënyrë rigoroze natyrën shpirtërore të njeriut, janë ndikuar nga faktet që paraqiten në këto libra,
pasi nuk kanë mundur ta hedhin poshtë të vërtetën e përmbajtjes së tyre.
● Ky libër dhe të gjitha veprat e autorit Harun Jahja mund të lexohen individualisht apo të diskutohen në
grup.
● Ata lexues që dëshirojnë të përfitojnë nga këto libra dhe të bëjnë debat të frytshëm mund t’ua tregojnë
mendimet dhe përjetimet e veta edhe të tjerëve.
● Përveç kësaj, prezantimi dhe shpërndarja e këtyre librave, të cilat janë shkruar vetëm e vetëm për të fi-
tuar kënaqësinë e Zotit, është një shërbim i madh ndaj fesë. Të gjitha librat e autorit janë tepër bindës,
kështu që për ata që dëshirojnë që t’ua komunikojnë fenë njerëzve të tjerë, një ndër metodat më efektive
është që t’i inkurajojnë ata për leximin e këtyre librave.
● Shpresojmë se lexuesi do të ketë kohë që të shohë prezantimet e shkurtra të librave të tjerë në faqet e
fundit të këtij libri dhe të vlerësojë burimin e pasur të çështjeve, që kanë të bëjnë me fenë, të cilat janë
shumë të dobishme dhe lexohen me kënaqësi.
● Në këto libra, askush nuk mund të gjejë pikëpamjet personale të autorit, siç ndodh në disa libra të tjerë,
apo shpjegime të bazuara në burime të dyshimta, stile jorespektuese dhe jonderuese për sa i përket
temave të shenjta, vlerësime të pashpresa, apo krijimin e dyshimit dhe të pesimizmit që shkaktojnë vetëm
devijime në zemër.

9
INTRODUCTION......................................................8
I. NGA TEMPLARËT DERI TEK EGJIPTI I VJETËR....10
II. HISTORIA E FSHEHTË E KABALAS.....................34
III. RISHQYRTIMI I HUMANIZMIT ........................52
IV. RISHQYRTIMI I MATERIALIZMIT ....................80
V. TEORIA E EVOLUCIONIT .................................118
VI. LUFTA MASONIKE KUNDËR FESË ...................155
PËRFUNDIM ..........................................................185
SHËNIME...............................................................188
CONTENTS

rankmasoneria është një temë që ka ngjallur diskutime
të shumta gjatë shekujve. Disa e kanë akuzuar
Masonerinë për krime dhe poshtërsi të
jashtëzakonshme. Disa autorë, në vend që të përpiqen për ta kuptuar
“vëllazërinë” dhe ta kritikojnë atë në mënyrë objektive, e kanë
ashpërsuar kritikën ndaj organizatës deri në armiqësi. Masonët, nga
ana e tyre, e kanë thelluar edhe më shumë heshtjen e tyre tradicionale
ndaj këtyre akuzave, duke preferuar që ta prezantojnë veten e tyre si
një klub të zakonshëm shoqëror, gjë që nuk është e vërtetë.
Ky libër ofron një shpjegim korrekt të masonerisë si një shkollë
filozofike, në të cilën ndikimi më i rëndësishëm për bashkim ndërmjet
masonëve është filozofia e tyre që më së miri mund të përkufizohet
me termat “materializëm” dhe “humanizëm laik”. Por, në të vërtetë,
kjo është një filozofi e çoroditur, e bazuar në supozime false dhe në
teori difektoze. Kjo është pika fillestare, themelore nga e cila duhet të
kritikohet masonizmi.
Është e nevojshme te përmendet që në fillim se një kritikë e tillë
është e rëndësishme, jo vetëm që të informohen jo-masonët mbi këtë
çështje, por gjithashtu edhe për t’i ftuar vetë masonët që të shohin të
vërtetën. Natyrisht, masonët, si çdokush tjetër, janë të lirë të zgjedhin
HYRJE
FF
10

11
HARUNJAHJA(ADNANOKTAR)
për veten e tyre dhe mund të përvetësojnë cilëndo pikëpamje globale
që dëshirojnë dhe të jetojnë në përputhje me të. Kjo është e drejta e tyre
natyrale. Por gjithashtu, edhe të tjerët kanë të drejtë të vënë në dukje
gabimet e tyre dhe t’i kritikojnë ata dhe pikërisht kjo është ajo, që
përpiqet të paraqesë libri që keni në dorë.
Ne gjithashtu, kemi ndjekur të njëjtën mënyrë kritikimi edhe për
bashkësitë e tjera si p.sh. ndaj çifutëve. Ky libër, gjithashtu, shqyrton
pjesërisht edhe historinë e çifutëve dhe paraqet edhe për ta një kritikë
mjaft të rëndësishme. Duhet të përmendet, se kjo nuk ka të bëjë fare
me antisemitizmin apo me teoritë komplotiste “judeo-masoniste”. Në
të vërtetë, antisemitizmi është gjë e huaj për një musliman të vërtetë.
Çifutët janë një popull, që për një kohë kanë qenë të zgjedhur nga Zoti
dhe u janë dërguar shumë profetë. Gjatë historisë atyre u janë bërë
shumë mizori, madje kanë qenë të ekspozuar edhe ndaj genocidit, por
ata kurrë nuk e braktisën identitetin e tyre. Në Kur’an, së bashku me të
krishterët, Zoti i quan “ Njerëzit e Librit” dhe i urdhëron muslimanët
që të jenë të sjellshëm dhe të drejtë me ta. Por, një pjesë e
domosdoshme e kësaj drejtësie është, që të kritikohen besimet dhe
veprimet e gabuara të disave prej tyre, me qëllim që t’u tregohet atyre
rruga për tek drejtësia e vërtetë. Por natyrisht, e drejta për të jetuar në
përputhje me atë që ata besojnë dhe dëshirojnë, është përtej çdo
diskutimi.
Libri Frankmasoneria Globale shpalos dhe heton në mënyrë kritike
rrënjët e masonerisë, si dhe qëllimet e aktivitetet e saj. Në këtë libër,
lexuesi do të gjejë gjithashtu një përmbledhje të historisë së luftës së
masonëve kundër parimeve morale të besimeve fetare. Masonët
luajtën një rol të rëndësishëm në distancimin e Evropës nga vlerat
morale fetare dhe në vend të tyre, formuan një rend të ri të bazuar në
filozofitë e materializmit dhe humanizmit laik. Gjithashtu, do të
shohim se masoneria ka ndikuar në imponimin e këtyre dogmave

edhe në qytetërimet joperëndimore.
Më në fund, do të diskutojmë për metodat që janë përdorur nga
masoneria për të ndihmuar themelimin dhe përjetësimin e një rregulli
shoqëror të bazuar mbi këto dogma. Filozofia dhe metodat, që ata
përdorin për të themeluar këtë filozofi, do të nxirren në shesh dhe do të
kritikohen.
Në shqyrtimin e filozofisë ateiste, materialiste dhe darviniste të
Frankmasonerisë, janë përfshirë në referencë edhe citate nga punimet e
masonëve. Arsyeja për përfshirjen e këtyre shprehjeve, të cilat janë të
papajtueshme me respektin ndaj Zotit, engjëjve, librave të shenjtë,
profetëve dhe të vlerave morale fetare, është se ata paraqesin prova të
rëndësishme për të zbuluar fytyrën e vërtetë të Frankmasonerisë. Me të
vërtetë Zoti, engjëjt, librat e shenjtë, të dërguarit e Tij, dhe të gjitha
vlerat shpirtërore janë përtej shprehjeve të shkëputura nga fragmente të
tilla.
Shpresohet se faktet e rëndësishme, që gjenden në këtë libër, do të
jetë një mjet, me të cilin shumë njerëz, duke përfshirë edhe masonët, do
të jenë në gjendje ta shikojnë botën më me vetëdije. Pas leximit të këtij
libri, lexuesi do të jetë në gjendje vlerësojë shumë aspekte, që nga
shkollat e filozofisë deri tek titujt kryesorë të gazetave, nga këngët e
muzikës rrok deri tek ideologjitë politike, duke kuptuar më thellë dhe
duke dalluar më mirë kuptimin dhe qëlimet që fshihen pas këtyre
ngjarjeve dhe faktorëve.
FRANKMASONERIA GLOBALE
12

-I-
NGA TEMPLARËT NË
EGJIPTIN E VJETËR
KRYQËZATAT
endimi i përbashkët i shumicës së historianëve të
frankmasonerisë është se origjina e organizatës
rrjedh nga kryqëzatat. Në fakt, edhe pse
masonizmi ishte themeluar dhe pranuar zyrtarisht
vetëm në Angli, në fillim të shekullit XVIII, rrënjët e organizatës zënë
fill që në kohën e kryqëzatave të shekullit XII. Në qendër të kësaj
ngjarjeje të njohur është rendi i kryqëzatave, i quajtur Kalorësit
Templarë ose Templarët.
Gjashtë vjet para prezantimit të këtij libri, libri ynë i titulluar
“Rendi i ri i masonëve”, e ka shtjelluar historinë e templarëve me mjaft
hollësi. Për këtë arsye, tani do të japim vetëm një përmbledhje të
shkurtër. Duke analizuar rrënjët e masonerisë dhe ndikimin e saj në
botë, ne zbulojmë kuptimin e fjalës “Frankmasoneria globale”.
Pavarësisht se dikush mund të këmbëngulë se kryqëzatat ishin në
13
MM

të vërtetë ekspedita ushtarake që bëheshin në emër të fesë së krishterë,
e vërteta është se ato ishin ndërmarrë për përfitime materiale. Në
kohën kur Europa po përjetonte skamjen dhe mjerimin më të madh
gjatë gjithë historisë së saj, në Lindje lulëzonte mirëqenia dhe bollëku,
sidomos te muslimanët e Lindjes së Mesme, që shërbyen si karrem për
europianët. Kjo tendencë mori pamje fetare dhe u zbukurua me
simbole të krishtërimit; edhe pse, në të vërtetë, ideja e kryqëzatave
lindi nga dëshira për përfitime të kësaj bote. Kjo ishte arsyeja për
ndryshimin e papritur mes të krishterëve europianë, nga politikat e
mëparshme paqësore të tyre në drejtim të agresionit ushtarak.
Themelues i kryqëzatave ishte Papa Urbani II. Ai thirri Këshillin e
Klermontit, në vitin 1095, në të cilin doktrina e mëparshme pacifiste e
krishterë u la mënjanë. Lufta e shenjtë ishte shpallur, me qëllim që të
14
The roots of Masonry date back to the Crusades against Muslims initiated by Pope Urban II

rrëmbeheshin tokat e shenjta nga duart e muslimanëve. Pas mbledhjes
së Këshillit, u formua një armatë e madhe e luftëtarëve të kryqëzatave,
që përbëhej nga ushtarë profesionistë dhe nga dhjetëra mijëra njerëz të
zakonshëm.
Historianët besojnë se aventura e Papa Urbanit II kishte lindur
nga dëshira e tij që të pengonte konsolidimin e kundërshtarit të tij për
Papë. Përveç kësaj, ndonëse mbretërit europianë, princat, aristokratët
dhe të tjerët e përshëndetën thirrjen e Papës me kënaqësi, qëllimet e
tyre, kryesisht, ishin të rëndomta. Ashtu siç shprehet Donald Queller
nga Universiteti në Illinois: “Kalorësit francezë dëshironin më shumë
hapësira toke, tregtarët italianë shpresonin ta zgjeronin tregtinë edhe
në portet e Lindjes së Mesme, një numër i madh të varfërish iu
bashkëngjitën ekspeditave për arsyen e vetme, që të largoheshin nga
jeta e vështirë e tyre.”1
Gjatë rrugës, kjo masë lakmitare priste kokat e
shumë muslimanëve, madje edhe të çifutëve, me shpresë se do të
gjente ar dhe stoli. Madje luftëtarët e kryqëzatave ua çanin barkun
atyre që i vrisnin me qëllim që të gjenin arin dhe gurët e çmuar, që
viktimat mund t’i kishin gëlltitur para se të vdisnin. Lakmia materiale
ishte aq e madhe saqë, në Kryqëzatën e Katërt, gjatë plaçkitjes së
Kostandinopojës (Stambollit të sotëm), që atëherë ishte qytet i
krishterë, ata nuk i vrau fare ndërgjegjia kur zhveshën shtresën e arit
nga afresket e krishtera në Hagia Sophi.
Pas një udhëtimi të gjatë dhe të vështirë, pas shumë plaçkitjeve
dhe masakrave ndaj muslimanëve, këto hordhi të egra të quajtura
“Luftëtarët e Kryqëzatave” arritën në Jeruzalem në vitin 1099. Pas
rrethimit prej afro 5 javësh, qyteti u mposht dhe luftëtarët e
kryqëzatave arritën të hynin brenda në të. Ata treguan një egërsi të
tmerrshme që bota kurrë ndonjëherë nuk kishte pasur rastin ta shihte.
Të gjithë muslimanët dhe çifutët u vunë nën tehun e shpatës. Sipas
fjalëve të një historiani, thuhet se: “Ata vranë të gjithë saraçenët
15

16
The Crusaders wreaked havoc in Jerusalem. The Mediaeval engraving shown above de-
picts certain scenes of the horror.
(arabët) dhe turqit që gjetën... si meshkujt ashtu edhe femrat.” 2
Madje, njëri nga luftëtarët e kryqëzatave, Raymond of Aguiles,
mburret me këtë dhunë të paparë:
“Aty mund të shiheshin pamje të bukura. Disa nga njerëzit tanë (e kjo
ishte gjëja më e mëshirshme) ua kishin këputur kokat armiqve të
tyre; të tjerët i kishin gjuajtur me shigjeta dhe ata binin nga
kështjellat; të tjerët i torturonin më gjatë duke i hedhur në flakë.
Grumbuj të masive kokash, duarsh dhe këmbësh mund të
viheshin re nëpër rrugët e qytetit. Ishte e pamundur që të gjeje
ndonjë rrugë të kalueshme nga trupat e njerëzve dhe kuajve. Por këto
ishin gjëra të papërfillshme në krahasim me atë që ndodhi në
Tempullin e Solomonit, vendi ku shërbimet fetare zhvilloheshin
normalisht... Në Tempullin dhe oborrin e Solomonit, njerëzit
laheshin në gjakun, që arrinte nga gjuri deri tek kapistrat e
kuajve.” 3

Brenda dy ditësh, armata e kryqëzatave vrau 40.000 muslimanë
në mënyrën më barbare.4
Më pas luftëtarët e kryqëzatave e bënë
Jeruzalemin kryeqytetin e tyre dhe themeluan Mbretërinë Latine që
shtrihej nga kufiri me Palestinën deri në Antiok.
Më vonë, luftëtarët e kryqëzatave nisën një luftë, me qëllim që të
mbanin pozitën e tyre në Lindjen e Mesme. Për të mbajtur shtetin që
formuan, ata e panë të nevojshme, që të bënin një organizim. Në fund,
ata themeluan njësinë ushtarake, që nuk kishte ekzistuar kurrë më
parë. Anëtarët e këtyre njësiteve vinin nga Europa në Palestinë dhe
jetonin në një lloj manastiri, në të cilin bënin trajnime ushtarake dhe
përgatiteshin për të luftuar kundër muslimanëve.
Një njësi e kësaj ushtrie, ishte në mënyrë të veçantë e ndryshme
nga të tjerat. Ajo pësoi një transformim që do të ndikonte dukshëm
edhe në rrjedhën e historisë. Ky rend (njësi) ishin Templarët.
17
The Crusaders put to sword all those living in the lands they conquered.

TEMPLARËT
Templarët, apo emri i tyre i plotë “Bashkëluftëtarët e varfër të
Jezu Krishtit dhe Tempullit të Solomonit” u formuan në vitin 1118,
apo 20 vjet pasi luftëtarët e kryqëzatave pushtuan Jeruzalemin.
Themeluesit e rendit ishin dy kalorës francezë: Hugh de Payens dhe
Godfrey de Saint-Omer. Në fillim ishin 9 anëtarë, por rendi rritej
vazhdimisht. Arsyeja pse ata e emëruan veten sipas Tempullit të
Solomonit, ishte për shkak se, vendi që zgjodhën si bazë ishte tempulli
i ndërtuar mbi themelet, ku besohet të ketë qenë ndërtuar tempulli i
Profetit Solomon (Sulejman a.s). Ky vend ishte aty ku gjendej edhe
Kubeja e Shkëmbit (‘Qubbet as-Sakhrah’).
Templarët u vetëquajtën “luftëtarë të varfër”, por për një kohë
shumë të shkurtër u bënë shumë të pasur. Pelegrinët e krishterë, që
vinin nga Europa në Palestinë, ishin nën kontrollin e plotë të këtij rendi
dhe me të hollat e tyre templarët u bënë shumë të pasur. Përveç kësaj,
ata për herë të parë vendosën sistemin e çeqeve dhe kreditimit, të
ngjashëm me sistemin e sotëm bankar. Sipas autorëve britanikë,
18
Templars developed a pagan
faith in Christian guise.

Michael Baigent dhe Richard Leigh, ata themeluan një tip kapitalizmi
mesjetar dhe ishin nismëtarë në modernizimin e veprimtarisë bankare
përmes transaksioneve të tyre me bazë interesi edhe pse kjo binte në
kundërshtim me besimin e tyre.5
Templarët mbanin përgjegjësinë më të madhe për sulmet e
luftëtarëve të kryqëzatave ndaj muslimanëve dhe vrasjen e tyre. Për
këtë shkak, komandanti i madh musliman, Salahudini, i cili e mposhti
armatën e kryqëzatave më 1187, në betejën e Hittinit dhe që çliroi edhe
Jeruzalemin, i dënoi me vdekje templarët për krimet e bëra, edhe pse,
nga ana tjetër, ai fali një numër të madh të krishterësh.
Edhe pse e humbën Jeruzalemin dhe pësuan dëme të mëdha,
templarët vazhduan të ekzistonin dhe me zvogëlimin e pranisë së të
krishterëve në Palestinë, ata e shtuan fuqinë e tyre në Europë, së pari
19
Templars fleeing the Church were given refuge by the Scottish king, Robert the
Bruce .

në Francë e pastaj edhe në vendet e tjera,
duke u bërë shtet brenda shtetit.
Nuk ka dyshim se fuqia e tyre politike
bëri, që të shqetësoheshin monarkët e
Europës, por ishte edhe një aspekt tjetër i
templarëve që gjithashtu, shqetësoi edhe
klerin: rendi, gradualisht, po hiqte dorë
nga feja e krishterë dhe ndërkohë që ishin
në Jeruzalem, ata adoptuan një varg
doktrinash të çuditshme mistike. Flitej se
ata organizonin edhe rituale të çuditshme
në mënyrë që t’u jepnin formë këtyre
doktrinave.
Më në fund, më 1307, mbreti francez
Philip Le Bel vendosi që t’i arrestojë anëtarët e rendit. Disa nga ata
arritën të iknin, por shumica e tyre u kapën. Papa Klementi V,
gjithashtu, iu bashkëngjit spastrimit. Pas një kohe të gjatë hetimi dhe
gjykimi, shumë templarë pranuan se ishin heretikë, se e kishin
refuzuar fenë e krishterë dhe se e kishin ofenduar Jezusin në meshat e
tyre. Përfundimisht, udhëheqësit e templarëve, që e quanin veten
“Mjeshtrit e mëdhenj”, duke filluar që nga më i rëndësishmi prej tyre,
Jacques de Molay, u ekzekutuan më 1314 me urdhrër të Kishës dhe të
mbretit. Shumica e tyre u futën në burg, kështu që rendi u shpërbë dhe
zyrtarisht pushoi së ekzistuari.
Disa historianë kanë tentuar që ta paraqesin gjykimin dhe
ekzekutimin e templarëve si një komplot nga ana e mbretit të Francës
duke i përshkruar kalorësit si të pafajshëm ndaj akuzave. Por, ky lloj
interpretimi dështon në disa aspekte.
Nesta H. Webster, historiane e famshme britanike me njohuri të
mëdha për historinë okulte, i analizon këto aspekte në librin e saj
20
The Warriors and the
Bankers: A book about
the Templars

“Shoqëritë sekrete dhe lëvizjet armiqësore”.
Sipas Webster-it, tentativa për të shfajësuar
templarët nga herezia, që ata e kishin
pranuar gjatë kohës së gjykimit është e
pajustifikueshme. Së pari, gjatë marrjes në
pyetje, pavarësisht pohimeve, që janë bërë,
jo të gjithë templarët janë torturuar.
Sidoqoftë, a mund të jetë rezultat i
imagjinatës, që njeriu nën ndikimin e
torturës të shpikë, apo të pranojë fajin?
Është e vështirë të besohet, që
shpjegimet e ritualeve, të treguara me
detaje nga njerëz në vende të
ndryshme, të kenë ngjashmëri aq të
madhe me njëri - tjetrin edhe pse me frazeologji të ndryshme, të
mund të jenë thjesht trillime. Nëse viktimat do të nxiteshin nga
akuzuesit, që të trillonin, sigurisht që thëniet e tyre do të binin në
kundërshtim me njëra - tjetrën dhe ata do të ulërisnin në agoni se të
gjitha llojet e ritualeve të egra dhe të pabesueshme ishin bërë me
qëllimin e vetëm që të kënaqnin kërkesat e akuzuesve të tyre. Por kjo
nuk është e vërtetë, sepse secila thënie përshkruan të njëjtën
ceremoni, në mënyrë pak a shumë kompakte, me hollësi
karakteristike që tregonin personalitetin e folësit dhe kryesisht, të
gjitha historitë përputheshin me njëra tjetrën. 6
Sidoqoftë, gjykimi i templarëve përfundoi me shkatërrimin e
rendit. Por, edhe pse rendi “zyrtarisht” pushoi së ekzistuari, në të
vërtetë, ai nuk u zhduk tërësisht. Gjatë arrestimit të papritur më 1307,
disa templarë arritën të arratiseshin dhe t’i fshihnin gjurmët e tyre.
Sipas një teze të bazuar në dokumente të ndryshme historike, një
numër i konsiderueshëm i tyre u shpërngul në mbretërinë e vetme në
Europë që në shekullin XIV nuk e njihte autoritetin e Kishës Katolike,
21
The magazine Mimar Sinan, a
private Turkish Masonic pub-
lication intended for its own
members.

në Skoci. Atje, ata u riorganizuan nën mbrojtjen e mbretit të Skocisë,
Robert the Bruce. Pak kohë më vonë ata gjetën një metodë të
përshtatshme maskimi, nëpërmjet së cilës ata vazhduan ekzistencën e
tyre klandestine: ata u infiltruan në shoqërinë më të rëndësishme të
ishujve Britanikë të Mesjetës, lozhën e muratorëve dhe morën
përfundimisht kontrollin e plotë të saj. 7
Lozha e muratorëve e ndërroi emrin në fillim të periudhës
moderne, duke e quajtur veten “lozha masonike”. Rituali skocez, që
është dega më e vjetër e Masonerisë e cila daton në fillim të shekullit
XIV, u formua nga templarët që u strehuan në Skoci në këtë shekull.
Kështu që emrat, që iu jepen gradave më të larta në Ritualin Skocez,
janë titujt që shekuj më parë u atriboheshin kalorësve të Rendit të
Templarëve. Këta tituj përdoren edhe në ditët e sotme.
Shkurtimisht, templarët u zhdukën, por filozofia, besimi dhe
ritualet e tyre, ende vazhdojnë nën maskën e Frankmasonerisë. Kjo
tezë mbështetet në shumë fakte historike dhe është e pranueshme edhe
sot e kësaj dite nga një numër i madh historianësh perëndimorë, pa
marrë parasysh nëse janë apo nuk janë frankmasonë. Në librin tonë
“Rendi i ri masonik”, e kemi shtjelluar në detaje këtë çështje.
Teza që shtjellon rrënjët e masonëve deri tek templarët, shpesh iu
referohet revistave të publikuara nga vetë masonët për anëtarët e tyre,
ku ata e pranojnë fuqishëm këtë ide. Një revistë e tillë e quajtur ‘Mimar
Sinan’ (një publikim i masonëve turq), e shpjegon marrëdhënien mes
Rendit të Templarëve dhe masonëve me këto fjalë:
Në vitin 1312, kur mbreti francez, nën presionin e Kishës, e mbylli
Rendin e Templarëve dhe ua dha pasurinë e tyre kalorësve të Shën
Xhonit në Jeruzalem, aktivitetet e templarëve nuk u ndërprenë.
Shumica e templarëve ikën në lozhat e frankmasonëve që ishin
aktive në Europë në atë kohë. Udhëheqësi i templarëve, Mebeignac,
me disa anëtarë të tjerë, gjetën strehim në Skoci, nën maskën e një
22

muratori me emrin Mac Benach. Mbreti skocez, Robert the Bruce, i
mirëpriti ata dhe i lejoi që të ushtronin ndikim të madh mbi lozhat
masonike në Skoci. Si rrjedhim, lozhat skoceze fituan rëndësi të
madhe nga pikëpamja e mjeshtërisë dhe e ideve të tyre.
Sot masonët e përdorin me respekt të madh emrin Mac Benach.
Masonët skocezë, që vazhduan trashëgiminë e templarëve, u kthyen
në Francë shumë vjet më vonë dhe themeluan atje bazën e ritualit të
njohur si Rituali Skocez.” 8
Përsëri, “Mimar Sinan” paraqet shumë informata rreth
marrëdhënieve mes templarëve dhe masonëve. Në një artikull të
titulluar, “Templarët dhe Masonët”, konstatohet se “ritualet e
pranimit në Rendin e Templarëve janë të ngjashme me ato të
frankmasonëve të sotëm.” 9
Sipas të njëjtit artikull, ashtu sikurse në
Masoneri, edhe anëtarët e Rendit të Templarëve e thërrasin njëri-tjetrin
“vëlla”.10
Nga fundi i artikullit, thuhet:
Rendi i Templarëve dhe organizatat e masonerisë kanë ndikuar tek
njëri-tjetri në një masë të konsiderueshme. Madje edhe ritualet e tyre
janë aq të ngjashme në këtë aspekt, si të ishin kopjuar nga templarët.
Masonët, në masë të konsiderueshme, e identifikojnë veten si
templarë dhe mund të thuhet se çdo gjë që shihet si fshehtësi
origjinale masonike është trashëguar, në një masë të rëndësishme,
nga templarët. E shprehur shkurtimisht, siç thamë në titullin e këtij
eseje, mund të themi se pikënisja e artit mbretëror masonik dhe vija
sekrete e pranimit i takonte templarëve dhe pika përfundimtare i
takonte frankmasonëve.11
Përfundimisht themi, se është e qartë, që rrënjët e
Frankmasonerisë shtrihen deri tek Rendi i Templarëve dhe se masonët
kanë adoptuar filozofinë e këtij rendi. Vetë masonët e kanë pranuar
këtë. Por sigurisht, çështja kryesore për shqyrtimin tonë është
karakteri i kësaj filozofie. Pse templarët e lanë anash krishtërimin dhe
u bënë një rend heretik? Çfarë i drejtoi ata drejt kësaj? Pse ata pësuan
23

një ndryshim të tillë në Jeruzalem? Çfarë ndikimi ka pasur në botë kjo
filozofi, e marrë nga templarët, e cila duket qartë nëpërmjet
veprimtarisë së Masonerisë?
TEMPLARËT DHE KABALA
Libri i shkruar nga dy masonë, Christopher Knight dhe Robert
Lomas, me titull “Çelësi i Hiramit” shpalos disa fakte të rëndësishme
mbi rrënjët e Frankmasonerisë. Sipas këtyre autorëve, është e dukshme
që masoneria është vazhdimësi e templarëve. Veç kësaj, autorët
gjithashtu ekzaminojnë edhe origjinën e templarëve.
Sipas tezës së tyre, templarët pësuan një ndryshim të madh, gjatë
kohës që ishin në Jeruzalem. Në vend të krishtërimit, ata adoptuan
doktrina të tjera. Në zanafillën e kësaj gjendet një e fshehtë që ata e
zbuluan në Tempullin e Solomonit në Jeruzalem, nën gërmadhat e të
cilit ata kryenin kërkime.
Shkrimtarët shpjegojnë se templarët
përdornin si pretekst rolin e tyre si
mbrojtës të pelegrinëve të krishterë që
vizitonin Palestinën, por qëllimi i tyre i
vërtetë ishte krejtësisht tjetër.
...Nuk ka fakte që templarët t’i kenë
mbrojtur ndonjëherë pelegrinët, madje nga
ana tjetër shumë shpejt u gjetën provat
përfundimtare se ata kishin bërë gërmime
masive nën gërmadhat e Tempullit të
Herodit...12
Autorët e librit “Çelësit të Hiramit”
nuk ishin të vetmit që kishin gjetur
dëshmi për këtë gjë. Historiani francez
Geatan Delaforge bën një pohim të
ngjashëm:
24
The Hiram Key: Pharaohs,
Freemasons, and the Discovery
of the Secret Scrolls of Jesus

“Detyra e vërtetë e nëntë kalorësve ishte, që të bënin hulumtimin e
rajonit, në mënyrë që të fusnin në dorë reliktet dhe dorëshkrimet
origjinale që përmbanin thelbin e traditave sekrete të judaizmit
dhe të Egjiptit të Lashtë”. 13
Nga fundi i shekullit XIX, Charles Wilson, një nga Inxhinierët
Mbretërorë, filloi kërkimet arkeologjike në Jeruzalem. Ai arriti në
mendimin se templarët kishin shkuar në Jeruzalem, që të studionin
gërmadhat e tempullit. Wilsoni gjeti gjurmët e gërmimeve nën
themelet e tempullit dhe arriti në përfundimin se këto gërmime ishin
bërë me vegla që iu përkisnin templarëve. Këto vegla janë ende në
koleksionin e Robert Brydonit, i cili zotëron një arkiv të gjerë
informacioni në lidhje me templarët. 14
Autorët e “Çelësit të Hiramit” sjellin dëshmi se gërmimet e
templarëve nuk kanë qenë pa rezultate: se rendi zbuloi në Jeruzalem
disa relike, gjë që ndryshoi pikëpamjet e tyre për botën. Veç kësaj,
shumë hulumtues janë të të njëjtit mendim, që ka patur diçka, e cila i
ka çuar templarët, të adoptojnë një sistem besimi dhe filozofie
krejtësisht tjetër nga ai i Krishtërimit dhe të mbajnë mesha heretike e të
kryejnë rituale të magjisë së zezë, pavarësisht nga fakti se ata më herët
ishin të krishterë dhe të ardhur nga pjesa e krishterë e botës.
Sipas mendimeve të shumë hulumtuesve, kjo “diçka” ishte
KABALA. Enciklopeditë dhe fjalorët e përkufizojnë Kabalan si një
degë mistike dhe sekrete të fesë çifute. Sipas këtij përkufizimi, Kabala
shqyrton domethënien e fshehtë të Torës (Teuratit) dhe shkrimeve të
tjera fetare çifute. Por, kur e shqyrtojmë çështjen më nga afër, dalin në
shesh fakte që tregojnë plotësisht diçka tjetër. Këto fakte na shpien në
përfundimin se në Kabala ishin përfshirë, burimet e mësimeve të
idhujtarisë pagane, që kanë ekzistuar para Teuratit dhe që janë
përhapur në Judaizëm pasi u shpall Teurati.
25

A TEMPLAR-MASON TEMPLE:
ROSSLYN CHAPEL
The church known as "Rosslyn Chapel" near Edinburgh in Scotland is recog-
nized as a symbol of the heretical pagan beliefs of the Templars. In the course of the
construction of this edifice, Masons and Rosicrucians, the successors of the Tem-
plars, were employed, and decorated the whole chapel with symbols representa-
tive of their pagan philosophy.
In a publication of Turkish Masonry, the magazine Mimar Sinan, the Ma-
sonic origins and the pagan elements of the chapel are described in these words:
The most convincing proof of the unity of the Templars and the Masons in
Scotland is the castle and chapel in the village of Roslin, 10 km. south of
Edinburgh and 15 km. from the ancient Templar center at Balantrodoch.
The Templars lived in this region and in this castle especially after 1312
under the protection of the Barons of St. Clair.
...The chapel was built between 1446-48 by Sir William St. Clair who was
one of the most prominent nobles of the time in Scotland and even in Eu-
rope. Masons and Rosicrucians worked on the construction. The chief ar-
chitect of the work was the Templar Grand Master, Sir William St. Clair
who brought itinerant mason architects and stone masons from every
part of Europe. New houses were built in the near-by village of Roslin and a
lodge was opened…
26

27
The plan and decoration of the chapel is
unique. There is no other such example
in Scotland or even Europe. It captured
the atmosphere of Herod's temple very
well and every part of it was decorated
with Masonic symbols. Among the symbols were reliefs on the walls and
arches depicting the heads of Hiram and his murderer, a relief of an initiation
ceremony, the keystones of the arches, and compasses. Apart from the fact
that the chapel was constructed in a marked pagan style with Egyptian, He-
brew, Gothic, Norman, Celtic, Scandinavian, Templar and Masonic architec-
tural elements, and that it contains very rich examples of stone work, one of
the most interesting aspects of it is that the tops of the columns are decorated
with cactus and corn motifs, besides various other plants figures. …
There are so many pagan decorative elements inside the chapel that a priest,
writing an account of the baptism he performed of the Baron of Rosslyn in
1589 complained, "because the chapel is filled with pagan idols, there is no
place appropriate to administer the Sacrament. In August 31, 1592, as a result
of pressure exerted on Baron Oliver St.Claire of Rosslyn, the chapel's pagan-
style altar was destroyed. (Tamer Ayan, "The Oldest Known Masonic Institu-
tion-the Scottish Royal Order," Mimar Sinan, 1998, No.110, pp.18-19)
Rosslyn Şapeli'nin günümüzdeki hali ve Şapel'deki
pagan (putperest) sembollerden bir örnek.

28
Traces remain in the Kabbalah, external to Judaism. These stem from the pagan beliefs
of Ancient Egypt and Mesopotamia.

Ky fakt interesant për Kabalan është gjetur nga një burim mjaft
interesant. Murat Ozgen, një mason turk, jep shpjegimin pasues në
librin e tij “Çfarë është Masoneria dhe kujt i ngjan ajo?”
Nuk e dimë me qartësi se nga erdhi Kabala, apo si u zhvillua ajo. Por
është emri i përgjithshëm për një filozofi unike, sekrete e mistike, e
formuar në mënyrë metafizike dhe e lidhur veçanërisht me besimin
fetar çifut. Ajo pranohet si misticizëm çifut, por disa elemente
përbërës të saj tregojnë se është përpiluar shumë më herët se
Teurati.15
Historiani francez Gougenot des Mousseaux shpjegon, se disa
dogma që i përkasin Kabalas janë shumë më të vjetra se Judaizmi.16
Historiani çifut, Theodore Reinach, thotë se Kabala është “një
helm tinzar që depërton në damarët e judaizmit dhe e pllakos atë të
tërin”.17
Salomon Reinach e përkufizon Kabalan si “një ndër lajthitjet
më të dëmshme të mendjes njerëzore”. 18
Arsyeja që Reinach pohon, se “Kabala është një ndër lajthitjet më
të dëmshme të mendjes njerëzore”, vjen për shkak se një pjesë e madhe
e kësaj doktrine përdoret nga njerëz të lidhur me magjinë. Për mijëra
vite, Kabala ka qenë një nga gurët e themelit për çdo lloj rituali magjik.
Besohet se disa rabinë që studiojnë Kabalan, posedojnë fuqi të mëdha
magjike. Gjithashtu, shumë joçifutë kanë qenë të ndikuar nga Kabala
dhe janë përpjekur, që të praktikojnë magjinë duke përdorur doktrinat
e saj.
Tendencat e fshehta, që mbretëronin në Europë gjatë mesjetës së
vonë, të praktikuara veçanërisht nga alkimistët, në pjesën më të madhe
te tyre, i kanë rrënjët tek Kabala.
Gjëja e çuditshme këtu është se “Judaizmi është fe monoteiste, e
cila ka filluar me shpalljen e Teuratit tek profeti Moisi (Musa) (paqja
qoftë mbi të), por disa janë përpjekur të përfshijnë në këtë fe, një
sistem i cili përdor praktikat bazë të magjisë, gjë që në fakt bie në
29

kundërshtim me moralin fetar. Faktet që paraqitëm më lart,
demostrojnë se disa paraqitje të Kabalas, faktikisht janë elemente që
kanë hyrë në Judaizëm nga jashtë.
Por, cili është burimi i këtij elementi?
Historiani çifut Fabre d’Olivet thotë se Kabala ka ardhur nga
Egjipti i lashtë. Sipas këtij shkrimtari, “rrënjët e disa paraqitjeve të
Kabalas shtrihen deri tek Egjipti i Lashtë”. Disa pjesë të mësimeve të
Kabalas janë një traditë e mësuar nga disa prej udhëheqësve të
izraelitëve në Egjiptin e Lashtë dhe janë transmetuar si traditë gojore
nga gjenerata në gjeneratë. 19
Për këtë shkak, duhet të shohim në Egjiptin e Lashtë, me qëllim që
të gjejmë origjinën themelore të zinxhirit Kabala-Templarë-
Frankmasonë.
MAGJISTARËT E EGJIPTIT TË LASHTË
Egjipti i Lashtë i faraonëve ishte një ndër qytetërimet më të lashta
në botë dhe gjithashtu një ndër qytetërimet më shtypëse. Monumentet
përrallore - piramidat, sfinksat dhe obeliskët - që kanë mbetur ende që
nga koha e Egjiptit të Lashtë janë ndërtuar nga qindra mijëra skllevër,
të cilët kanë punuar deri në prag të vdekjes, nën fshikullimat e
kamzhikëve dhe kërcënimin e vdekjes nga uria. Faraonët, si sundues
absolutë në Egjipt, dëshironin ta paraqisnin veten si hyjni dhe të
adhuroheshin nga njerëzit. (Padyshim Allahu është mbi gjithçka).
Një ndër burimet tona për Egjiptin e Lashtë janë vetë mbishkrimet
e tyre. Këta u zbuluan në shekullin XIX dhe pas një pune intensive u
deshifrua alfabeti egjiptian, duke nxjerrë në dritë informacion të
shumtë për këtë vend. Por për arsye se mbishkrimet ishin shkruar nga
historianët zyrtarë të shtetit, ato ishin të mbushura me të dhëna të
njëanshme të planifikuara për të lavdëruar shtetin.
Për ne, natyrisht, burimi më i sigurt për këtë çështje është Kur’ani.
30

Në Kur’an, në tregimin mbi Moisiun jepen të dhëna të
rëndësishme për sistemin e Egjiptit. Ajetet zbulojnë se në Egjipt ishin
dy pika qëndrore qeverisjeje: Faraoni dhe Këshilli i tij i Brendshëm. Ky
këshill ushtronte një ndikim të fortë mbi faraonin, pasi faraoni shpesh
këshillohej me ta dhe kohë pas kohe ai ndiqte sugjerimet e tyre. Ajetet
e mëposhtme tregojnë ndikimin që ky Këshill kishte mbi faraonin dhe
Allahu e di më mirë:
Musai tha: O faraon, s'ka dyshim, unë jam i dërguar prej Zotit të
botëve".
Është dinjitet për mua ta them për All-llahun vetëm të vërtetën.
Unë u kam ardhur me argumente nga Zoti juaj, lejoi pra beni
israilët të vijnë me mua!"
Ai (faraoni) tha: "Nëse ke ardhur me ndonjë argument, dhe nëse je
ai që thua, na trego pra atë argument".
Ai (Musai) e hodhi shkopin e vet, kur ja, u shfaq gjarpër i vërtetë.
Dhe e nxori dorën e vet, kur qe, për shikuesit dritë e bardhë.
Rrethi i parisë nga populli i faraonit tha: "Ky nuk është tjetër pos
magjistar i përsosur". Ai dëshiron t'ju nxjerrë prej tokës suaj: "E
31
An Ancient Egyptian hieroglyphic script

çka më urdhëroni (propozoni ju)?" Ata (krerët) thanë: "Ndale atë
dhe vëllanë e tij, e dërgo nëpër qytete tubues (të magjistarëve). Të
sjellin çdo magjistarë të dijshëm (të aftë). Kur’an (7: 104-112)
Këtu mund të vërehet qartë se referimi është për një këshill që
këshillon faraonin dhe i rekomandon atij metoda të caktuara, që e
nxitin atë kundër Moisiut. Nëse shqyrtojmë dokumentet e historisë
egjiptiane, vërejmë se dy komponentët themelorë të këtij këshilli ishin
ushtria egjiptiane e kohës dhe priftërinjtë.
Pozita e zënë nga kleri, njëri prej këtyre dy blloqeve të fuqishme,
kishte një rëndësi shumë të madhe në rendin shoqëror të Egjiptit të
atëhershëm.
Priftërinjtë në Egjiptin e Lashtë ishin një klasë, së cilës Kur’ani iu
32
The most important supporters of Pharaoh's regime in Ancient Egypt was the
priestly class (magicians). Their beliefs later formed the roots of the Kabbalah
and were transmitted from there to Masonry.

referohet si magjistarë. Ata përfaqësonin kultin, i cili përkrahte
regjimin. Besohej se ata kishin fuqi të veçantë dhe se posedonin njohuri
të fshehta. Me këtë autoritet, ata kishin ndikim tek populli i Egjiptit
dhe siguronin pozitën e tyre brenda administratës së faraonëve. Kjo
klasë, e njohur nga dokumentet egjiptiane si “Priftërinjtë e Amonit”, e
përqëndronte vëmendjen në praktikimin e magjisë dhe në
administrimin e kultit të tyre pagan; veç kësaj, ata gjithashtu studionin
edhe shkenca të ndryshme, si: astronominë, matematikën dhe
gjeometrinë.
Kjo klasë e priftërinjve ishte një rend i mbyllur që posedonte (siç
mendonin ata) dituri të veçantë. Rende të tilla njihen përgjithësisht si
organizata të fshehta. Sipas një reviste të quajtur “Revista e masonëve”,
publikim që shpërndahet ndërmjet masonëve turq, tregohet se rrënjët
e frankmasonizmit e kanë origjinën tek këto lloj rendesh sekrete dhe
bëhet një referencë e veçantë për priftërinjtë e Egjiptit të Lashtë:
Ndërkohë që tek qeniet njerëzore, krahas mendimit zhvillohet
njëkohësisht edhe shkenca e me zhvillimin e shkencës rritet edhe
numri i fshehtësive brenda njohurive të një sistemi sekret. Në këtë
zhvillim, kjo iniciativë e fshehtë, e cila formonte bazën e njohurive të
klerit, nisi fillimisht në Lindje, në Kinë e Tibet dhe më pas u përhap
në Indi, Mesopotami dhe Egjipt, ku u praktikua për mijëra vjet dhe
krijoi themelin e fuqisë së priftërinjve të Egjiptit. 20
Por si mund të ekzistojë atëherë një lidhje mes filozofisë sekrete të
priftërinjve të Egjiptit të Lashtë dhe frankmasonëve të sotëm? A
mundet Egjipti i Lashtë, i cili është zhdukur para mijëra vjetëve dhe
siç shpjegohet në Kur’an ai është një shembull klasik i një sistemi ateist
politik, të ketë ndonjë ndikim në ditët e sotme.
Për të gjetur përgjigjet e këtyre pyetjeve, duhet të hedhim një
vështrim të vëmendshëm në besimin e priftërinjve të Egjiptit të Lashtë
mbi origjinën e universit dhe të jetës.
33

BESIMI I EGJIPTIANËVE TË LASHTË NË EVOLU-
CIONIN MATERIALIST
Në librin e tyre “Çelësi i Hiramit”, autorët anglezë Christopher
Knight dhe Robert Lomas, argumentojnë se Egjipti i Lashtë luan një rol
shumë të rëndësishëm përsa i përket origjinës së Masonerisë. Sipas
këtyre autorëve, ideja më e rëndësishme dhe e gabuar që u përhap nga
Egjipti i Lashtë në masonerinë moderne është se gjithësia ekziston
vetvetiu dhe se ajo evoluon rastësisht. Ata e shpjegojnë këtë
këndvështrim me këto fjalë:
Egjiptianët besonin se materia kishte ekzistuar gjithmonë dhe për
ta ishte e palogjikshme të mendonin për një Zot, i Cili mund të
krijonte diçka nga asgjëja absolute. Pikëpamja e tyre ishte, se bota
filloi të ekzistonte, kur nisi të ndahej rregulli nga kaosi dhe që prej
atëherë ka patur një betejë të vazhdueshme mes forcave të
organizimit dhe të shkatërrimit... Kjo gjendje kaotike quhej Nun dhe
sipas përshkrimeve sumeriane..., “gjithçka ishte një errësirë totale,
një humnerë e lëngët, pa diell, që zotëronte një fuqi, një forcë kreative
brenda saj, që e urdhëroi rregullin të krijohej. Kjo forcë e heshtur që
ishte brenda substancës së kaosit, nuk e dinte që ekzistonte; ajo
34
The "world-view" of
Ancient Egypt did
not remain buried
with these statues,
but was carried
down to the present
day. By those secret
societies that see
themselves as the
heirs of Ancient
Egypt…

ishte një probabilitet, një potencial që ishte ndërthurur brenda
rastësisë së kësaj parregullsie. 21
Do të shihet se besimet e përshkruara këtu janë në harmoni me
pohimet e gabuara të rendit të sotëm materialist, që promovohen nga
programet e komunitetit shkencor, me terma të tillë si “teoria e
evolucionit”, “teoria e kaosit” dhe “organizimi thelbësor i materies”.
Knight dhe Lomas vazhdojnë diskutimin e tyre të mëparshëm duke
thënë:
Për çudi, ky përshkrim i krijimit, përshkruan në mënyrë të përsosur
pikëpamjet që mbron shkenca bashkëkohore, e posaçërisht “teorinë e
kaosit”, e cila paraqet modele të ndërlikuara që evoluojnë dhe
përsëriten matematikisht brenda ngjarjeve krejtësisht të
pastrukturuara. 22
Knight dhe Lomas pohojnë se ka një harmoni mes besimeve të
gabuara të egjiptianëve të lashtë dhe shkencës moderne, por ajo që
nënkuptojnë ata me shkencë moderne janë disa koncepte materialiste
të gabuara si Teoria e Evolucionit dhe ajo e Kaosit. Pavarësisht nga
fakti se këto teori të gabuara nuk kanë bazë shkencore, ato i janë
imponuar me forcë fushës së shkencës gjatë dy shekujve të kaluar dhe
janë paraqitur si të vërtetuara shkencërisht. (Në paragrafët e ardhshëm
do të shqyrtojmë personat që ia imponuan këto teori botës shkencore).
35

Tani, në këtë stad të librit, kemi arritur në një pikë të rëndësishme.
Le të përmbledhim shkurtimisht çfarë kemi zbuluar deri më tani:
E filluam debatin me Rendin e Templarëve që mendohet të jetë
origjina e Masonerisë. Pamë se, edhe pse Rendi i Templarëve u
themelua si një rend i krishterë, templarët u ndikuan nga disa doktrina
sekrete që i zbuluan në Jeruzalem dhe u shndërruan në një organizatë
antifetare që praktikonte rite heretike, duke e braktisur plotësisht
krishtërimin.
Kur pyetëm se cila ishte doktrina që ndikoi tek templarët,
zbuluam se në parim kjo doktrinë ishte Kabala.
Kur shqyrtuam Kabalan, gjetëm prova, se pavarësisht faktit që
ajo mund t’i ngjajë misticizmit çifut, ajo përmban gjurmë të një
doktrine pagane më të vjetër se Judaizmi, e cila hyri më vonë në këtë fe
dhe rrënjët e vërteta të saj janë gjetur në Egjiptin e Lashtë.
Egjipti i Lashtë qeverisej nga sistemi pagan i faraonëve dhe aty
gjejmë idenë e gabuar, e cila përbën themelin e filozofisë ateiste
moderne: që gjithësia ekziston vetvetiu dhe se ajo evoluon
rastësisht.
E gjithë kjo, sigurisht, paraqet një këndvështrim interesant. A
është e rastësishme që filozofia e priftërinjve të Egjiptit të Lashtë
lulëzon ende dhe se pikërisht aty gjenden gjurmët e zinxhirit (Kabala-
Templarë-Masoneri), që kanë qenë përgjegjës për ruajten e
superioritetit të kësaj filozofie deri në ditët e sotme?
A është e mundur që masonët, të cilët kanë lënë gjurmët e tyre në
historinë botërore që nga shekulli XVIII, duke nxitur revolucione,
duke promovuar filozofi dhe sisteme politike, të jenë njëkohësisht
trashëgimtarë të magjistarëve të Egjiptit të Lashtë?
Me qëllim që t’u jepet një përgjigje sa më e qartë këtyre pyetjeve,
së pari, duhet të shqyrtojmë më nga afër ngjarjet historike që deri tani i
kemi përmendur shkurtimisht.
36

-II-
HISTORIA E FSHEHTË
E KABALAS
ksodi” është titulli i librit të dytë të Teuratit. Ky
libër përshkruan se si izraelitët të udhëhequr nga
Moisiu, u larguan nga Egjipti dhe shpëtuan nga
tirania e Faraonit. Faraoni i kishte shfrytëzuar
izraelitët si robër dhe nuk do të lejonte t’i linte të lirë ata. Por, kur u
ballafaqua me mrekullitë e Zotit, të sjella nëpërmjet Moisiut dhe
shkatërrimet, që Ai u shkaktoi njerëzve të tij, Faraoni lëshoi pe. Kështu,
një natë izraelitët u bashkuan në grup dhe filluan emigrimin e tyre nga
Egjipti. Më vonë, faraoni sulmoi izraelitët, por Zoti i shpëtoi ata me
mrekullitë e mëtejshme, që solli nëpërmjet Moisiut.
Por është Kur’ani, ai në të cilin ne gjejmë të dhënat më të sakta të
eksodit nga Egjipti, pasi Teurati ka pësuar ndryshime të mëdha në
tekst, që nga koha kur i është shpallur Moisiut. Një provë e
rëndësishme për këtë është, se në 5 librat e Teuratit: Gjeneza, Eksodi,
37
"E"E

Levitikusi, Numrat dhe Deuteronomi,
ka mjaft kundërthënie. Fakti që libri i
Deuteronomisë përfundon me
tregimin e vdekjes dhe varrimit të
Moisiut është dëshmi e
padiskutueshme se ajo pjesë duhet të
jetë shtuar pas vdekjes së Moisiut.
Në Kur’an, tregimi për eksodin e
izraelitëve nga Egjipti, është treguar
me detaje dhe me shumë saktësi. Ashtu
si edhe në të gjitha historitë e tjera të
Kur’anit Zoti zbulon shumë urtësi dhe
sekrete gjatë rrëfimit. Për këtë arsye,
kur besimtarët i shqyrtojnë me hollësi
këto histori, mund të nxjerrin prej tyre
një sërë mësimesh.
VIÇI I ARTË
Një nga faktet më të rëndësishme, siç tregohet në Kur’an, përsa i
përket eksodit të izraelitëve nga Egjipti, është se disa prej tyre
kundërshtuan fenë që iu shpall atyre nga Zoti, pavarësisht nga fakti se
Zoti, nëpërmjet Moisiut, i kishte shpëtuar ata nga tirania e Faraonit.
Disa nga Izraelitët nuk ishin të aftë ta kuptonin monoteizmin që
Moisiu u transmetoi atyre dhe vazhdimisht ishin të prirur në drejtim të
idhujtarisë.
Kur’ani e përshkruan kështu këtë prirje të çuditshme:
Beni israilët i kaluam përtej detit, e ata u takuan me një popull që
adhuronte disa statuja të tyret dhe thanë: "O Musa, na e bëj edhe ne
një zot (statujë) si zotat që kanë ata (ai popull)". Ai (Musai) tha: "Ju
jeni popull që nuk dini". Vërtet, ai popull (që po adhuron idhuj)
38
The statue that the Jews wor-
shipped when they departed
from their true religion was,
according to many re-
searchers, was an Egyptian
idol made of gold in the form
of a calf.

është i shkatërruar në atë (adhurim) dhe ajo që vepruan është e
asgjësuar (s'ka dobi). Kur’an ( 7: 138-139)
Pavarësisht paralajmërimit të Moisiut, disa izrealitë vazhduan në
këtë kokëfortësi dhe kur Moisiu i la, për t’u ngjitur në malin Sinai, ata e
shfaqën haptazi mosbesimin e tyre në një Zot. Duke përfituar nga
mungesa e Moisiut, një burrë i quajtur Samiri mori komandën. Ai
shfrytëzoi prirjen e disa izraelitëve drejt idhujtarisë dhe i bindi të
ndërtonin statujën e një viçi dhe ta adhuronin atë.
Musai u kthye te populli i vet i hidhëruar e i pikëlluar dhe tha: "O
populli im, a nuk u premtoi juve Zoti juaj premtim të mirë. A mos
u bë kohë e gjatë e ju e harruat premtimin, ose dëshiruat t’iu
godasë hidhërimi nga Zoti juaj, prandaj e thyet besën që ma keni
dhënë?" Ata thanë: "Ne nuk e thyem besën tënde me dëshirën tonë,
por ne ishim ngarkuar me barrë të rënda nga stolitë e popullit e i
hodhëm ato (në zjarr), e ashtu i hodhi edhe Samirija".
E ai (Samirija) ua mbaroi atyre një viç me trup që pëlliste, e ata
thanë: "Ky është zoti juaj dhe Zoti i Musait, po ai (Musai) e ka
harruar". Kur’an ( 20: 86- 88)
Por pse ekzistonte kjo prirje për devijim në mesin e Izraelitëve dhe
përse ata kishin tendencë, që të ndërtonin idhuj e t’i adhuronin ata?
Cili ishte burimi i kësaj prirjeje?
Kjo është shumë e qartë, pasi një shoqëri që nuk ka besuar
asnjëherë tek idhujt, nuk mundet që papritur të përvetësojë në sjellje
kaq të pakuptimtë, siç është ndërtimi i një idhulli dhe adhurimi i tij.
Vetëm ata, për të cilët idhujtaria ishte një prirje natyrore, mund të
besonin marrëzira të tilla. Megjithatë, izraelitët ishin popull që kishin
besuar në një Zot, që nga ditët e paraardhësit të tyre Abrahamit. Emri
“Izraelitë” apo “Bijtë e Izraelit”, së pari, iu dha djemve të Jakobit, nipit
të Abrahamit e më vonë të gjithë çifutëve që kanë rrjedhur nga ai.
Izraelitët e kishin ruajtur besimin monoteist, që kishin trashëguar nga
paraardhësit e tyre: Abrahami, Isaku dhe Jakobi (paqja qoftë mbi ta).
39

Së bashku me Jozefin (paqja qoftë mbi të), ata shkuan në Egjipt dhe e
ruajtën monoteizmin e tyre për një kohë të gjatë, pavarësisht nga fakti
se ata kishin jetuar në mesin e idhujtarëve egjiptianë. Nga tregimet që
gjenden në Kur’an, na bëhet e qartë, se kur Moisiu erdhi tek izraelitët,
ata ishin një popull që besonin në një Zot.
Shpjegimi i vetëm për këtë është, se pavarësisht faktit, që izraelitët
përkrahnin besimin monoteist, disa prej tyre u ndikuan nga paganët
që jetonin mes tyre dhe filluan t’i imitonin ata, duke e zëvendësuar
fenë e zgjedhur për ta nga Zoti me idhujtarinë e popujve të tjerë.
Po ta hetojmë këtë çështje, nën dritën e fakteve historike, shohim
se kulti pagan që ndikoi tek izraelitët ishte ai i Egjiptit të Lashtë. Një
dëshmi e rëndësishme, që mbështet këtë përfundim, është se viçi i
40
Another Ancient Egyptian idol: Hathor, the golden calf.

41
artë, që izraelitët e adhuruan,
ndërkohë që Moisiu ishte në malin
Sinai, ishte në të vërtetë një imitim i
idhujve egjiptianë Hator dhe Afis.
Në librin e tij: “Shumë gjatë nën diell”,
autori i krishterë Richard Rives,
shkruan:
Hatori dhe Afisi, zotat egjiptianë
në formën e lopës dhe të kaut,
ishin pjesë e adhurimit të diellit.
Adhurimi i tyre ishte vetëm një
periudhë e historisë së gjatë
egjiptiane të adhurimit të diellit.
Viçi i artë në malin Sinai është një
dëshmi më se e mjaftueshme, që
tregon se festa fetare ishte e lidhur me adhurimin e diellit... 23
Ndikimi i fesë pagane egjiptiane tek disa izraelitë ndodhi në etapa
të ndryshme. Sapo i takuan paganët, tek izraelitët filloi të shfaqej prirja
drejt besimit heretik, ashtu siç thuhet edhe në këta ajete: "O Musa, na e
bën edhe ne një zot (statujë) si zotat që kanë ata (ai popull)". (Kur’an
7:138). Padituria e tyre në kërkesën që i bënë profetit: "O Musa, ne nuk
të besojmë ty derisa ta shohim All-llahun haptazi” (Kur’an 2:55),
tregon se ata ishin të prirur të adhuronin një qenie materiale, të cilën
mund ta shihnin, të njëjtën gjë që dhe feja pagane u ofronte
egjiptianëve.
Siç u vu në dukje, prirja e izraelitëve drejt paganizmit të Egjiptit të
Lashtë, është e rëndësishme për të kuptuar dhe për të hedhur pak dritë
mbi devijimin e tekstit të Teuratit dhe origjinës së Kabalas. Kur i
shqyrtojmë me kujdes këto dy çështje, shohim se në zanafillën e tyre
gjendet paganizmi i Egjiptit të Lashtë dhe filozofia materialiste.
An Ancient Egyptian statue of
Hathor.

NGA EGJIPTI I LASHTË DERI TEK KABALA
Në kohën që Moisiu ishte ende gjallë, disa izraelitë filluan të
krijonin idhuj të ngjashëm me ata që kishin parë në Egjipt dhe filluan
t’i adhuronin ata. Pas vdekjes së Moisiut, ishte e vështirë të frenohej
rrëshqitja e mëtejshme drejt zvetënimit. Natyrisht, që nuk mund të
thuhet e njëjta gjë për të gjithë çifutët, por disa prej tyre pranuan
paganizmin egjiptian. Në të vërtetë, ata vazhduan të zbatonin
doktrinat e rreme të magjistarëve të faraonit, që u vunë në themel të
besimeve të shoqërisë dhe e devijuan fenë e tyre me futjen e këtyre
doktrinave në të.
Doktrina e rreme që u përhap nga Egjipti i Lashtë në Judaizëm, u
fut gjithashtu edhe në Kabala. Kabala ishte një sistem sekret, ashtu siç
ishte sistemi i priftërinjve egjiptianë, që bazohej në praktikimin e
magjisë. Është interesant fakti, se Kabala jep të dhëna të ndryshme,
nga ato të gjendura në Teurat. Është një vlerësim materialist, bazuar në
idenë e gabuar të Egjiptit të Lashtë për ekzistencën e përhershme të
materies. Murat Ozgen, një frankmason turk, flet kështu për këtë
çështje:
Është mëse e qartë, se Kabala ishte formuluar shumë vjet para se të
ekzistonte Teurati. Kapitulli më i rëndësishëm në Kabala është teoria
mbi krijimin e gjithësisë. Kjo teori është shumë e ndryshme nga
historitë mbi krijimin, të pranuara nga fetë monoteiste. Sipas
Kabalas, në fillim të krijimit, erdhën në jetë krijesat e quajtura
Sefiroth, që kanë kuptimin “rrathë” apo “orbita”, me karakteristika
materiale dhe shpirtërore. Numri i përgjithshëm i tyre ishte 32.
Dhjetë të parat përfaqësonin sistemin diellor, ndërsa tjerat
përfaqësonin grumbullin e yjeve në gjithësi. Kjo veçori e Kabalas
tregon se ajo është e lidhur ngushtë me sistemin e lashtë astrologjik të
besimit. Prandaj, Kabala është shumë larg besimit çifut dhe shumë
më afër besimeve të lashta e misterioze të Lindjes.24
42

Çifutët, duke adoptuar këto doktrinave të fshehta dhe
materialiste nga Egjipti i Lashtë, të cilat ishin të bazuara mbi magjinë,
injoruan ndalesat e bëra në Teurat. Ata morën ritualet magjike nga
popujt e tjerë paganë dhe në këtë mënyrë, Kabala u bë një doktrinë
mistike brenda Judaizmit, por që binte në kundërshtim me Teuratin.
Në librin e saj “Shoqëritë sekrete dhe lëvizjet armiqësore”, shkrimtarja
angleze Nesta H. Webster thotë:
Magjia, siç e dimë, ka qenë e praktikuar nga kananitët para pushtimit
të Palestinës nga izraelitët; Egjipti, India dhe Greqia gjithashtu kishin
fallxhorët dhe parashikuesit e tyre të fatit. Pavarësisht mallkimeve
kundër magjisë, që përmbante Ligji i Moisiut, çifutët duke mos i
përfillur këto vërejtje, zunë të infektonin dhe të përzienin traditën e
tyre të shenjtë, të trashëguar brez pas brezi, me idetë për magjinë,
të huazuara pjesërisht nga popujt e tjerë dhe pjesërisht të sajuara
nga vetë ata. Në të njëjtën kohë, ana teorike e kabalas çifute, u
huazua nga filozofia e Magive persianë, Neo-Platonistëve dhe Neo-
Pitagoreanëve. Ja ku janë pra, disa arsye për pretendimet anti-
kabaliste, se ajo që njohim ne në ditët e sotme si kabala nuk është
krejtësisht me origjinë çifute.25
Ka një ajet në Kur’an që i referohet kësaj çështjeje. Zoti thotë se
disa izraelitë, i mësuan ritualet e magjisë satanike nga burime jashtë
fesë së tyre.
...(e hodhën librin e Zotit) E ndoqën atë që thoshin djajtë në kohën
e sundimit të Sulejmanit. Por Sulejmani nuk ishte i pafé, djajtë
ishin të pafé, sepse u mësonin njerëzve magjinë. (Ndoqën) Edhe
çka u zbriti në Babil dy engjëjve, Harutit dhe Marutit. E ata të dy
nuk i mësonin askujt (magjinë) para se t'i thoshin: "Ne jemi vetëm
sprovë, pra mos u bëj i pafé!" E mësonin (njerëzit) prej atyre të
dyve atë (magji) me çka ndanin burrin prej gruas së vet, por pa
lejen e All-llahut me atë askujt nuk mund t'i bënin dëm dhe ashtu
mësonin çka u sillte dëm e nuk u sillte dobi atyre. E ata (jehuditë) e
43

kanë ditur, se ai që (hodhi librin) e zgjodhi atë (magjinë), ai në
botën tjetër nuk ka ndonjë të drejtë (në mëshirën e Zotit). Po ta
dinin, ata se për ç'ka e shitën vetveten, ajo është shumë e keqe.
(Kur’an 2: 102)
Ky ajet tregon se disa çifutë, edhe pse e dinin se do ta humbnin
veten në jetën e përtejme, e mësuan dhe e adoptuan praktikimin e
magjisë. Kështu, ata iu shmangën Ligjit, që Zoti u kishte shpallur dhe
duke shitur shpirtin e tyre, ranë në paganizëm (doktrinën magjike).
“Ata e shitën vetveten” për një gjë të ligë, me fjalë të tjera, ata e
braktisën fenë e tyre.
Faktet e rrëfyera me këtë ajet tregojnë veçoritë kryesore të një
konflikti të rëndësishëm në historinë çifute. Kjo luftë ishte nga njëra
anë, mes profetëve që Zoti u dërgoi çifutëve dhe çifutëve që u besuan
atyre dhe nga ana tjetër, mes atyre çifutëve të zvetënuar që u rebeluan
ndaj urdhrave të Zotit, duke imituar kulturën pagane të njerëzve që i
rrethonin dhe duke ndjekur praktikat e tyre kulturore në vend të
ligjeve të Zotit.
DOKTRINAT PAGANE TË SHTUARA NË TEURAT
Gabimet e këtyre çifutëve të devijuar nga rruga e vërtetë, janë
vënë shpesh në dukje edhe në vetë librin e tyre të shenjtë - Dhiatën e
Vjetër. Në librin e Nehemias, një lloj libri historik brenda Dhiatës së
Vjetër, çifutët pranojnë mëkatet dhe pendimin e tyre:
Pastaj, ata që kishin prejardhje izraelite e ndanë veten nga të gjithë të
huajt; dhe qëndruan e pranuan mëkatet dhe ligësitë e paraardhësve
të tyre. Ata mbajtën vendin e tyre dhe lexuan Librin e Ligjit të Zotit të
tyre (për një të katërtën) e ditës; dhe të katërtën (tjetër) ata u lutën dhe
adhuruan Zotin e tyre. Pastaj Jeshua, Bani, Kadmieli, Shebaniah,
Buni, Sherebiah, Bani (dhe) Çenani qëndruan në shkallët e Levites
dhe thirrën me zë të lartë Zotin e tyre.
...(Ata thanë:) “...ata (paraardhësit tanë) ishin të pabindur dhe
44

mohues ndaj Teje, e flakën ligjin Tënd pas shpine dhe i vranë
profetët e Tu, që dëshmuan kundër tyre për t’i kthyer ata tek Ti;
dhe ata bënë provokime të shumta. Prandaj Ti i dorëzove ata në
duart e armiqve që i shtypën ata; dhe në kohë vështirësie, kur ata të
thirrën Ty, Ti i dëgjove nga qielli; dhe prej Mëshirës Tënde të madhe,
Ti iu dhe atyre lajmëtarë, që i shpëtuan nga duart e armiqve të tyre.
Por edhe pas kësaj, ata prapë bënë ligësi para syve të Tu. Prandaj Ti i
le ata në duart e armiqve të tyre, kështu armiqtë do të sundonin mbi
ta; më vonë, kur ata u penduan dhe kërkuan ndihmën Tënde, Ti i
dëgjove nga qielli dhe shumë herë i çlirove me mëshirën Tënde dhe
dëshmove kundër tyre, që të mund t’i ktheje prapë në ligjin Tënd.
Pastaj, ata përsëri vepruan me kryelartësi dhe nuk i përfillën urdhrat
e Tua, e vazhduan të mëkatojnë ndaj vendimeve të Tua, të cilat nëse
njeriu i bën, atëherë do të jetojë me ta. Dhe ata rrudhën supet e tyre, u
bënë kokëfortë dhe nuk dëgjuan.
...Prapëseprapë, me Mëshirën Tënde të madhe, nuk i ke shkatërruar
krejtësisht ata dhe as nuk i ke braktisur, sepse Ti je Zoti, I Larti,
Mëshirëploti.
Dhe për këtë, Zoti ynë, I Larti, I Fuqishmi! I Madhëruari Zot!... Ti (je)
në gjithçka që na ka paraprirë neve. Ti ke vepruar besnikërisht, por
ne kemi bërë punë të liga. As mbretërit, as princat tanë, as
priftërinjtë dhe as etërit tanë, nuk iu përmbajtën ligjit Tënd, as nuk
i përfillën urdhrat e dëshmitë e Tua, të cilat i shfaqe kundër tyre.
Duke qenë se ata nuk të shërbyen Ty në mbretërinë e tyre, apo në
gjithë gjërat e mira që Ti ua fale, apo në tokën e gjerë dhe të pasur që
Ti ua caktove atyre; ata nuk u larguan nga punët e tyre të
mbrapshta.“ (Nehemia 9: 2-4, 26-29, 31-35)
Ky fragment shpreh dëshirën që patën një numër çifutësh të cilët
iu rikthyen besimit tek Zoti, por në rrjedhën e historisë së çifutëve,
herë pas here fitonte forcë një tjetër segment, që filloi të dominonte mbi
çifutët dhe që më pas, në një farë mase e shndërroi edhe vetë fenë. Për
45

këtë arsye, në Teurat dhe në librat e tjerë të Dhiatës së Vjetër, ekzistojnë
elemente që e kanë prejardhjen nga doktrinat heretike pagane, si edhe
të lartpërmendurit që synonin kthimin në fenë e vërtetë. Për shembull,
(Zoti sigurisht e di më mirë, për gjithë këto shprehje): Në librin e parë
të Teuratit, thuhet se Zoti e krijoi tërë gjithësinë për 6 ditë nga asgjëja.
Kjo është e saktë dhe rrjedh nga shpallja origjinale. Por, pastaj thuhet
se në ditën e shtatë Zoti pushoi, pohim që është krejtësisht i shpikur.
Kjo është një ide e mbrapshtë që rrjedh nga paganizmi, e cila i atribuon
Zotit veti njerëzore.
Në një ajet Kuranor, Zoti thotë:
Ne krijuam qiejt e tokën dhe gjithçka ka ndërmjet tyre brenda
gjashtë ditësh dhe Ne nuk ndiem lodhje. (Kur’an 50: 38).
l Në pjesët e tjera të Teuratit, ekziston një stil të shkruari që nuk e
respekton madhërinë e Zotit, sidomos në ato vende ku Atij në mënyrë
të gabuar i atribuohen dobësi njerëzore. (Zoti, sigurisht, është larg
asaj). Këto antropomorfizma janë bërë me qëllim që t’i atriboheshin
Zotit dobësitë njerëzore, që paganët ua kishin mveshur zotave të tyre
imagjinarë.
lNjë blasfemi e tillë e ngjashme, është një deklaratë tjetër ku
thuhet se Jakobi, paraardhësi i izraelitëve, luftoi me Zotin dhe fitoi. Kjo
duket haptazi që është një histori e shpikur me qëllim që t’iu japë
izraelitëve një superioritet racial, në rivalitet me ndjenjat raciste të
përhapura mes paganëve (ose sipas fjalëve të Kur’anit “inatit fanatik”).
l Në Dhiatën e Vjetër ka një tendencë për ta paraqitur Zotin, si një
Zot kombëtar, se Ai është vetëm Zot i izraelitëve. Megjithatë, Zoti
është Zot i gjithësisë dhe i gjithë qenieve njerëzore. Termi “fe
kombëtare” në Dhjatën e Vjetër i korrespondon prirjes për paganizëm,
ku çdo fis adhuronte zotin e vet.
l Në disa libra të Dhiatës së Vjetër (p.sh. Xhoshua), janë dhënë
46

urdhra që të ushtrohet dhunë e tmerrshme kundër njerëzve që nuk
janë çifutë. Urdhërohet për vrasje masive, duke mos kursyer as femrat,
as fëmijët dhe as të moshuarit. Kjo egërsi e pamëshirshme bie
krejtësisht në kundërshtim me drejtësinë e Zotit dhe të kujton
barbarizmat e kulturave pagane, që adhuronin zotat mistikë të luftës.
Këto ide pagane, që u futën në Teurat, duhet të kenë një origjinë.
Mesa duket kanë qenë çifutët ata që kishin adoptuar, nderuar dhe
lartësuar një traditë që ishte e huaj për Teuratin duke e ndërruar më
vonë atë dhe duke shtuar në të ide, të cilat rridhnin nga tradita që ata
përqafuan. Origjina e kësaj tradite i ka rrënjët tek priftërinjtë e Egjiptit të
Lashtë (magjistarët e regjimit të faraonëve). Kjo, në të vërtetë, ishte
Kabala, e cila kishte arritur deri atje nga disa çifutë. Kabala mori një
pamje, që i mundësoi doktrinës së Egjiptit të Lashtë dhe doktrinave të
tjera pagane, të futeshin pa u diktuar në Judaizëm dhe të zhvilloheshin
brenda tij. Kabalistët, natyrisht, pohojnë se Kabala thjesht shpjegon me
më shumë detaje sekretet e fshehura të Teuratit, por në realitet, siç thotë
një historian çifut i Kabalës, Theodore Reinach: Kabala përmban “një
helm tinëzar që hyn në damarët e Judaizmit dhe e pllakos të tërin.” 26
Atëherë është e mundur, që në Kabala të gjenden gjurmë të qarta
të ideologjisë materialiste të Egjiptit të Lashtë.
DOKTRINA E RREME E KABALËS QË KUNDËRSH-
TON FAKTET E KRIJIMIT
Zoti në Kur’an tregon, se Teurati origjinal është një libër hyjnor që
u dërgua si dritë për njerëzimin:
Ne e zbritëm Tevratin, në të cilin është udhëzimi i drejtë dhe drita.
Sipas tij gjykuan pejgamberët që ishin të bindur, ndaj atyre që
ishin jehudi, gjykuan edhe dijetarët e devotshëm e paria fetare,
sepse ishin të obliguar ta ruanin librin e Allahut dhe ishin
mbrojtës të tij... (Kuran 5: 44)
47

Prandaj, Teurati, sikurse Kur’ani, përmban njohuri dhe urdhëresa
në lidhje me çështjet si: ekzistenca e Zotit, njëshmëria e Tij, cilësitë e Tij,
krijimi i universit, qëllimi i krijimit të njeriut dhe dispozitat morale të
Zotit për njerëzimin. (Por Teurati origjinal sot nuk është i ruajtur. Ajo
çfarë kemi sot është një version “i ndryshuar” i Teuratit, nga dora
njerëzore).
48
The Kabbalah's teaching about the origins of the universe and living things is a
story replete with myths totally contrary to the facts of Creation revealed in holy
books.

Ekziston një pikë e rëndësishme, ku që të dy, Teurati i vërtetë dhe
Kur’ani e kanë të përbashkët: Zoti njihet si Krijues. Zoti është absolut
dhe ka ekzistuar që nga fillimi i kohës. Çdo gjë tjetër, përvec Zotit është
krijim i Tij, e krijuar prej Tij nga asgjëja. Ai ka krijuar tërë gjithësinë,
trupat qiellorë, materien jo të gjallë, qeniet njerëzore dhe të gjitha
qeniet e gjalla. Zoti është Një. Ai është i vetëm!
Edhe pse kjo është e vërteta, në Kabala është gjetur një interpretim
shumë i ndryshëm, në atë “helm tinzar që hyn në damarët e Judaizmit
dhe e pllakos të tërin”. Doktrina e saj mbi Zotin i kundërvihet totalisht
“faktit të krijimit” që gjendet në Teuratin e vërtetë dhe në Kur’an. Në
një nga punimet mbi Kabalën, hulumtuesi amerikan, Lance S. Owens,
paraqet pikëpamjet e tij në lidhje me origjinat e mundshme të kësaj
doktrine (Zoti sigurisht e di më mirë për shprehjet në pjesën e
mëposhtme):
Nga përvoja kabalistike kanë lindur shumë perceptime mbi
hyjnoren, shumica e të cilave vijnë nga pikëpamjet ortodokse.
Doktrina kryesore e besimit çifut ka qenë shpallja se “Zoti ynë është
Një”. Por Kabala pohon se derisa Zoti ekziston në formën më të lartë
si njësi e pakrahasueshme - e quajtur nga Kabala “Ein Sof - I
paskajshmi”, kjo veçori e panjohur e kishte prejardhjen nga një numër
i madh formash hyjnore; një shumicë zotash. Kabalistët e quajtën
këtë Sefiroth, apo fytyrat e Zotit. Mënyra se si Zoti rrodhi nga një
njësi e paimagjinueshme në shumicë, ishte një mister, të cilit
kabalistët i kushtonin shumë meditime dhe spekullime. Siç duket
qartë, ky imazh shumëfytyrësh i Zotit i pranon akuzat e të qenit
politeist, akuza që ishin kundërshtuar me forcë nga kabalistët, edhe
pse jo plotësisht me sukses.
Në filozofinë teologjike kabaliste, problemi nuk qëndron vetëm në
hyjnitë e shumta, por sipas kësaj filozofie, në zanafillën e parë të saj,
nga njësia e panjohur, Zoti kishte marrë formë të dyfishtë: si
mashkull dhe si femër, baba dhe nënë hyjnore, Hokhmah dhe Binah, të
49

cilat ishin format e para të Zotit. Kabalistët përdorën metaforat e
drejtpërdrejta gjinore për të shpjeguar se si marrëdhënia krijuese e
Hakhmahut dhe Binahut prodhoi krijimin e mëtejshëm... 27
Një veçori interesante e kësaj teologjie mistike është se, sipas saj,
qeniet njerëzore nuk janë të krijuara, por janë në një farë mënyre
hyjnore. Owens e shpjegon kështu këtë legjendë:
Pasqyrimi kompleks i Hyjnisë... ishte gjithashtu e përshkruar nga
Kabala si diçka që ka një formë unike, antropomorfe. Sipas një
recensioni kabalist, Zoti ishte Adam Kadmon: prototipi i parë i
njeriut primitiv. Njeriu ndante së bashku me Zotin një shkëndijë
hyjnore të pakrijuar të brendshme dhe një formë organike
komplekse. Ky ekuacion i cuditshëm i Adamit si Zot, mbështetej në
shifra kabaliste: vlera numerike në hebraisht e emrave Adam dhe
Jehova (Tetragramatoni, Yod he vav he), së bashku, ishte 45. Prandaj
në interpretimin kabalist, Jehova barazohet me Adamin: Adami ishte
Zot. Me këtë konfirmim zhvillohet edhe mendimi se e gjithë njerëzia,
në kuptimin më të lartë, ishte si Zoti. 28
Kjo teologji e shthurur përbëhej nga një mitologji pagane dhe
formonte bazën e degjenerimit të Judazimit. Disa çifutë kabalistë i
thyen kufijtë e arsyes së zakonshme deri në atë masë, saqë u përpoqën
t’i paraqisnin njerëzit si hyjni. Veç kësaj, sipas kësaj teologjie, jo i gjithë
njerëzimi ishte hyjnor, por vetëm çifutët ishin të tillë; ndërsa popujt e
tjerë nuk konsideroheshin njerëz. Si rrjedhojë, besimi tek një Zot i
Vetëm e i Plotfuqishëm dhe shërbimi ndaj Tij, u zëvendësuan nga
praktikat dhë besimet pagane. Këto besime të rreme çuan më vonë në
ndryshimin e Teuratit dhe përfshirjes brenda tij të ideve të ndryshme,
që ishin në kundërshtim me vlerat e vërteta morale fetare.
Çështja tjetër interesante, rreth doktrinave të ndryshuara në
Kabala, është ngjashmëria e saj me idetë pagane të Egjiptit të Lashtë.
Siç është diskutuar edhe më lart, egjiptianët e lashtë gabimisht besonin
se materia ka ekzistuar gjithmonë: me fjalë të tjera, ata e mohonin
50

idenë se materia ishte krijuar nga asgjëja. Disa kapituj të Kabalas
pohojnë të njëjtën gjë në lidhje me qeniet njerëzore. Ajo në mënyrë të
gabuar pohon se qeniet njerëzore nuk janë të krijuara dhe se ato janë
përgjegjëse për ekzistencën e tyre.
Për ta thënë në terma modernë: egjiptianët e lashtë ishin
materialistë dhe doktrina e disa kapitujve të Kabalas, mund të quhet
HUMANIZËM LAIK (jofetar).
Është interesant të theksohet se këto dy koncepte të gabuara -
materializmi dhe humanizmi laik - përshkruajnë ideologjinë që ka
dominuar pjesën më të madhe të botës në dy shekujt e fundit.
Është provokative të pyesësh nëse ekzistojnë forca që i kanë
transmetuar doktrinat e Egjiptit të Lashtë dhe Kabalën, përgjatë
historisë së vjetër deri në ditët e sotme.
NGA TEMPLARËT TEK MASONËT
Kur përmendëm templarët, më lart, theksuam se ky rend i
veçantë i luftëtarëve të kryqëzatave u ndikua nga një “e fshehtë” e
zbuluar në Jeruzalem, si rezultat i së cilës ata braktisën krishtërimin dhe
filluan të praktikojnë ritualet magjike. Thamë se shumë hulumtues ishin të
mendimit se ky sekret ishte i lidhur me Kabalën. Për shembull
shkrimtari francez, Eliphas Lévi, në librin e tij “Historia e magjisë”
paraqet dëshmi të hollësishme, se templarët filluan të përdornin
doktrinat misterioze të Kabalës pasi ata u trajnuan fshehurazi për këtë
doktrinë. 29
Kështu, një doktrinë që i kishte rrënjët në Egjiptin e Lashtë
u transmetua, tek templarët, përmes Kabalës.
Në librin “Foucault’s Pendulum”, novelisti i famshëm italian,
Umberto Eco, në rrjedhën e komplotit rrëfen disa fakte. Gjatë gjithë
novelës, ai përmes fjalëve të personazheve të tij, tregon se si templarët
u ndikuan nga Kabala dhe se kabalistët, posedonin një sekret, gjurmët
e të cilit të dërgonin tek faraonët e Egjiptit të Lashtë. Sipas Eco-s, disa
51

prej çifutëve më të spikatur i mësuan këta sekrete të marra nga
egjiptianët e lashtë dhe më vonë, i futën ata në pesë librat e parë të
Dhiatës së Vjetër (Pentateuch). Por ky sekret, që ishte transmetuar
fshehurazi, mund të kuptohej vetëm nga kabalistët. (Zohari, i shkruar
më vonë në Spanjë dhe që përbënte librin themelor të Kabalës, bie
dakord me të fshehtat e këtyre 5 librave). Pasi u deklararua se
kabalistët e lexuan këtë sekret të egjiptianëve të lashtë edhe në matjet
gjeometrike të Tempullit të Solomonit, Eco shkruan se ky sekret u
është mësuar templarëve nga rabinët kabalistë të Jerusalemit:
E fshehta - çfarë thoshte Tempullli në tërësinë e tij – dyshohet se
dihej vetëm nga një grup rabinësh që mbetën në Palestinë... dhe
templarët e mësuan atë prej tyre.30
Kur templarët e përvetësuan këtë doktrinë egjipto-kabaliste,
natyrisht, ata hynë në konflikt me institucionin e krishterë që
dominonte Europën. Këtë konflikt ata e ndanin me një forcë tjetër të
rëndësishme - çifutët. Pasi templarët u arrestuan, me urdhrin e
përbashkët të mbretit të Francës dhe të Papës më 1307, rendi kaloi në
ilegalitet, por ndikimi i tij vazhdoi në mënyrë më të vendosur dhe më
radikal.
Siç thamë më lart, një numër i konsiderueshëm templarësh arritën
t’i shmangeshin arrestit dhe ata i bënë apel mbretit të Skocisë që të
strehoheshin atje, pasi në atë kohë Skocia ishte e vetmja mbretëri që
nuk e kishte pranuar autoritetin e Papës. Në Skoci, ata u infiltruan në
shoqatën e muratorëve dhe me kalimin e kohës, e morën nën pushtetin
e tyre.
Shoqatat adoptuan traditën e templarëve dhe në këtë mënyrë, në
Skoci u mboll fara e Masonizmit. Ende në ditët e sotme, vija kryesore e
Masonerisë është “Riti i lashtë dhe i pranuar skocez”.
Siç e kemi shqyrtuar me hollësi në librin “Rendi i ri masonik”,
gjurmët e templarëve mund të vërehen që nga fillimi i shekullit XIV
52

dhe disa çifutë në etapa të ndryshme të historisë evropiane iu
bashkëngjitën atyre. Pa hyrë thellë në detaje, po vëmë në dukje disa
fakte nëpërmjet të cilave shqyrtojmë këtë çështje:
• Në Provencë, në Francë, gjendej një strehim i rëndësishëm i
templarëve. Gjatë arrestimeve, shumë prej tyre u fshehën aty. Një
veçori tjetër e rëndësishme e kësaj zone është se ajo është një ndër
qendrat më të njohura të kabalizmit në Europë. Provenca është vendi
ku tradita gojore e Kabalës u shkruajt si libër.
• Kryengritja fshatare në Angli, më 1381, sipas disa historianëve,
ishte e nxitur nga një organizatë sekrete. Ekspertët që studiojnë
historinë e Masonerisë kanë rënë dakord se kjo organizatë sekrete
ishin Templarët. Ajo ishte më shumë se një kryengritje e zakonshme
fshatare, ishte një sulm i planifikuar mbi Kishën Katolike. 31
• Gjysmë shekulli pas kësaj kryengritjeje, një klerik nga Bohemia,
53
A model of Solomon's Temple. The Templars and Masons, because of their super-
stitious beliefs concerning the Prophet Solomon (pbuh), believe that there is a "se-
cret" in this temple passed down from ancient pagan civilizations. It is for this
reason that Masonic literature places so much emphasis on the temple of Solomon.

i quajtur John Huss, filloi një kryengritje kundër Kishës Katolike.
Prapa skenës së kësaj kryengritjeje ishin përsëri templarët. Për më
tepër, Huss ishte shumë i interesuar për Kabalën. Avigdor Ben Isaac
Kara ishte një ndër emrat më të rëndësishëm që kishte ndikuar në
zhvillimin e doktrinave të tij. Kara ishte një rabin i komunitetit çifut në
Pragë dhe një kabalist.32
Shembuj të tillë janë shenja të qarta se aleanca mes templarëve
dhe kabalistëve kishte për synim që të ndryshonte rendin shoqëror të
Europës. Ky ndryshim përfshinte një modifikim të kulturës themelore
të krishterë të Europës dhe zëvendësimin e saj me një kulturë të bazuar
në doktrinat pagane, siç ishte Kabala. Pas këtij transformimi kulturor,
do të pasonin edhe ndryshimet në politikë. P.sh. revolucionet në
Francë dhe Itali...
Në kapitujt e ardhshëm do të hedhim një sy mbi disa nga pikat më
të rëndësishme që kanë bërë kthesë në historinë evropiane. Në çdo
periudhë, fakti që do të na kundërvihet është se ekzistonte një forcë që
dëshironte t’ia tjetërsonte Europës trashëgiminë e saj të krishterë dhe
ta zëvendësonte atë me një ideologji laike; dhe me këtë program në
mendje, të largonte njerëzit nga morali fetar. Kjo forcë tentonte që ta
bënte Europën të pranonte një doktrinë që u transmetua nga Egjipti i
Lashtë deri te Kabala. Siç kemi theksuar edhe më parë, bazë e kësaj
doktrine ishin dy koncepte të rëndësishme: humanizmi dhe
materializmi.
Së pari, të shqyrtojmë çështjen e humanizmit.
54

-III-
RISHQYRTIMI I
HUMANIZMIT
umanizmi” konsiderohet si një ide pozitive nga
shumica e njerëzve. Ai të sjell ndërmend
shprehje si: dashuria e njerëzimit, paqja dhe
vëllazëria. Por, kuptimi filozofik i humanizmit
është shumë më domethënës: humanizmi është
mënyrë të menduari që e parashtron konceptin e humanitetit, si
fokusin dhe qëllimin e tij të vetëm. Me fjalë të tjera, ai i thërret qeniet
njerëzore që t’i largohen Zotit, Krijuesit të tyre dhe të shqetësohen për
ekzistencën dhe identitetin e tyre. Një fjalor i zakonshëm e përkufizon
humanizmin si: “Sistemi i mendimit që bazohet në vlerat,
karakteristikat dhe sjelljen, që besohet të jenë më të mirat për qëniet
njerëzore, sesa çdo autoritet mbinatyror”.
Sidoqoftë, përkufizimi më i qartë i humanizmit, është paraqitur
nga ata që e mbështetën atë. Një nga përfaqësuesit më të spikatur të
humanizmit modern është Corliss Lamont. Në librin e tij “Filozofia e
humanizmit”, ai shkruan:
55
""HH

Humanizmi beson se natyra ... përbën
shumën totale të realitetit, se binomi
materie-energji dhe jo mendja, është lënda
bazë e universit dhe se qeniet e
mbinatyrshme thjesht nuk ekzistojnë. Kjo
mosekzistencë e të mbinatyrshmes, në
nivel njerëzor, do të thotë se njerëzit nuk
posedojnë shpirtra të mbinatyrshëm e të
pavdekshëm dhe në nivelin e gjithësisë si
tërësi, se kozmosi ynë nuk posedon një
Zot të mbinatyrshëm dhe të
përjetshëm.34
Siç shihet, humanizmi është
pothuajse i njëjtë me ateizmin. Këto
pretendime ateiste përbëhen nga gabime
dhe mashtrime të cilat, gjithashtu, janë
kundërshtuar edhe nga shkenca.
Në shekullin e fundit, nga humanistët, u botuan dy manifeste të
rëndësishme. I pari u publikua më 1933 dhe u nënshkrua nga disa
personalitete të rëndësishme të asaj kohe. Dyzet vjet më vonë, më 1973,
një manifest i dytë humanist u botua, si konfirmim i të parit, por që
përmbante disa shtesa në lidhje me zhvillimet që kishin ndodhur ndërkohë.
Shumë mendimtarë, shkencëtarë, shkrimtarë dhe anëtarë të mediave
nënshkruan manifestin e dytë, i cili u përkrah nga Shoqata Amerikane e
Humanistëve.
Kur shqyrtojmë këto manifeste, ne gjejmë të njëjtin themel bazë në
secilin prej tyre: dogma ateiste dhe ide të gabuara si ato, që gjithësia dhe
qeniet njerëzore nuk janë të krijuara por ekzistojnë në mënyrë të pavarur, që
qeniet njerëzore nuk janë përgjegjës ndaj asnjë autoriteti tjetër përveç vetes
së tyre, dhe se besimi në Zot e kishte vonuar zhvillimin e individëve dhe
56
Today, humanism has become
another name for atheism. One
example of this is the enthusi-
asm for Darwin typical in the
American magazine, The Human-
ist.

shoqërive. Për shembull, gjashtë pikat e para të manifestit të parë humanist
janë si më poshtë:
E para: Humanistët fetarë e konsiderojnë gjithësinë si vetë-
ekzistuese e jo të krijuar.
E dyta: Humanizmi beson se njeriu është pjesë e natyrës dhe se ai
është shfaqur si rezultat i një procesi të vazhdueshëm.
E treta: Duke patur një pikëpamje organike mbi jetën, humanistët
konstatojnë se dualizmi tradicional i mendjes dhe trupit duhet të hidhet
poshtë.
E katërta: Humanizmi pranon se kultura dhe civilizimi fetar i
njeriut, siç është përshkruar qartë në antropologji dhe histori, janë
produkt i një zhvillimi gradual që vjen si rrjedhojë e bashkëveprimit të tij
me ambientin natyror ku jeton dhe me trashëgiminë e tij shoqërore.
Individi i lindur në një kulturë të caktuar është i modeluar kryesisht
nga ajo kulturë.
E pesta: Humanizmi pohon se natyra e universit e përshkruar nga
shkenca bashkëkohore e bën të papranueshme çdo garanci
mbinatyrore apo kozmike të vlerave njerëzore...
E gjashta: Ne jemi të bindur se ka kaluar koha e teizmit, deizmit,
modernizmit dhe varieteteve të ndryshme të “mendimit të ri”. 35
Në pikat e mësipërme, vërejmë shprehjen e një filozofie të
përbashkët të rreme, që manifeston vetveten nën emra të tillë si materializëm,
darvinizëm, ateizëm dhe agnosticizëm. Në pikën e parë, është
parashtruar dogma materialiste e ekzistencës së përjetshme të
gjithësisë. Pika e dytë, sikurse teoria e evolucionit, konstaton se
njerëzit nuk janë të krijuar. Pika e tretë mohon ekzistencën e shpirtit të
njeriut duke pohuar se qeniet njerëzore janë të përbëra nga materia.
Pika e katërt propozon një “evolucion kulturor” dhe mohon
ekzistencën e një natyre njerëzore, të paracaktuar në mënyrë hyjnor. Pika e
pestë e hedh poshtë sovranitetin e Zotit mbi gjithësinë dhe njerëzimin
57

dhe e gjashta thotë se është koha që të refuzohet “teizmi”, që është
besimi në Zot.
Do të vërehet se këto pohime janë mashtrime stereotipike, tipike e
atyre qarqeve që janë armiqësorë kundrejt moralit të vërtetë fetar. Arsyeja
për këtë është se humanizmi është themeli kryesor i mendimit
antifetar. Kjo është për shkak se humanizmi është një shprehje e “vlerësimit
të njeriut, se ai do të lejohet që të kalojë pa u kontrolluar” e cila ka
qenë një nga bazat kryesore, gjatë gjithë historisë, për mohimin e Zotit. Në
një ajet të Kur’anit, Zoti thotë:
A mos mendon njeriu se do të lihet pa kurrfarë përgjegjësie. A nuk
ka qenë ai një pikë sperme që derdhet. E pastaj u bë gjak i trashë, e
Ai e krijoi dhe e përsosi? Dhe prej tij Ai i bëri dy lloje: mashkullin
dhe femrën. A nuk është Ai (Zot) i fuqishëm që i ngjall të vdekurit?
(Kur’an 75: 36-40)
Zoti thotë se njerëzit nuk do të “lejohen të shkojnë pa dhënë
llogari” dhe i përkujton ata menjëherë se janë krijesa të Tij. Kjo pasi, kur
një person e kupton, që është krijesë e Zotit, ai e kupton se nuk është i
"pakontrolluar", por është përgjegjës para Tij.
Për këtë arsye, ideja e gabuar se qeniet njerëzore nuk janë krijuar është
bërë doktrina themelore e filozofisë humaniste. Dy pikat e para të
manifestit të parë humanist japin një pasqyrim të kësaj doktrine. Për më
tepër, humanistët janë të mendimit se shkenca i mbështet pretendimet e tyre.
Sidoqoftë, ata e kanë gabim. Që nga koha kur u botua Manifesti i
Parë, dy kushtet paraprake që humanistët i paraqitën të supozuara si
fakte shkencore kanë dështuar:
Ideja e gabuar që universi është i përjetshëm u shfuqizua nga një seri
zbulimesh astronomike që u bënë pas shkrimit të Manifestit të Parë
Humanist.
Zbulime të tilla si fakti, që universi po zgjerohet, e rrezatimit të
errësirave kozmike dhe llogaritja e raportit të hidrogjenit në helium, treguan
58

59
se gjithësia kishte një fillim, dhe se ajo erdhi në jetë nga asgjëja para 15-17
miliardë vjetësh nga një shpërthim gjigand i quajtur "Big Beng. Edhe pse ata
që e përkrahnin filozofinë humaniste dhe materialiste nuk ishin të
gatshëm ta pranonin teorinë e Big Bengut, përfundimisht s’mbeti veçse të
bindeshin për këtë. Si rezultat i të dhënave shkencore që dolën në dritë,
komuniteti shkencor e pranoi përfundimisht teorinë e Big Bengut, d.m.th, se
gjithësia kishte një fillim dhe si rrjedhim humanistëve nuk u mbeteshin më
argumente për këtë. Kjo vihet re edhe në fjalët e filozofit britanik Antony
Flew:
... Ateistët Stratonicianë duhet ta ndjejnë veten në siklet nga
konsensusi bashkëkohor kozmologjik. Për këtë, duket se kozmologët janë
duke siguruar një provë shkencore për atë që Shën Thomasi pretendonte se
nuk mund të provohej filozofikisht, pra se gjithësia kishte një fillim...36
2. Teoria e evolucionit, e ashtuquajtura arsyetim shkencor pas
Manifestit të Parë Humanist, filloi ta humbasë terren disa dekada
pasi u shkruajt. Është i njohur në ditët e sotme fakti, se skenari i
propozuar mbi origjinën e jetës nga evolucionistët ateistë (pa dyshim
edhe humanistë), siç ishte A. I. Oparin dhe J. B. S. Haldane në vitin
1930, nuk ka vlerë shkencore; pasi qeniet e gjalla nuk mund të lindin
spontanisht nga materia jo e gjallë, siç ishte propozuar nga ky skenar.
Të dhënat mbi fosilet tregojnë se qeniet e gjalla nuk u zhvilluan përmes
një procesi ndryshimesh të vogla kumulative, por u shfaqën menjëherë
me karakteristikat e tyre dalluese dhe ky fakt ishte përkrahur nga vetë
paleontologët evolucionistë që në vitet ‘70. Biologjia moderne ka
treguar se qeniet e gjalla nuk janë rezultat i rastit dhe ligjeve natyrore,
por se në çdo organizëm ekzistojnë sisteme komplekse që janë dëshmi të
krijimit. (Për më shumë detaje shihni librin e Harun Yahya-së
“Përgënjeshtrimi i Darvinizmit: Si rrënohet teoria e evolucionit nën dritën e
shkencës moderne”).
Për më tepër, pretendimi i gabuar se besimi fetar ishte faktori që

pengoi njerëzimin nga përparimi dhe
që e udhëhoqi në konflikt, është
përgënjeshtruar nga përvoja historike.
Humanistët pretendonin se distancimi
nga besimi fetar do t’i bënte njerëzit të
lumtur dhe të lirë, e megjithatë është
dëshmuar të jetë e kundërta. Gjashtë
vjet pas botimit të Manifestit të Parë
Humanist, filloi Lufta e Dytë Botërore
dhe katastrofa të paimagjinuara u bënë në
botë nga ideologjia laike fashiste.
Ideologjia humaniste e komunizmit u
shfry me një egërsi të pashembullt, së
pari në Bashkimin Sovjetik, e pastaj në
Kinë, Kamboxhia, Vietnam, Korenë e
Veriut, Kubë dhe në vende të ndryshme afrikane dhe latino-
amerikane. Një total prej 120 milion njerëzish u vranë nga regjimet dhe
organizatat komuniste. Gjithashtu është e dukshme se edhe tipi
perëndimor i humanizmit (sistemet kapitaliste) nuk kanë rezultuar të
suksesshme për vendosjen e paqes dhe lumturisë në shoqëritë e veta
apo në vendet e tjera të botës.
Dështimi i argumentit humanist ndaj fesë është manifestuar
gjithashtu edhe në fushën e psikologjisë. Miti frojdian, një gur themeli i
dogmës ateiste që në fillimin e shekullit të njëzetë, u zhvlerësua nga të
dhënat empirike. Patrick Glynn, nga Universiteti George Washington,
e shpjegon këtë fakt në librin e tij të titulluar “Zoti: Evidenca, pajtimi i
besimit dhe arsyes në botën post-laike”.
Çereku i fundit i shekullit XX nuk është treguar i butë ndaj
vizioneve psikoanalitike. Shumë domethënës ka qenë ekspozimi i
pikëpamjeve të Frojdit ndaj fesë (për të mos përmendur një sërë
60

çështjesh të tjera), si krejtësisht të pasakta. Në mënyrë mjaft ironike,
kërkimet shkencore të 25 viteveve të fundit kanë treguar se, larg nga të
qenit një neurozë apo burim neurozash, siç pohonte Freudi dhe
pasuesit e tij, besimi fetar është një nga lidhjet më të qëndrueshme që
përfshin shëndetin mendor dhe lumturinë. Studim pas studimi është
treguar se ekziston një marrëdhënie e fuqishme mes besimit fetar dhe
praktikës në njërën anë dhe sjelljeve të shëndosha në lidhje me probleme
të tilla si vetëvrasja, alkooli dhe përdorimi i drogës, divorci, depresioni, e
madje, ndoshta çuditërisht, niveli i kënaqësisë seksuale në martesë, në
anën tjetër. 37
Me pak fjalë, arsyetimi i supozuar shkencor i fshehur pas humanizmit
është provuar si i pavlerë dhe premtimet e tij si të kota. Megjithatë,
humanistët nuk e kanë braktisur filozofinë e tyre, por në fakt përkundrazi,
janë përpjekur ta përhapin atë në të gjithë botën përmes metodave të
propagandës në masë. Veçanërisht, në periudhën e pas luftës janë bërë
propaganda humaniste intensive në fushat e shkencës, filozofisë,
muzikës, letërsisë, artit dhe filmit. Mesazhet tërheqëse, por të zbrazëta,
të krijuara nga ideologët humanistë u janë imponuar me këmbëngulje
masave. Kënga “Imagine” (imagjino) e John Lennon, solist i njërit
grupeve më të popullarizuara të të gjitha kohërave “The Beatles”, është
një shembull i kësaj:
Imagjino që parajsa nuk ekziston
Është lehtë nëse përpiqesh pak
As ferri nën tokë
E lart vetëm qielli qëndron
Imagjino të gjithë njerëzit
Të jetojnë vetëm për të sotmen...
Imagjino se as shtetet nuk ekzistojnë
As kjo nuk është shumë e vështirë
61

As ndonjë gjë për të cilën të vdesësh apo të vrasësh
Gjithashtu as fe...
Mund të thuash se jam vetëm një ëndërrimtar
Por nuk jam i vetmi
Shpresoj se një ditë do të na bashkëngjitesh
Dhe bota do të jetë e tëra njësoj.
Kjo këngë është një tregues i mirë i sentimentalizmit me të cilin
humanizmi, në mungesë të çdo lloj baze shkencore apo racionale, i
është imponuar masës. Humanizmi nuk prodhon, dhe nuk mund të
62
John Lennon, by his lyrics, "Imagine [there is] is no religion," was one of the most
prominent propagandists of humanist philosophy in the twentieth century.

prodhojë kundërshtime të arsyeshme ndaj fesë apo të vërtetës që ajo
mëson, por tenton të përdorë metoda të tilla, të cilat i konsideron si
efikase.
Kur premtimet e vitit 1933 të Manifestit të Parë Humanist u
deklaruan të kota, pas 40 vitesh, humanistët prezantuan draftin e dytë.
Në fillim të tekstit tentohej të shpjegohej, se përse premtimet e para
nuk sollën rezultat. Përveç faktit se ky shpjegim ishte tejet i dobët, ai
demonstronte lidhjen e qëndrueshme të humanistëve ndaj filozofisë së
tyre ateiste. Karakteristika më e dallueshme e Manifestit ishte ruajtja e
vijës antifetare të Manifestit të vitit 1933: (sigurisht Zoti është përtej të
gjitha shprehjeve të thëna më poshtë)
Sikurse në vitin 1933, humanistët ende besojnë se teizmi tradicional,
veçanërisht besimi në Zotin lutje-dëgjues, që ka marrë përsipër të jetojë dhe të
kujdeset për njerëzit, të dëgjojë dhe të kuptojë lutjet e tyre dhe të jetë në
gjendje të bëjë diçka për ta, është një besimi i pavërtetuar dhe i dalë nga
moda... Ne besojmë... se fetë tradicionale dogmatike apo autoritare që e
vendosin shpalljen, Zotin, ritualin apo besimin mbi nevojat dhe
përvojat e njeriut, i shkaktojnë dëmtime qenieve njerëzore... Si ateistë,
ne fillojmë me njerëzit e jo me Zotin, me natyrën e jo adhurimin.38
Këto deklarata përbëjnë absurditetin humanist dhe paraqesin një
shpjegim tepër sipërfaqësor. Në mënyrë që të kuptohet feja, njeriut së
pari i nevojitet inteligjenca dhe gjykimi për të qenë i aftë të kuptojë ide
të thella. Si kusht paraprak duhet të jetë sinqeriteti dhe distancimi nga
paragjykimet. Apo më mirë të themi, humanizmi nuk është më shumë
se sa përpjekja e disa individëve ateistë dhe antifetarë të pasionuar, të
cilët në sytë e tyre, që nga fillimi kanë dashur ta paraqesin këtë
paragjykim si të arsyeshëm. Këto përpjekje nuk janë dënuar kurrë, për
frytet që kanë dhënë.
Megjithatë, pretendimet irracionale dhe jologjike në lidhje me besimin
në Zot dhe fetë monoteiste, nuk janë asgjë e re, veçse një rikonfirmim i
63

pretendimeve të gabuara, që janë bërë për mijëra vjet nga ata që mohuan
Zotin. Në Kur’an, Zoti shpjegon këtë argument të vjetër të parashtruar
nga jobesimtarët:
Zoti juaj (që meriton adhurim) është një Zot. E ata që nuk e besojnë
botën tjetër, zemrat e tyre janë mohuese (të njësisë së Zotit) dhe ata
janë kryelartë. Është e vërtetë se All-llahu e di atë që e fshehin dhe
atë që e shfaqin haptazi dhe se Ai nuk i do arrogantët. Kur atyre
(mohuesve) u thuhet: “Ç'është ajo që shpalli Zoti juaj?", ata thonë:
64

"Mite të popujve të hershëm!" (Kur’an 16: 22-24)
Siç tregohet në këto ajete, arsyeja e vërtetë e mohimit të fesë nga
jobesimtarët është arroganca e fshehur në zemrat e tyre. Filozofia e
quajtur humanizëm është thjesht mënyra e jashtme me të cilën ata
mohojnë Zotin. Me fjalë të tjera, humanizmi nuk është një mënyrë e re
65
Hümanist felsefenin vaatlerinin aksine, ateizm ve dinsizlik 20. yüzyılda dünyaya sadece
savaş, çatışma, acı ve zulüm getirmiştir.

e të menduarit, siç pretendojnë përkrahësit e tij, por është një
pikëpamje e lashtë dhe e vjetëruar, e zakonshme për ata që e mohuan
Zotin për shkak të arrogancës.
Nëse shqyrtojmë përparimin e humanizmit, përgjatë historisë
evropiane, do të gjejmë shumë fakte të forta për këtë pohim.
RRËNJËT E HUMANIZMIT NË KABALA
Ne kemi parë se disa terma të Kabalas përmbajnë një doktrinë të
rreme, e cila daton që nga koha e Egjiptit të Lashtë dhe që më vonë u
përfshi në fenë e vërtetë që Zoti u kishte shpallur izraelitëve.
Gjithashtu, kemi parë se në themelin e saj qëndron një mënyrë e
gabuar e të kuptuarit: që i sheh qeniet njerëzore si jo të krijuara,
pavarwsisht se konsiderohen si krijesa hyjnore që kanë ekzistuar
përjetësisht.
Humanizmi në Europë hyri nga ky
burim. Besimi i krishterë ishte i bazuar
në ekzistencën e Zotit dhe besimin se
njerëzit ishin shërbëtorë të varur prej Tij
dhe të krijuar nga Ai. Por me përhapjen
e traditës templare në Europë, Kabala
filloi të tërheqë një numër filozofësh.
Kështu, në shekullin XV, u përhap një
rrymë e humanizmit, që la një shenjë të
pashlyer në botën ideore europiane.
Kjo lidhje mes humanizmit dhe
Kabalës është theksuar në disa burime.
Një nga këto burime është libri i autorit
të famshëm Malachi Martin, “Çelësat e
këtij gjaku” (The Keys of This Blood).
Martin është profesor i historisë në
66
As Vatican University historian
Malachi Martin has shown, there
is a close relationship between
the rise of humanism in Europe
and the Kabbalah….

Institutin e Biblës Papnore të Vatikanit. Ai thotë se ndikimi i Kabalas
mund të vërehet shumë qartë në mesin e humanistëve.
Në këtë klimë të pazakontë të paqartësisë dhe sfidës, që erdhi për t`i
vënë vulën Italisë së Rilindjes së hershme, lindi rrjeti i shoqatave
humaniste, që aspironin t’i shmangeshin kontrollit të përgjithshëm të
rendit të themeluar. Me aspirata të tilla, këto shoqata duhej të
ekzistonin duke ruajtur fshehtësinë, të paktën në fillimet e tyre. Por
pavarësisht fshehtësisë së tyre, këto grupe humanistësh dalloheshin
nga dy karakteristika të tjera kryesore.
E para, siç pohohej nga autoritetet klerike civile ishte, se ata u
revoltuan kundër interpretimit tradicional të Biblës dhe mendimeve
filozofike e teologjike të përforcuara nga Kisha për jetën civile dhe
politike...
Nuk është për t’u befasuar se pas kësaj armiqësie, këto shoqata kishin
konceptimin e tyre të mesazhit origjinal të Biblës dhe të shpalljes së
Zotit. Ata kapeshin pas asaj që ata e konsideronin se ishte një trup
ultra-sekret i njohurisë, një “gnosis”, të cilin e bazonin pjesërisht në
linjat e kulteve dhe mistereve me prejardhje nga Afrika Veriore –
veçanërisht, Egjipti - dhe një pjesë nga Kabala e çifutëve...
Humanistët italianë e ndryshuan idenë e Kabalas, përtej asaj që
njihej. Ata rindërtuan konceptin e “gnosis” dhe e transferuan
krejtësisht në nivelin e kësaj fjale. “Gnosi” i veçantë që ata synonin,
ishte një njohuri e fshehtë se si të zotëronin forcat e errëta të natyrës
për një qëllim socio-politik.39
Me pak fjalë, shoqatat humaniste të formuara në atë kohë
dëshironin që ta zëvendësonin kulturën katolike europiane me një
kulturë të re që i kishte rrënjët tek Kabala. Për t`ia arritur këtij qëllimi,
ata synonin të krijonin një ndryshim socio-politik. Është interesante se
përveç Kabalas, në origjinën e kësaj kulture të re ishin doktrinat e
Egjiptit të Lashtë. Profesor Martin shkruan:
Nismëtarë të këtyre shoqatave të hershme humaniste ishin fanatikët
67

e Forcës së Madhe - Arkitektit të Madh të Gjithësisë - që e paraqitnin
nën formën e Tetragramatonit të Shenjtë YHWH... Humanistët
huazuan simbolet të tjera - Piramidën dhe Syrin Gjithëpamës -
kryesisht me origjinë egjiptiane. 40
Është mjaft interesant fakti që humanistët filluan të përdornin
konceptin “Arkitekti i Madh i Gjithësisë”, shprehje që përdoret ende
sot tek masonët. Kjo tregon se duhet të ketë një lidhje të ngushtë mes
humanistëve dhe masonëve. Profesori Martin shkruan:
Ndërkohë, në vendet e tjera veriore, bashkë me humanistët, zuri
vend një bashkim shumë më i rëndësishëm. Një shoqatë që askush
nuk e kishte pritur.
Ndërkohë që shoqatat kabaliste-humaniste në vitet 1300 sapo kishin
filluar të gjenin orientimin e tyre, ato kishin kohë që ekzistonin si
shoqëri mesjetare punëtorësh, veçanërisht në Angli, Skoci dhe
Francë...
Askush në vitet 1300 nuk mund ta kishte parashikuar një shkrirje të
tillë intelektesh mes shoqërive masone dhe humanistëve italianë...
Masoneria e re u vendos larg çdo besnikërie ndaj klerit të krishterë
romak. Përsëri, ashtu si për humanistët okultë italianë, fshehtësia e
garantuar nga tradita e lozhës, ishte thelbësore në këto rrethana. E
megjithatë, dy grupet kishin më shumë të përbashkëta sesa
fshehtësinë. Nga shkrimet dhe të dhënat e Masonerisë teorike është e
qartë, se parimi qëndror fetar u bë besimi tek Arkitekti i Madh i
Gjithësisë, një figurë tashmë familjare, si pasojë e ndikimit të
humanistëve italianë... Arkitekti i Madh, një produkt i mendjes së
“ndritur”, ishte në brendësi të kozmosit material dhe në thelb një
pjesë e tij.
Nuk kishte bazë konceptuale, me të cilin një besim i tillë të mund të
pajtohej me krishtërimin. Për t’u përjashtuar ishin të gjitha idetë si:
mëkati, ferri për dënim dhe parajsa për shpërblim, sakrifica e
përjetshme e masës, shenjtorët dhe engjëjt, prifti dhe papa. 41
68

Shkurt, në Evropë, në shekullin XIV, lindi një organizatë
humaniste dhe masonike që i kishte rrënjët tek Kabala. Kjo organizatë
nuk e konsideronte Zotin si Krijues dhe Sundues të gjithësisë dhe si të
vetmin Zot të njerëzimit siç bënin çifutët, të krishterët dhe muslimanët,
por në vend të kësaj, përdorej një koncept të ndryshëm si “Arkitekti i
Madh i Gjithësisë”, që ata e perceptonin si “pjesë të gjithësisë
materiale”.
Me fjalë të tjera, kjo organizatë sekrete, që u shfaq në Europë në
shekullin XIV, e mohoi Zotin, por nën konceptin e “Arkitektit të Madh
të Gjithësisë” e pranoi universin material si hyjni. (S'ka dyshim se Zoti
është përtej kësaj)
Për një përkufizim më të qartë të këtij besimi të gabuar, mund të
rikthehemi në shekullin XX dhe të shikojmë në literaturën masonike.
Për shembull, një nga masonët më të vjetër turq, Selami Isindag, ka
botuar një librër të titulluar ” Masonluktan Esinmeleler” (Inspirime nga
masonët). Qëllimi i këtij libri është që të trajnojë masonët e rinj. Në
lidhje me besimin e masonëve tek “Arkitekti i Madh i Gjithësisë”, ai
thotë:
Masoneria nuk është e pa fe. Por koncepti i Zotit që ata kanë
adoptuar është i ndryshëm nga ai fetar. Zoti i Masonerisë është një
princip madhështor. Është në majë të evolucionit. Duke kritikuar
qenien tonë të brendshme, duke njohur vetveten dhe duke ecur me
maturi në rrugën e shkencës, inteligjencës dhe virtytit, mund të
zvogëlohet këndvështrimi mes tij dhe nesh. Pastaj, ky Zot nuk
zotëron karakteristikat e mira dhe të këqija të qenieve njerëzore. Nuk
është i personifikuar. Ai nuk është menduar si udhërrëfyes i natyrës
apo njerëzimit. Ai është arkitekti i punës madhështore të gjithësisë,
unitetit dhe harmonisë së saj. Ai është tërësia e gjithë krijesave, një
fuqi absolute që përfshin çdo gjë, një energji. Pavarësisht nga e
gjithë kjo, nuk mund të pranohet se ai është fillimi... ky është një
mister i madh. 42
70

Në të njëjtin libër, është e qartë se kur masonët flasin për
“Arkitektin e Madh” ata kanë në mendje natyrën, pra ata adhurojnë
natyrën:
Përveç natyrës nuk mund të ketë ndonjë fuqi që është përgjegjëse
për mendimet apo veprimet tona... Principet dhe doktrinat e
Masonerisë janë fakte shkencore të bazuara në shkencë dhe
inteligjencë. Zoti është evolucioni. Element i Tij është fuqia e
natyrës. Kështu pra, realiteti absolut është vetë evolucioni dhe
energjia që e rrethon. 43
Revista “Mimar Sinan”, organizatë botuese ekskluzivisht për
frankmasonët turq, gjithashtu, për të njëjtën filozofi masone shprehet
kështu:
“Arkitekti i Madh i Gjithësisë” është një prirje drejt përjetësisë.
Është një derë për në përjetësi. Për ne, ai është shtegu. Ai përfshin
kërkimin e vazhdueshëm për përsosmëri absolute në përjetësi. Ai
krijon një largësi mes çastit të tanishëm dhe të të menduarit mason,
apo vetëdijes. 44
Ky është besimi që nënkuptojnë masonët kur thonë: “Ne besojmë
në Zot. Ne, absolutisht ,nuk pranojmë ateistë në radhët tona”. Sipas
besimeve të zvetënuara të Masonerisë, nuk është Zoti që shihet si
hyjnor, por konceptet natyraliste dhe humaniste si natyra, evolucioni
dhe humanizmi.
Nëse hedhim një shikim të shkurtër në literaturën masonike,
mund të shohim se kjo organizatë nuk është gjë tjetër veçse
humanizëm i organizuar. Gjithashtu arrijmë të identifikojmë se qëllimi
i saj është krijimi i një rendi laik dhe humanist në gjithë botën. Këto ide
lindën në mesin e humanistëve të Europës së shekullit XIV dhe
masonët e sotëm ende i propozojnë dhe i mbrojnë ato.
71

HUMANIZMI MASONIK:
ADHURIMI I NJERËZIMIT
Botimet e brendshme të
masonëve e përshkruajnë me hollësi
filozofinë humaniste të organizatës
dhe armiqësinë e tyre ndaj
monoteizmit. Aty ofrohen shpjegime
të panumërta, interpretime, citime
dhe alegori që kanë të bëjnë me këtë
çështje.
Siç thamë në fillim, humanizmi i
ka kthyer shpinën Krijuesit të njerëzimit
dhe gabon duke e konsideruar njeriun si
“forma më e lartë e qenieve në univers”.
Në të vërtetë, kjo nënkupton adhurimin e njerëzimit. Ky besim, që
fillon me humanistët kabalistë në shekujt XIV dhe XV, vazhdon në
mënyrë po kaq irracionale edhe në ditët e sotme në masonerinë
moderne.
Njëri ndër humanistët më të mëdhenj të shekullit XIV ishte Pico
della Mirandola. Vepra e tij “Conclusiones philosophicae, cabalisticae, et
theologicae” (Konkluzionet filozofike, kabaliste dhe teologjike) u dënua në
1489 nga Papa Innocent-i i VIII, pasi përmbante ide heretike.
Mirandola shkroi se nuk kishte asgjë më të lartë në botë se madhështia
e njerëzimit. Kisha e pa këtë, si një ide heretike që s’ishte asgjë më pak
se adhurim i njerëzimit. Në të vërtetë, kjo ishte ide heretike, pasi nuk
ka hyjni tjetër që mund të madhërohet përveç Zotit. Njerëzimi është
thjesht një krijim i Tij.
Sot, masonët e shfaqin shumë më haptazi idenë heretike të
Miradolas. Për shembull, në një broshurë lokale masonike thuhet:
Shoqëritë primitive ishin të dobëta, dhe për shkak të kësaj
dobësie, ata hyjnizuan fuqitë dhe fenomenet përreth tyre. Por
72
Pico della Mirandola, a Kabbalist
humanist.

Masoneria hyjnizon vetëm njerëzimin. 45
Në librin “The Lost Keys of Freemasonry” (Çelësat e humbur të
Frankmasonerisë) Manly P. Hall shpjegon se kjo doktrinë masonike
humaniste kthehet prapa në Egjiptin e Lashtë:
Njeriu është Zot në përbërje, dhe sikurse mitet mistike të Egjiptit,
ai po formëzohet në rrotën e poçarit. Kur drita e tij ndriçon, për t’i
ngritur dhe ruajtur të gjitha gjërat, ai merr kurorën e trefishtë të
hyjnisë dhe i bashkohet turmës së Mjeshtrave Masonë, të cilët me
veshjen e tyre me ngjyrë të kaltër dhe të artë, kërkojnë që të largojnë
errësirën e natës me dritën e trefishtë të Lozhës Masonike. 46
Sipas besimit të gabuar të Masonerisë, njerëzit janë zota, por
vetëm një mjeshtër i madh e arrin plotësisht këtë hyjni (S'ka dyshim se
Zoti është përtej kësaj). Mënyra për t’u bërë një mjeshtër i madh është
që të mohohet plotësisht besimi në Zot dhe fakti se njerëzit janë
shërbëtorë të Zotit. Ky fakt preket pak edhe nga një shkrimtar tjetër, J.
D. Buck në librin e tij “Mystic Masonry” (Masoneria mistike):
I vetmi zot që Frankmasoneria pranon është njerëzimi në tërësi...
Pra njerëzimi është i vetmi zot personal që ekziston. 47
Në mënyrë të dukshme, Masoneria, është një lloj feje. Por, nuk
është fe monoteiste, është një fe humaniste dhe si rrjedhim një fe e
rreme. Është një shtrembërim të cilit i pëlqen të adhurojë njerëzimin
dhe jo Zotin. Shkrimet masonike insistojnë në këtë çështje. Në një
artikull të revistës turke “Türk Mason” (Masoni turk), shkruhet: “Ne
gjithmonë pranojmë se ideali i lartë i Masonerisë qëndron në
“doktrinën e humanizmit”. 48
Një publikim tjetër turk shpjegon se humanizmi është fe.
Larg nga predikimet e thata të dogmave fetare, dhe një fe e vërtetë.
Humanizmi ynë, në të cilin i ka rrënjët kuptimi i jetës, do të
plotësojë dëshirat për të cilat rinia nuk është e vetëdijshme. 49
Si e servirin masonët këtë fe të rreme të cilës i besojnë? Për ta
kuptuar këtë duhet të shikojmë më nga afër mesazhet që ata
shpërndajnë në shoqëri.
73

TEORIA MORALE HUMANISTE
Sot, masonët në shumë vende janë të angazhuar në përpjekjen për
t’ia prezantuar veten pjesës tjetër të shoqërisë. Duke përdorur:
konferenca shtypi, faqe interneti, njoftime dhe deklarata në gazeta, ata
e prezantojnë veten si një organizatë e dedikuar vetëm për të mirën e
shoqërisë. Madje, në disa vende, ka edhe organizata bamirëse të
financuara nga masonët.
E njëjta gjë është thënë edhe nga organizatat e Rotary dhe Lion’s
Club, që janë versione më të “lehta” të Masonerisë. Të gjitha këto
organizata insistojnë në faktin se po punojnë për të mirën e shoqërisë.
Pa dyshim, të punuarit për të mirën e shoqërisë nuk është një
ndërmarrje për t’u kundërshtuar dhe nuk kemi vërejtje për këtë. Por,
pas deklaratave të tyre ka një mesazh mashtrues. Masonët pohojnë se
mund të ketë moral edhe pa fe dhe se ky moral mund të vendoset në
botë pa ndihmën e fesë. Dhe qëllimi në sfondin e gjithë punës së tyre
bamirëse është që të përhapet ky mesazh në shoqëri.
Së shpejti do të shohim pse ky pohim është kaq mashtrues. Por,
para kësaj, do të ishte mirë që të merrnim në konsideratë pikëpamjet e
masonëve në lidhje me këtë çështje. Në faqen e internetit të masonëve,
mundësia e “moralit pa fe” është përshkruar në këtë mënyrë:
Çfarë është njeriu? Nga erdhi ai dhe ku po shkon?... Si jeton një
njeri? Si duhet të jetojë ai? Fetë përpiqen t’u përgjigjen këtyre
pyetjeve me ndihmën e parimeve morale që ata kanë vendosur.
Mirëpo ata i lidhin parimet e tyre me koncepte metafizike si Zoti,
parajsa, ferri, adhurimi ndërsa njerëzit duhet t’i gjejnë parimet e
tyre për jetën pa u përfshirë në çështjet metafizike, të cilave ata
duhet t’u besojnë pa i kuptuar.
Frankmasoneria i ka deklaruar për shekuj me radhë këto parime si:
liri, barazi, vëllazëri, dashuri ndaj punës dhe paqes, demokraci, etj.
Kjo e liron njeriun krejtësisht nga besimi në fe, por përsëri paraqet një
74

parim jetese. Ata nuk i kërkojnë bazat e tyre në konceptin metafizik,
por në brendësi të një personi të pjekur që jeton në këtë botë. 50
Masonët, që mendojnë në këtë mënyrë, i kundërvihen tërësisht një
njeriu që beson tek Zoti dhe që kryen akte bamirësie me qëllim që të
fitojë pëlqimin e Tij. Për ta, çdo gjë duhet të bëhet vetëm për hir të
njerëzimit. Ne mund ta shohim qartë këtë mënyrë të menduari në një
libër të botuar nga lozhat turke:
Morali masonik është i bazuar në dashurinë për njerëzimin dhe e
hedh poshtë tërësisht mundësinë e të qënit i mirë përmes të
shpresuarit në të ardhmen, në një përfitim, një shpërblim apo në
parajsë nga frika e dikujt tjetër, qoftë ai një institucion fetar, politik
apo fuqi të mbinatyrshme të panjohura... Ai vetëm e përkrah dhe e
lavdëron të qënit i mirë në lidhje me dashurinë për familjen, vendin,
qeniet njerëzore dhe njerëzimin. Ky është një nga qëllimet më
75
The Masonic theory of "human-
ist morality" is extremely decep-
tive. History shows that, in
societies where religion has
been destroyed, there is no
morality and only strife and dis-
order. The picture on the left
shows the savagery of the
French Revolution and portrays
the real results of humanism.

domethënëse të evolucionit masonik. Të duash njerëzit dhe të jesh i
mirë pa pritur diçka në këmbim dhe arritja e këtij niveli është
evolucioni më i madh.51
Pohimet në citatin e mësipërm janë shumë çorientuese. Pa
disiplinën morale të fesë nuk mund të ketë kuptim vetëflijimi për
pjesën tjetër të shoqërisë. Dhe, aty ku kontributi dhe sakrifica do të
shfaqen në mënyrë jo të përkryer, marrëdhëniet do të jenë vetëm
sipërfaqësore. Ata që nuk e kanë idenë e moralit fetar, nuk i frikësohen
Zotit dhe nuk e respektojnë Atë. Pa dyshim se në ato vende ku nuk
ekziston frika ndaj Zotit, njerëzit shqetësohen vetëm për përfitimin
personal. Kur njerëzit mendojnë se interesat e tyre personale janë në
rrezik, ata nuk mund ta shprehin dashurinë, besnikërinë apo
dhembshurinë e vërtetë. Ata shfaqin dashuri dhe respekt vetëm ndaj
atyre prej të cilëve mund të kenë përfitime. Kjo ndodh sepse, sipas
konceptimit të tyre të gabuar, ata jetojnë vetëm njëherë në këtë botë
dhe për këtë arsye ata do të marrin nga ajo sa më shumë që të jetë e
mundur. Për më tepër, sipas këtij besimi të rremë, nuk ka ndëshkim
për çfarëdo lloj pandershmëre apo ligësie që ata bëjnë në këtë botë.
Literatura masonike është e mbushur plot me predikime morale
me të cilat përpiqet ta errësojë këtë fakt. Por, në të vërtetë, ky moral pa
religjion nuk është gjë tjetër veçse një retorikë e shtirur. Historia
është plot me shembuj, që tregojnë, se pa vetëdisiplinën që akordon
feja mbi shpirtin e njeriut dhe pa ligjin hyjnor, morali i vërtetë nuk
mund të vendoset në asnjë mënyrë.
Një shembull i mahnitshëm për këtë ishte Revolucioni i Madh
Francez, më 1789. Masonët, që nxitën revolucionin, dolën përpara me
parulla duke bërtitur për idealet morale të “lirisë, barazisë dhe
vëllazërisë”. E megjithatë, me dhjetëra mijëra njerëz të pafajshëm u
dërguan në gijotinë, dhe vendi u mbulua nga gjaku. Madje as vetë
udhëheqësit e revolucionit nuk arritën t’i shpëtonin kësaj egërsie, duke
76

u dërguar në gijotinë, njëri pas tjetrit.
Në shekullin XIX, nga ideja e mundësisë së ekzistencës së moralit
pa fe, lindi komunizmi që pati rezultate akoma më katastrofike.
Komunizmi me sa shihej kërkonte një shoqëri të drejtë dhe të
barabartë, në të cilën nuk do të kishte shfrytëzim dhe si përfundim, ai
propozoi zhdukjen e fesë. Mirëpo, në shekullin XX, në vende si:
Bashkimi Sovjetik, Blloku Lindor, Kinë, Indokinë, në disa vende në
Afrikë dhe në Amerikën Qendrore, ai i nënshtroi njerëzit ndaj një
mjerimi të tmerrshëm.
Regjimet komuniste vranë një numër të jashtëzakonshëm
njerëzish, numri i përgjithshëm i të cilëve arrin në rreth 120 milionë.52
Për më tepër, në kundërshtim me atë që deklarohej, drejtësia dhe
barazia nuk u vendosën kurrë në asnjë prej regjimeve komuniste.
Udhëheqësit komunistë në krye të shtetit përfshinin një klasë elite.
(Në librin klasik të titulluar “The New Class” (Klasa e re), mendimtari
jugosllav, Milovan Djilas, shpjegon se udhëheqësit komunistë, të
njohur si “nomenklatura”, formuan një “klasë të privilegjuar” gjë që
ishte në kundërshtim me
pohimet e socializmit).
Gjithashtu, edhe sot, kur
shohim në brendësi të
Masonizmit, i cili vazhdimisht
deklaron idetë e tij “të shërbimit
ndaj shoqërisë” dhe “sakrificës
për njerëzimin”, nuk gjejmë të
dhëna krejt të pastra. Në shumë
vende, Masoneria ka qenë në
qendër të marrëdhënieve
përfitimet e pandershme
77
The guillotine, the French Revolu-
tion's implement of brutality.

78
Another violent scene of the French Revolution.

materiale. Nga skandali në lozhën masonike P2 në Itali, më 1980, doli
në dritë se masonët mbanin lidhje të ngushta me mafian dhe se
drejtorët e lozhave ishin të angazhuar në aktivitete të tilla si
kontrabanda e armëve, tregtia e drogës apo pastrimi i parave.
Gjithashtu, u bë e ditur se kishin organizuar sulme ndaj rivalëve të tyre
dhe ndaj atyre që i kishin tradhëtuar. Në “Skandalin e madh të lozhës
lindore”, në Francë më 1992 dhe në operacionin “Duart e pastra” në
Angli, u raportuan nga shtypi anglez i 1995-sës aktivitetet e lozhave
masonike dhe interesi për përfitim ilegal u bë i qartë. Ideja masonike e
“moralit humanist” është vetëm një mashtrim.
Ishte e paevitueshme që të mos ndodhte një gjë e tillë, pasi siç
thamë në fillim, morali në shoqëri vendoset vetëm nga disiplina
morale e fesë. Në bazën e moralit qëndron mungesa e arrogancës dhe e
egoizmit dhe të vetmit që mund ta arrijnë këtë nivel janë ata që e
kuptojnë përgjegjësinë e tyre para Zotit. Në Kur’an, Zoti pasi na tregon
për vetëflijimin e besimtarëve, thotë: “...Kush është i ruajtur prej
lakmisë së vet, të tillët janë të shpëtuar. Kur’an (59: 9). Kjo është baza
e vërtetë e moralit.
Në suren Furkan të Kur’anit, natyra e moralit të besimtarëve të
vërtetë përshkruhet në këtë mënyrë:
E robërit e Zotit janë ata që ecin nëpër tokë të qetë, e kur atyre u
drejtohen injorantët me fjalë, ata thonë: "Paqe!"
Dhe që për hir të Zotit të tyre natën e kalojnë duke i bërë sexhde
dhe duke qëndruar në këmbë (falen).
Edhe ata që thonë: "Zoti ynë, largoje prej nesh vuajtjen e
xhehennemit, e s'ka dyshim se vuajtja në të është gjëja më e rëndë".
Ai, vërtet është vendqëndrim dhe vendbanim i keq.
Edhe ata që kur shpenzojnë nuk e teprojnë e as nuk janë
dorështrënguar, por mbajnë mesataren e janë të matur.
Edhe ata që përveç All-llahut, nuk lusin zot tjetër dhe nuk mbysin
79

njeriun që ka ndaluar All-llahu, por vetëm kur e meriton në bazë të
drejtësisë, dhe që nuk bëjnë kurvëri, ndërsa kush i punon këto, ai
gjen ndëshkimin.
Atij i dyfishohet dënimi ditën e kiametit dhe aty mbetet i përbuzur
përgjithmonë.
Përveç atij që është penduar dhe ka bërë vepër të mirë, të tillëve
All-llahu të këqijat ua shndërron në të mira. All-llahu është
mëshirues, ndaj Ai fal shumë.
Ai që është penduar dhe ka bërë mirë, në të vërtetë, ai është kthyer
te All-llahu dhe është i pranishëm.
(Robërit e Zotit janë) Edhe ata që nuk dëshmojnë rrejshëm dhe kur
(rastësisht) kalojnë pranë së keqes, kalojnë duke e ruajtur
karakterin e vet.
Edhe ata që kur këshillohen me ajetet e Kur'anit të Zotit të tyre,
nuk ua kthejnë shpinën si të shurdhët e të verbër. (Kur’an 25: 63-73)
Kjo pra është edhe detyra themelore e besimtarëve, që t’i binden
Zotit me përulje, “jo t’i kthejnë shpinën, sikur të ishin të shurdhër dhe
të verbër kur u paraqiten argumentet e Tij”. Për shkak të kësaj detyre,
njeriu është i ruajtur nga egoizmi, kënaqësitë e kësaj bote, si dhe nga
ambiciet e shqetësimet për ta bërë veten të pëlqehet nga të tjerët. Lloji i
moralit të përmendur në ajetet e mësipërme arrihet vetëm në këtë
mënyrë. Për këtë arsye, në një shoqëri ku mungon dashuria e frika ndaj
Zotit dhe besimi tek Ai, aty nuk ka moral. Pasi, meqë asgjë nuk mund
të përcaktohet në mënyrë absolute, secili e llogarit sipas dëshirave të
veta se çfarë është e drejtë apo e gabuar.
Në të vërtetë, qëllimi primar i filozofisë morale laike-humaniste
masone nuk është që të themelojë një botë të moralshme, por një botë
laike. Me fjalë të tjera, masonët nuk e përqafojnë filozofinë humaniste
për shkak se ata i japin një rëndësi të madhe moralit, por vetëm për të
transmetuar në shoqëri konceptin e tyre se feja nuk është e
domosdoshme.
80

81
QËLLIMI I MASONËVE:
THEMELIMI I NJË BOTE HUMANISTE
Siç e kemi parë tashmë, Masonët janë të lidhur me filozofinë
humaniste. Kjo është arsyeja pse ata e mohuan Zotin, dhe adhuruan
qeniet njerëzore, apo hyjnizuan "njerëzimin" në vend të Tij (s’ka
dyshim se Zoti është përtej kësaj). Por kjo shtron një pyetje të
rëndësishme: a e ruajnë masonët këtë besim vetëm për vete, apo
dëshirojnë që ky besim të përqafohet gjithashtu edhe nga të tjerët?
Kur u hedhim një shikim shkrimeve masonike, mund ta shohim
qartë përgjigjen e kësaj pyetjeje: qëllimi i kësaj organizate është që të
përhapë filozofinë humaniste në tërë botën dhe të çrrënjosë fetë
monoteiste (islamizmin, krishterizmin dhe judaizmin).
Për shembull, në një artikull të botuar në revistën e masonëve
Mimar Sinan, thuhet: “Masonët nuk kërkojnë origjinën e ideve të së
keqes, drejtësisë dhe ndershmërisë përtej botës fizike, por ata besojnë
se këto gjëra lindin nga kushtet shoqërore të njeriut, nga marrëdhëniet
shoqërore dhe atë për të cilën lufton gjatë jetës së tij, dhe shtohet, se
“Masoneria po përpiqet që t’i përhapë këto ide anë e mbanë rruzullit
tokësor”. 53
Selami Isindag, një mason i vjetër turk, shkruan:
Sipas Masonerisë, në mënyrë që të shpëtohet njerëzimi nga një
moral i mbinatyrshëm i bazuar në burime fetare, është e
domosdoshme që të vendoset një moral, që bazohet në dashurinë për
njerëzimin, e cila nuk është relative. Në parimet e saj morale
tradicionale, Masoneria ka marrë në konsideratë prirjen e organizmit
njerëzor, nevojat dhe kënaqësitë e tij, rregullat e jetës shoqërore dhe
organizimin e tyre, vetëdijen, lirinë e mendimit dhe të fjalës dhe në
fund, të gjitha gjërat që marrin pjesë në formimin e jetës natyrale. Për
këtë shkak, qëllimi i tij është që të vendosë dhe të nxisë moralin
njerëzor në të gjitha shoqëritë. 54

82
Ajo çfarë nënkupton mjeshtri mason Isindag me "shpëtimin e
qenieve njerëzore nga një moral i bazuar në burime fetare" është
largimi i të gjithë njerëzve nga feja. Në të njëjtin libër, Isindag shpjegon
këtë qëllim dhe "parimet - e supozuara të tij - për vendosjen e një
qytetërimi të përparuar":
Parimet pozitive të Masonerisë janë të domosdoshme dhe të
mjaftueshme për vendosjen e një qytetërimi të avancuar. Këto parime
janë:
- Pranimi se Zoti objektiv (Arkitekti i Madh i Gjithësisë) është vetë
evolucioni;
- Mohimi i besimit tek shpalljet, misticizmi dhe besimet e kota;
- Superioriteti i humanizmit racional dhe punës.
E para nga tre pikat e mësipërme përfshin mohimin e ekzistencës
së Zotit. (Masonët nuk besojnë në Zot, por në Arkitektin e Madh të
Gjithësisë, dhe citati më lart tregon se me këtë term, ata nënkuptojnë
evolucionin.) Pika e dytë mohon shpalljet nga Zoti dhe njohuritë fetare
të bazuar në të. (Vetë Isindag i përkufizon këto si “besime të kota”.)
Dhe pika e tretë në mënyrë absurde lartëson humanizmin dhe
konceptin humanist të “punës” (si në komunizëm).
Nëse marrim parasysh mënyrën se si këto ide të shtrembëruara
nguliten sot në botë, mund edhe ta çmojmë ndikimin masonik në të.
Por ka dhe një gjë tjetër të rëndësishme që duhet komentuar: Si e
ka vënë në lëvizje Masoneria misionin e vet kundër fesë? Kur shohim
shkrimet masone, kuptojmë, se ata imagjinojnë se mund ta
shkatërrojnë fenë, veçanërisht në nivelin shoqëror, me anë të
“propagandës” në masë. Mjeshtri mason Isindag hedh mjaft dritë mbi
këtë çështje në këtë paragraf të librit të tij:
...Madje edhe regjimet më shtypëse nuk kanë qenë të suksesshme
në përpjekjet e tyre për t’i shkatërruar institucionet fetare. Në të
vërtetë, tejkalimet e ashpra të metodave politike, në përpjekje për të

shpëtuar shoqërinë dogmat dhe besimet e kota fetare, kanë prodhuar
një reaksion të kundërt: vendet e adhurimit që ata dëshironin t’i
mbyllnin, sot janë më plot se kurrë më parë dhe besimi e dogmat që
ata i shpallën të jashtëligjshme kanë madje edhe më shumë pasues.
Në një leksion tjetër, ne theksuam se në çështjet që prekin zemrën
dhe ndjenjat, ndalimi dhe forca nuk kanë efekt. E vetmja mënyrë
për t’i nxjerrë njerëzit nga errësira në dritë është shkenca e vërtetë, si
dhe parimet e logjikës e të urtësisë. Nëse njerëzit edukohen sipas
kësaj mënyre, ata do të respektojnë njerëzimin dhe anët pozitive të
fesë, por edhe do të shpëtojnë veten nga dogmat dhe besimet e
kota.55
Me qëllim që ta kuptojmë atë që është thënë këtu, duhet që ta
analizojmë me kujdes. Isindag thotë se shtypja e fesë do t’i bëjë më të
motivuar njerëzit, të cilët besojnë dhe do ta forcojë fenë. Prandaj, në
mënyrë që të parandalohet forcimi i fesë, Isindag mendon se masonët
duhet ta shkatërrojnë fenë në nivelin intelektual. Ajo që nënkupton ai
me “shkencën e vërtetë dhe parimet e logjikës e urtësisë”, nuk është në
të vërtetë shkenca, logjika dhe urtësia, por vetëm një filozofi
humaniste dhe materialiste që përdor këto thënie si kamuflim, si në
rastin e darvinizmit. Isindag pohon, se kur këto ide të shpërndahen në
shoqëri atëherë “vetëm elementet humaniste do të fitojnë respekt në
fe”, që do të thotë se ajo që do mbetet nga feja do të jenë vetëm ato
elemente që janë miratuar nga filozofia humaniste. Me fjalë të tjera, ata
hedhin poshtë të vërtetat themelore që qëndrojnë në themel të fesë
monoteiste (Isindag këto i quan dogma dhe besime të kota). Këto të
vërteta, pra që njeriu është krijuar nga Zoti dhe është përgjegjës ndaj
Tij, janë realitetet e fundit.
Është e qartë se Isindag dhe Masonët, që ndajnë idetë e tij gabohen
rëndë. Shkurtimisht, qëllimi i masonëve është shkatërrimi i
elementeve të besimit, që përbëjnë esencën e fesë. Ata duan ta
reduktojnë rolin e fesë në një element thjesht kulturor që sipas
83

pikëpamjes së tyre duhet t’i shprehë idetë e saj në një numër të
përgjithshëm çështjesh morale. Sipas masonëve, mënyra për ta
realizuar këtë, është imponimi i ateizmit në shoqëri nën maskën e
shkencës dhe arsyes. Në fund të fundit, qëllimi i tyre është që ta
largojnë fenë nga pozita e saj, madje edhe si një element kulturor, dhe
të krijojnë një botë tërësisht ateiste.
Në një artikull të tij në revistën “Mason”, të titulluar “Shkenca e
vërtetë - pengesat e mendjes dhe Masoneria”, Isindag thotë:
Si rezultat i gjithë kësaj, dëshiroj të them se detyra më e rëndësishme
humaniste dhe masonike e të gjithëve ne, nuk është të largohemi nga
shkenca dhe arsyeja, për të kuptuar që kjo është mënyra e vetme më
e mirë sipas evolucionit, por të përhapim besimin tonë në mesin e
njerëzve dhe t’i edukojmë ata me shkencën e vërtetë. Fjalët e Ernest
Renan janë shumë të rëndësishme: “Nëse njerëzit janë edukuar dhe
shkolluar sipas shkencës dhe arsyes së vërtetë, besimet e kota të fesë
do të shkatërrohen vetvetiu.” Fjalët e Lessingut e mbështesin këtë
pikëpamje: “Nëse njerëzit janë të edukuar dhe shkolluar me
84
G. E. Lessing and E. Renan. The Masons wanted to realize the dream of these two atheist
writers in eradicating religion from the face of the earth.

shkencën dhe arsyen e vërtetë, një ditë feja nuk do të jetë më e
nevojshme.” 56
Ky është qëllimi përfundimtar i Masonerisë. Ata duan të
shkatërrojnë plotësisht fenë dhe të vendosin një botë humaniste të
bazuar në “shenjtërinë” e humanitetit. Kështu pra, ata duan të
vendosin një rend të ri injorance, në të cilin njerëzit e mohojnë Zotin i
cili i krijoi dhe ta konsiderojnë veten hyjnorë... Ky është edhe qëllimi i
ekzistencës së Masonerisë. Në revistën masone të quajtur “Ayna”
(Pasqyra), ky quhet “tempulli i ideve”.
Masonët modernë e kanë ndryshuar qëllimin e masonëve të vjetër,
për të ndërtuar një tempull fizik mbi idenë e ndërtimit të “Tempullit
të Ideve”. Ndërtimi i Tempullit të Ideve do të bëhet i mundur
atëherë kur të vendosen parimet dhe virtytet masone dhe kur në
tokë të shtohen njerëzit e tillë të mençur. 57
Për ta përçuar më tej këtë synim, masonët punojnë pa u lodhur në
shumë vende të botës. Organizata masone ka ndikim në universitete
dhe në institucione të tjera edukative, në media, në botën e artit dhe
ideve. Përpjekjet e saj, për të shpërndarë filozofinë humaniste në
shoqëri dhe për të diskredituar të vërtetat e besimit, që janë baza e fesë,
nuk pushojnë asnjëherë. Më vonë do të shohim, se teoria e evolucionit
është një nga mjetet themelore të propagandës masone. Për më tepër,
ata synojnë të ndërtojnë një shoqëri e cila të mos e përmendë fare emrin
e Zotit apo të fesë, por që kujdeset vetëm për të plotësuar kënaqësitë
njerëzore, dëshirat dhe ambiciet e kësaj bote. Kjo do të jetë një shoqëri
e formuar nga njerëz që e kanë “kthyer (Zotin) në diçka, të cilën e
hedhin me përçmim prapa shpine” (Kur’an 11: 92), të ngjashëm me
popullin e Medjenit të përmendur në Kur’an. Në këtë kulturë të
mbytur nga injoranca nuk ka vend për frikë apo dashuri ndaj Zotit, për
të plotësuar vullnetin e Tij, për të kryer ritet e adhurimit, apo për të
patur ndonjë mendim për botën tjetër. Në fakt, këto ide mendohet të
jenë të dala nga moda dhe karakteristikë e njerëzve të paarsimuar. Ky
85

86
mesazh mashtrues po përdoret vazhdimisht si sugjerim në filmat
artistikë, filmat vizatimorë, komikë dhe në novela.
Në këtë ndërmarrje të madhe mashtrimi, masonët vazhdimisht
luajnë rolin e udhëheqësve. Por, gjithashtu, ka edhe shumë grupime
dhe individë të tjerë të angazhuar në të njëjtën punë. Masonët i
pranojnë ata si “masonë nderi” dhe i llogarisin ata si aleatë të tyre, pasi
të gjithë përkrahin të njëjtën filozofi humaniste. Selami Isindag
shkruan:
Masoneria gjithashtu pranon këtë fakt: në botën e jashtme ka njerëz
të mençur, që, edhe pse nuk janë masonë, e përkrahin ideologjinë
masone. Kjo ndodh pasi kjo është një ideologji krejtësisht njerëzore
dhe për njerëzimin.58
Kjo luftë e vazhdueshme kundër fesë mbështetet në dy argumente
apo arsyetime bazë: filozofia materialiste dhe teoria darviniste e
evolucionit.
Në kapitujt në vijim ne do t`i shqyrtojmë këto dy arsyetime,
origjinën dhe marrëdhëniet e tyre me Masonerinë. Pastaj, ne do të jemi
në gjendje të kuptojmë më qartë prapaskenat e këtyre gënjeshtrave që
kanë ushtruar ndikimin e tyre në botë që nga shekulli XIX.

87
-IV-
MATERIALISM REVISITED
ë kapitullin e parë të këtij libri, i hodhëm një
sy regjimit të faraonit në Egjiptin e Lashtë dhe
arritëm në disa përfundime të rëndësishme rreth
përforcimit të filozofisë së tij. Siç kemi thënë,
karakteristika më interesante e mendimit në
Egjiptin e Lashtë, është se ai ishte materialist, që do të thotë se
parashtron besimin se materia është e përjetshme dhe e pakrijuar. Në
librin e tyre, “Çelësi i Hiramit”, Christopher Knight dhe Robert Lomas,
kanë disa gjëra të rëndësishme për të thënë në lidhje me këtë çështje, që
ia vlen të përsëriten:
Egjiptianët besonin se materia kishte ekzistuar gjithmonë dhe për
ta ishte e palogjikshme të mendonin për një Zot, i cili mund të
krijonte diçka nga asgjëja absolute. Pikëpamja e tyre ishte, se bota
kishte filluar të ekzistonte kur rregulli nisi të ndahej nga kaosi dhe
që atëherë ka patur një betejë të vazhdueshme mes forcave të
organizimit dhe të shkatërrimit... Kjo gjendje kaotike quhej Nun dhe
NN

sipas përshkrimeve sumeriane..., “gjithçka ishte një errësirë totale,
një humnerë e lëngët, pa diell, ku zotëronte një fuqi, një forcë krijuese
brenda saj, që e urdhëroi rregullin të fillonte. Kjo forcë e heshtur që
ishte brenda substancës së kaosit nuk e dinte që ekzistonte; ajo
ishte një probabilitet, një potencial që ishte ndërthurur brenda
rastësisë së kësaj parregullsie. 59
Ekziston një ngjashmëri e habitshme mes miteve të Egjiptit të
Lashtë dhe mendimit modern materialist. Një arsye e fshehtë për këtë
fakt interesant është, se ekziston një organizatë bashkëkohore, që i
adoptoi këto besime të Egjiptit të Llashtë dhe synon t’i vendosë në të
gjithë botën. Kjo organizatë është Masoneria...
MASONËT DHE EGJIPTI I LASHTË
Filozofia materialiste e egjiptianëve të lashtë vazhdoi të ekzistonte
edhe pasi ky civilizim u zhduk. Ajo u adoptua nga disa çifutë dhe u
mbajt gjallë brenda doktrinës kabaliste. Nga ana tjetër, një numër
mendimtarësh grekë adoptuan të njëjtën filozofi dhe e riinterpretuan
duke e përjetësuar në formën e shkollës së mendimit, të njohur si
“Hermeticizëm”.
Fjala “Hermeticizëm” vjen nga emri i Hermesit, zotit grek që ishte
homologu i zotit të Egjiptit të Lashtë me emrin “Thoth”. Me fjalë tjera
hermeticizmi është versioni i filozofisë së egjiptianëve nga grekët e
lashtë.
Mjeshtri mason Isindag shpjegon origjinën e kësaj filozofie dhe
vendin e saj në masonerinë moderne:
Në Egjiptin e Lashtë ekzistonte një shoqëri fetare që i la si
trashëgim hermeticizmit një sistem mendimi dhe besimi. Edhe
Masoneria zhvilloi diçka të ngjashme me këtë. Për shembull, ata që
kishin arritur në një nivel të caktuar, merrnin pjesë në ceremonitë e
shoqërisë, i shpallnin mendimet dhe ndjenjat e tyre shpirtërore dhe
trajnonin ata që ishin në nivel më të ulët. Pitagora ishte një
88

Hermeticist që u trajnua në mesin tyre. Veç kësaj, organizata dhe
sistemet filozofike të shkollës së Aleksandrisë dhe
Neoplatonizmit e kishin origjinën e tyre në Egjiptin e Lashtë dhe
po ashtu, ka disa ngjashmëri të rëndësishme mes tyre dhe riteve
masonike.60
Isindag është shumë i hapur në lidhje me ndikimin e Egjiptit të
Lashtë në origjinën e Masonerisë kur deklaron: “Frankmasoneria
është një organizatë shoqërore dhe ritualiste që i ka fillimet në
Egjiptin e Lashtë.” 61
Shumë autoritete të tjera masone thonë se origjina e Masonerisë i
ka fillimet në shoqëritë sekrete të kulturave të lashta pagane, siç janë
ato të Egjiptit dhe Greqisë së Lashtë. Një mason i vjetër turk, Celil
Layiketez, në revistën “Mimar Sinan”, në artikullin me titull “Sekreti
mason: Çfarë është e fshehtë dhe çfarë nuk është?” shkruan:
Në civilizimet e lashta greke, egjiptiane dhe romake ekzistonin
shkolla mistike që haseshin në kontekstin e një shkence, njohurie,
apo sekreti të caktuar. Anëtarët e këtyre shkollave mistike
pranoheshin aty vetëm pas një periudhe të gjatë studimesh dhe
ceremonish pranimi. Ajo që mendohet të ketë qenë e para, në mesin e
89
The Ancient
Egyptians be-
lieved in the myth
that matter was
eternal, and that
the order of the
universe arose
due to a mythical
"self-organiza-
tional" power of
matter.

këtyre shkollave, është shkolla e “Ozirisit” që bazohej në etapat e
lindjes së këtij zoti: rinisë, luftës kundër errësirës, vdekjes dhe
ringjalljes. Këto çështje dramatizoheshin nga ana rituale në
ceremonitë e kryera nga kleri për shkak të njerëzve të panishëm aty
dhe në këtë mënyrë, ritet dhe simbolet që paraqiteshin ishin shumë
më të efektshme...
Vite më vonë, këto rite formuan qarqet e para të një serie
vëllazërish rishtare që do të vijonin nën emrin e Masonerisë.
Vëllazëri të tilla gjithmonë vendosnin të njëjtat ideale dhe, kur ishin
të shtypur, ishin në gjendje ta drejtonin aktivitetin e tyre në fshehtësi.
Ata kanë qenë në gjendje të mbijetojnë deri në ditët e sotme pasi ata
vazhdimisht i kanë ndërruar emrat dhe format e tyre. Por ata i
mbetën besnikë simbolizmit të lashtë dhe karakterit të tyre të
veçantë duke ia pasuar si trashëgimi njëri-tjetrit, idetë e tyre. Në
mënyrë që idetë e vendosura prej tyre, të mos cënonin rendin fetar
ekzistues, ata vendosën ligje të fshehta mes njëri-tjetrit. Në mënyrë
që të mbronin veten nga tërbimi i njerëzve injorantë, ata kërkuan
strehim tek Masoneria Operative, e cila përmbante rregullat diskrete
të vetë tregtisë së tyre. Ata e mbillnin këtë me idetë e tyre, të cilat më
vonë ndikuan në formimin e Masonerisë Moderne Teorike, që
njohim sot.62
Në citatin e mësipërm, Layiktez lavdëron shoqëritë, të cilat ishin
origjina e Masonerisë dhe pohon se ata qëndruan të fshehura, që të
mbronin veten nga “njerëzit injorantë”. Nëse, për një çast, e lemë
anash këtë pohim, nga citati i mësipërm do të kuptojmë se Masoneria
është një ripërfaqësim, në ditët e sotme, i shoqërive që u themeluan
nga qytetërimet pagane të Egjiptit, Greqisë dhe Romës së Lashtë. Nga
këto tri civilizime, më i vjetri është ai i Egjiptit, pra, mund të themi se
burimi kryesor i masonerisë është Egjipti i Lashtë. (Më lart pamë se
lidhja kryesore mes traditave pagane dhe masonëve modernë ishin
templarët.)
90

Në këtë pikë është e domosdoshme të kujtojmë se Egjipti i Lashtë
ishte një nga shembujt, të cilit i janë referuar më së shumti si sistem
ateist, ashtu sikurse tregohet edhe nga Zoti në Kur’an. Ai është
prototip i vërtetë i një sistemi të lig. Shumë ajete tregojnë për faraonët
që qeverisën Egjiptin dhe qarqet e ngushta të tyre, për egërsinë,
padrejtësinë, ligësinë dhe teprimet e tyre. Për më tepër, egjiptianët
ishin një popull i i pabindur. Ata e pranonin në heshtje sistemin e
faraonëve të tyre dhe besonin në zotat e tyre të shpikur.
Pavarësisht nga kjo, masonët thonë se origjina e tyre është nga
Egjipti i Lashtë dhe e shikojnë si një civilizim për t’u lavdëruar. Në një
artikull të botuar në “Mimar Sinan”, lavdërohen tempujt e Egjiptit të
Lashtë si “burim i mjeshtërisë masone”:
... Egjiptianët themeluan Heliopolisin (qytetin e diellit) dhe
Memfisin dhe sipas legjendës masone, këto dy qytete ishin burime
të dijes dhe shkencës, apo siç theksojnë masonët “Drita e Madhe”.
Pitagora, i cili vizitoi Heliopolisin, kishte shumë për të thënë rreth
tempullit. Tempulli i Memfisit ku ai ishte trajnuar, kishte domethënie
historike. Në qytetin e Tebës kishte shkolla të avancuara. Pitagora,
Platoni dhe Ciceroni ishin pranuar si masonë në këto qytete. 63
Shkrimet masone nuk e lavdërojnë Egjiptin e Lashtë vetëm në
terma të përgjithshme; ata i lavdërojnë dhe shprehin simpati për
faraonët që sundonin në atë sistem mizor. Në një artikull tjetër nga
revista “Mimar Sinan”, thuhet:
Detyra themelore e faraonit ishte të gjente Dritën. Lartësimi i Dritës
së Fshehur në mënyrën më të gjallë dhe më të fuqishme... Ashtu siç
po përpiqemi ne masonët që të ndërtojmë Tempullin e Solomonit,
në të njëjtën mënyrë përpiqeshin edhe egjiptianët e lashtë të
ndërtonin Ehramin, apo Shtëpinë e Dritës. Ceremonitë që
kryheshin në tempujt e Egjiptit të Lashtë ndaheshin në disa shkallë.
Këto shkallë kishin dy ndarje: e vogla dhe e madhja. Shkalla e vogël
kishte tre nëndarje: të parën, të dytën dhe të tretën dhe pas këtyre
91

fillonin shkallët e mëdha.64
Nga kjo mund të shihet se “drita” për të cilën kërkonin faraonët e
Egjiptit të Lashtë dhe masonët ishte e njëjta. Kjo, gjithashtu, mund të
interpretohet si sugjerim se Masoneria është një përfaqësim modern i
filozofisë së faraonëve egjiptianë. Natyra e kësaj filozofie demaskohet
nga Zoti në Kur’an, ku faraoni dhe njerëzit e tij vlerësohen si: “...ata
janë një popull i devijuar”, (Kur’an 27: 12).
Në disa ajete të tjera, sistemi ateist i Egjiptit përshkruhet në këtë
mënyrë:
Ndërsa faraoni thirri popullin e vet e tha: "O popull im, a nuk është
i imi pushteti i Egjiptit (i Misirit) dhe i këtyre lumenjve që rrjedhin
nën pallatin tim, a nuk po shihni?" Pra, unë jam më i mirë se ky
qyqar që mezi flet! Përse nuk i janë vënë atij byzylykë nga ari, ose
të kenë ardhur bashkë me të engjëjt shoqërues? Dhe ashtu ai e
frikësoi popullin e vet, e ata e respektuan, por ata ishin vërtet
popull i shkatërruar. (Kur’an 43: 51-54)
SIMBOLET E EGJIPTIANËVE TË LASHTË NË
LOZHAT MASONIKE
Një nga çështjet më të rëndësishme që vendos lidhjen mes Egjiptit
të Lashtë dhe masonëve janë simbolet e tyre.
Simbolet janë shumë të rëndësishme në Masoneri. Masonët ua
zbulojnë anëtarëve të vet kuptimin e vërtetë të filozofisë së tyre
nëpërmjet alegorisë. Një mason, që avancon etapë pas etape, përgjatë
33 shkallëve të hierarkisë masonike, mëson kuptimet e reja për secilin
simbol në çdo etapë. Në këtë mënyrë, anëtarët zhyten gradualisht në
thellësitë e filozofisë masonike.
Në një artikull, të revistës “Mimar Sinan”, përshkruhen funksionet
e simboleve të tyre:
Të gjithë e dimë se Masoneria i shpreh idetë dhe idealet e veta me
92

anë të simboleve dhe rrëfimeve, pra alegorive. Këto rrëfime
kthehen në vitet e para të historisë. Madje mund të themi se ato
shtrihen deri tek legjendat prehistorike. Në këtë mënyrë, Masoneria
ka treguar lashtësinë e idealeve të saj dhe ka fituar një burim të pasur
simbolesh. 65
Konceptet e egjiptianëve të lashtë për këto simbole dhe legjenda
janë ndër më të shquarat dhe nisin që nga vitet më të hershme të
historisë. Kudo në lozhat masonike dhe shpesh në publikimet e tyre
mund të gjenden vizatime të piramidave, sfinksave dhe hieroglifeve.
Në një artikull të revistës “Mimar Sinan”, për burimet e lashta të
Masonerisë, theksohet:
Nëse e zgjedhim Egjiptin e Lashtë si “më të lashtin” nuk besoj se
gabohemi. Përveç kësaj, gjëja e cila, që në fillim na tërheq vëmendjen,
është fakti se ceremonitë, shkallët dhe filozofia e gjetur në Egjiptin
e Lashtë janë shumë të ngjashme me ato të masonerisë. 66
Përsëri, një artikull tjetër, në “Mimar Sinan”, i titulluar “Origjinat
shoqërore dhe qëllimet e Frankmasonerisë”, thuhet:
Në kohët e lashta në Egjipt, ceremonitë e pranimit në Tempullin e
Memfisit zgjasnin shumë dhe kryheshin me vëmendjen dhe
madhështinë më të madhe, gjë që tregon shumë ngjashmëri me
ceremonitë masone. 67
Le të shqyrtojmë disa shembuj të lidhjes ndërmjet Egjiptit të
Lashtë dhe Masonerisë.
PIRAMIDA NËN SY
Simboli më i njohur mason gjendet në vulën e Shteteve të
Bashkuara të Amerikës, por gjithashtu edhe në kartmonedhën një-
dollarëshe. Në këtë vulë gjendet një gjysmë-piramidë mbi të cilën
qëndron një sy brenda një trekëndëshi. Ky sy brenda trekëndëshit
është simboli që vazhdimisht gjendet në lozhat masonike dhe në të
gjitha publikimet e tyre. Një numër i madh shkrimesh që shqyrtojnë
93

94
Modern Masonry preserved Ancient Egyptian philosophy and uses symbols to give it ex-
pression. In the above photograph of a lodge, the Pharaoh's image on the front of the
altar is an example of this symbolism.

95
At the entrance of the Grand Masonic Lodge in Wash-
ington D. C. there are two Ancient Egyptian sphinxes.
Above, left and
below: Repre-
sentations of
Masonic tem-
ples

96
A depiction of the Ancient Egyptian city of Memphis. The Masons regard this city,
with its numerous pagan temples, as the "source of light."

këtë çështje të Masonerisë e theksojnë këtë fakt.
Piramida nën syrin brenda trekëndëshit tërheq relativisht pak
vëmendje. Sidoqoftë, kjo piramidë është jashtëzakonisht domethënëse
dhe të sqaron për kuptimin e filozofisë masonike. Një autor amerikan,
Robert Hieronimus, shkroi një tezë doktorature mbi vulën e Shteteve
të Bashkuara, në të cilën ai dha disa informacione shumë të
rëndësishme. Titulli i tezës së Hieronimusit ishte “Një analizë
historike e anës së prapme të vulës së famshme amerikane dhe
lidhja e saj me ideologjinë e psikologjisë humaniste”. Teza e tij
tregon se themeluesit e Amerikës, që fillimisht e adoptuan vulën, ishin
masonë, të cilët përkrahnin filozofinë humaniste. Lidhja e kësaj
filozofie me Egjiptin e Lashtë simbolizohet nga piramida e vendosur
në qendër të vulës. Kjo piramidë është një përfaqësim i piramidës së
Keopsit, varrezës më të madhe të faraonëve. 68
KUPTIMI MASONIK I YLLIT GJASHTËCEPËSH
Një simbol tjetër shumë i njohur masonerisë është ylli
gjashtëcepësh, i formuar nga mbivendosja e dy trekëndëshave. Ky
është gjithashtu një simbol tradicional i çifutëve, që sot gjendet në
flamurin e Izraelit. Është i njohur fakti se profeti Solomon e ka
përdorur, për herë të parë, si vulë këtë simbol. Kështu, ylli
gjashtëcepësh është një vulë e një profeti, pra një simbol hyjnor.
Por masonët kanë një koncept të ndryshëm për këtë. Ata nuk e
pranojnë yllin gjashtëcepësh si simbol të profetit Solomon, por si një
simbol të paganizmit të Egjiptit të Lashtë. Një artikull me titull
“Alegoria dhe simbolet në ritualet tona”, botuar në “Mimar Sinan”,
tregon për një varg faktesh interesante në lidhje me këtë çështje:
Një trekëndësh barabrinjës me tre cepa i baraslarguar nga një tjetër
tregon se këto vlera janë të barasvlershme. Ky simbol, i adoptuar nga
masonët që njihet si Ylli i Davidit, është një gjashtëkëndësh i formuar
97

98
THE EYE AND
THE PYRAMID
Among the most important Masonic symbols
taken from Ancient Egypt is the pyramid with an
eye within a triangle. The pyramid on the Great
Seal of the USA (left) is the great pyramid of
Cheops. The eye is a frequent symbol on An-
cient Egyptian engravings. (bottom)

nga mbivendosja e një trekëndëshi barabrinjës mbi një tjetër. Sot ai
njihet si simbol i çifutëve dhe gjendet në flamurin e Izraelit. Por në të
vërtetë, origjina e këtij simboli është në Egjiptin e Lashtë... Kjo
emblemë u krijua së pari, nga Kalorësit Templarë të cilët filluan ta
përdornin si simbol dekorimi mbi muret e kishave të tyre. Kjo
ndodhi për shkak se ata ishin të parët që zbuluan në Jeruzalem disa
fakte të rëndësishme të krishtërimit. Pasi templarët u asgjësuan, kjo
emblemë filloi të përdorej në sinagoga. Por në Masoneri ne pa
dyshim, e përdorim këtë simbol në kuptimin universal që ai kishte në
Egjiptin e Lashtë. Në këtë aspekt, ne kemi kombinuar bashkë dy
forca të rëndësishme. Nëse fshini bazat e sipërme dhe të poshtme të
dy trekëndëshave barabrinjës, do të zbuloni këtë simbol të rrallë të
cilin e njihni shumë mirë.69
Në të vërtetë, ne duhet t’i interpretojmë në këtë mënyrë të gjitha
simbolet masone të lidhura me Tempullin e Solomonit. Siç është
shpallur në Kur’an, Solomoni ishte një profet i bekuar mbi të cilin disa
dëshirojnë të shpifin. Në një ajet kur’anor, Zoti thotë: “E ndoqën atë që
i thoshin djajtë në kohën e sundimit të Sulejmanit (Solomonit). Por
Sulejmani nuk ishte i pafé, por djajtë ishin të pafé,... (Kur’an 2:102)
Masonët e kanë adoptuar
këtë ide të gabuar, që gabimisht i
atribuohet profetit Solomon. Për
këtë arsye, ata i japin atij një vend
të rëndësishëm në doktrinat e
tyre. Në librin e tij “Komploti
okult”, historiani amerikan
Michael Howard, thotë se, që nga
mesjeta, Solomoni (larg qoftë)
është konsideruar nga njerëz të
ndryshëm injorantë, si një
magjistar dhe si një nga ata i cili
99
One of Masonry's most important symbols
is the six-pointed star.

100
The six-pointed star is the seal of a Prophet and a Divine symbol. However,
Masons interpret it according to the pagan beliefs of Ancient Egypt.

futi disa ide pagane në judaizëm.70
Howard shpjegon se masonët e konsiderojnë tempullin e
Solomonit si një “tempull pagan” dhe për këtë shkak ky tempull është
i një rëndësie të veçantë.71
Ky imazh i rremë, i trilluar kundër profetit Solomon, që ishte një
shërbëtor i devotshëm dhe i bindur i Zotit, tregon origjinën e vërtetë të
Masonerisë.
SHTYLLA E DYFISHTË
Një pjesë e domosdoshme e dekorit të një lozhe masonike është
Shtylla e Dyfishtë në hyrje. Mbi to janë shkruar fjalët “Jachin” dhe
“Boaz”, në imitim të dy shtyllave në hyrjen e tempullit të Solomonit.
Por në fakt kjo nuk shihet nga masonët si një memorial për Solomonin,
por ata janë një shprehje e hamendësimeve të tyre të gabuara kundër
tij. Origjina e këtyre shtyllave, përsëri, na dërgon prapa në Egjiptin e
Lashtë. Në artikullin me titull “Alegoria dhe simbolet në ritualet tona”, në
revistën “Mimar Sinan”, shkruhet kështu:
Për shembull në Egjipt, Horusi dhe Seti ishin arkitektë binjakë dhe
mbajtës të qiellit. Madje gjithashtu edhe Bakusi në Tebë. Dy shtyllat
në lozhat tona e kanë origjinën në Egjiptin e Lashtë. Njëra nga
shtyllat ishte në jug të Egjiptit, në qytetin e Tebës, ndërsa tjetra ishte
në veri, në Heliopolis. Në hyrjen e tempullit Amenta, kushtuar
Ptahut, zotit kryesor të Egjiptit, ishin dy shtylla si në tempullin e
Solomonit. Në mitet e vjetra, që ka të bëjë me diellin, përmenden dy
shtyllat, të quajtura inteligjenca dhe fuqia, të ngritura para portës së
hyrjes për në përjetësi. 72
TERMINOLOGJIA EGJIPTIANE E LOZHAVE
Në librin e tyre “Çelësi i Hiramit”, autorët masonë britanikë,
Christopher Knight dhe Robert Lomas, tërheqin vëmendjen për sa i
101

102
Various Masonic symbols: The double column, the eye, and the compass and the square.

103
përket rrënjëve të Masonerisë në Egjiptin e Lashtë. Një çështje interesante
që ata zbulojnë në librin e tyre është, se fjalët e përdorura në ceremoninë,
në të cilën masoni ngrihet në shkallën Mjeshtër mason, janë:
Ma’at-neb-men-aa, Ma’at-ba-aa. 73
Knight dhe Lomas shpjegojnë se këto fjalë që janë përdorur në
shumicën e kohës pa ua ditur kuptimin, janë fjalë nga Egjipti i Lashtë
dhe duan të thonë:
“I madh është Mjeshtër Masoni i vendosur i Frankmasonerisë, i
madh është shpirti i Frankmasonerisë.” 74
Autorët theksojnë se fjala “ma’at” ka kuptimin e “ndërtuesit të
murit” dhe përkthimi më i përafërt është “Masoneria”.
Kjo do të thotë se masonët modernë, mijëra vjet më vonë, e ruajnë
ende gjuhën e Egjiptit të Lashtë në lozhat e tyre.
“FLAUTI MAGJIK” I MOXARTIT
Një ndër prodhimet më interesante të Masonerisë është “Flauti
magjik”, një opera e mirënjohur e kompozitorit, W.A.Moxart. Moxarti
ishte mason dhe është fakt i njohur se shumë pjesë të kësaj opere
përmbajnë mesazhe masonike. Çështje
interesante është se në këto mesazhe janë
të lidhura ngushtë me paganizmin e
Egjiptit të Lashtë. “Mimar Sinan” e
shpjegon kështu këtë çështje:
Tashmë dihet që ka një lidhje të qartë
mes Egjiptit të Lashtë dhe ritualeve
masonike. Pavarësisht nga përpjekjet
e atyre që tentuan ta interpretojnë
“Fyellin magjik” si “një rrëfim për
Lindjen e largët”, në të vërtetë, në
themelet e saj gjenden ritualet
egjiptiane. Janë zotat dhe perëndeshat Wolfgang Amadeus Mozart

104
e tempujve egjiptianë që kanë ndikuar në krijimin e karaktereve të
“Flautit magjik”. 75
OBELISQET
Një simbol i rëndësishëm i masonerisë, i cili dikur ishte edhe një
element me rëndësi në arkitekturën e egjiptianëve të lashtë, është
obelisku. Obelisku është një kullë e gjatë vertikale, me një piramidë në
majën e saj. Obelisqet, ku ishin gdhendur hieroglifet të Egjiptit të
Lashtë, kanë qenë të varrosur nën tokë me shekuj, derisa u zbuluan në
shekullin XIX dhe më pas u zhvendosën në qytete të ndryshme
perëndimore si New York, Londër dhe Paris. Obelisku më i madh u
dërgua në SHBA. Eksporti u organizua nga masonët. Kjo për shkak se
si obelisqet ashtu dhe figurat e lashta egjiptiane të gdhendura në ta, siç
pohonin masonët, ishin me të vërtetë simbolet e tyre. “Mimar Sinan” e
thekson këtë gjë për obeliskun 21-metër të lartë në New York:
Shembulli më i mrekullueshëm i përdorimit simbolik të arkitekturës
është monumenti i quajtur “gjilpëra e Kleopatrës”, që iu dha si
dhuratë Shteteve të Bashkuara më 1878 nga guvernatori egjiptian
Ismail. Tani ky monument gjendet në Central Park. Sipërfaqja e tij
është e mbuluar me simbole masonike. Ky monument, është ngritur
fillimisht në shekullin XVI para Krishtit, në hyrje të një tempulli të
zotit Diell, një qendër pranimi në Heliopolis. 76
LEGJENDA E IZISIT- VEJUSHËS
Një ide e rëndësishme simbolike në Masoneri është ajo e vejushës.
Masonët e quajnë veten fëmijët e vejushës dhe pikturat e vejushës
duken shpesh nëpër publikimet tyre. Cila është origjina e kësaj ideje?
Kush është kjo vejushë?
Kur shqyrtojmë burimet masone, shohim se simboli i vejushës, si
origjinë rrjedh nga një legjendë egjiptiane. Kjo është një ndër legjendat
më të rëndësishme të miteve të Egjiptit të Lashtë: “Historia e Ozirisit

dhe Izisit. Ozirisi ishte zot i pjellorisë dhe Izisi ishte gruaja e tij. Sipas
legjendës, Ozirisi qe viktimë e një krimi për pasion dhe si pasojë e kësaj
Izisi mbeti e ve. Në këtë mënyrë, vejusha masonike është Izisi. Një
105
An Ancient Egyptian depiction of Isis.

Remains from Ancient Egypt: Monu-
ments of pharaohs with an obelisk
rising in front of them in the Valley of
the Kings.

artikull në “Mimar Sinan”, e
shpjegon këtë çështje në këtë
mënyrë:
Legjenda e Ozirisit- Izisit
është temë e shumë artikujve
e predikimeve dhe është
legjenda më e afërt mes
miteve të egjiptianëve të
lashtë me Masonerinë. Testi
për t’u bërë prift në
tempullin e Izisit është vetë
riti i pranimit në Masoneri.
Do të ishte e mërzitshme të
ripërsëritej. Atje, drita ishte
një nga elementet më të
rëndësishme: “në mënyrë që
të varroset në errësirën e
Lindjes, dielli i mëngjesit
fillon të bjerë poshtë pas mesditës dhe merr detyrën nga Ozirisi çdo
ditë, sikurse Horusi që në mënyrën më të shkëlqyer zuri vendin e
babait të tij të vrarë. Prandaj, “vejusha”, fëmijët e së cilës jemi ne,
nuk është askush tjetër përveç gruas së Ozirisit, vejushës Izis. 77
Pra siç shohim, Masoneria, e cila e përshkruan veten si të
themeluar mbi bazat e arsyes dhe shkencës, në të vërtetë është një
doktrinë mitologjike, përplot me besime supersticioze.
KOMPASI DHE KATRORI
Nga simbolet më të njohura të Masonerisë është kompasi i
mbivendosur në një katror. Kur, masonët pyeten për këtë, ata thonë se
ky simbol paraqet konceptin e shkencës, rregullin gjeometrik dhe
mendimin racional. Megjithatë, kompasi dhe katrori, në të vërtetë
107
An Ancient Egyptian depiction of Isis.

kanë një kuptim krejtësisht të ndryshëm.
Këtë e mësojmë nga një libër i shkruar nga njëri prej masonëve më
të mëdhenj të të gjitha kohërave. Në librin e tij “Morale dhe dogma”,
Albert Pike shkruan si vijon për simbolin e kompasit dhe katrorit:
katrori... është një simbol natyral dhe i përshtatshëm për tokën...
Figura hermafrodite është simbol i natyrës së dyfishtë që u është
dhënë perëndive në lashtësi, si gjenerues dhe prodhues: Brahmit dhe
Majas në mesin e arianëve dhe si Ozirisi dhe Izisi në mesin e
egjiptianëve. Duke qenë se Dielli ishte mashkull, Hëna ishte femër.78
Kjo do të thotë se kompasi dhe katrori, simboli më i njohur i
Masonerisë, është një simbol i paganizmit arian dhe datojnë që nga
Egjipti i Lashtë, apo para ardhjes së krishtërimit. Në paragrafin e cituar
nga Pike, hëna dhe dielli janë simbole të rëndësishme në lozhat
masonike, por ata nuk janë gjë tjetër veçse reflektim i besimeve të kota
të këtyre shoqërive të lashta pagane që adhuronin hënën dhe diellin.
FILOZOFIA PAGANE E MASONERISË
Deri më tani kemi mësuar se origjina e Masonerisë qëndron mbi
një doktrinë pagane, që shtrihet pas në Egjiptin e Lashtë dhe se
kuptimi i vërtetë i koncepteve dhe simboleve të saj është i mistershëm.
Për këtë arsye, Masoneria është në konflikt me fetë monoteiste. Ajo
është humaniste, materialiste dhe evolucioniste. Historiani amerikan,
Michael Howard e shpjegon këtë sekret, që u zbulohet tërësisht vetëm
masonëve të shkallës më të lartë:
Pse duhet të krishterët të jenë kaq kritikë ndaj Frankmasonerisë...?...
Përgjigja e kësaj pyetje qëndron në “sekretet” e Frankmasonerisë.
Nëse këto sekrete do të ishin lehtësisht të disponueshme për
publikun e gjerë, padyshim, që përmbajtja e tyre do të kuptohej nga
ata që nuk kanë dijeni për doktrinat e okultizmit dhe fesë së lashtë.
Në fakt vihet në dyshim nëse shumë nga anëtarët e zakonshëm të
lozhave e kuptojnë apo jo se çfarë përfaqësojnë sekretet e tyre. Në
108

qarqet e brendshme të Masonerisë, në mesin e atyre që kanë arritur
shkallët e larta, ka masonë që e kuptojnë se janë trashëgimtarë të një
tradite të lashtë para-kristiane, të transmetuar që nga kohërat e
paganizmit. 79
Kur shikojmë shkrimet masone turke, kuptojmë se masonët e
shkallës më të lartë kanë në zotërim dijen, që e mbajnë fshehur nga
vëllezërit e tjerë. Mjeshtër masoni Nexhdet Egeran shpjegon se çfarë
mendojnë masonët e shkallës më të lartë për këtë çështje:
Disa masonë e kuptojnë Masonerinë vetëm si një lloj gjysmë feje,
gjysmë institucioni bamirës vëllazëror, ku ata mund të krijojnë
marrëdhënie të këndshme shoqërore dhe t’i trajtojnë ato në varësi të
rrethanave. Të tjerë mendojnë se qëllimi i Masonerisë është vetëm, që
t’i bëjë më të mirë njerëzit e mirë. Të tjerë akoma, mendojnë se
109

110
Albert Pike and a Masonic medallion produced in his memory.
Masoneria është një vend për të ndërtuar karakterin. Me pak fjalë, ata
të cilët nuk dinë të lexojnë, të shkruajnë gjuhën e shenjtë të
Masonerisë, apo të kuptojnë domethënien e simboleve dhe alegorive,
mendojnë në këtë mënyrë apo në ndonjë mënyrë tjetër të ngjashme.
Por për një numër të vogël masonësh që kanë mundur të futen
thellë në të, Masoneria dhe qëllimet e saj janë mjaft të ndryshme.
Masoneri do të thotë një dituri e zbuluar, një nismë dhe një fillim. Do
të thotë të lësh anash një mënyrë të vjetër jetëse dhe të hysh në një jetë
të re dhe të qetë fisnike... Përtej simbolizmit elementar dhe themelor
të Masonerisë ekzistojnë një seri shpalljesh që na ndihmojnë për të
hyrë në një jetë të brendshme më të lartë dhe për të mësuar të fshehtat
e ekzistencës sonë. Pra, është kjo jetë e brendshme dhe hyrja në të, që
e bën të mundur arritjen e Iluminizmit (Ndriçimit të mendjes) të
Masonerisë. Vetëm atëherë bëhet e mundur, që të mësohet natyra
dhe kushtet e përparimit dhe evolucionit. 80
Ky paragraf nënvizon, se edhe pse disa masonë të shkallëve më të

ulëta mendojnë se Masoneria është organizatë shoqërore dhe
bamirëse, në të vërtetë ajo ka të bëjë me të fshehtat e ekzistencës së
njeriut. Kështu pra, pamja e jashtme e Masonerisë si organizatë
shoqërore dhe bamirëse, është në të vërtetë një maskë për të fshehur
filozofinë e organizatës. Në realitet, Masoneria është një organizatë që
synon t’iu imponojë sistematikisht, anëtarëve të saj si dhe pjesës tjetër
të shoqërisë, një filozofi specifike.
Siç thamë në fillim, elementi bazë i kësaj filozofie, i cili është
përhapur nga kulturat pagane,veçanërisht ato të Egjiptit të Lashtë,
është materializmi.
MATERIALIZMI NË BURIMET MASONE
GABIMI I MATERIES ABSOLUTE
Masonët e ditëve të sotme, ashtu si edhe faraonët, priftërinjtë dhe
klasat e tjera të Egjiptit të Lashtë, besojnë në përjetësinë dhe në jo
111
The compass and square
depicted with the eagle,
one of Ancient Egypt's
most important symbols.

krijueshmërinë e materies dhe, se jashtë kësaj materie të pajetë, qeniet
e gjalla erdhën në jetë nga rastësia. Në shkrimet masone mund të
lexojmë të dhëna të hollësishme të këtyre gabimeve themelore të
filozofisë materialiste.
Në librin e tij “Frymëzime nga Frankmasoneria”, mjeshtri mason
Selami Isindag, shkruan për filozofinë e pastër materialiste të
Masonerisë:
Gjithë hapësira, atmosfera, yjet, natyra, të gjitha qeniet e gjalla dhe jo
të gjalla përbëhen nga atomet. Qeniet njerëzore s’janë asgjë më tepër
veçse një koleksion atomesh që ndodh spontanisht. Një ekuilibër në
përçimin e elektricitetit mes atomeve siguron ekzistencën e qenieve
të gjalla. Kur ky ekuilibër shkatërrohet (nuk ka më elektricitet në
atome) ne vdesim, i kthehemi tokës dhe transformohemi në atome.
Kështu pra, ne kemi ardhur nga materia dhe energjia dhe prapë do të
kthehemi në materie dhe energji. Bimët i përdorin atomet tona dhe të
gjitha qeniet e gjalla, përfshirë kwtu edhe njerwzit, i përdorim bimët.
Çdo gjë është bërë nga e njëjta substancë. Por për shkak, se truri ynë
ka evoluar më shumë se i të gjitha kafshëve të tjera, është shfaqur
vetëdija. Nëse shikojmë rezultatet e psikologjisë eksperimentale,
shohim se përjetimet tona psikike të trefishta të emocioneve-
mendjes-vullnetit janë rezultat i funksionit të ekuilibruar të qelizave
të kores së trurit dhe hormoneve...
Shkenca ekzakte pranon se asgjë nuk vjen në ekzistencë nga hiçi,
dhe asgjë nuk do të shkatërrohet. Si rezultat, mund të arrihet në
përfundimin se njerëzit nuk duhet të jenë falënderues apo të varur
ndaj asnjë fuqie. Gjithësia është një tërësi energjie pa fillim dhe pa
mbarim. Çdo gjë që lind nga kjo tërësi energjie, evoluon dhe vdes,
por nuk zhduket kurrë plotësisht. Gjërat ndryshojnë dhe
transformohen. Në të vërtetë nuk ka gjëra të tilla si vdekja apo
humbja; ekziston vetëm ndryshimi, transformimi dhe riformimi i
vazhdueshëm. Por nuk është e mundur që kjo çështje e madhe dhe
112

kjo fshehtësi e gjithësisë, të shpjegohet me anën e ligjeve shkencore.
Shpjegimet jashtë-shkencore janë përshkrime imagjinare, dogma dhe
besime të kota. Sipas shkencës ekzakte dhe arsyes, shpirti nuk
ekziston i pavarur nga trupi. 81
Pikëpamje të njëjta me këto mund të gjesh edhe në librat e
mendimtarëve materialistë si K. Marx, F. Engels, V. I. Lenin, G.
Politzer, C. Sagan dhe J. Monod. Të gjithë këta e kanë pranuar mitin
bazë materialist se gjithësia ka ekzistuar gjithmonë, se materia është
gjëja e vetme absolute që ekziston, se njerëzit janë të përbërë nga
materia dhe se nuk kanë shpirt, se materia evoluon jashtë dhe brenda
vetvetes dhe se jeta ka lindur rastësisht. Është e drejtë të përdoret
shprehja “mit” sepse, në kundërshtim me pretendimin e Isindagut se
“këto procese janë rezultat i shkencës ekzakte dhe arsyes”, të gjitha
113
The materialist theories in Masonic literature are no different from those found
in the writings of materialist ideologues such as Marx, Engels and Lenin.

këto pikëpamje janë hedhur poshtë nga zbulimet shkencore në
gjysmën e dytë të shekullit XX. Për shembull, teoria e Big Bengut, e
pranuar si e vërtetë në qarqet shkencore, tregon shkencërisht se
gjithësia u krijua nga hiçi para miliona vjetësh. Ligjet e
termodinamikës tregojnë se materia nuk ka aftësi të vetëorganizohet
dhe se ekuilibri dhe rregulli në univers janë rezultat i një krijimi të
vetëdijshëm. Me paraqitjen e strukturës së jashtëzakonshme tek qeniet
e gjalla, biologjia vërteton ekzistencën e një Krijuesi, me fjalë të tjera
Zotit, i Cili krijoi gjithçka. (Për informata më të hollësishme, shih librat
e autorit Harun Yahya: “Krijimi i universit”, “Gjunjëzimi i evolucionit”
dhe “Përgënjeshtrimi i evolucionit”.)
Në artikullin e tij Isindag vazhdon të shpjegojë se në fakt masonët
janë materialistë dhe si rrjedhojë edhe ateistë. Ata e përdorin
konceptin e “Arkitektit të Madh të Universit”, duke iu referuar
evolucionit të materies:
Dëshiroj të prek shkurtimisht disa parime, mendime të adoptuara
nga masonët: Sipas Masonerisë, jeta fillon nga një qelizë e vetme, që
ndryshon, transformohet dhe evoluon në një qenie njerëzore. Natyra,
shkaku, qëllimi, apo kushtet e këtij fillimi nuk janë të njohura. Jeta
lind nga kombinimi i materies dhe i energjisë, që ripërsëritet
vazhdimisht. Nëse ne e pranojmë “Arkitektin e Madh të Universit”,
si një parim sublim, një horizont pafund të mirësisë dhe bukurisë,
kulmi i evolucionit, etapa e tij më e lartë dhe ideali drejt të cilit
orvaten qeniet njerëzore dhe në qoftë se ne nuk e personalizojmë atë,
mund të shpëtojmë nga dogmatizmi.82
Siç e shohim, një nga parimet themelore të filozofisë masonike
është se gjërat lindin nga materia dhe kthehen në materie. Një aspekt
interesant i kësaj pikëpamje është se masonët nuk e konsiderojnë këtë
filozofi si të veçantë vetëm për veten e tyre, por dëshirojnë që t’i
përhapin këto ide në të gjithë shoqërinë. Isindag vazhdon:
Masoni i përgatitur me këto parime dhe doktrina e pranon detyrën
114

për t’i edukuar njerëzit... dhe për t’i udhëzuar ata me parimet e
arsyes dhe shkencës ekzakte. Në këtë mënyrë, Masoneria iu
drejtohet njerëzve. Ajo punon në emër të njerëzve pavarësisht nga
njerëzit.83
Këto fjalë shfaqin dy aspekte të rolit dallues të Masonerisë në
shoqëri:
1. Nën maskën e shkencës ekzakte dhe arsyes, Masoneria tenton
t’i imponojë pjesës tjetër të shoqërisë filozofinë materialiste në të cilën
ajo beson (d.m.th. mitin e Egjiptit të Lashtë).
2. Masonët tentojnë ta bëjnë këtë pavarësisht nga njerëzit. Pra,
edhe nëse një shoqëri beson tek Zoti dhe nuk dëshiron ta pranojë
filozofinë materialiste, Masoneria tregohet e paepur në përpjekjet e saj
për t’ua ndryshuar pikëpamjet njerëzve në lidhje me këtë botë, pa
pëlqimin e tyre.
Ekziston një çështje e rëndësishme tek e cila duhet të drejtojmë
vëmendjen: terminologjia që përdorin masonët është mashtruese. Në
shkrimet e tyre, veçanërisht në ato, të cilat i drejtohen pjesës tjetër të
shoqërisë, masonët përdorin një gjuhë të qëllimshme, për ta shfaqur
filozofinë e tyre si të padëmshme, inteligjente dhe tolerante. Një
shembull i kësaj është citati i mësipërm nën nocionin e “për t’i
edukuar njerëzit... dhe për t’i udhëzuar ata me parimet e arsyes dhe
shkencës ekzakte”. Në të vërtetë, filozofia masonike nuk ka të bëjë
fare me “shkencën dhe arsyen”. Ajo ka të bëjë me një mit të dalë mode,
që nuk qëndron nga aspekti shkencor. Qëllimi i Masonerisë nuk është
që t’i udhëzojë njerëzit. Masonët tentojnë t’ua imponojnë qëllimisht
njerëzve filozofinë e tyre. Kur ata shprehen se janë të vendosur që ta
bëjnë këtë pavarësisht nga njerëzit, shohim se ata nuk janë tolerantë,
por shfaqin pikëpamje totalitare.
115

MOHIMI I EKZISTENCËS SË SHPIRTIT DHE BOTËS
SË PËRTEJME
Si pjesë e besimit të tyre materialist, masonët nuk pranojnë
ekzistencën e shpirtit të njeriut dhe e mohojnë tërësisht idenë e botës së
përtejme. Pavarësisht nga kjo, në shkrimet masone ndonjëherë për të
vdekurit thuhet se kanë “kaluar në përjetësi” apo shprehje të tjera të
ngjashme shpirtërore. Kjo mund të duket kontradiktore, por nuk
është, pasi në të vërtetë të gjitha referimet e masonerisë ndaj
pavdekshmërisë së shpirtit janë simbolike. Revista “Mimar Sinan”, në
një artikull të titulluar “Pas vdekjes në Frankmasoneri”, bie dakord me
këtë çështje:
Në mitin e Mjeshtër Hiramit, masonët e pranojnë ringjalljen pas
vdekjes në një mënyrë simbolike. Kjo ringjallje tregon se e vërteta
gjithmonë triumfon mbi vdekjen dhe errësirën. Masoneria nuk i jep
asnjë rëndësi ekzistencës së një shpirtit të ndarë nga trupi. Në
Masoneri, ringjallja pas vdekjes është që t’u lësh trashëgimi
njerëzve disa punë shpirtërore apo materiale. Kjo e bën një qenie
njerëzore të pavdekshme. Ata që kanë qenë të aftë ta bëjnë emrin e
tyre të pavdekshëm në këtë jetë të shkurtër mashtruese, janë ata
njerëz që kanë qenë të suksesshëm. Ne, këta njerëz që i kanë bërë
emrat e tyre të pavdekshëm, i konsiderojmë, si njerëz që e kanë
shpenzuar gjithë mundin e tyre si për bashkëkohësit ashtu edhe për
gjeneratat që do të vijnë pas tyre, për t’i bërë njerëzit të lumtur dhe
për të siguruar për ta një botë më njerëzore.
Qëllimi i tyre është që të zgjojnë impulset njerëzore që ndikojnë në
jetët e tyre ... Qeniet njerëzore që kërkojnë pavdekësi gjatë shekujve
mund ta arrijnë atë përmes punës që bëjnë, shërbimeve që ata kryejnë
dhe ideve që prodhojnë. Kjo do t`i japë kuptim jetëve të tyre. Siç
shpjegonte Tolstoi: "atëherë parajsa do të vendosej këtu në tokë dhe
116

njerëzit do të arrinin të merrnin më të mirat e mundshme".84
Për të njëjtën temë, mjeshtri mason Isindag shkruan:
PËRMBAJTJA E ÇDO GJËJE: Masoneria e kupton këtë si energji dhe
materie. Ata thonë se çdo gjë ndryshon etapë pas etape dhe kthehet
prapë në materie. Shkencërisht, kjo përkufizohet si vdekje.
Misticizmi në këtë çështje, pra besimi se, nga dy forcat prej të cilave
është i përbërë një njeri: shpirti dhe trupi, trupi do të vdesë ndërsa
shpirti jo, se shpirtrat do të kalojnë në botën e shpirtrave dhe
vazhdojnë ekzistencën e tyre atje derisa të kthehen në një trup
tjetër kur t’i urdhërojë Zoti, nuk përshtatet me idetë e ndryshim -
117
Masons believe in
materialism and
reject the idea of
life after death.
Sometimes the
concept of life
after death ap-
pears in Masonic
texts, but, as in
the myth of Hiram
depicted here
(left), what is
meant by it is the
continuation of the
memory of a per-
son's name in this
world.

transformimit të pranuara nga Masoneria. Idetë e Masonerisë në
lidhje me këtë çështje mund të shprehen në këtë mënyrë: “Pas
vdekjes tënde, të vetmet gjëra që do të mbeten nga ti dhe nuk do të
vdesin, janë kujtimet e moshës së pjekurisë dhe asaj që ke arritur
të bësh.” Ky mendim është një lloj mënyre filozofike e të menduarit e
bazuar në principet e shkencës ekzakte dhe arsyes. Besimi fetar nuk
pajtohet me principet e shkencës ekzakte për sa i përket
pavdekshmërisë së shpirtit dhe ringjalljes pas vdekjes. Masoneria,
principet e veta të të menduarit i ka marrë nga sistemet e shkencave
ekzakte dhe racionale. Kështu që, për këtë çështje filozofike, ajo ka
një mënyrë të të menduarit dhe të shpjeguarit të ndryshëm nga feja.85
Refuzimi i ringjalljes pas vdekjes dhe kërkimi i pavdekësisë në
trashëgiminë e kësaj bote... Edhe pse masonët e prezantojnë këtë ide, si
në përputhje me shkencën moderne, ajo në të vërtetë, është një mit që
besohej nga ateistët që në vitet e hershme të historisë njerëzore.
Kur’ani thotë se njerëzit që nuk besonin në Zot “ndërtuan ndërtesa të
shkëlqyeshme duke shpresuar se do të jetojnë përgjithmonë.” Hudi
(paqja qoftë mbi të), një nga profetët e së shkuarës, e paralajmëroi
popullin e Adit kundër kësaj injorance, siç shkruhet më poshtë:
Kur vëllai i tyre, Hudi u tha: "A nuk frikësoheni?"
Unë për ju jam i dërguar besnik.
Andaj, keni frikë (dënimit të) All-llahut dhe më dëgjoni mua.
Unë nuk kërkoj për këtë ndonjë shpërblim prej jush, shpërblimi
është vetëm prej Zotit të botëve.
A në çdo bregore ngrini ndonjë shtëpi (ndërtesë) sa për lojë?
Dhe a i ndërtoni pallatet e fortifikuara që të jeni përgjithmonë?
E kur rrëmbeni, rrëmbeni mizorisht.
Pra, kijeni frikë All-llahun dhe më dëgjoni mua! (Kur’an 26:124-
131)
Gabimi që bënë këta njerëz të pafe, nuk ishte ndërtimi i godinave
118

të bukura. Edhe muslimanët, gjithashtu, i japin rëndësi artit. Duke e
përdorur atë, ata përpiqen të zbukurojnë botën. Ndryshimi qëndron
tek qëllimi. Muslimani interesohet për artin deri në atë shkallë sa të
shprehë bukurinë dhe nocionet estetike që Zoti u ka dhënë qenieve
njerëzore. Ndërsa njerëzit e pafe gabohen kur e konsiderojnë artin si
një rrugë për në pavdeksi.
MOSPAJTIMI SHKENCOR I MOHIMIT
TË SHPIRTIT
Mohimi që i bëjnë masonët ekzistencës së shpirtit dhe pretendimi
i tyre se vetëdija njerëzore përbëhet nga materia, nuk përputhet me
shkencën. Përkundrazi, zbulimet moderne shkencore tregojnë se
vetëdija njerëzore nuk mund të reduktohet në nivelin e materies dhe se
ajo nuk mund të shpjegohet në aspektin e funksioneve të trurit.
Një shqyrtim i kësaj literature tregon se shkencëtarët nuk kanë
arritur në ndonjë përfundim, si rezultat i përpjekjeve të tyre për ta
reduktuar vetëdijen deri në nivelin material të trurit, pavarësisht
përpjekjeve të tyre të shumta të bazuara në besimin materialist dhe
përfundimisht shumë prej tyre kanë hequr dorë. Sot, shumë studiues
janë të mendimit se vetëdija njerëzore vjen nga një burim i panjohur,
përtej neuroneve të trurit, molekulave apo atomeve që i formojnë ato.
Pas shumë vitesh studimi, njëri nga këta studiues, Wilder
Penfield, arriti në përfundimin se ekzistenca e shpirtit është një fakt i
pamohueshëm:
Pas shumë vite përpjekjesh për shpjegimin e mendjes, vetëm në bazë
të funksionimit të trurit, kam arritur në përfundimin se është shumë
më e thjeshtë (madje të themi më llogjike) që dikush të adoptojë
hipotezën se qenia jonë përbëhet nga dy elemente bazë [truri dhe
mendja (apo shpirti)] ...sepse duket se është i sigurt fakti, që do të jetë
e pamundur të shpjegohet vetëdija vetëm në bazë të funksionimit të
119

neuroneve brenda trurit... jam i detyruar të zgjedh propozimin, se
qenia jonë shpjegohet në bazë të dy elementeve themelore (truri
dhe mendja, apo trupi dhe shpirti).”86
Ajo që i shtyn shkencëtarët drejt këtij përfundimi është fakti se
vetëdija nuk mund të përshkruhet kurrë vetëm në bazë të faktorëve
materialë. Truri i njeriut është si një kompjuter i jashtëzakonshëm, në
të cilin përmblidhen dhe përpunohen informatat nga pesë shqisat
tona. Por, ky kompjuter nuk e ka sensin e “vetvetes”; ai nuk mund të
mendojë, të ndjejë apo t’i konceptojë ndjenjat që pranon. Fizikanti i
shquar anglez, Roger Penrose, në librin e tij “Mendja e re e perandorit”,
shkruan:
Por cila është ajo që përcakton identitetin personal e një personi të
caktuar? A mos janë atomet që përbëjnë trupin e tij? A varet
identiteti i tij nga veçantia e elektroneve, protoneve dhe e grimcave të
tjera nga të cilat përbëhen atomet?
Ekzistojnë të paktën dy arsye se përse përgjigja ndaj këtyre pyetjeve
është mohuese. Së pari, në trupin e çdo qenie të gjallë ekziston një
qarkullim i vazhdueshëm i materies. Kjo zbatohet veçanërisht në
qelizat e trurit të njeriut, pavarësisht nga fakti se pas lindjes së njeriut
nuk prodhohen më qeliza të reja të trurit. Shumica e atomeve në çdo
qelizë të gjallë (përshirë këtu edhe qelizat e trurit) - dhe në fakt,
praktikisht gjithë materiali i trupit tonë - ndërrohen disa herë gjatë
jetës. Arsyeja e dytë vjen nga fizika kuantike ...Nëse një elektron në
trurin e një personi do të zëvendësohej me një elektron të njëjtë (siç
zëvedësohet një tullë me një tjetër), atëherë edhe gjendja e sistemit do
të ishte krejtësisht e njëjtë siç ishte më parë, thjesht e padallueshme! E
njëjta gjë vlen edhe për protonet dhe grimcat e tjera, si dhe për atomet
e molekulat në tërësi, etj. Nëse e gjithë përbërja materiale e një
personi do të zëvendësohej me grimcat përkatëse, si tullat e
shtëpisë, praktikisht mund të themi se në të vërtetë, në strukturë
nuk ndodh kurrfarë ndryshimi.87
120

Penrose thotë qartë se, nëse të
gjitha atomet e njeriut do të
zëvendësoheshin me atome tulla,
cilësitë që e bëjnë një qenie njerëzore të
ndërgjegjshme, do të mbeteshin
plotësisht të njëjta. Ose mund të
mendojmë të kundërtën. Nëse do të
zëvendësoheshin grimcat e atomeve të
trurit me atome tulla, ata nuk do të
mund të ishin të vetëdijshëm.
Shkurtimisht, ajo që e bën qenien
njerëzore njeri nuk është një cilësi
materiale. Ajo është cilësi shpirtërore
dhe është e qartë se burimi i saj
ekziston pavarësisht nga materia. Në
konkluzionin e librit të tij, Penrose pohon:
Vetëdija më duket se është një fenomen i rëndësishëm. Unë thjesht
nuk mund ta besoj se është diçka që ekziston “rastësisht” nga një
llogaritje e komplikuar. Ajo është një fenomen me të cilën bëhet e
njohur edhe ekzistenca e universit.88
Atëherë, cila është pikëpamja e materialistëve nën dritën e këtyre
zbulimeve? Si mund të pretendojnë materialistët se qeniet njerëzore
përbëhen vetëm nga materia dhe se një njeri me inteligjencë, ndjenja,
mendime, memorie dhe shqisa, është krijuar rastësisht nga atomet e
pajeta dhe të pavetëdijshme? Si mund të mendojnë që një proces i tillë
është i mundshëm?
Këto pyetje shqetësojnë të gjithë materialistët. Por, në lidhje me
këto tema, shkrimet masonike përmbajnë ide edhe më kurioze sesa
çdo gjë tjetër e gjetur në shkrimet e materialistëve. Kur i shohim këto
shkrime, mund të kuptojmë qartë se pas filozofisë materialiste
qëndron “adhurimi i materies”.
121
Prof. Penrose maintains that materi-
alism can never account for the
human mind.

MATERIALIZMI MASONIK:
HYJNIZIMI I MATERIES
Është e domosdoshme që të kuptohet qartë se çfarë është filozofia
materialiste: Ata që e përqafojnë këtë filozofi besojnë se rregulli
madhështor, dhe ekuilibri i universit dhe i miliona llojeve të qenieve të
gjalla në botë, përfshirë këtu edhe qeniet njerëzore, u shfaqën vetëm
nga aktiviteti i atomeve që përbëjnë materien. Me fjalë tjera, ata
besojnë se atomet e pajeta dhe të pavetëdijshme janë krijuese.
(Sigurisht Zoti është përtej kësaj).
Pa marrë parasysh se sa moderne mund të duket kjo ide, në të
vërtetë, ajo është rishfaqja e një besimi që ka ekzistuar që në etapat e
parë të historisë: idhujtarisë. Ata që adhuronin idhujt besonin se
statujat apo idhujt që ata adhuronin kishin shpirt dhe fuqi. Me fjalë të
tjera, ata ia atribuonin vetëdijen dhe fuqinë e madhe materies së pajetë
dhe të pavetëdijshme. Padyshim që kjo është e pakuptimtë. Në Kur’an,
Zoti i referohet paganizmit irracional. Në tregimet për pejgamberët,
natyra false e besimeve pagane theksohet në veçanti. Për shembull, në
një ajet kuranor tregohet se Ibrahimi (a.s) e pyet babanë e tij, "O babai
im, pse adhuron atë që as nuk dëgjon, as nuk sheh, e prej të cilit nuk
ke kurrfarë dobie?” (Kur’an, 19:42). Është e qartë se, të hyjnizosh
materien e pajetë, e cila as nuk mund të shohë e as të dëgjojë dhe që
nuk ka kurrfarë fuqie, është vërtet qesharake.
Materialistët janë shembuj modernë të idhujtarëve. Ata nuk
adhurojnë statujat apo idhujt prej guri apo druri, por besojnë në idenë
se materia është pjesë përbërëse e të gjitha trupave dhe mendojnë se
kjo materie ka fuqi, inteligjencë dhe njohuri të paskajshme. Shkrimet
masonike kanë disa gjëra interesante që flasin në lidhje me këtë çështje,
pasi masonët e pranojnë haptazi këtë besim pagan, i cili është edhe
esenca e materializmit. Në një artikull në revistën “Mimar Sinan”,
shkruhet:
122

Në mënyrë që një objekt material të vijë në jetë, atomet duhet të
vendosen së bashku sipas një rregulli të caktuar. Forca që shkakton
këtë organizim është shpirti që zotëron çdo atom. Pasi çdo shpirt
është një vetëdije, çdo send i krijuar është vetëdije inteligjente. Dhe
çdo gjë e krijuar ka të njëjtin nivel inteligjence. Një njeri, një kafshë,
një baktere dhe një molekulë kanë të gjitha të njëjtën shkallë
inteligjence.89
Nga këto pohime vërejmë se çdo atom ka inteligjencë dhe
vetëdije. Shkrimtari mason, nëpërmjet këtij deklarimi, propozon se
çdo gjë ka vetëdije, për shkak të atomeve që zotëron, dhe duke qenë se
ai e mohon ekzistencën e shpirtit të njeriut, ai e konsideron njeriun si
një masë atomesh, njësoj si një kafshë apo një molekulë e pajetë.
Sidoqoftë, e vërteta është kjo: materia e pajetë (atomi) nuk ka
shpirt, vetëdije apo inteligjencë. Ky është një fakt i provuar si
nëpërmjet vëzhgimit ashtu edhe me anë të eksperimentimit. Vetëm
qeniet e gjalla kanë vetëdije dhe ajo është rezultat i “shpirtit” që Zoti u
ka dhuruar atyre. Prej gjithë qenieve të gjalla, njerëzve u është dhuruar
shkalla më e lartë e vetëdijes, pasi ata zotërojnë një shpirt të veçantë, të
cilin ua ka dhuruar Zoti.
Me fjalë të tjera, ndryshe nga ç’besojnë masonët, vetëdija nuk
gjendet në materien e pajetë, por në qeniet që kanë shpirt. Por, në
mënyrë që të pranojnë ekzistencën e Zotit, masonët i drejtohen besimit
qesharak që ua atribuon “shpirtin“ atomeve.
Ky besim materialist, i përqafuar nga masonët, është një shprehje
e re e besimit pagan, e quajtur “animizëm”, që supozon se çdo gjë
materiale në natyrë (shkëmbinjtë, malet, era, uji, etj.) ka shpirtin dhe
vetëdijen e vet. Filozofi grek Aristoteli e ndërthuri këtë besim me
materializmin (besimin se materia është absolute dhe nuk është e
krijuar) dhe madje edhe sot, atribuimi i vetëdijes të gjërave të pajeta –
që është thelbi i materializmit – është bërë një lloj paganizmi
bashkëkohor.
123

Shkrimet masone janë plot me tregime interesante në lidhje me
këtë besim. Në një artikull në “Mimar Sinan”, të titulluar “Rruga e së
vërtetës”, shkruhet:
Nëse pranojmë hierarkinë animiste d.m.th se shpirti ekziston në
atome, se një molekulë drejton shpirtin në një atom, se një qelizë
drejton shpirtin në një molekulë, se një organ drejton shpirtin në një
qelizë, a nuk është shpirti kryesor, që e drejton tërë trupin, zot i të
gjithë këtyre shpirtrave të vegjël? 90
Kjo doktrinë e rreme dhe primitive bën që masonët të besojnë se
ekuilibri dhe rregulli në univers vendoset nga materia e pajetë. Po
ashtu, në “Mimar Sinan”, u botua një artikull në lidhje me zhvillimet
gjeologjike globale. Ai thekson:
Ky dëmtimi sipërfaqësor ndodh në mënyrë aq delikate saqë mund të
themi se gjendja aktuale e jetës është formuar si rezultat i kësaj
inteligjence të fshehur në magmë. Nëse nuk do të ishte kështu, uji
nuk do të mblidhej nëpër zbrazëtira dhe toka do të mbulohej
krejtësisht nga ai.91
Në një artikull tjetër, në revistën “Mimar Sinan”, thuhet se qelizat
e para të gjalla dhe qelizat që u shumuan më vonë nga ato, ishin të
124
Materialism believes in the cre-
ative ability of lifeless and uncon-
scious matter. In other words, it
turns matter into an idol. Masons
believe that atoms have spirit and
openly admit to their belief in such
a superstition.

ndërgjegjshme, kishin bërë një plan dhe e kishin zbatuar atë:
Fillimi i jetës në tokë ndodhi kur lindi qeliza e parë. Kjo qelizë e
vetme menjëherë filloi të lëvizste e nën një impuls jetik dhe me të
vërtetë këmbëngulës, u nda më dysh dhe vazhdoi përgjatë kësaj
rruge ndarjeje të pafundme. Por këto qeliza të ndara nuk e kuptonin
qëllimin e endjes së tyre, dhe si t’i frikësoheshin kësaj endjeje, nën
125
Pagans of bygone ages worshipped idols made of stone. Today's pagans idolize matter.

126
A relief from the pagan civilization of Mesopotamia.

drejtimin e një vetë-ruajtjeje instiktive të fuqishme, ata filluan të
bashkëpunonin me njëra-tjetrën, u bashkuan dhe punuan në
harmoni të plotë demokratike dhe vetëflijimi për krijimin e organeve
vendimtare për jetën.92
Por, në kundërshtim me atë që thuhet në këtë citim, në qelizën e
gjallë nuk ka vetëdije. Besimi i kësaj nuk është gjë tjetër veçse një
besëtytni. Përsëri, siç shihet në citimin e mësipërm, me qëllim që të
mohohet ekzistenca dhe vepra krijuese e Zotit, masonët iu atribuojnë
veti absurde atomeve, molekulave dhe qelizave, siç janë inteligjenca,
aftësia për planifikim, vetëflijimi e madje edhe “harmonia
demokratike”. Ashtu sikurse është e pakuptimtë të thuhet për krijimin
e një pikture në vaj se “ngjyrat u organizuan vetvetiu së bashku sipas
një plani dhe vazhduan të funksionojnë në mënyrë demokratike dhe
në harmoni”, ashtu janë të pakuptimta edhe pretendimet e masonëve
për origjinën e jetës.
Një shprehje e zakonshme e parimeve supersticioze të Masonerisë
dhe materializmit të tyre është termi “Nëna natyrë”. Ne e ndeshim
këtë shprehje në filma, dokumentarë, libra, revista e madje edhe në
reklama. Kjo shprehje përdoret për të shprehur besimin se materia e
pajetë që përbën natyrën (azoti, oksigjeni, hidrogjeni, karboni, etj.) ka
një fuqi të vetëdijshme dhe se ajo i ka krijuar vetë njerëzit dhe të gjitha
qeniet e gjalla. Kjo legjendë nuk është e bazuar në eksperimente apo
arsyetime logjike, por ka për qëllim që t’i bindë njerëzit përmes
përhapjes në masë të doktrinave të tyre. Qëllimi është që njerëzit të
harrojnë Zotin, Krijuesin e vërtetë dhe t’i kthehen paganizmit, ku
“natyra” konsiderohet si krijues.
Masoneria përpiqet që t’i japë formë këtij besimi, ta forcojë e ta
përhapë atë, dhe i përkrah të gjitha forcat shoqërore që bëhen aleatë të
saj. Në një artikull në Mimar Sinan, të titulluar “Idetë për konceptin dhe
evolucionin e solidaritetit nga pikëpamja shkencore”, flitet për
127

“harmoninë misterioze që nëna natyrë ka vendosur” dhe theksohet se
kjo është baza e filozofisë humaniste të Masonerisë. Më tutje, thuhet se
masoneria do t’i përkrahë ato lëvizje që e përqafojnë këtë filozofi:
Kur ajo merret në konsideratë nga pikëpamja materiale e marrjes dhe
dhënies në botën e qenieve të gjalla, mes mikrobeve të dobishme që
jetojnë në tokë dhe brenda nesh, tek të gjitha bimët, kafshët dhe
qeniet njerëzore ekziston një harmoni e mistershme e urdhëruar nga
nëna natyrë, dhe ato vazhdimisht janë të angazhuara në një
solidaritet organik. Dëshiroj që të pohoj edhe njëherë se Masoneria
do të përkrahë çdo lloj lëvizje psiko-sociale që i dedikohet
mirëqenies, paqes, sigurisë dhe lumturisë, shkurtimisht, çdo lëvizje
që është në rrugën e humanizmit dhe bashkimit universal të
njerëzimit, qofshin mjete apo vepra që çojnë përpara idealet e saj. 93
“Mjetet dhe veprat” më të rëndësishme “që çojnë përpara idealet
e Masonerisë” janë të bazuara në teorinë e evolucionit – përkrahja
moderne e materializmit dhe humanizmit.
Në kapitullin vijues do të shohim më nga afër teorinë e
evolucionit, që nga koha e Darvinit e deri tek propaganda moderne
evolucioniste dhe do të zbulojmë marrëdhëniet e fshehta të
Masonerisë me gabimin më të madh shkencor të të gjitha kohërave.
128

129
-V-
RISHQYRTIMI I
TEORISË SË
EVOLUCIONIT
emi në vitin 1832...
Anija “Beagle” po lundron përgjatë Atlantikut të
pafund. Ajo duket si çdo anije e zakonshme
udhëtarësh apo si anije transporti, por udhëtimi i saj
ka si mision kryerjen e zbulimeve, që do të zgjasë me vite. Duke u nisur
nga Anglia, ajo do të kalojë tërë oqeanin dhe do të arrijë në brigjet e
Amerikës Jugore.
“Beagle”, një anije që deri atëherë ishte një anije e panjohur, u nis
për një udhëtim pesëvjeçar.
Ai që do ta bënte këtë anije të famshme, ishte udhëtari që gjendej
në të, Charles Robert Darwin, një natyralist 22-vjeçar. Ai, në të vërtetë,
nuk kishte studiuar biologjinë por kishte qenë student teologjie në
JJ

Universitetin e Cambridge-it.
Edhe pse arsimimi i këtij të riu në teologji ishte gjithëpërfshirës,
koha në të cilën ai jetoi, ishte e ndikuar thellë nga mendimet
materialiste. Në të vërtetë, një vit para se të nisej në rrugëtimin e tij me
Beagle, ai kishte hequr dorë nga një numër rregullash themelore të
krishtërimit.
Darvini 22-vjeçar, i interpretoi të gjitha zbulimet e bëra në këtë
udhëtim sipas mendësisë materialiste. Ai u përpoq të sqaronte krijimin
e qenieve të gjalla, që ai hulumtonte pa iu referuar krijimit hyjnor. Ai i
zhvilloi këto ide përgjatë viteve pasuese dhe përfundimisht, pas
përpunimit të tyre botoi teorinë e tij. Kjo teori u propozua më 1859, në
librin e tij “Origjina e llojeve”, e cila nuk u prit mirë nga bota
intelektuale e shekullit XIX edhe pse ajo do të siguronte të
ashtuquajturën bazë shkencore që ateizmi kishte kërkuar të gjente me
shekuj.
130
The theory of
evolution is not
an original dis-
covery of Dar-
win's. He did
nothing more
than re-apply an
old superstitious
philosophy.

A ishte teoria e evolucionit zbulim origjinal i Darvinit? A u
zhvillua kjo teori pa ndihmën e askujt tjetër përveç Darvinit, teori e cila
i hapi udhë njërit prej mashtrimeve më të mëdha në historinë e
njerëzimit?
Në të vërtetë, Darvini, nuk bëri asgjë tjetër, veçse korrigjoi një ide,
bazat e së cilës ishin ngritur më herët.
MITI I EVOLUCIONIT, NGA GREQIA E LASHTË
DERI NË EUROPËN MODERNE
Thelbi i teorisë së evolucionit të Darvinit është vlerësimi se nën
kushte krejtësisht natyrore, materia jo e gjallë lindi spontanisht qeniet
e para të gjalla, dhe pastaj nga ato, përsëri nën të njëjtat kushte, të gjitha
llojet e tjera u zhvilluan thjesht rastësisht. Me fjalë të tjera, teoria e
evolucionit propozoi ekzistimin e një sistemi vetëekzistues, i cili ka
organizuar vetveten pa krijues, duke sjellë në jetë spontanisht qeniet e
gjalla. Ideja se natyra e organizon vetveten pa krijues u quajt
“natyralizëm”.
Teoria e natyralizmit është absurde, po aq sa ideja se një bibliotekë
mund të formohet vetvetiu pa shkrimtarë. Pothuajse, që nga etapat e
para të historisë, kjo ide është mbrojtur nga mendimtarë të shumtë, që
janë bazuar vetëm në mendimin e tyre filozofik dhe ideologjik dhe ajo
u adoptua nga shumë qytetërime.
Natyralizmi lindi dhe lulëzoi në shoqëritë pagane siç ishin Egjipti
dhe Greqia e Lashtë. Por, me përhapjen e krishtërimit, kjo filozofi
pagane u braktis gjerësisht dhe filloi të dominonte ideja se Zoti e krijoi
gjithë natyrën dhe universin. Në mënyrë të ngjashme, kur Islami u
përhap në Lindje, idetë e natyralizmit dhe besimet pagane, si
zoroastrianizmi dhe shamanizmi, u zhdukën dhe u pranua fakti i
krijimit nga Zoti.
Megjithatë, filozofia natyraliste vazhdoi të ekzistojë në fshehtësi.
131

133
Ajo u ruajt nga shoqëritë sekrete dhe u shfaq
përsëri, nën rrethana më të përshtatshme. Në
botën e krishterë, siç përmendëm edhe në
fillim të këtij libri, natyralizmi ishte ruajtur
nga masonët, si dhe nga shoqëritë e tjera
sekrete që pasonin shembullin e tyre. Revista
turke, me emrin ‘Mason’, e botuar për
anëtarët e rendit, na jep këtë informacion të
rëndësishëm:
Ata që arritën tek zbulimet e reja në botën
e fenomeneve dhe ndodhive natyrore, pa e
marrë në konsideratë ekzistencën e Zotit,
ishin të detyruar që t’i mbanin zbulimet
vetëm për vete. Kërkimet u bënë
fshehurazi, kështu që edhe ata që u
angazhuan në kërkime të ngjashme, duhet
t`i mbanin marrëdhëniet e tyre të fshehta.
Fshehtësia që kërkohej gjatë rrjedhës së
këtyre projekteve të ndërmarra, bëri të
nevojshme përdorimin e disa shenjave dhe
simboleve të ndryshme.94
Ajo që nënkuptohet këtu me “zbulimet e
reja” është një kuptim i shkencës nga
pikëpamja natyraliste, një teori që nuk e
pranon ekzistencën e Zotit. Kjo qasje e
shtrembëruar ndaj studimeve shkencore u
zhvillua fshehurazi në shoqëritë sekrete, të
cilat përdornin shenja dhe simbole për këtë
The theory of materialist evolution was developed by
the pagan philosophers in Ancient Greece.

qëllim dhe në këtë mënyrë, u hodhën rrënjët e Masonerisë.
Një ndër këto të ashtuquajtura shoqëri sekrete, përgjegjëse për
mbjelljen e farës së Masonerisë, ishte rendi Rose Cross (Rosikrusian),
një lloj pike bashkuese mes templarëve dhe masonëve. Ky rend, i
dëgjuar për herë të parë në shekullin XV, krijoi një shtim të madh të
alkimisë, veçanërisht në Europë, ku për anëtarët e tij mendohej se
zotëronin njohuri sekrete. Por trashëgimia më e rëndësishme e rendit
Rose Cross të ditëve të sotme është filozofia natyraliste dhe ideja e
evolucionit, që është pjesë e saj. Revista ‘Mason’ thotë se rrënjët e
Masonerisë shtrihen tek templarët dhe rosikrusianët, duke theksuar
filozofinë e mëvonshme evolucioniste:
Masoneria teorike apo organizata bashkëkohore e Masonerisë është
themeluar nga shoqëritë mesjetare të ndërtimit, të cilave iu
referohemi si Masoneria Vepruese. Por, ata që sollën elementet bazë
teorike të këtij themelimi, ishin anëtarët e organizatave të caktuara,
që studiuan sistemet e fshehta prehistorike dhe njohuritë që ato
përmbanin. Më të rëndësishmet nga këto organizata ishin templarët
dhe rosikrusianët...
Nuk dihet se kur dhe si u themelua rendi i rosikrusianëve. Gjurmët e
para datojnë në Europën e shekullit XV, por është e qartë se rendi
është shumë më i vjetër. Në ndryshim nga templarët, interesi
themelor i rosikrusianëve ishte shkenca. Anëtarët e tij
angazhoheshin së tepërmi në alkimi... Karakteristika më e
rëndësishme e anëtarëve të tij ishte fakti se ata besonin se çdo
etapë e zhvillimit ishte një etapë e procesit të evolucionit. Për këtë
shkak, ata vendosën natyralizmin në bazën e filozofisë së tyre dhe u
bënë të njohur si “natyralistët”.95
Një organizatë tjetër masonike që e zhvilloi idenë e evolucionit
nuk ishte në Perëndim, por ishte një rend tjetër masonik i themeluar në
Lindje. Mjeshtri i madh Selami Isindag, na siguron informacionin në
vijim, në një artikull të titulluar “Masoneria dhe ne, nga themelimi i saj e
134

135
The first to promote the theory of evolution in modern Europe were members of the
Masonic society known as the Rosicrucians. Above: the symbol of the Rosicrucians.

deri më sot”:
Në botën islame, Masoneria kishte homologun e vet që quhej
Ikhwan as-Safa' (Vëllazëria e dëlirësisë). Kjo shoqatë u themelua në
Basra, në kohën e Abasidëve dhe botoi një enciklopedi me 54 vëllime
të mëdha. 17 prej tyre kanë të bëjnë me shkencën natyrore dhe
përmbajnë shpjegime shkencore që ngjasojnë shumë në ato të
Darvinit. Ato arritën të depërtonin deri në Spanjë dhe patën
ndikim të madh në mendimin perëndimor. 96
Megjithëse u zhvillua në botën islame, kjo shoqëri e distancoi
veten nga parimet themelore islame. Ajo u ndikua nga filozofia e
Greqisë së Lashtë, e cila shprehej me format e një simbolizmi sekret.
Isindag vazhdon:
Kjo shoqëri ishte me origjinë nga sekti Ismailije dhe qëllimi themelor
i tij, ishte krijimi i një dogme fetare të kuptueshme përmes
shpjegimeve simbolike dhe alegorike. Filozofia e saj ishte ndikuar
nga mendimtarët grekë, Pitagora dhe Platoni. Për të hyrë në këtë
shoqëri sekrete, personi së pari, joshej nga udhëzimet mistike e më
vonë spastrohej nga besimet dhe dogmat e kota fetare. Më pas, ai
njihej më nga afër me metodat filozofike dhe simbolike. Personi që
pranohej, pasi kalonte përmes “stazhit” fillestar, ndonjëherë duhej që
të kalonte ushtrimet e ideve neo-platonike, e pastaj ai mund të
fillonte me kimi, astrologji dhe numerologji - shkenca për kuptimin e
numrave. Por e gjithë kjo njohuri mbahej sekret dhe u jepej vetëm
atyre që mendohej se e meritonin. Kështu, zanafilla e Masonerisë
bazohet në këto themele. Disa nga kuptimet simbolike të këtyre
elementeve nuk ishin në kundërshtim me shkencën dhe llogjikën
prandaj edhe kanë mbijetuar në vende të ndryshme, në ritualet tona
të sotme. 97
Fjalët e cituara më lart, “spastrimi nga besimet dhe dogmat e
kota” nënkuptojnë se nismat e filozofisë masonike, kishin synim të
mohonin plotësisht fenë. Kjo është mënyra sesi e përkufizon masoni
136

Isidag fenë. Po kështu kemi vënë re se shprehja “dogma dhe besimet e
kota” është një eufemizëm i veçantë i filozofisë masone. Duhet të
pranohet se Masoneria apo ndonjë grup tjetër materialist, që shpreh
ide tepër antifetare pa asnjë arsyetim logjik, mbështetet vetëm në
propagandë dhe sugjestion. Meqenëse ata nuk mund ta dënojnë fenë
në mënyrë racionale, ata mbështeten vetëm tek metodat e sugjestionit
dhe fjalët e përzgjedhura, në mënyrë që të krijojnë një efekt të veçantë
psikik.
Nga citati i mësipërm mësojmë se Ikhwan as-Safa', një shoqëri në
botën islame, paralele me Frankmasonerinë, kryente aktivitete shumë
të ngjashme me Masonerinë moderne. Metoda që përdorte ajo ishte
përqafimi i filozofisë pagane, që bie në kundërshtim me fenë e vërtetë,
për të shprehur këtë filozofi me anën e simboleve dhe për ta
prezantuar gradualisht këtë filozofi të fshehtë tek anëtarët e vet.
Në historinë islame ka mendimtarë të ndryshëm që, në këtë
mënyrë, e larguan veten nga Islami dhe që ranë nën ndikimin e miteve
materialiste dhe evolucioniste të Greqisë së Lashtë. Fakti se kjo shkollë
mendimi, të cilën dijetari i madh islam Gazaliu e përgënjeshtroi dhe e
refuzoi me forcë në veprat e tij, kishte karakter masonik, sigurisht
hedh paksa dritë mbi këtë çështje. Në veprën e tij Al-Munqidh min al-
Dalal (Shpëtimi nga lajthitja), Gazaliu e kritikoi drejtpërsëdrejti
shoqërinë Ikhwan as-Safa', duke shpjeguar se ajo kishte përqafuar një
filozofi të degjeneruar, të ndikuar nga Greqia e Lashtë. Po ashtu në
veprën e tij të titulluar Fedaih-ul-Batinniyye, ai demostroi zvetënimet e
mësimeve të sektit Ismailije, të cilit i përkiste edhe Ikhwan as-Safa'-s.
ILUMINIZMI DHE SHFAQJA E MITIT TË TEORISË
SË EVOLUCIONIT
Idetë materialiste dhe evolucioniste të adoptuara nga organizatat
137

138
The symbol shown above is used in Masonic lodges, and is a Rosicrucian symbol
(the rose and the cross) combined with a Masonic symbol (the compass and
square).

masone, siç ishin Rosikrusianët apo Ikhwan as-Safa', që shpreheshin
fshehurazi dhe shumë shpesh edhe simbolikisht, filluan të bëheshin
gjithmonë e më të hapura, pasi fuqia shoqërore e Kishës në Europë
erdhi duke u dobësuar. Si rezultat, këto mësime pagane, që kishin
qëndruar të fshehura për rreth 1.000 vjet, për shkak të dominimit
politik dhe intelektual të krishtërimit, u përhapën përsëri në mesin e
mendimtarëve europianë të shekujve XVII dhe XVIII.
Periudha në të cilën idetë materialiste dhe evolucioniste fituan
përkrahje të gjerë në shoqërinë europiane, dhe ndikuan në distancimin
e saj nga feja, njihet si Iluminizëm. Sigurisht, ata që e zgjodhën këtë
term (d.m.th. ata që e karakterizuan këtë ndryshim të ideve
pozitivisht, si një dalje në dritë) ishin udhëheqësit e këtij devijimi. Ata
e cilësuan etapën e mëparshme si “Epoka e errët” dhe fajësuan fenë për
këtë, duke pohuar se Europa u ndriçua kur ajo iu kthye laicizmit dhe
iu largua fesë. Kjo perspektivë e rreme dhe e njëanshme, ende edhe
sot, është një ndër mekanizmat themelore propaganduese të atyre që e
kundërshtojnë fenë.
Është e vërtetë që krishtërimi mesjetar ishte pjesërisht “i errët”,
me besëtytni e fanatizëm, dhe shumica e këtyre janë spastruar në
epokën pas-mesjetare. Në fakt, Iluminizmi nuk i solli dhe aq shumë
rezultate pozitive Perëndimit. Rezultati më i rëndësishëm i
Iluminizmit, që ndodhi në Francë, ishte Revolucioni Francez, që e
ktheu vendin në një det gjaku. Sot, literatura e ndikuar nga Iluminizmi
e lavdëron Revolucionin Francez; megjithëse ai i kushtoi shumë
Francës dhe shkaktoi konflikte shoqërore që zgjatën deri në shekullin
XX. Analiza e Revolucionit Francez dhe e Iluminizmit, sipas
mendimtarit të famshëm britanik, Edmund Burke, është mjaft
domethënëse. Në librin e tij “Reflektime mbi Revolucionin në Francë”,
botuar më 1790, ai kritikoi Iluminizmin dhe frytin e tij: Revolucionin
Francez. Sipas mendimit të tij, kjo lëvizje shkatërroi vlerat themelore,
139

që mbanin shoqërinë të bashkuar, siç ishte feja, morali dhe struktura e
familjes, dhe i hapi rrugën terrorit dhe anarkisë. Përfundimisht, ai e
konsideronte Iluminizmin, si “lëvizje shkatërruese të mendjes
njerëzore”.98
Udhëheqësit e kësaj lëvizje shkatërruese ishin masonët. Volteri,
Dideroi, Monteskje dhe mendimtarët e tjerë antifetarë, që përgatitën
rrugën për revolucionin, ishin masonë. Masonët ishin miq të ngushtë
me jakobinët, që ishin udhëheqësit e Revolucionit. Kjo i kishte shpënë
disa historianë në mendimin se është e vështirë të bëhet një dallim mes
Jakobinizmit dhe Masonerisë në Francë, në këtë periudhë. (Shih librin
Rendi i ri masonik, nga Harun Yahya.)
Gjatë Revolucionit Francez u tregua një armiqësi e madhe ndaj
fesë. Shumë klerikë u dërguan në gijotinë, kishat u shkatërruan dhe
për më tepër, kishte nga ata që dëshironin ta çrrënjosnin krejtësisht
krishtërimin dhe ta zëvendësonin me një fe të devijuar, pagane dhe
simbolike, të quajtur “Feja e arsyes”. Udhëheqësit e Revolucionit u
bënë gjithashtu, viktima të kësaj çmendurie. Çdonjëri prej tyre, më në
fund po humbiste kokën në gijotinën, në të cilën më parë kishte prerë
shumë koka njerëzish. Edhe në ditët e sotme, shumë francezë
vazhdojnë të pyesin nëse, revolucioni, ka qenë një gjë e mirë apo jo.
Ndjenja antifetare e Revolucionit Francez u përhap nëpër Evropë dhe
si rezultat, shekulli XIX u bë një ndër periudhat më të guximshme dhe
më agresive të propagandës antifetare. Në këtë mënyrë, ky proces
mundësoi që idetë materialiste dhe evolucioniste, të cilat kishin shekuj
140
Edmund Burke, Reflections on the
French Revolution adlı kitabında, Fransız
Devrimi'nin ve Aydınlanma'nın yıkıcı
etkisini ortaya koydu.

që operonin në fshehtësi përmes përdorimit të simboleve, të
shfaqeshin përsëri në popull.
Materialistët, si Didëro dhe Baron d’Holbach, ngritën flamurin
antifetar dhe miti i evolucionit nga Greqia e Lashtë u prezantua në
botën shkencore.
ERASMUS DARVINI
Ata që në përgjithësi mendohet të jenë themeluesit e teorisë së
evolucionit janë biologu francez Jean Lamark dhe ai anglez, Charles
Darvin. Sipas tregimit klasik, Lamarku e propozoi i pari teorinë e
evolucionit, por ai bëri një gabim, pasi e themeloi atë mbi
“trashëgiminë e tipareve të fituara”. Më vonë, Darvini propozoi një
141
Revolution: France was turned into a sea of blood.

142
Voltaire, Diderot and the "Encyclopedists": The Masonic leaders of the Enlighten-
ment and the fierce opponents of religion.

teori të dytë, të bazuar mbi seleksionimin natyror.
Megjithëse, këtu duhet të përmendim edhe emrin e një teoricieni
tjetër, i cili luajti një rol të rëndësishëm në origjinën e teorisë së
evolucionit: ai ishte Erasmus Darvini, gjyshi i Charles Darvinit.
Erasmus Darvini ishte bashkëkohës i Lamarkut, në shekullin
XVIII. Duke qenë fizikant, psikolog dhe poet, ai njihej si autoritet.
Biografi i tij, Desmond King- Hele, e ka quajtur atë edhe si anglezi më i
madh i shekullit XVIII.99
Por, Erasmus Darvini kishte një jetë shumë të
errët private.100
Ai njihej kryesisht edhe si një nga natyralistët më të
shquar. Siç thamë në fillim, natyralizmi është një pikëpamje që nuk e
pranon faktin, se qeniet e gjalla i ka krijuar Zoti. Në të vërtetë, kjo
pikëpamje, e cila është e afërt me materializmin, ishte pika nismëtare e
teorisë së evolucionit të Erasmus Darvinit. Në vitet 1780-të dhe ‘90-të,
ai zhvilloi bazat themelore të teorisë së evolucionit, sipas të cilave të
gjitha qeniet e gjalla rrjedhin nga një paraardhës i vetëm, i përbashkët,
rastësisht dhe sipas ligjeve
të natyrës. Ai e bëri
hulumtimin e tij në një
kopësht botanik me një
sipërfaqe prej 8 akrësh (3.23
hektarësh), që e kishte
ndërtuar vetë dhe aty
kërkoi dëshmitë që do të
provonin idenë e tij. Ai e
shpjegoi teorinë e tij në dy
libra, të titulluar: “Tempulli i
natyrës” dhe “Zoonomia”.
Përveç kësaj, më 1784, me
qëllim që të përhapte idetë e
tij, ai themeloi një shoqatë që
u njoh si ‘Shoqata Filozofike’.
143
Erasmus Darwin, Charles Darwin's grandfather
was a "Master Mason."

144
Erasmus Darwin's book Zoonomia, in which he laid the foundations
for the theory of evolution.
Vite më vonë, Charles Darvini do të trashëgonte idetë e gjyshit të
tij dhe planin bazë për propozimin e teorisë së tij të evolucionit. Teoria
e tij u përpunua në bazë të strukturës së themeluar nga gjyshi i tij,
ndërsa ‘Shoqata Filozofike’ u bë një nga përkrahësit më të zjarrtë të
teorisë së tij. 101
Pra me pak fjalë, Erasmus Darvini ishte pionieri i vërtetë i teorisë,
të cilën ne e njohim si teoria e evolucionit dhe që është propaganduar
në të gjithë botën në 150 vitet e fundit.
Ku e zbuloi Erasmus Darvini idenë e evolucionit? Nga vinte
interesi i tij për këtë çështje?
Pas një kërkimi gjithëpërfshirës për të gjetur përgjigjen e kësaj
pyetjeje, zbuluam faktin interesant se Erasmus Darvini ishte mason. Ai
nuk ishte një mason i zakonshëm, por një nga mjeshtrat e shkallës më

të lartë në organizatë.
Ai ishte kryesuesi Lozhës së famshme Canongate në Edinburgh,
Skoci.102
Përveç kësaj, ai kishte lidhje të ngushta me masonët jakobinë
të cilët ishin organizatorët e Revolucionit Francez dhe me iluministët,
qëllim kryesor i të cilëve ishte edukimi me armiqësi ndaj fesë.103
Pra,
Erasmus Darvini ishte një emër i rëndësishëm në organizatat
evropiane masonike antifetare.
Erasmusi e edukoi me të njëjtën frymë djalin e tij, Robertin (babain
e Charlesit), i cili gjithashtu ishte anëtar i një lozhe masonike.104
Për
këtë arsye, Charles Darvini i ka trashëguar mësimet masonike, si nga
babai, ashtu edhe nga gjyshi i tij.
Erasmus Darvini shpresonte se i biri i tij, Roberti, do ta zhvillonte
dhe do ta publikonte teorinë e tij. Por do të ishte nipi i tij, Charles, ai i
cili do të merrte përsipër këtë. Edhe pse me vonesë, “Tempulli i natyrës”
i Erasmus Darvinit u ripunua më në fund nga Charles Darvini.
Pikëpamja e Darvinit nuk kishte peshën e një teorie shkencore; ajo
s’ishte gjë tjetër veçse një shprehje e doktrinës natyraliste, që pranonte
se natyra ka fuqi krijuese.
MASONËT DHE FILOZOFIA NATYRALISTE
Teoria e seleksionimit natyral, që ne pandehnim se ishte kontribut
i veçantë i Darvinit, ishte një teori e parashtruar më parë nga shumë
shkencëtarë të tjerë. Por, shkencëtarët që i përkisnin periudhës para
Darvinit, nuk e përdorën teorinë e seleksionimit natyral si një
argument kundër krijimit. Përkundrazi, ata e panë atë si një
mekanizëm të prodhuar nga Krijuesi për mbrojtjen e gjallesave nga
dëmtimet e trashëguara. Ashtu sikurse Karl Marksi, mori konceptin
idealist të Hegelit për “dialektikën” dhe e shndërroi atë që t’i
përshtatej filozofisë së tij, po ashtu edhe Darvini e mori teorinë e
seleksionimit natyror nga shkencëtarët kreacionistë dhe e përdori në
145

atë mënyrë që t’i përshtatej idesë së natyralizmit.
Prandaj, kontributi personal i Darvinit në formulimin e
darvinizmit nuk duhet të stërmadhohet. Konceptet filozofike që ai
përdori ishin zbuluar nga filozofët e hershëm të natyralizmit. Nëse
nuk do ta kishte propozuar Darvini teorinë e evolucionit, atë do ta
kishte propozuar dikush tjetër. Në të vërtetë, një teori shumë e
ngjashme me të tijën u propozua në të njëjtën periudhë nga një
shkencëtar tjetër natyralist anglez, i quajtur Alfred Russell Wallace dhe
ishte kjo arsyeja që Darvini u ngut ta botonte Origjinën e llojeve.
Përfundimisht, Darvini u shfaq në skenë kur në Europë kishte
filluar një luftë e gjatë për të shkatërruar besimin tek Zoti dhe feja, me
qëllim që t’i zëvendësonin ata me filozofinë natyraliste dhe me një
model humanist për jetën e njeriut. Forca më e rëndësishme pas kësaj
lufte nuk ishte ky apo ai mendimtar, por organizata e Masonerisë, në të
cilën bënin pjesë shumë mendimtarë, ideologë dhe udhëheqës
politikë.
Ky fakt është pranuar dhe është shprehur nga disa të krishterë të
asaj kohe. Papa Leo XIII, udhëheqësi i katolikëve në botë, më 1884
nxori botimin me titull Humanum Genus, në të cilën ai bëri disa
deklarata të rëndësishme për Masonerinë dhe aktivitetet e saj. Ai
shkruante:
Në këtë kohë, përkrahësit e së keqes duket se janë mbledhur
sëbashku, për të luftuar me vrull të madh, të udhëhequr apo të
ndihmuar nga një shoqatë e organizuar fuqishëm dhe e shtrirë
gjerësisht, e quajtur Frankmasoneria. Duke mos i fshehur më
qëllimet e tyre, ata tani janë duke u ngritur haptazi kundër Vetë
Zotit.
... nga ç’kemi treguar shumë qartë më lart, qëllimi i tyre
përfundimtar është përmbysja e plotë e gjithë asaj që rendi politik
dhe fetar i botës apo mësimet e krishtera kanë prodhuar si dhe t’i
zëvendësojnë ato me “një strukturë të re të gjërave që janë në
146

pajtim me idetë e tyre, themelet dhe ligjet e të cilave do të
përpiloheshin vetëm e vetëm nga natyralizmi.”105
Fakti i rëndësishëm, që Leo XIII konstaton në citatin e mësipërm,
është përpjekja për të shkatërruar krejtësisht vlerat morale që jep feja.
Ajo që Masoneria u përpoq të arrinte me ndihmën e darvinizmit ishte,
të prodhonte një shoqëri të degjeneruar moralisht, që nuk do të njihte
asnjë ligj hyjnor, që nuk do t’i frikësohej Zotit dhe që do të ishte e prirë
për të bërë çdo lloj krimi. Ky lloj modeli shoqëror, është ai që
nënkuptohet nga fraza e mësipërme “një strukturë të re të gjërave që
janë në pajtim me idetë e tyre, themelet dhe ligjet e të cilave do të
përpiloheshin vetëm e vetëm nga natyralizmi”.
Masonët, duke menduar se darvinizmi do t’u shërbente për
arritjen e synimeve të tyre, luajtën një rol të madh në shpërndarjen e tij
në masat e gjera. Menjëherë pas botimit të teorisë së Darvinit, rreth saj
u formua një grup vullnetarësh propagandistë, ku më i njohuri prej
tyre ishte Thomas Huxley që quhej ndryshe edhe “bulldogu” i
147
Alfred Russel Wallace and Charles Darwin

Darvinit. Huxley “përkrahja e flaktë darviniste e të cilit ishte faktor i
vetëm dhe përgjegjës për pranimin e tij të shpejtë” 106
ia tërhoqi
vëmendjen botës për teorinë e evolucionit, në debatin e mbajtur në
muzeun e Universitetit të Oxfordit, të cilin ai e zhvilloi me peshkopin e
Oxfordit, Samuel Wilberforce më 30 qershor 1860.
Përkushtimi i madh i Huxley-it për përhapjen e idesë së
evolucionit, së bashku me lidhjet e tij institucionale, u soll në dritë
148
Papa XIII. Leo

sipas fakteve të mëposhtme:
Huxley ishte anëtar i Shoqërisë
Mbretërore, një prej
institucioneve më prestigjioze
shkencore dhe, sikurse gati të
gjithë anëtarët e këtij instituti, ai
ishte mason senior.107
Anëtarët
e tjerë të Shoqërisë Mbretërore i
dhanë Darvinit një përkrahje të
rëndësishme, para dhe pas
botimit të librit.108
Kjo shoqatë
masone e pranoi Darvinin dhe
darvinizmin deri në atë nivel,
saqë përveç shpërblimit me
çmimin Nobel, medalja e
Darvinit i jepej çdo vit si çmim
nderi, një shkencëtari që konsiderohej i denjë për t’u nderuar.
Shkurtimisht, Darvini nuk vepronte i vetëm. Që nga momenti kur
u propozua teoria e tij, ai pati përkrahjen e klasave dhe grupeve
shoqërore, bërthama e të cilave ishte e përbërë nga masonët. Në librin
e tij ‘Marksizmi dhe Darvinizmi’, mendimtari marksist Anton
Pannekoek shkruan për këtë fakt të rëndësishëm dhe përshkruan
përkrahjen që i është dhënë Darvinit nga ana e “borgjezisë”, pra, nga
klasa e pasur kapitaliste evropiane:
Është e njohur nga të gjithë, që marksizmi, për rëndësinë dhe pozitën
e vet, i detyrohet vetëm rolit që pati në luftën proletare të klasave...
Megjithatë, në realitet, nuk është vështirë të shihet se, edhe
darvinizmit i është dashur të nënshtrohet ndaj të njëjtave përvoja, si
marksizmi. Darvinizmit nuk është vetëm një teori abstrakte, e cila u
miratua nga bota shkencore pas diskutimit dhe testimin e tij në një
mënyrë thjesht objektive. Jo, menjëherë pasi u shfaq, darvinizmi
149
Thomas Huxley, a fanatical supporter of Darwin.

pati mbrojtësit e vet entuziastë dhe kundërshtarët e zjarrtë.
...Darvinizmi, gjithashtu, luajti rol në luftën klasore, dhe se i ka borxh
këtë rol që i përhap aq shpejt dhe kishte mbrojtës entuziastë dhe
kundërshtarë të vrerosur.
Darvinizmi i shërbeu borgjezisë, si mjet në luftën e saj kundër
klasës feudale, kundër fisnikërisë, të drejtave të klerit dhe lordëve
feudalëve... Ajo çfarë dëshironte borgjezia ishte të shpëtonte nga
kopetencat e rregullave të vjetra sunduese që zinin rrugën e tyre...
Me ndihmën e fesë, priftërinjtë kishin mundur që nëpërmjet meshave
të tyre të tregoheshin të gatshëm për t’iu kundërvënë kërkesave të
borgjezisë...
Shkenca natyrore u bë një armë kundër besimit dhe traditës. Shkenca
dhe ligjet e reja shkencore, që u zbuluan, avancuan më tej. Këto ishin
armët me të cilat luftonte borgjezia...
Darvinizmi u shfaq në kohën e duhur. Teoria e Darvinit, që pohon se
njeriu është pasardhës i një kafshe më të ulët, i shkatërroi krejtësisht
themelet e dogmës së krishterë. Është për këtë shkak, që sapo u shfaq
darvinizmi, borgjezia filloi të punojë me zell të madh.
... Në këto rrethana, edhe debatet shkencore ishin të mbushura me
zellin dhe pasionin e luftës së klasave. Për këtë arsye, shkrimet që u
shfaqën pro dhe kundër Darvinit patën karakterin e polemikave
shoqërore, pavarësisht nga fakti se ata mbajnë emrat e autorëve
shkencorë...109
Megjithëse Anton Pannekoek, për shkak se mendonte sipas
aspektit të analizës klasore marksiste, e përkufizon forcën që përhapte
darvinizmin si “borgjezi”, e cila kishte si funksion luftën e organizuar
kundër fesë. Kur ne e shqyrtojmë këtë çështje nën dritën e më shumë
dëshmive historike, shohim se brenda borgjezisë ekzistonte një
organizatë që e përdorte darvinizmin për të ushtruar luftën e saj
kundër fesë. Kjo organizatë ishte Masoneria.
Ky fakt është i qartë si nga faktet historike ashtu edhe nga burimet
150

151
Darwin's theory seemed plausible to some due to the primitive level of scien-
tific knowledge and meager evidence in the nineteenth century.
masonike. Një ndër këto burime është një artikull nga mjeshtri mason
Selami Isindag, i titulluar “Pengesat në zhvillimin e diturisë dhe
Masoneria”, i cili u botua më 1962 në Buletinin vjetor të lozhës së madhe
turke për masonët e lirë dhe të pranuar. Në fillim të këtij artikulli, Isindag
përsërit pretendimet klasike të masonëve se feja është një legjendë e
shpikur nga njerëzit dhe se monoteizmi bie në kundërshtim me arsyen
dhe shkencën. Më vonë, ai përshkruan nxitësin e vërtetë të luftës
kundër fesë, të fshehur në maskën e “shkencës”:
Do të vërehet se në luftën për përhapjen e diturisë, masonët kanë
qenë pjesëmarrës në çdo nivel. Arsyeja për këtë është se Masoneria,
në çdo periudhë, ka qenë gjithmonë e udhëhequr nga arsyeja,
njohuria dhe pjekuria, d.m.th. nga mençuria. Që kur është themeluar,
ajo ka luftuar kundër besëtytnive dhe mitit. 110
Por, në të vërtetë, feja nuk është “besëtytni dhe mit”, siç pohojnë
masonët; përkundrazi ajo është baza e besimit materialist, natyralist
dhe evolucionist që ata përkrahnin. Dëshmia më e qartë e këtij fakti

janë idetë e tyre të vjetëruara dhe përsëritja, nga ana e tyre, e besimeve
të kota të qytetërimeve të vjetra pagane të Egjiptit dhe Greqisë, që u
bënë të pavlefshme nga zbulimet e shkencës bashkëkohore.
Një krahasim i fakteve shkencore në lidhje me origjinën e jetës dhe
i besimeve masonike do të ishte i mjaftueshëm për të arritur në një
përfundim për sa i përket këtij fakti.
TEORIA MASONIKE E ORIGJINËS SË JETËS
Siç deklaruam në fillim, teoria e evolucionit mbron pretendimin
se qeniet e gjalla nuk janë krijuar, por se ato u lindën dhe u zhvilluan
rastësisht, sipas ligjeve natyrore. Që kjo teori të testohet shkencërisht
është e domosdoshme që të shikohet secila etapë e këtij procesi të
supozuar dhe të shqyrtohet nëse ka qenë e mundur që ky proces të
ketë ndodhur në të kaluarën. Hapi i parë i këtij procesi është supozimi
i kushteve brenda të cilave materia jo e gjallë ka mundur të
shndërrohet në një organizëm të gjallë.
Para se t’i shqyrtojmë këto kushte, duhet që të përmendim ligjin
që në biologji njihet si ligji i Pasteurit: “Jeta rrjedh nga jeta.” Kjo do të
thotë se një organizëm i gjallë mund të lindë vetëm nga një organizëm
tjetër i gjallë. Për shembull, gjitarët lindin nga nënat e tyre. Shumë lloje
të tjera lindin nga vezët, që fillimisht ka qenë tek nëna. Bimët rriten nga
fara. Organizmat njëqelizorë, si bakteret për shembull, ndahen dhe
shumohen.
Askush, asnjëherë nuk ka parë diçka të kundërt. Gjatë gjithë
historisë, askush nuk ka qenë dëshmitar i lindjes së një qenieje të gjallë
nga një qenie jo e gjallë. Natyrisht, në Egjiptin dhe në Greqinë e Lashtë
e po ashtu edhe në Mesjetë ka pasur njerëz që e kanë menduar një gjë
të tillë: p.sh. egjiptianët besonin se bretkosat lindnin nga balta e Nilit,
besim që u përcoll nga filozofët e Greqisë së Lashtë, një prej të cilëve
ishte Aristoteli. Në Mesjetë besohej se minjtë vinin nga hambarët e
152

grurit. Sidoqoftë, të gjitha këto besime u vërtetuan se ishin pjellë e
injorancës dhe përfundimisht, në eksperimentin e tij të famshëm në
vitet e 1860-ta, Pasteuri dëshmoi se madje edhe bakteria, si forma më e
thjeshtë e jetës, nuk ka ardhur në jetë pa paraardhës, që dëshmon se
është e pamundur që gjërat e pajeta të prodhojnë jetë.
Por, teoria e evolucionit mbështetet mbi këtë pamundësi, pasi ajo
pohon se qeniet e gjalla u lindën dhe u zhvilluan pa ndërmjetësimin e
ndonjë krijuesi dhe kjo kërkon që, në etapën e parë të këtij skenari të
propozuar, qeniet e gjalla të krijoheshin rastësisht.
Darvini u përpoq që ta përshkruante shkurtimisht origjinën e
jetës, për të cilën ai dinte pak, kur thoshte se jeta do të duhej të jetë
paraqitur fillimisht “në një pellg të vogël dhe të ngrohtë”, 111
por
evolucionistët që e pasuan atë u shqetësuan rreth shtjellimit të
mëtejshëm të çështjes. Sidoqoftë, përpjekjet e bëra gjatë shekullit XX,
për arritjen e një shpjegimi evolucionist të origjinës së jetës, rezultuan
vetëm me thellimin e tyre në
qorrsokak. Pavarësisht nga
fakti se evolucionistët nuk
ishin në gjendje që të jepnin as
dëshminë më të vogël
shkencore për lindjen e jetës
nga materia e pajetë, ata
madje, nuk mundën të jepnin
as edhe një shpjegim teorik, kjo
për shkak se edhe struktura e
153
Because of the rudimentary
scientific understanding of
his day, Aristotle proposed
certain mythical explana-
tions still accepted today in
Masonic literature.

organizmit më të thjeshtë të gjallë është shumë komplekse. Edhe
matematikisht është e pamundur që përbërësit themelorë të qelizës, si
proteinat, ADN-ja apo ARN-ja, të formohen rastësisht, e aq më pak
qeliza.
Vetëm fakti se probabiliteti i lindjes së jetës rastësisht është zero
dëshmon ekzistencën e një rregulli, apo me fjalë të tjera, dëshmon
faktin e krijimit. Në lidhje me këtë çështje, astronomi dhe
matematikani i famshëm anglez, Fred Hoyle, ka bërë këtë koment:
Në të vërtetë, një teori e tillë (se jeta është krijuar nga një Qenie
Inteligjente) është aq e qartë saqë dikush mund të pyesë se përse nuk
është pranuar në suaza edhe më të gjëra, duke qenë se është aq e
vetëkuptueshme. Arsyet janë më tepër psikologjike sesa shkencore.112
Kjo “arsye psikologjike” që përmend Hoyle është gatishmëria dhe
insistimi i evolucionistëve për të refuzuar, para kohe, çdo rezultat që i
dërgon ata drejt pranimit të ekzistencës së Zotit dhe kushtëzimin e tyre
ndaj kësaj.
Në veprat tona, duke u përqendruar në pavlefshmërinë e teorisë
së evolucionit, kemi cituar shumë pohime të këtij fakti nga
evolucionistët dhe kemi shqyrtuar hipotezat irracionale që ata kanë
propozuar verbërisht vetëm e vetëm që të mos pranojnë ekzistencën e
Zotit. Në këtë pikë, ne do ta përqendrojmë vëmendjen tonë në lozhat
masonike me qëllim që të shohim pikëpamjet e tyre për këtë çështje.
Ndërkohë që është shumë evidente se “jeta ka lindur nga një Krijues i
mençur”. Çfarë mendojnë masonët lidhur me këtë çështje?
Mjeshtri mason, Selami Isindag, në librin e tij dedikuar publikut
masonik, të titulluar “Rruga e evolucionit” (Evrim Yolu), e shpjegon
krijimin e materies në këtë mënyrë:
Karakteristika më e rëndësishme e shkollës së parimeve tona morale
është se ne nuk largohemi nga parimet e logjikës dhe nuk hyjmë në të
panjohurat e teizmit, në domethënien e sekreteve dhe dogmave. Mbi
këtë bazë, ne vlerësojmë se paraqitja e parë e jetës filloi në kristale, në
154

155
kushte që sot nuk mund t’i dimë dhe t’i zbulojmë. Qeniet e gjalla u
lindën sipas ligjit të evolucionit dhe u përhapën ngadalë mbi tokë. Si
rezultat i evolucionit, qeniet e sotme njerëzore u krijuan dhe u
zhvilluan më shumë se kafshët e tjera, si nga vetëdija, ashtu edhe nga
inteligjenca.113
Vlen të theksohet lidhshmëria ndërmjet shkakut dhe pasojës të
sugjeruar në citatin e mësipërm: Isindag thekson se karakteristika më e
rëndësishme e Masonerisë është se ata e refuzojnë teizmin, d.m.th.
besimin tek Zoti. E menjëherë pas kësaj, ai pohon se “mbi këtë bazë”
jeta u lind në mënyrë spontane nga materia jo e gjallë dhe më vonë ka
ndodhur evolucioni, rezultat i të cilit ishte shfaqja e qenieve njerëzore.
Vërehet se Isindag nuk sjell prova shkencore që e vërtetojnë
teorinë e evolucionit. (Fakti që nuk ka prova shkencore është paraprirë
nga fjalët pa peshë se këto fakte “sot nuk mund t’i dimë dhe t’i
zbulojmë”). E vetmja mbështetje që ka Isindag për teorinë e
evolucionit është mospranimi i teizmit nga masonët.
Me fjalë të tjera, masonët janë evolucionistë, pasi ata nuk e
pranojnë ekzistencën e Zotit. Kjo është arsyeja e vetme që ata janë
evolucionistë.
Në themelimin e “Këshillit të Madh Turk”, organizuar nga
masonët turq të shkallës së 33-të, skenari i evolucionit u deklarua
përsëri dhe refuzimi i kreacionizmit nga masonët u shpjegua me këto
fjalë:
Jeta organike lindi në një periudhë shumë të hershme, sipas një
procesi inorganik. Qelizat u bashkuan në grupe për të prodhuar
organizmat shumëqelizorë. Më vonë, buroi inteligjenca dhe u lindën
njerëzit. Por prej nga? Ne vazhdimisht e pyesim veten: - A ishte nga
fryma e Zotit sipër baltës së paformë? Ne e refuzojmë shpjegimin
për një krijim të tillë anormal; një lloj krijimi që përjashton
njeriun. Që nga koha që ka filluar të ekzistojë jeta dhe prejardhja e
saj, po të ndjekim vijën filogjenetike dhe të kërkojmë, do të kuptojmë

THE MASONS' FALSE SUPPORT OF
HAECKEL
When we look at Masonic literature, apart from their blind attachment to the
theory of evolution, we are struck by its profound ignorance. For example, when we
examine Turkish sources, we see that evolutionist claims that were proved false in
the first quarter of the twentieth century are still defended passionately. One of
these is the story of Haeckel and his theory on embryos mentioned nearly in all Ma-
sonic publications.
The story is about a German biologist by the name of Ernst Haeckel, who was
a close friend and supporter of Charles Darwin, and one of the most prominent sup-
porters of the theory after Darwin's death. In order to establish the validity of the
theory, Haeckel examined the embryos of various living things, and proposed that
they all resembled one another and that each undergoes a miniature process of evo-
lution before birth. To support this claim, he drew a number of comparisons be-
tween different embryos, by means of which he persuaded many of the validity of
the theory of evolution in the first half of the twentieth century.
As we mentioned, Masonic sources place great importance on this embryol-
ogy thesis, which is termed "'ontogeny recapitulates phylogeny." Master Naki
Cevad Akkerman, in an article entitled "The Concept of Truth and the Principles of
Masonry" in Mimar Sinan, calls this thesis a "law," that is, he raises it to the rank of
undisputable scientific fact. He writes:
…We will consider a very important natural law. This is the formula proposed by
Haeckel, "ontogeny recapitulates phylogeny." If we take a human being as an example, the
meaning of the law is as follows: The morphological changes and changes in the order and func-
tion of the organs that a human being undergoes, from the first cellular formation in his
mother's womb, until he is born and during his life until he dies, is nothing more than a recapit-
ulation of the changes that he has undergone since the beginning, from his initial cellular forma-
tion in earth and in water until today.1
Master Mason Selami Isindag also places great importance on Haeckel's the-
ory. In an article entitled "Masonic Doctrines" he writes "In his experiments, Darwin
proved that various species of animals first developed from a single cell and later
from a single species." Then he adds:
Haeckel made studies supporting all these experimental findings. He believed that the most basic
animal, the Monera, became an organic living thing from inorganic material elements. He
demonstrated that there was a unity at the basis of everything. This Monism is a combination of
matter and spirit. These are two aspects of the substance that forms their basis. What Masonry
believes is in conformity with these scientific and experimental findings.2
In another Masonic text Haeckel is referred to as a "great scholar," and his the-
sis that "ontogeny recapitulates phylogeny" is claimed as proof of the theory of evo-
lution.3

However, the Ernst Haeckel that Masons be-
lieve to be a great scholar was an imposter who de-
liberately falsified scientific discoveries, and the
thesis they accept as a "law" (ontogeny recapitulates
phylogeny) is one of the greatest deceits in the his-
tory of science.
This deceit is found in the drawings of embryos
made by Haeckel. In order to demonstrate the simi-
larity between the embryos of human beings, chick-
ens, rabbits, salamanders, which in reality shared no
such resemblance to each other, he falsified the draw-
ings. In some cases, he took the organs out of the em-
bryos, in other cases he added organs. Moreover, he
altered the actual size of the embryos in an attempt to
show them as all the same size. In short, Haeckel conducted this falsification in
order to fabricate evidence where there otherwise was none. The reputable science
journal by the name of Science contained an article in its September 5 1997 edition
that stated: "In reality…even closely related embryos such as those of fish vary
quite a bit in their appearance and developmental pathway…It (Haeckel's draw-
ings) looks like it's turning out to be one of the most famous fakes in biology."4
Interestingly, this deception has long been recognized for many years.
Haeckel's drawings were shown to be falsifications already in his own lifetime
(1910), with he himself admitted to it. In an article published in American Scientist
we read: "Surely the biogenetic law is as dead as a doornail… As a topic of serious
theoretical inquiry it was extinct in the twenties…"5
In spite of this, evolutionists continued to use these drawings for decades with
the sole intention of deceiving the masses who had no knowledge of the topic.
There is only one reason why Masons regard Haeckel's theory as a proof for
the theory of evolution, and think of him as a great scholar: The Masons' dedication
to the theory of evolution is not based on their passion for knowledge and truth, as
they claim, but, on the contrary, out of ignorance.
1 Naki Cevad Akkerman, Mimar Sinan, No. 1, p.13
2 Selami Isindag, Masonluk Öğretileri, Masonluktan Esinlenmeler (Inspirations from
Freemasonry), Istanbul, p.137
3 Selami Isindag, Din Açısından Mason Öğretisi (Masonic Doctrine According to Religion),
Akasya Tekamül Mahfili Publications, p.10
4 Elizabeth Pennisi, "Haeckel's Embryos: Fraud Rediscovered," Science, September 5,
1997
5 Keith S. Thompson, "Ontogeny and Phylogeny Recaputilated", American Scientist, vol.
76, p.273
Haeckel

dhe mësojmë se ekziston një mekanizëm që e shpjegon këtë vepër të
madhe, dhe ky mekanizëm është një akt “kërcimi”. Duhet të besojmë
se ishte një fazë zhvillimi në të cilën aktiviteti ishte tepër i madh, gjë
që bëri që jeta, në një moment të veçantë, të kalonte nga një fazë në
një fazë tjetër.114
Këtu është lehtë që të dallohet fanatizmi masonik. Kur shkrimtari
thotë se ata “e mohojnë atë lloj krijimi që e përjashton njeriun”, ai
përsërit dogmën themelore të humanizmit, se “njeriu është krijesa më
e lartë që ekziston,” duke treguar se masonët mohojnë çdo mënyrë
tjetër shpjegimi. Kur ai thotë “një krijim anormal”, ai nënkupton
ndërhyrjen e Zotit në krijimin e qenieve të gjalla, duke e mohuar
apriori këtë mundësi. (Sidoqoftë, ajo çfarë është me të vërtetë anormale
është se masonët pranojnë pa kurrfarë eksperimenti apo vrojtimi:
besimi jologjik se materia jo e gjallë lindi dhe krijoi rastësisht jetën në
tokë, duke përfshirë edhe njerëzit.) Mund të vërehet se sipas
shpjegimeve masonike nuk ka sugjerim apo dëshmi shkencore.
Masonët nuk thonë: “Ja ku është dëshmia për evolucionin dhe për këtë
shkak ne e mohojmë krijimin.” Ata vetëm janë verbëruar nga një
fanatizëm filozofik.
Publikimet masonike insistojnë në këtë doktrinë. Mjeshtri mason
Selami Isindag pohon se “përveç natyrës nuk ka forcë tjetër që na
udhëheq dhe që është përgjegjëse për mendimet dhe veprat tona.”
Ai menjëherë shton “jeta filloi nga një qelizë dhe arriti nivelin e
tanishëm si rezultat i ndryshimeve dhe evolucioneve të ndryshme.”
115
Më vonë, ai tregon në mënyrë të përmbledhur se çfarë do të thotë
teoria e evolucionit për masonët:
Nga pikëpamja e evolucionit, njerëzit nuk janë të ndryshëm nga
kafshët. Në formimin dhe evolucionin e njeriut nuk kanë ndikuar
forca të tjera, përveç atyre të cilave iu janë nënshtruar edhe kafshët.116
Ky pohim tregon qartë arsyen se përse masonët i japin rëndësi
kaq të madhe teorisë së evolucionit. Qëllimi i tyre është, që të mbrojnë
158

idenë se njerëzit nuk janë krijuar dhe ta paraqesin filozofinë e tyre
humaniste si filozofi me themel. Dhe metoda e vetme që mund të
përdornin masonët për të mohuar idenë se njerëzit u krijuan nga Zoti
është teoria e evolucionit. Pra, është për këtë arsye që masonët e çdo
lloj kategorie, besojnë në teorinë e evolucionit dhe përpiqen ta
përhapin atë në shoqëri.
Kjo tregon se masonët, që i akuzojnë vazhdimisht ata që besojnë
në Zot si njerëz dogmatikë, janë vetë dogmatikë.
DOGMATIZMI DHE TRADICIONALIZMI
MASONIK
Dogmatizëm do të thotë që të përkrahet verbërisht dhe me
këmbëngulje një pikëpamje, për vlefshmërinë e të cilës nuk ka asnjë
dëshmi, për shkak të një predispozicioni të veçantë psikologjik. Një
dogmatist nuk hulumton apo rishqyrton atë në të cilën beson, pa
marrë parasysh se a ka apo jo dëshmi për të. Ai e pranon atë tërësisht
dhe i përmbahet asaj me çdo kusht.
Masonët dhe grupet e tjera antifetare përdorin vazhdimisht
termin “dogmatik”, duke iu referuar atyre që i besojnë Zotit. Sot hasim
shumë shpesh këtë lloj akuze. Për shembull, në një diskutim mbi
teorinë e evolucionit, ana evolucioniste me siguri se do t’i akuzonte ata
që nuk e pranojnë këtë teori, si dogmatikë, ndërsa veten do ta
deklaronin si shkencëtarë, duke thënë se shkenca nuk shfaq interes për
“dogmat”.
Sidoqoftë, kjo akuzë është false. Besimi në ekzistimin e Zotit dhe
në atë se Ai i krijoi të gjitha qeniet është një një fakt i provuar nga
shumë dëshmi racionale dhe shkencore. Në natyrë ekziston një
ekuilibër, një rregull dhe organizim shumë i madh dhe është e qartë se
këto janë krijuar në mënyrë inteligjente dhe me një qëllim të caktuar.
Për këtë arsye, Kur’ani i thërret njerëzit që të zbulojnë shenjat e
159

161
Masonry is the continuation of narrow-minded tra-
ditionalism. Modern Masonry maintains the same
superstitious beliefs that their "brothers" have de-
fended uncritically for centuries.

Zotit dhe i fton ata që të vrasin mendjen për këtë ekuilibër, rregull dhe
organizim. Në shumë ajete i urdhëron ata që të mendojnë për dëshmitë
në qiell dhe në tokë, të cilat flasin për ekzistencën e Zotit. Këto dëshmi
të përmendura në Kur’an nuk janë fenomene vetëm të një ekuilibri dhe
rregulli në gjithësi, por edhe përshtatja e botës për jetën e njeriut,
struktura e bimëve dhe e kafshëve, veçoritë e mrekullueshme të trupit
të njeriut, si dhe cilësitë shpirtërore të qenieve njerëzore, të cilat janë
vërtetuar të gjitha nga shkenca moderne. (Më shumë detaje mund të
gjesh në librat e Harun Yahya-s: “Allahu njihet përmes arsyes”,
“Krijimi i universit”, “Përgënjeshtrimi i Darvinizmit”, “Për ata që
kuptojnë” dhe “Dizajni në natyrë”).
Për më tepër, dogmatizmi është cilësi e atyre që refuzojnë të
vrasin mendjen për këto gjëra, dhe e mohojnë Zotin që të mbrojnë
pikëpamjen se universi ekziston vetvetiu sipas vullnetit të vet dhe se
qeniet e gjalla dolën në jetë rastësisht. Masonët janë shembulli konkret
i një pikëpamjeje të tillë. Pavarësisht nga fakti se dëshmitë për
ekzistencën e Zotit janë të qarta, ata parapëlqejnë që t’i injorojnë dhe t’i
refuzojnë ato në favor të filozofisë humaniste dhe materialiste.
Në Kur’an, Zoti i referohet atyre që kanë nje mendësi të tillë:
A nuk e dini ju se All-llahu nënshtroi për të mirën tuaj çka në qiej
e çka në tokë dhe plotësoi ndaj jush të mirat e Tij të dukshme e të
fshehta, e megjithatë ka prej njerëzve që polemizojnë për çështjen
e All-llahut, duke mos pasur as dituri, duke mos qenë as të
udhëzuar dhe duke mos pasur as libër të ndritshëm.
Dhe kur atyre u thuhet: "Pasoni atë që e shpall All-llahu" ata thonë:
"Jo, ne ndjekim atë që gjetëm te prindërit tanë!" E edhe sikur djalli
t'i kishte thirrur ata në dënimin e zjarrtë! (Kur’an, 31:20-21)
Këto ajete tregojnë se të pafetë, edhe pse i shohin dëshmitë e Zotit,
“prapë diskutojnë për Zotin”, që do të thotë se ata angazhohen në luftë
kundër fesë së Tij. Arsyeja për këtë është se këta njerëz të pafé pasojnë
atë që iu kanë lënë baballarët e tyre, pra kjo tregon se ata janë zhytur në
162

163
An expression of Masonry's traditionalism: symbols that have not
changed for centuries.

164
The rules that have been accepted as Masonry's constitution have
been preserved unchanged for centuries.

një tradicionalizëm të verbër.
Dukshëm, tradicionalizmi e përkufizon shumë mirë historinë dhe
filozofinë e Masonerisë, siç e kemi parë që nga fillimi i këtij libri.
Në të vërtetë, tradicionalizmi është një fjalë që e përshkruan
shumë bukur Masonerinë, pasi Masoneria nuk është asgjë tjetër veçse
një “organizatë traditash”, që i ka rrënjët thellë në shoqëritë pagane të
mijëra viteve më parë. Ajo ndjek verbërisht traditat e Egjiptit të Lashtë,
të faraonëve dhe magjistarëve të tyre, të filozofëve materialistë të
Greqisë së Lashtë, hermeticistëve, kabalistëve, templarëve,
rosikrusainëve dhe masonëve para tyre.
Është me rëndësi që ky tradicionalizëm të njihet më nga afër. Në
lozhat moderne masonike, legjendat, simbolet dhe fjalët, që janë ende
në përdorim, janë të vjetra me mijëra vjet. Pavarësisht nga fakti se gati
të gjithë masonët kanë një nivel të lartë edukimi dhe janë në pozitat më
të larta të shoqërisë, ata organizojnë ceremoni në të cilat marrin në
duar shpata të praruara dhe kafka, mërmërisin fjalë në gjuhën e lashtë
egjiptiane duke qëndrojnë pranë shtyllave të modelit të tempujve të
Egjiptit të Lashtë në paraskena të argjendta, me doreza të bardha e për
më tepër me disa kostume të çuditshme dhe bëjnë betime të forta. Nëse
ndonjë person, që nuk ka fare njohuri për Masonerinë, futet në lozhat e
tyre, ai, me siguri, do të mendonte se është në shesh-xhirimin e ndonjë
komedie dhe nuk ndoshta nuk do të mund të mbante dot të qeshurën
kur t’i shihte masonët gjatë kohës së ceremonisë së pranimit, me sy të
mbyllur me shami, me litar rreth fytit duke ecur rreth e rrotull me një
këmbë të zbathur. Por masonët, duke jetuar në një botë sekrete, i
konsiderojnë këto ceremoni të çuditshme, si shumë normale dhe gjejnë
kënaqësi psikike në atmosferën mistike të lozhave të tyre. Pas këtyre
ceremonive, ata ulen dhe bisedojnë me njëri-tjetrin mbi besimin e tyre
se “atomet kanë shpirt dhe bashkohen që të formojnë organizmat e
gjalla”, se “bota e mban ekuilibrin e saj nga inteligjenca e fshehur në
165

magmë”, apo se “nëna natyrë na ka krijuar neve shumë mirë”, si dhe
mite të tjera. Kjo maskaradë prezantohet vetëm që të ruhet tradita dhe
është aq e paarsyeshme dhe aq e habitshme se si sistemi i tillë i ideve
mund të jetë ende gjallë dhe të vazhdojë të mbrohet.
Lidhja e verbër e masonëve pas traditës së tyre tregon qartë
rëndësinë e madhe që ata i japin idesë së “pikës së referimit”. Pika e
referimit është një vend apo objekt që simbolizon diçka që ka rëndësi
apo domethënie historike. Në gjuhën masonike, pikat e referimit janë
rregullat që janë transmetuar pa u ndryshuar që nga themelimi i
organizatës. Pse ato nuk u ndryshuan? Masonët ofrojnë një përgjigje
interesante lidhur me këtë pyetje. Një artikull i botuar në “Mimar
Sinan” më 1992, thotë:
Pikat e referimit të Masonerisë janë ligje shumë të vjetra që janë
transmetuar nga mosha në moshë dhe nga gjenerata në gjeneratë.
Askush nuk e di kur janë shfaqur për herë të parë dhe askush nuk
ka të drejtë që t’i ndryshojë apo t’i anulojë ato. Ato janë ligje të
shkruara dhe të pashkruara të shoqërisë. Ligjet e pashkruara mund të
mësohen vetëm nga ritualet dhe ritet në lozha. Ekzistojnë gjashtë
ligje të shkruara që mund të gjenden me titullin “Detyrimet e
frankmasonit”, të botuara për herë të parë në Kushtetutën e Anglisë,
më 1723.117
Le t’i studiojmë këto fjalë më nga afër: Ekziston një organizatë e
quajtur Masoneri. Anëtarët e kësaj organizate për shekuj me radhë
kanë ndjekur një numër ligjesh që nuk dihet nga e kanë prejardhjen.
Përveç kësaj, ata janë mjaft të bindur se askush nuk i ka ndryshuar këto
ligje. Askush prej tyre nuk merr guximin që të pyesë pse i zbatojnë
këto ligje!... Dhe, për hir të zbatimit të këtyre ligjeve, ata janë të
gatshëm që të injorojnë zbulimet shkencore dhe përfundimet e tyre
logjike. A mund të thuhet se kjo është një shoqëri që ndjek rrugën e
“arsyes” dhe “shkencës”?
Pjesa tjetër e artikullit të cituar më lart, konstaton fjalë për fjalë se
166

167
një mason duhet që t’iu bindet ligjeve pa pyetur për to:
Sipas mendimit tim, pika e referimit është një pjesë aq e vjetër e
masonerisë, për origjinën e së cilës nuk kam qenë kurrë kureshtar
as në lozhë, as në aktivitetin tim si frankmason. Nuk mund ta
ndihmoj veten duke bërë analizën e asaj se pse ndihem kështu, por
ndjej se nëse struktura e Frankmasonerisë nuk ndryshohet ajo do të
zgjasë... Unë jetoj me të pa bërë ndonjë përpjekje të veçantë. 118
Si mundet që një organizatë, pasuesit e së cilës besojnë dhe
pajtohen me ligje, për origjinën e të cilave nuk shfaqin aspak kureshtje,
të konsiderohet si e arsyeshme?...
Sigurisht, pohimi i masonëve se ata janë të arsyeshëm dhe
shkencorë është krejtësisht i zbrazët. Sikurse materialistët e tjerë, edhe
masonët, pavarësisht faktit se ata përdorin vazhdimisht termat e
arsyes dhe shkencës, këmbëngulin për mbrojtjen e një filozofie e cila
nuk ka përkrahje logjike apo shkencore dhe largohen nga faktet që ka
zbuluar shkenca. Në thelb, ajo çfarë i dërgon masonët në një lajthitje të
tillë, apo që me të vërtetë i ka magjepsur, është lidhja e verbër me
traditën e tyre.
Kjo tregon se mësimi i Masonerisë është mashtrues. Ajo i largon
njerëzit nga besimi i tyre tek Zoti, duke i bërë ata që të besojnë në
besëtytni, duke ndjekur ligje boshe, mite dhe legjenda të kota. Ajo që
thotë Kur’ani për paganët e Sebe`as, të cilët e braktisën Zotin dhe
filluan të adhurojnë diellin, vlen gjithashtu edhe për Masonerinë:
“Madje e takova atë dhe popullin e saj se adhuronin diellin e jo All-
llahun, po djalli ua kishte hijeshuar atë veprim të tyre dhe i kishte
shmangur prej rrugës së drejtë, andaj ata nuk gjejnë udhëzim.”
(Kur’an, 27:24). Masonët e mohuan fenë e Zotit dhe e zëvendësuan atë
me një doktrinë të vjetër që ata e ndërlikojnë me simbole të praruara
dhe me elemente mistike.
Përveç kësaj, atyre nuk iu mjaftoi vetëm mohimi i Zotit, por ata u
angazhuan në luftë kundër fesë së Tij për një kohë të gjatë.

-VI-
LUFTA MASONE
KUNDËR FESË
illimisht, ekzistenca e Masonerisë u shpall
zyrtarisht në Angli, më 1717. Para kësaj date, kjo
organizatë kishte qenë e përhapur, së pari, në
Angli dhe pastaj në Francë e në pjesë të tjera të
Europës. Ajo u bë vendtakimi kryesor për kundërshtarët e fesë. Shumë
masonë europianë takoheshin nëpër lozhat e tyre, duke shpallur veten
si “mendimtarë të lirë,” gjë me të cilën ata tregonin se i mohonin fetë
hyjnore. Në artikullin me titull “Etapat e para të Masonerisë”, të
botuar në revistën “Mimar Sinan” thuhet: “Vendi ku masonët
takoheshin që të kërkonin të vërtetën jashtë kishës u bë strehë e
tyre.” 119
Ky grup jo vetëm që e shihte të vërtetën jashtë fesë, por ai,
gjithashtu, ushqente një antipati të madhe ndaj saj. Për këtë arsye,
organizata u bë shumë shpejt një qendër e fuqishme që e çoi Kishën,
sidomos Kishën katolike, në një gjendje të pavolitshme. Ky konflikt
mes Masonerisë dhe Kishës vazhdoi të rritej, duke lënë shenjat e tij në
Europën e shekujve XVIII dhe XIX. Në gjysmën e dytë të shekullit XIX,
168
FF

Masoneria filloi të përhapej edhe në vendet e tjera jashtë Europës dhe,
në çdo vend ku u shfaq, u bë qendra e diskutimeve filozofike dhe
aktivitete antifetare.
Një artikull me titull “Politika dhe Frankmasoneria”, që u botua
në revistën “Mimar Sinan”, përmban këtë tekst që flet për luftën
kundër fesë:
Duke mos qenë një parti politike, Frankmasoneria u organizua në
fillim të shekullit XVIII si një institucion shoqëror me një shtrirje
ndërkombëtare, e përshtatur me rrymat politike dhe shoqërore. Me
qëllim që të ndihmonte sektet në orvatjet e tyre për të praktikuar
liritë fetare, Frankmasoneria u angazhua në luftën kundër fuqisë dhe
ndikimit të klerit, duke u përpjekur që të arrinte qëllimin e vetëm të
saj, për të përmbysur fuqinë dhe ndikimin e kishës tek njerëzit. Për
këtë arsye, më 1738 dhe 1751, ajo u shpall si e pafé nga Papa... Në
vendet, ku u miratuan parimet e lirisë fetare, Frankmasoneria ishte
një shoqëri sekrete dhe mistike vetëm si emër. Në këto vende ku ajo
edhe injorohej edhe inkurajohej, masonët mblodhën anëtarë nga
klasa e mesme e shoqërisë si dhe zyrtarë të lartë që kishin kohë dhe
mjete, ndërsa në krye të organizatave të tyre ata vendosën zyrtarët
udhëheqës të shtetit. Në vendet jugore, ku çdokush duhej të ishte
katolik, ata mbajtën karakterin e tyre si të fshehtë, të
jashtëligjshëm dhe si organizatë revolucionare që i bindej ligjit.
Në këto vende, të rinjtë me karakter mendimi të lirë dhe zyrtarët e
pakënaqur me administrimin e qeverisë, filluan të hynin në lozhat
masonike dhe kështu filluan planet revolucionare, që u drejtuan
kundër këtyre regjimeve në Spanjë, Portugali dhe Itali, të cilat
ishin nën dominimin e Vatikanit.120
Nuk ka dyshim se shkrimtari mason këtu përdor një gjuhë që e
favorizon organizatën e vet, kur thotë se Masoneria po lufton një luftë
kundër dominimit të kishës. Por, kur e shqyrtojmë çështjen më nga
afër, shohim se në shumë vende “dominimi” i njëjtë ishte i volitshëm
169

për regjimet e themeluara, apo të mbështetura nga masonët. Prandaj,
mund ta dallojmë shumë lehtë se pohimi i Masonerisë se po lufton
kundër “dominimit”’ është vetëm pretendim apo shtirje. Edhe pse
Kisha, i kishte ruajtur idetë skolastike dhe zakonet shtypëse,
pavarësisht nga fakti se Krishtërimi u shtrembërua, armiqësia e
Masonerisë ndaj saj nuk bazohej në këtë, por në urrejtjen ndaj traditës
monoteiste.
Mjafton që të shihet struktura e Masonerisë dhe ritet e ceremonitë
e saj për ta kuptuar këtë çështje.
MODELI I NJË LOZHE MASONIKE:
“KLUBI I ZJARRIT TË FERRIT”
Një nga gjërat që duhet shqyrtuar me qëllim që të kuptohet se si
ka qenë e organizuar Masoneria në shekullin XVIII dhe se cilat ishin
synimet e saj, është ekzaminimi i shoqatave të ndryshme sekrete
masonike, që u paraqitën në atë kohë. Një shoqatë e tillë ishte “Klubi i
zjarrit të ferrit”, e cila ishte aktive në Angli në mesin e shekullit XVIII.
Struktura masone e këtij klubi dhe karakteri i tij antifetar dhe pagan,
përshkruhet nga shkrimtari Daniel Willens, në artikullin e tij “Klubi i
zjarrit të Ferrit: Seksi, politika dhe feja në Anglinë e shekullit XVIII”. Ja
disa fragmente interesante nga ky artikull, i botuar në Gnosis, një
gazetë që merret me traditat e brendshme të Perëndimit:
Në netët me hënë të plotë, gjatë sundimit të mbretit anglez George III,
anëtarë shumë të fuqishëm të qeverisë së tij, intelektualë të
rëndësishëm dhe artistë me ndikim mund të shiheshin duke
lundruar me gondola në lumin Thames deri tek një kishë e rrënuar
afër West Wycombe. Atje, nën tingëllimat kumbuese të kambanave
të manastireve të ç’shenjtëruara, ata të veshur me mantele murgjish,
kënaqeshin me çdo mënyrë shthurjeje të mundshme, duke arritur
kulmin me celebrimin e Meshës së Zezë, mbi...një grua fisnike të
shthurur, duke u udhëhequr nga famëkeqi Sir Francis Dashwood.
170

171
Ritet e tyre djallëzore përfundonin me, rrethin e brendshëm që do të
pezullonte komplotin e sundimit të Perandorisë Britanike.
Kjo “shoqatë mëkatare”, siç quhej, e stilizonte veten me veçori gotike,
“Murgjit e Shën Francisit të Medmenham-it,” edhe pse ata u
përjetësuan në bazë të epitetit të tyre të popullarizuar “Klubi i
zjarrit të Ferrit”. Në ato kohëra thashethemesh, kishte më shumë
spekulime për aktivitetet e tmerrshme të shoqatës dhe më 1765,
Charles Johnstone botoi një roman me titull “Chrysal, ose Aventurat
e një Guineje”, për të cilin besohej gjërësisht se demaskonte sekretet e
“murgjve të Medmenham-it”… paraardhësi më i rëndësishëm i
murgjve është ‘Klubi i zjarrit të Ferrit’, i themeluar rreth vitit 1719, në
Londër, nga Philipi, Duka i Whartonit (1698-1731). Wharton ishte
një politikan i shquar liberal, frankmason, dhe ateist që kërkonte
ta bënte qesharake çështjen e fesë duke drejtuar hapur tubime
festive me kostume solemne “Satanike”... dhe Wharton përparoi
duke u bërë mjeshtër i madh mason i Lozhës së Madhe të Londrës
më 1722…
Më 1739, Dashwood gjatë rrugës së kthimit për në shtëpi u ndal në
Firence që të vizitonte Abbe Nicolinin dhe ky ishte vendi ku u takua
me zonjën Mary Wortley Montagu-n... e cila do t’i bashkëngjitej
përfundimisht... Dashwoodit në Divan Club... Për fat të keq, gjërat
nuk po shkonin mirë për Frankmasonerinë në Itali. Papa Clementi
XII, kohët e fundit, kishte botuar In Eminenti Apostalatus Specula,
duke ndërsyer inkuizicionin kundër lozhave. Në fillim të viteve 1740,
papa vdiq dhe Dashwoodi shkoi në Romë për të mbledhjen e fshehtë
ku do të vendosej për papën e ri. Atje, ai u maskua me shaka si
Kardinal Ottiboni, njëri ndër persekutorët kryesorë të masonëve, dhe
e satirizoi atë publikisht me një ritual përqeshës dhe të ndyrë..
“Dhoma e kapitullit” është çelësi për të kuptuar aktivitetet e
murgjve. Orenditë e saj mbeten ende të panjohura dhe si pasojë,
mënyra e përdorimit të tyre mbetet një mister. Autorët

sensacionalistë supozojnë se ishte një faltore satanike, edhe pse
duket më e arsyeshme të arrihet në përfundimin se ajo
shfrytëzohej për ceremoni masonike. John Wilkes, një anëtar i
rëndësishëm i qarkut të Medmenhamit, që nuk u bë mason dhe më
pas u nda nga grupi i tij, ankohet në një artikull, ku e diskrediton një
ish shokun e tij duke thënë : “Asnjë sy laik nuk ka guxuar që të
depërtojë në misteret e Eleusinianit anglez të dhomës së kapitullit, ku
murgjit janë grumbulluar në të gjitha rastet solemne, ku janë kryer
ritet më sekrete dhe ku pijet alkoolike janë derdhur me madhështi
përpara BONA DEA-s”... Horace, djali i Sir Robert Walpole, njëri
ndër armiqtë më të mëdhenj politik të Dashwoodit dhe sigurisht i
pamësuar me abaci, përqeshej: “Pa marrë parasysh se çfarë ishin
doktrinat e tyre, praktikimi i tyre ishte rigorozisht pagan: Bacchusi
dhe Venusi ishin zotat që ata iu sakrifikoheshin publikisht më së
shumti; si dhe nimfat dhe fuçitë e mëdha që vendoseshin në
sfondet e festimeve të kësaj kishe të re, e informonin mjaft rrethin
për kompleksin e këtyre eremitëve”...
Lista e anëtarësisë së murgjve të Medmenham-it nuk ekziston më,
por edhe nëse ka ekzistuar ndonjëherë, emrat më kryesorë që besohet
të kenë qenë, përfshirë këtu edhe vëllain e Dashwoodit, janë: John
Dashwood-King, John Montagu, Earli nga Sandwichi; John Wilkes;
George Bubb Dodington, Baron Melcombe; Paul Whitehead; dhe një
grup zotërinjsh më të vegjël lokalë dhe profesionistë... d.m.th. një
grup njerëzish që mjaftonin për të krijuar skandal në sytë e
publikut.
Çështja kryesore që Dashwoodi vazhdonte të ushtronte, ishte çështja
e fesë... Një interpretim më të sofistikuar e gjejmë të përmbledhur tek
thashethemet e magjisë seksuale, librit kabalist të abacisë,
shëmbëllimit të vazhdueshëm të Harpokrateve, lidhjes së
parëndësishme të Dashwoodit me Rendin Masonik të Tempullit, dhe
natyrisht motoja Telemike në abacinë e Medmenhamit që del në
172

A depiction of strange ceremonies in an eighteenth century Masonic lodge.

përfundimin se ‘Klubi i Zjarrit të Ferrit’ ishte një manifestim më i
hershëm i “Crowleyanity”-së. Një qasje më e qartë do të nxjerrë në
pah kontaktet masonike të Dashwoodit dhe arrihet në një përfundim,
me sa duket të saktë, se “dhoma e kapitujve” ishte një tempull
masonik.121
Arsyeja për përfshirjen e këtij citati të gjatë është, që të krijohet një
ide për atmosferën, në të cilën zhvillohej Masoneria e shekullit XVIII
dhe për ndikimin që kishte pasur ajo tek njerëzit. Masoneria lindi si një
organizatë tërheqëse sekrete dhe interesante. Kundërshtimi që u bëhej
besimeve të përgjithshme të shoqërisë, u jepte një lloj kënaqësie
psikike anëtarëve të saj. Karakteristikë themelore e riteve masonike, siç
u cek edhe në citatin e mësipërm, ishte shenjtërimi i simboleve dhe
koncepteve pagane, në vend të koncepteve tradicionale të feve
monoteiste. Në këtë mënyrë, ata që bëheshin masonë dhe ia kthenin
shpinën krishterizmit, bëheshin paganë, megjithëse nuk ishte e
domosdoshme që të adoptohej paganizmi si besim, por së paku kjo
shprehej me adoptimin e simboleve të tij.
Sidoqoftë, Masonerisë nuk mjaftohej vetëm me praktikimin e
ceremonive të çuditshme, por ajo ndiqte një strategji që planifikonte
për ta larguar Europën nga fetë hyjnore dhe ta joshte atë në
paganizëm. Në paragrafin e ardhshëm do të shqyrtojmë disa çaste të
veçanta të historisë evropiane, nga një vend në tjetrin dhe do të
ndjekim gjurmët e kësaj lufte masonike kundër religjionit. Vendi i parë
që duhet të shqyrtojmë është Franca.
LUFTA KUNDËR RELIGJIONIT NË FRANCË
Në veprat më të hershme kemi shqyrtuar rolin e rëndësishëm që
Masoneria luajti në Revolucionin Francez. Një numër i madh
filozofësh të Iluminizmit, posaçërisht ata me pikëpamje më të forta
antifetare, ishin masonë. Jakobinët, të cilët përgatitën skenën e
174

revolucionit dhe që u bënë ndër udhëheqësit kryesorë, ishin masonë.
122
Roli që luajtën masonët në revolucion pranohet nga një “agjent
provokator”, i quajtur konti Cagliostro. Cagliostro u arrestua nga
inkuizicioni më 1789, dhe gjatë marrjes në pyetje, pranoi disa fakte të
rëndësishme. Ai filloi me deklarimin se masonët kishin planifikuar një
zinxhir revolucionesh në të gjithë Evropën. Ai tha se qëllimi kryesor i
masonëve ishte që të shkatërronin papatin apo që të merrnin
pushtetin. Në rrëfimin e tij, Cagliostro pranoi gjithashtu se bankierët
çifutë i kishin përkrahur financiarisht të gjitha këto aktivitete
revolucionare dhe se paratë e çifutëve kishin luajtur gjithashtu një rol
të rëndësishëm në Revolucionin Francez. 123
Revolucioni Francez ishte në parim, një revolucion kundër fesë.
Në përpjekjet e vendosura të revolucionarëve, për të heqin qafe klerin
e gjithashtu edhe aristokracinë, shumë klerikë u vranë, institutet fetare
u rrënuan dhe vend-adhurimet u shkatërruan. Jakobinët dëshironin që
ta shkatërronin krejtësisht krishtërizmin dhe ta zëvendësonin me një
besim pagan, të cilin ata e quajtën “religjion i arsyes”. Por, brenda një
kohe të shkurtër, ata e humbën kontrollin mbi revolucionin, kështu që
Franca u gjend në një kaos total.
Misioni i Masonerisë në atë vend nuk mbaroi vetëm me
revolucionin. Kaosi, që erdhi si rezultat i revolucionit, u eliminua me
ardhjen në pushtet të Napoleonit. Por ky stabilitet nuk zgjati shumë.
Ambiciet e Napoleonit për të sunduar tërë Evropën, bënë që
sundimit të tij t’i vinte fundi. Më pas, konflikti në Francë vazhdoi mes
monarkistëve dhe revolucionarëve. Më 1830, 1848 dhe 1871, ndodhën
edhe tri revolucione të tjera. Më 1848, u themelua “Republika e dytë”;
më 1871 u themelua “Republika e tretë”.
Masonët ishin shumë aktivë gjatë periudhës të trazirave. Qëllimi i
tyre kryesor ishte që të dobësonin Kishën dhe institucionet e saj fetare,
175

176
An illustration of an eighteenth century French Masonic lodge.

të zhvleftësonin vlerat fetare dhe ndikimin e ligjeve të saj në shoqëri.
Gjithashtu masonët kishin si qëllim edhe shfuqizimin e edukimi fetar.
Masonët e shikonin “antiklerizmin” si qendër të aktiviteteve të tyre
shoqërore dhe politike.
Enciklopedia katolike jep informata të rëndësishme për misionin
antifetar të Grand Orientit, siç njihej masoneria franceze:
Nga dokumentet zyrtare të masonerisë franceze, kryesisht nga
“Buletini” zyrtar dhe “Compte-rendu” të Grand Orientit është
provuar se të gjitha masat antiklerike të aprovuara në parlamentin
francez ishin dekretuar më herët në lozhat masonike dhe ishin
zbatuar nën udhëheqjen e Grand Orientit, qëllim të cilin ata e
kishin pranuar, i cili synonte të kishte kontrollin mbi çdo gjë dhe mbi
çdokënd në Francë. “ – Në kuvendin e 1898 unë thashë ”,- thekson
deputeti Massé, zëdhënësi zyrtar i kuvendit më 1903, “ - se është
detyra më e lartë e frankmasonerisë që të ndërhyjë çdo ditë e më
shumë në luftërat politike dhe laike.” “Suksesi (në luftën
antiklerike), i detyrohet në masë të madhe frankmasonerisë, për
shkak të shpirtit, programit dhe metodave të saj që kanë
triumfuar.” “Nëse do të themelohej Blloku, ky do t’i ishte borxhli
frankmasonerisë dhe disiplinës së mësuar në lozha”...”Neve na
nevojitet të jemi syçelë dhe mbi të gjitha na nevojitet besimi i
ndërsjellë, për të përfundojmë punën tonë, pasi ajo akoma nuk ka
përfunduar. Kjo punë, e dini... lufta antiklerike, ende vazhdon.
Republika duhet të largohet nga kongregacionet fetare, duke i fshirë
ato nga faqja e dheut me një goditje të fuqishme. Sistemi i masave të
gjysmuara është gjithkund i rrezikshëm; kundërshtari duhet që të
asgjësohet vetëm me një goditje.”124
Enciklopedia katolike vazhdon vlerësimin e luftës së masonerisë
franceze kundër religjionit:
Në të vërtetë, të gjitha reformat masonike “antiklerike” që u bënë në
Francë që nga viti 1877, reforma të tilla si: laicizmi i arsimit, masat
178

kundër shkollave private të krishtera dhe shoqatave bamirëse,
mbyllja e urdhrave fetare si dhe grabitja e pronave kishtare, arritën
kulmin duke shfaqur haptas një riorganizim anti-katolik dhe
jofetar të shoqërisë njerëzore, jo vetëm në Francë, por në të gjithë
botën. Në këtë mënyrë masoneria franceze, si bartëse standarde e
gjithë frankmasonerisë, pretendon që të inagurojë periudhën e artë të
republikës universale masonike, duke përfshirë në vëllazërinë
masonike të gjithë njerëzit dhe të gjitha kombet. “ - Triumfi Galilean,
- ” tha kryetari i Grand Orientit, senatori Delpech, më 20 shtator 1902,
“ - ka zgjatur njëzet shekuj. Por tani i ka ardhur koha që të vdesë...
Kisha katolike, e themeluar sipas mitit Galilean, filloi të kalbet me
shpejtësi, pikërisht ditën kur u themelua Shoqata masonike.”125
Me fjalën “galilean” masonët nënkuptojnë Jezusin, pasi sipas
Ungjillit, Jezusi ishte lindur në rajonin palestinez të Galilesë. Prandaj,
urrejtja e masonëve ndaj kishës është shprehje e urrejtjes së tyre ndaj
Jezusit dhe ndaj të gjitha feve monoteiste. Ata mendojnë se e kanë
shkatërruar efektin e feve hyjnore me filozofitë materialiste, darviniste
dhe humaniste, që ata i themeluan në shekullin XIX dhe se e kthyen
Evropën në paganizmin e parakrishterë.
Kur u shqiptuan këto fjalë, më 1902, në Francë u miratuan një varg
ligjesh që e zgjeruan shtrirjen e kundërshtarëve të fesë. 3.000 shkolla
fetare u mbyllën dhe u ndalua arsimimi fetar në shkolla. Shumë klerikë
u arrestuan, disa u dëbuan dhe ata që besonin filluan të
konsideroheshin si qytetarë të rendit të dytë. Për këtë arsye, më 1904,
Vatikani i prishi të gjitha marrëdhëniet diplomatike me Francën, por
kjo nuk e ndryshoi qëndrimin e këtij vendi. Ky qëndrim i kushtoi
Francës qindra mijëra jetë francezësh kundër ushtrisë gjermane gjatë
Luftës së Parë Botërore, para se arroganca e vendit të zbutej dhe ai të
fillonte të pranonte prapë rëndësinë e vlerave shpirtërore.
Siç pohohet në Enciklopedinë katolike, lufta kundër fesë, që nga
Revolucioni Francez e deri në shekullin XX, ishte bërë nga “masat
179

antiklerike të aprovuara në parlamentin francez” që “ishin dekretuar
më herët në lozhat masonike dhe ishin zbatuar nën udhëheqjen e
Grand Orientit”.126
Ky fakt bëhet i qartë nga shkrimet masonike. Për
shembull, një citat i një botimi turk të “Fjalimit të bërë nga vëllai
Gambetta, më 8 korrik 1875, në lozhën Clémente Amitié”, thotë:
Ndërkohë që spektri reaksionar kërcënonte Francën dhe doktrinat
fetare e idetë e prapambetura kaluan në ofensivë kundër parimeve
dhe ligjeve moderne, në gjirin e organizatave industriale dhe
largpamëse, siç ishte masoneria që i përkushtohej parimeve të
vëllazërisë, ne gjetëm forcën dhe shpëtimin në luftën kundër
pohimeve ekstravagante të kishës, ekzagjerimeve të saj qesharake
dhe teprimeve të rëndomta... Duhet të jemi të kujdesshëm dhe të
vazhdojmë luftën. Në mënyrë që të themelojmë idetë e rendit
njerëzor dhe të përparojmë, ne duhet të qëndrojmë në atë mënyrë që
mburojat tona të mos thyhen.127
Vërehet se literatura masonike i paraqet në mënyrë të
vazhdueshme idetë e veta si “largpamëse”, ndërsa njerëzit fetarë i
akuzon si “të prapambetur”. Sidoqoftë, kjo është vetëm një lojë fjalësh.
Termi “spektri reaksionar” i përmendur në citimin e mësipërm, është
diçka që e kundërshtojnë gjithashtu edhe fetarët e sinqertë, por
masonët e shfrytëzojnë këtë, me qëllim që të përgënjshtrojnë fenë e
vërtetë, në tentativë për t’i larguar njerëzit nga ajo. Përveç kësaj, duhet
të theksohet përsëri se filozofia materialiste-humaniste e përqafuar
nga masonët është me të vërtetë supersticioze dhe me ide të
prapambetura, një vazhdimësi e civilizimeve pagane të Egjiptit dhe
Greqisë së Lashtë.
Prandaj, shprehjet që përdorin masonët si” largpamje” dhe”
prapambetje” nuk kanë bazë në realitet. Në të vërtetë, kjo është e
pabazë për shkak se konflikti mes masonëve dhe fetarëve nuk është
asgjë më tepër se përjetësimi i konfliktit mes dy ideve që kanë
ekzistuar që nga etapat e hershme të historisë. Ishte feja ajo që shpalli
180

fillesat e ideve se: njerëzimi ishte krijuar me vullnetin e Zotit dhe se
njerëzit janë të obliguar që ta adhurojnë Atë. Kjo është e vërteta. Ideja e
kundërt, se njerëzit nuk janë të krijuar, por jetojnë një jetë të kotë dhe
pa qëllim, është propozuar nga ata që e mohojnë ekzistencën e Zotit.
Kur të kuptohet në mënyrë të drejtë kjo gjë, mund të shihet se
përdorimi sipërfaqësor i termave “prapambetje” dhe “largpamësi”
nga ana e masonëve nuk ka bazë.
Me përdorimin e termit “përparim”, masonët kërkojnë që të
shkatërrojnë fenë. Enciklopedia katolike konstaton:
Këto mendohet të jenë bazat parimore (të Frankmasonerisë):
Të shkatërrojë në mënyrë radikale, me persekutim të hapur apo
me një sistem jo të sinqertë dhe hileqar ndaj Kishës ndarjen mes saj dhe
Shtetit, gjithë ndikimin shoqëror të Kishës dhe të fesë, që me
përçmim e kanë quajtur “klerikalizëm”, dhe sa të jetë e mundur, të
shkatërrojë Kishën dhe çfarë është e vërtetë.... që sipas tyre është një fe
mbinjerëzore, që nuk është gjë tjetër më shumë se një kult i paqartë
i atdheut dhe njerëzimit.
Të laicizojë apo të heqë fenë me një sistem jo të sinqertë dhe hileqar
“Asektarizmi “ (heqja e sekteve), në gjithë jetën publike dhe private
dhe mbi të gjitha të laicizojë arsmimin dhe edukimin e masave.
“Ansektarizmi”, siç është kuptuar nga partia e Grand Orientit,
“Asektarizmi” është një sekt antikatolik e madje edhe antikrishter,
ateist, pozitivist, apo edhe gnostik, me pamjen e asektarizmit. Liria
e mendimit dhe e vetëdijes së fëmijëve duhet të zhvillohet
sistematikisht tek fëmijët e shkollës dhe duhet të mbrohet, sa më
shumë që të jetë e mundur, kundër të gjitha ndikimeve turbulluese,
jo vetëm nga Kisha dhe nga priftërinjtë, por, gjithashtu, edhe nga
prindërit e vetë fëmijëve, nëse është e nevojshme, madje edhe me
mjete detyruese morale dhe fizike. Partia e Grand Orientit e
konsideron atë si rrugë të domosdoshme dhe si mënyrë shumë të
sigurt për krijimin përfundimtar të republikës universale
181

shoqërore...128
Mund të vërehet se Masoneria ka aktivizuar një program, nën
emrin e “çlirimit të shoqërisë”, qëllimi i të cilit është çrrënjosja e fesë,
një program që ende po kompletohet. Këtë nuk duhet ta ngatërrojmë
me modelin që përpiqet të sigurojë mundësi për secilin qytetar që të
praktikojë fenë e vet lirshëm, pa marrë parasysh përcaktimin fetar. Ose
më mirë, modeli i parashikuar nga Masoneria është një model që bën
lavazhin e trurit, i modeluar për ta hequr plotësisht fenë nga shoqëria
si dhe nga mendja e individëve dhe, nëse është e nevojshme, për t’i
persekutuar ithtarët e saj.
Në çdo vend që është themeluar, Masoneria përpiqet që ta
aktivizojë këtë program, sipas një mënyre që pajtohet me kulturën dhe
kushtet që dominojnë në atë vend.
Një vend i tillë është Gjermania.
FUSHATA ANTIFETARE NË GJERMANI:
“KULTURKAMPF”
Para 150 vjetëve, Gjermania nuk ekzistonte fare. Territori që tani
njihet si Gjermani përfshinte një numër principatash. Më e madhja
ishte Prusia, që përfshinte pjesën lindore të Gjermanisë së sotme dhe
një pjesë të madhe të Polonisë. Në 1860, Prusia filloi t’i përvetësonte
shtetet e tjera të vogla gjermane dhe më 1871 themeloi Perandorinë
Gjermane. Udhëheqësi i këtij shteti të ri ishte kryeministri i Prusisë dhe
Kancelar i Perandorisë së re gjermane, Otto von Bismark.
Bismarku ishte një burrë shteti i suksesshëm, sidomos në
politikën e jashtme, por nuk pati sukses në punët e brendshme të
shtetit. Një ndër arsyet e këtij mossuksesi ishte një grup i vogël
intelektualësh, të njohur si “Liberalët kombëtarë”, të ngjashëm me
antiklerikët francezë, që adoptuan një politikë antifetare. Në mënyrë
që të arrihej bashkimi i Gjermanisë, liberalët kombëtarë besonin se
182

është e domosdoshme që t’i largonin njerëzit nga çdo sens i bashkimit
jashtë kufijve të tyre dhe e panë marrëdhënien mes një të tretës së
popullatës dhe Papës Katolik si pengesën më të madhe për këtë. I
inkurajuar nga liberalët, Bismarku u përfshi në fushatën antikatolike të
quajtur Kulturkampf, apo “lufta kulturore”. Kjo u përshkrua si lufta
për të kontrolluar mendjen e gjermanëve. 129
Gjatë Kulturkampfit, katolikët, posaçërisht në jug të Gjermanisë, iu
183
Otto von Bismarck

nënshtruan tiranisë. Më 1872, në pajtim me ligjin që u aprovua, të
gjithë priftërinjtë jezuitë të vendit u rrethuan brenda një nate të vetme
dhe institutet e tyre u konfiskuan. Në pajtim me “ligjin e majit” të
aprovuar më 1873, të gjithë priftërinjtë që punonin në qeveri u
pushuan nga puna. Kishës iu ndalua përzierja në të gjitha çështjet që
kishin të bënin me martesat dhe arsimin, si dhe u kufizuan predikimet.
Një numër kryepeshkopësh u arrestuan dhe 1300 kisha mbeten pa
priftërinj. Por, për shkak se këto taktika shkaktuan një reagim të fortë
në mesin e katolikëve të këtij vendi kundër qeverisë, Kulturkampf u
zbut. Bismarku i injoroi sugjerimet e liberalëve kombëtarë, të cilët e
përzien atë në këtë fushatë dhe, dalëngadalë, e tkurri pak nga pka
Kulturkampf–in dhe më në fund, e pezulloi krejtësisht. Gjithë kjo
fushatë rezultoi me ushtrimin e tiranisë ndaj katolikëve të devotshëm
gjermanë dhe ajo shkatërroi sensin për mirëqenien sociale të vendit.
Sot, shumë historianë besojnë se kjo fushatë ishte një dështim që
shkatërroi sensin gjerman të sigurisë shoqërore. Përveç kësaj, pas
Gjermanisë, vala e këtij Kulturkampf-i përfshiu edhe Austrinë, Zvicrën,
Belgjikën dhe Holandën, duke shkaktuar tension të madh shoqëror në
këto vende.
Duhet përmendur se ishin intelektualët masonë ata që e joshën
Bismarkun në këtë politikë. Enciklopedia katolike thotë:
Por ata (masonët), pa dyshim, e çuan më tutje lëvizjen me të cilën
Prusia u bë gradualisht shteti udhëheqës i Gjermanisë, e konsideruar
nga ata si “përfaqësues dhe mbrojtës i evolucionit modern” kundër
“ultramontanizmit”, “fanatizmit” dhe “uzurpimeve papnore”. Ata
gjithashtu nxitën Kulturkampf-in.
Juristi dhe masoni i njohur, mjeshtri i madh
Bluntschli, ishte një ndër propaganduesit më të shquar në këtë
konflikt; ai gjithashtu nxiti Kulturkampf-in zviceran... Frankmasonët
gjermanë bënë përpjekje të palodhshme për të patur ndikim bindës
në tërë jetën e kombit, në përputhje me parimet masonike, duke
mbajtur vazhdimisht një Kulturkampf të heshtur. Mjetet kryesore që
184

ata përdorën, ishin bibliotekat e popullarizuara, konferencat,
bashkimet e shoqatave dhe institucioneve të ngjashme dhe krijimi
aty ku ishte e nevojshme, edhe i institucioneve të reja, përmes të
cilave shpirti masonik përhapej nëpër popull.130
Kështu pra, pavarësisht nga fakti se Kulturkampf-i u ndalua
zyrtarisht nga Bismarku, ai u vazhdua nga masonët, si një fushatë
propagande e vazhdueshme antifetare drejtuar shoqërisë në
185
When the Nazis came to power, an anti-religious campaign,
worse than that of Bismarck, was initiated.

186
përgjithësi. Frytet më të hidhura të kësaj lufte u poqën në vitet 1920:
nazistët, të cilët synuan ta kthenin popullin gjerman në besimin pagan
parakrishterë, fituan fuqi gradualisht dhe më 1933 erdhën në pushtet.
Një ndër aksionet më të rëndësishme të nazizmit ishte startimi i
Kulturkampf-it të dytë kundër autoriteteve fetare. Komentuesi
amerikan Elbridge Colby shpjegon se “nazistët hapën një Kulturkampf
të ri kundër kishës katolike, duke i burgosur priftërinjtë dhe duke i
shkarkuar nga puna peshkopët; sidoqoftë, ndryshe nga viti 1874,
Hitleri iu kundërvu gjithashtu edhe protestantëve.” 131
Shkurtimisht, aktivitetet e nisura nga masonët për të distancuar
shoqërinë nga feja, i dhanë jetë njërës nga diktaturat më brutale në
historinë e njerëzimit, Rajhut nazist, duke e zhytur botën në Luftën e
Dytë Botërore, gjatë së cilës e humbën jetën 55 milion njerëz.
LUFTA KUNDËR FESË NË ITALI
Një vend tjetër ku u evidentuan aktivitetet masonike, ishte Italia.
Deri më 1870, territori italian ishte i pushtuar nga disa shtete të
vogla, të mbetura që nga koha e feudalizmit. Më i rëndësishmi ishte
Shteti Papnor. Ky shtet, me qendër në Romë, nën sundimin e Papës,
kontrollonte një pjesë të madhe të Italisë qendrore. Masonët në Itali u
themeluan si pjesë shtesë e masonëve francezë dhe filluan të ushtronin
ndikim në Itali që nga fillimi i shekullit XIX. Ata dëshironin që të
shkatërronin Shtetin Papnor dhe ta çrrënjosnin krejtësisht autoritetin e
Kishës. Autori i librit “Kisha romane katolike dhe esnafi” mjeshtri
frankmason Alec Mellor, shkruan: “Në Itali, origjina e lozhave jo të
rregullta ishte kryesisht me natyrë politike; ata e hutuan Masonerinë
me luftën kundër fuqisë së përkohshme të Papës.” 132
Masoneria e filloi luftën kundër fesë në Itali me mjetet e një
shoqërie tjetër sekrete që ajo vetë e themeloi dhe e kishte nën kontroll.
Kjo shoqëri njihej me emrin “Carbonari”.

Kjo shoqëri, që së pari u
paraqit në Napoli, në fillim të
shekullit XIX, e mori emrin
nga qymyrxhinjtë. Ashtu
sikurse masonët që përdornin
emblemën e muratorëve dhe i
shprehnin idetë e tyre me
simbole, ashtu edhe
karbonarët adoptuan
emblemën e qymyrxhinjve.
Por, shoqëria kishte objektiva
të mëtejshme. Anëtarët e
shoqërisë e panë të udhës që
të nisnin një program politik,
së pari në Itali, e pastaj edhe
në Francë, për të shkatërruar
ndikimin e Kishës, për të
vendosur një qeveri të re dhe
për t’i bërë laike të gjitha institucionet shoqërore.
Lidhja mes Masonerisë dhe shoqërisë Karbonari është e dukshme.
Masonët u bënë automatikisht anëtarë të shoqatave Karbonari; në të
vërtetë, që nga momenti që iu bashkëngjitën shoqërisë, ata fituan
shkallën e mjeshtrit. (Nga ana tjetër, për anëtarët e tjerë të shoqërisë
Karbonari ishte e domosdoshme që të kalonin një proces të gjatë
trajnimi para se të arrinin në këtë shkallë). Dy kardinalë, të quajtur
Consalvi dhe Pacca lëshuan më 15 gusht 1814 një urdhër, ku i akuzuan
masonët dhe karbonarët për organizimin e një ndërhyrjeje politiko -
shoqërore dhe për nxitjen e armiqësisë ndaj fesë.
Kjo akuzë tregoi, se me të vërtetë anëtarët e “Karbonarit” kishin
organizuar kryengritje të armatosura dhe manipulime politike. Një
187
A publication of Italian Masonry.

188
Giuseppe Mazzini and Count di Cavour: two Master Masons who brought the Papal
State to an end.
kryengritje e armatosur u organizua nga karbonarët në Macerata, më
25 qershor 1817, por u shtyp nga forcat e sigurimit të Shtetit të Papës.
Më 1820, karbonarët organizuan kryengritje revolucionare
kundër Kishës dhe rendit publik në Spanjë dhe Napoli dhe më 1821 në
Piemont. Është fakt i pranuar se “Karbonari” u themelua nga masonët
që u angazhuan në aktivitetet paralele revolucionare me ta. Pas
revolucionit të korrikut në Francë, më 1830, organizata e humbi
influencën e vet dhe gradualisht u zhduk. Në Itali, ajo u bashkua me
lëvizjen “Italia e re”, themeluar nga Giuseppe Mazzini.
Mazzini, një ateist i njohur, kishte luftuar për vite kundër Shtetit
të Papës dhe Kishës dhe, më në fund, u bë një mason i rangut së lartë.
Më vonë ai do të bëhej edhe themelues i Unionit Italian. Me përkrahjen
e dy masonëve të tjerë të shquar, Giuseppe Garibaldi dhe Count di
Cavour, ai themeloi Unionin Italian, më 1870 dhe i vendosi kufijtë e
Shtetit të Papës brenda kufijve të sotëm. Më pas, vendi hyri në një
proces nëpërmjet të cilit Italia u distancua së tepërmi nga feja. Kjo bëri

që të përgatitej terreni
për diktaturën fashiste
të Mussolinit në vitet
1920.
S h k u r t i m i s h t
mund të themi se
Mazzini, Garibalidi dhe
Cavour ishin tre
udhëheqësit më të
shquar që kryenin funksione të rëndësishme në luftën kundër fesë në
Evropë. Mazzini nuk ishte vetëm lider politik në luftën kundër fesë,
por ai luante gjithashtu edhe rolin e një ideologu. Motoja e tij “çdo
popull, një shtet” ishte shkëndija që ndezi kryengritjet e pakicave, që u
bënë shkaktare për rrënimin e perandorive multietnike, siç ishte ajo e
Austro-Hungarisë dhe ajo Osmane. Ky slogan i Mazzinit i largoi
njerëzit nga ndjenja e tyre për vëllazërinë fetare; ajo ishte një thirrje që
i drejtoi ata drejt konfliktit etnik me njëri-tjetrin dhe i inspiroi ata që të
“ndiznin në zemrat e tyre euforinë” (Kur’an 48:26) .
Dëshmia që tregon se kjo u arrit nga masonët, më saktë nga
masonët e rangut të lartë, është sigurisht domethënëse. Sipas
informacionit, nga publikimi i lozhës “10.000 frankmasonët e famshëm”,
Mazzini u ngrit brenda lozhës masonike dhe disa vjet më vonë, më
1867, u zgjodh si mjeshtër mason i Grand Orientit Italian. Më 1949, në
189
Masonic propaganda de-
picting Garibaldi as a great
hero.

ceremoni e zbulimit të statujës të Mazzinit në Romë, 3.000 masonë
përkujtuan me nderime mjeshtrin e tyre të madh. Garibaldi, dora e
djathtë e Mazzinit, arriti shkallën e 33-të të Këshillit Suprem italian në
1863 dhe në 1864 u zgjodh si mjeshtër mason italian. Në përkujtim të
këtij mjeshtër masoni, një lozhë e lidhur me “luginën” e Nju Jorkut me
numër 542, mban emrin e tij.
AXHENDA E REVOLUCIONEVE
MASONIKE NË RUSI
Përveç Italisë, gjurmët e aktiviteteve revolucionare masonike
mund të gjenden edhe në shumë vende të tjera të Evropës. Në
Enciklopedinë katolike thuhet: “Në ... lëvizjet e mëvonshme
revolucionare në Francë, Itali, Spanjë, Portugali, Amerikën
Qendrore dhe Jugore, pretendohet se trupat masonike, pak a shumë,
kanë marrë pjesë,... Në Rusi, gjithashtu, Frankmasoneria më në fund
u shfaq si “komplot politik” i klubeve të organizuara masonike në të
gjithë vendin.” 133
Komploti në Rusi është veçanërisht interesant.
Masoneria erdhi në këtë vend në pjesën e dytë të shekullit XVIII
dhe u përhap ndërmjet intelektualëve. Megjithëse u paraqit thjesht me
pamjen e një klubi kulturor, në lozhat e tyre diskutohej për idetë
antifetare dhe antiqeveritare të vendeve të tjera europiane. Të parët që
e vërejtën këtë gjë ishin priftërinjtë e Kishës ortodokse. Ata ia dërguan
këto informata Carit Aleksandër I-rë, që kishte marrëdhënie të mira
me Kishën Ortodokse, duke i shpjeguar komplotin e masonëve, që do
të përmbyste regjimin e Carit. Si reagim, Cari shpalli një ligj më 1822,
për mbylljen e të gjitha lozhave masonike në vend dhe ai e shpalli
organizatën si të paligjshme. Pavarësisht nga kjo, Cari nuk ia doli dot
që t’i eliminonte masonët; ata thjesht kaluan në ilegalitet.
Tri vjet pasi Car Aleksandri I-rë i nxori lozhat jashtë ligjit, ai u
190

sëmur dhe vdiq. Atë e pasoi Cari Nicholas I-rë. Emërimi i tij u
shoqërua me shumë paqartësi dhe intriga dhe kjo gjë e çoi vendin në
një situatë kaotike. Individë të caktuar, që dëshironin të stabilizonin
191
Renowned writer Pushkin was among the Masons who organized the
Mason-perpetrated coup attempt in Russia.

situatën duke e përmbysur regjimin, kishin planifikuar një goditje
befasuese kundër Carit të ri. Ata kishin shumë përkrahës në ushtri. Një
numër njerëzish të besueshëm ushtarësh revolucionarë, së bashku me
një numër civilësh, marshuan më 14 dhjetor 1825 brenda pallatit të
Carit, në St. Petersburg, në kryeqytetin e Rusisë së atëhershme. Mes
revolucionarëve dhe forcave të Carit u zhvilluan luftime të
armatosura, ku revolucionarët u mundën. Ky grup u quajt
“Decembristët” (dhjetoristët), sipas muajit kur ata filluan revolucionin.
Udhëheqësit e këtij grupi u arrestuan dhe pesë prej tyre u varën.
Decembristët nuk ishin tjetër veçse masonët... Oficerët,
intelektualët dhe shkrimtarët që përbënin grupin ishin pjesëtarë të
lozhave, që Car Aleksandri I-rë i kishte shpallur të paligjshme tri vjet
më parë. Njëri ndër këta masonët revolucionarë ishte edhe shkrimtari i
njohur Count Pushkin. 134
Projekti i Decembristëve dështoi, por masonët nuk hoqën dorë
nga përpjekjet e tyre për të përmbysur Carin. Masonët luajtën
gjithmonë një rol të rëndësishëm në këto grupe të organizuara në
shekullin XIX dhe në çerekun e parë të shekullit XX, kundër regjimit të
Carit. Më 1917, në Revolucionin e Shkurtit, lideri Alexander Kerensky
dhe të gjithë përkrahësit e ngushtë të tij ishin masonë. 135
Gjithashtu
shumica e qeveritarëve të rinj ishin masonë. 136
Kontributi i vetëm që i
dha historisë qeveria jetëshkurtër e Kerenskyt ishte dorëzimi i vendit
Leninit, udhëheqësit bolshevik.
MASONERIA E SHEKULLIT XX:
E HESHTUR DHE E LARGËT
Duhet të përmendim se ajo kemi shqyrtuar deri tani, që lidhej me
aktivitetet e masonëve në vende të tilla siç janë: Franca, Gjermania,
Italia dhe Rusia, tregon qartë se synimi i Masonerisë ishte revolucioni
politiko-shoqëror. Masoneria dëshironte që të vendoste një rend të ri,
192

në të cilin institutet fetare dhe besimi fetar do të zhdukeshin. Për këtë
qëllim ajo tentoi që t’i përmbyste monarkitë që e përkrahnin fenë. Në
shumë vende evropiane, lozhat masonike ku planifikoheshin krimet,
kryengritjet, vrasjet, komplotet politike dhe politikat antifetare, u bënë
qendra ku grumbulloheshin kundërshtarët e fesë. Pas gjithë këtyre
aktiviteteve që kanë ndodhur, duke filluar që nga Revolucioni Francez
më 1789 e deri në shekullin XX, në një shkallë të madhe apo të vogël,
ndihet ndikimi i Masonerisë.
Sipas historianit anglez Michael Howard, lozhat masonike i
përqendruan përpjekjet e tyre, në pjesën e dytë të shekullit XIX, në
përmbysjen e dy perandorive të mbetura: atë austro-hungareze dhe
ruse dhe ato ishin të afta t’ia arrinin qëllimit të tyre, si rezultat i Luftës
së Parë Botërore.
Me fjalë të tjera, në fillim të shekullit XX, Masoneria i kishte arritur
në një masë të madhe synimet e veta të revolucionit politiko - shoqëror.
Prandaj, shekulli XX nuk ishte shekull i revolucioneve masonike.
Masonët, duke menduar se nuk kishin ndonjë pengesë për t’u
përballur, preferonin që vetëm ta përhapnin filozofinë e tyre, në vend
të kurdisjes së komploteve politike. Ata e përhapën në popull
filozofinë masonike nën maskën e shkencës, apo nëpërmjet artit,
medias, literaturës, muzikës dhe nëpërmjet të gjitha metodave të tjera
të kulturës popullore. Masonët nuk synonin që nëpërmjet kësaj
propagande t’iu zhduknin fetë hyjnore me një revolucion të
menjëhershëm; ata dëshironin që ta arrinin këtë brenda një periudhe
afatgjate dhe dëshironin që t’i fusnin të gjithë njerëzit pak nga pak në
filozofinë e tyre.
Një mason amerikan e përmbledh kështu këtë synim:
Frankmasoneria e kryen punën në heshtje, por puna e saj është si
një lum i thellë, që të shtyn qetësisht drejt oqeanit.137
Prifti i lartë J.W. Taylor, nga Georgia, SHBA, bën një komentim
193

194
STRANGE RITES IN THE TEMPLE OF HUMANISM
Masons want to make the whole world a "temple." But, the temple they envision is not the
temple of true religion but of humanism. Their dream is of a perverted world in which hu-
manity is idolized, where people have completely rejected true religion, and the evolutionist
philosophy is regarded as the only true philosophy.
In a Masonic text, a strange ceremony organized for this intention is described:
Today, one universal religion is coming into being, slowly as it may be, that can sat-
isfy consciousness in its full meaning… Parallel to this universal religion a morality
will be established commensurate with a world-view… Such a religion will unite
human beings in the universe. This is MASONRY. This religion will be passed from
heart to heart. The temples of this religion will be temples of humanity. Among the
hymns sung in this temple may be Beethoven's 9th Symphony, the most noble musi-
cal composition that ever sprang from the human spirit….
Instead of the meat and blood of a bull in the ceremonies of Mithras, we celebrate this
birth by eating bread and drinking red wine. Here we unite in a common faith that has
the character of a communion. In a new year, I want to baptize this holy struggle of
ours and bring it to an end: Eat one more piece of bread, brothers, you are the mis-
sionaries of this religion, let those saints who share this bread be friends. Brothers,
to be blood brothers, take another sip of flame from your wine glass. (Mason, Year:
29, No.40-41, 1981, pp. 105-107)

interesant në lidhje me këtë çështje:
Braktisja e temave të vjetra dhe formimi i të rejave jo gjithmonë lind
nga shkaqet e menjëhershme, që përcakton bota, por ato janë
kulminacion i parimeve që përpunohen në mendjen e njerëzve për
shumë vite, derisa më në fund, në kohën e duhur dhe rrethanat e
volitshme, ngjallin të vërtetën e fjetur... duke i entuziazmuar të gjithë
me një arsyetim të zakonshëm dhe të fuqishëm dhe duke i shkundur
popujt si një njeri i vetëm deri në arritjet e përfundimeve të mëdha.
Me këtë princip punon edhe Instituti i Frankmasonerisë, që e
shpërndan ndikim e vet në botë. Ai punon qetë dhe fshehtë, por
depërton në të gjitha poret e shoqërisë dhe ata që i pranojnë favoret
e shumta të saj tregojnë frikë-respekt ndaj arritjeve të saj të mëdha,
por nuk mund të thonë se nga e kanë origjinën.138
Sipas revistës Voice, botuar nga Lozha e Madhe (Grand Lodge) në
Çikago: “Kështu, e heshtur, por e sigurt dhe në vazhdimësi, ajo
(Masoneria) ndërtohet në fabrikën e madhe të shoqërisë
njerëzore”.139
Ky “ndërtim brenda fabrikës së madhe” do të ndodhë
kur bazat e filozofisë masonike: materializmi, humanizmi dhe
darvinizmi, të imponohen në shoqëri.
Aspekti më interesant i kësaj strategjie të heshtur dhe të largët
është ai, të cilin masonët e zbatojnë, por pothuajse asnjëherë nuk e
tregojnë se po bëhet në emër të Masonerisë. Ata punojnë pas
identiteteve, pas titujve të tjerë dhe në pozita të ndryshme, por ata
imponojnë në shoqëri një filozofi të zakonshme, që e kanë adoptuar
nga Masoneria. Njëri ndër mjeshtër masonët turq, Halil Mulkus, e
sqaron këtë çështje në një intervistë të disa viteve më parë:
Masoneria si Masoneri nuk bën asgjë. Masoneria udhëheq individë.
Individët e trajnuar këtu dhe masonët që kontribuojnë për
prodhimin e zhvillimit intelektual janë në shkallë të ndryshme të
karrierës së tyre, në vendet ku ata jetojnë nëpër botë. Ata janë rektorë
universitetesh, profesorë, ministra shteti, mjekë, drejtorë spitalesh,
195

196
The materialist-humanist dogma espoused
by the Masons has brought great suffering
upon humanity in the twentieth century.
World War Two cost 55 million people their
lives. This photograph of a fallen soldier,
whose face was shattered by a bomb near
Stalingrad, is just one example of the great
human suffering that was created by "hu-
manist" ideologies.

avokatë etj. Në çdo vend ku punojnë, ata janë të zellshëm në
përhapjen e ideve masonike në shoqëri, gjë për të cilën ata janë
trajnuar.140
Sidoqoftë, këto ide, që Masoneria i studion dhe përpiqet që t’i
indoktrinojë vazhdimisht në shoqëri nuk janë asgjë tjetër, ashtu siç e
pamë në kapitujt e mëparshëm, veçse mashtrime. Filozofia masonike
buron nga mitet e Egjiptit dhe Greqisë së Lashtë. Etja e tyre për t`i
transmetuar këto mite në shoqëri, të mbështjella me ambalazhin e
shkencës dhe arsyes, i bën masonët të mashtrojnë kështu veten dhe të
tjerët. Ky është roli i “Frankmasonerisë globale”, në kohën e
globalizmit.
Rezultati i këtij mashtrimi është shumë i dëmshëm. Programi për
distancimin e masave nga feja, i aplikuar nga masonët në shekujt XVIII
dhe XIX, u dha jetë ideologjive neo-pagane si racizmi dhe fashizmi, si
dhe ideologjive laike dhe të dhunshme si komunizmi. Përhapja e
darvinizmit social, i cili i quante njerëzit kafshë që luftojnë për
ekzistencë dha rezultate brutale në pjesën e dytë të shekullit XIX dhe
në shekullin XX. Lufta e Parë Botërore ishte vepër e liderëve
europianë, të cilët sipas sugjerimeve të Darvinit, e konsideronin luftën
dhe gjakderdhjen si domosdoshmëri biologjike. Gjatë asaj lufte,
vdiqën 10 milion njerëz për hiçgjë. Lufta e Dytë Botërore që erdhi më
pas, ku vdiqën rreth 55 milion njerëz, ishte po ashtu vepër e
totalitarizmit, sikurse ishin fashizmi dhe komunizmi, që ishin rezultat
i farës së mbjellë të laicizmit militant, nga masonët. Gjatë shekullit XX,
të gjitha luftërat shkatërruese në botë, konfliktet, mizoritë, padrejtësitë,
shfrytëzimi, uria dhe degradimi moral, në parim, ishin produkte të
ideologjive dhe filozofive jofetare. (Për më shumë detaje, shih librin e
Harun Yahya-s: Fatkeqësitë që darvinizmi i solli njerëzimit)
Shkurtimisht, filozofia e Masonerisë dështoi. Nuk mund të
ndodhte ndryshe, pasi kjo filozofi nuk është një ligj hyjnor.
198

Historikisht, paganët që e kanë mohuar fenë e Zotit, duke preferuar
mitologjinë e tyre tradicionale dhe fenë e paraardhësve të tyre, kanë
ndjekur rrugën e shkatërrimit. Frankmasoneria, që është një
manifestim bashkëkohor i këtij paganizmi, po e tërheq gjithë botën dhe
vetveten drejt shkatërrimit.
Kjo është arsyeja se përse njerëzit duhet që të ruhen nga kjo
fatkeqësi, duke e mposhtur atë që Bediuzzaman Said Nursi-u, një
dijetar i famshëm musliman, e cilëson si “sëmundja e quajtur
materializëm dhe natyralizëm” dhe në këtë mënyrë të ruhet feja tek
popujt e botës.
199

200
PËRFUNDIM
asoneria ka qenë një ndër fenomenet më
interesante në dy shekujt e kaluar. Natyrisht, ajo ka
tërhequr vëmendjen për shkak të karakterit të saj të
mbyllur, të rezervuar dhe mistik. Në të njëjtën
kohë, u shfaq edhe një antipati ndaj Masonerisë; ajo tenton ta
prezantojë veten si një “institucion i parrezikshëm mirëbërës”.
Ndërkohë që kundërshtimet e forta ndaj Masonerisë janë rritur si
rezultat i pohimeve kontradiktore të organizatës.
Sidoqoftë, ajo që duhet bërë për t’iu kundërvënë Masonerisë nuk
është adoptimi i një programi të verbër antimason, por duhet të
dallohet dhe të tregohet pavlefshmëria e filozofisë së mbrapshtë, që kjo
organizatë përqafon dhe ia imponon njerëzimit.
Dijetari i madh musliman, Bediuzzaman Said Nursi, i shpjegon në
një paragraf pikat kryesore të një detyre të tillë:
Lindja e tanishme tiranike e filozofisë natyraliste dhe materialiste
do të forcohet gradualisht dhe do të përhapet deri në Ditën e Gjykimit
me mjetet e filozofisë materialiste, duke arritur deri në atë shkallë, saqë
do të mohojë Zotin... 141.
MM

Si kundërpërgjigje duhet të tregojmë se çfarë mashtrimi i madh
dhe irracional është ky dhe siç shpallet në Kur`an, provat e ekzisencës
së Zotit duhet të bëhen të njohura.
Kjo është mënyra se si duhet të zhvillohet lufta intelektuale
kundër Masonerisë. Gjëja më e rëndësishme që duhet bërë, është që të
zhvlerësohet dhe të mposhtet filozofia masonike. Është e një rëndësie
të madhe që të shkatërrohet ndikimi i ideve të kësaj organizate, e cila
në mënyrë të heshtur dhe nga larg aplikon fushata propaganduese në
popull, i distancon njerëzit nga feja e tyre, i largon ata nga besimi i tyre
dhe i dërgon tek mitet materialiste, humaniste dhe darviniste. Është e
qartë që një filozofi e rrëzuar nga ana ideologjike, nuk mund të zgjasë
për shumë kohë. Përveç kësaj, është gjithashtu e domosdoshme që t’iu
flitet njerëzve për ekzistencën e Zotit, për Njësinë e Tij dhe për të
vërtetën e fesë dhe t`u tregohet atyre rruga e vërtetë në dritën e fakteve
shkencore. Në të vërtetë, kjo nuk duhet të shikohet vetëm si luftë
kundër Masonerisë, sepse kjo ka gjithashtu për qëllim që të shpëtojë
edhe vetë masonët, meqenëse ata e kanë mashtruar veten. Një ajet në
Kur’an që flet për popullin jobesimtar të Adit dhe Themudit vlen edhe
për rastin e masonëve: “Djalli ua pat zbukuruar veprat e tyre duke i
shmangur nga e vërteta, edhe pse e shihnin atë.” (Kur’an 29:38)
Qëllimi është që t’u tregohet e vërteta të gjithë njerëzve, duke
përfshirë edhe masonët, me qëllim që ata të largohen nga gabimi i tyre.
Duhet të bëhet e qartë se shkenca, të cilën masonët e përdorën për të
mbështetur filozofinë e tyre në dyqind vitet e kaluara, tani është kthyer
kundër tyre. Teoria e evolucionit, që siguronte mbështetjen për
materializmin, ka qenë në rënie e sipër që nga vitet 1970. Të dhënat e
fosileve i mohojnë qartë pretendimet e kësaj teorie, duke zbuluar se
llojet u shfaqën menjëherë dhe plotësisht të formuara, pa ndonjë
“paraardhës evolutiv”. Biokimia, që studion aspektet e imta të qenieve
të gjalla, ka demostruar shembuj mahnitës të krijimit, që nuk mund të
201

shpjegohen në kushtet e shkaqeve natyrore. Krahasimet gjenetike kanë
treguar se llojet që supozohet të jenë të afërm, sipas “pemës së jetës” së
Darvinit, në të vërtetë janë shumë të ndryshëm përsa i përket përbërjes
gjenetike. Shkenca ka provuar pavlefshmërinë e teorisë së evolucionit,
fakt ky që nuk mund të fshihet më gjatë nga evolucionistët. Është e
domosdoshme që të përdoren dëshmitë që ka sjellë shkenca dhe të
informohet njerëzimi për pavlefshmërinë e filozofisë materialiste-
humaniste.
Masoneria ka qenë e aftë për disa kohë, që me anën e metodave
të efektshme propaganduese, t’i bënte njerëzit që t’i pranonin idetë e
saj të rreme. Tregimi i të vërtetës dhe të ndihmuarit e njerëzve në
pranimin e kësaj të vërtete, është gjë edhe më e lehtë.
Kur muslimanët ta marrin përsipër këtë detyrë, me lejen e Zotit,
shpallja në vijim mund të bëhet edhe manifest: “Përkundrazi, Ne të
pavërtetën e godasim me të vërtetën dhe ajo (e vërteta) triumfon mbi
të, ndërsa ajo (gënjeshtra) zhduket.” (Kur’an 21: 18)
Prandaj, shekulli XXI nuk do të jetë shekulli i “Frankmasonerisë
globale”, siç shpresojnë masonët, por do të jetë shekulli i moralit islam.
(Engjëjt) Thanë: "Ti je i Patëmeta,
ne nuk kemi dije tjetër
përveç atë që na e mësove Ti.
Vërtet, Ti je i Gjithëdijshmi, i Urti!"
(Kur’an 2: 32)
202

Bibliografia
1 World Book Encyclopedia,
"Crusades," Contributor: Donald E.
Queller, Ph.D., Prof. of History, Univ.
of Illinois, Urbana-Champaign,
World Book Inc., 1998
2 Geste Francorum, or the Deeds of the
Franks and the Other Pilgrims to
Jerusalem, trans. Rosalind Hill,
London, 1962, p.91, (emphasis added)
3 August C. Krey, The First Crusade:
The Accounts of Eye-Witnesses and
Participants, Princeton & London,
1921, p.261, (emphasis added)
4 August C. Krey, The First Crusade:
The Accounts of Eye-Witnesses and
Participants, Princeton & London,
1921, p.262
5 Michael Baigent, Richard Leigh, The
Temple and the Lodge, London, Corgi
Books, 1990, pp. 78-81
6 Nesta H. Webster, Secret Societies
And Subversive Movements, Boswell
Publishing Co., Ltd., London, 1924,
Chapter 3
7 For this thesis about Freemasonry,
see. John J. Robinson, Born in Blood:
The Lost Secrets of Freemasonry, New
York, M. Evans & Company, 1989
8 Ender Arkun, "Masonlarin
Dusunce Evrimine Katkisina Kisa Bir
Bakis" (A Short Look at the
Contribution of Freemasonry to the
Evolution of Thought), Mimar Sinan,
1990, No. 77, p.68, (emphasis added)
9 Teoman Biyikoglu, "Tampliyeler ve
Hurmasonlar" (Templars and
Freemasons), Mimar Sinan, 1997,
No.106, p.11, (emphasis added)
10 Teoman Biyikoglu, "Tampliyeler
ve Hurmasonlar" (Templars and
11 Teoman Biyikoglu, "Tampliyeler
ve Hurmasonlar" (Templars and
12 Christopher Knight and Robert
Lomas, The Hiram Key, Arrow Books,
1997, p.37
13 G. Delaforge, The Templar Tradition
in the Age of Aquarius; Christopher
Knight, Robert Lomas, The Hiram
Key, p.37, (emphasis added)
14 C. Wilson, The Excavation of
Jerusalem, Christopher Knight, Robert
Lomas, The Hiram Key, p.38
15 Murat Ozgen Ayfer, Masonluk
Nedir ve Nasildir? (What is
Freemasonry and What is it Like?),
Istanbul 1992, pp.298-299, (emphasis
added)
16 Gougenot des Mousseaux in Le
Juif, La Judaïsme et la Judaïsation des
Peuples Chrétiens, 2nd edition, 1886,
p. 499
Publishing Co., Ltd., London, 1924;
p.9
18 Theodore Reinach, Histoire des
Israélites, p.221, and Salomon
Reinach, Orpheus, p.299, (emphasis
added)
19 Fabre d'Olivet, La Langue
Hébraïque, 1815, p.28, (emphasis added)
203

20 Mason Dergisi (The Journal of
Freemasonry), No. 48-49, p.67,
(emphasis added)
21 Christopher Knight, Robert
London, 1997, p.131, (emphasis added)
London, 1997, p. 131
23 Richard Rives, Too Long in the Sun,
Partakers Pub., 1996, pp. 130-31
24 Murat Ozgen Ayfer, Masonluk
Nedir ve Nasildir? (What is
Freemasonry?), Istanbul, 1992, pp.
298-299
Publishing Co., Ltd., London, 1924,
(emphasis added)
Publishing Co., Ltd., London, 1924;
Theodore Reinach, Histoire des
Israélites, p. 221, Salomon Reinach,
Orpheus, p. 299, (emphasis added)
27Lance S. Owens, Joseph Smith and
Kabbalah: The Occult Connection,
Dialogue: A Journal of Mormon
Thought, Vol. 27, No. 3, Fall 1994, pp.
117-194
28 Lance S. Owens, Joseph Smith and
Kabbalah: The Occult Connection,
Dialogue: A Journal of Mormon
Thought, Vol. 27, No. 3, Fall 1994, pp.
117-194, (emphasis added)
29 Eliphas Lévi, Histoire de la Magie,
p. 273; Nesta H. Webster, Secret
Societies And Subversive Movements,
Boswell Publishing Co. Ltd., London,
1924
30 Umberto Eco, Foucault's Pendulum,
Translated from the Italian by
William Weaver, A Helen and Kurt
Wolff Book, Harcourt Brace
Jovanovich, Publishers, p. 450,
(emphasis added)
31 For further information, see, John
J. Robinson, Born in Blood: The Lost
Secrets of Freemasonry, New York: M.
Evans & Company, 1989
32 Encyclopaedia Judaica, vol. 10, p.
759.
33 Encarta® World English Dictionary
© 1999 Microsoft Corporation.
Developed for Microsoft by
Bloomsbury Publishing Plc.
34 Lamont, The Philosophy of
Humanism, 1977, p. 116
3 5
http://www.jjnet.com/archives/do
cuments/humanist.htm)
36 Henry Margenau, Roy Abraham
Vargesse, Cosmos, Bios, Theos. La Salle
IL, Open Court Publishing, 1992, p.
241
37 Patrick Glynn, God: The Evidence,
The Reconciliation of Faith and Reason
in a Postsecular World, Prima
Publishing, California, 1997, p. 61
38 http://www.garymcleod.org/2/
johnd/humanist.htm)
39 Malachi Martin, The Keys of This
Blood: The Struggle for World Dominion
Between Pope John Paul II, Mikhail
Gorbachev, and the Capitalist West,
New York, Simon & Schuster, 1990,
pp. 519-520, (emphasis added)
204

Blood, p. 520
Blood, pp. 521-522
42 Dr. Selami Isindag, Sezerman
Kardes V, Masonluktan Esinlenmeler
(Inspirations from Freemasonry),
Istanbul1977, p. 73, (emphasis added)
Kardes VI, Masonluktan Esinlenmeler
44 Mimar Sinan, 1989, No. 72, p. 45,
(emphasis added)
45 Selamet Mahfilinde Uc Konferans
(Three Confrences in Safety Society),
p. 51, (emphasis added)
46 Manly P. Hall, The Lost Keys of
Freemasonry, Philosophical Research
Society; 1996, pp. 54-55
47 J. D. Buck, Mystic Masonry,
Kessinger Publishing Company,
September 1990, p. 216, (emphasis
added)
48 "Masonluk Iddia Edildigi Gibi
Gizli Bir Tesekkul mudur?" (Is
Freemasonry a Secret Organization
as It is Claimed to be?) (Mim Kemal
Oke, Turk Mason Dergisi (The Turkish
Mason Magazine), No. 15, July 1954,
(emphasis added)
49 Franz Simecek, Turkiye Fikir ve
Kultur Dernegi E. ve K. S. R. Sonuncu
ve 33. Derecesi Turkiye Yuksek
Surasi, 24. Konferans, (Turkish
Society of Idea and Culture, 33rd
degree, Turkey Supreme Meeting,
24th conference), Istanbul, 1973, p.
46, (emphasis added)
5 0
http://www.mason.org.tr/uzerine.
html, (emphasis added)
51 Dr. Selami Isindag, Ucuncu Derece
Rituelinin Incelenmesi (The
Examination of the Third Degree
Ritual), Mason Dernegi (Masonic
Society) Publications: 4, Istanbul,
1978, p. 15, (emphasis added)
52 Harun Yahya, Komunizm Pusuda
(Communism in Ambush),Vural
Publishing, Istanbul, April 2001, p. 25
53 Moiz Berker, "Gercek Masonluk"
(Real Freemasonry), Mimar Sinan,
1990, No. 77, p. 23, (emphasis added)
Kardes IV, Masonluktan Esinlenmeler
55 Dr. Selami Isindag, Masonluktan
Esinlenmeler (Inspirations from
Freemasonry), Istanbul 1977, pp. 145-
56 Dr. Selami Isindag, "Olumlu
Bilim-Aklin Engelleri ve Masonluk"
(Positive Science-The Obstacles of
Mind and Freemasonry), Mason
Dergisi, year 24, No. 25-26 (December
76-March 77), (emphasis added)
57 Ibrahim Baytekin, Ayna (Mirror),
Ocak 1999, No: 19, p.4, (emphasis
added)
58 Dr. Selami Isindag, Masonluk
Ustune (On Freemasonry),
Masonluktan Esinlenmeler
London, 1997, p. 131, (emphasis added)
205

60 Dr. Selami Isindag, Kurulusundan
Bugune Masonluk ve Bizler
(Freemasonry and Us: From Its
Establishment Until Today),
Istanbul1977, pp. 274-275, (emphasis
added)
Kardes VII, Masonlukta Yorumlama
Vardir Ama Putlastirma Yoktur
(There is No Idolization in
Freemasonry but Interpretation),
Istanbul 1977, p. 120, (emphasis added)
62 Celil Layiktez, "Masonik Sir,
Ketumiyet Nedir? Ne Degildir?"
(Masonic Secret, What is Secrecy?),
Mimar Sinan, 1992, No. 84, pp. 27-29,
(emphasis added)
63 Dr. Cahit Bergil, "Masonlugun
Lejander Devri" (The Lejander Age of
Freemasonry), Mimar Sinan, 1992,
No. 84, p. 75, (emphasis added)
64 Oktay Gok, "Eski Misirda Tekris"
(Initiation in Ancient Egypt), Mimar
Sinan, 1995, Vol. 95, pp. 62-63,
(emphasis added)
65 Dr. Cahit Bergil, "Masonlugun
Lejander Devri" (The Lejander Age of
Freemasonry) , Mimar Sinan, 1992,
66 Resit Ata, "Çile: Tefekkur Hucresi"
(Ordeal: Reflection Cell), Mimar
Sinan, 1984, No. 53, p. 61, (emphasis
added)
67 Rasim Adasal, "Masonlugun
Sosyal Kaynaklari ve Amaclari" (The
Social Origins and Aims of
Freemasonry), Mimar Sinan,
December 1968, No. 8, p. 26
68 Robert Hieronimus, America's
Secret Destiny: Spiritual Vision and the
Founding of a Nation, Vermont,
Destiny Books, 1989, p. 84, (emphasis
added)
69 Koparal Çerman,
"Rituellerimizdeki Allegori ve
Semboller" (Allegory and Symbols in
our Rituals), Mimar Sinan, 1997, No.
106, p. 34
70 Michael Howard, The Occult
Conspiracy: The Secret History of
Mystics, Templars, Masons and Occult
Societies, 1st ed., London, Rider, 1989,
p. 8
p. 9
72 Koparal Çerman,
73 Christopher Knight ve Robert
Lomas, The Hiram Key, p. 188
74 Christopher Knight ve Robert
Lomas, The Hiram Key, p. 188
75 Orhan Tanrikulu, "Kadinin Mason
Toplumundaki Yeri" (The Woman's
Place in Masonic Society), Mimar
Sinan, 1987, No. 63, p. 46
76 Koparal Çerman,
206

77 Resit Ata, "Bir Fantezi:
Mitoloji'den Masonluga" (A Fantasy:
From Mythology to Freemasonry),
Mimar Sinan, 1980, No. 38, p. 59,
(emphasis added)
78 Albert Pike, Morals and Dogma,
Kessinger Publishing Company,
October 1992, p. 839
pp. 2-3, (emphasis added)
80 Previous Master Mason Enver
Necdet Egeran, Gercek Yuzuyle
Masonluk (Freemasonry Unveiled) ,
Basnur Press, Ankara, 1972, pp. 8-9,
(emphasis added)
Freemasonry), Istanbul 1977, p. 189,
(emphasis added)
(emphasis added)
Freemasonry), Istanbul 1977, pp. 189-
84 Hasan Erman, "Masonlukta Olum
Sonrasi" (After Death in
Freemasonry), Mimar Sinan, 1977,
No. 24, p. 57
85 Dr. Selami Isindag, Masonlugun
Kendine Ozgu Bir Felsefesi Var
Midir, Yok Mudur? (Does
Freemasonry Have an Original
Philosophy or Not?), Masonluktan
(emphasis added)
86 Wilder Penfield, The Mystery of the
Mind: A Critical Study of Consciousness
and the Human Brain, Princeton, New
Jersey, Princeton University Press,
87 Roger Penrose, The Emperor's New
Mind, Penguin Books, 1989, pp. 24-
88 Roger Penrose, The Emperor's New
Mind, Penguin Books, 1989, p. 448
89 Onur Ayangil, "Yeni Gnose" (New
Gnosis), Mimar Sinan, 1977, No. 25, p.
90 Enis Ecer, "Gercegin Yolu" (The
Path of the Truth), Mimar Sinan, 1979,
91 Faruk Erengul, "Evrende Zeka"
(Intelligence in the Universe), Mimar
added)
92 Albert Arditti, "Hurriyet-Disiplin-
Dinamizm-Statizm" (Freedom-
Discipline-Dynamism-Statism),
Mimar Sinan, 1974, No. 15, p. 23
93 Naki Cevad Akkerman, "Bilimsel
Acidan Dayanisma Kavrami ve
Evrimi Uzerine Dusunceler II"
(Thoughts About The Concept and
the Evolution of Solidarity from the
Scientific Point of View II), Mimar
added)
94 Mason Dergisi (Journal of
Freemasonry), No. 48-49, p. 67
207

95 Mason Dergisi (Journal of
Freemasonry), No. 48-49, p. 67,
(emphasis added)
Istanbul 1977, pp. 274-275, (emphasis
added)
Istanbul 1977,
pp. 274-275
98 Pocock, in; Edmund Burke,
Reflections on the Revolution in France,
ed. J. G. A. Pocock, Indianapolis:
Hackett Publishing Company, 1987,
pp. 33-38
99 Desmond King-Hele, Doctor of
Revolution: The Life and Times of
Erasmus Darwin, Faber & Faber,
London, 1977, p. 361
100 Henry Morris, The Long War
Against God, p. 178
101 William R. Denslow, 10,000
Famous Freemasons, vol. I. Macoy
Publishing & Macoy Supply Co., Inc.
Ricmond, Virginia, 1957, p. 285
102 William R. Denslow, 10,000
Famous Freemasons, vol. I. Macoy
Publishing & Macoy Supply Co., Inc.
Ricmond, Virginia, 1957, p. 285
Against God, p. 198. Order of the
Illuminati, which was founded in
Bavaria, Germany in 1776 was a kind
of a Masonic lodge. The founder of
the Illuminati, Dr. Adam Weishaupt,
was a Jew. He enumerated the goals
of the Order as follows: 1- To abolish
all monarchies and regular
governments, 2- To abolish the
personal property and inheritance, 3-
To abolish the family life and the
marriage institution and to establish
a communal education system for
children, 4- To abolish all religions.
(see, Eustace Mullins, The World
Order: Our Secret Rulers, p. 5; Lewis
Spence, The Encyclopedia of the Occult,
p. 223)
Against God, Master Books, April
2000, p. 198
105 Pope Leo XIII, Humanum Genus,
"Encyclical on Freemasonry,"
promulgated on April 20,
1984.(emphasis added)
Against God, p. 60
107 For Huxley's Masonry, see
(Albert G. Mackey. "Charles Darwin
and Freemasonry." An Encyclopedia of
Freemasonry, New York: The Masonic
History Company, 1921, Vol. III.)
Royal Society or with the full name
The Royal Society of London for The
Improvement of Natural Knowledge
was founded in 1662. All the
members of the society were all
Masons without an exception. See,
John J. Robinson, Born in Blood,
208

p. 285
108 For the support Royal Society
gave to Darwinism, see Henry
Morris, The Long War Against God, pp.
156-57
109 Anton Pannekoek, Marxism And
Darwinism, Translated by Nathan
Weiser. Transcribed for the Internet
by Jon Muller, Chicago, Charles H.
Kerr & Company Co-operative
Copyright, 1912 by Charles H. Kerr &
Company, (emphasis added)
(http://www.marxists.org/archive/
pannekoe/works/1912-dar.htm)
110 Dr. Selami Isindag, "Bilginin
Gelismesinde Engeller ve Masonluk"
(Obstacles in the Development of
Knowledge and Freemasonry), 1962
Annual Bulletin of the Turkish Grand
Lodge of Free and Accepted Masons
p. 44, (emphasis added)
111 Francis Darwin, Life and Letters of
Charles Darwin, Vol.II, from charles
Darwin to J. Do Hooker, March 29,
1963
112 Fred Hoyle, Chandra
Wickramasinghe, Evolution from
Space, p.130, (emphasis added)
113 Dr. Selami Isindag, Evrim Yolu
(The Way of Evolution),
114 P. M. Giovanni, Turkiye Fikir ve
Kultur Dernegi E. ve K. S. R. Sonuncu
ve 33. Derecesi Turkiye Yuksek
Surasi, 24. Conference (The Turkish
Society of Idea and Culture, 33rd
degree, Turkey Supreme Meeting,
24th conference), Istanbul, 1973, p.
Kardes VI, Masonluktan Esinlenmeler
Istanbul 1977, p. 78, (emphasis added)
116 Dr. Selami Isindag, "Masonluk
Ogretileri" (Masonic Doctrines),
Istanbul 1977, p. 137
117 Tanju Koray, Mimar Sinan, 1992,
No: 85, p. 46, (emphasis added)
118 Tanju Koray, Mimar Sinan, 1992,
No: 85, p. 49, (emphasis added)
119 Neset Sirman, "Masonlugun Ilk
Devirleri" (The First Periods of
Masonry), Mimar Sinan, 1997, No.
120 Naki Cevad Akkerman, "Politika
ve Masonluk" (Politics and
Freemasonry), Mimar Sinan,
September 1968, No. 7, pp. 66-67
121 Daniel Willens "The Hell-Fire
Club," Gnosis, no.24, Summer 1992,
(emphasis added)
122 For the relationship of
Enlightenment and French
Revolution with Masonry, see Harun
Yahya, Yeni Masonik Duzen (New
Masonic Order), pp. 203-215
Conspiracy, p. 69
124 Compterendu Gr. Or., 1903,
Nourrisson, "Les Jacobins," 266-271;
The Catholic Encyclopedia, "Masonry
(Freemasonry),"NewAdvent,(http:/
/ w w w . n e w a d v e n t .
org/cathen/09771a.htm), (emphasis
added)
125 The Catholic Encyclopedia,
209

"Masonry (Freemasonry)," New
Advent,(http://www.newadvent.or
g/cathen/09771a.htm), (emphasis
added)
http://www.newadvent.org/cathen
/09771a.htm#VIII
127 Nur Safa Tekyeliban, "Taassuba
Karsi Mucadele" (Struggle Against
Bigotry): From the Speech of Brother
Gambetta made on July 8, 1875 in
Clémente Amitié Lodge," Dogus
Kolu Yilligi: Ankara Dogus Mahfili
Çalismalari (Dogus Branch
Yearbook: Ankara Dogus Society
Studies) , 1962, Kardes Press, Ankara,
1963, p. 19
Advent,
(http://www.newadvent.org/cathe
n/09771a.htm), (emphasis added)
129 Louis L. Synder and Ida Mae
Brown, Bismarck and German
Unification, New York, 1966,pp. 90-
Advent,
131 Elbridge Colby,"In Hitler's
Shadow: The Myth of Nazism's
Conservative Roots," In Bad Faith?:
Politics and Religion at Harvard,
October 13, 1999
132 Alec Mellor, The Royal Arch
Mason, Spring 1972
Advent,
n/09771a.htm)
Conspiracy, p. 105
135 Stephen Knight, The Brotherhood:
The Explosive Expose of the Secret World
of the Freemasons, HarperCollins,
1985, p.33
136 Daniel Ligou, Dictionnaire de la
Franc-Maconnerie, p.1064
Advent,
Advent,
139 Voice, Chr. 1889, II, 257 sq.; The
Catholic Encyclopedia, "Masonry
(Freemasonry)," New Advent,
140 "Masonluk Gucunu Yitiriyor
mu?" (Is Freemasonry Losing its
Power?), Nokta, October 13, 1985, vol.
40, p. 30
141 Bediuzzaman Said Nursi, Letters,
15th Letter, The Meaning of Your
Fourth Question, The Second
Current
(http://www.bediuzzaman.org/lett
ers/let15d.html)
210

ë ditën e sotme, ka njerëz të cilët jetojnë një jetë tejet të
largët prej Zotit dhe të cilët madje refuzojnë besimin
dhe mohojnë ekzistencën e Zotit për qëllime të tyre
vetjake. Për shkak të verbërisë së tyre dhe të guximit të
pamend të tyre, ata përpiqen të ndikojnë tek të tjerët dhe t’i largojnë ata
nga udha e Zotit. Ata kanë parashtruar një varg të tërë idesh
kundërthënëse dhe ideologji të shtrembëruara me anën e të cilave ta
arrijnë këtë. Njëra prej këtyre është teoria e evolucionit.
Dështimi ideologjik i Darvinizmit
Aspekti i Darvinizmit që e ndalon atë të jetë një pretendim interesi
vetëm për botën shkencore dhe e bën atë me një rëndësi të madhe për
shoqërinë si tërësi është dimensioni i tij ideologjik. Përgjigja që ai jap në
pyetjen se si u krijuan gjallesat, duke përfshirë njerëzimin, e bën
Darvinizmin bazën e një numri filozofish, botëkuptimesh dhe ideologjish
politike.
Këtu, ne do të marrim parasysh raportin në mes të Darvinizmit dhe
filozofisë materialiste. Filozofia materialiste, apo “materializmi,” është
një sistem i të menduarit që shkon prapa në kohë deri në Greqinë e vjetër.
Materializmi mbështetet në supozimin se materia është e vetmja gjë që
ekziston. Sipas filozofisë materialiste, materia ka ekzistuar gjithmonë dhe
MASHTRIMI
I EVOLUCIONIT
NN
1

do të vazhdojë të ekzistojë përgjithmonë. Pra
sipas kësaj filozofie, asgjë nuk ekziston përtej
materies.
Natyrisht, materializmi pasqyrohet
gjithashtu në arenën politike, me
komunizmin që zë vendin kryesor në këtë
drejtim. Karl Marksi (1818-83) dhe Fridrih
Engelsi (1820-95), të konsideruar si themelues
të komunizmit, ishin poashtu themelues të
materializmit dialektik. Sidoqoftë, komunizmi
nuk është asgjë më tepër se filozofi materialiste e
përshtatur për shkencat shoqërore nga Marksi dhe Engelsi.
Komunizmi sot konsiderohet si një ideologji e hedhur në plehrat e
historisë, ndonëse e vërteta është se ai ende ka ndikim të
jashtëzakonshëm. Efektet shkatërrimtare të kësaj ideologjie ende mund të
ndihen në shumë vende.
Këtu Darvinizmi fiton rëndësi të madhe. Pasiqë Darvinizmi apo
teoria e evolucionit pohon se gjallesat nuk u krijuan por erdhën ne jetë
rastësisht, është pranuar gjerësisht prej ideologjive materialiste dhe është
pranuar si “bazë themelore” e komunizmit në veçanti. Të gjithë ideologët
kryesor komunist kanë pranuar teorinë fjalë për fjalë dhe kanë bazuar
ideologjitë e tyre në të.
Për shembull, në një letër dërguar Fridrih Engelsit në vitin 1860, Karl
Marksi thot për librin e Darvinit se “Ky është libri i cili përmban bazën e
historisë së natyrës për pikëpamjen tonë.” 12 Në një letër tjetër në vitin që
pasoi, tani të dërguar Ferdinand Lasalit (1825-64), Marksi thot: “Libri i
Darvinit është shumë i rëndësishëm dhe më shërben si bazë e shkencës
natyrore për luftën e klasave në histori.” 13 Ngjashëm Mao Ce Tuni,
themeluesi i komunizmit Kinez, haptazi deklaroi se “Themelet e
socializmit Kinez mbështeten në Darvinin dhe në teorinë e evolucionit.”
14
Pra lufta intelektuale kundër komunizmit duhet t’i drejtohet
filozofisë materialiste dhe, prandaj, teorisë së evolucionit. Është poashtu
2
Çarlls Darvin

e qartë se pranimi i gjerë i teorisë së evolucionit në shoqëri do të ushqej
edhe më tej materializmin si edhe komunizmin.
Dështimi shkencor i Darvinizmit
Teoria e evolucionit, edhe pse është një doktrinë që i ka fillimet në
Greqinë e lashtë, u përqafua gjerësisht në shekullin e nëntëmbëdhjetë.
Zhvillimi më i rëndësishëm që e bëri teorinë temën kryesore të botës së
shkencës ishte botimi në vitin 1859 i librit Origjina e Llojeve të Çarlls
Darvinit. Në këtë libër, ai doli me pretendimin se llojet e ndryshme në
tokë nuk janë krijuar veç e veç, por rrjedhin nga një stërgjysh i
përbashkët dhe kanë ndryshuar nga njëra-tjetra nëpërmjet ndryshimeve
të vogla me kalimin e kohës. Teoria e Darvinit nuk mbështetet në asnjë
zbulim shkencor konkret, siç e pranoi edhe ai vet, ajo ishte vetëm një
“supozim”. Veç kësaj, ashtu siç e pranoi Darvini në kapitullin e gjatë të
librit të tij të titulluar “Vështirësitë e Teorisë”, teoria dështoi përballë një
sërë çështjesh vendimtare.
Darvini mbështeti të gjitha shpresat e tij në zbulimet e reja shkencore,
të cilat shpresonte që do të zgjidhnin këto vështirësi. Mirëpo, në
kundërshtim me atë që ai shpresonte, zbulimet shkencore zgjeruan
përmasat e këtyre vështirësive. Disfata e darvinizmit përballë shkencës
mund të përmblidhet në tre tituj kryesorë:
1) Teoria nuk arrin të shpjegoj se si ka zënë fill jeta në tokë.
2) Nuk gjendet asnjë zbulim shkencor që tregon se “mekanizmat e
evolucionit” të propozuara nga kjo teori, posedojnë asnjë force evoluese.
3) Të dhënat fosile provojnë pikërisht të kundërtën e ideve të
parashtruara nga kjo teori.
Në këtë pjesë, do të shtjellojmë në vija të përgjithshme këto tri çështje
themelore:
Pengesa e parë e pakapërcyeshme:
Zanafilla e jetës
Teoria e evolucionit pretendon se të gjitha speciet rrjedhin nga një
qelizë e vetme e shfaqur në Tokën primitive 3.8 miliardë vjet më parë. Si
3

është e mundur që një qelizë e vetme të ndërtojë miliona specie të gjalla
e të komplikuara dhe, nëse me të vërtetë ka ndodhur diçka e tillë, përse
nuk gjendet asnjë gjurmë në të dhënat fosile janë disa nga pyetjet në të
cilat teoria nuk është në gjendje të jap përgjigje. Por në fillim, duhet të
pyetemi: Si u krijua kjo “qelizë e parë”?
Meqë teoria e evolucionit e mohon krijimin dhe çfarëdo ndërhyrje të
mbinatyrshme, ajo supozon se “qeliza e parë” është shfaqur rastësisht pa
asnjë projektim, planifikim apo rregullim, përbrenda ligjeve të natyrës.
Sipas kësaj teorie, materia e pajetë duhet të ketë krijuar rastësisht qelizën
e gjallë. Por kjo hipotezë bie ndesh me ligjet më të pakundërshtueshme të
biologjisë.
"Jeta rrjedh nga jeta"
Darvini, në librin e tij, nuk ka folur kurrë mbi zanafillën e jetës.
Koncepti primitiv shkencor në periudhën kur jetoi ai supozonte se
gjallesat zotërojnë një konstrukt shumë të thjeshtë. Sipas teorisë së
krijimit të rastësishme që besohej në mesjetë, lëndët e pajetë/inorganike,
duke u bashkuar, mund të formojnë një qenie të gjallë. Në atë periudhë
ishte shumë i përhapur mendimi se insektet formoheshin nga tepricat e
ushqimeve, ndërsa minjtë nga gruri. Për të provuar diçka të tillë janë bërë
eksperimente nga më të çuditshmet: Një leckë e ndotur me pak grurë mbi
të, në një anë, ndërsa në anën tjetër një shkencëtar, duke pritur që pas një
kohe të formoheshin minj.
Gjithashtu mendohej se shfaqja e krimbave në një copë mishi ishte
dëshmi e krijimit të vetvetishëm/spontan. Por më vonë do të kuptohej se
ata krimba nuk formoheshin vetvetiu në mish, por nga larvat e
padukshme për syrin që silleshin nga mizat.
Madje edhe kur Darvini shkroi librin Origjina e Llojeve, besimi se
bakteret formoheshin nga materia e pajetë ishte një gjë e pranuar
gjerësisht në botën e shkencës.
Por vetëm 5 vite pas botimit të librit të Darvinit, Lui Paster shpalli
përfundimet e arritura pas shumë studimeve dhe eksperimenteve të gjata
që rrëzuan plotësisht krijimin spontan, i cili përbënte gur-themelin e
4

teorisë së Darvinit. Në ligjëratën e tij triumfale në Sorbonë në vitin 1864,
Pasteri tha: “Kurrë më nuk do të rimarr veten krijimi spontan prej
grushtit vdekjeprurës të dhënë nga ky eksperiment i thjeshtë.”142
Mbrojtësit e teorisë së evolucionit i kundërshtuan për një kohë të gjatë
zbulimet e Pasterit. Mirëpo shkenca, e cila po përparonte duke nxjerrë në
dritë ndërtimin kompleks të qelizës së organizmit të gjallë, e përforcoi
edhe më tepër pavlefshmërinë e pretendimeve mbi krijimin e rastësishëm
të jetës.
Përpjekjet e pafrytshme të shekullit njëzet
Evolucionisti i parë, i cili u mor me çështjen e zanafillës së jetës në
shekullin e njëzet ishte biologu i njohur rus Aleksandër Oparin, i cili u
mundua të provonte, me anë të një sërë tezash të hedhura nga vetë ai në
vitet 1930, se qeliza e gjallë mund të krijohej rastësisht. Por këto punime
do të dilnin të pasuksesshme dhe Oparin do të detyrohej ta bënte këtë
rrëfim:
Mirëpo, fatkeqësisht, çështja e zanafillës së qelizës përbën ndoshta
pikën më të errët të gjithë studimit të evolucionit të organizmave. 143
Pasuesit evolucionist të Oparinit u munduan të bënin eksperimente
për të gjetur një zgjidhje për këtë çështje. Më i njohuri nga këto
eksperimente ishte ai që u ndërmor në vitin 1953 nga kimisti amerikan
Stenli Miler, i cili, duke bashkuar gazrat, që ai pretendonte se kishin
ekzistuar në atmosferën primitive në një ambient eksperimental dhe
duke i ekspozuar ato ndaj një burimi të jashtëm energjie, Milleri formoi
disa molekula organike (aminoacide) të pranishme në strukturën e
proteinave.
Mezi kishin kaluar disa vite para se të zbulohej se ky eksperiment, i
cili atëherë u paraqit si një hap i rëndësishëm në emër të evolucionit, ishte
i pavlefshëm, sepse atmosfera e përdorur në këtë eksperiment ishte
shumë më e ndryshme nga kushtet reale të Tokës. 144
Pas një periudhe të gjatë heshtjeje, Milleri pranoi se atmosfera e
përdorur nga ai nuk ishte reale. 145
Të gjitha përpjekjet evolucioniste që u ndërmorën gjatë shekullit të
5

njëzet për të shpjeguar zanafillën e jetës
përfunduan pa sukses. Xhefri Bada, gjeo-
kimisti i njohur nga Instituti Skrips i San
Diegos, në një artikull të botuar në vitin
1998 në revistën “Earth (Toka)”, pranon
këtë fakt:
Sot, duke e lënë pas shekullin e njëzet, akoma
përballemi me problemin më të madh të
pazgjidhur që kishim kur hymë në shekullin e
njëzet: Si zuri fill jeta në tokë?146
Ndërtimi i ndërlikuar i jetës
Shkaku kryesor që çështja mbi
zanafillën e jetës ka hyrë në një dilemë të
tillë është se madje ata organizma të gjallë që mendohej të jenë më të
thjeshtat kanë ndërtim jashtëzakonisht të ndërlikuar. Qeliza e një gjallese
është shumë më e ndërlikuar se të gjitha produktet teknologjike që ka
arritur të prodhojë njeriu. Sot, madje edhe në laboratorët më të
përparuara të botës, duke bashkuar materie kimike organike, nuk do të
mund të arrijmë kurrë të përfitojmë një qelizë të vetme.
Kushtet që nevojiten për formimin e një qelize janë aq të shumta sa
kurrë nuk mund të shpjegohen me rastësi. Probabiliteti që proteinat,
njësia bazë e qelizës, të sintetizohen rastësisht është 1 në 10950 (për një
proteinë mesatare me 500 aminoacide). Në matematikë probabilitetet më
të vogla se 1050 konsiderohen të pamundura.
Molekula e ADN-së përmban informacionet gjenetike si një bankë
informacionesh me kapacitet të pabesueshëm. Nëse do ta hidhnim në
letër informacionin që përfshin ADN-ja e njeriut, do të krijohej një
bibliotekë me 900 volume enciklopedike me nga 500 faqe secili.
Në këtë pikë shfaqet një dilemë shumë interesante: ADN-ja mund ta
kopjoj/përsëris vetveten vetëm me ndihmën e disa proteinave të
specializuara (enzimave). Mirëpo, sinteza e këtyre enzimave mund të
realizohet vetëm me anë të informacionit të koduar në ADN. Pasi që ato
6
Biologu francez Lui Paster

të dyja janë të varura nga njëra tjetra, ato
duhet të ekzistojnë në të njëjtën kohë për
kopjim/përsëritje. Kjo e sjellë skenarin se jeta
ka zënë fill vetvetiu në një rrugë pa krye. Prof.
Lesli Orgel, një evolucionist me reputacion
nga Universiteti i San Diegos në Kaliforni, e
pranon këtë fakt në botimin e revistës
Scientific American të Shtatorit të vitit 1994:
Është krejtësisht e pamundshme që proteinat dhe
acidet nukleike, duke qenë të dyja komplekse për
nga ndërtimi, të jenë krijuar vetvetiu në të njëjtin
vend dhe në të njëjtën kohë. Po ashtu duket e
pamundshme ta kemi njërën pa tjetrën. Dhe
kështu, në shikim të parë, njeriut do t’i duhej të vjen në përfundimin se, në të
vërtetë, jeta kurrë nuk ka mundur të zë fill me anë të mjeteve kimike. 147
Padyshim, nëse është e pamundur që jeta të ketë zënë fill nga
shkaqet natyrore, atëherë duhet të pranohet se jeta u “krijua” në mënyrë
të mbinatyrshme. Ky fakt zhvlerëson në mënyrë të qartë teorinë e
evolucionit, qëllimi kryesor i së cilës është të mohoj krijimin.
Mekanizmat imagjinarë të evolucionit
Çështja e dytë e rëndësishme që e bën teorinë e Darvinit të
pavlefshme është se të dy konceptet e paraqitura nga kjo teori si
“mekanizma të evolucionit”, u kuptua se në të vërtetë nuk zotërojnë
asnjë forcë evoluese.
Darvini e mbështeti hipotezën e tij në tërësi në mekanizmin e
“seleksionimit natyror.” Rëndësia që i jepte këtij mekanizmi mund të
kuptohet fare lehtë edhe nga titulli i librit të tij: Origjina e Llojeve
nëpërmjet seleksionimit natyror”…
Seleksionimi natyror pohon se ato gjallesa që janë më të fuqishme
dhe që i përshtaten më mirë kushteve natyrore të vendbanimeve të tyre
do të mbijetojnë në luftën për jetë. P.sh., në një kope sorkadhesh që
kërcënohet prej kafshëve të ndryshme grabitqare, do të mbijetojnë
7
Biologu rus
Aleksandër Oparin

vetëm ato sorkadhe që vrapojnë më shpejt. Kështu që kopeja e
sorkadheve do të përbëhet nga individët më të fortë dhe më të shpejtë.
Mirëpo, sigurisht që ky mekanizëm nuk mund të shkaktojë evoluimin e
sorkadheve e t’i kthejë në një lloj tjetër gjallese, për shembull, në kuaj.
Për këtë arsye, mekanizmi i seleksionimit natyror nuk zotëron asnjë
forcë evoluese. Edhe Darvini ishte i ndërgjegjshëm për këtë realitet, ndaj
në librin e tij Origjina e Llojeve u detyrua të pohonte:
Seleksionimi natyror s’mund të bëjë asgjë përderisa nuk shfaqen dallime dhe
ndryshime të dobishme individuale. 148
Ndikimi i Lamarkut
Si mund të formoheshin këto ndryshime të dobishme? Darvini, kësaj
pyetjeje u mundua t’i përgjigjej nga këndvështrimi i të kuptuarit primitiv
të shkencës së asaj kohe. Sipas biologut francez Shevalie Lamark (1774-
1829), i cili ka jetuar para Darvinit, gjallesat ia përcollën brezit pasardhës
të gjitha ndryshimet fizike, të cilat kishin fituar gjatë jetës së tyre. Ai
pohonte se këto cilësi, të cilat u akumuluan nga një brez në tjetrin, bënë
8
I gjithë informacioni për gjallesat është i ruajtur në molekulën e ADN-së.
Kjo mënyrë jashtëzakonisht efikase e ruajtjes si e vetme është dëshmi e
qartë se jeta nuk lindi rastësisht, por është konstruktuar në mënyrë të
qëllimshme, apo, më mirë të themi, është krijuar në mënyrë të
mrekullueshme.

që të formohen specie të reja. Për shembull, ai pohonte se gjirafat
evoluuan nga antilopat gjatë përpjekjeve të tyre për të arritur gjethet e
pemëve të larta, qafat e tyre u zgjatën nga njëri brez në tjetrin
Edhe Darvini ka dhënë shembuj të ngjashëm. Në librin e tij Origjina
e Llojeve, për shembull, ai thotë se disa arinj për të gjetur ushqim në
thellësi të detit me kohë u shndërruan në balena. 149
Por zbulimet e Gregor Mendelit (1822-1884) të ligjeve të
trashëgimisë, të cilat u saktësuan nga shkenca e gjenetikës, e cila lulëzoi
në shekullin e njëzet, hedhën poshtë plotësisht legjendën e përcjelljes së
karakteristikave të fituara në brezat pasardhës. Kështu, u vërtetua
përfundimisht se seleksionimi natyror ishte një mekanizëm joefektiv.
Neo-darvinizmi dhe mutacionet
Për të gjetur një zgjidhje, darvinistët nxorën në dritë “Teorinë
Sintetike Moderne”, apo siç njihet ndryshe Neo-Darvinizmin, në fund të
viteve 1930. Neo-Darvinizmi shtoi mutacionet, të cilat janë
shtrembërime të formuara në gjenet e gjallesave për shkak të faktorëve
të tillë të jashtëm si rrezatimi apo gabimet në përsëritje, si “shkaqe të
ndryshimeve të dobishme” përveç mutacionit natyror.
Modeli, i cili edhe sot e ruan vlerën në emër të evolucionit, është
Neo-Darvinizmi. Sipas kësaj teorie miliona gjallesa në botë u formuan si
rezultat i një procesi me anën e të cilit organe të shumta komplekse të
këtyre organizmave (p.sh., veshët, mushkëritë dhe krahët) iu
nënshtruan “mutacioneve,” domethënë çrregullimeve gjenetike. Por
ekziston një fakt i prerë shkencor që plotësisht e hedh poshtë këtë teori:
Mutacionet nuk i zhvillojnë gjallesat, përkundrazi, ato janë gjithmonë të
dëmshme.
Arsyeja për këtë është shumë e thjeshtë: ADN-ja zotëron një ndërtim
shumë të ndërlikuar dhe çdo ndikim spontan mbi këtë molekulë, mund
vetëm t’i shkaktojë dëm asaj. Gjeneticisti amerikan B. G. Ranganathan e
shpjegon këtë fakt si në vazhdim:
Së pari, mutacionet e vërteta janë shumë të rralla në natyrë. Së dyti, shumica e
mutacioneve janë të dëmshme pasi që janë të rastësishme, më parë se ndryshime
9

të rregullta në strukturën e gjeneve; çfarëdo ndryshimi i rastësishëm në një
sistem tejet të rregullt do të ndikojë për të keq, jo për të mirë. Për shembull, nëse
një tërmet do të dridhte një ndërtim tejet të rregullt siç është një ndërtesë, do të
ndodhte një ndryshim i rastësishëm në kornizën e ndërtesës, i cili sipas të gjitha
gjasave, nuk do të ishte një përmirësim. 150
Nuk çudit fakti se deri më sot nuk është vëzhguar asnjë rast i ndonjë
mutacioni të dobishëm, domethënë, i cili është parë të zhvilloj kodin
gjenetik. Është vërtetuar se të gjitha mutacionet janë të dëmshme. Është
kuptuar se mutacioni, i cili është paraqitur si një “mekanizëm i
evolucionit,” është në të vërtetë një dukuri gjenetike që dëmton gjallesat
dhe i lë të gjymtuara. (Efekti më i zakonshëm i mutacionit në qeniet
njerëzore është kanceri.) Natyrisht, një mekanizëm shkatërrues nuk
mund të jetë “mekanizëm evolutiv.” Seleksionimi natyror, në anën tjetër,
“s’mund të bëj asgjë i vetëm,” siç e pranoi edhe Darvini. Ky fakt na tregon
se nuk ekziston ndonjë “mekanizëm evolutiv” në natyrë. Pasi që nuk
ekziston asnjë mekanizëm evolutiv, asnjë proces i tillë i imagjinuar i
quajtur “evolucion” nuk ka mundur të ndodhë.
Të dhënat fosile: asnjë gjurmë e formave kalimtare
Të dhënat fosile janë treguesi më i qartë se skenari që sugjerohet nga
teoria evolucionit nuk ka ndodhur kurrë.
Sipas kësaj teorie, të gjitha gjallesat kanë evoluar nga një paraardhës.
Një specie, e cila ekzistonte më parë, me kalimin e kohës, u shndërrua në
diçka tjetër dhe të gjitha speciet u krijuan në këtë mënyrë. Me fjalë të tjera,
ky transformim u zhvillua gradualisht gjatë një periudhe të gjatë prej
qindra miliona vjetësh.
Po të kishte qenë kështu, lloje të shumta kalimtare duhej të kishin
ekzistuar dhe jetuar brenda kësaj periudhe të gjatë transformimi.
Për shembull, disa krijesa gjysmë peshk–gjysmë zvarranik duhej të
kishin jetuar në të kaluarën të cilat kishin fituar disa tipare zvarranikësh,
përveç tipareve të peshkut të cilat ato tashmë i kishin. Apo duhej të kishin
ekzistuar disa zvarranik-zogj, të cilët fituan disa tipare të zogjve përveç
tipareve të zvarranikëve që ato tashmë i kishin. Meqë këto gjallesa do të
10

duhej të kishin ekzistuar në një periudhë kalimtare, gjallesat duhet të
kenë qenë të gjymtuara dhe me një sërë të metash. Evolucionistët, këto
qenie imagjinare që besojnë të kenë jetuar në të kaluarën, i quajnë “forma
kalimtare”.
Nëse me të vërtetë do të kishin ekzistuar gjallesa të tilla në të
kaluarën, atëherë do të duhej të kishte me miliona dhe madje miliarda
sosh për nga numri dhe llojllojshmëria. Ajo që është më me rëndësi,
mbetjet e këtyre qenieve të çuditshme do të duhej të haseshin në të
dhënat fosile. Darvini, në librin Origjina e Llojeve, këtë fakt e shpjegon
kështu:
Nëse teoria ime është e vërtetë, atëherë forma kalimtare të panumërta që lidhin
speciet e të njëjtit grup, duhet të kenë ekzistuar sigurisht... Si rrjedhim, provat
për ekzistencën e tyre të mëparshme do të mund të gjendeshin vetëm në mbetjet
fosile.” 151
Shpresat e venitura të
Darvinit
Mirëpo, edhe pse janë bërë shumë
kërkime intensive për të gjetur fosilet që
nga mesi i shekullit të nëntëmbëdhjetë në
mbarë botën, ende nuk është gjetur asnjë
formë kalimtare. Të gjitha fosilet, në
kundërshtim me atë që shpresonin
evolucionistët, tregojnë se jeta në Tokë u
shfaq rastësisht, krejt papritur dhe
plotësisht e formuar.
Një paleontolog i njohur britanik, Derek
V. Ager, edhe pse një evolucionist, e pranon
këtë realitet:
Problemi ynë është ky: Tek analizojmë me hollësi të
dhënat fosile në nivelin e klasave apo llojeve, hasim
gjithmonë e më tepër jo evolucion gradual, por
11
Mutacionet – ndërprerjet apo
zëvendësimet që ndodhin në
molekulën e ADN-së – janë
rezultat i ndikimeve të jashtme
si rrezatimi apo veprimi kimik.
Ky djalosh Vietnamez që ka
pësuar mutacion është viktimë
e armës bërthamore.

shpërthim të papritur të një lloji në llogari të një tjetri. 152
Me fjalë të tjera, te fosilet e gjetura, të gjitha llojet e gjallesave shfaqen
papritmas dhe në formën e tyre të përfunduar, pa asnjë formë të
ndërmjetme në mes. Kjo është pikërisht e kundërta e supozimeve të
Darvinit. Për më tepër, kjo është një provë shumë e fortë që gjallesat janë
krijuar. I vetmi shpjegim që një specie e gjallë të shfaqet papritmas e plotë
dhe pa paraardhës nga i cili të ketë evoluar është se ajo u krijua. Kjo e
vërtetë është pranuar po ashtu nga biologu i mirënjohur evolucionist
Douglas Futuyuma:
Krijimi dhe evolucioni janë dy shpjegimet e vetme që mund të bëhen rreth
origjinës së qenieve të gjalla. Krijimi dhe evolucioni, në mes tyre, shter
shpjegimet e mundshme për zanafillën e gjallesave. Organizmat ose janë shfaqur
në tokë të zhvilluara plotësisht, ose jo. Në rast se nuk janë zhvilluar gradualisht,
ato duhet të jenë zhvilluar nga specie që kanë ekzistuar më parë me anë të ndonjë
procesi modifikimi. Në rast se janë shfaqur plotësisht të zhvilluara, ato me të
vërtetë duhet të jenë krijuar nga ndonjë intelekt i plotfuqishëm. 153
Fosilet tregojnë se qeniet e gjalla u shfaqën në Tokë të formuara
plotësisht dhe në gjendje të përkryer. Me fjalë të tjera “origjina e
llojeve,” në kundërshtim me supozimin e Darvinit, nuk është
evolucioni, por krijimi.
Përralla e evolucionit të njeriut
Çështja që trajtohet më shpesh nga mbrojtësit e teorisë së evolucionit
është prejardhja e njeriut. Mendimi darvinist mbi këtë çështje thotë se
qeniet njerëzore moderne që jetojnë sot kanë evoluar nga disa krijesa të
ngjashme me majmunët. Gjatë kësaj periudhe të supozuar, e cila
mendohet të ketë filluar rreth 4-5 milionë vjet më parë, pretendohet se
kanë jetuar “forma kalimtare” midis njeriut modern dhe të parëve të tij.
Ka katër “kategori” bazë në gjithë këtë skenar të imagjinuar:
1. Australopiteku
2. Homo habilis
3. Homo erektus
4. Homo sapiens
12

Evolucionistët i japin emrin “Australopitek” (që do të thotë “majmuni
i jugut”), të ashtuquajturit paraardhës të parë të njeriut të ngjashëm me
majmunët. Këto qenie të gjalla nuk janë në fakt asgjë tjetër, përveçse një
specie e zhdukur majmuni. Kërkimet e shumta të Lordit Solli Cukerman
dhe Profesorit Çarlls Oksnard, dy anatomistë me famë botërore nga
Anglia dhe SHBA-ja, rreth mbetjeve të australopitekëve tregojnë se këto
qenie i përkisnin një lloji të majmunit të zhdukur dhe se nuk kishin asnjë
ngjashmëri me qeniet njerëzore. 154
Evolucionistët e quajnë fazën tjetër të evolucionit njerëzor “homo,”
domethënë “njeri”. Sipas këtij pretendimi, qeniet e gjalla të serisë “homo”
ishin më të zhvilluara se australopitekët. Evolucionistët i vendosën fosilet
e këtyre krijesave të ndryshme pranë njëra-tjetrës me një renditje të
caktuar dhe përpiluan një plan imagjinar evolucioni. Ky plan është
imagjinar, sepse faktikisht asnjë lidhje evolucionare mes këtyre klasave të
ndryshme nuk është provuar. Ernst Majër, njëri prej mbrojtësve më të
rëndësishëm të teorisë së evolucionit në shekullin e njëzet në librin e tij
Një argument i gjatë pohon se: “në veçanti (enigmat) historike si zanafilla
e jetës apo e Homo sapiensit, janë tejet të vështira dhe mund madje t’i
bëjnë ballë një shpjegimi përfundimtar të kënaqshëm.” 155
13
Fosili 150-200-milion-
vjeçar i pilivesës
(epoka e Jurasikut të
vonshëm) nuk dallon
nga llojet e pilivesës
që jetojnë sot.

14
Teoria e evolucionit pretendon se gjallesat gradualisht evoluojnë prej
njërës tek tjetra. Mirëpo, të dhënat fosile, tregojnë në mënyrë të qartë se
ky është një pohim i rrejshëm. Për shembull, në Periudhën Kambrike,
rreth 550 milionë vite më parë, me dhjeta gjallesa plotësisht të veçanta
u shfaqën papritur. Këto qenie të gjalla të vizatuara në foton më lartë
kanë struktura shumë komplekse. Ky fakt, të cilit literatura shkencore i
referohet si "Shpërthimi Kambrik" është dëshmi e qartë e krijimit.

Kur konturojnë zinxhirin Australopitek > Homo Habilis > Homo Erektus
> Homo Sapiens, evolucionistët nënkuptojnë se këto specie kanë qenë
paraardhëse të njëra-tjetrës. Mirëpo, zbulimet më të fundit të paleo-
antropologëve tregojnë se Austrolopiteku, Homo Habilis dhe Homo Erektus
kanë jetuar në të njëjtën periudhë në pjesë të ndryshme të botës. 156
Për më tepër, një segment i caktuar njerëzish i klasifikuar si Homo
Erektus ka jetuar deri në kohërat moderne. Homo sapiensi, Neandertalët
dhe Homo Sapiens Sapiens (njeriu modern) kanë bashkëjetuar në të
njëjtin rajon. 157
Kjo, sigurisht, provon përfundimisht se këto specie nuk ishin
paraardhëse të njëra-tjetrës. Stefën Xhej Gould, njëri prej paleontologëve
të universitetit të Harvardit, megjithëse është evolucionist, e shpjegon
qorrsokakun në të cilin gjendet teoria darviniste në këtë mënyrë:
Çfarë i ndodhi shkallës sonë, nëse bashkekzistojnë tri linja hominide (A.
Afrikanus, Robust Australopitekët robust (shtatmëdhenj) dhe H. Habilis) që nuk
rrjedhin nga njëra-tjetra? Për më tepër, asnjë nga të tre nuk shfaq ndonjë
tendencë evolutive gjatë qëndrimit të tyre në tokë. 158
Me pak fjalë, i gjithë skenari i evolucionit njerëzor që po mbahet gjallë
me ndihmën e vizatimeve të ndryshme të krijesave imagjinare “gjysmë-
majmun-gjysmë-njeri”, që shfaqen në media apo libra shkollorë,
domethënë, sinqerisht, me anë të metodave propagandistike, s’janë gjë
tjetër veçse një mit pa asnjë bazë shkencore.
Lordi Solli Cukerman, një nga shkencëtarët më të njohur dhe më të
spikatur të Mbretërisë së Bashkuar, e ka studiuar këtë çështje për vite me
radhë dhe ka kryer një punë kërkimore 15-vjeçare mbi fosilet e
Australopitekut. Edhe pse evolucionist, ai arriti në përfundimin se, në të
vërtetë, nuk ekziston asnjë pemë gjenealogjike midis majmunit dhe
njeriut.
Cukerman gjithashtu bëri një “spektër interesant të shkencave”, duke
i radhitur ato nga ato që ai i konsideronte si më shkencoret tek ato që i
konsideronte si më joshkencoret. Sipas spektrit të Cukermanit, më
“shkencoret,” duke marrë parasysh mbështetjen e tyre në argumente,
janë shkenca e fizikës dhe kimisë. Më pas vijnë shkencat biologjike dhe
15

pastaj shkencat shoqërore. Në fund fare, në pjesën që konsiderohet të jetë
si pjesa më “joshkencore”, radhitet “perceptimi jashtë-shqisor” –
konceptet si telepatia dhe shqisa e gjashtë – dhe në fund të fundit u
vendos “evolucioni i njeriut”. Cukerman shpjegon kështu arsyetimin e tij:
Më pas zhvendosim regjistrin e të vërtetës objektive në drejtim të atyre fushave
të shkencës të konsideruara si shkenca biologjike, si p.sh. perceptimi jashtë-
shqisor apo interpretimi i historisë së fosileve të njeriut, ku për (evolucionistin)
besnik gjithçka është e mundur – dhe ku besimtari i zjarrtë (i evolucionit
ndonjëherë është në gjendje të besojë shumë gjëra kontradiktore në të njëjtën
kohë. 159
Siç shihet, evolucioni njerëzor nuk është gjë tjetër veçse një
përmbledhje e “disa interpretimeve të paragjykuara të fosileve të
zhvarrosura prej njerëzve të caktuar, të cilët ndjekin verbërisht teorinë e
tyre.
Teknologjia e syrit dhe veshit
Një çështje tjetër që mbetet pa përgjigje nga teoria e evolucionit është
cilësia e shkëlqyer e perceptimit të syrit dhe veshit.
Para se të kalojmë te syri, le t’i përgjigjemi shkurtimisht pyetjes “Si
shohim ne?” Rrezet e dritës që vijnë nga një objekt, bien në retinën e syrit
duke dhënë një imazh të përmbysur të objektit. Këtu, këto rreze drite
transformohen në sinjale elektrike nga qelizat dhe pastaj përcillen në një
zonë të vogël në pjesën e prapme të trurit, ku ndodhet “qendra e
shikimit”. Këto sinjale elektrike perceptohen në këtë qendër të trurit si
imazh pas një sërë procesesh. Le të mendojmë pak, duke u bazuar në këto
njohuri teknike.
Truri është i izoluar tërësisht nga drita. Kjo do të thotë se pjesa e
brendshme e trurit është në errësirë të plotë dhe drita nuk arrin atje.
Qendra e shikimit është një vend në errësirë të plotë ku nuk hyn kurrë
dritë. Ka mundësi që të jetë vendi më i errët që ekziston. Megjithatë, ne
shikojmë një botë të ndritshme plot dritë në këtë errësirë të plotë.
Imazhi i formuar në sy është kaq i mprehtë dhe i qartë, sa që as
teknologjia e shekullit njëzet nuk ka arritur ta realizojë. Për shembull,
shikoni librin që jeni duke e lexuar, duart me të cilat e mbani atë dhe
16

pastaj ngrini kokën dhe shikoni përreth. A keni parë ndonjëherë një
imazh të tillë të mprehtë e të qartë si ky në ndonjë vend tjetër? Edhe
ekrani më i zhvilluar i televizorit i prodhuar nga prodhuesi më i
fuqishëm i televizorëve në botë nuk mund të sigurojë një imazh aq të
mprehtë për ju. Ky është një imazh tre-dimensional, me ngjyra dhe
jashtëzakonisht i pastër. Për vite të tëra, mijëra inxhinierë janë përpjekur
të prodhojnë një televizor tre-dimensional, i cili mund të arrijë cilësinë e
shikimit të syrit. Ata kanë arritur të shpikin një sistem TV tre-
dimensional, por ai nuk mund të shihet pa vendosur një palë syze
speciale 3-D. Për më tepër, bëhet fjalë vetëm për një tre-dimensional
artificial. Sfondi është më i mjegulluar, ndërsa plani i parë duket sikur
është dekor prej letre. Asnjëherë s’ka qenë e mundur të arrihet një imazh
me cilësinë e syrit. Edhe në kamera apo në televizor, ka një humbje të
cilësisë së imazhit.
Evolucionistët pretendojnë se mekanizmi që prodhon këtë imazh të
17
P a r a q i t j e t
imagjinare të
qenieve ‘primitive’
njerëzore shpeshherë
përdoren në historitë e
paraqitura nga gazetat dhe
revistat që janë pro-
evolucionit. I vetmi burim i
këtyre historive, të bazuara në
këto paraqitje imagjinare, janë
fantazitë e autorëve të tyre. E
megjithatë evolucioni ka
përjetuar një disfatë të tillë
përballë fakteve shkencore sa
që gjithnjë e më pak raporte
lidhur me evolucionin
paraqiten tani në revistat
shkencore.
I
PAVËRTETË

mprehtë e të qartë është formuar krejt rastësisht. Nëse dikush do t’ju
thoshte se televizori në dhomën tuaj është formuar si rezultat i bashkimit
të rastësishëm të miliona atomeve, çfarë do të mendonit ju? Si mund ta
bëjnë atomet atë që mijëra njerëz s’e bëjnë dot?
Nëse një pajisje që prodhon një imazh më primitiv se syri nuk mund
të jetë formuar rastësisht, atëherë është shumë e qartë që edhe syri apo
imazhi që shikohet prej tij nuk mund të jenë krijuar rastësisht. E njëjta gjë
vlen edhe për veshin. Veshi i jashtëm i kap tingujt dhe i drejton te veshi i
mesëm, i cili ia përcjell veshit të brendshëm duke i përforcuar ato. Veshi
i brendshëm ia dërgon valët zanore trurit, duke i kthyer në sinjale
elektrike. Ashtu si me shikimin, procesi i dëgjimit përfundon në qendrën
e dëgjimit në tru.
Ajo që thamë për syrin është e vërtetë edhe për veshin. D.m.th. truri
është i izoluar nga tingujt, ashtu si është i izoluar edhe nga drita: asnjë
tingull nuk mund të depërtojë brenda. Prandaj, s’ka rëndësi sa zhurmë ka
jashtë, brenda trurit mbizotëron një qetësi absolute. Megjithatë edhe
tingujt më të mprehtë perceptohen nga truri.
Nëpërmjet trurit tonë, i cili është i izoluar nga tingujt, ne dëgjojmë
simfoninë e ekzekutuar nga një orkestër apo zhurmat në një vend të
mbushur plot me njerëz. Megjithatë, nëse bëhet një matje ekzakte e nivelit
të tingujve në trurin tonë në këto momente, do të kuptonim se një qetësi
absolute mbizotëron aty.
Ashtu si në rastin e imazhit, dekada të tëra përpjekjesh kanë kaluar
për të krijuar dhe riprodhuar tinguj sa më të afërt me origjinalin.
Rezultatet e këtyre përpjekjeve janë regjistruesit e zërit, sistemet HI-FI
dhe sistemet e ndryshme për kapjen e tingujve. Pavarësisht nga
teknologjia e përparuar dhe përpjekjet e mijëra inxhinierëve e ekspertëve,
nuk është përfituar asnjë tingull që të ketë të njëjtën mprehtësi dhe qartësi
si tingulli që kapet nga veshi. Mendoni për sistemet HI-FI të cilësisë më
të lartë të prodhuar nga kompania më e madhe e industrisë së muzikës.
Edhe në këto pajisje, kur regjistrohet zëri, humbet një pjesë e cilësisë. Kur
ndizni një HI-FI gjithmonë dëgjoni një zhurmë të lehtë para se të fillojë
muzika. Veshi i njeriut asnjëherë nuk e kap një tingull të shoqëruar me
18

zhurmë; ai e kap tingullin pikërisht ashtu siç është, i mprehtë e i qartë.
Kështu ka qenë gjithmonë që nga krijimi i njeriut.
Deri më sot, asnjë aparat vizual apo regjistrues i bërë nga njeriu nuk
ka qenë aq i ndjeshëm dhe i suksesshëm në marrjen e të dhënave shqisore
si syri dhe veshi. Mirëpo, përsa i përket të pamurit dhe të dëgjuarit, një e
vërtetë shumë më madhështore qëndron pas gjithë kësaj.
Kujt i takon ndërgjegjja që sheh
dhe dëgjon në brendi të trurit?
Kush shikon një botë joshëse në trurin tonë, dëgjon simfonitë dhe
cicërimën e zogjve dhe ndien aromën e trëndafilit?
Nxitjet që vijnë prej syve, veshëve dhe hundës së një personi shkojnë
në tru si impulse nervore elektro-kimike. Në librat e biologjisë,
fiziologjisë dhe biokimisë, mund të gjeni shumë hollësi për mënyrën se si
ky imazh formohet në tru. Mirëpo, kurrë nuk do të mund të ndesheni me
faktin më të rëndësishëm: Kush i pranon këto impulse nervore elektro-
kimike si imazhe, tinguj, aroma dhe ngjarje shqisore në tru? Ekziston një
ndërgjegje në tru që i pranon gjithë këto pa ndier ndonjë nevojë për një
sy, vesh apo hundë. Kujt i takon kjo ndërgjegje? Natyrisht se nuk u takon
nervave, shtresës yndyrore dhe neuroneve që e përbëjnë trurin. Kjo është
arsyeja pse darvinistët-materialist, të cilët besojnë se gjithçka përbëhet
prej materies, nuk mund të japin përgjigje në këto pyetje.
Sepse kjo ndërgjegje është shpirti i krijuar prej Allahut, i cili nuk ka
nevojë as për syrin për të shikuar imazhet dhe as për veshin për t’i
dëgjuar tingujt. Për më tepër, nuk ka nevojë për trurin për të menduar.
Çdo njeri që e lexon këtë fakt të qartë shkencor do të duhej të
mendonte thellë për Allahun e Gjithëfuqishëm dhe të ketë frikë dhe të
kërkoj strehim tek Ai, sepse Ai ngjesh tërë gjithësinë në një vend
plotësisht të errët prej disa centimetrave kub në një formë tre-
dimensionale, me ngjyra, me hije dhe të ndritshme.
Një besim materialist
Informacioni që kemi paraqitur deri tani tregon se teoria e evolucionit
19

20
është një pretendim që bie hapur në kundërshtim me faktet shkencore.
Pretendimi i teorisë në lidhje me prejardhjen e jetës është në kundërshtim
me shkencën, mekanizmat e evolucionit të propozuara nga kjo teori nuk
kanë asnjë forcë evolutive, dhe fosilet tregojnë se format kalimtare nuk
kanë ekzistuar kurrë. Prandaj, teoria e evolucionit duhet të hidhet poshtë
si një ide joshkencore. Në këtë mënyrë shumë ide, si modeli i gjithësisë
me qendër Tokën, janë nxjerrë jashtë agjendës së shkencës gjatë historisë.
Por teoria e evolucionit vazhdon të mbahet me vendosmëri në listën
e teorive shkencore. Disa njerëz madje përpiqen t’i paraqesin kritikat në
adresë të saj si “sulm ndaj shkencës”. Po pse ndodh kjo gjë?
Arsyeja për këtë situatë të krijuar është se për disa njerëz të cilët u
përkasin disa qarqeve të caktuara, teoria e evolucionit është shndërruar
në një besim dogmatik të domosdoshëm. Këto qarqe kapen fort pas
filozofisë materialiste dhe ndikohen nga Darvinizmi, i cili për ta është
shpjegimi i vetëm materialist për natyrën.
Nganjëherë ata e pranojnë hapur këtë. Riçard Levontin, gjenetist i
famshëm nga universiteti i Harvardit dhe në të njëjtën kohë një
evolucionist i njohur pranon se është “së pari materialist, pastaj
Krahasuar me kamerat dhe
pajisjet për regjistrimin e zërit,
syri dhe veshi janë shumë më
kompleks, shumë më të
suksesshëm dhe posedojnë
konstruksion shumë më
superior se këto produkte të
teknologjisë së lartë.

shkencëtar”:
Nuk është puna se metodat dhe institucionet e shkencës në njëfarë mënyre na
detyrojnë të pranojmë një shpjegim material për botën, por përkundrazi, ne jemi
të detyruar nga përkrahja jonë arbitrare e kauzës materialiste të krijojmë një
aparat hetimi dhe një sërë konceptesh që japin shpjegime materiale, edhe nëse
janë kundër intuitës, pa marrë parasysh se sa të mjegullta janë për të panisurën.
Për më tepër, materializmi është absolut, kështu që ne nuk mund të lejojmë të
dalë në skenë një Qenie Hyjnore. 160
Këto fjalë janë deklarata të qarta se Darvinizmi është një dogmë e
mbajtur gjallë për hir të lidhjes me filozofinë materialiste. Sipas kësaj
dogme asgjë nuk ekziston përveç materies. Prandaj, ajo predikon se
materia e pajetë dhe e pavetëdijshme krijoi jetën. Ajo këmbëngul se
miliona specie të gjalla, (si zogjtë, peshqit, kafshët, insektet, pemët, lulet,
balenat dhe qeniet njerëzore) u shfaqën si pasojë e bashkëveprimit të
materies si shiut, rrufeve dhe kështu me radhë prej materies së pajetë. Ky
besim është në kundërshtim të plotë si me arsyen ashtu edhe shkencën.
Por darvinistët vazhdojnë të mbrojnë këtë besim me qëllim që “të mos
lejojnë daljen në skenë të një Qenie Hyjnore.”
Kushdo që nuk e shikon prejardhjen e gjallesave me paragjykim
materialist do ta kuptojë këtë të vërtetë të qartë: të gjitha gjallesat janë
rezultat i krijimit të një Krijuesi, i Cili zotëron fuqi, dije dhe inteligjencë
superiore. Ky Krijues është Allahu, i Cili krijoi tërë gjithësinë nga asgjëja,
i Cili e konstruktoi atë në mënyrën më të përkryer dhe u dha formë të
gjitha gjallesave.
Teoria e evolucionit: Magjia më e fuqishme në botë
Çdo njeri i lirë prej paragjykimit dhe ndikimit të çfarëdo ideologjie të
caktuar, që përdor arsyen dhe logjikën e tij apo të saj, do të kuptojë qartë
se besimi në teorinë e evolucionit, i cili na përkujton besëtytnitë e
shoqërive pa dijeni të shkencës apo qytetërimit, është plotësisht i
pamundshëm.
Siç u shpjegua më lartë, ata që besojnë në teorinë e evolucionit
mendojnë se disa atome dhe molekula të hedhura në një fuçi të madhe do
21

22
të mund të krijonin profesorë dhe studentë universiteti që janë në gjendje
të mendojnë dhe gjykojnë; shkencëtarë si Ajnshtajni dhe Galileo; artistë si
Hemfri Bogart, Frenk Sinatra dhe Luçano Pavaroti; si edhe antilopa,
drurë limoni dhe karafila. Për më tepër, pasi që shkencëtarët dhe
profesorët të cilët besojnë në këto gjepura janë njerëz të shkolluar, është
krejtësisht e arsyeshme të flitet për këtë teori si për “magjinë më të
fuqishme në histori.” Asnjëherë më parë asnjë besim apo ide tjetër nuk ua
ka larguar aftësinë e të gjykuarit të njerëzve, nuk ka pranuar t’i lejojë ata
të mendojnë me mençuri dhe me arsye dhe ua ka fshehur të vërtetën
sikur ata t’i kishin sytë e lidhur. Kjo është një verbëri madje edhe më e
keqe dhe më e pabesueshme se adhurimi i Zotit të Diellit Ra nga
egjiptianët, adhurimi i totemeve në disa pjesë të Afrikës, adhurimi i
Diellit nga populli i Sabës, adhurimi i idhujve që kishin mbaruar me
duart e tyre nga ana e fisit të Profetit Ibrahim (paqja qoftë mbi të) apo
adhurimi i Viçit të Artë nga ana e popullit të Profetit Musa (paqja qoftë
mbi të).
Një njeri që e shikon një fokë e percepton atë në trurin e tij. Në mënyrë të
ngjashme, në trurin e tij ai i shqyrton dhe ekzaminon tiparet e kësaj krijese që ai
e sheh në trurin e tij. Gjërat që mëson ai i zbulojnë atij përsosmërinë e krijimit të
Allahut dhe superioritetin e urtësisë dhe diturisë së Tij.

Në të vërtetë, Allahu ka theksuar këtë mungesë arsyeje në Kuran. Në
shumë vargje, Ai zbulon se mendjet e disa njerëzve do të jenë të mbyllura
dhe se ata do të jenë të pafuqishme të shohin të vërtetën. Disa nga këto
vargje jepen në vazhdim:
Sa për ata që mohojnë, njësoj është, i paralajmërove apo nuk i
paralajmërove - ata nuk besojnë. Allahu i ka vulosur zemrat e tyre,
ndërsa në veshët dhe sytë e tyre kanë mbulesë; ata i pret një dënim i
madh. (Sure Bekare: 6-7)
…Ata kanë zemra me të cilat nuk kuptojnë. Ata kanë sy me të cilët nuk
shohin. Ata kanë veshë me të cilët nuk dëgjojnë. Ata janë si kafshët,
bile edhe më të humbur! Ata janë të pavetëdijshëm. (Sure A’raf: 179)
Edhe sikur Ne t'u hapnim atyre një derë në qiell dhe të ngjiteshin
vazhdimisht lart në të (e të shihnin engjëjt e fshehtësitë), ata vetëm do
të thoshin: "Neve na janë ndalë sytë (të parët). Jo, ne jemi njerëz të
magjepsur. (Sure Hixhr: 14-15)
Fjalët nuk mund ta shprehin se sa është e habitshme se si kjo magji ka
arritur të mbajë një komunitet aq të gjerë në skllavëri, t’i largojë njerëzit
nga e vërteta dhe të mos ndërpritet për 150 vjet. Është e kuptueshme se
një apo disa njerëz do të mund të besonin në skenarë dhe pohime të
pabesueshme përplot marrëzi dhe mungesë arsyeje. Mirëpo, “magjia”
është shpjegimi i vetëm i mundshëm për njerëzit në mbarë botën që
besojnë se atomet e pavetëdijshme dhe të pajetë papritur vendosën të
bashkohen dhe të formojnë një gjithësi që funksionon me një sistem të
organizimit, rregullit, arsyes dhe vetëdijes së përkryer; një planet të
quajtur Tokë me të gjitha veçoritë e saj të përshtatura në mënyrë aq të
përkryer për jetën; dhe gjallesat përplot sisteme të panumërta komplekse.
Në të vërtetë, Kurani rrëfen ngjarjen e Profetit Musa dhe Faraonit për
të treguar se disa njerëz të cilët përkrahin filozofitë ateiste në të vërtetë
ndikojnë tek të tjerët me anë të magjisë. Kur iu tha Faraonit për fenë e
vërtetë, ai i tha Profetit Musa të ndeshet me magjistarët e tij. Kur Musai e
bëri këtë, ai u tha atyre që të tregojnë aftësitë e tyre të parët. Vargjet
pasojnë:
“Hidhni ju!” – u përgjigj ai. Kur magjistarët hodhën shkopinjtë e tyre,
23

i magjepsën sytë e njerëzve, i frikësuan ata dhe shfaqën një magji të
madhe. (Sure A’raf: 116)
Siç kemi vënë re, magjistarët e Faraonit ishin në gjendje të mashtrojmë
çdo njeri, përveç Musait dhe atyre të cilët i besuan atij. Mirëpo, dëshmia
e tij zhduki magjinë, apo “gëlltiti atë që ata kishin sajuar,” siç përshkruhet
në ajet.
Atëherë Ne i kumtuam Musait: “Hidhe shkopin tënd!” - dhe ai filloi të
gëlltiste gjithçka që trilluan ata. Në këtë mënyrë, doli në shesh e
vërteta dhe dështoi ajo që kishin bërë ata. (Sure A’raf: 117-118)
Siç kemi vënë re, kur njerëzit e kuptuan se ata u magjepsën dhe se ajo
që panë ishte vetëm një iluzion, magjistarët e Faraonit humbën gjithë
besueshmërinë e tyre. Edhe në ditët tona, përveç nëse ata të cilët, nën
ndikimin e një magjie të ngjashme, besojnë në këto pretendime qesharake
nën maskën e tyre shkencore dhe kalojnë jetët e tyre duke i mbrojtur ato,
i braktisin besimet e tyre paragjykuese, ata po ashtu do të poshtërohen
kur e vërteta e plotë shfaqet dhe magjia prishet. Në të vërtetë, Malkolm
Magerixh, një filozof ateist dhe përkrahës i evolucionit, pranoi se ishte i
brengosur pikërisht nga kjo perspektivë:
Unë personalisht jam i bindur se teoria e evolucionit, posaçërisht
shtrirja e zbatimit të saj, do të jetë njëra prej shakave më të mëdha në
librat e historisë në të ardhmen. Brezat e ardhshëm do të çuditen se si një
hipotezë aq jo bindëse dhe e dyshimtë ka mundur të pranohej me naivitetin e
pabesueshëm që ajo posedon. 161
Se e ardhmja nuk është larg: Përkundrazi, njerëzit së shpejti do ta
shohin se “rasti” nuk është hyjni dhe do të shikojnë prapa në teorinë e
evolucionit si në mashtrimin më të keq dhe magjinë më të tmerrshme në
botë. Ajo magji tashmë ka filluar të ngrihet me shpejtësi prej shpatullave
të njerëzve në mbarë botën. Shumë njerëz që e shohin fytyrën e saj të
vërtetë po pyeten me habi se si është e mundur që të jenë kapluar prej saj.
24

142 Sidney Fox, Klaus Dose, Molecular Evolution and The Origin of Life, W.H. Freeman and Company, San
Francisco, 1972, p. 4.
143 Alexander I. Oparin, Origin of Life, Dover Publications, NewYork, 1936, 1953 (reprint), p. 196.
144 "New Evidence on Evolution of Early Atmosphere and Life", Bulletin of the American Meteorological So-
ciety, vol 63, November 1982, pp.1328-1330.
145 Stanley Miller, Molecular Evolution of Life: Current Status of the Prebiotic Synthesis of Small Molecules,
1986, p. 7.
146 Jeffrey Bada, Earth, February 1998, p. 40
147 Leslie E. Orgel, "The Origin of Life on Earth", Scientific American, vol. 271, October 1994, p. 78.
148 Charles Darwin, The Origin of Species by Means of Natural Selection, The Modern Library, New York, p.
127.
149 Charles Darwin, The Origin of Species: A Facsimile of the First Edition, Harvard University Press, 1964,
p. 184.
150 B. G. Ranganathan, Origins?, Pennsylvania: The Banner Of Truth Trust, 1988, p. 7.
151 Charles Darwin, The Origin of Species: A Facsimile of the First Edition, Harvard University Press, 1964,
p. 179.
152 Derek A. Ager, "The Nature of the Fossil Record", Proceedings of the British Geological Association, vol
87, 1976, p. 133.
153 Douglas J. Futuyma, Science on Trial, Pantheon Books, New York, 1983. p. 197.
154 Solly Zuckerman, Beyond The Ivory Tower, Toplinger Publications, New York, 1970, pp. 75-94; Charles
E. Oxnard, "The Place of Australopithecines in Human Evolution: Grounds for Doubt", Nature, vol 258, p. 389.
155 "Could science be brought to an end by scientists' belief that they have final answers or by society's re-
luctance to pay the bills?" Scientific American, December 1992, p. 20.
156 Alan Walker, Science, vol. 207, 7 March 1980, p. 1103; A. J. Kelso, Physical Antropology, 1st ed., J. B. Lip-
incott Co., New York, 1970, p. 221; M. D. Leakey, Olduvai Gorge, vol. 3, Cambridge University Press, Cam-
bridge, 1971, p. 272.
157 Jeffrey Kluger, "Not So Extinct After All: The Primitive Homo Erectus May Have Survived Long Enough
To Coexist With Modern Humans," Time, 23 December 1996.
158 S. J. Gould, Natural History, vol. 85, 1976, p. 30.
159 Solly Zuckerman, Beyond The Ivory Tower, p. 19.
160 Richard Lewontin, "The Demon-Haunted World," The New York Review of Books, 9 January 1997, p. 28.
165 Malcolm Muggeridge, The End of Christendom, Grand Rapids: Eerdmans, 1980, p. 43.
25

Frankmasoneria globale. albanian (shqip)

More Related Content

What's hot (20)

Viewers also liked (20)

Similar to Frankmasoneria globale. albanian (shqip) (20)

More from HarunyahyaAlbanian (18)

Frankmasoneria globale. albanian (shqip)